แค้นรักสามีตัวร้าย

บทที่ 1090 ทรยศฉันทำไม
นรมนขมวดคิ้ว
เรื่องของโสธรไม่เพียงพอที่จะทำให้บุริศร์อารมณ์เสีย
“อย่าไปรบกวนเขา ให้เขานอนเถอะ อีกอย่างไปซื้ออาหารเช้ามาหน่อยสิ ทางที่ดีขอเป็นโจ๊กลูกเดือยนะ บำรุงกะเพราะ ดูท่าทางช่วงนี้เขาสุขภาพไม่ค่อยดี”
คำสั่งของนรมน ทำให้พวกเขาทั้งสองรีบเร่งไปทำ
ที่จริงแล้ว บุริศร์ตื่นง่ายมาก เป็นเพราะการฝึกในเขตทหารที่รอบตัวมีแต่เสียงจอแจปลุกให้ตื่น แต่วันนี้เขากลับหลับลึก
หรือเขาจะนอนดึก ง่วงมาก หรือเขาป่วย
ป่วย?
นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไป
เธอเอื้อมมือไปแตะศีรษะของบุริศร์ มันค่อนข้างร้อน
นรมนรีบหยิบเครื่องมือวัดไข้มาวัดอุณหภูมิร่างกายของบุริศร์อย่างรวดเร็ว
เป็นไข้จริงด้วย!
นึกไม่ถึงว่าชายคนนี้จะมีไข้!
นรมนกังวลเล็กน้อย
“เรียกหมอมาได้ไหม?”
นรมนพูดกับลูกน้องของเขา
หลังจากลูกน้องของเขารู้ว่าบุริศร์มีไข้ เขาก็รีบไปที่โรงพยาบาล ก่อนจะขอให้แพทย์ท้องที่มารักษาบุริศร์
หลังการรักษา หมอพูดเสียงต่ำว่า “เขาเป็นไข้เพราะเป็นหวัด แค่กินยาลดไข้ก็ดีขึ้นแล้ว แต่เขาขาดการนอนพักผ่อนจริงๆ ดังนั้นเขาควรพักผ่อนให้มากกว่านี้”
นรมนพยักหน้า ก่อนจะออกไปส่งคุณหมอด้วยตัวเอง
เมื่อเธอกลับมา บุริศร์ก็ยังไม่ตื่น
เขาไม่ค่อยทำเช่นนี้
นรมนจับมือของบุริศร์เอาไว้ เธอรู้สึกว่าอุณหภูมิร่างกายของเขายังคงเพิ่มขึ้น
ผู้ชายคนนี้เป็นอะไร?
ทำไมถึงมีไข้
หรือเป็นเพราะดูดาวเมื่อคืน?
แต่ก็ไม่ได้ออกไปนี่!
นรมนสงสัย เธออดไม่ได้ที่จะนึกถึงก้นบุหรี่บนดาดฟ้า
“เมื่อคืนเขานอนกี่โมง?”
“ตีห้ากว่าครับ”
นรมนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับคำตอบของลูกน้อง
ผู้ชายคนนี้ทำอะไรโดยไม่ได้นอนทั้งคืน?
ยืนบนดาดฟ้าคนเดียวมองทะเล?
นรมนรู้สึกกังวลเล็กน้อย
เธอไปเอาน้ำอุ่น ก่อนจะเอาผ้ามาเช็ดตัวบุริศร์ และป้อนยาให้เขา
นานกว่าสองชั่วโมงอุณหภูมิของบุริศร์ก็ลดลงในที่สุด
เขารู้สึกอ่อนแรงเมื่อลืมตาขึ้น
“ผมเป็นอะไรไป?”
บุริศร์ต้องการจะลุกขึ้น แต่กลับรู้สึกอ่อนปวกเปียก
นรมนรีบประคองเขาทันที ให้เขาดื่มน้ำอุ่น ก่อนจะพูดเสียงต่ำ “คุณไม่สบาย”
“ผม?”
บุริศร์รู้สึกสับสนเล็กน้อย
เขาจะมีไข้ได้อย่างไร?
แต่การแสดงออกของนรมนก็ทำให้รู้ว่าสิ่งที่เธอพูดเป็นความจริง
“ขอโทษนะ ที่ทำให้คุณเป็นห่วง”
“คนที่กินธัญพืชห้าชนิด จะไม่ป่วยได้อย่างไร? ทำไมคุณถึงขอโทษฉัน กลับกันต้องเป็นฉันที่ต้องขอโทษ นอนอยู่ข้างคุณโดยไม่รู้ว่าเป็นไข้ได้อย่างไร”
นรมนโทษตัวเอง
บุริศร์จับมือเธอและพูดว่า “เป็นผมเองที่ไม่ระวังตัว เดิมทีไม่เคยเป็นหวัด ไม่คิดว่าจะมาเป็นที่นี่”
“คุณหิวไหม? ฉันซื้อโจ๊กลูกเดือยมา คุณต้องการดื่มอะไรไหม?”
นรมนถาม
“โอเค”
บุริศร์พยักหน้า และยิ้มเบา ๆ
นรมนรู้สึกว่าดวงตาของเขามีความอ่อนโยน แต่ก็มีบางอย่างด้วย แต่เธอไม่เข้าใจ
เธอหยิบโจ๊กลูกเดือยมา ก่อนจะป้อนเขา
บุริศร์มองหน้านรมน ที่ป้อนโจ๊กให้เขาทานทีละคำ รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในหัวใจ
ผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงที่เขาจะใช้ทั้งชีวิตปกป้อง และเขาจะไม่ปล่อยให้เธอได้รับอันตรายอีกต่อไป
หลังจากที่นรมนป้อนโจ๊กเสร็จ เธอก็โล่งใจที่เห็นเหงื่อไหลออกมาจากหน้าผากของบุริศร์
“เหงื่อออกหน่อยก็ดี อาจจะมีอาการอ่อนแรง นอนพักสักหน่อยเถอะ”
นรมนวางชามและตะเกียบลง
บุริศร์จับมือเธอและพูดว่า “ผมไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น ไม่ต้องห่วง นอนอีกเดี๋ยวก็หาย”
“คุณพักสักหน่อยเถอะ ฉันจะออกไปข้างนอก”
คำพูดของนรมน ทำให้บุริศร์พยักหน้าเล็กน้อย
“เพราะเรื่องของโสธรเหรอ? คนจับกุมเขามาได้แล้ว จะทำอย่างไรก็แล้วแต่ตัวคุณเอง อย่างไรเขาก็เป็นคนของอาณาจักรรัตติการ แต่อย่าโกรธมากไป บางคนก็ไม่คู่ควร คุณรู้ใช่ไหม?”
นรมนรู้ ว่าบุริศร์กลัวว่าตัวเองจะได้รับความเจ็บปวดจากการถูกหักหลังเหมือนกรณีกิมจิ
เธอพยักหน้า
“ฉันรู้น่า ฉันจะจัดการเอง คุณเองก็พักผ่อนอยู่นี่แหละ ถ้าไม่ไหวก็ให้คนพาขึ้นไปฝั่งไปจองโรงแรมนอน ที่นี่มันหนาวไปหน่อย”
บุริศร์ส่ายหัวและพูดว่า “ตอนนี้ผมไม่อยากไปไหน ขี้เกียจเดิน พักผ่อนอยู่ที่นี่แหละ ให้แดเนียลไปกับคุณ จะได้ตามดูแล”
แดเนียลมาจากสหภาพQT นั่นคือคนเดียวกันที่ออกไปซื้อโจ๊กลูกเดือย
ถ้าไม่ใช่เพราะความอ่อนแรงหลังจากเป็นไข้ บุริศร์ก็คงออกไปเป็นเพื่อนนรมนด้วยตัวเอง
นรมนรู้ว่าเขาเป็นห่วง เธอพยักหน้าและพูดว่า “โอเค ฉันไปก่อนนะคะ มีเรื่องอะไรก็โทรหาฉัน”
“อืม ผมนอนสักเดี๋ยว เหนื่อยนิดหน่อย”
สภาพจิตใจของบุริศร์ไม่ค่อยดีนัก
นรมนพูดด้วยความกังวลว่า “อย่างนั้นฉันไม่ไปแล้ว อยู่เป็นเพื่อนคุณดีกว่า คุณเป็นอย่างนี้ฉันไม่วางใจ สอบสวนโสธรเมื่อไหร่ก็ได้”
“ผมไม่เป็นไร มีไข้นิดหน่อยแล้วก็ไม่มีแรง ไม่ต้องห่วงนะ แถมบนเรือยังมีพี่น้องอีกหลายคนอยู่ โสธรแตกต่าง อย่างไรที่นี่ก็เป็นอาณาบริเวณของเรา หากฉุกละหุกเขาหลบหนีไป มันจะเป็นอันตรายที่แฝงเร้นในอนาคต รู้ไหม ทุกความอันตรายเราไม่สามารถแบกรับไว้ได้ ข้างหลังพวกเรายังมีเด็กๆ”
คำพูดของบุริศร์ ทำให้นรมนกัดริมฝีปากล่างของเธอ
ถ้าไม่ใช่เพื่อเด็กๆ เธอคงไม่อยากออกไปไหนในสภาพอากาศแบบนี้
เธออยากฉลองวันเกิดสองคนกับบุริศร์ แต่แค่เพียงผ่านวันเกิดไปเท่านั้นแหละ
นรมนจับมือบุริศร์ และพูดว่า “ฉันจะรีบกลับค่ะ”
“โอเค”
นรมนเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกไป
นี่ไม่ใช่เมืองชลธี ทุกอย่างหลังจากขึ้นฝั่งดูไม่คุ้นเคย แต่เพราะว่ามีบุริศร์ มีคนจากสหภาพQT เธอเลยไม่กลัวสักนิด
เธอหรี่ตาและถามด้วยเสียงต่ำ “ผู้หญิงที่โสธรพบเจอเมื่อวาน รู้แล้วหรือเปล่าว่าคือใคร?”
“เจอแล้วครับ”
“คือใคร”
“ธิดาวีร์ครับ”
คำพูดของแดเนียล เกือบทำให้นรมนสะดุด
“ใครนะ?”
เธอหันกลับอย่างกะทันหัน และจ้องแดเนียล
แดเนียลพูดเสียงต่ำ “ธิดาวีร์ น้องสามีของคุณ น้องสาวของพี่บุริศร์ เมื่อวานพี่บุริศร์ก็รู้แล้วครับ”
นรมนเข้าใจในทันที
เพราะเป็นธิดาวีร์ ดังนั้นบุริศร์เลยนอนไม่หลับตลอดทั้งคืนและยังสูบบุหรี่ท้าอากาศหนาวอยู่บนดาดฟ้า ดังนั้นเลยเป็นไข้ไม่สบายใช่ไหม?
ธิดาเอ๋ย!
ญาติเพียงคนเดียวในโลกของบุริศร์
ความทรยศและความเกลียดชังของเธอราวกับกริชแหลมคม ที่ปักนองเลือดอยู่บนอกของบุริศร์
ดวงตาของนรมนหม่นลงเล็กน้อย
แค่แพรวาเพียงคนเดียว แต่ทำลายความสงบสุขของตระกูลโตเล็กได้อย่างง่ายดาย
“ไปกันเถอะ”
นรมนก้าวเท้าไปข้างหน้า แต่กลับรู้สึกว่าแต่ละย่างก้าวมันค่อนข้างหนัก
บุริศร์ไม่พูด ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่เจ็บ
เพราะความเจ็บปวดที่หัวใจ ถึงค่อยรู้สึกเศร้าเช่นนี้
นรมนเดินตามแดเนียลไปยังที่พักใกล้ๆ
มีคนเฝ้าอยู่ข้างนอก
หลังจากที่นรมนมาถึง ทุกคนก็เคารพเธอ
เธอเปิดประตูห้องพัก และเดินเข้าไป
โสธรถูกมัดไว้กับเก้าอี้ และปากเขาถูกอุดไว้ด้วยผ้าเช็ดตัว
เมื่อเขาเห็นนรมนเข้ามา เขาคิดว่ามองผิดเสียอีก
เธอมาได้ยังไง?
นรมนมาปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร?
เมื่อเห็นชายที่อยู่ตรงหน้า จากเด็กที่อ่อนแอกระทั่งโตเป็นหัวหน้าทีมด้วยตัวคนเดียว นรมนเคยภาคภูมิใจกับเขา ตอนนี้เธอยิ่งเจ็บปวดในหัวใจ
“ทำไม?”
นรมนนั่งตรงข้ามเขา และดึงผ้าเช็ดตัวออกจากปากของเขา
จนกระทั่งเขาได้ยินเสียงของนรมน โสธรจึงเชื่อว่าเขาไม่ได้มีอาการประสาทหลอน
นรมนมาที่นี่จริงๆ
โสธรรู้สึกว่าทุกอย่างถูกเปิดเผย
เขามองไปที่นรมน ก่อนพูดอย่างเหน็บแหนม “ทำไมคุณถึงถามผมว่าทำไม? ผมไม่เข้าใจ”
“ทำไมต้องทรยศฉัน?”
หลังจากเหตุการณ์ของกิมจิ การทรยศของโสธรไม่ได้มีผลกระทบใหญ่หลวงต่อเธอมากนัก ยิ่งกว่านั้นเรื่องที่โสธรทำผิด ขอโทษเธอ เธอต้องเสียใจเจ็บปวดอะไร
โสธรถูกรับเข้ามาเลี้ยงเป็นเพราะการฝากฝังก่อนตายของนิตา แต่ไม่คิดว่าตอนจบจะเป็นแบบนี้
โสธรอดหัวเราะไม่ได้เมื่อได้ยินคำถามของนรมน
“ทรยศ? ทำไมถึงทรยศ? พี่สาวผมกับคุณคือเพื่อนรักกัน แต่ตอนเธอตายคุณไปอยู่ที่ไหน? เธอตายอย่างน่าอนาถใจ คุณกล้าพูดได้อย่างไรว่าไม่ได้เกี่ยวข้องกับเธอ? คุณปิดบังผมมาตลอด ไม่ให้ผมรู้ถึงสาเหตุการตายของพี่ ถ้าอย่างนั้นคุณก็อย่ามาเลื่อนตำแหน่งผม อย่าให้ผมมาอยู่ในตำแหน่งนี้ อย่าให้ผมต้องมาหาสาเหตุการตายของพี่ ด้านหนึ่งคุณแสร้งทำเป็นใจดี เลื่อนตำแหน่งให้ผม แต่ในทางกลับกัน คุณกลับปกปิดการตายของพี่สาวผม แล้วตอนนี้ยังถามว่าทรยศคุณทำไม? นรมน คุณไม่คิดว่าคุณเป็นคนที่หน้าซื่อใจคดเกินไปหน่อยเหรอ?”
แม้ว่าโสธรยิ้ม แต่น้ำเสียงของเขาสั่นเทา ปรากฏหยดน้ำในดวงตาของเขา
นรมนมองมาที่เขา และพูดคำต่อคำว่า “ที่ฉันไม่บอกนายว่าทำไมนิตาถึงตาย นายไม่รู้เหรอว่าทำไม? พี่สาวนายทำเรื่องไม่ดี เธอได้จ่ายของแลกเปลี่ยนแล้ว ไม่จำเป็นต้องเอาชีวิตนายส่งมาให้ ฉันเลื่อนขั้นให้นาย ไม่ใช่เพราะฉันรู้สึกผิดต่อนิตา แต่เพราะฉันหวังว่านายจะมีชีวิตที่แตกต่างและเป็นอิสระ ฉันรู้ว่ามีบางเรื่องที่นายต้องรู้ไม่ช้าก็เร็ว ฉันไม่ได้ต้องการจะปิดบังเลย นายที่อยู่ในตำแหน่งนี้จะหาข้อมูลอะไรก็เป็นเรื่องง่าย แต่ฉันไม่คิดว่านายจะเลือกอย่างนี้ โสธร นายทำให้ฉันค่อนข้างผิดหวัง”
“คุณผิดหวัง? นึกไม่ถึงว่าคุณจะพูดว่าผิดหวัง? คุณยังไม่รู้เหรอ? นิตาเป็นญาติเพียงคนเดียวในโลกของผม! พวกเราตระกูลดารายนเหลือเพียงไม่กี่คน พี่สาวของผมต้องทนต่อความลำบากเพื่อผม ผมไม่สนว่าจะทำอะไรใครบ้าง ผมไม่สนหรอกว่าเธอจะเลวแค่ไหน แต่สำหรับผม เธอเป็นทุกอย่าง จนกระทั่งเธอตายไป ผมก็ไม่รู้ว่าเธอเคยแบกรับอะไรไว้บ้าง นั่นคือพี่สาวของผมนะ! เป็นพี่สาวจากท้องแม่เดียวกัน เป็นผู้หญิงที่เป็นตัวแทนของแม่ผมที่ยังอยู่! คุณจะไม่ให้ผมโกรธและเกลียดได้อย่างไร?”
น้ำตาของโสธรไหลลงมา
จิตใจเขาเศร้าแต่ก็ต้องระงับเอาไว้ และแม้แต่คนทั้งห้องก็ต้องกดมันเอาไว้
นรมนเข้าใจอารมณ์ของเขา แต่ไม่เห็นด้วยกับพฤติกรรมของเขา
“นายโกรธ นายเกลียด แล้วพวกคนที่โดนพี่สาวนายทำร้ายละ? พวกเขาจะไปโกรธใคร? โสธร นิตาตายไปแล้ว ความคับข้องใจทั้งหมดหายไปแล้ว ทำไมนายไม่เริ่มต้นชีวิตอย่างถูกต้องล่ะ?”
“ผมทำไม่ได้! หลังจากที่รู้ความจริงทุกอย่าง ทุกวันผมนอนไม่หลับดี ผมฝันถึงการเสียชีวิตอันน่าสลดใจของพี่สาวทุกคืน ผมปล่อยมันไปไม่ได้”
คำพูดของโสธร ทำให้ดวงตาของนรมนหม่นลงเล็กน้อย
“ดังนั้น นายจะฉวยโอกาสนี้ที่ฉันให้นายไปหาหนังสือโบราณไปก่อเรื่องใช่ไหม?”