นรมนกับบุริศร์กลับมาถึงบ้าน เธอรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย
บุริศร์เห็นท่าทางของเธอ จึงรีบให้ป้าหวานไปเตรียมน้ำให้เธอแช่ และกล่าวอย่างอ่อนโยน “คุณไปแช่น้ำนะ นอนพักสักหน่อย ถึงเวลากินข้าวผมจะไปเรียก”
เดิมทีนรมนคิดจะปฏิเสธ แต่ต้านทานความอ่อนแอของร่างกายไม่ได้ จึงพยักหน้าทันที
หลังจากเธอเข้ามาในห้องนอน บุริศร์ก็ตามเข้ามา
เขารู้สึกว่านรมนดูไม่ค่อยมีกำลังวังชา นึกถึงเมื่อคืนที่ตนเองขอมากเกินไป จึงอดรู้สึกผิดไม่ได้
เมื่อนรมนแช่น้ำ มีสายโทรเข้ามาหาบุริศร์ มีเอกสารของบริษัทต้องทำผ่านออนไลน์ เขาจึงไปที่ห้องหนังสือทันที
นรมนแช่อยู่ในน้ำร้อน ถึงจะรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมา
การเป็นลมครั้งนี้ของคุณตาถึงแม้จะไม่มีความผิดปกติ และไม่ได้ชี้ว่าเป็นฝีมือของตุลยา แต่นรมนกลับรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง
หรือว่าตนเองจะพลาดอะไรไป？
หรือว่าวิธีของตุลยาจะเหนือชั้น？
นรมนคิดไปคิดมาก็หลับไป
หลังจากบุริศร์จัดการเอกสารเสร็จจึงกลับมาที่ห้องนอน เขาคิ้วขมวดทันทีเมื่อไม่เห็นนรมนอยู่บนเตียง
เขาไปที่ห้องน้ำทันที เห็นนรมนพิงอ่างนอนหลับไป
ใบหน้ารูปไข่ของเธอเป็นสีแดงเล็กน้อย
บุริศร์ตกใจ รีบเข้าไปดึงนรมนขึ้นมา ใช้ชุดนอนเช็ดตัวของเธอ กลับพบว่านรมนตัวร้อนจนน่าตกใจ
“นรมน นรมนคุณตื่นสิ”
บุริศร์ลองเรียกนรมน
นรมนรู้สึกเพียงมีคนเรียกเธออยู่ข้าง ๆ แต่เปลือกตาหนักมาก ไม่อาจลืมตาขึ้นมาได้ ร่างกายก็ยิ่งร้อนอย่างทรมาน
เธอออกแรงบิดตัว ทรมานจนแทบจะร้องไห้
“บุริศร์ ฉันหนาว ฉันร้อน”
ความรู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ ทำให้นรมนแทบคลั่ง
บุริศร์ตำหนิตัวเองที่ไม่กลับมาก่อนหน้านี้ เขารีบโทรหารมิดา
รมิดายังคงอยู่ที่สนามแข่งม้า เมื่อได้ยินว่านรมนเป็นไข้ก็แปลกใจ
“เป็นไปได้ยังไง？ ตอนออกไปยังดีอยู่เลยไม่ใช่เหรอ？”
บุริศร์ไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไร
เมื่อเช้านรมนตื่นขึ้นมายังดูกระปรี้กระเปร่า แต่การเป็นลมของคุณท่านตนุวรทำให้เธอวิตกกังวล
เมื่อรมิดามาถึง นรมนก็เป็นไข้จนไม่ค่อยได้สติแล้ว ส่งเสียงอย่างเจ็บปวด
“ทำไมถึงได้เป็นหนักขนาดนี้？เมื่อสักครู่พวกคุณออกทำอะไรที่ไหนมา ？”
รมิดารีบทำการตรวจนรมน
บุริศร์ตอบเสียงเบา “คุณตาเป็นลมไป พวกเราไปโรงพยาบาลมา”
“นั่นก็ไม่น่าจะเกี่ยวกับการที่มีไข้สูงแบบนี้”
รมิดามีสีหน้าเคร่งขรึมมาก
“ลองตรวจค่าความสมบูรณ์ของเลือดดูก่อนแล้วกัน”
ภายในบ้านของบุริศร์มีเครื่องมือตรวจสอบเหล่านี้อยู่แล้ว รมิดาจึงเจาะเลือดของนรมนไปตรวจ
สิบห้านาทีผ่านไป รมิดายังคงมีสีหน้าเคร่งขรึม
“ค่าของเลือดสูงมากเกินไป ในเบื้องต้นดูเหมือนจะเป็นการอักเสบติดเชื้อ”
รมิดานึกถึงร่างกายของนรมน จึงอดถามไม่ได้ “เมื่อคืนพวกคุณทำกันรุนแรงหรือเปล่า？”
คำถามนี้ทำให้บุริศร์กระอักกระอ่วน แต่เพื่อสุขภาพของนรมน เขายังคงพยักหน้า
“ร่างกายของนรมนทรุดโทรมมาก ต่อจากนี้ทำเรื่องแบบนั้นจะต้องเบาสักหน่อย ฉันจะให้ยาแก้อักเสบเธอก่อน รอดูหลังจากนี้ค่อยว่ากัน”
“ได้”
บุริศร์คร่ำหวอดอยู่ในการค้ามาหลายปี วันนี้ต่อหน้ารมิดา เพื่อนรมนเขาเพิ่งจะถูกดุเหมือนนักเรียนคนหนึ่ง
หลังจากรมิดาให้การรักษาอย่างเร่งด่วนแก่นรมน เธอยังกล่าวอย่างไม่วางใจ “ช่วงนี้ฝากเด็ก ๆ ไว้ที่ป้องกับโพนี่เถอะ คุณจะได้ดูแลนรมนได้อย่างเต็มที่”
“ขอบคุณนะ”
บุริศร์ก็คิดแบบนั้น
นรมนรู้สึกแค่เพียงของเหลวเย็น ๆ เข้าสู่ร่างกายผ่านทางเส้นเลือด อุณหภูมิร่างกายที่ร้อน ๆ หนาว ๆ ผ่อนคลายลงชั่วคราว แต่ยังคงรู้สึกทรมานอยู่
เธอสะลึมสะลือหลับไป ไม่รู้ว่ารมิดากลับไปตอนไหน ให้น้ำเกลือเสร็จเมื่อไหร่
ถึงแม้อุณหภูมิร่างกายของนรมนจะลดลงแล้ว แต่รมิดายังคงบอกกับบุริศร์ “คืนนี้ยังต้องเฝ้าดูอาการ ฉันกลัวเธอจะกำเริบอีก อาการอักเสบของผู้หญิงก็เป็นแบบนี้แหละ ร้อนในขึ้นมาก็อักเสบติดเชื้อได้ คุณก็รู้จักร่างกายของนรมน”
“ผมเข้าใจแล้ว”
บุริศร์พยักหน้า
รมิดาฝากฝังอีกเล็กน้อยจึงกลับไป
บุริศร์คอยเฝ้านรมนอยู่ตลอด
ร่างกายของนรมนเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว หัวใจของเขาก็เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวตามไปด้วย เขาคอยดูแลนรมนอยู่ข้าง ๆ
ป้าหวานมองและเอ่ยว่า “ประธานบุริศร์ ป้าจะไปต้มข้าวต้มนะคะ อีกสักพักคุณนายได้กินเมื่อตื่นขึ้น”
“ไปเถอะ”
ตอนนี้บุริศร์ไม่มีกะจิตกะใจเลยสักนิดเดียว เอาแต่รู้สึกผิดในใจ
ตนเองก็ใจร้อนเกินไป
รู้อยู่แล้วว่าร่างกายของนรมนทรุดโทรมมาก ทำไมเขาถึงไม่ควบคุมตนเองเลย？
ช่วงบ่ายผ่านไป ตอนเย็นนาวินกลับมา รู้ว่านรมนไม่สบาย จึงซื้อน้ำผลไม้มาให้เธอ
บุริศร์ให้เขาวางลงด้านข้าง และดูแลนรมนต่อไป
นรมนยังคงไม่ได้สติและตัวร้อน บุริศร์เช็ดตัวให้เธอเพื่อระบายความร้อน แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม
กลางดึก อุณหภูมิของนรมนขึ้นสูงถึงสี่สิบองศา ตัวร้อนจนแทบแย่
บุริศร์ตกใจ
เขาโทรหารมิดาอีกครั้ง
กานต์อยู่กับป้องรับการรักษาสุขภาพจิต ส่วนโพนี่ก็ท้องอยู่ บุริศร์ไม่อยากให้ลูกเป็นห่วง จึงได้แต่รบกวนรมิดาครั้งแล้วครั้งเล่า
หลังจากรมิดามาถึง เธอแปลกใจมาก
“ไม่น่าจะเป็นแบบนี้นะ ให้ยาลดการอักเสบไปแล้ว ตามหลักไข้ควรจะลดลง ทำไมดูแนวโน้มแล้วยิ่งแย่ลง？”
บุริศร์หวาดกลัว
“ทำไงดี พาไปโรงพยาบาลดีไหม？”
“ไปโรงพยาบาลก็ไม่ต่างกัน”
รมิดาตรวจเลือดของนรมนอีกครั้งหนึ่ง พบว่าค่าเลือดของเธอสูงมาก สูงจนน่าตกใจ สูงอย่างไม่มีเหตุผล
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้？ช่วงนี้มีใครเข้ามาหรือเปล่า หรือได้สัมผัสใครบ้างไหม？”
บุริศร์รีบส่ายหน้า
“ไม่มีนะ ผมคอยเฝ้าอยู่ด้วยตลอด ป้าหวานต้มข้าวต้มอยู่ในครัว ไม่ได้เข้าใกล้”
นี่เป็นครั้งแรกที่รมิดาเจอกับสถานการณ์เช่นนี้
ฉันจะติดต่ออาจารย์ของฉัน ดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น ตามหลักแล้วเป็นเพียงแค่ไข้สูงจากการอักเสบภายในของผู้หญิง ไม่ควรจะกำเริบอีกแบบนี้”
สำหรับเรื่องนี้ บุริศร์ไม่เข้าใจ แต่รมิดาพูดแบบนี้ เขาก็ไม่รู้จะพูดอะไร
“บุริศร์ ฉันทรมานจังเลย”
นรมนพูดเสียงเบา ดูไร้เรี่ยวแรงสุด ๆ
บุริศร์รีบกอดเธอเอาไว้
ร่างกายของเธอเหมือนกับไฟ ลวกหัวใจของบุริศร์อย่างเจ็บปวด
“นรมน ไม่เป็นไรนะ คุณจะต้องดีขึ้น ผมจะอยู่กับคุณ”
เสียงของบุริศร์แหบแห้ง
นรมนรู้สึกว่าร่างกายของตนเองเหมือนถูกคนจับย่างบนเตา ความรู้สึกร้อนแผดเผาทำให้เธอแทบจะทนไม่ไหว
“ขอน้ำหน่อย ฉันอยากได้น้ำเย็น”
ริมฝีปากของนรมนแห้งแตก บุริศร์เห็นแล้วสงสารจับใจ
เขามองไปทางรมิดา
รมิดาส่ายหน้า “กินน้ำเย็นไม่ได้ เอาน้ำอุ่นให้เธอ น้ำเกลือก็ได้”
บุริศร์รีบให้ป้าหวานไปจัดการ
นรมนถือแก้วน้ำด้วยมือทั้งสองข้างและดื่มลงไป น่าเสียดายที่ยังคงไม่อาจลดความรู้สึกร้อนแผดเผาลง
นรมนรู้สึกเหมือนตนเองถูกสองมือที่มองไม่เห็นบีบคอแน่น หายใจยากลำบาก
“บุริศร์ บุริศร์……”
เธอเรียกชื่อบุริศร์ไม่หยุด ครั้งแล้วครั้งเล่า จนหมดสติไป
บุริศร์น้ำตาคลอทันที
“ขอโทษ นรมน ผมขอโทษ”
ตอนนี้เขาอยากจะฆ่าตัวเองให้ตาย
ถ้ารู้ว่าตนเองเรียกร้องนรมนแล้วจะเกิดผลลัพธ์แบบนี้ เขาจะไม่มีทางทำอะไรเธอ
แต่ตอนนี้ไม่มียารักษาความเสียใจให้กิน
รมิดารู้ว่าบุริศร์โทษตนเอง แต่เวลานี้พูดปลอบใจไปก็ไร้ประโยชน์ เรื่องสำคัญเร่งด่วนที่ต้องทำคือการทำให้อุณหภูมิร่างกายของนรมนลดลง
เธอวิดีโอคอลกับอาจารย์ ส่งอาการและรายงานผลตรวจเลือดของนรมนไป จากนั้นทั้งสองคนก็คุยกันด้วยศัพท์เทคนิค บุริศร์ได้ยินก็ร้อนใจ
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รมิดากับอาจารย์ยังคงมีความเห็นว่าให้รักษาตามอาการ
อาการเป็นไข้จะว่าง่ายก็ง่าย จะว่าซับซ้อนก็ซับซ้อน ตอนนี้นอกจากใช้ยาลดไข้ ยังต้องเช็ดตัวเพื่อระบายความร้อนอย่างต่อเนื่อง
บุริศร์ก็ไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงทำตามที่รมิดาบอก
เพื่อดูแลนรมน รมิดาจึงพักอยู่ที่ตระกูลโตเล็กโดยตรง
เมื่อฟ้าใกล้สาง ปรากฏว่าลมหายใจของนรมนช็อกไปชั่วขณะ
บุริศร์แทบจะเป็นบ้า
แค่เป็นไข้ไม่ใช่เหรอ？
แค่อักเสบติดเชื้อไม่ใช่เหรอ？
ทำไมถึงแทบจะเอาชีวิตของนรมนไป？
รมิดาก็รู้สึกแย่ไปหมด
เธอมักจะคิดว่าตนเองมีความชำนาญในการรักษาดีมาก แต่ตอนนี้นรมนอยู่ตรงนี้ อาการไข้ง่าย ๆ เธอกลับรักษาไม่ได้ และนรมนยังเป็นเพื่อนสนิทของเธอ ความรู้สึกนี้ทำให้เธอกดดันมาก จนแทบจะหายใจไม่ออกด้วยซ้ำ
ทั้งสองคนพยายามอยู่นานถึงจะช่วยชีวิตให้นรมนกลับมาหายใจ แต่อุณหภูมิร่างกายของนรมนยังคงสูงถึงสี่สิบองศาอยู่ตลอด ดูเหมือนยาลดไข้และน้ำเกลือลดไข้จะช่วยไม่ได้
หน้าผากของรมิดาเริ่มมีเหงื่อซึมออกมา
“พี่รอง ให้พี่สามกับพี่สะใภ้สามมาดูดีไหม”
พี่สามคือป้อง
ถึงตอนนี้แล้ว บุริศร์เป็นห่วงชีวิตของนรมน ตราบใดที่สามารถช่วยชีวิตของนรมนกลับมาได้ ไม่ว่าจะเป็นใครเขาก็เชิญมาได้หมด
เมื่อป้องกับโพนี่ได้รับข้อความก็รีบมา
กานต์รับการให้คำปรึกษาทางสุขภาพจิตอยู่ที่ตระกูลพรรณโรจน์ จึงได้ยินไปโดยปริยาย เขากับปวีราก็รีบตามมาด้วย
“คุณบุริศร์ หม่ามี้เป็นไงบ้าง？”
กานต์มีสีหน้าเป็นห่วง
บุริศร์ไม่กล้าเผชิญหน้ากับดวงตาที่กระวนกระวายคู่นั้นของลูกชาย
ควรจะพูดกับลูกชายอย่างไร？
บอกว่าเพราะความโลภของเขาตอนนี้นรมนจึงอยู่ระหว่างความเป็นความตายเหรอ？
บุริศร์อ้าปากไม่ขึ้น
ป้องรีบกล่าว “กานต์อย่าเพิ่งรบกวนการวินิจฉัยของพวกเรา เธอกับปวีราออกไปก่อนได้ไหม？เชื่อใจฉันกับน้าโพนี่ของเธอ ยังมีคุณน้ารมิดาอยู่ด้วย พวกเราสามคนจะช่วยชีวิตหม่ามี้ของเธอ”
กานต์สองจิตสองใจ เขาพยักหน้าออกไปจากห้อง เพียงแต่รู้สึกหนักแผ่นหลังมาก
บุริศร์รู้สึกว่าตนเองเป็นคนผิด จนแม้แต่รู้สึกหายใจได้ไม่เต็มที่
เห็นท่าทางแบบนี้ของบุริศร์ ป้องตบไหล่ของเขา “นายเหนื่อยเกินไปแล้ว ออกไปพักก่อนเถอะ หรือล้างหน้าล้างตาสูบบุหรี่สักมวน ตรงนี้ส่งให้พวกฉัน”
“นรมนเธอ……”
บุริศร์สะอึกสะอื้นทันที
พวกเขาสองคนผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกัน ทำไมต้องมาพ่ายแพ้กับการอักเสบติดเชื้อที่เล็กน้อยเช่นนี้ด้วย？
