“เนตราถึงรึยัง?”
“ยังเลย”
“ชัยยศได้ยินเสียงโทรศัพท์ของบุริศร์รีบรับทันที”
“เกิดอะไรขึ้น?”
บุริศร์รู้สึกว่าเรื่องราวไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
ชัยยศพูดเสียงเบาว่า ： “เครื่องบินเจอกระแสลมแรง ไม่สามารถบินมาได้ โดนบังคับให้ลงจอที่เมืองH”
บุริศร์ขมวดคิ้วแน่น
สภาพอากาศเป็นปัจจัยที่ไม่สามารถต่อต้านได้ แต่กลัวว่ากล้าณรงค์จะใช้เหตุผลนี้ในการทำอะไร
“สถานการณ์ทางนั้นของกล้าณรงค์เป็นไงบ้าง?”
“ไม่มีการเคลื่อนไหวอะไร ราเชนมารับแพรวาไปแล้ว กล้าณรงค์ต้องได้ข่าวแล้วแน่นอน หรือว่าอาจจะกำลังวิจัยอยู่ที่ประเทศFว่าจะช่วยแพรวาได้ยังไง ในเมื่อเปรียบเทียบป้าแท้ๆ กับแฟนที่มีหรือไม่มีก็ได้แล้ว ป้าแท้ๆ สำคัญที่สุด ยิ่งไปกว่านั้นสถานการณ์ตกอยู่ในมือของราเชน แพรวาจะเป็นยังไงกล้าณรงค์พอจะคิดออก ดังนั้นผมคิดว่าโอกาสที่กล้าณรงค์จะจี้เครื่องบินมีน้อย”
ชัยยศพูดสิ่งที่คาดเดาไว้ออกมา
บุริศร์กลับพูดเสียงเบาว่า“โอกาสน้อยไม่ได้หมายความว่าไม่มีโอกาส เมืองHใช่ไหม? ให้วินเซนต์ส่งคนไป”
“วินเซนต์คือใคร?”
ชัยยศตะลึง
บุริศร์เพิ่งจะนึกขึ้นได้เขาไม่ใช่พฤกษ์
ถึงแม้ชัยยศจะสามารถทำธุรกิจทุกอย่างได้อย่างรวดเร็วและคล่องแคล่ว แต่เขาเพิ่งจะรับต่อมา มีหลายเรื่องที่ยังไม่ชัดเจน แต่พฤกษ์ผ่านทุกสนามรบมาด้วยกันกับเขา แน่นอนว่าความสัมพันธ์ส่วนตัวและความสัมพันธ์ด้านธุรกิจนั้นชัดเจน
วันนี้จู่ๆ บุริศร์กลับไม่รู้ว่าจะอธิบายคำถามที่ว่าวินเซนต์เป็นใครให้ชัยยศเข้าใจได้ยังไง
“ช่างเถอะ ฉันโทรหาเขาเองแล้วกัน คุณให้คนของเราตามติดการเคลื่อนไหวของกล้าณรงค์อย่างใกล้ชิด ทางด้านเนตราฉันจัดการเอง”
“ได้ครับ”
หลังจากวางสาย ดวงตาบุริศร์ลึกล้ำขึ้นเล็กน้อย
พฤกษ์!
อีกนานแค่ไหนเขาถึงจะฟื้นขึ้นมา?
บุริศร์ถอนหายใจ จากนั้นโทรหาหมายเลขนั้นที่ไม่ได้โทรหามานานมากแล้ว
“พี่ใหญ่ คุณลูกไหมตอนนี้ที่นี่เวลากี่โมง? ตีสามครึ่ง! ลมอะไรพัดผ่านคุณอีก? ถึงได้โทรหาผมเวลานี้?”
วินเซนต์บ่นไปหาวไป ภาษาจีนภาษาอังกฤษสองภาษาปนกันไป บุริศร์ฟังแล้วอดขมวดคิ้วมากยิ่งขึ้นไม่ได้
“แกไม่รู้ว่าฉันโดนจับเข้าคุกหรือไง?”
“คนพวกนั้นจะไปจับคุณได้ไง? ถ้าคุณไม่ยอม ไม่ต้องพูดถึงสถานีตำรวจเล็กๆ พวกนั้นเลย แม้แต่คุกระหว่างประเทศคุณก็สามารถเข้าออกได้ตามสบาย ลูกพี่ ถามคำถามนี้กับฉันดูถูกสติปัญญาฉันเกินไปหน่อยนะ อีกอย่างตอนนี้คุณออกมาแล้วไม่ใช่หรือไง?”
คำพูดของวินเซนต์เรียกว่าหาเรื่อง
บุริศร์รู้สึกว่าตัวเองตามใจเขาเกินไปแล้ว
“ฉันไม่ถามหาแก แกไม่รู้จักคิดจะช่วยฉันหรือไง?”
“ลูกพี่เป็นใครกัน? คุณวางแผนและสั่งการ ต้องการผมที่ไหนกัน”
วินเซนต์ต่อปากต่อคำกับบุริศร์ต่อ
“ไร้สาระให้น้อยหน่อย มีภารกิจให้ทำ”
“ครับ”
วินเซนต์หยุดความคิดล้อเล่นในทันที
“ให้คนของแกพาเนตรากลับจากเมืองHมาที่เมืองชลธี อีกสักครู่จะส่งรูปไปให้ อย่าทำให้เหมือนการส่งต่อ ดีที่สุดคือทำให้เหมือนการปล้นเครื่องบิน”
“ฉันว่าง่าย ลูกพี่ จะเล่นอะไร?”
แค่ฟังวินเซนต์ก็รู้สึกว่าน่าตื่นเต้น
“ฉันใช้อาวุธได้ไหม?”
“แกไม่เข้าความหมายที่ฉันบอกว่าปล้นเครื่องบินหรือไง? แน่นอนว่าต้องทำท่าทีเป็นพวกทหารรับจ้างหรือผู้ก่อการร้าย”
บุริศร์รู้สึกว่าช่วงนี้วินเซนต์จะว่างเกินไปแล้ว ว่างจนมีเวลามาต่อปากต่อคำกับเขา
วินเซนต์ไม่รู้ว่าในใจของบุริศร์คิดจะทำอะไร ยิ้มและพูดว่า“รู้สึกดี แต่ว่าถ้าฉันเล่นใหญ่ไป ลูกพี่ต้องช่วยฉันน่ะ”
“ไม่ทำร้ายผู้บริสุทธิ์ ฉันดูสถานการณ์ก่อนค่อยว่ากัน”
บุริศร์พูดจบก็ตัดสายโทรศัพท์ ขี้เกียจจะฟังวินเซนต์พรรณนา
เขาส่งรูปของเนตราไป จากนั้นส่งข้อความให้เขาหนึ่งข้อความ
“จัดการเรื่องในมือให้เรียบร้อย และมาที่เมืองชลธีมีภารกิจให้ทำ”
“อ่อ”
วินเซนต์ตอบกลับอย่างสบายๆ
ผ่านไปไม่ถึงสองชั่วโมง ก็มีข่าวจากชัยยศว่าเนตราโดนจี้ไปแล้ว ไม่เหมือนคนของกล้าณรงค์ ลงมือรุนแรง ทุกคนต่างมีทักษะ ถึงขั้นทำให้คนของกล้าณรงค์บาดเจ็บได้กว่าครึ่ง
บุริศร์พูดอย่างนิ่งเฉยว่า“ประกาศจับ ประกาศจับเนตราทุกทาง”
“ครับ!”
หลังจากทำทุกอย่างเสร็จแล้ว บุริศร์จึงหยิบกล่องยาและเดินเข้าไปในห้องนอน
นรมนยังคงหลับอยู่ ความเศร้าระหว่างคิ้วหายไปแล้ว ใบหน้าแดงดึงดูดให้คนอยากทำผิด
บุริศร์กลืนน้ำลายอย่างไม่ตั้งใจ อยากจะจัดอีกสักครั้ง แต่เมื่อคิดถึงร่างกายของนรมน เขาจึงยอมทน มองข้ามความคิดตรงหน้าไป
เขาฉีกเสื้อผ้าของนรมนออก พบว่าแผลด้านหลังของเธอไม่ใช่แค่ไม่สมานกันแต่กลับบวมแดงยิ่งขึ้น และรู้เลยว่าหลังจากกลับมาถึงเมืองชลธี เธอต้องไม่มีเวลาพักผ่อนอย่างแน่นอน
บุริศร์ถอนหายใจ ค่อยๆ ทายาให้เธอเบาๆ
แม้ว่านรมนจะหลับอยู่ แต่ก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา จึงพึมพำออกมาว่า “รมิดา เบาหน่อย ฉันไม่ได้หนังหนาอย่างสามีเธอน่ะ”
บุริศร์ตกใจอยู่สักครู่ จากนั้นยิ้มออกมา และเบามือลงอีกมาก
หลังจากทายาให้นรมนเสร็จ บุริศร์ถือโทรศัพท์ไปที่ห้องน้ำ
เขาโทรหาเบอร์หนึ่ง
“มีเรื่องอะไรว่ามา ดึกๆ ดื่นๆ ไม่รู้จักหลับจักนอน?”
น้ำเสียงป้องไม่ค่อยดี มีความไม่พอใจอยู่เล็กน้อย
บุริศร์ยิ้มและพูดว่า“จัดการธุระอยู่?”
“ต้องรายงานแกหรือไง? บุริศร์ พวกเราสองคนระดับเดียวกัน เข้าใจไหมระดับเดียวกัน? ใช่แล้ว วันนี้ลูกพี่จ้านให้ฉันถามแกว่า ยศทหารของแกยังอยู่ไหม แกจะกลับเข้ากรมวันไหน? อีกอย่าง ครั้งนี้แกกลับมาเร็วดี ฉันคิดว่าแกจะอยู่ที่นั่นสัก10-15วันเสียอีก”
ป้องจุดบุหรี่หนึ่งม้วน และได้ยินเสียงหญิงสาวข้างกายพูดว่า“สูบบุหรี่อีกแล้ว? ไม่เลิกไปแล้วหรือไง?”
“ความผิดของพี่สอง เขาปวดประสาทจนทนไม่ไหว มาขอบุหรี่จากฉัน ฉันโดนเขาลากลงเรือมาด้วย”
บุริศร์อดขำไม่ได้ที่ป้องตีกรอบให้ตัวเองต่อหน้าเขา
“พอเลย ยังจะออกมาคุยโทรศัพท์อีก ฉันง่วงแล้ว”
“โอเคโอเค นอนคุณนอน”
ป้องสวมเสื้อผ้าลงจากเตียง เปิดประตูห้องออกไปด้านนอก
“ได้ยินไหม? เพราะแกฉันโดนเมียไล่ออกจากห้องแล้ว เพราะงั้นแกมีเรื่องอะไร?”
“พรุ่งนี้หาเวลาผ่าตัดให้ฉันหน่อย”
คำพูดของบุริศร์ทำให้ป้องตกใจนิดหน่อย
“แกเป็นอะไร? พี่สอง ฉันว่าพี่ไม่ต้องวุ่นวายทุกวันไม่ได้หรือไง? ฉันจะบอกว่านรมนของพี่ไม่หนีไปไหนหรอก บรรพบุรุษพี่จุดธูปเครื่องหอมมาแปดชั่วอายุคนถึงจะขอภรรยาที่โง่แบบได้ ถ้าพี่ยังวุ่นวายขนาดนี้อีก ดูแลไม่ดีเธอจะไปจริงๆ ตอนนั้นที่ฉันจีบโพนี่ ยังไม่วุ่นวายขนาดพี่เลย”
คำพูดของป้องทำให้บุริศร์โทษตัวเองเล็กน้อย
“แกก็คิดอย่างนี้?”
“ฮึ ฉันคิดอย่างนี้แล้วมีประโยชน์อะไร ต้องให้เมียพี่คิดอย่างนี้ถึงจะดี โอเค ตกลงผ่าตัดอะไร?”
“ทำหมัน”
คำพูดของบุริศร์ทำให้ป้องตกใจอีกครั้ง
“เล่นอะไร? คิดดีแล้ว? ฉันจำได้ตอนที่พี่สะใภ้ตั้งครรภ์พี่ไม่ได้อยู่ข้างตัวเธอ? ถึงแม้จะมีลูกชายคนหญิงคน แต่ความรู้สึกตอนที่เด็กๆ อยู่ในท้องพี่สะใภ้พี่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน? ตัดสินใจไม่อยากมีลูกอีกแล้วใช่ไหม? ถ้าพี่สะใภ้ตั้งท้อง คุณจะชดเชยความเสียใจ”
“ชีวิตคนต้องเจอกับความเสียใจมากมาย และความเสียใจนี้ของฉันตำหนิคนอื่นไม่ได้ เพราะความสัมพันธ์ของฉันทั้งหมด ดังนั้นฉันจัดการกับเรื่องรอบตัวไม่เรียบร้อย ก็ไม่สามารถให้นรมนมารับผิดชอบแทนฉัน ความจริงแล้ว ครั้งก่อนตอนที่เธอตั้งท้อง ฉันดีใจมากจริงๆ แต่สุดท้ายก็ไม่เหลือแล้ว นั่นหมายความว่าฉันกับเด็กคนนั้นไม่มีพรหมลิขิตต่อกัน ฉันเห็นนรมนโดนเข็นเข้าห้องผ่าตัดไปกับตา เลือดขนาดนั้น ฉันรู้สึกว่าตลอดชีวิตนี้ฉันไม่สามารถลืมภาพเหตุการณ์นั้นได้ และร่างกายของเธอเองก็ยังไม่กลับมาแข็งแรงดี ถ้าให้เลือกระหว่างชดเชยความเสียใจและเธอล่ะก็ ฉันยินดีเสียใจไปตลอดชีวิต จัดเวลาให้ฉันเถอะ ฉันคิดไว้ดีแล้วตั้งแต่เธอแท้งครั้งก่อน”
เสียงบุริศร์เสียงเบาและมีความเจ็บปวด
ป้องนิ่งไปสักครู่และพูดว่า“พรุ่งนี้เจ็ดโมงเช้า แกมาที่ห้องผ่าตัดฉัน การผ่าตัดนี่ใช้เวลาไม่นาน ถือเป็นการผ่าตัดเล็กๆ น้อยๆ ทำเสร็จก็กลับได้ ฉันว่าแกคงไม่อยากให้เมียรู้ใช่ไหม? งั้นแกต้องฟังฉัน วิธีที่ดีที่สุดในช่วงเวลา ห้ามมีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยากันอย่างน้อยครึ่งเดือน อย่าคิดว่าไม่เป็นไร！ถ้าเกิดติดเชื้อขึ้นมา แกไม่ต้องมาหาฉันเลย ฉันเสียคนไม่ได้นะ”
พูดจบป้องวางสายไป
บุริศร์ยิ้มอย่างขมขื่น
ถ้ารู้ก่อนหน้านี้ว่าไม่สามารถทำกิจกรรมกับนรมนได้ครึ่งเดือน เขาน่าจะจัดการผ่าตัดนี้ไปตั้งตอนที่อยู่ในสถานีตำรวจ ตอนนี้เป็นไง ดูแลทุกวัน เห็นหน้ากันทุกวันแต่ทำอะไรไม่ได้ ยังต้องหาเหตุผลไม่ให้นรมนรู้ความจริงอีก
เขาลำบากเกินไปแล้ว
ในเมื่อตัดสินใจแล้ว ก็ไม่มีอะไรที่บุริศร์จัดการไม่ได้
เข้าเพิ่งจะออกจากห้องน้ำ ป้องโทรมาอีกแล้ว
“ทำไม? คุณหมอใหญ่ป้องมีอะไรจะสั่งอีกหรือไง?”
“เรื่องที่ลูกพี่จ้านถามแก แกคิดให้ดีๆ ตอนนั้นที่แกออกจากกองทัพไปเพื่อปกป้องพิมพ์เขียว สถานะและยศทางทหารของแกยังอยู่ ตอนนี้เรื่องนี้ผ่านไปแล้ว คนมีพรสวรรค์ในเขตทหารมีเยอะมาก ที่ใหญ่บอกให้แกรีบจัดการเรื่องต่างๆ รอบตัวให้เรียบร้อยและกลับมารายงานตัว”
ได้ยินป้องพูดอย่างนี้ บุริศร์อยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
จริงๆ แล้ว เขาค่อนข้างชอบกองทัพ
ในกองทัพไม่มีการวางแผนหลอกลวงซึ่งกันและกัน และไม่มีการใช้กลยุทธ์แย่งชิงกันเอง เพียงแค่คุณมีความตั้งใจ ก็สามารถสร้างพื้นที่ที่เป็นของตัวเองในกองทัพได้
ที่นั่นสะอาด บริสุทธิ์ เขาอยากกลับไปที่นั่นมาตลอด
แต่หลังจากคิดว่าตัวเองจะกลับไป นรมนก็ต้องดูแลลูกๆ คนเดียวอีก ใช้ชีวิตเหมือนเป็นหม้าย เขาทนไม่ค่อยไหว
บุริศร์มองนรมนที่นอนหลับสนิทผ่านประตูกระจกใสในห้องน้ำ และพูดเสียงเบาๆ ว่า“ไม่กลับไปแล้ว”
“พี่รอง คิดดีแล้วใช่ไหม ตอนนี้คุณเป็นพันตรี ผ่านอีกสักสองปีก็ได้เป็นพันโทแล้ว ถึงเวลานั้นกานต์มาอยู่ในเขตทหารคุณก็สามารถช่วยได้ไม่ใช่หรือไง? แต่ถ้าคุณออกตอนนี้น่าเสียดายมาเลย”
คำพูดของป้องทำให้บุริศร์ยิ้มน้อยๆ
“ตอนนั้นที่โพนี่จะเป็นตายยังไงไม่รู้อยู่ในโรงพยาบาล ใครเป็นคนเปลี่ยนสายอาชีพมา?”
ป้องนิ่งไปชั่วขณะ
เขาเริ่มเข้าใจขึ้นมาทันที
“คนอย่างพวกเรา เป็นวีรบุรุษยังไงก็แพ้ให้คนสวย”
“ดังนั้นคุณชายป้อง คุณเสียใจไหมที่เปลี่ยนสายอาชีพ”
“ไม่”
ป้องตอบอย่างมั่นใจ
บุริศร์ฟังแล้วรู้สึกสบายใจขึ้นมาชั่วครู่
“มีพี่ใหญ่ปกป้องประเทศก็ดีแล้ว ฉันคิดว่าความเป็นวีรบุรุษของฉันขาดไปแล้ว เหมาะกับการดูแลภรรยาและลูกๆ ในแต่ละวัน ชีวิตที่เหลือไม่มาก ฉันอยากจะใช้ชีวิตที่เหลือกับพวกเขา”
