นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย
“สมจิต? ชัยยศ?”
เธอตะโกนเรียกโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะเห็นหัวชัยยศโผล่ออกมาจากหัวมุมหนึ่ง และที่ปากของเขายังมีเศษอาหารเปรอะที่มุมปาก
“แค่ก คุณนายเสร็จแล้วเหรอครับ?”
“นายทำอะไร?”
นรมนมองไปที่เขาอย่างพูดไม่ออก
“แค่กแค่ก”
ชัยยศออกมาจากหัวมุม มือที่ซ่อนอยู่ข้างหลังถือขนมแป้งทอดอยู่ และเห็นได้ชัดว่าเขากินได้เพียงไม่กี่คำเท่านั้น
“ยังไม่ได้ทานข้าวเหรอ?”
นรมนส่ายศีรษะอย่างช่วยไม่ได้ คิดว่าจะเกิดอะไรกับพวกเขาเสียอีก
“สมจิตละ?”
“เธอไปเข้าห้องน้ำครับ”
เมื่อได้ยินคำตอบของชัยยศ นรมนก็รู้สึกกลุ้มใจทันที
ชัยยศหาอะไรกินสมจิตไปเข้าห้องน้ำ?
ทำไมฟังแล้วถึงรู้สึกว่าคู่นี้ไม่ค่อยดีงามเท่าไหร่
“ไม่ต้องกินแล้ว เดี๋ยวตามฉันไปทานข้าวที่บ้านพรโสภณ”
“ไม่ไม่ไม่ครับ คุณนาย ผมไม่ไปแล้ว ผมยังมีเรื่องต้องทำครับ ประธานบุริศร์มอบหมายงานให้ผมเยอะมาก ยังสะสางไม่เสร็จแล้ว ผมเห็นคุณว่าคุณนายไม่ต้องการชั่วครู่ ก็เลยฉวยโอกาสทานอะไรหน่อยนะครับ”
ชัยยศพูดอย่างเกรงใจ
นรมนพบว่าขนมแป้งทอดของเขาเย็นไปนานแล้ว ไม่รู้ว่าขายเป็นเวลานานเท่าไหร่แล้ว
ในช่วงที่บุริศร์ไม่อยู่ในช่วงเวลานี้ ปริมาณงานของชัยยศก็เพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด และเขาได้เข้าไปทำงานแทนในส่วนของพฤกษ์ด้วย กิจการของบริษัทต้องการให้เขาดำเนินการ ลำบากเขาแล้วจริงๆ
“ทานของเย็นตลอดไม่ได้นะ ถ้านายไม่ไปทานข้าวที่บ้านพรโสภณ ก็ไปกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อร้อนๆ สักชามที่หน้าประตู ฉันเลี้ยงเอง”
“ไม่ต้องหรอกครับคุณนาย ผมทานแค่นี้ก็โอเคแล้ว ประหยัดเวลาและอิ่มท้องด้วย จะได้ไม่เสียเวลาขับรถ”
ชัยยศพูดอย่างไร้เดียงสา
ทันใดในใจนรมนก็รู้สึกเศร้าและเจ็บปวด
“โอเค ฟังฉันนะ ไปทานข้าว ไป!”
นรมนจับมือของชัยยศ แล้วลากเขาออกไป
ชัยยศนิ่งค้างไปนิด ก่อนจะรีบสลัดนรมนออก
ตายแล้ว!
ถ้าประธานบุริศร์เห็นว่าจับคุณนายจูงมือเขา กรงเล็บของเขานี่ยังต้องการอีกไหม?
นรมนแปลกใจไปนิด
“หืม?”
“คือ ประธานบุริศร์จะหึงได้นะครับ”
ชัยยศพูดติดอ่าง แต่นรมนกลับหัวเราะขึ้นมา
เป็นคนที่ตลกเสียจริง?
แต่เป็นเพราะว่าชัยยศ นรมนถึงค่อยคลี่คลายอารมณ์ลงไปได้มาก
“โอเค ไม่จูงมือนายแล้ว เร็วสิ รีบพาฉันไปหาสมจิต”
นรมนออกคำสั่ง ชัยยศไม่กล้าล่าช้าเสียเวลาอีกแล้ว เขารีบเดินตามหลังนรมนเหมือนผู้ติดตามตัวน้อย
แต่นรมนไม่เห็นสมจิต
“เธอละ?”
“ไปซื้อน้ำให้คุณนายครับ”
ชัยยศต้องบอกความจริง
“คุณนาย อย่าไปบอกสมจิตได้ไหมครับว่าไม่อยู่ข้างหายคุณนาย แล้วยังแอบเอาของไปทานอีก?”
ชัยยศรู้สึกกลัวเล็กน้อย
“ทำไม?”
นรมนงงเล็กน้อย แต่สีหน้าท่าทางราวกับดูการแสดง
ชัยยศพูดอย่างเก้อเขินว่า “สมจิตแข็งแกร่งมากครับ ผมสู้ไม่ได้ เมื่อกี้ผมเพิ่งลากเธอออกไป แต่เธอเกือบดึงแขนผมหลุด นี่เธอเป็นผู้หญิงจริงไหม”
นรมนยิ้มทันที
“เหตุผลนี้เองเหรอ?”
“ไม่ทั้งหมดหรอกครับ เธอให้ผมอยู่ข้างกายคุณนายเพื่อปกป้องความปลอดภัยของคุณ แต่ผมกลับแอบทานขนม ถ้าเธอรู้เข้า ผมโดนทำร้ายแน่”
ชัยยศพูดเหมือนลูกสะใภ้ตัวน้อยที่กำลังโกรธ
นรมนยิ้มและพูดว่า “ทำไมถึงสู้เธอไม่ได้?”
“ผมจะพยายามครับ! วันนี้ผมจะกลับไปฝึกฝนด้วยความพยายาม เพื่อให้แน่ใจว่าผมจะไม่ถูกผู้หญิงทุบตี!”
“นี่คุณเรียกตัวเองว่าผู้ชายเหรอ?”
สมจิตกลับมาพอดี เมื่อได้ยินที่ชัยยศพูด เธอก็อดไม่ได้ที่จะพ่นลมหายใจออกมา
ชัยยศซ่อนตัวอยู่ข้างหลังนรมนทันทีราวกับนกกระทา
นรมนไม่ค่อยเห็นชัยยศมีท่าทางอย่างนี้ อดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดว่า “สมจิตอย่าทำให้เขากลัว เดี๋ยวฉันจะไม่มีใครให้ใช้งาน”
“คุณไม่จำเป็นต้องใช้งานคนขี้ขลาดอย่างนี้หรอกค่ะ”
คำพูดของสมจิตไม่สุภาพเลย ชัยยศกำหมัดแน่นอย่างโกรธเคืองอยู่ด้านหลังของนรมนแต่เขากลับไม่กล้าก้าวเท้าออกไปสู้กับเธอ
น่าโมโหนัก!
นรมนรู้สึกว่าทั้งสองคนเป็นสมบัติล้ำค่าแห่งชีวิต เธอยิ้มและพูดว่า “ไปกันเถอะ เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง ไปหาของอร่อยกินกัน”
สมจิตอยากจะปฏิเสธ แต่ก็ต้องหุบปากไปเมื่อเห็นสายตาที่ยืนกรานของนรมน
“น้ำค่ะ”
เธอยื่นน้ำในมือส่งให้ จากนั้นก็เดินขนาบซ้ายออกไปพร้อมกับนรมน ชัยยศจึงกล้าเดินตามหลังพวกเธอไป
ผู้หญิงสมัยนี้แตะต้องไม่ได้เลยจริงๆ
เขาพึมพำในใจ ไม่กล้าเดินตกหล่นอยู่ข้างหลังเลย
สมจิตขี้เกียจที่จะคุยกับชัยยศ เธอหันไปพูดกับนรมนว่า “ตอนที่เพิ่งออกไปซื้อน้ำ เห็นคนน่าสงสัยเดินไปมารอบรถของคุณนายค่ะ เดี๋ยวพวกเราเรียกรถแท็กซี่กลับกันเถอะค่ะ”
นรมนชะงักเล็กน้อย
ใครจากไหนอีก?
ช่างลอบกัดเธอได้เลือกสถานที่และเวลาจริง
“โอเค”
แต่ก็แค่รถยนต์ เธอเลยปล่อยผ่านมันไป
“วันหลังให้คนมาเช็คสภาพรถหน่อยนะ ไม่มีอะไรค่อยขับกลับ”
“ค่ะ”
ขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน สมจิตและพวกนรมนก็เดินไปถึงร้านเนื้อละแวกใกล้เคียงแล้ว
ชัยยศเหลือบมองเสื้อผ้าของนรมน ก่อนจะมองไปที่ร้านเนื้อ ยิ้มก่อนจะพูดว่า “คุณนาย กลับไปก่อนดีไหมครับ ผมกินคนเดียวก็ได้ครับ”
“ฉันจะดูนายกิน ไม่รู้อีกเหรอ? ถ้าฉันไป นายไม่กินแน่ เดี๋ยวก็กลับไปทำงานให้พวกฉันอีก เวลาของฉันไม่ได้ยุ่งขนาดนั้น พวกปีศาจไม่ได้อยู่ตลอดเวลาหรอก”
หลังจากพูดแล้ว นรมนก็ก้าวเท้าเดินเข้าไปข้างในโดยไม่สนใจสภาพแวดล้อมที่แสนธรรมดานี้ ก่อนจะนั่งที่โต๊ะ
“เฮีย ก๋วยเตี๋ยวเนื้อชามหนึ่ง ขอเนื้อเพิ่ม ขอบคุณค่ะ”
“จัดไป”
เจ้าของร้านรีบเข้าไปทำอาหาร
ชัยยศรู้สึกประหลาดใจถึงการได้รับความรัก
เมื่อสมจิตเห็นหยาดน้ำตาที่คลอเบ้าบนหน่วยตาของเขา เธอก็อดไม่ได้ที่จะพูด “แค่นี้เอง? ก็แค่ก๋วยเตี๋ยวเนื้อชามเดียว”
“เธอจะเข้าใจอะไร”
ชัยยศด่าเธอไปที ก่อนจะนั่งรอข้างๆ
นรมนรู้สึกว่าสมจิตจงใจมุ่งเป้าไปที่ชัยยศ ปฏิบัติกับเธอค่อนข้างดีกว่า แต่มุ่งเป้าทำนองนี้ไม่ใช่เจตนาร้ายแรง หรือว่าสมจิตจะชอบชัยยศกันนะ?
เธอคาดเดาอยู่ในใจ มุมปากยกยิ้มบางอย่างห้ามไม่ได้
เรื่องความรักนี้หนอ ช่างมหัศจรรย์จริงๆ
เมื่อก๋วยเตี๋ยวเนื้อมาถึง นรมนก็ดันถ้วยไปข้างหน้าชัยยศ
ชัยยศทานอย่างสงวนท่าที แต่เขาหิวมาก ไม่ได้แสร้งทำ กินไปสามถ้วย
“ตายละ นี่นายไม่ได้ทานอะไรมากี่วัน?”
“หนึ่งวันครับ”
หลังจากชัยยศซดน้ำซุปหมดแล้ว เขารู้สึกมีพลังงานเต็มเปี่ยมในทันที
“อย่าทำแบบนี้อีกนะ ไม่ดีต่อกระเพาะอาหาร ถ้านายป่วยขึ้นมา บุริศร์จะเสียใจนะ”
คำพูดของนรมนทำให้ชัยยศรู้สึกซาบซึ้งขึ้นมาทันใด
“ผมจะไม่มีวันทำให้ประธานบุริศร์และคุณนายเสียใจแน่นอนครับ”
“สำคัญตัวเองไปหน่อยไหม? ความหมายของคุณนายก็คือ ถ้านายป่วยจะไม่มีคนช่วยดูแลบริษัท ถึงเวลานั้นถ้าพวกเขาสองคนต้องการไปไหนลำพังสองคนก็ไปไม่ได้แล้ว ประธานบุริศร์เขารักภรรยามาก”
เมื่อสมจิตพูดจบ ก็ทำให้ชัยยศรู้สึกเก้อเขินขึ้นมาทันที
นรมนตบบ่าของสมจิตก่อนพูด “รู้อะไรก็ไม่ต้องพูดออกมาหรอก พวกเรายังสามารถเป็นเพื่อนกันได้”
“ฉันกลัวเขาลอยนะค่ะ”
สมจิตตอบอย่างถ่อมตัว
ชัยยศรู้สึกใจเสียขึ้นมา
ถูกเจ้านายผู้หญิงกับทอมบอยคนหนึ่งโจมตีจนสะเทือนจิตใจ ชีวิตของเขาช่างมืดมนเกินไป
“คุณนายผมกลับก่อนนะครับ”
“อืม ขับรถระวังท้องถนนหน่อยละ เพื่อชีวิตที่ดีของฉันกับบุริศร์ นายต้องรักษาร่างกายตัวเองให้ดีนะ”
นรมนอดไม่ได้ที่จะเย้าแหย่
ชัยยศที่เพิ่งยืนขึ้น เกือบจะสะดุดตัวเองล้ม
คุณนายใจร้ายกว่าเดิม!
แน่นอนว่าสมจิตไม่ใช่คนดี
ชัยยศนินทาอยู่ในใจ ก่อนจะรีบออกจากร้านก๋วยเตี๋ยวเนื้อ
นรมนยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม
“สนใจเขาไหม?”
เธอใช้ไหล่กระแทกตัวของสมจิต
แม้ว่าจะเป็นครั้งแรกที่ได้พบ และเป็นครั้งแรกที่ได้ร่วมงานกัน แต่ถ้าเป็นคนที่คุณตาแนะนำมาให้ แน่นอนว่าไม่มีอะไรผิดพลาดแน่ และนิสัยของสมจิตเธอก็ค่อนข้างที่จะชอบ
สมจิตไม่ได้เขินอาย เธอพูดอย่างตรงไปตรงมา “มองแล้วระรื่นตาดีค่ะ แต่ดูไม่ค่อยมีแรง ต้องฝึกฝนอีก”
“เพลาหน่อย อย่าทำให้เขาตกใจสิ ทุกวันนี้มีเด็กไร้เดียงสาแบบนี้ไม่มากนักหรอก”
“ฮึ เขาจะสามารถวิ่งออกกำมือฉันได้ไหมคะ? ฉันสมจิตคนที่ฉันชื่นชอบคือยอดเขาที่ต้องพิชิต เอาลงมาไม่ได้ก็แสดงว่าภารกิจยังไม่สำเร็จ ล้มเหลวในการทำภารกิจให้สำเร็จนั้นเป็นไปไม่ได้ในกองทัพค่ะ”
ทฤษฎีความรักของสมจิตทำให้เพลงของนรมนประหลาดใจ แต่เธอก็ไม่พูดอะไรอีก เรื่องความสัมพันธ์ รอเวลาและปล่อยให้มันไหลไปตามธรรมชาติจะดีกว่า
“โอเค พวกเรากลับไปทานข้าวกันเถอะ คุณตารอแย่แล้ว”
นรมนยันกายลุกขึ้น และออกจากร้านก๋วยเตี๋ยวเนื้อ
ตอนที่สมจิตกำลังคุยกับเธอ เธอก็ได้จองรถผ่านบริการออนไลน์แล้ว ตอนนี้เวลาก็พอดีกัน เมื่อพวกเธอออกมา รถก็มาถึงหน้าร้านพอดี
นรมนวางใจกับสมจิตมาก ก่อนจะตรงขึ้นรถไป
กลับบ้านตระกูลพรโสภณด้วยความปลอดภัย
เมื่อคุณท่านตนุวรเห็นนรมน เขาก็ยิ้มขึ้นทันใด ก่อนพูด “ทันเวลาพอดี อาหารเสร็จแล้วถึงกลับมา จมูกสุนัขจริง”
“คุณตา หนูคือหลานสาวคุณตานะคะ คุณตาด่าหนูก็เหมือนด่าตัวเอง”
นรมนตอบกลับพลางยิ้ม
“พูดไปเถอะ รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วล้างมือ แล้วเตรียมทานข้าว”
“โอเคค่ะ”
นรมนโยนกระเป๋าลงบนโซฟา แล้วกลับไปที่ห้องนอนเพื่อจัดการทำความสะอาดตัวเอง
แม้ว่าจะไม่ได้กลับมาที่นี่เป็นเวลานาน แต่คุณท่านตนุวรยังคงให้คนไปซื้อเสื้อผ้าและของใช้ตามฤดูกาลมาวางไว้ที่นี่ เขากลัวนรมนกลับมาแล้วจะไม่มีของใช้
นรมนเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหาชุด แต่เธอกลับพบกล่องเล็กๆวางอยู่ตรงมุม
เมื่อก่อนเธอไม่เคยจะสนใจกล่องนี่มาก่อน
ใจคนต่างมีความอยากรู้อยากเห็น นรมนเองก็ไม่มีข้อยกเว้น
เธอหยิบกล่องเล็กออกมา ก่อนจะพบว่ามันถูกล็อค
อะไรจะลึกลับปานนี้?
นรมนเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว และออกมาพร้อมกับกล่องเล็กๆ
“คุณตาคะ กล่องเล็กๆ ใบนี้ในตู้เสื้อผ้าของหนูคืออะไรคะ?”
เมื่อดวงตาของคุณท่านตนุวรเห็นกล่องนั่น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
“คุณยายของหลานทิ้งมันไว้ก่อนหน้านี่”
“อ้อ? มีกุญแจไหมคะ?”
“ไม่รู้ว่าโยนทิ้งไปไว้ไหนแล้ว ไม่มีของสำคัญอะไรหรอก ถ้าหลานอยากดูจริง แค่พังล็อคก็สิ้นเรื่อง คนก็ไม่อยู่แล้ว เก็บกล่องไว้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร”
แม้ว่าคุณท่านตนุวรกล่าวเช่นนั้น แต่ในดวงตาเขาก็มีความคิดถึงพาดผ่าน
นรมนคิดว่าอาจมีบางอย่างที่คุณยายทิ้งไว้ให้คุณตา? แต่ตอนที่จากไปก็คงอายที่จะต้องพูดออกไป
เมื่อคิดได้เช่นนั้น เธอจึงรีบเดินไปพร้อมกับกล่อง
“คุณตา มาดูด้วยกันสิ”
คุณท่านตนุวรไม่ได้ปฏิเสธ
นรมนรู้ว่าตัวเองเดาถูก
เธอขอให้สมจิตเปิดกล่องให้ แต่เมื่อเห็นของข้างใน เธอก็นิ่งตะลึงไปทั่วร่าง
