“ทำให้เข้าใจผิด? ลูกหมายถึง แพรวาไม่ได้ออกจากเกาะนี้เหรอ?”
“เป็นไปได้ค่ะ”
ดวงตาของนรมนหรี่ลงอย่างกะทันหัน
“ถ้าเป็นที่ที่เราไม่รู้จัก แม่คิดว่าจะสามารถซ่อนศพของพ่อได้ไหม? บางทีแพรวากำลังปิดบังอะไรบางอย่างจากหนู พ่อหนูอาจจะไม่ได้อยู่บนเกาะนี่ แต่ก็อาจจะอยู่ใกล้ที่นี่ แพรวารู้ค่ะ นี่ก็อธิบายได้ว่าทำไมเชษฐ์ถึงพาพวกเรามาที่นี่แทนที่จะเป็นที่อื่น”
ขณะที่นรมนกำลังวิเคราะห์ คิมก็ยังคงฟังอยู่
เธอกระซิบ “ถ้าการวิเคราะห์ของลูกถูกต้อง กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ร่างของพ่อหนูก็คงอยู่ใกล้ที่นี่ใช่ไหม”
“แม่อยากทำอะไรคะ?”
นรมนเห็นดวงตาที่บ้าบิ่นและหมกมุ่นของคิม และมันทำให้เธออดถามออกมาด้วยความเป็นห่วงไม่ได้
คิมยิ้มและส่ายหัว ก่อนพูดว่า “โจ๊กเย็นชืดแล้ว รีบดื่มเถอะ ถึงลูกจะไม่หิว แต่ในท้องก็ยังมีอีกคนหนึ่ง ต้องกินอะไรเสมอนะ”
“แม่”
“โอเค รีบทานให้อิ่มเถอะ ไม่ว่าจะทำอะไรเราก็ต้องทำให้ท้องอิ่ม ใช่ไหม?”
คิมไม่ได้พูดอะไร มีเพียงทัศนคติที่แน่วแน่ของเธอที่ทำให้นรมนพูดไม่ออกเล็กน้อย
เธอหยิบโจ๊กข้าวฟ่างมากิน
ร่างกายเธอรู้สึกอบอุ่นเล็กน้อยเมื่อทานจนหมด
ข้างนอกยังคงเอะอะโวยวายเพราะอาการป่วยของอชิระ คนภายในและภายนอกรวมตัวกันตามหาแพรวา เลยไม่มีใครให้ความสนใจกับพวกเธอที่นี่
นรมนเอนกายลงบนเตียง ก่อนกระซิบ “ที่จริงอชิระก็ดีมากเลยนะคะในชีวิตนี้ มีชายคนหนึ่งที่ยอมเป็นศัตรูกับโลกทั้งใบเพื่อรักเธอ ก็ค่อนข้างมีความสุข”
“ความสุขอย่างนี้ก็ไม่ไหวนะ มีเวรกรรมมากไป มองไม่เห็นเส้นทางชีวิตเลยในชาติหน้า”
คำพูดของคิม ทำให้นรมนนิ่งไปครู่ ก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า “แม่ เชื่อเรื่องชาติภพหน้าด้วยเหรอ?”
“ใช่สิ ชีวิตนี้ไม่ง่ายเลยกับการมีชีวิตอยู่ นี่จะสามารถฝากฝังความหวังและอุดมการณ์ได้ในชาติหน้า”
คิมนั่งลงข้างนรมนและยิ้ม
นรมนจับมือของเธอ และพูดด้วยเสียงต่ำ “แม่คะ อันที่จริงมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่สามารถสมบูรณ์แบบ ต่อให้ใช้ชีวิตอีกชีวิตหนึ่งก็ยังมีความเสียใจมากมาย นี่คือชีวิต แม่ดูจุดเริ่มต้น หนูรู้ว่าแม่คิดถึงพ่อ แต่เราต้องตรวจสอบให้ชัดเจนใช่ไหมคะ?”
“แม่ไม่เป็นไร ลูกอยากพักผ่อนไหม?”
คิมต้องการประคองนรมนให้นอนราบลงไป
นรมนส่ายหัวแล้วพูดว่า “หนูนอนไปงีบหนึ่งแล้ว ไม่ต้องการพักแล้วละค่ะ ตอนนี้ดูคึกคักกันอยู่ รอดูว่า เชษฐ์จะสามารถหา แพรวาเจอได้ไหม สิ่งที่หนูอยากรู้ตอนนี้คือทำไม แพรวาถึงโกหกหนู? ถ้าหากเธอบอกที่อยู่ของพ่อมา พวกเราเป็นร่วมมือกัน บางทีโอกาสที่จะหนีออกไปจากที่นี่อาจจะสูงขึ้นก็ได้”
“แต่ถ้าเธอไม่อยากหนีละ?”
คำพูดของคิม ทำให้นรมนนิ่งไปเล็กน้อย
“หมายความว่ายังไงคะ? ไม่อยากหนีออกไป? ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากออกไปหาธิดา? หนูมองออก ว่าเธอห่วงใยธิดาจริง”
“เพราะว่าเป็นแม่คนหนึ่ง เลยห่วงใย บางทีเธออาจจะไม่สามารถพบเจอธิดา”
นรมนสับสนอย่างสมบูรณ์
คิมมองมาที่เธอ และพูดด้วยเสียงต่ำ “ลูกลองคิดดู ถ้าหากลูกเห็นแม่เป็นแบบแพรวาจะเป็นอย่างไร?”
นรมนนิ่งไปนิด ก่อนพูด “ถ้าหากหนูคือธิดาและเห็นว่าแม่ของหนูเสียโฉมและถูกรังแกมาหลายปีขนาดนี้ และรู้ความจริงถึงการเกิดมาของตัวเอง หนูอาจจะฆ่าเชษฐ์กับอชิระ”
“ดังนั้น เธอคงจะไม่อยากให้ลูกสาวของเธอทำลายความสุขของตัวเอง ณ ปัจจุบัน ลูกบอกเธอไปแล้ว ตอนนี้ธิดากำลังจะเป็นแม่คน และยังบอกอีกด้วยว่าสามีรักเธอมาก ภายในสถานการณ์เช่นนี้แล้ว เธอจะทำลายความสงบและความสุขในปัจจุบันของลูกสาวได้อย่างไร? ถ้าแม่เป็นแพรวาแม่จะใช้ชีวิตของตัวเองเพื่อขจัด เชษฐ์และอชิระจะยุติความกังวลของธิดา”
เมื่อได้ยินคิมพูด นรมนก็เข้าใจในทันใด
“แพรวาต้องการที่จะพังพินาศไปพร้อมกับเชษฐ์?”
“ใช่ ดังนั้นเธอจึงมีแนวโน้มที่จะควบคุม อชิระโดยตรงเพื่อข่มขู่ เชษฐ์”
การวิเคราะห์ของคิมนั้นไม่สมเหตุสมผล แต่นรมนมักจะรู้สึกว่ายังมีบางสิ่งที่นี่ที่ทำให้คนไม่เข้าใจ
แต่เธอไม่พูดอะไร
ทันใดนั้น นรมนก็รู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย
“แม่ ใส่อะไรลงไปในโจ๊กข้าวฟ่าง?”
นรมนไม่ต้องการสงสัยแม่ของเธอ แต่เธอก็อดสงสัยไม่ได้
คิมมองไปที่นรมนด้วยสายตาที่อ่อนโยน และพูดด้วยเสียงต่ำ “สิ่งที่จะช่วยสงบจิตใจของลูกได้ ไม่ต้องกังวลนะ ไม่ทำให้เจ็บหรอก มันจะทำให้ลูกหลับสบาย แม่ก็เป็นแม่คนหนึ่งเหมือนกัน ก็เหมือนกับแพรวา แม่อยากให้ลูกมีชีวิตที่ดี นรมน อย่าโทษแม่เลย มีบางเรื่องที่แม่ไปตรวจสอบได้สะดวกกว่าลูกนัก ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดของลูกคือ พักผ่อน ไม่ว่ามีเรื่องอะไรให้แม่ทำให้เถอะ รอวันที่แม่ทำไม่ไหว วันนั้นลูกค่อยเผชิญหน้าด้วยตัวเอง”
เสียงของคิมอ่อนโยน แต่เมื่อได้ยินผ่านหูนรมน ก็เหมือนว่าลอยมาจากดินแดนที่ห่างไกล
“แม่อย่าไปนะ แม่ไปไม่ได้… …”
เธอต้องการคว้าคิม แต่ดวงตาของเธอก็มืดลง หมดสติไปทันใด
คิมมองเธอหมดสติไป จากนั้นจึงเอนเธอลง และดึงผ้าห่มมาคลุมเธอให้ ก่อนจะปรับอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศในห้องให้สูงขึ้นหน่อย
เธอมองไปที่ใบหน้าที่กำลังหลับใหลของนรมน หน้าอกของเธอเจ็บปวดอย่างมาก
เวลาของเธอกำลังจะหมดลง
ทุกวันนี้ ความเจ็บปวดของเธอเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ และถี่ขึ้น แต่เพื่อป้องกันไม่ให้นรมนค้นพบ เธอจึงอดทนต่อทุกสิ่งเสมอ
ตอนนี้เหงื่อเย็นไหลชโลมไปทั่วร่าง
คิมไม่รู้ว่าตัวเองจะมีชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหน ไม่รู้ว่าตัวเองยังเหลือเวลากี่วัน ก่อนที่เธอจะมองเห็นดวงอาทิตย์ในวันพรุ่งนี้ เธอต้องทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อส่งนรมนออกไป ถึงแม้จะส่งออกไปไม่ได้ เธอก็ต้องทำให้ บุริศร์ที่อยู่ภายนอกรู้ว่านรมนอยู่ที่ไหน
เธอไม่สามารถปล่อยให้นรมนอยู่ในสถานที่อันตรายได้ หลังจากที่เธอเสียชีวิต
เจตนาของเชษฐ์คืออะไรกันแน่?
คิมยังไม่ได้เดาทั้งหมด แต่ต้องเกี่ยวข้องกับนรมนแน่ ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่พานรมนมาที่นี่
เธอเหลือบมองนรมนเป็นครั้งสุดท้าย แล้วเดินออกไปคนเดียว
คนข้างนอกเสียงจ้อกแจ้กจอแจ คิมเดินออกมาก็ไม่มีใครสนใจ
คิมฉวยโอกาสตอนที่ทุกคนไม่สนใจเดินลงไปยังห้องใต้ดิน
ที่นี่อากาศหนาวและชื้นมาก
คิมเดินลึกลงไปทีละขั้น
เธอไม่รู้ว่าจะสามารถหาเบาะแสอะไรได้ที่นี่ แต่นี่คือจุดที่แพรวาอยู่นานที่สุด และบางทีเธออาจเหลือบางอย่างเอาไว้
คิมส่องไฟฉายไปตามทาง ก่อนจะพบว่าห้องใต้ดินนั้นยาวมาก บางทีนี่อาจไม่ใช่ห้องใต้ดิน แต่เป็นอุโมงค์ใต้ดิน เธอไม่รู้ว่าทางเส้นนี้สามารถทะลุไปทางไหนได้บ้าง แต่ในเมื่อมีทางก็ย่อมต้องมีบางอย่างที่เชษฐ์ซ่อนเอาไว้
เธอเดินช้าๆ ไปคนเดียว
ยิ่งเข้าไปข้างในมากเท่าไหร่ อุณหภูมิที่ชื้นก็จะยิ่งต่ำลง และคิมก็รู้สึกว่าทั่วทั้งร่างหนาวเย็น และกำลังจะสั่นสะท้าน
ทันใดนั้นเธอก็เห็นกำแพง
คิมผลักอย่างแรง แต่ก็ไม่สะเทือนสักนิด
เป็นไปได้ไหมที่ตัวเองจะคิดผิด?
คิมกลับมาที่ทางสายเดิมอีกครั้ง และตรวจดูบนผนัง
มีร่องรอยเล็บข่วน หรือแม้กระทั่งคราบเลือด อาจจะเป็นแพรวา ที่ทนทุกข์อยู่ที่นี่และรับความเจ็บปวดไม่ไหว ทิ้งรอยเอาไว้
เห็นได้ชัดแพรวาได้รับความทรมาน
เชษฐ์ไม่มีความเมตตาสักนิดต่อผู้หญิงคนนี้ และไม่รู้สึกขอบคุณที่ผู้หญิงคนนี้มอบลูกสาวให้เขา
คิมเดินกลับไปกลับมาในห้องใต้ดินสามรอบ และไม่พบเบาะแสใดที่เป็นประโยชน์ นอกจากการได้เห็นชีวิตอันเจ็บปวดของแพรวาแล้ว เธอไม่เห็นสิ่งอื่นใดเลย
เป็นไปได้ไหมที่จะคิดผิด
คิมรู้สึกท้อแท้เล็กน้อย
อุณหภูมิที่นี่เย็นลงแล้ว เย็นจนแทบจะยืนไม่ไหว
คิมถูมือของเธอ และออกจากห้องใต้ดินอย่างรวดเร็วในขณะที่เธอยังมีสติอยู่
โชคดีที่ภายนอกยังคงตามหาแพรวากันอยู่ ไม่มีใครคอยสนใจเธอ
คิมรีบกลับไปยังตำหนักข้าง ก่อนไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำอุ่น
ทันใดนั้น ท้องของเธอก็ปวดร้าวอย่างท่วมท้น
เธอยืนไม่ไหว และล้มลงไปที่ในห้องน้ำ
คิมไอออกมาอย่างรุนแรง
เธอรู้ว่า อาการป่วยของเธอกำเริบอีกแล้ว แต่เธอไม่สามารถไอได้มากเท่าที่เธอต้องการ เพราะกลัวว่านรมนจะตื่น
คิมปิดปากของเธอและไอ และทันใดนั้นก็มีกระแสความร้อนสีแดงสดพุ่งผ่านจากลำคอ และพ่นลงสู่บนฝ่ามือของเธอ
เลือด!
ดวงตาของคิมมืดลงเล็กน้อย
ดูเหมือนว่าเวลาของเธอจะหมดลงแล้วจริงๆ
แต่ชินทรอยู่ที่ไหน?
คิมกระวนกระวายใจ มันสับสนอลหม่านไปหมด เบาะแสสักนิดก็ไม่มี
เธอรีบล้างเลือดจากฝ่ามือของเธอ จากนั้นจึงอุ่นร่างกายด้วยน้ำร้อน จนกว่าความเย็นจะหมดไป เธอปิดก๊อกน้ำ และเช็ดตัวให้แห้ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่สะอาด
นรมนพยายามลุกขึ้น แต่กลับกังวลเล็กน้อยเมื่อเห็นคิมเดินออกมาจากห้องน้ำ
“แม่ แม่… …”
“อาบน้ำแล้วนอนเถอะ แม่ไม่เป็นไร”
คิมยิ้ม แต่สีหน้าของเธอซีดเล็กน้อย
คำพูดประณามทั้งหมดของนรมนติดอยู่ในลำคอของเขา และในที่สุดเธอก็ทำได้เพียงถอนหายใจเล็กน้อย และเดินไปที่ห้องน้ำโดยไม่พูดอะไรสักคำ
มีกลิ่นเลือดในห้องน้ำ แม้ว่าคิมจะล้างแล้ว แต่สตรีมีครรภ์ก็อ่อนไหวต่อกลิ่น
หัวใจของนรมนเจ็บปวดเล็กน้อย
เธอรีบชะล้างออกอย่างรวดเร็ว และเมื่อเธอออกมาอีกครั้ง คิมก็นอนลงไปแล้ว
นรมนยังคงคิดที่จะพูดอะไรบางอย่าง และในที่สุดอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศก็สูงขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหลับอีกรอบ
ทั้งคู่ไม่พูดอะไร ไม่นาน นรมนก็ได้ยินเสียงลมหายใจคิมคงที่
เธอถึงค่อยกล้าลงจากเตียง ก่อนจะนำมือไปวางลงบนข้อมือของคิมเบาๆ
ชีพจรของคิมเต้นเร็วมาก เร็วกว่าปกติ และหัวใจของเธอก็กังวลมากขึ้นเรื่อยๆ
นรมนคิดว่าคงจะดีถ้าเขาสามารถติดต่อโพนี่ได้ แต่ตอนนี้ที่นี่สัญญาณโทรศัพท์ก็ไม่มี จะทำอย่างไรดี?
คิมปวดท้องอย่างมาก แต่เธอไม่สามารถให้นรมนรู้ได้ จึงทำได้เพียงแกล้งหลับ แต่เหงื่อเย็นจัดบนหน้าผากก็ทำให้เธอเริ่มที่จะทนไม่ไหว
ในเวลานี้ จู่ๆ ก็มีเสียงไซเรนดังขึ้นจากข้างนอก เสียงฝีเท้าดังก้องไปทั่วตำหนักหลัก
นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย
หรือว่าเจอแพรวาแล้ว?
เธอลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อมองไปยังคิมเธอก็หยุดชะงัก
ทำยังไงดี?
คิมไม่สามารถอยู่ได้โดยปราศจากผู้คนในตอนนี้ แต่ทางฝั่งเชษฐ์ก็ไม่รู้สถานการณ์เป็นยังไง เธอจะเลือกอย่างไร?
