“ยอม คุณจะว่ายังไงก็ดีหมด วันมะรืนนี้มาที่Anonaของฉัน พวกเรามาเลี้ยงฉลองกันหน่อย ก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยเจอพี่สะใภ้รอง ตอนนี้พี่สะใภ้บอกแล้วว่าให้หาเวลามารวมตัวสนุกสนานกันหน่อย?”
คำพูดของป้องทำให้บุริศร์พยักหน้า
“ได้”
หลังจากวางสาย เขานึกถึงเรื่องที่นรมนไปเยี่ยมสะใภ้ใหญ่งามสุดาด้วยตัวเองเพราะเรื่องของกมล
ห้าปีก่อนเขาไม่ชัดเจนในใจของตัวเอง จึงไม่แนะนำให้พี่น้องรู้จักกับนรมน ตอนนี้เขาผ่านอะไรมาด้วยกันมากมาย ก็ถึงเวลาที่ต้องพานรมนไปเจอพวกเขาแล้ว
บุริศร์วางโทรศัพท์ไว้ข้างเตียงและไปอาบน้ำ จากนั้นกลับมาที่เตียง
คิดถึงว่าพรุ่งนี้ก็ต้องผ่าตัดแล้ว ทำกิจกรรมบนเตียงไม่ได้อีกครึ่งเดือน บุริศร์จูบนรมนอีกครั้ง
นรมนนอนคว่ำและรู้สึกไม่สบายตัว เดิมทีอยากจะพลิกตัวเปลี่ยนท่านอน แต่คิดไม่ถึงว่าจะโดนบุริศร์จูบปากปิดไว้
“อู้อี้…”
นรมนผลักแต่ก็สู้ความแข็งแรงของบุริศร์ไม่ได้
กิจกรรมบนเตียงรอบใหม่เริ่มขึ้นแล้ว
กระทั่งเช้าตรู่ตีสี่กว่า บุริศร์ถึงจะยอมปล่อยนรมน
นรมนรู้สึกว่ากระดูกทั้งตัวแทบจะแหลกหมดแล้ว
เธอมองบุริศร์อย่างคับแค้นใจและพูดว่า“กินยาอะไรเข้าไป? วันนี้เหมือนคนบ้าเลย”
“ได้สัมผัสคุณนานขนาดนั้น ก็คิดถึงไง”
บุริศร์รู้สึกผิดนิดหน่อยแต่ไม่เสียใจ
หลังจากนรมนมองบุริศร์ด้วยความคับแค้นใจ จึงยกขาเตะเขาไป
“เหนื่อยจะตายแล้ว ฉันจะนอน กมลตื่นแล้วคุณทำอะไรให้เธอกินหน่อย ยังมีเรื่องของครูอิงฟ้าคนนั้นกับเรื่องของชาวี…”
“ฉันจัดการเอง เรื่องที่เหลือทั้งหมดให้ฉันจัดการเอง คุณแค่พักผ่อนก็พอแล้ว อีกอย่าง คุณอยากไปพักผ่อนที่ไหน?”
บุริศร์จำได้อย่างชัดเจน ตอนที่นรมนไปเยี่ยมในคุก เคยบอกว่ารอให้เรื่องพวกนี้สิ้นสุดเธออยากจะออกไปเที่ยวกับเขา
นรมนงัวเงียจนจะหลับแล้ว เมื่อได้ยินบุริศร์พูดอย่างนี้ จึงพูดออกมาว่า“ขอแค่ได้อยู่กับคุณ ไปที่ไหนก็ได้”
บุริศร์ยิ้มบางๆ
“งั้นพวกเราไปประเทศFกันเถอะ”
“แล้วแต่เลย ฉันจะนอนแล้ว”
นรมนหันศีรษะไปอีกด้านและหลับไป
บุริศร์มองอย่างเอ็นดู
ไม่ทำให้เธอเหนื่อยจนพรุ่งนี้ตื่นไม่ไหว ตัวเองจะไปผ่าตัดได้ยังไงล่ะ?
เขาส่ายหน้า หลังจากนั้นเขาดึงผ้าห่มออกและเดินเข้าห้องไปเอาน้ำร้อนมาหนึ่งกะละมัง และใช้ผ้าเช็ดตัวอุ่นๆ เช็ดตัวให้นรมน จากนั้นเปลี่ยนชุดนอนที่สะอาดใหม่ให้เธอ และพาตัวเองไปอาบน้ำ จากนั้นไปที่ห้องหนังสือ
เขากลับมาก็ได้ยินข่าวของกมลแล้ว เมื่อเห็นวิธีการจัดการของนรมนแล้ว เขารู้สึกว่านรมนจัดการได้ดีมาก ตอนนี้สิ่งที่เผยออกมาก็ได้จัดการให้ฝ่ายที่เกี่ยวข้องไปจัดการแล้ว
แต่บุริศร์ตัดสินใจกลับไปเยี่ยมคุณท่านตนุวรสักหน่อย
สุดท้ายแล้วชาวีและคิมมีช่วงเวลาที่ได้ใช้ชีวิตด้วยกันสั้นๆ และพวกเขามีลูกสาวชื่อตุลยาด้วยกัน
ไม่ว่าคุณท่านตนุวรจะยอมรับไหม ตุลยาก็คือลูกของคิม ถ้าเขาจะแตะต้องชาวี แน่นอนว่าต้องผ่านการอนุญาตจากคุณท่านตนุวรก่อน
ใช้ประโยชน์จากช่วงเวลานี้ บุริศร์แต่งตัวให้เรียบร้อยและขับรถออกไปจากคฤหาสน์ตระกุลโตเล็ก ตรงไปที่โรงพยาบาล
หลังจากที่คมทิพย์ไปเยี่ยมคุณลุงนารธิป ก็หลับมาหลับอยู่ที่ข้างเตียงของพฤกษ์
เมื่อบุริศร์มา ในห้องมีกลิ่นแปลกๆ เขารีบเอามือปิดจมูกทันที
“คุณคิดจะใช้เทียนหอมชนิดนี้ช่วยในการนอนหลับของคมทิพย์อีกนานเท่าไหร่? คุณไม่กลัวว่าถ้าเธอดมกลิ่นมากไปจะไม่ดีต่อร่างกายหรือไง?”
น้ำเสียงบุริศร์หนักแน่นเล็กน้อย
พฤกษ์ที่เดิมทีนอนอยู่บนเตียงได้ยินเสียงของบุริศร์จึงลุกขึ้นนั่ง ร่องรอยความเจ็บปวดอยู่ในสายตา
“ฉันคิดไม่ถึงว่าเขาจะกลับมากะทันหัน ตอนนั้นคุณนายพาเธอไปดูแลที่เมือง B ฉันคิดว่าเธอจะไม่กลับมาอีกนาน”
พฤกษ์เปิดผ้าห่มและลงจากเตียง และอุ้มคมทิพย์ขึ้น วางลงบนเตียงและห่มผ้า ปรับอุณหภูมิในห้องพักผู้ป่วย จากนั้นจึงพูดกับบุริศร์ว่า “พวกเราไปคุยกันด้านนอก?”
“อืม”
บุริศร์หมุนตัวและเดินออกมา
พวกเขาทั้งสองไปที่ดาดฟ้า
บุริศร์ยื่นบุหรี่ให้พฤกษ์หนึ่งม้วน
พฤกษ์จุดบุหรี่และสูบเข้าไปหนึ่งครั้ง จากนั้นไปออกมาทันที
“เลิกแล้ว?”
“เปล่า ช่วงนี้สูบค่อนข้างน้อย”
พฤกษ์ปรับตัวอยู่สักพักหลังจากนั้นจึงเริ่มสูบใหม่ จากนั้นจึงหยิบUSBออกมาจากกระเป๋าเสื้อและส่งให้บุริศร์
“ทั้งหมดนี้เป็นหลักฐานการทำผิดกฎหมายของกล้าณรงค์ รวมถึงบันทึกประวัติการฟอกเงินของบริษัท นอกจากนี้ยังมีข้อมูลเกี่ยวกับการซื้อพยานคดีฆาตกรรมในต่างประเทศด้วย อีกเรื่องหนึ่งช่วงนี้ฉันลอบเข้าไปภายในบริษทกล้าณรงค์ พบว่าข้าราชหลายคนมีความสัมพันธ์กับกล้าณรงค์ ยังคนในกองทัพด้วย รายชื่ออยู่ในนี้ทั้งหมด”
คำพูดของพฤกษ์บุริศร์ไม่แปลกใจเลยแม้แต่นิด
เชษฐ์โดนจับ กล้าณรงค์สามารถยืนอยู่ได้ด้วยตัวคนเดียว ว่ากันว่าบริษัทได้ชะล้างความผิดให้บริษัทใสสะอาดนานแล้ว แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะทำได้จนถึงขนาดไม่เหลือร่องรอยไว้
ตำรวจตะลึงที่หาอะไรที่เกี่ยวข้องกับกล้าณรงค์ไม่เจอเลย เรื่องนี้ทำให้บุริศร์รู้สึกสงสัยขึ้นมา
ดังนั้นตอนนั้นเขาจึงอยากจะหาโอกาสส่งคนเข้าไปภายในบริษทกล้าณรงค์เพื่อตรวจสอบเรื่องนี้
เรื่องนี้อันตรายมากอย่างยิ่ง คนที่ลอบเข้าไปภายในต้องมีฝีมือ และต้องใช้มันสมองของคนคนนั้นด้วย และพฤกษ์เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด
ตอนนั้นบุริศร์เคยลังเล ในเมื่อบุริศร์เป็นแฟนของคมทิพย์ แต่พฤกษ์กลับอาสาทำเอง จะปฏิบัติภารกิจนี้ให้ได้ จนทำให้บุริศร์ปฏิเสธไม่ได้
และตัวพฤกษ์เองก็มียศทางทหารอยู่
ตอนนั้นเพื่อปกป้องกระดาษพิมพ์เขียวแผ่นนั้น บุริศร์และพฤกษ์เปลี่ยนอาชีพในเวลาเดียวกัน แต่ความจริงแล้วข้อมูลในเขตทหารของเขาเป็นความลับ
มองยูเอสบีที่อยู่ในมือ บุริศร์พูดเสียงเบาว่า “อยากกลับกองทัพไหม?”
พฤกษ์ตกใจไปชั่วครู่
“หัวหน้าอยากให้คุณกลับไป?”
วิธีการแรกของพฤกษ์เปลี่ยนไปแล้ว
บุริศร์มองเขา ในสายตาเขายังคงมีความรักต่อเขตทหารอยู่
เขาพูดเบาๆ ว่า“คุณไม่ต้องคิดถึงฉัน ตัวเองคิดให้ดีๆ ถ้าอยากกลับไป เอกสารชุดนี้เป็นวิธีที่ดีที่สุดในการเบิกทางกลับ ฉันคุยกับพี่ใหญ่ไว้ให้ ให้คุณมาแทนตำแหน่งของฉัน เลื่อนยศจากร้อยเอกเป็นพันตรี”
พฤกษ์ได้ยินการตัดสินใจที่แน่นอนจากคำพูดของบุริศร์แล้ว
เขายิ้มและพูดว่า“ฉันตามคุณ คุณไปไหนฉันไปด้วย เป็นทหารพ่อลูกในสนามรบ ฉันเป็นแขนเป็นขาให้คุณตั้งแต่แรก ให้ฉันอยู่ในกองทัพคนเดียวโดยไม่มีคุณก็ไม่มีความหมาย”
“อย่ารีบตัดสินใจขนาดนี้ คิดให้ดีๆ กว่าจะมาถึงจุดนี้ไม่ง่าย และตอนนี้คุณก็ยังไม่แต่งงาน สารภาพกับคมทิพย์ให้ดี จากนั้นปรึกษากัน และค่อยมาตอบฉัน”
บุริศร์ตบไหล่พฤกษ์ และพูดเบาๆ ว่า“อีกสองชั่วโมงเนตราจะมาถึงเมืองชลธีแล้ว ฉันจะจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย สถานะเจ้าชายนิทราของคุณก็ควรจะตื่นได้แล้วหรือยัง?”
“อืม ฉันจัดการเอง”
พฤกษ์พยักหน้า
ทั้งสองคนมองไปที่แสงยามรุ่งอรุณที่ท้องฟ้าด้านนอก และยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้“ความผิดกำลังจะผ่านไป รุ่งอรุณจะมาถึงในไม่ช้า ในที่สุดเมืองชลธีก็สะอาดสักที”
บุริศร์พูดเบาๆ ว่า“โลภมากลาภหาย ครั้งนี้สะอาดแล้ว ครั้งต่อก็ยังคงเกิดขึ้นได้ ในเมื่อนี้เป็นสันดานของคน บางครั้งฉันก็คิดถึงชีวิตในกองทัพจริงๆ สะอาด บริสุทธิ์ คิดว่าคุณเองก็คงไม่อยากจะจากมาใช่ไหม?”
คำพูดของพฤกษ์ทำให้พฤกษ์ยิ้มมุมปากนิดๆ
“พวกอย่ามัวแต่หัวเราะความผิดพลาดของแต่ล่ะฝ่ายเลย”
ทั้งสองคนหัวเราะให้กัน
“กลับเถอะ ฟ้าจะสว่างแล้ว รีบไปกลับไปดับเทียนหอมนอนหลับก่อน เปิดหน้าต่างให้ลมพัดผ่าน อีกหน่อยคมทิพย์ตื่นขึ้นมา ต้องคิดหาวิธีว่าจะทำไงที่ตัวเองจะตายอย่างไม่น่าเกลียดเกินไป”
“ประธานบุริศร์ ทำฉันถึงรู้สึกว่าคุณยินดีในความโชคร้ายของคนอื่นอยู่?”
พฤกษ์แปลกใจเล็กน้อย
บุริศร์ยิ้มและไม่พูดอะไร ตบไหล่และเดินออกมา
เขาไม่ได้กลับบ้าน แต่กลับตรงไปที่เขตทหาร
ตอนที่คริชณะรับโทรศัพท์ นาฬิกาปลุกยังไม่ดังเลย
คริชณะเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกมา
บุริศร์ยืนอยู่นอกเขตทหาร มองสถานที่ที่คุ้นเคยแห่งนี้ รู้สึกในใจมากมาย
ถ้าไม่มีนรมน เขาจะกลับมาที่ครอบครัวแห่งนี้โดยไม่ลังเล แต่ตอนนี้ให้เขาทิ้งลูกเมียไว้และกลับมาอีกครั้ง เขาคิดว่าตัวเองทำแบบนั้นไม่ได้แล้ว
จะบอกว่าไม่เสียดายก็โกหก
แต่เรื่องน่าเสียดายบนโลกใบนี้มีเยอะมาก ต่างก็เทียบกับนรมนไม่ได้
ตอนที่คริชณะเดินออกมาก็เห็น บุริศร์กำลังงมองสัญลักษณ์ของประเทศด้วยท่าทางใจลอย
นั่นคือการเคารพและปกป้องประเทศที่สูงที่สุดของกองทัพ
“อยากกลับมา?”
เสียงคริชณะดังขึ้น
บุริศร์เพิ่งจะดึงสติกลับมาได้ จัดเสื้อผ้าเล็กน้อย ขาเหยียดตรง และแสดงความเคารพตามมาตรฐานต่อคริชณะ
“รายงานหัวหน้า ผมมาส่งของ”
“อะไร?”
คริชณะแสดงความเคารพตอบ จากนั้นรับยูเอสบีมาจากมือเขา
นี่คือหลักฐานและรายชื่อบุคลากรที่พฤกษ์เสี่ยงเสียชีวิตของเข้าไปภายในบริษทกล้าณรงค์ ไม่ว่าพฤกษ์จะกลับมาไหม ฉันก็ต้องให้เครดิตเขา
คำพูดของบุริศร์ทำให้คริชณะเข้าใจทันที
“ดังนั้นอุบัติเหตุรถยนต์เป็นเรื่องโกหก?”
“ก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องโกหก เพราะกล้าณรงค์จ้างคนให้มาชนพฤกษ์จริงๆ แต่ตามสามารถของเขาต้องหลบได้แน่นอนอยู่แล้ว ก็แค่แผลถลอกเล็กน้อยเท่านั้น”
บุริศร์อธิบาย
คริชณะถามเสียงเบา“งั้นเกิดอะไรขึ้นคนขับรถที่ข้างบ้านแฟนของเขา?”
“จอชหาคนมาซื้อตัวเขา หลังจากเกิดเรื่องเขาตกใจมาก ต่อมาพฤกษ์ตามหาเขาเจอและพาเขามาดูแลไว้ เพื่อปิดเป็นความลับจึงไม่เคยบอกใครมาก่อน ดังนั้นภรรยาของเขาก็ไม่รู้เรื่อง ตอนนี้ถ้าหลักฐานด้านในแน่ชัดแล้ว พฤกษ์ก็ปล่อยเขากลับบ้านได้แล้ว และถือว่าให้ความร่วมกับกองทัพ”
บุริศร์อธิบายที่มาที่ไป
“เดิมทีไม่รู้ว่าคนที่ชนเป็นจอช คิดว่าเป็นกล้าณรงค์ คิดจะตามหาเบาะแสเพื่อสูบหาความจริงทั้งหมด คิดไม่ถึงว่าจะล่อเหยื่อออกมาได้มากขนาดนี้ และยังมีข้าราชการระดับสูงในกองทัพอีกด้วย”
ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหนก็มักจะมีคนที่รับสินบนเพื่อปกป้องคนเหล่านั้นที่ทำผิดกฎหมาย นี่เป็นปฏิบัติการที่ดำเนินการโดยทหารเพื่อปราบปรามผู้กระทำความผิดในของทัพ
บุริศร์และพฤกษ์มีสถานะและยศทางทหาร ปีนั้นที่เปลี่ยนสายอาชีพเพื่อปฏิบัติการลับทางทหาร ดังนั้นเรื่องนี้จึงมอบหมายให้บุริศร์และพฤกษ์จัดการเป็นธรรมดา
ตอนนี้ปฏิบัติการสิ้นสุด บุริศร์กลับมารายงานภารกิจ เรื่องต่อจากนี้ส่งให้ทางการทหารจัดการต่อ
ใครก็ตามที่เกี่ยวข้องในคดีนี้จะต้องถูกควบคุมและพิจารณาเป็นสองเท่า สำหรับทางด้านกล้าณรงค์เขามีวิธีรับมือ
คริชณะรู้สึกว่าUSBในมือหนักขึ้นมาทันที
“เพื่อแกะดำพวกนี้ คุณและพฤกษ์ออกไปจากกองทัพ และซ่อนตัวอยู่สังคมมานานหลายปี จนถึงตอนนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าพวกคุณยินดีที่จะกลับมาไหม”
“พี่ใหญ่ ผม…”
“อย่าเพิ่งพูด กลับไปคิดให้ดีก่อนค่อยพูด แกบอกตอนนี้ฉันก็ไม่ฟัง กลับไปพักก่อนเถอะ วันมะรืนพวกเราค่อยมาสังสรรค์กัน”
“ครับ”
บุริศร์ไม่ปฏิเสธ หลังจากพูดคุยกับคริชณะเสร็จก็ขับรถกลับมาที่คฤหาสน์ตระกุลโตเล็ก
นรมนยังคงหลับอยู่ สถานการณ์ของกมลก็ดีมาก
บุริศร์ตระหนักได้ทันทีว่าเวลานี้เป็นช่วงเวลาเงียบสงบ
เขายินดีแลกทั้งหมดเพื่อระยะเวลาอย่างนี้
