“ทำไม?”
บุริศร์เห็นดวงตากังวลของนรมน รู้สึกค่อนข้างอบอุ่นหัวใจ
“ตอนนี้คุณอยู่ในช่วงตรวจสอบ ถ้าไปคุกระหว่างประเทศ หลายเรื่องๆ มันไม่แน่นอน ถ้านี่เป็นแผนการของกล้าณรงค์ ตอนนี้คุณไปก็ไม่ใช่เป็นการโยนตัวเองเข้าแหเหรอ? ตอนนี้เขาอยากจะให้คุณโดนจับจุดอ่อน ถึงฉันจะไม่สนว่าคุณจะปลดประจำการได้ไหม แต่ถ้าปลดประจำการไม่สง่างามเพราะแผนการของกล้าณรงค์ ฉันก็ไม่อยากเห็นมัน และถ้าคุณออกไป ฉันก็เป็นห่วงความปลอดภัยของคุณ ธิดาวีร์ฆ่าตัวตายตอนไหนไม่ฆ่า ดันมาเลือกเวลานี้ เห็นได้ชัดว่าเธอติดต่อกับกล้าณรงค์”
นรมนพูดรวดเดียวเยอะมากขนาดนี้ รู้สึกค่อนข้างปากแห้งอย่างช่วยไม่ได้
บุริศร์ยื่นน้ำอุ่นหนึ่งแก้วไปให้
นรมนหยิบมาดื่มหนึ่งอึก จากนั้นก็พูดขึ้น “กล้าณรงค์มันยอดเยี่ยมจริงๆ ไม่คิดว่าแม้แต่คุกระหว่างประเทศก็มีคนเข้าไปแทรกซึม”
“ก็ไม่ถือว่าสุดยอดหรอก คุกระหว่างประเทศแค่ยอมรับเงิน ตราบใดที่เขาสามารถจ่ายได้ ก็ทำได้ทุกเรื่อง อยากให้ธิดาวีร์ตายในนั้นอย่างเงียบสงบก็ยังได้ และไม่ต้องกังวลการรับผิดชอบทางกฎหมายด้วย”
บุริศร์พูดเรียบๆ ดูไม่แปลกใจอะไรกับผลลัพธ์นี้
ทันใดนั้นนรมนก็นึกอะไรบางอย่างได้ เล่าเรื่องที่รามิลสืบได้ให้บุริศร์ฟัง
บุริศร์ตกตะลึงเล็กน้อย
“กล้าณรงค์เป็นลูกชายกษัตริย์ประเทศF?”
“ใช่ ฉันก็เพิ่งรู้ข้อมูลนี้ และเป็นข้อมูลที่สายลับของฉันเสี่ยงตายส่งออกมา”
นรมนพูดอย่างค่อนข้างกังวลใจ “บุริศร์ ฉลองปีใหม่แล้วฉันตั้งใจว่าจะรับโสธรสายลับของฉันกลับมา”
“ได้ แต่ครั้งนี้ไปคุกระหว่างประเทศทางนั้น……”
“ให้นาวินไปดีกว่า คนของคุณยังไงก็เป็นคนของคุณ ไม่ใช่คนของคุณก็อยู่ไม่ได้หรอก ครั้งนี้ถือเป็นการทดสอบ ถ้านาวินหักหลังคุณเพื่อธิดาวีร์จริงๆ ก็ให้พวกเขาทำสำเร็จไปเถอะ นาวินจะได้ไม่ลำบากใจ สำหรับเราธิดาวีร์ก็ไม่มีการคุกคามอะไร แค่คุณจะยอมให้เธอจากไปได้ไหมล่ะ?”
คำพูดนรมนทำให้ดวงตาบุริศร์มีความเศร้าเล็กน้อย
เขากอดนรมน พูดขึ้นเสียงทุ้ม “แค่พวกคุณอยู่เคียงข้างฉันดีๆ สำหรับฉันคนอื่นๆ ก็ไม่ได้สำคัญขนาดนั้น”
“โอ๋คุณนะ”
นรมนลูบบุริศร์
ทั้งสองมีอารมณ์ที่ค่อนข้างซับซ้อน
ด้วยการไกล่เกลี่ยของนรมนบุริศร์จึงทานอาหารบ้าง และตัดสินใจไปบ้านคริชณะตามโอกาส
นรมนพูดถูก ในเมื่อกล้าณรงค์มุ่งเป้าต้องการจัดการพวกเขา ซ่อนสุ่มสี่สุ่มห้าก็ไม่ใช่วิธี
“จริงสิ ฉันมักรู้สึกว่าตระกูลโตเล็กคงมีสิ่งของอะไรบางอย่างที่กล้าณรงค์ต้องการ ไม่งั้นทำไมมันมุ่งเป้ามาที่เราซ้ำแล้วซ้ำเล่า? และเหมือนอยากได้อะไรบางอย่างจากตระกูลโตเล็ก”
คำพูดนรมน บุริศร์ไม่ได้รู้สึกอะไรมาก
เขาพูดเสียงทุ้ม “ไม่เป็นไร เดินทีละก้าวดูทีละก้าวดีกว่า ตอนแรกตั้งใจจะฉลองปีใหม่ให้เต็มที่ แต่คนพวกนี้มันไม่หยุดจริงๆ”
“ใช่ พากมลไปด้วยกันดีกว่า ดนัยดีกับกมล คราวนี้คริชณะเจอเรื่องแบบนี้แล้ว ก็ไม่รู้ดนัยเป็นยังไงบ้าง กมลไปหาอาจจะดีขึ้นบ้าง”
“ก็ดีนะ”
บุริศร์ฟังคำพูดนรมน พากมลและนรมนออกจากบ้านไป
คุณท่านตนุวรถึงแม้จะค่อนข้างเป็นห่วง แต่บุริศร์ไปด้วยเขาก็ยากที่จะพูดเหมือนกัน
ระหว่างทางนรมนกำลังบ่นที่ตัวเองโดนเจตต์อวดความรักใส่ ดวงตาบุริศร์เป็นประกายเล็กน้อย พูดขึ้นเรียบๆ “ไม่เป็นไร เราทารุณขามาพันครั้งแล้ว ให้เขาทำกลับบ้างสักครั้งไม่เห็นเป็นอะไร”
“เอ๋?”
นรมนประหลาดใจเล็กน้อย
ลักษณะนี้ผิดปกติแล้ว!
บุริศร์พูดง่ายแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร?
แต่นึกถึงที่เจตต์เป็นลูกพี่ลูกน้องตน บางทีบุริศร์อาจจะเห็นแก่เรื่องนี้จึงโต้แย้ง?
นรมนคิดแบบนี้ ก็วางใจเรื่องนี้
ระหว่างทางกมลไม่ได้พูดอะไรมาก ฟังอย่างสงบนิ่ง เป็นเด็กดีจนทำให้นรมนรู้สึกว่าสาวน้อยคนนี้วันนี้เหมือนนิสัยเปลี่ยนไปแล้ว
เมื่อหนึ่งครอบครัวสามคนมาถึงบ้านคริชณะ ประตูทางเข้ามีคนยืนเฝ้าเยอะมาก ถึงไม่ได้พูดอะไร แต่ดูแล้วน่าอึดอัดมากจริงๆ รู้สึกเหมือนโดนกักจัง แต่คุกเปลี่ยนเป็นบ้านของตัวเองเท่านั้น
ที่นี่คือลานใหญ่เขตทหาร แน่นอนว่าด้านนอกยิ่งไม่ต้องคิดจะออกไปเลย
นรมนคิดถึงคนเข้มแข็งอย่างคริชณะ ในขณะนี้ภรรยาและลูกของตัวเองโดนปฏิบัติแบบนี้ รู้สึกค่อนข้างเศร้าใจอย่างช่วยไม่ได้
เธอเหลือบมองบุริศร์
ตัวเองรู้สึกแย่แบบนี้ แล้วบุริศร์ที่เป็นพี่น้องร่วมเป็นร่วมตายกับคริชณะล่ะ?
“ฉันไม่เป็นไร”
บุริศร์รู้ว่านรมนกำลังคิดอะไร จึงจับมือเธอเบาๆ
คิ้วนรมนขมวดเล็กน้อย แต่ไม่พูดสักคำ ดูไม่ออกว่ากำลังคิดอะไร
นรมนและบุริศร์เดินไปข้างหน้า ไม่มีใครขวาง มันทำให้นรมนตกตะลึง
“ทั้งหมดนี้คือทหารที่พี่ใหญ่พาออกมา ก็เลยไม่ทำให้ลำบากนัก”
บุริศร์ช่วยคลายความสงสัยนรมน
นรมนพยักหน้า
เมื่อไม่กี่คนเข้ามาเจองามสุดา เห็นได้ชัดว่าพวกเขาได้ยินข่าวที่บ้านแล้ว
งามสุดาไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายอย่างที่นรมนคิดไว้ และไม่ได้รู้สึกตรอมใจมากนัก แต่กลับมีความมั่นคงมากขึ้น
“พวกคุณมาแล้วเหรอ? นั่งสิ อยากดื่มอะไร?”
งามสุดาต้อนรับพวกเขาอย่างกระตือรือร้น ท่าทีเหมือนเมื่อก่อน
นรมนรีบหยุดเธอ
“พี่สะใภ้ใหญ่ ไม่ต้องทำแล้ว เรามาเยี่ยม คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ?”
งามสุดายิ้มอย่างสงบ มีความทรงเกียรติมาก ร่างเล็กแต่น่าประทับใจ
“ฉันไม่เป็นไร เรื่องของอาฉันเตรียมใจไว้นานแล้ว งานสายนี้ของเขา เรื่องอ่อนไหวหลายเรื่องก็ต้องตรวจสอบอย่างละเอียด ตราบใดที่พวกเราไม่ละอายใจในการตรวจสอบตัวเอง ฉันเชื่อว่าเบื้องบนจะตรวจสอบให้ชัดเจนด้วยความยุติธรรมและมีเหตุผล สถานการณ์แบบนี้มันแค่ชั่วคราวเท่านั้น เขาจะกลับมา”
เห็นงามสุดามั่นใจเช่นนี้ นรมนถึงได้รู้สึกอย่างแท้จริงว่านี่คือแบบอย่างของภรรยาทหาร
“คุณป้าคะ หนูไปหาพี่ดนัยได้ไหมคะ? หนูเอาช็อกโกแลตแสนอร่อยมาให้เขาด้วย”
จู่ๆ กมลก็เอ่ยปาก ดึงดูดความสนใจงามสุดาทันที
“ได้แน่นอนจ้ะ เขาซ้อมชกมวยอยู่ที่สวนหลังบ้าน หนูไปตามหาเขาเองได้เลย”
“ได้ค่ะ”
กมลพยักหน้าเหมือนสาวสวย จากนั้นก็วิ่งไปที่สวนหลังบ้าน
“สาวน้อยนี่ชอบอยู่กับดนัย ฉันว่านะ เรามาเป็นครอบครัวเดียวกันดีไหม”
งามสุดาพูดหยอกล้อ
นรมนชื่นชมเธอจริงๆ ถึงเวลานี้แล้ว ไม่คิดว่างามสุดายังมีอารมณ์ล้อเล่น
“เรื่องของลูกตอนนี้เราตัดสินใจไม่ได้ ให้พัฒนาไปอย่างธรรมชาติดีกว่า ถ้าได้เป็นครอบครัวเดียวกันกับพวกคุณจริงๆ เราก็ดีใจเหมือนกัน แต่ถ้าไม่ได้ เราก็อย่าเสียใจไปเลย”
อย่างไรแล้วบุริศร์ก็เป็นพ่อที่ตามใจลูกสาว ถึงรู้ว่างามสุดาล้อเล่น แต่ก็ไม่ได้ตัดสินใจแทนกมลอย่างเป็นนิสัย
งามสุดาก็ไม่ได้เถียง อย่างไรแล้วก็แค่ล้อเล่น
นรมนเห็นท่าทีงามสุดาดีมาก แต่รู้ว่าในใจเธอยังคงกังวล จึงถามอย่างช่วยไม่ได้ “ยังไม่มีวิธีไหนที่สามารถเจอพี่ใหญ่ได้ใช่ไหมคะ?”
“ระหว่างคุมขังสอบปากคำยังไม่มีทาง ฉันก็คิดถึงเขาเหมือนกัน แต่ฉันรู้ว่าอีกไม่นานเขาจะกลับมา”
นรมนเห็นงามสุดามั่นใจเช่นนี้ อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นอย่างกังวล “คุณไม่กลัวมีคนเล่นสกปรกเหรอคะ?”
“คนเลวมันประสบความสำเร็จแค่ชั่วคราว ไม่ใช่ตลอดชีวิต ฉันรู้พฤติกรรมของอา เขาทำอะไรมีขอบเขตและหลักการตลอด ตอนนี้เดาว่าสิ่งที่เขาเป็นห่วงมากที่สุดก็คือเราสามแม่ลูก ฉันทำอะไรไม่ได้เลย สิ่งเดียวที่ทำได้คือให้เขาสบายใจ อยู่บ้านรอเขากลับมาอย่างเชื่อฟัง มันเป็นการช่วยเขาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแล้ว”
คำพูดงามสุดาทำให้นรมนตกใจมาก
นี่ต้องรู้สึกลึกซึ้งกันขนาดไหนถึงทำให้คนเราสงบนิ่งและเชื่อใจกันและกันแบบนี้ในตอนที่เผชิญหน้ากับความยากลำบากและอันตราย?
เธอคิดมาตลอดว่างามสุดาเป็นผู้หญิงตัวเล็กที่ต้องการปกป้อง ในตอนนี้กลับพบว่าเธอสูงใหญ่และแข็งแกร่งเช่นนี้
“พี่สะใภ้ ตอนแรกฉันตั้งใจจะมาปลอบคุณ ตอนนี้คุณเข้มแข็งแบบนี้ทำให้ฉันรู้สึกเขินอาย”
นรมนพูดอย่างค่อนข้างหดหู่
งามสุดายิ้มขึ้นมาทันที
“อย่าพูดแบบนี้สิ ฉันต้องการการปลอบจากเธอจริงๆ นะ ไม่งั้นวันนี้เธออยู่กับฉันสิ ฉันเหงาและนอนไม่หลับพอดี ได้ไหม? ประธานบุริศร์?”
งามสุดาแหย่บุริศร์
บุริศร์กระแอมไออย่างอายๆ เล็กน้อย จากนั้นก็พูดขึ้น “นรมนอยากอยู่ก็อยู่ไป ฉันไม่มีปัญหา”
“โอ้โห ดูน้ำเสียงหึงเชียว รีบไปเถอะ ฉันไม่ให้หล่อนอยู่หรอก”
คำพูดงามสุดาทำให้นรมนยิ้มขึ้นมาทันที
“พี่สะใภ้ พี่ห้ามรังแกผู้ชายของฉัน”
“ใครรังแกใครกันแน่ฮะ? ฉันเป็นผู้หญิงเหงาๆ อยู่บ้านคนเดียว พวกคุณสองคนมาแสดงความรักต่อหน้าฉันแบบนี้มันดีจริงเหรอ?”
งามสุดาจงใจพูดขึ้นอย่างน้อยอกน้อยใจอย่างมาก แต่ทำให้นรมนวางใจไม่น้อย
ดูเหมือนจิตใจของงามสุดายังโอเค ในขณะเดียวกันเธอก็แอบครุ่นคิดในใจ หรือว่าเรื่องของคริชณะจะไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น ที่เรื่องใหญ่แบบนี้แต่ยังทนได้อยู่เป็นเพราะล่องูออกจากถ้ำหรือเปล่า? จงใจทำให้คนอื่นดู?
แต่คำพูดนี้นรมนไม่ได้ถาม
เห็นงามสุดาไม่เป็นอะไร นรมนก็อยากลุกขึ้นออกไป
“ให้กมลอยู่เป็นเพื่อนดนัยเถอะ เด็กคนนี้ค่อนข้างคิดมาก เขาเป็นห่วงเรื่องของพ่อเขามาก”
งามสุดาเอ่ยปากแล้ว แน่นอนว่านรมนไม่ปฏิเสธ และถึงแม้ปกติกมลจะกินจุ แต่ก็มีความคิดเกี่ยวกับเรื่องใหญ่ๆ เหมือนกัน ครั้งนี้เธอก็อยากมาหาดนัยด้วย
“ค่ะ ฉันจะไปบอกกมล”
“ฉันไปเอง คุณคุยเป็นเพื่อนพี่สะใภ้ใหญ่ไป”
บุริศร์เห็นนรมนจะลุกขึ้น ก็รีบยืนขึ้นมา
เห็นบุริศร์เดินออกไปแล้ว นรมนก็ยิ้มขณะพูดขึ้น “บุริศร์เป็นพ่อที่ตามใจลูกสาว ไม่มีทางเลือก”
“เหมือนกันหมด อาของเราก็เป็นแบบนี้กับเวธนี”
งามสุดายิ้มเรียบๆ แต่ในดวงตามีความกังวลเพิ่มขึ้นเล็กน้อย
“นรมน ฉันได้ยินว่าอาณาจักรรัตติกาลที่เบื้องบนสร้างขึ้นให้ตระกูลโตเล็กหลังจากโดนบุริศร์ยุบไป เธอก็สร้างอาณาจักรรัตติกาลขึ้นมาใหม่เหรอ?”
“ใช่ค่ะ”
นรมนพยักหน้า ไม่ค่อยเข้าใจว่างามสุดาถามเรื่องนี้มีความตั้งใจอะไร
งามสุดาเม้มปากก่อนพูดขึ้น “แล้วความสามารถของอาณาจักรรัตติกาลใหม่เหมือนเดิมไหม?”
“พี่สะใภ้ใหญ่ คุณอยากให้ฉันทำอะไร? คุณพูดตรงๆ ได้เลย ฉันคนนี้มันโง่ บางครั้งก็ไม่เข้าใจความหมายของคุณ คุณพูดตรงๆ ฉันถึงเข้าใจ”
เสียงนรมนไม่ดัง คำพูดชัดเจน ระดับเสียงสามารถได้ยินแค่สองคนเท่านั้น
งามสุดาลังเลสักพัก แนบข้างหูนรมนพูดไม่กี่ประโยค ทำให้สีหน้านรมนเปลี่ยนไปทันที
