ตอนที่อยู่หน้าประตูบุริศร์ก็เจอเข้ากับคมทิพย์
“นรมนเป็นอะไรหรอ?”
บุริศร์พูดอย่างเย็นชา “เป็นไข้แล้ว”
“เป็นไข้แล้ว? ตายแล้ว ต้องโทษฉัน เมื่อวานฉันไม่ควรลากเธอออกไปข้างนอก แล้วก็ไม่ควรไปร้องเพลงที่บาร์อะไรนั่น”
คำพูดของคมทิพย์ทำให้การก้าวเดินของบุริศร์หยุดลงทันที
“เธอพูดอะไรท ตอนที่เธอไปบาร์เมื่อวานนี้นรมนก็อยู่ด้วย?”
สีหน้าของบุริศร์ทำให้คนกลัวมาก ทำให้คมทิพย์ตกใจทันที พูดอย่างไม่รู้ตัว “ใช่แล้ว ตอนแรกพวกเราร้องเพลงด้วยกัน แต่หลังจากนั้นนรมนก็บอกว่าไม่ค่อยสบาย ไปห้องน้ำคนเดียว”
“เป็นเรื่องตอนกี่โมง?”
จู่ๆบุริศร์ถามละเอียดขนาดนี้ ทำให้คมทิพย์รู้สึกรับมือไม่ได้
“ฉันรู้ซะที่ไหนล่ะ? แต่ว่าตอนที่พวกเราขึ้นเวทีฉันเหลือบมองมือถือ เหมือนจะบ่ายสองกว่าๆ? บ่ายสองห้านาที”
ได้ยินคมทิพย์พูดแบบนี้ สีหน้าของบุริศร์ก็ยิ่งดูไม่ได้
บ่ายสองห้านาที?
เขากับโซฟีเข้าบาร์ไปตอนบ่ายสองสิบนาที ดังนั้นก็คือเธอเห็นหมดแล้ว?
ดังนั้นถึงได้เกิดเหตุการณ์อย่างตอนนี้ขึ้น?
สมควรตาย!
ตอนนี้เขาแทบทนไม่ไหวที่จะเอาโซฟีออกมาจากทะเลเพื่อฟาดฟัน
ทันใดนั้นก็สังเกตเห็นว่าบุริศร์กำลังโมโห คมทิพย์นึกว่าเป็นเพราะตัวเองทำให้นรมนป่วย จึงรีบกล่าวขอโทษ “ขอโทษนะ ฉันรับประกันว่าจะไม่มีครั้งต่อไป”
“ไม่เกี่ยวกับเธอ ไปโรงพยาบาลด้วยกันเถอะ ดูแลหล่อนให้ดี”
“เอ๋?”
คมทิพย์นึกว่าตัวเองฟังผิด
ทำไมถึงให้เธอดูแลนรมน?
ถ้าเป็นเมื่อก่อน ควรจะเป็นบุริศร์ดูแลเองไม่ใช่หรอ?
สมองของเธอมีเรื่องที่นรมนบอกว่าบุริศร์มีชู้ผ่านเข้ามา
ดวงตาของคมทิพย์หรี่ลงทันที
“บุริศร์ นายคงไม่ได้ไปมีใครนอกบ้านจริงๆหรอกนะ?”
“ไม่มี”
บุริศร์พูดด้วยความเด็ดขาดอย่างมาก จากนั้นก็ก้าวขาเดินไปโดยไม่สนใจคมทิพย์อีก
คมทิพย์ชะงักเล็กน้อย
บุริศร์ไม่ใช่คนพูดโกหก อีกอย่างเห็นเขาเป็นห่วงนรมนแบบนี้ น่าจะไม่ได้มีชู้อย่างที่นรมนพูดหรอกนะ?
คมทิพย์ไม่เข้าใจ แต่ก็เดินตามไปด้วยความเป็นห่วง
บุริศร์อุ้มนรมนเข้าไปในบ้านของอรรณพโดยตรง
“รมิดาล่ะ?”
บุริศร์เข้าประตูมาก็ถามหาภรรยาของตน ทำให้อรรณพไร้คำจะพูด
“ไม่ใช่ นายเข้าประตูมาก็ถามหาเมียฉัน นายทำเหมือนฉันตายแล้ว?”
“อย่าพูดไร้สาระ เมียฉันไข้ขึ้น ให้เธอมาดูหน่อย”
บุริศร์วางนรมนลงบนโซฟาโดยตรง
นรมนในตอนนี้ตัวร้อนจนหลับไปอีกรอบ
อรรณพพูดอย่างไร้คำจะพูด “เมียฉันเป็นศัลยแพทย์มือหนึ่งระดับโลก แต่ทักษะของเธอคือการผ่าตัด อีกอย่างเธอพึ่งกลับมาจากทำการผ่าตัดไม่นาน พึ่งจะหลับไป แค่ไข้ขึ้นเอง นายส่งไปโรงพยาบาลไม่ได้หรอ?”
“โรงพยาบาลเชื้อโรคเยอะเกินไป เมียฉันท้องอยู่ ต้องหวงแหนไว้”
“โอ้ หวงแหนเมียนาย แล้วเมียฉันควรทำงานถวายชีวิตหรอ?”
อรรณพรู้สึกไม่ชอบฟัง
บุริศร์ไม่รู้ว่าเขาต่อปากต่อคำ พูดโดยตรง “สรุปได้ไม่ได้?”
“ไม่ได้ เมื่อเย็นวานนี้เมียฉันทำการผ่าตัดให้น้องชายเมียนาย ตอนที่กลับมาก็ใกล้เที่ยงคืนแล้ว วันนี้ตอนตี5ก็ถูกเรียกไปผ่าตัดด่วนอีก วันนึงทำไปสามเคส ตอนนี้พึ่งกลับมานอนลง นายจะให้ฉันเรียกเธอมา? บุริศร์ นายมีมนุษยธรรมหน่อยได้ไหม? ไข้ขึ้นเป็นหวัด ใช้เธอไม่ได้จริงๆ นายไปโรงพยาบาลดีกว่า หรือจะให้ฉันเรียกหมอประจำบ้านมาให้นาย?”
อรรณพที่พูดอยู่กำลังจะโทรศัพท์ กลับได้ยินเสียงจากห้องชั้นบน จากนั้นรมิดาลูบผมเดินออกมา
“ทำไมเสียงดังขนาดนี้?”
“ไม่มีอะไร เธอนอนไปเถอะ”
อรรณพพูดกลับไปทันที
สายตาของรมิดาถูกเงาของนรมนดึงดูดไว้
“นรมนเป็นอะไรไป?”
ระหว่างที่พูดเธอก็เดินลงมา
“เธอกลับไปนอนเถอะ โลกใบนี้ห่างเอไปก็หมุนไม่ได้แล้ว? ฉันโทรหาหมอประจำบ้าน อีกเดี๋ยวก็มาถึง”
“จะเสียเวลากับเรื่องนั้นทำไม? รอเขามาถึง นรมนคาดว่าไข้คงรุนแรงแล้ว ทารกในครรภ์ก็อาจได้รับผลกระทบ ไปหยิบกล่องยาของฉันที่ห้องรับแขกมา”
รมิดาเดินมาถึงข้างตัวนรมนทันที มือทั้งสองลูบหน้าผากของเธอ อุณหภูมิที่ร้อนผ่าวทำให้เธอขมวดคิ้วขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
“ทำไมไข้ขึ้นหนักขนาดนี้?”
บุริศร์เม้มปากไม่พูดอะไร แต่สายตาโทษตัวเองทำให้รมิดาจับได้
“นายกลั่นแกล้งเธอ?”
“เป็นวามเข้าใจผิด แต่ฉันไม่สามารถอธิบายได้”
คำพูดของบุริศร์ทำให้อรรณพหดหู่อีกครั้ง
“เราสองคนสามีภรรยาทะเลาะก็ทะเลาะ ทะเลาะจนเป็นแบบนี้ฉันพึ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก”
“เราไม่ได้ทะเลาะกัน กระทั่งไม่ได้ซักถามและวิวาท”
สีหน้าของบุริศร์ดูไม่ดียิ่งขึ้น
รมิดาถอนหายใจแล้วพูดขึ้น “นรมนเป็นคนมีอะไรก็เก็บไว้ในใจไม่พูดออกมา ผู้หญิงแบบนี้จะขมขื่นง่ายที่สุด หลังจากนี้นายรู้นิสัยเธอ ซ่อนเรื่องต่างๆไว้หน่อย”
“อืม”
แต่ไหนแต่ไรบุริศร์ไม่ฟังใครสอน แต่ตอนนี้คำพูดของรมิดาเขาฟังแล้ว แล้วยังมีความหมายที่จะปฏิบัติตาม
อรรณพดูเหมือนในใจจะมีความหงุดหงิด
“ไม่ใช่ พวกเธอ……”
“ให้นายไปหยิบกล่องยาทำไมพูดไร้สาระอยู่?”
รมิดาหันกลับไปทันที ดวงตาที่สวยงามจ้องเขม็ง อรรณพรู้สึกหดหู่ทันที
“รมิดาฉันเป็นสามีเธอ ไม่ใช่คนใช้เธอ”
“นายยังใช้งานไม่ดีเท่าคนรับใช้เลย คนรับใช้ป่านนี้หยิบกล่องยามาตั้งนานแล้ว”
“เธอ!”
อรรณพรู้สึกว่ารมิดามักจะมีความสามารถที่ทำให้เขาโมโหจนกระทืบเท้า
เขากำมือเดินไปด้วยความโกรธ
คมทิพย์กลัวว่าอรรณพจะไม่หยิบ รีบพูดขึ้น “ฉันไปหยิบให้ดีกว่า อยู่ตรงไหนของห้องรับแขก?”
“ไม่ต้อง ณพก็แค่ทำตัวขวางโลก”
บุริศร์ไม่ได้ละสายตาไปจากใบหน้าของนรมน แต่ปากก็ไม่ได้ปิดไว้
คมทิพย์ฟังไม่เข้าใจ รมิดาก็ไม่ได้อธิบาย ในตอนนี้อรรณพก็ได้ถือกล่องยาเดินออกมาแล้ว
“ให้เธอ”
ท่าทางน้อยอกน้อยใจของอรรณพถูกรมิดาเมินแล้ว
เธอหยิบกล่องยามาดูไข้ให้นรมนด้วยความรวดเร็ว แม้แต่สายตาเพียงแวบเดียวก็ไม่ได้ให้ทานแก่อรรณพ
อรรณพพูดเสียงต่ำด้วยความโกรธ “รมิดาเธอดึงอะไรนักหนา? ประธานบริษัทเชาวนภูติ ที่สง่างามอย่างฉันถูกเธอทำเหมือนเป็นน้องชายตัวเล็ก เธอไม่พึ่งพาให้ฉันมีเธออยู่ในใจหรอ?”
“ในใจนายยังมีใครอีก?”
รมิดาหันหน้าไปทันที ดวงตาที่เฉียบคมเจาะลงบนใบหน้าของอรรณพราวกับมีด
“ฉันยังอยากมีลูกสาวฉัน”
“ไปเลย!”
รมิดาแผดเสียง แต่มุมปากกลับโค้งขึ้นเล็กน้อย
คมทิพย์มองดูท่าทางที่สนิทสนมกันของพวกเขา ก็รู้สึกเศร้าไปทั้งตัว
ถ้าหากพฤกษ์ยังดีอยู่ พวกเขาในตอนนี้ก็จะมีความสุขได้อย่างนี้ไหม?
ไม่!
พวกเขาทำไม่ได้!
เธอจะไปจากพฤกษ์ ไม่ไปเพิ่มความลำบากใดๆให้เขา
นึกถึงพฤกษ์ที่ยังคงเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ที่โรงพยาบาล คมทิพย์ยอมให้ตนเลิกกับเขาเสียดีกว่า ไม่หวังให้เป็นอย่างตอนนี้
รมิดาจัดการลดอุณหภูมิให้นรมนด้วยความรวดเร็ว แต่อารมณ์ของนรมนไม่ค่อยดีนัก
“จิตใต้สำนึกเธอปฏิเสธการรักษาอย่างมาก มันไม่เป็นผลดีกับการฟื้นฟู ฉันไม่สนว่านายมีความเข้าใจผิดอะไรที่อธิบายไม่ได้ ทางที่ดีควรให้เธอสบายใจหน่อย เรื่องเจ็บไข้ได้ป่วยเล็กๆน้อยๆแบบนี้ฉันรักษาได้ แต่ความเจ็บปวดทางใจฉันรักษาไม่ได้ ในบ้านมีห้องว่างเยอะ พวกนายก็นอนที่นี่แหละ รอนรมนดีขึ้นค่อยไป”
รมิดาตัดสินใจโดยทันที
อรรณพส่งเสียงหึอย่างเย็นชา แสดงความต่อต้าน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
บุริศร์เมินเฉยต่อเสียงหึของอรรณพไปโดยตรง พูดนิ่งๆ “พวกเราไปห้องรับแขกแล้วกัน”
“นายไม่เกรงใจเลยจริงๆ”
อรรณพไม่พอใจอย่างมากที่บุริศร์พาภรรยามาทำลายช่วงเวลา2ต่อ2ที่หาได้ยากของตนกับรมิดา
บุริศร์พูดนิ่งๆ “ใช่ด้วย ณพ ส่งคนไปรับปัญญ์น้องชายฉันมาหน่อย แล้วก็บอดี้การ์ดของเมียฉันชัยยศ”
“นายยังจะสั่งฉัน?”
อรรณพรู้สึกว่าโลกของตนเองมืดมนเกินไปแล้ว
ดีที่รมิดาลุกขึ้น จูบลงบนหน้าเขาหนึ่งที พูดนิ่งๆ “จัดแจงให้พวกเขาเสร็จแล้วฉันถึงจะนอนหลับได้อย่างสงบใจ”
ความงุ่นง่านบนใบหน้าของอรรณพจากหายไปทันที
“ตอนกลางวันเธออยากกินอะไร?”
“แล้วแต่”
รมิดาโบกมือ จากนั้นก็ขึ้นชั้นบน
ระหว่างคิ้วของอรรณพมีแต่ความอ่อยโยน ในตอนที่รมิดาหายเข้าไปในประตูห้องนอนแล้ว เขาถึงหันหน้ามามองไปที่แผ่นหลังของบุริศร์แล้วพูดอย่างไม่พอใจ “ฉันต้องการโครงการพัฒนาระหว่างประเทศที่นายเพิ่งพูดถึง”
“ให้นาย เป็นค่ารักษาของเมียนาย”
บุริศร์ไม่ปวดใจแม้แต่น้อย
คมทิพย์ฟังเถ้าแก่อย่างพวกเขาใช้สัญญามูลค่าหลายร้อยล้านเป็นของขวัญสำหรับค่ารักษา อดไม่ได้ที่จะจิบลิ้น
โลกของพวกเถ้าแก่เธอไม่เข้าใจ
อรรณพได้รับสิ่งที่ตัวเองต้องการแล้ว ในใจก็ไม่ได้หดหู่เท่าไหร่ ให้คนรับใช้โทรไปหาชัยยศทันที
บุริศร์อุ้มนรมนเข้าไปในห้อง คมทิพย์เองก็ตามเข้ามา
เธอเห็นบุริศร์นั่งอยู่ข้างกายนรมนด้วยความเงียบไม่พูดจา ก็พูดขึ้นเสียงต่ำ “นายอยู่กับผู้หญิงคนอื่นจริงๆ?”
“ถามธุระนิดหน่อย ไม่ได้อยู่ด้วยกันอย่างที่พูด”
“เรื่องอะไร? บอกกับนรมนไม่ได้หรอ?”
“ไม่ได้”
คำตอบของบุริศร์ทำให้คมทิพย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“พวกนายเป็นสามีภรรยากัน มีเรื่องอะไรที่พูดไม่ได้? บุริศร์ อารมณ์และนิสัยของนรมนนายรู้ดีที่สุด ถ้าไม่อธิบายเรื่องนี้ให้ชัดเจน เธออาจจะหย่ากับนายจริงๆนะ อีกอย่างฉันฟังเธอพูด ถ้าตัดสินใจจะหย่าละก็ เด็กในท้องของเธอก็จะไม่เก็บไว้ นายพิจารณาให้ดีๆ พวกนายลำบากแค่ไหนกว่าจะมีเด็กคนนี้ จะยอมแพ้ในตัวเธอเพียงเพราะการเข้าใจผิดหรอ?”
ได้ยินคมทิพย์พูดแบบนี้ ดวงตาของบุริศร์ก็จมดิ่งลง สองมือกุมมือของนรมนไว้แน่น ราวกับว่าถ้าปล่อยมือเธอก็จะบินจากไป
“เธอ พูดแบบนั้นจริงๆหรอ?”
“ฉันจะโกหกนายทำไม? มีผลดีกับฉันไหม? ในเมื่อแค่ถามธุระ นายก็อธิบายเรื่องนี้กับเธอให้ชัดเจนก็จบแล้วไม่ใช่หรอ? ฉันเองก็สงสัยมากเหมือนกัน ถามธุระจำเป็นต้องเอาลิปสติกมาพิมพ์บนเสื้อนาย? ผู้หญิงคนนั้นก็อวดดีเกินไปหรือเปล่า?”
คมทิพย์ยิ่งคิดยิ่งโมโห
บุริศร์พูดอย่างเยือกเย็น “หล่อนจะไม่ปรากฏตัวขึ้นมาอีกแล้ว”
“หมายความว่าไง?”
คำถามของคมทิพย์บุริศร์ไม่ได้ตอบ แต่ดูเหมือนเธอจะค่อยๆเข้าใจในความหมายนั้นแล้ว อดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง พูดด้วยความตกใจกลัว “นาย นายเอาเธอไป……”
“จมทะเลแล้ว”
บุริศร์พูดอย่างสบายๆ แต่คมทิพย์กลับไม่สงบนิ่งแล้ว
ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักได้ ว่าแต่เดิมบุริศร์ก็เป็นคนที่มีบทบาทโหดร้าย แต่เพราะนรมนถึงเก็บเขี้ยวเล็บทั้งตัวไว้
ตอนนี้กลับปล่อยขอบเขตของตัวเองออกมาอีกครั้งเพื่อนรมนหรอ?
คมทิพย์ไม่รู้ แต่กลับสังเกตเห็นอย่างเล็กน้อยว่า บางทีเรื่องที่บุริศร์เอ่ยถามนั้นอาจจะเกี่ยวข้องกับนรมน
