ทันใดกานต์ก็ตระหนักถึงปัญหา
ท้องของหม่ามี๊ละ?
หัวใจของเขาเต้นระรัว
เมื่อกี้เพิ่งจะต้อนรับหม่ามี๊ไป นึกไม่ถึงว่าจะลืมเรื่องที่สำคัญไป อ้างอิงจากเวลาแล้ว เด็กน้อยในท้องของหม่ามี๊ก็ควรจะยังอยู่ในท้องของเธอไหม?
แต่ว่าหน้าท้องของหม่ามี๊แบนราบ แถมยังไม่มีท่าทางของคนท้องสักนิด หรือตอนที่เขาไม่อยู่จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันนะ?
กานต์เปิดคอมพิวเตอร์เพื่อสืบค้นอีกรอบ แต่เรื่องทุกเรื่องก็ไม่ใช่จะสามารถหาได้ทางอินเทอร์เน็ต
เรื่องที่นรมนแท้งลูกไม่มีให้เห็นในอินเทอร์เน็ต และไม่มีร่องรอยใด
กานต์ขมวดคิ้วเข้าหากัน จากนั้นเขาก็ไปที่ห้องทำงานของธรรศ
“ผมต้องการกลับบ้านในวันหยุด”
ธรรศนิ่งไปนิด
“แม่ของหลาน ปู่ได้ส่งให้คนคุ้มกันไปส่งแล้ว แล้วตอนนี้มาบอกปู่เรื่องจะกลับบ้านในวันหยุดทำไมกัน? หัวข้อโครงการและวิจัยของกลุ่มหลานก็ใกล้จะผ่านการตรวจสอบในไม่ช้านี้แล้ว นี่หลานที่เป็นหัวหน้ากลุ่มจะถอนตัว กานต์ คิดจะทำอะไรกันแน่?”
“ไม่ทำก็คือไม่ทำ! ในกองทัพไม่ได้ขาดคนมีความสามารถนะครับ แต่หม่ามี๊มีแค่ผมคนเดียวที่เป็นลูกชาย เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ จะให้ผมอยู่แต่ในกองทัพไม่สนหม่ามี๊ได้ยังไงกัน? หม่ามี๊เป็นผู้หญิงอ่อนแอ ปู่จะให้เธอทำยังไง? ตอนนี้คุณบุริศร์อยู่ที่สถานีตำรวจใช่ไหม? เขาออกมาไม่ได้ เป็นไปได้ไหมที่คนเหล่านั้นจะมุ่งเป้าไปที่หม่ามี๊ของผม? ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ใครจะรับผิดชอบ? ใช่คุณปู่สามไหม? ทำได้ไหม?”
ถึงแม้กานต์จะอายุไม่มาก แต่ก็มีเหตุมีผล
คิ้วของธรรศขมวดแน่น
“ปู่จำได้ว่าระบบเขตทหารเป็นระบบเดี่ยว นี่หลานแฮ็คระบบแล้วออกไปตรวจสอบข่าวหรือเปล่า?”
กานต์ไม่ได้ตอบ ก็เหมือนยอมรับกลายๆ
ธรรศถอนหายใจ เสียงของเขาอบอุ่นมาก
“กานต์ ปู่รู้ว่าหลานเป็นห่วงหม่ามี๊ ปู่ก็ด้วย เธอไม่ได้เป็นแค่หม่ามี๊ของหลานนะ แต่ยังเป็นหลานสาวของปู่ด้วย ใช่ไหม? แต่หลานต้องเชื่อมือคุณปู่สาม เรื่องบางเรื่องผู้ใหญ่จะแก้ไขได้ดี และหลานก็ไม่ใช่เด็กธรรมดาอีกต่อไป หลานสวมเครื่องแบบทหาร และต้องรับผิดชอบ ในเมื่อหลานเลือกที่จะพัฒนาในกองทัพแล้ว ก็ควรรู้นะว่า ผลประโยชน์ของชาติอยู่เหนือสิ่งอื่นใด ระหว่างบ้านใหญ่กับบ้านเล็กก็ต้องมีการคัดเลือก ในบ้านยังมีคุณปู่สาม และตาทวด พวกเขาล้วนช่วยเหลือหม่ามี๊ นอกจากนี้ หลานคิดว่าแด๊ดดี้ของหลานไร้ประโยชน์เหรอ? ถูกคนใส่ร้าย แล้วเดินไปที่สถานีตำรวจเพื่อถูกกักขังและสอบสวนอย่างเชื่อฟัง เขาถูกคนครอบงำอย่างนั้นตอนไหนกัน?”
ความกังวลทุกอย่างระเดประดังเข้ามา นี่คือสถานการณ์ของกานต์ ณ ขณะนี้
ตอนนี้ได้ยิน ธรรศพูดเข้า เขาก็อดไม่ได้ที่จะนิ่งไป
แม้ว่าคุณบุริศร์จะไม่ได้ปกป้องหม่ามี๊บ่อยนัก แต่ถูกคนจูงจมูกเดินไปอย่างนี้เป็นครั้งแรก
กานต์เข้าใจความหมายที่ธรรศสื่อ บางทีนี่อาจเป็นเกมที่คุณบุริศร์เป็นผู้กำหนด แต่เขาก็ยังกังวลเล็กน้อย
“หม่ามี๊ของผม… …”
“อย่ากังวลไป ตาทวดของหลานได้จัดเตรียม คนมาคุ้มครองเธอแล้ว จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตอนนี้หลานกลับไปก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก ไม่ใช่ผู้ร้ายทุกคนสามารถก่ออาชญากรรมไฮเทคได้ ดังนั้นคนที่เก่งเรื่องเทคโนโลยีอย่างหลานกลับไปก็เสียเวลาและเสียแรงเปล่า และจะไปขัดแข้งขัดขาหม่ามี๊ด้วย เพียงแค่ทำวิจัยของหลานในเขตทหารอย่างสงบจิตใจก็โอเคแล้ว”
เมื่อธรรศพูดมาถึงตรงนี้ ถ้าหากกานต์ไม่รู้จักวางตัวว่าต้องทำอย่างไรคงต้องทิ้งชุดทหารไปจริง
เขาหรี่ตาและไม่พูดอะไร ในใจกำลังครุ่นคิด ตัดสินอยู่ว่าจะอยู่ในเขตทหารต่อไปหรือไม่
นรมนไม่รู้สักนิดว่าตอนนี้กานต์กำลังพูดคุยกับธรรศแบบลูกชายผู้ชายเกี่ยวกับเรื่องของเธออยู่ หลังจากเธอถูกผู้คุมออกมาส่ง โดยใช้รถทหาร
ระหว่างทาง นรมนรับสายของแพรวา
“นรมน ตอนเย็นกลับมาทานข้าวไหม?”
นรมนชะงัก ถามกลับอย่างควบคุมอารมณ์ “คุณน้าแพรวา อยากจะให้ฉันทำของอร่อยให้ทานเหรอคะ?”
“ดูพูดเข้าสิเด็กคนนี้ ลำบากมาเสียขนาดนั้น ตอนนี้กลับบ้านมาแล้ว น้าจะต้องทำอาหารให้ทานไม่ใช่หรือ? ทานข้าวเที่ยงที่บ้านคุณตาแล้วใช่ไหม? น้ารู้ว่าเธอมีความสัมพันธ์ที่ดีกับคุณตามากแน่ แต่ไม่ว่าอย่างไรเธอก็เป็นหลานสาวนะ อย่าไปรับกวนคุณท่านหัวหน้าตนุวรเลย น้าจัดการทำความสะอาดห้องให้แล้ว ตอนเย็นกลับมานะ ธิดาคิดถึง เธอก็รู้ว่าตอนนี้ธิดากำลังท้องอยู่ กังวลใจนิดหน่อย กลับมาอยู่เป็นเพื่อนให้เธอดีใจหน่อยนะ”
แพรวาพูดมาทุกอย่างเพื่อจุดประสงค์นี้ ถ้าหากเธอไม่ตอบรับคำก็คงเผยพิรุธ
แต่ในใจของนรมนทอดถอนด้วยความเบื่อหน่าย
หลานสาวนี่มันหมายความว่าอะไร?
นี่พูดเหมือนกับว่าเธอกับคุณท่านตนุวรมีความสัมพันธ์ที่ห่างเหิน
“โอเค ถ้าอย่างนั้นรบกวนคุณน้าแพรวาด้วยค่ะ ฉันอยากทานซุปเป็ดแก่”
นรมนสั่งอาหารเหมือนปกติ
“โอเค ตอนบ่ายน้าจะไปเตรียมให้”
แพรวาพูดจบก็คุยกับนรมนสักพักก่อนจะค่อยวางสายไป
ใบหน้าของนรมนมืดครึ้ม
คนที่ไม่รู้ก็คงคิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเธอดีสินะ ราวกับแม่ลูก แต่ถ้าไม่ได้คุณท่านตนุวรเตือนไว้ และเกิดเรื่องกับบุริศร์ เธอก็คงนึกไม่ถึงว่าจะเป็นแพรวา
ผู้หญิงคนนี้ซ่อนไว้เสียลึก
ตลอดทางผู้คุ้มกันไม่พูดอะไร เขาถูกธรรศสั่งให้มาส่งนรมนที่ลานใหญ่เขตทหาร
เมื่อรถใกล้ถึงบ้านของคุณท่านตนุวร โทรศัพท์ของนรมนพลันส่งเสียง
เธอเหลือบมอง เป็นเบอร์ไม่คุ้นตา
ใครอีก?
นรมนรู้สึกว่าหลังจากกลับมายังเมืองชลธี ในทางกลับกันธุรกิจก็มากขึ้น และดูเหมือนว่าคนที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดก็พร้อมที่จะเคลื่อนไหว
เธอกดรับสายอย่างใจเย็น
“นรมนพูด นี่ใครคะ?”
อีกฝ่ายนิ่งไปนิด ก่อนพูด “สวัสดีคุณนายบุริศร์ นี่คือเรือนจำหมายเลขสอง มีคนอยากเจอคุณ”
นรมนนิ่งไป
เรือนจำหมายเลขสอง?
คุกที่เชษฐ์ถูกคุมขัง?
เมื่อเชษฐ์ถูกคุมขังและดำเนินคดีอย่างเป็นทางการ นรมนก็ไม่ได้ไปฟังอยู่ข้างๆด้วย ดังนั้นจึงไม่ชัดเจนสำหรับเธอว่าเชษฐ์ถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิตหรือไม่
นี่ก็ผ่านไปนานแล้ว ทำไมเชษฐ์อยากเจอเธอ?
นรมนไม่คิดว่าเชษฐ์จะมีคำขอร้องว่าอยากพบเธอ นรมนพิจารณาชั่วครู่ ก่อนพูด “เวลาไหนคะ?”
“ยิ่งเร็วยิ่งดี เชษฐ์ถูกตัดสินประหารชีวิต และถูกตัดสินโทษพรุ่งนี้ครับ”
นรมนตกใจกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูด แต่หลังจากคิดอีกครั้ง มันก็สมควรแล้วในสิ่งที่เชษฐ์ได้กระทำลงไป จะประหารชีวิตก็ไม่ผิด
“โอเคค่ะ ฉันจะไป”
นรมนโทรหาสมจิต
“ขับรถพาฉันไปส่งที่เรือนจำหมายเลขสอง ฉันรอที่ประตูนะ”
นรมนสั่งให้ผู้คุ้มกันนำรถมาจอดตรงที่ประตูเขตทหาร ไม่นานสมจิตก็ขับรถออกมา
เมื่อเห็นนรมน เธอก็ลงมาจากรถ
“คุณนาย ตอนเที่ยงออกไปทำไมไม่เรียกฉันละคะ?”
สมจิตกลัดกลุ้มใจ รู้สึกว่าตัวเองถูกนรมนทอดทิ้ง
นรมนยิ้มพลางพูด “ฉันไปเยี่ยมลูกชายที่เขตทหารนะ อาสามมารับฉันด้วยตัวเอง เลยไม่รบกวนเธอ ตอนนี้เราไปเรือนจำหมายเลขสองกันเถอะ ฉันจะไปพบคนคนหนึ่ง”
“โอเคค่ะ”
นรมนขึ้นไปบนรถ สมจิตขับรถไปทางเรือนจำ
เมื่อมาถึง ที่จริงนรมนไม่อยากเขาไป บรรยากาศที่นี่น่าหดหู่จริงๆ
แต่เชษฐ์ใกล้จะตายแล้ว คนที่เรียกได้ว่า กำลังจะตาย บางทีไม่แน่อาจจะสามารถได้ข่าวที่เป็นประโยชน์จากเขามาบ้าง
นรมนเดินเข้าไปกับสมจิต หลังจากแลกบัตรประชาชนของตัวเองแล้ว ก็ถูกนำไปยังห้องรับแขก
เมื่อเชษฐ์ถูกนำตัวมาที่นี่ นรมนก็นิ่งไปนิด
ดูเหมือนเขาจะแก่กว่าเมื่อก่อนมาก และแม้แต่ผมหงอกก็ปรากฏบนจอนของเขา แต่กำลังวังชาของเขาก็ยังโอเค
“ไม่คิดว่าเธอจะมา”
“ไม่คิดเหมือนกันว่าคุณจะอยากเจอฉัน ฉันคิดว่าคนสุดท้ายที่คุณอยากเจอมากที่สุดจะเป็นอชิระ”
เชษฐ์ยิ้มอย่างขมขื่น “ตอนนี้จะอยากเจอเธอไปทำไมกัน? ชั่วชีวิตนี้ฉันก็ทำเพื่อเธอ ไม่เสียดายแล้ว”
เมื่อพูดถึงอชิระ เชษฐ์ทำให้นรมนซาบซึ้งนิดหน่อย
หายากที่จะมีหนึ่งคนที่หลงใหลปฏิบัติต่ออชิระได้ขนาดนี้
บางทีผู้ชายตระกูลโตเล็กล้วนแต่มีรักที่ยาวนาน แต่เชษฐ์กลับเดินไปทางที่คดเคี้ยวเพื่อความรัก
นรมนถอนหายใจในอก พูดเสียงต่ำ “คุณมีอะไรอยากอธิบายให้ฟังไหม?”
เชษฐ์พยักหน้า
“ที่จริงเรื่องนี้ฉันต้องเรียกหาบุริศร์ หรือธิดา อย่างไรเขาก็เป็นหลานฉัน และลูกสาวฉัน แต่ฉันรู้ว่าบุริศร์แทบไม่อยากจะสนใจอาอย่างฉัน และธิดา ได้ยินว่าเธอท้อง ดังนั้นอย่าปล่อยให้เธอมาปนเปื้อนคนซวยอย่างฉันเลย ตลอดชีวิตฉันไม่เคยทำอะไรเพื่อเธอ ตอนนี้ก็อย่าไปวางมาดว่าเป็นพ่อของเธอเลย คิดไปคิดมา ฉันก็เลยเรียกหาเธอแทน”
คำพูดของเชษฐ์ทำให้นรมนหัวเราะเยาะเล็กน้อย
“คุณฆ่าแม่ของฉัน คิมที่ถูกฝังอยู่ในทะเลเพลิง ฆ่าพ่อของฉันไม่เหลือแม้กระดูก แล้วคุณรู้สึกว่าฉันจะรับปากคำที่คุณฝากฝังได้อย่างไร?”
จนถึงตอนนี้ นรมนยังคงนึกถึงไฟกองใหญ่ที่ล้อมรอบชินทรและคิม
ไฟโหมกระหน่ำขึ้นไปบนท้องฟ้า และทำให้ดวงตาของทุกคนเกือบเป็นสีเพลิง
มือของนรมนประสานกันแน่น
เชษฐ์สามารถสัมผัสได้ถึงความเกลียดชังของนรมน แต่ตอนนี้เขาไม่มีใครให้ฝากฝังแล้ว
“ฉันรู้ว่าเธอเกลียดฉัน และฉันก็รู้ว่าเธออาจจะไม่ตอบรับคำฝากฝังของฉัน แต่ฉันอยากจะใช้ความลับหนึ่งอย่างแลกกับเธอ”
“ความลับอะไร?”
นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย
เชษฐ์มองมาที่เธอและพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา “พูดถึงเรื่องที่ฉันจะฝากฝังก่อนแล้วกัน ฉันใกล้ตายแล้ว เธอก็คงรู้ไปแล้ว ถูกประหารชีวิต ในชีวิตฉันได้ทำผิดมามากมาย จุดจบสุดท้ายเป็นแบบนี้ก็ถูกต้องแล้ว ฉันไม่ได้ถูกใส่ความ แต่อชิระน่าสงสารเกินไป”
“อยากให้ฉันดูแลเธอแทนเธอไหม? ถ้าเรื่องนี้ ฉันรับปากได้ อย่างไรตระกูลโตเล็กก็ไม่ขาดอาหาร”
นรมนพูดเสียงเบา
อชิระเป็นคนน่าสงสาร แม้ว่าเธออาจมีความคิดอื่น แต่นรมนรู้สึกว่าถ้าหากเธอสูญเสียเชษฐ์ไป เธอจะไม่สามารถมีชีวิตต่อได้
แต่เชษฐ์กลับส่ายหัว ก่อนพูด “นิสัยของอชิระฉันรู้ดีที่สุด ถ้าฉันตายไป เธอจะไม่มีวันใช้ชีวิตคนเดียว ดังนั้นจึงไม่ต้องให้ตระกูลโตเล็กสละอาหารหรอก”
คิ้วของนรมนขมวดมุ่น ยังไม่ได้พูดอะไร ก็ได้ยินเชษฐ์พูดว่า “ที่ฉันจะฝากฝังเธอก็คือ ถ้าฉันตายไปแล้ว อชิระต้องตามฉันไปแน่นอน รบกวนเธอฝังเถ้ากระดูกของเราไว้ด้วยกัน ฉันรู้ดีว่า ในฐานะคนบาปอย่างฉัน ไม่สามารถที่จะถูกฝังในสุสานของตระกูลโตเล็กได้ ดังนั้นฉันเลยซื้อสุสานของตัวเองไว้ ฉันขอรบกวนเธอฝังเราสองคนเอาไว้ด้วยกัน”
