ยิ่งภายนอกดูเป็นคนที่แข็งแกร่งมากเท่าไร ภายในใจยิ่งอ่อนแอมากเท่านั้น
ความรักที่เลี้ยงดูมายี่สิบกว่าปีทำให้นรมนยอมจำนนพวกเขาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ตอนนี้ไม่มีทางให้ถอยแล้ว
ทันใดนั้นนรมนก็รู้สึกเย็นชามาก
สองมือเธอโอบกอดตัวเอง เหมือนเด็กที่ได้รับความอยุติธรรม
บุริศร์ลืมตาขึ้นมาเห็นฉากนี้
เขาสงสารสุดขีด
“แค่คุณพูดประโยคเดียว ฉันจะทำให้พวกเขาเสียใจไปตลอดชีวิตได้เลย!”
“ไม่ต้องหรอก ทุกอย่างนี้ฉันจะจบมันด้วยตัวเอง”
นรมนพิงหน้าอกบุริศร์ เกี่ยวโดนบาดแผลนิดหน่อย จึงขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ยังโดนบุริศร์จับได้
“โดนแผลเหรอ?”
“อืม สามแส้นี้ฉันจะให้เนตรามันจ่ายอย่างหนัก”
ในดวงตานรมนมีความโกรธแค้นแวบผ่านไป
“มีแผนหรือยัง?”
บุริศร์ค่อยๆ เปลี่ยนทิศทางเล็กน้อย ให้นรมนพิงในอกตนอย่างมั่นคงและสบายขึ้นเล็กน้อย
หลังจากนรมนพิงไป ก็พูดเสียงทุ้ม “เนตรามันไม่เคยกลัวฉันเลยเพราะมีคนหนุนหลัง เห็นว่าฉันไม่กล้าลงมือกับพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธน ไม่ว่าพวกเขาทำเรื่องเกินเลยมากแค่ไหน พวกเขาก็เลี้ยงดูฉันมายี่สิบกว่าปี แต่มิตรภาพนี้มันสามารถกดฉันตายได้ พูดตามตรง ก่อนหน้านี้ฉันทำอะไรพวกเขาไม่ลงจริงๆ นั่นแหละ แต่พระคุณของพวกเขามันแทบจะไม่เหลือแล้วเมื่อทำร้ายฉันครั้งแล้วครั้งเล่า ในตอนนี้ยิ่งไปกว่านั้นยังอยากจัดการลูกฉันอีก ฉันจะทนได้ยังไง? ครั้งนี้ฉันจะเป็นลูกสาวที่ไร้น้ำใจไร้คุณธรรม”
“ไม่ต้องกลัวนะ มีฉันอยู่ ถ้าคุณทำไม่ได้ ฉันทำเอง! ชื่อเสียงฉาวโฉ่ทั้งหมดฉันแบกรับเอง”
บุริศร์หมายความเช่นนี้จริงๆ
แค่นรมนเอ่ยปาก เขาสามารถจัดการไอ้แก่ทึ่มคู่นั้นได้ทันที
นรมนกลับส่ายหน้าพูดขึ้น “ไม่ ฉันต้องทำเอง บางเรื่องถ้าคุณลงมือ พวกเขายังคิดว่าฉันรังแกได้อยู่ แค่เพราะโชคดีที่ได้แต่งงานกับคุณเท่านั้น ครั้งนี้ฉันอยากให้พวกเขารู้อย่างชัดเจนถึงจุดจบที่มายั่วโมโหฉัน”
พอนึกถึงลูกรักของตนที่ไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น จะถูกคุณตาคุณยายที่ตนไว้ใจมากที่สุดทรยศ ถึงขนาดทำร้ายด้วยซ้ำ ในใจนรมนก็มีไฟลุกโชน
“ฉันกลัวคุณเสียใจ”
“พวกเขาทำกับฉันแบบนี้ พวกเขาไม่เสียใจเลย ฉันจะเสียใจทำไม? ก็แค่เสียความรู้สึกที่เหลือไม่มากก็เท่านั้น”
นรมนทำเสียงฮึดฮัดก่อนพูดขึ้น “ผลงานยุคแรกๆ ของพ่อ อ้างอิงผลงานที่ปนัสนาวาดขึ้นก่อนโด่งดัง เรื่องนี้มีไม่กี่คนที่รู้ อย่างไรแล้วศิลปินผู้ยิ่งใหญ่อย่างปนัสนาก็เสียไปแล้ว และผลงานยุคแรกที่ไม่โด่งดังของเขาก็มีไม่กี่คนที่รู้ เขาก็ไปเห็นผลงานของแท้ของศิลปินผู้ยิ่งใหญ่ปนัสนาโดยบังเอิญ ก็เลยเกิดความคิด เรื่องนี้เขาเคยกลับไปบอกแม่นรมนในตอนนั้น ตอนนั้นฉันยังเด็ก ก็ฟังเอาไว้ แต่ความทรงจำฉันลึกซึ้งมาก ในขณะนี้หลายปีผ่านไปแล้ว พ่อมีชื่อเสียงมากในวงการศิลปะ มีลูกศิษย์ลูกน้องหลากหลายสาขาอาชีพ และบางคนก็มีอำนาจเช่นกัน สามารถเป็นประโยชน์แก่เขา ครั้งนี้เนตราสามารถออกมาจากคุกได้อย่างราบรื่น กล้าณรงค์ลงแรงเต็มที่ แต่ฉันไม่เชื่อว่าพ่อไม่ได้ใช้เส้นสาย”
บุริศร์ได้ยินนรมนพูดเรื่องพวกนี้ ก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาชัยยศ
“ฉันบอกชัยยศไปแล้ว ให้เขาเริ่มลงมาจากด้านนี้ ถ้าหลักฐานแน่นอน ชื่อเสียงจิตรกรของเขาในยุคนี้ก็จะป่นปี้ ในขณะเดียวกันฉันจะให้นภดลไปติดต่อลูกหลานปนัสนา ตราบใดที่พวกเขาฟ้องพ่อที่ลอกเลียนแบบผลงาน เขาก็จะมีคดีมัดตัว ในเวลานี้ แม่ก็จะต้องหวังให้เนตราหาวิธีช่วยพ่อ ถึงผู้หญิงคนนี้จะหนีไปต่างประเทศในตอนนี้แล้ว ฉันจะดูสิว่าเพื่อพ่อแม่แท้ๆ ของตัวเอง เธอจะกลับมาได้ไหม”
แผนของนรมนเรียบง่ายมาก บังคับให้เนตรากลับประเทศ พ่อแม่คือจุดอ่อนของเธอ แน่นอนว่า ถ้าเนตราไม่คิดถึงความรักของพ่อแม่ นรมนก็จะคิดแผนสองเพื่อกระตุ้นเธอกลับมา
บุริศร์ได้ยินทุกอย่างนี้ ก็ไม่มีท่าทีอะไร สำหรับเขา ตราบใดที่นรมนระบายความโกรธได้ จะเป็นอย่างไรก็ได้ทั้งนั้น
“พ่อคุณมีแค่ลอกเลียนแบบชิ้นนี้เหรอ?”
“ไม่แน่ใจ ฉันรู้แค่ชิ้นนี้ ชิ้นอื่นไม่เคยตรวจสอบเองมาก่อน”
มุมปากบุริศร์ยกยิ้มเย็นชาเล็กน้อย
“อยากทำให้ชื่อเสียงใครสักคนป่นปี้ แค่ผลงานลอกเลียนแบบจะไปมีประโยชน์อะไร? แฉเรื่องอื้อฉาวอื่นๆ บางเรื่องดีกว่า”
“อันอื่นฉันไม่แน่ใจจริงๆ”
“เอาให้ฉันสืบ”
บุริศร์ต้องการทำเรื่องนี้
“ตราบใดที่เขามีอึบนก้น ฉันรับประกันว่าสามารถทำให้คนอื่นเห็นมันได้”
สายตานรมนเปลี่ยนไปเล็กน้อย
“คุณน่าเกลียดจริงๆ เลย!”
บุริศร์หัวเราะร่า
“แค่เปรียบเทียบเฉยๆ”
“นั่นก็น่าเกลียด”
“งั้นให้ฉันเปลี่ยนไปเทียบอย่างอื่นไหม?”
“พอเถอะ ไม่ฟังแล้ว”
นรมนขยับเล็กน้อย ก็เจ็บจนกัดฟันกัดปาก
“แม่งเอ๊ย อาการบาดเจ็บครั้งนี้ อัลบั้มคมทิพย์จะทำยังไง?”
บุริศร์ก็รู้ว่าในใจผู้หญิงคนนี้กำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ล่ะ
“ฉันหาครูกู่เจิงที่ดีที่สุดส่งไปแล้ว”
“งั้นก็ดี”
นรมนโล่งใจเล็กน้อย จู่ๆ ก็นึกถึงอะไรบางอย่าง รีบลุกขึ้น แต่เจ็บจนฮึดฮัดอย่างอุดอู้ ทั้งร่างเต็มไปด้วยเหงื่อ
“คุณเบาหน่อยไม่ได้เหรอ? คุณเองเป็นผู้ป่วยไม่รู้เหรอ? แผลบนร่างกายคุณเห็นกระดูกหมดแล้ว”
บุริศร์รีบประคองเธอ ด้วยใบหน้าสงสาร
นรมนรู้แค่ว่าตัวเองเจ็บสาหัส แต่ไม่รู้ว่าบาดแผลเจ็บจนเป็นอย่างไรบ้าง ตอนนี้ได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ ก็หรี่ตาขึ้นมาทันที
“ถูกเฆี่ยนตีจนเนื้อตัวแตกยับเลยเหรอ?”
“ก็ประมาณนั้น”
มือนรมนกำเข้าหากันแน่น
เนตรา!
ฉันไม่ให้อภัยแกเด็ดขาด!
“เมื่อกี้ที่คุณรีบร้อนตื่นตระหนกขึ้นมาคือจะทำอะไร?”
คำถามบุริศร์ทำให้นรมนได้สติกลับมา
“ฉันแค่อยากรู้ว่าคมทิพย์ไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ตอนนั้นฉันอยู่กับเธอ”
“เธอไม่เป็นอะไร ถูกทำร้ายจนหมดสติ คนของฉันหาเจอแล้วพาไปส่งโรงพยาบาลตรวจสอบแล้ว ทุกอย่างสบายดีมาก ก่อนหน้านี้ไม่นานก็มาเยี่ยมคุณ แต่ทางกองถ่ายมีธุระนิดหน่อย เธอก็เลยไปก่อน คาดว่าคืนนี้จะกลับมา”
“อ่อ”
ได้ยินว่าคมทิพย์ไม่เป็นอะไร ในที่สุดนรมนก็วางใจ
“คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่ไหน?”
นรมนมองบุริศร์ สีหน้าอ่อนโยนขึ้นมาก
ผ่านเรื่องราวครั้งนี้มา เธอพบว่าความรู้สึกของเธอก็เปลี่ยนไปมากเช่นกัน
บุริศร์ชะงัก หรี่ตาเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น “ฉันส่งคนไปปกป้องคุณลับๆ อยู่ตลอด แค่ครั้งนี้พวกเขาเห็นว่าคุณไปที่ถนนเล็กๆ คิดว่าไม่มีอะไร ก็เลยไม่ได้ตามไป คุณไม่ต้องเป็นห่วง ฉันเปลี่ยนคนแล้วแหละ ฉันรับประกันว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก”
“มีกี่คนปกป้องฉัน?”
บุริศร์นึกว่านรมนจะโทษที่เขาจัดบอดี้การ์ดให้เธออย่างเอาแต่ใจ แต่ไม่คิดว่าสิ่งที่นรมนเอ่ยถามจะเป็นเรื่องนี้
เขาหยุดไปสักพักก่อนพูดขึ้น “สองคน”
“เพิ่มอีกสองคนแล้วกัน ทางที่ดีเอาเป็นผู้หญิง ติดตามไปกับฉัน ช่วงนี้ฉันลงมือไม่สะดวก มีคนปกป้องฉันสี่คน ฉันรู้สึกปลอดภัยในใจหน่อย”
“โอเค”
นรมนออกตัวกับตนว่าต้องการคน บุริศร์ก็ดีใจอย่างบอกไม่ถูก
นี่หมายความว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคนบรรเทาลงแล้วใช่ไหม?
นรมนค่อนข้างเหนื่อย พิงอยู่บนเตียง หาวแล้วพูดขึ้น “บุริศร์ คุณมีเรื่องปิดบังฉัน ในเมื่อคุณไม่อยากพูด ฉันก็จะไม่ถาม แต่วันนี้ฉันอยากให้คุณพูดความจริง คุณมองตาฉันแล้วบอกฉัน มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างคุณกับผู้หญิงคนนั้นไหม?”
“ไม่มี”
บุริศร์ไม่หยุดชะงักเลยสักนิด
“ผู้หญิงคนนั้นชื่อกันยกา เป็นนักแสดงที่ไม่ดัง ฉันแค่ตามหาเธอเพื่อถามอะไรบางอย่างเท่านั้น แต่หลังจากเธอรู้ตัวตนของฉันก็อาจจะคิดไม่ซื่อ ต้องโทษฉันด้วยที่ไม่ได้สังเกต เรื่องนี้ฉันก็มีความผิด”
บุริศร์ออกตัวสารภาพ แต่ไม่มีสิ่งที่ไม่ควรพูดเลยแม้แต่คำเดียว
นรมนก็รู้จักอารมณ์นิสัยของบุริศร์
สิ่งที่เขาไม่อยากพูด ถึงคุณจะเอามีดมาบังคับเขา เขาก็จะไม่พูด
ในขณะนี้บุริศร์สามารถพูดสิ่งเหล่านี้กับเธอได้ ก็ถือว่ากังวลในก้นบึ้งหัวใจเช่นกัน
“คุณก็รู้ ฉันคนนี้มีเป็นโรคกลัวเชื้อโรค ไม่ว่าจะทางจิตใจหรือร่างกาย สิ่งของที่คนอื่นเคยใช้ฉันไม่มีทางอยากได้เด็ดขาด วันนี้คุณบอกว่าไม่เกี่ยวข้องกับเธอ ฉันเชื่อคุณ แต่ทางที่ดีคุณห้ามโกหกฉัน! บนโลกใบนี้ไม่มีกำแพงที่ลมผ่านไปไม่ได้!”
นรมนมองบุริศร์ สายตาชัดเจนและเด็ดเดี่ยว
ในใจบุริศร์อบอุ่นเล็กน้อย
“ฉันไม่ได้โกหกคุณ คนที่ฉันรักในชาตินี้มีแค่คุณคนเดียว”
“จำสิ่งที่คุณพูดในวันนี้เอาไว้ก็พอ ฉันเหนื่อยแล้ว อยากนอนสักพัก”
นรมนหลับตา
บุริศร์รู้ หลังจากผ่านเหตุการณ์นี้ไป ความสัมพันธ์ของนรมนและตนก็ถือว่าคืนดีกันแล้ว
เขาอดไม่ได้ที่จะดีใจเล็กน้อย
เห็นท่าทางเหนื่อยล้าของนรมน ก็รู้สึกสงสารเล็กน้อย
“อยากกินอะไร? ฉันจะให้คนไปจัดเตรียม”
“อะไรก็ได้ทั้งนั้น ฉันหิวมากแล้ว”
บุริศร์ไม่พูด นรมนก็ยังไม่รู้สึก เธอไม่ได้กินไม่ได้ดื่มมาทั้งวันทั้งคืน แต่ตอนนี้ไม่มีความอยากอาหารเลยสักนิด
สำหรับสถานการณ์ของนรมน บุริศร์ก็รู้ และไม่กล้าให้อาหารมากมายเกินไปกับเธอ ทำได้แค่เตรียมของเบาๆ เท่านั้น
“ฉันให้คนไปเตรียมโจ๊กให้คุณกินก่อนสักหน่อย”
“ฉันอยากกินที่คุณทำ”
ดวงตานรมนค่อนข้างเอื่อยเฉื่อยนิดหน่อย ทำให้บุริศร์ตอบตกลงโดยไม่คิดเลย
“ได้ ฉันจะกลับไปทำ คุณนอนไปก่อนนะ นอกประตูฉันจัดบอดี้การ์ดไว้ คนปกติเข้ามาไม่ได้ รอฉันทำเสร็จกลับมาเรียกคุณลุกขึ้นมากิน”
“อืม!”
นรมนรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งร่าง และไม่สนใจจะพูดอะไรมาก นอนลงบนเตียงหลับตาด้วยการช่วยเหลือจากบุริศร์
บุริศร์ห่มผ้าให้เธอแล้วออกไป
นรมนได้ยินเขาสั่งอะไรบางอย่างกับบอดี้การ์ดที่ประตูทางเข้า ตัวเองกลับรู้สึกเปลือกตาหนักขึ้นเรื่อยๆ ศีรษะก็เอียงผล็อยหลับไป
และไม่รู้ว่านอนหลับไปนานแค่ไหน นรมนตื่นขึ้นมาเพราะเสียงดังโวยวายด้านนอก
เธอนึกว่าบุริศร์กลับมาแล้ว แต่ได้ยินเสียงโวยวายด้านนอก เหมือนมีเสียงหนึ่งที่คุ้นเคยกำลังพูด
ราเชน?
ชื่อนี้แวบเข้ามาในสมองนรมน
คิ้วเธอขมวดขึ้นมาอย่างอดไม่ได้
ราเชนคนนี้รู้ได้อย่างไรว่าตนเกิดเรื่อง? และเขามาทำอะไรที่นี่?
ในใจนรมนเกิดความสงสัย ไม่รอให้เธอพูดอะไร ราเชนภายใต้การช่วยเหลือจากซินดี้ ก็ผลักประตูห้องทันที แล้วพรวดเข้ามา แต่ถูกบอดี้การ์ดคว้าคอเสื้อเอาไว้ พาดบ่าจะโยนราเชนออกไป
แต่ไม่มีใครคาดคิดว่าราเชนจะต่อต้าน กดบอดี้การ์ดติดกำแพงทันที หมุนตัวเตะบอดี้การ์ดออกไป แล้วบังเอิญเตะประตูห้องด้วย
ในดวงตานรมนมีความน่าทึ่งแวบผ่านไป
ราเชนมีทักษะฝีมือที่ดีจริงๆ!
