ตอนนั้นที่บุริศร์ย้ายโรงเรียนอนุบาลให้กมลได้พูดถึงภูมิหลังของครอบครัวตัวเองไหม? ต่อให้ไม่พูดก็ตาม เป็นไปได้ไงที่จะมีคนในเมืองชลธีที่ยังไม่รู้จักบุริศร์?
นรมนรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้!
ถ้าผู้อำนวยการรู้จักบุริศร์ ต้องฝากฝังกับอาจารย์ที่ภายใต้การดูแลอย่างแน่นอน แต่ครูอิงฟ้าคนนั้น กลับเห็นได้ชัดว่าไม่มีคุณสมบัติอะไรในการเป็นครูเลย
คิดได้อย่างนี้ นรมนรีบโทรหาชัยยศทันที
“หาข้อมูลของครูอิงฟ้าที่อยู่ในโรงเรียนอนุบาลABCอย่างละเอียดให้ฉันหน่อย”
“ได้ครับ นายหญิง”
ชัยยศไม่ได้สอบถามถึงเหตุผล และทำตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว
นรมนยังไม่ได้รับข่าวของกมล แต่ได้รับโทรศัพท์จากสมจิต
“คุณนาย สกายออกจากห้องผ่าตัดแล้ว เย็บไปทั้งหมด12เข็ม ตอนนี้ไม่มีอันตรายอะไรมาก โชคดีที่คุณให้คนส่งหมอจากโรงพยาบาลทหารมา ไม่อย่างงั้น จากความสามารถของหมอคุณภาพต่ำที่นี่ ไม่รักษาคนให้ตายก็ไม่เลวแล้ว”
คำพูดของสมจิตทำให้นรมนตื่นตัวขึ้นมาในทันที
“หมอคนนั้นมีปัญหา? อีกอย่าง หมอจากโรงพยาบาลทหารมาแล้ว?”
“ใช่ คุณหมอหลิวจากโรงพยาบาลทหารออกตรวจนอกสถานที่ละแวกนี้พอดี เมื่อผู้อำนวยการเรียกจึงรีบมา และหมอคุณภาพต่ำที่นี่ยังบอกอีกด้วยว่าจะผ่าตัดเปิดกะโหลกเด็ก บอกว่ามีเลือดคลั่งด้านใน แต่เมื่อคุณหมอหลิวดูฟิล์มเอกซเรย์ก็บอกว่ามีเลือดคลั่งเล็กน้อย ไม่จำเป็นต้องผ่าตัดเปิดกะโหลก อีกทั้งเด็กยังเล็กขนาดนี้ การผ่าตัดเปิดกะโหลกอันตรายมาก ไม่รู้ว่าหมอคนนี้มีใบประกอบวิชาชีพแพทย์จริงไหม”
คำพูดของสมจิตทำให้นรมนตื่นตัวขึ้นมาในทันที
“ตรวจสอบหมอคนนี้ให้ฉัน อีกอย่าง ตรวจดูด้วยว่าระหว่างเธอกับอิงฟ้ามีความสัมพันธ์อะไรกัน”
“คุณนาย คุณสงสัยว่าอิงฟ้าบงการให้หมอคนนี้ทำอย่างนี้ใช่ไหม?”
สมจิตถามอย่างสงสัยเล็กน้อย
“ไม่รู้จะบอกยังไง ฉันแค่เดา มีหรือไม่มีเรื่องอะไรตรวจสอบดูเดี๋ยวก็รู้”
“ได้”
หลังจากวางสายโทรศัพท์ สีหน้านรมนเคร่งขรึมขึ้นอีกเล็กน้อย
การผลักกันเล่นง่ายๆ ของเด็กๆ จะกลายเป็นเรื่องได้ขนาดนี้ ถ้าอิงฟ้าคนนั้นมีปัญหาจริงๆ ละก็ ต้องมีผลกระทบที่ใหญ่ขึ้นแน่ๆ
คิดได้อย่างนี้นรมนรีบโทรหาชัยยศ
“ให้แผนกประชาสัมพันธ์ของบริษัทACกรุ๊ปไปตรวจสอบหน่อยว่าระยะนี้หมู่บ้านดอนวัวมีนักข่าวเข้าออกไหม และให้แผนกประชาสัมพันธ์ตรวจสอบหน่อยว่านักข่าวในเมืองไปที่นั่นไหม ถ้ามีรีบจัดการหยุดยั้งไว้ให้มากที่สุด”
“หยุดยั้ง? ความหมายของคุณยายคือบังคับหยุดยั้งหรือ?”
ชัยยศประหลาดใจเล็กน้อย
ถ้าเคลื่อนไหวขนาดนี้ เกรงว่าเรื่องราวจะใหญ่ไปหน่อย
นรมนก็ไม่อยากบังคับหยุดยั้ง แต่ถ้าไม่ทำอย่างนี้ ตอนนี้เธอก็ไม่มีความสัมพันธ์อื่นๆ และไม่รู้จะจัดการกับเรื่องในระยะเวลาสั้นๆ ได้ยังไง
ถ้าบุริศร์อยู่ก็คงดี
ใจของเธอคิดถึงบุริศร์ขึ้นมาอีกครั้งในชั่ววินาที
“บังคับหยุดยั้งเถอะ”
น้ำเสียงของนรมนเหนื่อยเล็กน้อย
ชัยยศกลับพูดเสียงเบาว่า “คุณนาย ผมมีข้อเสนอ คุณลองดูว่าโอเคไหม?”
“ว่ามา”
“ให้หัวหน้าคริชณะออกหน้า”
นรมนอดตกใจไม่ได้
“คริชณะ?”
“ใช่ หัวหน้าคริชณะมีเป็นร้อยวิธีที่จะแก้ไขปัญหานี้ โดยที่คุณไม่ต้องไปเผชิญอันตราย ถึงแม้ผมจะไม่รู้แน่ชัดว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ในเมื่อคุณนายให้ผมไปตรวจสอบครูอิงฟ้างั้นแสดงว่าเกี่ยวกับคุณหนูกมลแน่นอน คุณหนูกมลเป็นลูกสาวคุณ คุณออกหน้า ไม่ว่ายังไง ถ้าเกิดมีคนต้องการสร้างเรื่องนี้จริง ต้องใช้ข้ออ้างนี้ผลักให้คุณกับคุณหนูกมลอยู่ในอันตรายอย่างแน่นอน ดังนั้นวิธีที่ดีที่สุดคือคุณไม่ออกหน้า ตระกูลโตเล็กก็ไม่ออกหน้า”
ชัยยศกระซิบ
นรมนยอมรับที่เขาพูดถูกทุกอย่าง แต่เธอกับคริชณะไม่เคยติดต่อกันมาก่อน คนคนนั้นจะช่วยเธอไหม?
ตอนนี้บุริศร์ไม่อยู่ เธอเป็นแค่คุณนายบุริศร์ ถึงแม้ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะไม่แย่ แต่นรมนก็ยังไม่ค่อยแน่ใจ
“ฉันไม่รู้จักหัวหน้าคริชณะ อีกทั้งเขาอยู่ในเขตทหาร ฉันเจอเขาไม่ได้”
“คุณนาย คุณสับสนได้ยังไง? คุณเจอหัวหน้าคริชณะไม่ได้ แต่เจอภรรยาคุณคริชณะได้ เขาอยู่ข้างบ้านของคุณท่านตนุวร และผมได้ยินมาว่าดนัยลูกชายของพวกเขาชอบคุณหนูกมลมากๆ”
คำพูดของชัยยศทำให้จู่ๆ นรมนก็แปลกใจขึ้นมา
“รู้แล้ว”
หลงจากเธอวางโทรศัพท์ มองไปที่กมล กัดฟันแล้วกัดฟันอีก จึงขับรถไปที่บ้านตระกูลจ้านทันที
ระหว่างทางนรมนเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองขับรถฝ่าไฟแดงมาแล้วเท่าไหร่กัน เมื่อไปถึงบ้านตระกูลจ้าน หลังของเธอก็เปียกไปหมดแล้ว
หยาดเหงื่อไหลเข้าไปในบาดแผล ปวดราวกับโรยเกลือลงบนแผล เจ็บปวดชั่วขณะ
บนหน้าผากของนรมนเต็มไปด้วยเหงื่อ แต่กลับไม่กล้าหยุดพัก รีบตรงเข้าในบ้านตระกูลจ้าน
“ขออภัย กรุณาแสดงบัตรประจำตัว”
นรมนรีบส่งบัตรประชาชนไปให้อย่างรวดเร็ว
“ฉันมาหาภรรยาคุณคริชณะด้วยความบริสุทธิ์ใจ ฉันเป็นหลานสาวของคุณท่านตนุวร ฉันมาเธอเพราะมีเรื่องด่วน”
“รอสักครู่ ฉันเข้าไปรายงานก่อน”
พนักงานรักษาความปลอดภัยเข้าไปไม่นาน ก็มีผู้หญิงสาวสวยคนหนึ่งเดินออกมา
“คุณนายบุริศร์? ฉันคืองามสุดา!”
“คุณนายงามสุดา ฉันมาหาคุณเพราะมีธุระ”
นรมนคิดไม่ถึงว่างามสุดาจะอายุน้อยขนาดนี้
คริชณะอายุมากที่สุด แต่ไม่คิดว่าเขาจะมีภรรยาที่อายุน้อยขนาดนี้
งามสุดายิ้มพลางพูดว่า “เข้ามาคุยกันเถอะ”
“ฉันไม่เข้าไปแล้วกัน ลูกสาวของฉันกำลังรอความช่วยเหลืออยู่ ฉันไม่สามารถอยู่ได้นาน”
งามสุดาเห็นเหงื่อเย็นๆ บนใบหน้าของนรมนอย่างชัดเจน
ต่างกันก็เป็นแม่ด้วยกันทั้งคู่ ย่อมมองออกอย่างชัดเจน
“คุณพูดมาเถอะ”
นรมนอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นโดยวิธีการที่ง่ายและรวดเร็วจากนั้นบอกความตั้งใจของเขาที่มาที่นี่
ฟังจบงามสุดาหยิบโทรศัพท์ออกมา และโทรตรงไปหาคริชณะ
“คุณลุง ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ”
นรมนเอ่ยปาก แต่กลับทำให้นรมนตกใจ
โทรหาคริชณะไม่ใช่หรือไง?
ทันใดนั้นมีเสียงดังมาจากอีกด้าน
“งามสุดา พูดกับฉันให้ดีหน่อย! ถ้ายังเรียกฉันว่าคุณลุงอีก คอยดูว่าฉันจะกลับไปจัดการคุณยังไง”
งามสุดาแลบลิ้น
“เรียกจนชินแล้ว ไม่สามารถแก้ได้ในทันที ฉันไม่เถียงกับคุณแล้ว คุณนายบุริศร์มีเรื่องอยากให้คุณช่วย”
“คุณนายบุริศร์ไหน?”
“คุณนายงามสุดา”
คริชณะพูดขึ้นทันที “ภรรยาบุริศร์? มีเรื่องอะไร? ว่ามาสิ ตอนนี้ฉันมีเวลาพอดี”
งามสุดา จึงเล่าเรื่องของนรมนให้ฟัง
คริชณะพูดอย่างนิ่งเฉยว่า “ไม่มีปัญหา ฉันจะออกคำสั่งให้เดี๋ยวนี้ให้เขตทหารต้องอยู่ในการฝึกซ้อม เขตนอกเมืองทั้งหมดอยู่ในกฎอัยการศึก ถ้าอย่างนี้นักข่าวพวกนั้นต่อให้อยากออกมาก็เป็นไปไม่ได้ ส่วนการออกมา ฉันจะให้คนพาออกมาไม่ให้ขาดเลยแม้แต่คนเดียว สบายใจเถอะ”
“โอเค”
หลังจากวางสายงามสุดา ยิ้มพลางพูดว่า “คุณนายบุริศร์ จัดการเรียบร้อยแล้ว”
นรมนคิดไม่ถึงว่าเรื่องราวจะดำเนินการได้ราบรื่นเช่นนี้ ขนาดเธอเองยังไม่ค่อยจะตอบสนองได้
“ขอบคุณ คุณเรียกฉันว่านรมนก็พอแล้ว”
“ได้ พี่นรมน ไว้คราวหลังฉันจะเชิญคุณมาเป็นแขกที่บ้าน ตอนนี้คุณกำลังเป็นห่วงลูกสาวใช่ไหม? คุณกลับก่อนเถอะ วันหลังพวกเราค่อยคุยกัน”
งามสุดา ยิ้มอย่างใจกว้าง แต่กลับเรียกพี่นรมนจนงงไปหมด
เธอเป็นภรรยาของคริชณะ พูดตามหลักเหตุผลแล้วตัวเองควรเรียกเธอตามบุริศร์ว่าพี่สะใภ้ แต่วันนี้เธอกลับเรียกตัวเองว่าพี่ นรมนจนทำให้นรมนไม่รู้ว่าควรจะตอบยังไง
นรมนกลับมาถึงที่คฤหาสน์ตระกุลโตเล็กด้วยความมึนงง
รมิดาออกมาแล้ว และจัดการจัดเก็บตัวเองเรียบร้อยแล้ว
“ออกไปทำอะไรมา?”
“ธุระนิดหน่อย กมลเป็นยังไงบ้าง?”
“ไม่เป็นไรแล้ว ฉันลงมือเองคุณสบายใจได้ หลับไปแล้ว ช่วงนี้น่าจะเหนื่อยหน่อย ฉันว่าเธอนอนไม่พอเป็นอย่างมาก เพราะไปฝึกทหารมาหรือเปล่า?”
คำพูดของรมิดาทำให้ความโกรธเกิดขึ้นในสายตาของนรมน
“ไปเขียนภาพร่างแล้ว”
“ภาพร่าง? เขียนภาพร่างจนกลายเป็นอย่างนี้หรือ? ฉันดูแล้วเธอไม่ได้พักผ่อนมาอย่างน้อยสิบชั่วโมงแล้ว”
หัวใจของนรมนถูกทำให้เจ็บอีกครั้ง
นั่นหมายความว่าช่วงเวลานี้ลูกอยู่ด้านนอกเผชิญหน้ากับอะไรมา เธอที่เป็นแม่ไม่รู้อะไรเลยสักนิด!
“ฉันไปดูเธอหน่อยได้ไหม?”
“เบาเสียงหน่อย เพิ่งจะหลับไป”
รมิดาเก็บของนิดหน่อยและเดินออกไป
นรมนมาที่ห้องของกมล เห็นกมลหายใจอย่างสม่ำเสมอ ก้าวขาเบาลงอย่างช่วยไม่ได้
มองอย่างนี้จึงพบว่ากมลผอมลง
ปกติเด็กคนนี้กินจุ ตอนที่เธออยู่ กมลมีคางสองชั้น แต่ตอนนี้คงของเธอแหลมหมดแล้ว
หัวใจของนรมนเจ็บปวดเพราะถูกดึง
เธอจับมือเล็กๆ ของกมล กมลส่งเสียงงอแงออกมาคำหนึ่งและดึงมือกลับไป
นรมนรีบม้วนแขนเสื้อของกมลขึ้นทันที และพบว่าบนแขนมีรอยช้ำสีม่วงหนึ่งวง ดูเหมือนจะโดนหนีบมา
เจ้าหญิงที่เธอเฝ้าทะนุถนอมโดนคนปฏิบัติด้วยอย่างนี้ นรมนโกรธจนแทบจะระเบิด
และตอนนั้นเอง สายจากชัยยศโทรเข้ามา
นรมนเกรงว่าจะรบกวนการพักผ่อนของกมล จึงรีบออกจากห้องมา
“คุณนาย คุณเดาไม่ผิด มีนักข่าวมากมายเร่งเดินทางจากในเมืองไปที่ทางใต้ของหมู่บ้านดอนวัว โชคดีที่หัวหน้าคริชณะประกาศให้ปิดเมืองเพราะการฝึกซ้อมทางทหาร ตอนนี้ไม่มีใครสามารถออกมาได้ มีหลายคนที่พยายามหนีออกมาแต่ก็โดนพาตัวกลับไป”
คำพูดของชัยยศทำให้หัวใจของนรมนสงบลงมาก
“ตอนที่กมลไปโรงเรียนอนุบาลคุณอยู่ไหม?”
“คุณนาย ตอนนั้นพฤกษ์ให้ผู้ช่วยพฤกษ์จัดการ”
นรมนเข้าใจในทันที
“โอเค รู้แล้ว มีข่าวของอิงฟ้าไหม?”
“มี แต่ที่แปลกก็คือ อิงฟ้าไม่ใช่อาจารย์ในโรงเรียนอนุบาล เธอไม่มีหน้าที่สอนอะไร เธอแค่จบจากมหาวิทยาลัยศิลปะเท่านั้น ปัจจุบันยังไม่ทำอาชีพอะไร”
คำพูดของชัยยศทำให้นรมนหรี่ตาลงทันที
“ไม่มีคุณสมบัติการเป็นอาจารย์แต่กลับกล้าทำอย่างนี้กับลูกสาวฉัน! หาต่อไป ใครให้ท้ายเธอ！”
“นรมนโกรธจนแทบจะควบคุมความโกรธไม่ได้ เกลียดจนอยากจะฆ่าอิงฟ้าคนนี้ด้วยมือตัวเอง”
หลังจากวางสาย นรมนเข้าไปในครัว
หลายวันมานี้กมลได้กินอย่างอร่อยไหมก็ไม่รู้ ตอนนี้ป่วย กินของมันๆ ไม่ได้แน่นอน เธออยากจะทำโจ๊กให้กมล
หลังจากนรมนต้มโจ๊กเสร็จ กมลยังไม่ตื่น
เธอไม่อยากรบกวนเธอ ตัวเองก็ไม่อยากกินอาหารเลยสักนิด
สมจิตโทรมาบอกว่า พ่อแม่ของสกายเห็นว่าลูกไม่เป็นอะไร ความโกรธลดลงมาก แต่อิงฟ้าคนนั้นกลับยุให้พ่อแม่ของสกายฟ้องร้องเธอ โชคดีที่พ่อแม่ของสกายไม่ใช่คนไม่รู้กฎหมาย บวกกับที่นรมนหาหมอจากโรงพยาบาลทหารมารักษาเด็ก ค่าใช้จ่ายที่ควรต้องจ่ายก็ไม่ขาดตกบกพร่อง พวกเขาเลยคิดว่าเรื่องนี้ก็แล้วๆ กันไป
ขณะที่นรมนกำลังฟังสมจิตพูดอย่างนี้ มุมปากยิ้มเย็นชาออกมา
อิงฟ้าคนนั้นยังคงพยายามทำให้เธอและกมลต้องตกอยู่ในอันตราย
เธอต้องการจะทำอะไรกันแน่?
