“ฉีดยาอะไร? ไม่ใช่ให้น้ำเกลือเหรอ?”
นรมนถามออกไปโดยไม่รู้ตัว
ดวงตาพยาบาลเกิดแสงวาบผ่านไป จากนั้นก็ก้มหน้าพูด “ข้างบนบอกว่าให้ฉีด ฉันจะรู้ได้ยังไงคะ”
คำพูดนี้มันผิดปกติมากเกินไป
คิ้วนรมนขมวดทันที
“เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า?”
ดวงตาพยาบาลมีความตื่นตระหนกแวบผ่านไปทันที
“ฉันหน้าโหลค่ะ อาจจะรู้สึกคุ้นเคย รีบดีกว่า ฉันฉีดให้คุณเสร็จแล้วต้องไปฉีดห้องผู้ป่วยอีกห้องต่อ”
พยาบาลพูดขณะที่หยิบสิ่งของเดินมาหน้านรมน
ความสงสัยในใจนรมนยิ่งรุนแรงมากขึ้น
เธอกวาดสายตาเหลือบมองอีกฝ่าย อีกฝ่ายไม่ติดบัตรพนักงาน
“บัตรพนักงานคุณล่ะ”
“อยู่เคาน์เตอร์พยาบาลค่ะ คุณนายบุริศร์ ได้โปรดให้ความร่วมมือหน่อยค่ะ”
ขณะที่พูด พยาบาลก็จะลงมือกับนรมน เหมือนกึ่งบังคับฉีดยานรมน
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ แน่นอนว่านรมนไม่ให้ความร่วมมือ
พยาบาลคนนี้ไม่ติดบัตรพนักงาน และเสียงนี้ก็ค่อนข้างคุ้นเคยอย่างเห็นได้ชัด รวมถึงสีหน้าตื่นตระหนกของเธอเมื่อครู่นี้ นรมนรู้สึกว่าอาจจะไม่ใช่พยาบาลในโรงพยาบาลแห่งนี้
“ฉันไม่ฉีด เรียกหัวหน้าพยาบาลพวกเธอมา!”
นรมนหลบฝ่ามือพยาบาล
พยาบาลค่อนข้างหงุดหงิด ดำเนินการจับนรมนไว้
“คุณนายบุริศร์ คุณอย่าเอาแต่ใจ แผลคุณในตอนนี้ต้องฉีดยา ฉันสัญญาว่าจะทำเบาๆ”
ขณะที่พูด มือเธอก็จับนรมนอีกครั้ง
เดิมทีนรมนอารมณ์ไม่ดี ตอนนี้ยิ่งหงุดหงิดแล้ว
“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ฉีด ไปเรียกหัวหน้าพยาบาลพวกเธอมา!”
เธอสะบัดพยาบาลออก แต่ด้วยเหตุนี้มันทำให้แผลของตนเปิดออก เจ็บจนเหงื่อแตกพลั่ก
อีกฝ่ายในตอนนี้ไม่สนใจที่จะเสแสร้งอะไรแล้ว หยิบเข็มฉีดยาแล้วพุ่งไปหานรมน
หางตานรมนเห็นอย่างว่องไวจึงเตะเข็มฉีดยาเธอปลิว แล้วตะโกนดังลั่นไปทางนอกประตู
“คนที่ยืนอยู่ด้านนอก ตายหมดแล้วเหรอ?”
สีหน้านรมนเจ็บจนซีดเซียวแล้ว
พยาบาลน่ารังเกียจคนนี้ เห็นได้ชัดว่าพุ่งเป้ามาที่ตน!
เธอคือใคร?
หลังจากบอดี้การ์ดด้านนอกได้ยินเสียง ก็รีบผลักประตูวิ่งเข้ามา เห็นพยาบาลลุกขึ้น หยิบของข้างกายขึ้นมาแล้วพุ่งไปหานรมนอีกครั้ง
ครั้งนี้บอดี้การ์ดลงมืออย่างรวดเร็ว ควบคุมตัวพยาบาลได้ทันที
นรมนเหงื่อแตกพลั่ก แต่กัดฟันอย่างมุ่งมั่น
เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนี้ต้องการชีวิตตน
“ไป เอาของเหลวในเข็มฉีดยาไปทดสอบ”
นรมนไม่เชื่อว่าในเข็มฉีดยานี้จะเป็นยาต้านการอักเสบจริงๆ
บุริศร์ได้ยินข่าวนี้ก็รีบมา
“ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
เขาเห็นด้านหลังนรมนเลือดออก ก็กระทืบหน้าอกพยาบาลด้วยความโกรธ
พยาบาลไออย่างต่อเนื่อง สุดท้ายก็ไอเป็นเลือดพ่นอยู่บนพื้น ไม่ต้องพูดเลยว่าสภาพจนตรอกแค่ไหน
แต่นรมนห้ามบุริศร์ไว้
“ฉันให้คนไปสืบแล้วว่าในเข็มฉีดยามันคืออะไร ตอนนี้ฉันค่อนข้างสงสัยว่าเธอคือใคร?”
แววตาหนึ่งของบุริศร์ บอดี้การ์ดก็ถอดผ้าปิดปากพยาบาลออกมาทันที
ในขณะนี้ นรมนก็ถือว่าเห็นใบหน้าเธอชัดเจนอย่างแท้จริง
“วริษา?”
เธอค่อนข้างประหลาดใจ ไม่คิดว่าจะเจอวริษาที่นี่ ยิ่งไม่คิดเลยว่าวริษาจะลอบสังหารตนอย่างมุทะลุ
ดวงตาบุริศร์หรี่ขึ้นมา
“พวกแกตายกันหมดแล้วเหรอ? ถึงได้ปล่อยให้เธอเข้ามาทำร้ายคุณนายแบบนี้?”
ทันใดนั้นบอดี้การ์ดเหงื่อแตกอย่างต่อเนื่อง
“ประธานบุริศร์ มันคือความผิดพวกเรา!”
“ลงไปรับโทษเอง”
สำหรับการลงโทษของบุริศร์ บอดี้การ์ดไม่มีค่าเลย ถ้าไม่ใช่เพราะทักษะที่ว่องไวของนรมน การรับรู้ด้านความปลอดภัยค่อนข้างแข็งแกร่ง เดาว่าตอนนี้พวกเขาไม่มีชีวิตรอดแล้วด้วยซ้ำ
วริษาเห็นทุกอย่างนี้ ก็หัวเราะขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง หัวเราะทั้งน้ำตาออกมา
นรมนมองเธอ คิ้วขมวดเล็กน้อย
“วริษา ฉันกับเธอไม่ได้มีความเกลียดชังลึกซึ้งอะไรกันไหม? เธอจำเป็นเหรอ?”
“จำเป็นเหรอ? นรมน เธอโดนผู้ชายตามใจจนไม่รู้จักความทุกข์ของคนแล้วใช่ไหม? ฉันทำอะไร? ฉันก็แค่ไม่พอใจเธอ สั่งสอนเธอนิดหน่อยก็เท่านั้น อาชีพนี้มันมีค่าอะไร? ฉันตาบอด ไม่รู้ว่าเธอคือคุณนายบุริศร์ ทำให้เธอไม่พอใจ ฉันโชคร้าย แต่เธอไล่ฉันออกจากกองถ่ายก็พอแล้ว ทำไมต้องแบนฉันด้วย? ฉันไม่ได้ทำงานเพลง ฉันรับได้ ใครให้ฉันไปทำให้เธอไม่พอใจล่ะ? แต่ฉันไปทำพนักงานบริการก็ไม่มีใครกล้ารับฉัน เธอกล้าพูดไหมว่านี่ไม่ใช่ฝีมือเธอ? ไม่คิดว่าเธอจะกำจัดฉันทุกวิถีทางจริงๆ ทำไมฉันจะฆ่าเธอไม่ได้?”
วริษาสะเทือนใจอย่างมาก ถึงขั้นโกรธเคืองและบ้าคลั่งอย่างมุทะลุ
นรมนมองบุริศร์อย่างค่อนข้างใจลอย
“คุณทำเหรอ?”
“การแบนเธอในวงการเพลงกับวงการบันเทิงฉันไม่ได้ทำ แต่ฝีมือแบนเธอทั้งหมดนั้นฉันเป็นคนทำ เธอทำร้ายภรรยาฉัน ฉันจะชินนิสัยแย่ๆ เธอแบบนี้ทำไม!”
คำพูดบุริศร์ทำให้วริษาโกรธสะสมจนถูกกระตุ้น
“พวกแกรวยและมีอำนาจสุดยอดมากงั้นสิ? มีสิทธิอะไรมาทำกับฉันแบบนี้?”
“เพราะแกใส่ร้ายภรรยาฉัน เพราะทุกอย่างที่แกทำกับภรรยาฉัน ฉันแค่แบนแกที่นี่ ถ้าแกออกไปจากเมืองนี้ ไปเมืองอื่นก็ยังใช้ชีวิตอยู่ได้ ฉันไม่ได้กำจัดแกทุกทาง แต่แกกลับต้องการชีวิตภรรยาฉัน ดูเหมือนฉันจะใจดีสินะ”
ตอนนี้บุริศร์เสียใจแทบตาย
ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้นานแล้ว เขาจะสั่งให้คนโยนวริษาไปที่ขั้วโลกเหนือกับใต้โดยตรง หลีกเลี่ยงไม่ให้นรมนเจอกับอาชญากรรมเช่นนี้
ถ้าไม่ใช่นรมนระมัดระวัง ตอนนี้ผลจะเป็นอย่างไรไม่กล้าคิดเลยจริงๆ
สีหน้าบุริศร์หนักอึ้งอย่างอดไม่ได้
วริษากลับยิ้มบ้าคลั่งขณะพูดขึ้น “ฉันก็แค่ทำสิ่งที่หลายๆ คนจะทำในอาชีพหนึ่ง มีสิทธิอะไรมาโดนพวกแกแบน? แถมให้ฉันออกไปจากเมืองนี้? มีสิทธิอะไร?”
“เพราะฉันคือบุริศร์ไง!”
คำนี้ของบุริศร์ทำให้วริษาพูดไม่ออกแม้แต่ประโยคเดียวโดยทันที
“ชนะเป็นเจ้า แพ้เป็นโจร! ตอนแกทำร้ายภรรยาฉันไม่รู้ภูมิหลังของเธอ นั่นคือความผิดพลาดของแกเอง อาชีพคนอื่นเป็นยังไงฉันไม่รู้หรอกนะ ภรรยาของบุริศร์อย่างฉันทำอาชีพนี้ห้ามได้รับความอยุติธรรม ตอนแรกฉันแค่จะแบนแกที่นี่เท่านั้น แต่ตอนนี้แกต้องชดใช้สำหรับการกระทำของตัวเอง!”
“แกกล้าลงโทษฉันแบบผิดกฎหมายเหรอ? บุริศร์ ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่แกตัดสินใจได้ทุกเรื่องนะ”
วริษาค่อนข้างหวาดกลัวแล้ว
ชายตรงหน้าทำให้รู้สึกหวาดกลัวจากก้นบึ้งหัวใจจริงๆ แต่ตอนนี้เธอยังมีทางหนีเหรอ?
ไม่!
เธอไม่มีแล้ว!
ตั้งแต่ที่คนคนนั้นมาหาตน ให้ตนทำร้ายนรมน แล้วเธอตอบตกลง เธอก็ไม่มีทางหนีแล้ว
วริษามองนรมนที่เงียบ ยิ้มเยาะขณะพูดขึ้น “ถือว่าแกดวงดี แต่แกหลบครั้งนี้ได้ ใครจะรับประกันว่าแกจะหลบครั้งต่อไปได้? นรมน ฉันจะรอดูว่าชีวิตแกจะจบยังไง?”
“เกรงว่าแกจะไม่ได้เห็นแล้ว”
รมิดาดันประตูเข้ามา ในมือมีข้อมูลของเข็มฉีดยานั้น
เมื่อนรมนเห็นเธอก็ยิ้มเล็กน้อย
“เธอมาแล้วเหรอ?”
“อืม”
รมิดาแค่พยักหน้า จากนั้นก็เอาข้อมูลให้บุริศร์
“ฉันคิดว่าเราแจ้งตำรวจได้ ของเหลวในนี้ถ้าเข้าร่างกายมนุษย์ จะทำให้เจ็บปวดมาก ถ้าเราให้น้ำเกลือต้านการอักเสบนรมนอีก มันจะเกิดปฏิกิริยาเคมีโดยตรง ทำให้นรมนโดนพิษและเสียชีวิต”
คำพูดรมิดาทำให้ดวงตาบุริศร์หนักอึ้งทันที แม้แต่อุณหภูมิภายในห้องก็ลดลงถึงจุดเยือกแข็ง
“จิตใจชั่วร้ายมาก!”
วริษากลับกันฟันขณะพูดขึ้น “น่าเสียดายที่ฉันล้มเหลวในการพยายามครั้งสุดท้าย นรมน ทางที่ดีแกระวังหน่อยแล้วกัน”
“เอาตัวลงไป มอบให้ตำรวจ ให้พวกเขาดำเนินคดีให้เต็มที่ นักศึกษาดนตรีคนหนึ่งจะเข้าใจเภสัชศาสตร์เคมีการแพทย์ลึกซึ้งแบบนี้ได้ยังไง ถ้าบอกว่าไม่มีใครอยู่เบื้องหลัง มันจะเป็นไปได้ยังไง!”
คำพูดบุริศร์ทำให้สีหน้าวริษาเปลี่ยนไปทันที
“ไม่มีใครอยู่เบื้องหลังฉัน ฉันอยากฆ่านรมนมันให้ตายเอง! เพราะมันทำลายเส้นทางหาเงินฉัน และคนที่ทำลายเส้นทางหาเงินฉัน ก็เท่ากับการฆ่าพ่อแม่ แค้นนี้ฉันไม่แก้แค้นไม่ได้! ทุกอย่างเป็นความคิดฉันเอง!”
วริษาตะโกนอย่างโกรธเคือง ถูกนำตัวลงไปอย่างรวดเร็ว คิ้วนรมนก็ขมวดขึ้นมาเช่นกัน
“วริษามีคนอยู่เบื้องหลังจริงๆ เหรอ?”
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ นรมนคิดจริงๆ ว่าวริษาลงมือกับตนเพราะไม่พอใจเฉยๆ แต่คำพูดเมื่อครู่นี้ของเธอมันพูดเกินจำเป็น ทำให้นรมนตื่นตัวขึ้นมาทันที
รมิดาพยักหน้าพูดขึ้น “น่าจะ หล่อนเป็นคนธรรมดา ไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ และยาที่เราสั่งให้เธอนั้นเป็นความลับ ไม่คิดว่าหล่อนจะรู้จริงๆ แค่เรื่องนี้ก็ไม่ใช่ว่าคนธรรมดาอย่างหล่อนจะทำได้”
“เรื่องนี้ฉันจะไปสืบ”
ดวงตาบุริศร์เย็นยะเยือกผิดปกติ
ต่อหน้าต่อตาเขา นรมนโดนจับตัวไป ได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนั้น ตอนนี้ยังเกือบโดนทำร้ายต่อหน้าต่อตาเขาอีก
ดูเหมือนว่าลูกน้องเขาเหล่านี้ควรตรวจสอบสักหน่อยแล้วจริงๆ
“รมิดา เธอดูนรมนหน่อย แผลหล่อนดูเหมือนจะเปิดแล้ว”
บุริศร์เห็นคราบเลือดด้านหลังนรมน รู้สึกค่อนข้างกังวลอย่างอดไม่ได้
“โอเค”
รมิดาพยักหน้า เริ่มตรวจสอบให้นรมน
บุริศร์ฉวยโอกาสนี้เดินออกไป
บอดี้การ์ดนอกประตูเคยเปลี่ยนแล้ว
ชัยยศก็รีบเข้ามาทันที
เขาเห็นสีหน้าบุริศร์แย่มาก ก็รีบพูดเสียงทุ้ม “ประธานบุริศร์ ผมจะรีบกลับไปสืบครับ”
“บอดี้การ์ดพวกนี้เป็นคนของตัวเองไหม?”
ดวงตาบุริศร์เย็นชามาก เย็นชาจนก้นบึ้งหัวใจสั่น
ชัยยศกัดปากพูด “ไม่ใช่ครับ คนของเราอยู่เมืองชลธีเฝ้าพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธน ช่วงเวลานี้มีคนขอลาค่อนข้างเยอะ คนไม่พอ บอดี้การ์ดทางนี้ผมจ้างมาชั่วคราวครับ”
บุริศร์ไม่ได้พูด แต่ดวงตาแหลมคมนั้นเหมือนดาบคม แทงชัยยศเกือบฆ่าตัวตายเพื่อไถ่โทษ
“ขอโทษครับ ประธานบุริศร์ ผมผิดเอง ผมจะรีบไปคัดกรองกำลังคน”
“เปลี่ยนให้หมด! ให้คนของเราทำแทน เรียกคนที่ลาพักกลับมาให้หมด ถ้ายังไม่พอก็โอนมาจากฐาน ตัวเองลงไปรับโทษซะ ครั้งนี้นรมนไม่เป็นอะไร เป็นโชคดีในโชคร้าย ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา ชีวิตของนายก็ชดใช้ไม่พอ”
คำพูดบุริศร์ทำให้ชัยยศรีบพยักหน้า
ได้ยินข่าวนรมนเกิดเรื่อง หัวใจชัยยศก็จะแตกสลายแล้ว
เขาเสียใจมาก รีบไปสืบ ตอนนี้หลังจากทางด้านบุริศร์อารมณ์เสีย ชัยยศก็รีบส่งของที่อยู่ในมือไปให้
“ผมสืบได้แล้ว หลังจากวริษาโดนแบน ก็มีคนติดต่อเธอ และส่งคนในครอบครัวเธอออกนอกประเทศลับๆ วริษาในตอนนี้คือหน่วยกล้าตาย เดาว่าคงถามข้อมูลที่มีประโยชน์ไม่ได้จากปากเธอ”
คำพูดชัยยศทำให้ดวงตาบุริศร์หนักอึ้งเล็กน้อย
หน่วยกล้าตายเหรอ?
เขามีวิธีให้คนตายเอ่ยปากพูด หน่วยกล้าตายคนเดียวจะมีค่าอะไร?
ตอนนี้เขาค่อนข้างสงสัยมากกว่าว่าใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง
