นภดลชะงักไป จากนั้นก็ยกเท้าเดินออกไป
นรมนดื่มนมหนึ่งแก้ว นั่งเก้าอี้ทำงานของบุริศร์หลับตาคิดเรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบหนึ่งรอบ มั่นใจแล้วว่าไม่มีอะไรพลาดไปก็โล่งใจ
สิ่งสำคัญคือความสำเร็จหรือล้มเหลวขึ้นอยู่กับการกระทำนี้
ประมาณบ่ายสามโมง พ่อของณัจยาก็เริ่มไปโวยวายที่ประตูทางเข้าบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัด
หลังจากพริมาได้รับข่าว ก็ปกป้องณัจยาตามคำสั่งนรมน
ตอนที่ณัจยาวิดีโอคอลหานรมนก็ร้องไห้ทันที
“ประธานนรมน ขอโทษนะคะ ขอโทษจริงๆ”
“ตอนนี้พูดขอโทษไปก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว ตอนนี้เธอเป็นพนักงานบริษัทฉัน ฉันปล่อยเธอไปโดยไม่สนใจไม่ได้ ทุกอย่างให้เป็นหน้าที่ฉันก็พอ ส่วนเรื่องอื่นๆ เธอไม่ต้องเข้ามายุ่ง เชื่อฟังการเตรียมการของพริมา”
อารมณ์สงบนิ่งของนรมนทำให้ณัจยามีความรู้สึกหดหู่เล็กน้อย
“แต่พ่อฉันเป็นปลิง พวกเขาจะไม่ยอมแพ้ถ้าไม่ดูดฉันหมดตัว”
“ตอนที่เธอโอนเงินให้พวกเขามีบันทึกการโอนไหม?”
คำพูดนรมนทำให้ณัจยารีบพยักหน้า
“มีค่ะ มีบันทึกทั้งหมด”
“พิมพ์ออกมาให้พริมา เรื่องอื่นๆ ให้เราจัดการ”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะประธานนรมน ถ้าเรื่องนี้คลี่คลายได้ ฉันจะต้องแสดงให้ดี ฉันจะทำเงินให้บริษัทเยอะๆ”
ณัจยาไม่รู้ว่าควรแสดงความซาบซึ้งในใจตอนนี้ของตัวเองอย่างไร
ไม่รู้ทำไม เห็นนรมนสงบใจเย็นแบบนี้ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าจะสามารถจัดการพ่อแม่ปลิงคู่นี้ได้จริงๆ
“ไม่ควรพูดตอนนี้ กลับไปก็พยายามเต็มที่ก็พอ”
หลังจากนรมนวางสายไป ก็ส่งข้อความหาพริมา
“คนของฉันสืบได้แล้วว่าณัจยาถูกคุณยายเลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็กจนโต จนกระทั่งเริ่มทำงาน พ่อแม่ไม่เคยให้เงินเธอแม้แต่นิดเดียว ถ้าหาคุณยายเธอเจอได้ เรื่องราวอาจจะมีการเปลี่ยนแปลง”
พริมารีบพูด “ชัยยศรับคุณยายของณัจยามานานแล้วค่ะ และมีหลักฐานที่มีประสิทธิภาพสองสามชิ้น ประธานบุริศร์ก็เก็บรวบรวมไว้แล้ว ตอนนี้ฉันจะเปิดงานแถลงข่าวทันที หลักฐานครั้งนี้จะทำให้พ่อแม่ของณัจยาเสียชื่อเสียง”
นรมนชะงักไป
บุริศร์เคยทำเรื่องพวกนี้แล้วเหรอ?
ดูเหมือนจะทำตอนเช้าที่ตัวเองหลับในบ้าน แล้วอรอุรชามาบริษัทเพื่อเดิมพันกับเธอ
ผู้ชายคนนี้น่ะ มักทำอะไรเงียบๆ เสมอ ทำให้เธอประทับใจอย่างช้าๆ
และไม่รู้ว่าตอนนี้บุริศร์ถึงแอฟริกาใต้หรือยัง สถานการณ์ทางนั้นเป็นอย่างไรบ้าง การปวดเส้นประสาทของเขาจะออกอาการอีกหรือไม่
ความคิดนรมนเหม่อลอยทันที
“ในเมื่อเตรียมการเรียบร้อยแล้ว งั้นก็ทำซะ ทางด้านพ่อแม่ณัจยาฉันให้เธอจัดการ”
“ค่ะ ประธานนรมน”
พริมาวางสายไป
นรมนลูบคาง ชาวียังไม่เคลื่อนไหวจนถึงตอนนี้ แต่เป็นการข่มอารมณ์ใจเย็น
นับเวลาดูแล้ว เวลาที่ตุลยาจะมาถึงเมืองชลธีใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และไม่รู้ว่าจะเกิดอุบัติเหตุอะไรหรือไม่
นรมนรอคอยอย่างใจร้อน
ทางด้านนภดลมีข่าวมา บอกว่าชาวีทิ้งบริษัทอย่างสมบูรณ์ ถึงขนาดไม่สนใจความวุ่นวายของบริษัทด้วยซ้ำ ปล่อยให้สถานการณ์ทั้งหมดไปในทิศทางที่เลวร้ายที่สุด
ไม่รู้ทำไม ทันใดนั้นนรมนก็รู้สึกค่อนข้างอกสั่นขวัญหาย
ในฐานะคนธรรมดาคนหนึ่ง ก็ไม่ควรเพิกเฉยแบบนี้ อย่างไรแล้วก็เป็นน้ำพักน้ำแรงมาตั้งหลายปี ถึงตนเองไม่ต้องการแล้ว ก็เก็บไว้ให้ตุลยาก็ได้ไม่ใช่เหรอ?
แต่ชาวีกลับทิ้งอย่างสมบูรณ์ ทำให้เธอเกิดความรู้สึกกลัวเหมือนเอาหยกไปเผารวมกับหิน
ชายคนนั้นคงไม่ได้บ้าหรอกนะ
ในใจนรมนสวดอ้อนวอนว่าทางที่ดีอย่าเป็นแบบนั้น แต่เธอไม่สามารถเอาชะตาชีวิตตัวเองไปสวดอ้อนวอนได้ทั้งหมด จะต้องทำอะไรบางอย่าง
“นภดล นายสืบหน่อย ชาวีมีการวางแผนการเงินอะไรล่วงหน้าให้ตุลยาหรือเปล่า”
คำพูดนรมนทำให้นภดลชะงักไป แต่ก็ยังรีบสืบอย่างรวดเร็ว
“สามเดือนก่อน ชาวีซื้อประกันการเงินสิบล้านให้ตุลยา กำหนดระยะเวลาสิบปี นอกจากนี้ยังเอาเงินบางส่วนไปซื้อหุ้นบางส่วน ล้วนเป็นหุ้นในอดีต หนึ่งในนั้นมีหุ้นตระกูลโตเล็กของเรา”
คำพูดนภดลทำให้คิ้วนรมนขมวดแน่นขึ้นมา
ดูเหมือนการเดาของตัวเองจะถูกต้อง
ชาวีมันอาจจะไม่ได้ตั้งใจจะมีชีวิตอยู่
เขาจัดการทุกอย่างในอนาคตให้ตุลยาตั้งนานแล้ว
ชาวีรักคิม นรมนรู้ แต่ไม่คิดว่าคนคนนี้จะเกลียดเพราะรัก อย่างสุดขีดแบบนี้
คิมตายไปแล้ว ความหมายหนึ่งเดียวที่เขามีชีวิตอยู่ก็อาจจะเป็นตุลยา ในตอนนี้เขาเตรียมเส้นทางหนีให้ตุลยาเรียบร้อยแล้ว งั้นก็มีความเป็นไปได้เดียว เขาต้องการลากตนลงนรกไปด้วยกัน!
ความคิดนี้ทำให้นรมนเหงื่อแตกพลั่กด้านหลัง
เธอไม่กลัวเผชิญหน้ากับศัตรู แต่กลัวเผชิญหน้ากับไอ้บ้าที่ยึดติดคลั่งไคล้แบบนี้ต่างหาก
“คุณนาย คุณคิดอะไรบางอย่างใช่หรือเปล่า?”
ทางด้านนภดลไม่รู้ว่าทำไมนรมนต้องการสืบเรื่องนี้ จึงถามขึ้นอย่างอดไม่ได้
หัวสมองนรมนทำงานอย่างรวดเร็ว
ตอนแรกเธอตั้งใจว่าจะให้พวกนภดลจัดการชาวีก็พอ ส่วนตัวเองก็สะสมพลังไปตามหาพวกบุริศร์ที่แอฟริกาทันที ดูเหมือนจะต้องมีการปรับเปลี่ยนแผนการ
“มารับฉันไปสนามบินหน่อย ฉันอยากปกป้องตุลยาไปที่บ้านคุณตาด้วยตัวเอง”
คำพูดนรมนทำให้นภดลไม่เห็นด้วยอย่างมาก
“ไม่ได้ครับ มีความเป็นไปได้อย่างมากที่คนของชาวีจะจับจ้องคุณอยู่ละแวกนั้น คุณอยู่ที่ตระกูลโตเล็กหรือบริษัทจะมีคนของเราคอยปกป้อง แต่ถ้าไปที่สนามบิน ผู้คนที่นั่นพลุกพล่าน มันอยากจะทำอะไรคุณ เราก็จะมีฝีมือห่างไกลกันเกินไป คุณออกไปก็จะเป็นเป้านิ่ง”
นภดลไม่เห็นด้วยอย่างมาก
นรมนกลับพูดเสียงทุ้ม “ฉันไปสนามบิน บางทีอาจจะมีโอกาสน้อยนิด อยู่ที่นี่มันมีแค่ทางตัน ให้คนของบริษัทและคนรับใช้ทั้งหมดในคฤหาสน์หลังเก่าตระกูลโตเล็กเลิกงานและลาพักร้อนล่วงหน้า ถ้าฉันไม่ได้แจ้งก็ไม่ต้องกลับมา พนักงานบริษัทลาพักร้อนแบบให้เงินไปเลย เร็วเข้า!”
เธอกลัวจริงๆ ว่าชาวีจะส่งผลกระทบต่อผู้บริสุทธิ์
ถึงนภดลจะไม่เห็นด้วย แต่ก็ยังทำตามคำพูดของนรมน
นรมนเปลี่ยนชุดทำงานของพนักงานที่บริษัท และออกไปจากบริษัทพร้อมกับพนักงานเลิกงาน
ชาวีได้รับข่าว นรมนให้พนักงานลาพักร้อนล่วงหน้า ก็หัวเราะเยาะอย่างอดไม่ได้
“ผู้หญิงมักใจอ่อน”
เขาไม่ได้สนใจ อย่างไรแล้วสิ่งที่เขาต้องการก็ไม่ใช่ชีวิตพนักงานเหล่านั้น แค่นรมนตายได้ เขาก็ไม่ขาดทุน
หลังจากนรมนออกจากบริษัทไปแล้วก็นั่งแท็กซี่ไปสนามบิน โทรหานภดลระหว่างทาง
“ฉันอยู่ระหว่างทางไปสนามบินแล้ว ถึงทางนั้นแล้วฉันจะใช้ห้องรับรองพิเศษของคุณชายอรรณพ นายอย่าเพิ่งมา เพื่อไม่ให้ชาวีมันสงสัย ทางที่ดีนายคอยปกป้องอยู่ข้างนอกคฤหาสน์หลังเก่าตระกูลโตเล็ก”
“ไม่ได้!”
นภดลตะคอกขึ้นมาทันที
“คุณรู้ไหมว่าตัวเองทำแบบนี้มันอันตรายแค่ไหน? คุณไปรับตุลยาที่สนามบินคนเดียว ถ้าเจอใครขึ้นมา เกิดเรื่องแล้วผมจะบอกประธานบุริศร์ยังไง?”
“ฟังฉันนะ ฉันจะไม่เพิกเฉยความปลอดภัยของตัวเอง นายอยู่ที่ประตูทางเข้าคฤหาสน์หลังเก่าตระกูลโตเล็ก ทำให้ชาวีมันเกิดความเข้าใจผิด ว่าฉันกลับไปซ่อนตัวที่ตระกูลโตเล็ก แบบนี้จะดึงดูดความสนใจของมัน และฉันก็สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ”
นรมนอธิบาย แต่นภดลก็ไม่เห็นด้วย
“ไม่ได้ ให้คนอื่นมาเฝ้าที่นี่ ผมต้องไปปกป้องคุณ”
“นภดล นายเป็นคนที่ฉันไว้ใจที่สุด แค่นายอยู่เฝ้าที่นั่นชาวีมันถึงจะเชื่อ ฉันคือนายหญิงของนาย นายต้องฟังฉัน นี่คือคำสั่ง!”
เมื่อนรมนพูดคำนี้ออกไป นภดลก็หดหู่ทันที
“ผม……”
“ถ้านายขัดคำสั่ง ต่อไปไม่ได้ต้องอยู่ข้างฉันอีกแล้ว”
คำพูดนี้ของนรมนค่อนข้างโหดร้าย นภดลเงียบทันที
มือเขากำหมัดแน่น สูดหายใจเข้าลึกๆ อยู่หลายทีก่อนพูดขึ้น “งั้นคุณต้องให้ผมรู้ว่าคุณปลอดภัย”
“ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะไปหาอาธรณีมาปกป้องความปลอดภัยของฉัน”
เมื่อพูดคำนี้ออกไป นภดลก็ตกตะลึง เขาลืมไปแล้วจริงๆ ว่านรมนคือลูกตระกูลทวีทรัพย์ธาดา
“ครับ คุณจะต้องปลอดภัย”
เสียงนภดลค่อนข้างสะอึกสะอื้น
จิตใจนรมนอบอุ่นขึ้นมาทันที
“ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันยังต้องรองานแต่งของนาย”
พูดจบนรมนก็วางสายไป
เธอไม่ได้โทรหาอาธรณีตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แต่โทรหางามสุดาโดยตรง
เมื่อตระกูลทวีทรัพย์ธาดามีการเคลื่อนไหว ทุกคนจะรู้ตำแหน่งของเขา เป้าหมายจะใหญ่เกินไป
งามสุดาไม่คาดคิดอย่างมากว่าจะได้รับสายจากนรมน ห่างจากงานเลี้ยงคราวก่อนไม่กี่วัน นรมนก็โทรหาตน มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?
งามสุดารับสายอย่างรวดเร็ว
“นรมน เกิดอะไรขึ้น?”
“พี่สะใภ้ใหญ่ มีเรื่องอยากให้พี่ใหญ่ช่วย แต่ฉันโทรไปที่เขตทหารไม่ได้ ก็เลยอยากให้พี่สะใภ้ใหญ่ช่วยฝากบอกหน่อยค่ะ”
นรมนคิดไปคิดมา ทำได้แค่ใช้อำนาจของคริชณะ
การเคลื่อนไหวของด้านกองทัพทหารมีความน่าเชื่อถือมากกว่าคนธรรมดา และไม่มีใครกล้าสกัดกั้นกองกำลังทหาร
งามสุดารีบถามขึ้น “เธอว่ามาเลย”
“ฉันอยากให้พี่ใหญ่ส่งกำลังคนออกไปทำภารกิจที่สนามบิน ฉันรู้ว่าทำแบบนี้มันไม่ดี อาจจะเป็นการผิดระเบียบวินัยด้วยซ้ำ แต่ฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่น ฉัน……”
“ฉันต้องไปรับอาชญากรที่ส่งข้ามแดนกลับมาจากต่างประเทศพอดี เธอมีเรื่องอะไรให้ฉันช่วย? พูดมา ฉันต้องไปพอดี ไม่ถือเป็นการผิดระเบียบวินัยหรอก ถ้าแค่เอากำลังคนออกไปเพื่อเธอเฉยๆ แบบนั้นเป็นไปไม่ได้”
ไม่รู้คริชณะเอาโทรศัพท์ไปตั้งแต่เมื่อไร
นรมนไม่คิดว่าคริชณะจะรับโทรศัพท์ ตกตะลึงอย่างช่วยไม่ได้ แต่ผลสุดท้ายมันก็ดีมาก
“ขอบคุณค่ะพี่ใหญ่”
นรมนบอกความคิดตัวเองกับคริชณะ
คริชณะคิดไตร่ตรองสักพักก่อนพูดขึ้น “ฉันส่งคนสื่อสารไปก่อน เอาเครื่องแบบทหารให้เธอหนึ่งชุด เดี๋ยวเธอปนไปกับทหารของฉัน ฉันจะปกป้องเธอกลับเขตทหาร”
“ขอบคุณค่ะพี่ใหญ่”
หลังจากนรมนวางสายไป ก็ถอนหายใจยาวเหยียด
คุยกับคริชณะยังมีความกดดันอยู่ เธอชื่นชมงามสุดาพี่สะใภ้ตัวน้อยจริงๆ ไม่คิดว่าจะสามารถใช้ชีวิตภายใต้หลังคาเดียวกันกับคริชณะได้
รถแท็กซี่มาถึงสนามบินอย่างรวดเร็ว
นรมนปลอมตัวสักหน่อย จากนั้นก็ลงรถ หยิบบัตรสมาชิกที่ได้ยืมมาจากรมิดาเข้าไปในห้องรับรองพิเศษของคุณชายอรรณพ
เห็นการจัดและตกแต่งภายในห้องรับรอง นรมนอดไม่ได้ที่จะจึ๊ปากด้วยความประหลาดใจ
คุณชายอรรณพคนนี้เป็นผู้เชี่ยวชาญแห่งการเพลิดเพลินคนหนึ่งจริงๆ
นรมนพบว่าภายในห้องรับรองยังมีระบบกล้องวงจรปิดภายนอก เธออดไม่ได้ที่จะเปิดมัน
ภายในห้องโถงใหญ่ล้วนเป็นคนเดินผ่านไปผ่านมา แต่นรมนก็มองเห็นประตูเข้าออกบางส่วน
มีไม่กี่คนที่เดินตามใจชอบ แต่ดวงตาคมของนรมนเห็นสิ่งของบางอย่างเหน็บไว้ที่หลังเอวพวกมัน และดูจากฝีเท้าของไม่กี่คนนั้น ล้วนเป็นคนที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นพิเศษ
คนพวกนี้จะเป็นคนของชาวีไหมนะ?
นรมนไม่แน่ใจ แต่เพื่อความปลอดภัย เธอจึงแจ้งตำรวจ
ไม่นาน ตำรวจก็เข้ามามีส่วนร่วม คนเหล่านั้นเมื่อเห็นว่าแย่แล้ว ก็หันตัวรีบวิ่งหนี แต่สิ่งที่ตำรวจรอคอยก็คือเวลานี้
“หยุด!”
ตำรวจตะคอกเสียงทุ้ม ไม่กี่คนก็หนีไปทุกทิศทาง
ในขณะนี้ นรมนก็เห็นร่างหนึ่งที่คุ้นเคย
