นรมนหลบอยู่ในรถ มองเห็นบุริศร์กลับไปแล้ว ถึงค่อยลงจากรถ
ตำรวจมาถึงแล้ว คุมตัวเนตราไป
บุริศร์ช่วยทำเรื่องที่นรมนอยากจะทำแต่แรก ในใจนรมนรู้สึกสับสนเหลือเกิน
ถ้าไม่มีเรื่องนั้น บางทีพวกเขายังเป็นสามีภรรยาที่รักกัน เธอยังเป็นเพชรล้ำค่าที่บุริศร์ประคองในมือ แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
เธอไม่อาจปล่อยวางความผูกพันได้ แต่ต้องบังคับตัวเองให้ทำเช่นนั้น
สภาพจิตใจนรมนย่ำแย่มาก แต่ก็รู้ดีตัวเองจะเป็นอย่างนี้ต่อไปไม่ได้
คมทิพย์กำลังรับการฝึกฝนพิเศษ เธอเองก็ต้องเริ่มต้นใหม่เช่นกัน
ตอนนี้เธอยังไม่คุ้นเคยกับที่นี่ ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นจากตรงไหนถึงจะดี
บอกว่าต้องการเปิดบริษัทผลิตภาพยนตร์ แต่ต้องเตรียมอะไรบ้าง และต้องหาใครช่วยล้วนเป็นปัญหา
นรมนให้นภดลไปหาข้อมูล ส่วนตัวเองใช้โอกาสนี้สอบเพิ่มระดับไวโอลินของตัวเอง
ขณะที่นภดลไปหาข้อมูลเรื่องบริษัทผลิตภาพยนตร์ ที่เมืองชลธีการแข่งขันออกแบบรถยนต์ก็เริ่มขึ้นแล้ว
แม้ว่านรมนจะไม่เข้าร่วมแข่งขันแล้ว แต่ก็ยังเปิดคอมพิวเตอร์ ดูถ่ายทอดสดการแข่งขัน
คนที่เข้าแข่งรอบแรกมีทั้งหมดสิบคน
แบบที่แต่ละคนออกแบบปรากฏบนจอ นรมนสายตาเป็นประกาย
ความคิดของแต่ละคนต่างกัน ผลงานที่สร้างสรรค์ออกมาก็ต่างกันไป
นรมนตั้งใจดูการแข่งขัน ทันใดนั้นก็เห็นภาพหนึ่งดึงดูดความสนใจ
เธอขมวดคิ้วนิดหนึ่ง ถ่ายรูปแปลนออกแบบนั้นไว้
ผู้แข่งขันคนนี้ชื่อหทยา เป็นหน้าใหม่ ไม่เคยมีผลงานออกแบบใดๆ
นรมนหรี่ตา
เธออดไม่ได้ที่จะหางานออกแบบของตัวเอง แล้วเปรียบเทียบกับงานออกแบบของหทยา แม้ว่าจะมีการเปลี่ยนลายเส้นบ้าง แต่โครงสร้างโดยรวมยังคงคล้ายคลึง
หทยาคนนี้ลอกงานออกแบบของเธอ!
นรมนเมื่อคิดได้เช่นนี้ ก็อดที่จะโกรธไม่ได้
นิสัยอย่างหนึ่งของคนออกแบบก็คือ งานที่ตนเองออกแบบก็เหมือนลูกของตัวเอง คนอื่นขโมย ก็เท่ากับขโมยลูกตัวเอง ความรู้สึกคือไม่พอใจและโกรธมาก
นรมนโทรไปที่งานแข่งขันนั้นทันที
“งานออกแบบของ หทยาลอกงานของฉัน ถึงฉันไม่ได้ลงแข่ง แต่จะเอางานของฉันให้คนอื่นเอาไปหลอกลวงไม่ได้ ฉันชื่อ แคทเธอรี ค่ะ”
นรมนบอกชื่อที่ตนใช้ในการออกแบบ
ผู้จัดงานแข่งขันได้รับสายแล้วตกตะลึง ให้หยุดการแข่งขันไว้ก่อนชั่วคราว และสืบสวนสอบสวนเรื่องคัดลอกผลงานทันที
นรมนบอกที่อยู่ของตัวเอง อีกฝ่ายต้องการให้เธอส่งต้นฉบับและเอกสารประกอบงานออกแบบ
ปัญหานี้ทำให้นรมนอึ้งไป
ต้นฉบับงานออกแบบและโปรแกรมออกแบบทั้งหมดตอนนี้อยู่ในคอมพิวเตอร์ที่บ้านเก่าตระกูลโตเล็กที่เมืองชลธี เธอไม่ได้นำติดตัวมาด้วย
ขณะที่นรมนไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี บุริศร์ก็ส่งสกรีนช็อทต้นฉบับงานออกแบบ ดราฟท์แรก ดราฟท์สุดท้าย และเวลาออกแบบทั้งหมดมาให้เธอ
นรมนซาบซึ้งใจ แต่ก็รู้สึกเจ็บแปลบ ร้าวราน
เธอชะงักนิดหนึ่ง แล้วส่งภาพทั้งหมดให้ผู้จัดงาน
ฝ่ายนั้นดูทุกอย่างก็เข้าใจแล้ว
หทยาถูกตัดชื่อออกเพราะลอกเลียนผลงาน และต่อไปจะไม่ได้รับการยอมรับในแวดวงออกแบบอีก
หทยาอับอายแทบแทรกแผ่นดินจะออกจากงาน แต่ถูกบุริศร์ขวางไว้
“ใครใช้ให้คุณทำอย่างนี้”
บุริศร์จับแขนเด็กสาวรุนแรง แรงโมโหและแรงกดดันทำให้ หทยาตกใจจนร้องไห้
“ฉัน ฉันไม่รู้ผลที่ตามมาจะร้ายแรงขนาดนี้ ฉันก็แค่อยากได้เงินสักก้อน หวังว่าได้รางวัลแล้วจะได้รักษาแม่ ฉันเองก็จะได้มีอนาคต ฉันไม่เคยคิดว่ามันจะร้ายแรงขนาดนี้ ขอโทษค่ะ”
“ตอนนี้ไม่ใช่เวลาขอโทษ อีกอย่างผมก็ไม่ใช่แคทเธอรี แต่บอกผมมาดีกว่า ใครใช้ให้คุณทำอย่างนี้ นี่คืองานออกแบบของภรรยาผม บ้านเก่าตระกูลโตเล็กไม่มีใครเข้าออกได้ คุณไปเอาแบบแปลนนี่มาจากไหน”
คำพูดของบุริศร์ตรงไปตรงมา และมีแรงกดดันมา
หทยาร้องไห้สะอึกสะอื้น “ผู้หญิงคนหนึ่งชื่อเนตราให้มาค่ะ เธอบอกว่าถ้าฉันได้รางวัล จะให้เงินอีกก้อนหนึ่ง แต่เธอเข้าไปในบ้านเก่าตระกูลโตเล็กได้ยังไง ฉันไม่รู้จริงๆ ค่ะ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ แววตาของบุริศร์ก็เคร่งขรึม
เนตราคนนี้ ฝังระเบิดใส่นรมนทุกที่จริงๆ
“ปีนี้คุณอายุเท่าไหร่”
“ยี่สิบค่ะ”
หทยาตอบเสียงเบา
บุริศร์มองเธอ ไม่มีความสงสารสักนิด
“ยี่สิบไม่เด็กแล้ว รับผิดชอบได้แล้ว คุณบอกว่าไม่รู้การลอกเลียนผลงานร้ายแรงขนาดนี้ งั้นก็เห็นชัดคุณรู้ว่าการลอกผลงานไม่ถูกต้อง ในเมื่อรู้ว่าไม่ถูก ยังจะทำอีก อย่างนั้นก็ต้องรับผิดชอบสิ่งที่ทำลงไป ในสังคมนอกจากแม่ของคุณแล้ว ไม่มีใครตามใจคุณหรอก”
พูดจบแล้วก็ให้คนพาหทยา ออกไป
บุริศร์ส่งคำสารภาพให้ทางเมืองB
นรมนได้รับข่าว เมื่อรู้ว่าเป็นฝีมือของเนตรานรมนก็เดินทางไปเรือนจำทันที
วินาทีที่เห็นนรมนเนตราก็เหมือนคนบ้ากระโจนเข้าใส่นรมน
“นรมน ปล่อยฉันออกไปนะ! ยัยสารเลว!”
เธอยังเดินมาไม่ถึงตัวนรมน ก็ถูกนรมนขัดขาล้มลงพื้น
ตำรวจหญิงที่อยู่ข้างๆ รีบช่วยเธอ
มองเนตราที่เหมือนสุนัขดุร้าย ก็พูดเสียงเย็น “มีแต่เธอทำฉัน ไม่ถูกกับฉัน ตอนนี้กัดคืนคำหนึ่งจะบอกว่าฉันรังแกเธอหรือเนตรานี่มันตรรกะอะไร ทำผิดมากมายขนาดนี้ ยังไม่สำนึก ยังคิดจะตบคนต่อหน้าตำรวจ เธอไม่อยากออกไปจากที่นี่แล้วหรือไง”
เนตราพูดจาเคียดแค้น “นรมน ฉันจะฆ่าเธอ! ต่อให้ฉันทำไม่ได้ กล้าณรงค์ก็จะต้องแก้แค้นให้ฉัน เขาต้องช่วยฉันออกไป คอยดูเถอะ”
“ก็เอาสิ ฉันจะรอดู ถ้ากล้าณรงค์ รักเธอจริง บางทีอาจจะช่วยเธอออกไปจริงๆ”
นรมนพูดจบก็ออกไป
เธอมาที่นี่แค่อยากจะดูท่าทีของเนตราตอนนี้เห็นแล้ว ในใจรู้สึกดีขึ้นไม่น้อย
ถ้าหาก กล้าณรงค์เคลื่อนไหวเพื่อเนตราจริงๆ ล่ะก็ เธอก็ไม่ต้องกังวลที่จะหาจุดอ่อนของกล้าณรงค์
หลังออกจากเรือนจำ นรมนรับสายของรมิดา
“มีเวลามั้ย กินข้าวกันหน่อยสิ”
“ได้สิ”
ที่เมืองB นรมนมีรมิดาเป็นเพื่อนคนเดียว ตอนนี้คมทิพย์อยู่ในช่วงฝึกหนักออกมาไม่ได้ เมื่อได้รับคำเชิญจาก รมิดาย่อมเป็นเรื่องดี อีกอย่างช่วงนี้เธออารมณ์ไม่ค่อยดีนัก
ตอนที่ รมิดาเห็นนรมน รู้สึกว่าเธอผอมลงไปมาก
“เธอคิดจะลดความอ้วนหรือไง หรือว่าเป็นอะไรไป”
“เปล่า แค่ช่วงนี้กินอะไรไม่ค่อยลง”
นรมนไม่ได้ปิดบังรมิดา
เธอไม่อยากกินอะไรจริงๆ
ตั้งแต่แท้ง เธอก็ไม่อยากกินข้าว และรู้สึกเซ็งๆ
รมิดามองเธอเป็นห่วง “ระวังเป็นโรคซึมเศร้านะ ช่วงนี้ไม่ยุ่งอะไร ลองออกไปเที่ยวหน่อยมั้ย”
“ไม่ต้องหรอก ฉันไม่เป็นไร ช่วงนี้เริ่มยุ่งเรื่องบริษัทผลิตภาพยนตร์ แล้ว คงปลีกตัวไปไม่ได้ แล้วฉันก็ไม่อยากไปด้วย ใจไม่สงบ ไปที่ไหนก็เหมือนกันทั้งนั้น”
คำพูดนี้คือความจริง
รมิดายังคิดจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เห็นท่าทางนรมนไม่อยากพูดมากนัก เธอก็เลยได้แต่เก็บไว้ในใจ
“ฉันรู้จักคนของสำนักงานอนุมัติอยู่คนหนึ่ง ให้ฉันแนะนำมั้ย เธอลองติดต่อเขาดู”
รมิดาเปลี่ยนมาพูดถึงเรื่องงาน
นรมนพยักหน้า
“เยี่ยมเลย ฉันกำลังกังวลหาช่องทางไม่ได้ ที่นี่ฉันไม่รู้จักใครเลย”
“งั้นฉันจะให้เบอร์ติดต่อนะ ลองไปคุยกันดู”
รมิดาส่งเบอร์ให้นรมน
นรมนรีบขอบคุณเธอ
สองคนกินมื้อกลางวันเอร็ดอร่อย นรมนอารมณ์ดีขึ้นมาก
ตอนที่จะกลับ รมิดายืนยันให้คนขับรถไปส่งเธอ นรมนปฏิเสธไม่ได้ จึงตอบตกลง
เธอกลับไปแล้ว รมิดาค่อยหยิบมือถือออกมาโทรหาบุริศร์
“เรื่องที่คุณขอฉันทำให้แล้วค่ะ ไม่ให้นรมนรู้คุณเป็นคนแนะนำ เธออารมณ์ค่อนข้างดี แต่บุริศร์ คุณแน่ใจนะคะจะไม่ให้เธอรู้ว่าคุณช่วยเธอ”
“ไม่ล่ะครับ ตอนนี้ ผมรู้นิสัยเธอดี ตามใจเธอเถอะ เธอมีความสุขก็ดีแล้ว”
บุริศร์แหบพร่า
รมิดาขมวดคิ้วนิดหนึ่ง
“คุณอย่าสูบบุหรี่เยอะเลย ต่อให้เรื่องคุณกับนรมนเป็นไปไม่ได้แล้ว ก็อย่าทรมานร่างกายตัวเอง เรื่องนี้พูดตรงๆ แล้วคุณไม่รอบคอบเอง ไม่ว่าคุณจะพูดอะไรทำอะไรกับผู้หญิงคนนั้น คุณปล่อยให้เธอทิ้งรอยลิปสติกที่ปกเสื้อ ผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจมาก หรือจะบอกว่าคุณชายบุริศร์ไม่ได้เรื่อง จนถึงตอนนี้คุณยังไม่ยอมอธิบายอะไรกับนรมนให้ชัดเจน ฉันเดาว่าเรื่องที่คุณพูดกับผู้หญิงคนนั้นเกี่ยวกับนรมนใช่มั้ย”
บุริศร์ขมวดคิ้วนิดหนึ่ง พูดเสียงเย็น “ณพ รู้มั้ยว่าคุณชอบยุ่งเรื่องของผม”
“อย่าเข้าใจผิด ฉันไม่สนใจคุณสักนิด”
รมิดาวางสายแล้ว มองตามทางที่นรมนออกไปท่าทางครุ่นคิด
นรมนไม่รู้เรื่องทั้งหมดนี้ หลังกลับถึงบ้าน ก็ส่งข้อความติดต่อผู้อนุมัติคนนั้นตามที่รมิดาแนะนำ
อีกฝ่ายเมื่อทราบว่าเป็นนรมน ก็ไม่ชักช้า ให้เธอเตรียมข้อมูลไปพบในวันรุ่งขึ้น เพื่อดำเนินการทันที
นรมนดีใจมาก ในใจชมว่าคอนเนคชั่นของรมิดาดีมาก
เธอเตรียมข้อมูลครบถ้วน แล้วไปอาบน้ำนอน
เธอต้องเป็นคนใหม่ไปพบกับผู้อนุมัติพรุ่งนี้
ปาณีเห็นเธอนอนหลับสนิท ก็ปิดไฟ แล้วย่องออกจากห้อง เมื่อเดินมาถึงระเบียงข้างนอกแล้ว ก็โทรไปหาบุริศร์
“ประธานบุริศร์ คุณนายหลับแล้ว ผู้อนุมัติให้เตรียมข้อมูลไปพรุ่งนี้ค่ะ”
“รู้แล้ว ดูแลคุณนายให้ดีล่ะ มีเรื่องอะไรรายงานผมได้ตลอด”
“ค่ะ”
บุริศร์วางสายแล้ว ก็มองรูปนรมนบนหน้าจอมือถือ ดวงตาเคร่งขรึม
นรมนตื่นขึ้น รู้สึกกระปรี้กระเปร่า
เธอกินข้าวเช้าแล้ว ก็หยิบเอกสารจะไปสำนักงานอนุมัติ
“นรมน!”
จู่ๆ มีคนเรียกชื่อเธอ
นรมนหันขวับไปมอง เมื่อเห็นอีกฝ่ายก็ตะลึง
“แม่มาได้ไงคะ”
จิตใต้สำนึกไม่อยากหยุด แต่เท้ากลับไม่ฟัง ยืนนิ่งตรงนั้น มองคนที่เดินเข้ามาหาตัวเอง
