เสียงโทรศัพท์ทำให้นรมนตกใจมาก เธอมองบุริศร์โดยไม่รู้ตัว เห็นสีหน้าบุริศร์ยิ่งมืดมน ก็รู้สึกหดหู่อย่างช่วยไม่ได้
หยิบโทรศัพท์ออกมาดู ขวัญตาโทรมา
นรมนรีบรับสาย
“ขวัญตา มีอะไรเหรอ?”
“พวกคุณกลับมาหรือยัง? ตอนนี้รีบกลับบ้านเถอะ รู้นานแล้วว่าคุณออกไป ฉันกับเจตต์ก็เลยไม่ออกไป คุณรู้ไหมว่าตอนนี้อันตรายแค่ไหน? รู้ไหมว่าตัวเองโดนจับตามอง? ทำไมไม่ตระหนักถึงความปลอดภัยสักนิดเลยล่ะ?”
ขวัญตาพูดไปเรื่อย จนนรมนไม่รู้ว่าควรตอบกลับอย่างไร
เธอมองบุริศร์อย่างขอความช่วยเหลือ บุริศร์รับโทรศัพท์ไปทันที พูดขึ้นเสียงทุ้ม “เดี๋ยวกลับไป”
“อ่อ โอเค”
ขวัญตาตกตะลึง
เสียงนี้ของบุริศร์เหมือนไม่ค่อยน่าฟังนัก
บุริศร์ไม่สนว่าทางด้านขวัญตาจะคิดอย่างไร หลังจากวางสายทันทีก็วางโทรศัพท์ไว้ในรถ จากนั้นก็สตาร์ตรถ
นรมนเห็นเขาขับรถ ก็ยากที่จะทำอะไรบางอย่าง แค่นั่งดีๆ บนเบาะผู้โดยสารข้างคนขับ แต่รู้สึกกระสับกระส่ายอย่างมาก
ถ้าบุริศร์เริ่มแบนนภดลจริงๆ คาดว่าชีวิตนภดลจะยากลำบากมาก
เธอถอนหายใจ จากนั้นก็เหลือบมองบุริศร์ หยิบโทรศัพท์ไว้ในมืออย่างเงียบๆ จากนั้นก็เปิดวีแชท
คมทิพย์กำลังออนไลน์พอดี นรมนรีบส่งข้อความหนึ่งไป
“ถ้าสามีโกรธจะทำยังไงดี? รอคำตอบอยู่นะ”
ทางด้านคมทิพย์เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เห็นข้อความนรมน ก็หัวเราะคิกคัก
“เกิดอะไรขึ้น?”
พฤกษ์กอดเธอจากด้านหลัง เอาคางวางบนไหล่เธอ
“พอได้แล้ว ฉันคุยกับนรมนอยู่”
สีหน้าคมทิพย์แดงก่ำ
ไอ้ลามกคนนี้ช่วงนี้มักทำตัวไม่ไว้วางใจ เธอจะแห้งตายอยู่แล้ว
พฤกษ์ตกตะลึงเล็กน้อย พูดขึ้น “ใกล้ปีใหม่แล้ว ไม่กลับไปเหรอ?”
“คุณอยากกลับเหรอ?”
แน่นอนว่าคมทิพย์รู้ความรู้สึกของพฤกษ์ที่มีต่อบุริศร์ จึงถามขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
“ตามใจคุณ”
พฤกษ์ยิ้มขณะพูดขึ้น จากนั้นก็จูบมุมปากคมทิพย์ทันที
คมทิพย์รู้สึกว่าตัวเองจะละลายกลายเป็นแอ่งน้ำพุ เธอจับด้านหน้าชุดนอนพฤกษ์ไว้แน่น ค่อนข้างหายใจหอบ
นรมนกังวลจะตายอยู่แล้ว
คมทิพย์กำลังทำอะไรอยู่?
ตอนนี้จะปีใหม่แล้ว คงไม่ได้บันทึกเสียงที่สตูดิโอหรอกนะ?
คิดถึงตรงนี้ เธอก็ส่งไปอีกข้อความหนึ่ง
“อยู่หรือเปล่า? รีบช่วยหน่อย!”
เสียงเตือนข้อความทำให้คมทิพย์ตื่นทันที เธอแสร้งทำเป็นโกรธจ้องมองพฤกษ์
“ต้องโทษคุณ บอกแล้วว่าฉันกำลังคุยกับนรมนอยู่ บอกว่าบุริศร์โกรธแล้ว จะกล่อมไงดี?”
พฤกษ์อยู่กับบุริศร์เป็นเวลานานมาก คมทิพย์รู้สึกว่าปัญหานี้เหมาะกับเขามากที่สุด
พฤกษ์ยิ้มขณะพูดขึ้น “ถ้าอีกฝ่ายเป็นคุณนาย งั้นคุณก็บอกเธอไป ประธานบุริศร์เป็นคนข้างนอกสงบแต่ข้างในคลุ้มคลั่ง ทุกอย่างแก้ได้ด้วยการนอนกับเขา ครั้งเดียวไม่ได้ก็ครั้งที่สอง จะปราบเขาได้เสมอ”
คำพูดนี้ทำให้รู้สึกค่อนข้างละอายใจ
แต่เธอก็ยังส่งข้อความนี้ให้นรมน
สีหน้านรมนแดงขึ้นทันที
“คมทิพย์ เธอแย่ลง ไม่คิดว่าจะกลายเป็นคนเชี่ยวชาญไปแล้ว”
นรมนรีบส่งข้อความไป
คมทิพย์ยิ้มขณะพูดขึ้น “ใช่ที่ไหนกันล่ะ ฉันยังห่างไกลเธอเยอะ ฉันไปทำธุระก่อนนะ เธอทำตามสะดวกเลย”
ทันใดนั้นเลือดเก่าที่อยู่เต็มปากก็ติดคอ
ไม่คิดว่าเธอจะถูกคมทิพย์ทิ้งแล้ว
ไอ้เจ้าเห็นแฟนแล้วลืมเพื่อนเก่า!
หางตาบุริศร์เห็นสีหน้าท่าทางเขินอายของนรมน ก็เลิกคิ้วอย่างช่วยไม่ได้
เขายังโกรธอยู่นะ
ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะคุยกับคนอื่นอย่างไร้กังวลแบบนี้
ที่สำคัญที่สุดคือทำไมหน้ายังแดง?
เธอคุยกับใครน่ะ?
บุริศร์ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด
ทำไมรู้สึกว่าตัวเองโดนภรรยาทอดทิ้งแล้วล่ะ?
บุริศร์เหยียบคันเร่งทันที รถพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
โทรศัพท์ในมือนรมนเกือบกระเด็นออกไป
“คุณเป็นอะไร?”
เธอรีบกำโทรศัพท์ไว้ ตรวจสอบสีหน้าบุริศร์อย่างระมัดระวัง
บุริศร์พูดอย่างเย็นชา “ไม่มีอะไร ที่นี่ไม่มีคน เลยเร่งความเร็วหน่อย”
“อ่อ”
นรมนพูดจบก็ก้มหน้าไถวีแชทต่อ
บุริศร์ค่อนข้างหงุดหงิดแล้ว
ไม่คิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้ไม่รู้จักกล่อมตนสักหน่อย
เขากำลังไม่สบอารมณ์ นรมนกลับอ้อมค้อมมากขนาดนั้น หลังจากคุยกับคมทิพย์จบแล้ว โพนี่ก็ส่งข้อความหนึ่งมา ถามเธอว่างามสุดาเป็นอย่างไรบ้าง
นรมนรีบตอบกลับ ทั้งสองคุยกันอย่างมีความสุขชั่วขณะหนึ่ง
ในที่สุดรถก็มาจอดที่บ้านคุณท่านตนุวรแล้ว
นรมนพูดขึ้นอย่างไม่หายอยาก “ทำไมถึงบ้านเร็วจัง?”
“คุณอยากขับรอบเมืองชลธีเหรอ?”
บุริศร์พูดคำนี้อย่างไม่พอใจมาก
นรมนหดคอ ไม่พูดอะไร ลงรถอย่างเชื่อฟัง
ถึงบุริศร์จะโกรธ แต่ก็ยังเอาเสื้อคลุมมาพาดไหล่เธอ
กลิ่นอายอบอุ่นลอยเข้ามา ทำให้นรมนยกยิ้มอย่างช่วยไม่ได้
“ขอบคุณค่ะสามี”
บุริศร์หันหน้าไปอย่างเย็นชาแล้วตรงเข้าบ้านไป
เฮ้!
นรมนโดนทิ้งไว้ตรงนั้น พูดไม่ค่อยออก
ผู้ชายคนนี้ทำไมเอาใจยากขนาดนั้นนะ
เธอรีบตามไป ถึงได้พบว่าบุริศร์รอเธออยู่ตรงประตูทางเข้า
“เฮอะๆ รู้อยู่แล้วว่าสามีทิ้งฉันไม่ลง”
นรมนยกยิ้มอยู่ยงคงกระพันของตัวเองขึ้นอีกครั้ง
บุริศร์โกรธไม่ลงด้วยใจจริง
ผู้หญิงคนนี้เป็นมือปราบของเขาแท้ๆ
“ไปกันเถอะ”
เขายื่นแขนออกไปหานรมน
นรมนรีบควงแขนเขา แล้วเดินเข้าไปกับเขา
ภายในครึกครื้นมาก
เจตต์และขวัญตาออกไปซื้อของเยอะมาก ในขณะนี้กำลังอยู่ล้อมรอบคุณท่านตนุวรเพื่อพูดอะไรบางอย่าง
คุณท่านตนุวรในตอนนี้มีความสุขเป็นพิเศษ ฟังพวกเขาพูดคุย และให้ความเห็นตัวเองนิดหน่อยเป็นบางครั้ง
ขวัญตาเห็นนรมนและบุริศร์กลับมาแล้ว ก็รีบพูดขึ้น “ข้างนอกหนาวไหม? รีบมาดื่มชาสร้างความอบอุ่นหน่อย”
นรมนจึงนึกถึงเรื่องที่สองสามีภรรยาคู่นี้ที่ทารุณเธอก่อนหน้านี้ไม่นาน
เธอรีบพูดออดอ้อนกับบุริศร์ “สามี ฉันหนาวมากเลยอ่า คุณอุ้มฉันเข้าไปได้ไหม?”
มุมปากขวัญตาและเจตต์กระตุกทันที
“ขอร้อง เธอจำเป็นเหรอ? ฉันก็แค่อวดความรักต่อหน้าเธอ บุริศร์ของเธอก็อยู่ข้างๆ ไม่ใช่เหรอ? เธอจำเป็นต้องกระตุ้นเราขนาดนี้เลยเหรอ? เธออายุเท่าไรแล้ว? ยังจะให้บุริศร์อุ้มมาอีก? ทำไมเธอไม่ให้เขาเอาเธอขี่คอเลยล่ะ?”
เจตต์ไม่พอใจทันที
บุริศร์ได้ยินข้อมูลบางอย่างจากคำพูดเจตต์
หืม?
ตอนที่เขาไม่อยู่เจตต์ทารุณภรรยาเขาเหรอ?
สีหน้าแววตาเย็นชาของบุริศร์เหลือบมองเจตต์เรียบๆ หันหน้าไปอุ้มนรมนขึ้นมาอย่างสงบและผ่อนคลาย เดินไปด้วยพูดไปด้วย “ไม่ต้องไปฟังใครบางคนพูดไร้สาระ คุณเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยในใจฉันตลอดไป”
“เชี่ย”
เจตต์รู้สึกหดหู่ทันที
มุมปากขวัญตากระตุกอีกครั้ง
ไม่ใช่มั้ง?
ข่าวลือบอกว่าบุริศร์เย็นชาไม่แน่นอนไม่ใช่เหรอ?
แล้วคำหวานที่เป็นธรรมชาตินี้เรียนมาจากใคร?
นรมนพอใจกับสิ่งนี้เป็นพิเศษ ยื่นมือไปโอบรอบคอบุริศร์แน่น และมองเจตต์อย่างพึงพอใจ
เจตต์ทำเสียงฮึดฮัดก่อนพูดขึ้น “ใครไม่มีเจ้าหญิงน้อย ภรรยา มา เราก็อุ้มกันสักหน่อย”
ขณะที่พูดก็อุ้มขวัญตาขึ้นมาโดยตรง
ขวัญตาค่อนข้างอายทันที
“พอได้แล้ว ทำไมคุณเหมือนเด็กเลย สู้อะไรกับนรมน?”
เสียงขวัญตาไม่ดัง แต่ทำให้ทุกคนฟังเข้าใจ
บุริศร์อุ้มนรมนไปแล้วก็วางลง แล้วรินชาร้อนแก้วหนึ่งให้เธอด้วยตัวเอง
“ดื่มชาหน่อยให้ชุ่มคอให้หายหนาว”
เส้นเสียงเขาทุ้มต่ำกลมกล่อม มันน่าฟังมากเหลือเกิน
นรมนรีบรับมา
“ค่ะ”
เจตต์ก็ไม่น้อยหน้า เอาชาไปอุ่นให้ขวัญตาทันที
“มา ภรรยา ดื่มชาร้อนให้ผ่อนคลายจิตใจ”
บุริศร์มองเจตต์ก่อนถามขึ้นเรียบๆ “ใกล้งานแต่งพวกคุณหรือยัง?”
“หืม ทำไม? คุณจะเตรียมของอะไรบางอย่างให้ฉันเหรอ?”
เจตต์ถามกลับโดยไม่รู้ตัว
บุริศร์พยักหน้าพูดขึ้น “ใช่ ต้องให้ของบางอย่างกับคุณ ค่อยให้คุณวันงานแต่ง”
“โอเคเลย”
สำหรับของขวัญที่บุริศร์ให้ เจตต์ก็ไม่ปฏิเสธ
คุณท่านตนุวรเห็นพวกเขารักใคร่กลมเกลียด เคียงคู่กัน ก็ยิ้มขณะพูดขึ้น “ปีนี้ฉันถือว่ามีความสุขมาก”
“คุณตา ต่อไปจะต้องฉลองปีใหม่กับเราทุกปีนะ”
นรมนปากหวานพูดขึ้น
“ได้”
ถึงเจตต์และขวัญตาไม่พูดอะไร แต่สีหน้าแววตาก็อ่อนโยนมาก
ตอนนี้ทุกคนโดยพื้นฐานแล้วพูดถึงงานแต่งของเจตต์และขวัญตา
นรมนดูอีกที อีกสามวันถัดมา
พวกเขาแต่งงานเสร็จแล้วก็ฉลองส่งท้ายปีใหม่ได้ทันที
ดีจัง
จู่ๆ เจตต์ก็มองบุริศร์กับนรมนแล้วพูดขึ้น “ห้าปีก่อนนรมนแต่งงานกับคุณ เหมือนงานแต่งจะไม่ค่อยดี”
นรมนชะงักไป จากนั้นก็รีบพูดขึ้น “พูดถึงฉันทำไม? เราแต่งงานกันมาแปดปีแล้ว ไม่ว่าตอนแรกจะเป็นยังไง ตอนนี้มีความสุขก็พอแล้ว”
“พูดแบบนี้ไม่ได้ ว่ากันว่าในชีวิตนี้สิ่งที่ผู้หญิงสนใจและเฝ้าคอยมากที่สุดคือการสวมชุดเจ้าสาวให้ชายที่ตัวเองรัก ฉันจำได้ตอนที่เธอแต่งงานก็ทำลวกๆ มาก ไม่มีคนในครอบครัว มีโต๊ะกินเลี้ยงแค่ไม่กี่โต๊ะเท่านั้น”
คำพูดนี้ของเจตต์ทำให้บุริศร์นึกถึงงานแต่งที่ทำลวกๆ เมื่อแปดปีก่อน
มันไม่ใช่งานแต่ง แต่มันคืองานเลี้ยงธรรมดา
ตระกูลโตเล็กของพวกเขาเชิญบางคนมา แต่ญาติและเพื่อนทางด้านนรมนไม่มีใครมางานเลย
ได้ยินเจตต์พูดแบบนี้ บุริศร์ก็รู้สึกผิดอย่างช่วยไม่ได้
นรมนเห็นเขาเป็นแบบนี้ ก็รีบพูดขึ้น “โอ๊ย ฉันไม่สนหรอก คุณไม่ต้องฟังเขา”
“นรมน เธอกล้าพูดเหรอว่าเธอไม่สนใจ? งานแต่งที่ผู้หญิงทุกคนสนใจมากที่สุด เธอไม่มีญาติมาอวยพรเลย ไม่มีใครจูงมือเธอเดินพรมแดง เธอกล้าพูดเหรอว่าเธอไม่สน?”
“เจตต์ พี่พอได้แล้ว”
ทันใดนั้นนรมนก็ค่อนข้างโกรธ
ถ้าสนแล้วยังไง?
เวลาแปดปีมันผ่านไปแล้ว เป็นไปได้ไหมที่บุริศร์จะแต่งงานกับเธออีกครั้ง?
บุริศร์กลับพูดเสียงทุ้ม “ฉันติดหนี้งานแต่งยิ่งใหญ่กับคุณหนึ่งงานจริงๆ ด้วย”
“ไม่จำเป็นหรอก ลูกสี่ขวบแล้ว เรามีความสุขกันก็พอแล้ว”
นรมนพูดเรียบๆ
บุริศร์กลับจับมือเธอขึ้นมา พูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยน “แต่ฉันไม่อยากให้คุณน้อยใจ”
ประโยคนี้ทำให้จมูกนรมนค่อนข้างแสบโดยทันที
ผู้ชายคนนี้น่ะ!
จะให้เธอไม่รักได้อย่างไร?
“ฉันไม่น้อยใจหรอก ได้อยู่กับคุณ แต่งหรือไม่แต่งก็ไม่สำคัญ”
“ไม่ ผู้หญิงคนอื่นมี ฉันก็หวังว่าคุณจะมีเหมือนกัน เจตต์อีกสามวันแต่งไม่ใช่เหรอ? เราก็มาจัดงานแต่งชดเชยในอีกสามวันกันเถอะ”
เมื่อบุริศร์พูดคำนี้ออกไป ทั้งห้องรับแขกก็สงบนิ่ง
