นรมนไม่ได้กลับไปถามชัยณรงค์ เพราะเธอรู้ว่าถามไปก็เท่านั้น ชัยณรงค์ไม่มีทางตอบ เพราะถ้าต้องการบอก คงจะพูดชื่อออกมานานแล้ว
เพียงแต่แบบนี้ก็ไม่เลว
หลังจากเธอออกมา แสงแดดกำลังดี
นรมนพิงหน้าประตูรถมองดูพลทหารเหล่านั้นฝึกซ้อม รู้สึกดูดีขึ้นมาทันที สมองกลับทำงานอย่างอัตโนมัติ
คนที่ชัยณรงค์บอกให้เธอระวังคือใคร？
โสธร？
เขาคือคนที่นรมนสงสัยเป็นคนแรก แต่ถ้าเป็นโสธรจริง ๆ เมื่อเขาได้หนังสือโบราณทำไมถึงเอาไปให้วินเซนต์？ใช้หนังสือโบราณมาข่มขู่ตนเองโดยตรงไม่ดีกว่าเหรอ？
ในเมื่อโสธรรู้ว่าหนังสือโบราณเล่มนั้นมีความสำคัญกับตนเอง
แน่นอนว่าไม่มีทางเป็นวินเซนต์
แค่อาศัยที่บุริศร์เชื่อใจเขาเช่นนี้ นรมนก็เชื่อในตัวของวินเซนต์อย่างแน่นอน
งั้นจะเป็นใครไปได้อีก？
พฤกษ์？
พฤกษ์ติดตามบุริศร์มาหลายปี แถมยังเป็นคู่หมั้นของคมทิพย์ ไม่มีทางจะเป็นเขาไปได้
นรมนรู้สึกว่าสมองของตนเองใกล้จะพันกันยุ่งเหยิงแล้ว
จนเธอเกิดความใจร้อนด้วยซ้ำ อยากจะกลับไปถามชัยณรงค์ว่าแท้จริงแล้วคนใกล้ตัวคือใคร เพียงแต่เธอยังอดทนเอาไว้
เมื่อมิลินออกมาก็บังเอิญเห็นนรมนกำลังพิงประตูรถไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่ จึงเดินเข้าไปหาทันที
“เป็นอะไรไป？”
“หือ？ เปล่า แค่คิดว่าพรุ่งนี้จะให้อะไรเป็นของขวัญสามีของฉันดี”
นรมนยิ้ม
มิลินชะงักไปเล็กน้อย
“ให้ของขวัญสามีของเธอ ？ทำไมเหรอ？”
“ชีวิตต้องการการแสดงความในใจอย่างตรงไปตรงมา เขาช่วยชีวิตฉันฉันไม่ควรซื้อของขวัญให้เขาหรือไง？”
นรมนไม่เปิดเผยเรื่องวันเกิดของบุริศร์ ไม่ว่าจะเป็นมิลินหรือใคร และไม่ว่าเธอจะเป็นศัตรูหรือเพื่อน วันเกิดของบุริศร์เป็นเรื่องส่วนตัวไม่เหมาะสมที่จะพูดกับคนอื่น
มิลินถูกนรมนถามก็ตะลึงงัน
ชีวิตต้องการการแสดงความในใจอย่างตรงไปตรงมา？
เป็นแบบนี้เหรอ？
ไม่แปลกใจที่ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์ต่อกันที่ดีแบบนี้
มิลินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “จะออกไปช้อปปิ้งเหรอ？”
“ที่นี่มีอะไรน่าสนใจบ้างไหม？”
นรมนก็รู้สึกสนใจขึ้นมา
มิลินตอบ “แอฟริกาใต้ผลิตเพชร”
“ฉันเดาว่าสามีของฉันคงไม่ชอบของแบบนั้น”
นรมนทำปากมุ่ย
มิลินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ยังมีของอย่างอื่นอีก ต้องไปเดินดูถึงจะรู้ แต่เธอนาฬิกาพกให้เขาก็ได้นะ ไม่ได้บอกกันว่าให้นาฬิกาข้อมือกับผู้ชายนั้นหมายความว่าอยากอยู่กับเธอทุกวินาทีหรือไง？ฉันเห็นว่าเธอแทบจะรอไม่ไหวที่จะได้อยู่กับประธานบุริศร์ ให้ของสิ่งนี้ก็เหมาะสมดีนะ”
นรมนได้ฟัง ก็รู้สึกสบายใจไม่น้อย
“ของขวัญชิ้นนี้ก็ไม่เลว ไปเถอะ พวกเราไปดูกัน ผลิตเพชรไม่ใช่หรือไง？ฉันอยากซื้อนาฬิกาข้อมือฝังเพชรให้สามีของฉัน เพื่อเป็นตัวแทนว่าความรักของฉันที่มีต่อเขานั้นยืนยาวดั่งเพชร ฉันอยากจะอยู่กับเขาทุกวินาที”
นรมนยิ้มอย่างเบิกบานทันที
ยากมากที่มิลินจะได้เห็นผู้หญิงเรียบง่ายเช่นนี้
แต่ก่อนมักจะรู้สึกว่านรมนเย็นชา ตอนนี้เพียงแค่พูดถึงบุริศร์ เธอก็จะเปลี่ยนเป็นอบอุ่นเหมือนแสงแดด
นี่คือพลังของความรัก
มิลินนึกถึงขุนอิน
เธอก็เคยเป็นเหมือนนรมนแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะขุนอินยืนอยู่ผิดกลุ่ม เลือกเจ้านายผิด ตอนนี้พวกเขาทั้งสองคงจะมีความสุขดีใช่ไหม？
ตอนนี้ลูกของพวกเขาคงจะถึงวัยเรียนแล้ว
แววตาของมิลินปรากฏความหงอยเหงา
นรมนสังเกตได้อย่างว่องไวว่าอารมณ์ของมิลินดูเปลี่ยนไป จึงรีบกล่าวว่า “มิลิน เธอคุ้นเคยกับที่นี่ ทำไมเธอไม่พาฉันออกไปดูรอบ ๆ ล่ะ？”
“ได้เลย ต้องการคนไปด้วยไหม？”
นรมนส่ายหน้าทันที
“ไม่ต้องหรอก ฉันเชื่อใจเธอ”
คำพูดของนรมนทำให้มิลินชะงักงันไปเล็กน้อย
“เธอเชื่อใจฉัน？เพราะอะไร？พวกเราไม่ค่อยได้ติดต่อกัน แถมสามีของฉันยังตายเพราะเธอ เธอไม่กลัว……”
“ฉันจะกลัวอะไร？ขุนอินเป็นสามีของเธอเหรอ？นั่นคืออดีตสามีของเธอ หรือจะพูดอีกอย่าง เธอไม่ใช่คนที่แยกแยะไม่ได้ เธอรู้ว่าจุดจบของขุนอินไม่ได้เกิดจากฉัน อีกอย่างเธอคือคุณครูของกิจจา เธอดีกับกิจจาเหมือนกับเป็นลูกแท้ ๆ จะแข็งใจทำร้ายเขาลงได้อย่างไร？เธอยังเป็นอาจารย์ของโพนี่ ยิ่งไม่อาจทำให้โพนี่ลำบากใจได้ จริงไหม？”
นรมนให้เหตุผลสองอย่างติดต่อกัน ดึงกิจจาและโพนี่มาด้วย มิลินยังจะสามารถพูดอะไรได้อีก？
เธอมองนรมน กล่าวด้วยรอยยิ้ม “เธอดูไร้เดียงสา ความจริงแล้วฉลาดกว่าใคร”
ขอบคุณสำหรับคำชมเชยของเธอ ตอนนี้พวกเราออกไปกันได้หรือยัง？”
“ไปเถอะ”
มิลินกับนรมนขึ้นรถทันที
นรมนไม่คุ้นเคยกับที่นี่ มิลินจึงนั่งตำแหน่งคนขับ
หลังจากทั้งสองออกมาจากที่ตั้งกองกำลังทหาร มิลินก็พานรมนไปที่ตลาดการค้าที่ใหญ่ที่สุดของแอฟริกาใต้ทันที
นรมนเพิ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก
“นี่คือ……”
นรมนมองตลาดนัดตรงหน้า คิดว่าตนเองมาผิดที่
หรือว่าพวกเขาไม่ได้ไปซื้อนาฬิกาข้อมือฝังเพชรที่ห้างสรรพสินค้า？
มิลินกลับกล่าวเสียงเบา “ที่นี่คือตลาดมืด”
“ตลาดมืด？”
นรมนได้ยินสองคำนี้ แต่ไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่
มิลินเริ่มอธิบายให้เธอฟัง
“ที่นี่สามารถซื้อได้ทุกอย่าง ตราบใดที่เธอจ่ายในราคาเริ่มต้น เพียงแต่ที่นี่เป็นของโซนที่ไม่มีใครจัดการดูแล กลุ่มคนค่อนข้างซับซ้อน ต้องระวังเรื่องความปลอดภัย”
“ตลาดมืด？”
จู่ ๆ นรมนก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก
มิลินเห็นท่าทางของนรมน จึงรู้สึกเสียใจที่พาเธอมาที่นี่ไม่น้อย
“ทางที่ดีเธออย่าก่อเรื่อง ไม่ว่าใครก็ใช้อำนาจที่นี่ไม่ได้”
“โธ่เอ๊ย ฉันไม่ก่อเรื่องหรอก ฉันแค่อยากถามว่า ที่นี่สามารถซื้อข้อมูลได้ไหม？”
คำพูดของนรมนทำให้มิลินแปลกใจเล็กน้อย
“ข้อมูลอะไรเหรอ？”
“เธอไม่ใช่คนของตลาดมืด เธอจะสนใจสิ่งที่ฉันจะซื้อทำไม แค่บอกฉันมาว่าซื้อได้หรือไม่ได้ก็พอแล้ว”
มิลินพยักหน้าตอบว่า “มีสถานที่ขายข้อมูลอยู่นะ แต่จะจริงหรือปลอมก็ไม่รู้”
“รีบพาฉันไปเร็ว”
นรมนตื่นเต้นต้องการให้มิลินพาตนเองไป
มิลินทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงพานรมนมาตรงหน้าบ้านที่ปิดสนิทหลังหนึ่ง
“ที่นี่แหละ แต่กฎของที่นี่คือเฉพาะบุคคลที่เกี่ยวข้องกับผู้ซื้อที่สามารถติดต่อกันได้ ดังนั้นหลังจากเข้าไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันไม่สามารถอยู่กับเธอได้ เธอต้องคิดให้ดี แน่ใจว่าจะเข้าไปเหรอ？หากเกิดอะไรขึ้นฉันไม่สามารถอธิบายให้ประธานบุริศร์ฟังได้นะ”
มิลินเตือนสติ
นรมนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นไร ฉันจะเข้าไปเที่ยวเล่นสักหน่อย ถ้านานแล้วฉันยังไม่ออกมา จำไว้ว่าให้โทรหาบุริศร์ บอกให้เขามาช่วยฉัน”
“เธอ……”
มิลินยังพูดไม่ทันจบ นรมนก็เดินเข้าไป
เมื่อเปิดบ้านเข้าไป ด้านในมืดตึ๊ดตื๋อ มองเห็นอะไรไม่ชัด และยิ่งมองไม่เห็นสิ่งของที่วางเอาไว้ แต่นรมนได้ยินเสียงฝ่ามือจากด้านหลังอย่างว่องไว
เธอหลบไปทางขวาทันที ปล่อยหมัดออกไป
“ผัวะ” อีกฝ่ายถูกหมัดของนรมนกระทุ้ง ถอยหลังออกไปสามก้าว
นรมนฉวยโอกาสไล่โจมตี อาศัยสัมผัสที่ว่องไว ก้าวขึ้นไปล๊อคแขนของอีกฝ่ายทันที แขนของเขาถูกถอดเสียงดังแควก
เสียงครางอู้อี้ นรมนเตะไปตรงบริเวณที่ส่งเสียง
“ปัง” ประตูบ้านถูกถีบออก คนคนนั้นพุ่งออกไปทันทีเหมือนกราฟพาลาโบลา
แสงสว่างส่องเข้ามา นรมนไม่ค่อยคุ้นชิน หรี่ตาลงเล็กน้อย
เธอมองหาร่างของมิลินในคนกลุ่มนั้นเป็นอันดับแรก น่าเสียดายที่ไม่เจอ
มุมปากของนรมนยกขึ้นเล็กน้อย
เป็นผีหรือเปล่าถึงหายไปในทันที
นรมนมองผู้ชายที่นอนอยู่บนพื้น จึงเดินเข้าไป คว้าคอเสื้อของอีกฝ่ายขึ้นมา ถามด้วยรอยยิ้มว่า “ขายข้อมูลไหม？”
“ถ้าเธอต้องการซื้อข้อมูลก็ทำตามกฎสิ ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ทำการค้าขายกับเธอ”
มุมปากของฝ่ายชายมีคราบเลือด มองนรมนอย่างหวาดกลัว
ผู้หญิงคนนี้ช่างกล้าหาญเกินไป
นรมนยังคงยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ
“จะไม่ทำการค้าขายกับฉันไม่ได้ บอกมา มิลินไปไหน？”
“ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดเรื่องอะไร ถึงแม้จะซื้อข้อมูล เธอก็ต้องให้เงินฉัน และให้เวลาฉันออกไปสืบ แท้จริงแล้วผู้หญิงอย่างเธอเข้าใจกฎหรือเปล่าเนี่ย”
ฝ่ายชายเพิ่งจะพูดจบ นรมนก็บีบคางของเขาทันที ถึงแม้จะยิ้ม แต่รอยยิ้มดูแข็งกระด้าง
“แกคิดว่าคนตายขายข้อมูลได้ไหม？”
“แกคิดจะทำอะไร ？ฉันขอเตือนแกนะ ที่นี่คือตลาดมืด！”
แววตาของฝ่ายชายปรากฏความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัดเจน
เขามองเห็นเจตนาฆ่าจากแววตาของนรมน
นรมนกลับปล่อยเขาออกไปทันที
ระวังคนใกล้ตัว！
คนใกล้ตัวที่ชัยณรงค์พูดถึงคือมิลินหรือเปล่า？
เกิดความคาดหมายจริง ๆ
สีหน้าของนรมนมืดมน
เธอเงยหน้ามองที่นี่ทันที
ตลาดมืด？
ยัยมิลินตัวดี
ถ้าเกิดเรื่องขึ้นกับเธอที่ตลาดมืด กลับไปเพียงแค่บอกกับบุริศร์ว่าตนเองต้องการมาตลาดมืดเพื่อซื้อนาฬิกาอะไรนี้ ตนเองก็จะสามารถรอดพ้นไปอย่างใสสะอาดไปได้
น่าเสียดาย
นัยน์ตาของนรมนเผยความรู้สึกขึ้นมาแวบหนึ่ง
เธอดีดนิ้วทันที
ในชั่วพริบตานภดลพาคนมาปรากฏตรงหน้าของนรมน
“มิลินล่ะ？”
“ตอนที่คุณเพิ่งจะเข้าไปเธอจะจากไป แต่เห็นได้ชัดเจนว่า เธอค่อนข้างคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดี คนของพวกเราหายไป”
คิ้วของนภดลขมวดแน่น
เขาก็ได้รับคำสั่งของนรมนอย่างจวนตัว ให้เขาพาคนแอบตามมา ตอนแรกนภดลไม่รู้ว่าจะทำอะไร ตอนนี้กลับรู้สึกว่านรมนวางแผนล่วงหน้า
“คุณนายครับ การกระจายอำนาจของที่นี่วุ่นวาย พวกเรากลับกันดีกว่า ขืนอยู่ที่นี่ต่อไป ผมกลัวจะเกิดเรื่อง”
“ฉันอยากไปซื้อนาฬิกาข้อมือ”
ในเมื่อนรมนมาแล้ว ก็ไม่อยากมาเสียเที่ยว
โดยเฉพาะอย่างยิ่งพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของบุริศร์ สองมือของเธอจะว่างเปล่าได้อย่างไร
นภดลได้ยินเธอพูดเช่นนี้ ถึงแม้จะไม่ค่อยเห็นด้วย แต่ยังคงเดินตามหลังนรมนเที่ยวในตลาดมืด
ตลาดมืดคึกคักมาก คล้ายกับตลาดผีเล็กน้อย คนที่นี่โดยทั่วไปมีประวัติก่ออาชญากรรม จนแม้แต่เป็นหัวขโมย มิลินพูดถูก เพียงแค่เธอมีเงินจ่าย ชีวิตคนก็สามารถซื้อได้ที่นี่
นรมนเดินเตร็ดเตร่ไปเกือบทั่วตลาดมืดถึงจะเจอนาฬิกาฝังเพชรที่มิลินบอก
จำเป็นต้องพูดว่า นาฬิกาเรือนนี้ทำออกมาได้ไม่เลว เพชรด้านในมีความบริสุทธิ์มาก
นรมนแค่เห็นก็ชอบ
นาฬิกาเรือนนี้เท่าไหร่
“3.5 ล้าน ถูกกว่านี้ไม่ขาย”
คนขายนาฬิกาเป็นผู้ชายวัยกลางคนที่มีเครา
นรมนเหลือบมองเขา และพูดกับนภดลทันที “ซื้อเลย เอาให้เขาห้าล้าน”
ชายมีเคราแปลกใจเล็กน้อย
“คุณผู้หญิงคนนี้ นี่คุณหมายความว่าอะไร？”
นรมนกล่าวด้วยรอยยิ้มบาง ๆ “ที่เหลืออีก 1.5 ล้าน ฉันซื้อตัวเองและเพื่อนเพื่อออกจากตลาดมืดอย่างปลอดภัย ถ้ายังน้อยไป คุณบอกราคามา พวกเราให้ได้”
นภดลแปลกใจเล็กน้อย
ผู้ชายมีเคราก็แปลกใจ แต่กลับส่ายหน้าและกล่าวว่า “ผมเป็นแค่คนขายนาฬิกา ถ้าคุณต้องการรักษาชีวิต ผมจะแนะนำสถานที่หนึ่งให้คุณ คุณลองไปดูได้”
