ขวัญตาและเจตต์ปลดล็อคที่นี่ทั้งคืน และมันก็เป็นเวลารุ่งสางพอดีหลังจากที่ล็อคถูกเปิดออกหมด
เจตต์ทรมานทั้งคืนจริงๆ เมื่อได้เห็นภรรยาสุดที่รักของเขาเดินไปมา กลิ่นหอมหวานที่โชยออกมากระตุ้นเขา มันทำให้เขาพุ่งพล่าน แต่เขากลับไม่สามารถทำอะไรได้ มันรู้สึกฉิบหายจริงๆ
เมื่อบุริศร์และนรมนนอนหลับจนถึงกลางดึก เขาก็อุ้มนรมนขึ้น
นรมนสะลึมสะลือ แต่กลับไม่ยอมลืมตา เพียงแค่โอบรอบคอของบุริศร์เท่านั้น เธอถามอย่างงุนงงว่า “อุ้มฉันไปไหนคะ?”
“ชู่ นอนเถอะ ผมไม่พาไปขายหรอก”
บุริศร์ยิ้มและพูดอย่างเอ็นดู
นรมนเมื่อได้ยิน ก็ไม่สนใจทันที ปล่อยให้บุริศร์อุ้มตัวเอง และตัวเธอก็ผล็อยหลับลงไปอีกครั้ง
บุริศร์อุ้มนรมนออกมาจากห้องนอน หาเสื้อตัวนอกมาคลุมให้เธอ แล้วออกจากบ้านไปอย่างเงียบ ๆ
ชัยยศรออยู่ข้างนอก เมื่อเห็นพวกเขามาแล้ว ก็รีบเดินไปข้างหน้าก่อนจะเปิดประตูรถ
“ประธานบุริศร์ ทุกอย่างพร้อมแล้วครับ”
“ไปกันเถอะ”
บุริศร์พยักหน้า
ชัยยศสตาร์ทรถ
เสียงเครื่องยนต์ทำให้เจตต์ชะงักไปชั่วคราว
“ใครออกไปไหนดึกดื่น”
ขวัญตาเปิดล็อคอย่างหดหู่ใจ ก่อนจะพูดออกมาทันทีว่า “คุณสนเหรอว่าจะเป็นใคร วันนี้ภารกิจของเราคือปลดล็อคออก! เอามันออก!”
เธอใกล้จะบ้า
นี่คือคืนแต่งงานของเธอ ทำไมเธอถึงกลายมาเป็นช่างทำกุญแจ?
เจตต์คอยช่วยเหลือ ในใจก็ก่นด่าบุริศร์ไปด้วย
บุริศร์ร้อนหู รู้ว่าเจตต์และภรรยาของเขากำลังสาปแช่งตัวเองแน่ แต่เขาไม่สน ดูสิว่าสามีภรรยานั่นจะกล้ารังแกภรรยาของเขาในขณะที่เขาไม่อยู่ที่นี่หรือไม่
รถแล่นไปจนสุดทาง ตรงไปยังสนามบินซึ่งมีเครื่องบินส่วนตัวรออยู่
ชัยยศจอดรถ และเปิดประตู ก่อนจะพูดกับบุริศร์ว่า “ประธานบุริศร์ ไม่ให้พวกเราตามไปจริงๆเหรอครับ?”
“ไม่ต้องหรอก ดูแลคนในบ้าน พยายามป้องกันการแทรกซึมคนของกล้าณรงค์ให้มากที่สุด”
ใบหน้าของบุริศร์ค่อนข้างจริงจัง
“ครับ แล้วพวกคุณจะกลับเมื่อไหร่?”
“เที่ยงคืน”
หลังจากที่บุริศร์พูดจบ เขาก็ลงจากรถไปพร้อมกับนรมนที่อยู่ในอ้อมแขน ก่อนจะขึ้นเครื่องบินไป
หลังจากบินมาได้หลายชั่วโมง เครื่องบินก็มาถึงเกาะบุริศร์นรมน
ท้องฟ้าใกล้จะรุ่งสางแล้ว
บุริศร์กอดนรมนอย่างระมัดระวังและตรงเข้าไปที่ห้อง
เมื่อนรมนตื่นขึ้นมา ดูเหมือนว่าเธอจะได้ยินเสียงคลื่น
เธอสับสนเล็กน้อย หลังจากลืมตา เธอเห็นห้องที่ค่อนข้างคุ้นชินตา และไม่ค่อยคุ้นเคยเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหนไปสักพัก
นรมนถกผ้าห่มเพื่อลุกขึ้น เสียงคลื่นก็ดังเข้าหู ทำให้เธอต้องเปิดหน้าต่างอย่างอดไม่ได้
ทะเลที่ไกลสุดลูกหูลูกตามาพร้อมกับลมทะเลที่สดชื่น ทำให้นรมนรู้สึกสดชื่นมาก
เกาะบุริศร์นรมน?
ในความคิดของนรมน อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเกาะเล็กๆที่บุริศร์มอบให้เธอ
พวกเขามาที่นี่แล้ว?
นรมนอดไม่ได้ที่จะดีใจ
เธอเพิ่งจะค้นพบว่าบุริศร์ไม่ได้อยู่ในห้อง
เช้าขนาดนี้เขาไปอยู่ไหน?
นรมนสวมรองเท้าก่อนจะเปิดประตูออกไป
เมื่ออกมาจากห้อง เธอก็ตกตะลึง
มีการประดับตกแต่งอยู่ทุกหนทุกแห่ง ดอกไม้นับไม่ถ้วนยังมีน้ำค้างพรมอยู่ มันถูกทำให้กลายเป็นตะกร้าดอกไม้ดอกไม้และซุ้มโค้งวางไว้ที่นี่
บุริศร์เดินเข้ามาจากด้านนอกโดยสวมชุดทักซิโด้สีขาว
เขาถือช่อกุหลาบในมือ มองมาที่นรมนอย่างเสน่หา และพูดว่า “คุณนรมนที่รัก วันนี้เป็นวันแต่งงานของเรา งานแต่งงานของเราสองคน คุณแน่ใจหรือว่าต้องการมองมาที่ผมแบบนี้ อีกประเดี๋ยวบาทหลวงก็จะมาแล้วนะ”
ทันใดนั้นดวงตาของนรมนก็ชื้นไปด้วยน้ำตา
งานวิวาห์สองคนของพวกเขา?
เธอคิดมาเสมอว่างานแต่งงานของเธอจะโจ่งแจ้งเหมือนของเจตต์ กระทั่งกังวลมานาน ว่าจะดึงดูดความสนใจของกล้าณรงค์ และไม่ให้งานแต่งดำเนินต่อไป ตอนนี้เมื่อได้ยินบุริศร์พูดว่าเป็นงานแต่งงานของเราสองคน เธอก็เข้าใจทันที
นี่คืองานแต่งงานที่บุริศร์มอบให้เธอ
ไม่มีแขก ไม่มีบุคคลภายนอก มีเพียงเขาและเธอสองคน กับอีกหนึ่งบาทหลวงเท่านั้น
เรียบง่ายแต่ลึกซึ้ง สิ่งที่สำคัญที่สุดคือไม่มีใครมารบกวน พวกเขาสามารถทำสิ่งที่พวกเขาต้องการ
นรมนยิ้มพร้อมทั้งน้ำตาเป็นประกาย
“เด็กโง่ วันนี้เป็นวันดีนะ ร้องไห้ทำไม? ไม่ชอบเหรอ?”
“ชอบสิ”
นรมนกระโจนเข้าสู่อ้อมกอดของเขา
ยังคงได้กลิ่นลมทะเลจากกายของเขา แม้จะมีกลิ่นอายของความเยือกเย็น แต่นรมนก็รู้สึกซาบซึ้งและอบอุ่น
ผู้ชายที่สามารถคิดเพื่อเธออย่างประณีตพิถีพิถันอย่างนี้ เธอจะขอร้องอะไรที่มากไปกว่านี้อีกละ?
“ชุดแต่งงานฉันละคะ?”
“อยู่ในตู้เสื้อผ้า”
บุริศร์จูงมือนรมนเข้าไปในห้องนอน
เมื่อนรมนเปิดตู้เสื้อผ้า เธอก็เห็นชุดแต่งงานที่สวยงาม คล้ายกับกระโปรงหางปลา แต่มีการปรับให้ดีขึ้นเล็กน้อย เพชรที่ส่องประกายบนนั้นทำให้นรมนชอบมันมาก
“คุณเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?”
“เตรียมไว้นานแล้วละ ชุดแต่งงานนี่ผมทำเองกับมือ”
คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนตกตะลึง
“คุณ? ทำชุดแต่งงาน?”
“ผมเรียน เพื่อคุณผมเรียนอะไรก็ได้”
บุริศร์กอดนรมนจากทางด้านหลัง ณ เวลานี้ หัวใจของทั้งสองคนก็สงบเงียบ
นรมนซาบซึ้งใจมาก บุริศร์ช่วยเธอสวมชุดแต่งงาน
ชุดพอดีกับเธอมาก
สายตาของบุริศร์มองตรงมา
เขาให้นรมนนั่งลง และเริ่มแต่งหน้าให้นรมน
นรมนไม่เคยรู้ว่าบุริศร์แต่งหน้าเป็น ดูท่าชายคนนี้จะเตรียมตัวมาหลายอย่างเพื่อวันนี้
“คุณแต่งหน้าเป็นเหรอคะ?”
“อืม วันนี้เป็นงานแต่งที่มีแค่เราสองคน ดังนั้นผมจึงเป็นเจ้าบ่าวของคุณ ช่างแต่งหน้า ช่างทำผม เป็นทุกบทบาทให้คุณ”
บุริศร์พูดเสียงต่ำ พลางใช้นิ้วเรียวหยิบดินสอเขียนคิ้วขึ้นมาเพื่อวาดคิ้วให้กับนรมน
จู่ๆนรมนก็คิดไปถึงผู้ชายสมัยโบราณ
ผู้ชายสามารถเขียนคิ้วให้ผู้หญิงได้ นั่นหมายถึงรักและจะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต
บุริศร์หมายถึงอย่างนี้ไหม?
เธอมองไปยังใบหน้าของเขา ช่างตั้งใจเหลือเกิน สีหน้าท่าทางของเขา ทำให้ดวงใจของเธอพองโต
ใครพูดกันว่าบุริศร์ของเธอไม่โรแมนติก?
ตราบใดที่เขาต้องการ เขาจะมอบสิ่งที่โรแมนติกที่สุดในโลกให้กับคุณ
นรมนมองใบหน้าตัวเองที่เปลี่ยนไปดูมีสีสันมากขึ้นในมือของบุริศร์ อดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดว่า “ดูท่าคุณจะพยายามเรียนมันอย่างหนัก แต่ฉันไม่สบายใจ คุณยุ่งทุกวันนี่คะ เอาเวลาไหนไปเรียนกัน?”
“ตอนที่คุณหลับ”
บุริศร์พูดอย่างอ่อนโยน
นรมนตะลึงไปครู่ แล้วยิ้มอย่างสดใส
“พูดมา เมื่อตอนเริ่มวาด คุณวาดให้ฉันน่าเกลียดมากใช่ไหม?”
บุริศร์หัวเราะขึ้นมาทันที
“ผมรับประกันว่าผมวาดเสร็จจะล้างให้นะ”
“มีรูปถ่ายไหม?”
คำพูดของนรมน ทำให้บุริศร์นิ่งไปนิด “มี”
เขาพูดพลางส่งมือถือให้นรมน
นรมนเจออัลบั้มรูปตัวเองในโทรศัพท์ของบุริศร์ ก่อนจะเปิดดู
อัลบั้มภาพเต็มไปด้วยรูปถ่ายของตัวเธอเอง แต่เมื่อตอนที่บุริศร์ฉวยโอกาสแต่งหน้าตอนเธอหลับ ใบหน้าของเธอแลดูแย่มาก
นรมนดูแล้วก็ยิ้ม
น่าเกลียดมาก
แต่วันรุ่งขึ้นจะสวยงามและประสบความสำเร็จมากขึ้นทุกวันแน่นอน
หัวใจของนรมนอ่อนยวบลงทันที
ถ้าผู้ชายทำแบบนี้กับคุณ ไม่เรียกรักจะเรียกว่าอะไร?
บุริศร์แต่งหน้าให้นรมนเสร็จแล้ว เขาจูงมือเธอ ก่อนพูดอย่างเสน่หาว่า “นรมนคนสวย เราลงไปเลยไหม?”
“คุณจะขอแต่งงานไหม?”
“แน่นอน แต่ผมคิดว่าควรไปที่ทะเลไหม? คุณว่าไง?”
เมื่อเห็นท่าทางที่เต็มไปด้วยความรักของบุริศร์ นรมนก็พยักหน้า
ทั้งสองเดินจับมือกันออกจากบ้าน
คลื่นด้านนอกซัดสาดกระทบโขดหิน
นรมนมองไปยังทะเลอันกว้างใหญ่ ก่อนจะมองเกาะนี้อีกรอบ ทั่วทั้งเกาะตกแต่งโดยบุริศร์ กลายเป็นเพิ่งแต่งงาน
บุริศร์ยืนอยู่บนชายหาด เขามองมาที่นรมน ก่อนจะคุกเข่าลงข้างหนึ่ง
“คุณนรมนครับ ขอถามหน่อยว่าคุณยินยอมจะเป็นภรรยาให้บุริศร์ไหม? ไม่เป็นของใคร เป็นแค่ของบุริศร์ เขาที่อยู่กลางใจของคุณ ต่อแต่นี้ไปผมจะทะนุถนอมคุณราวกับเจ้าหญิง เจ้าหญิงของผมคนเดียวตลอดไป”
ดวงตาของนรมนเปียกชื้น
เธอมองไปยังดอกไม้และแหวนในมือของบุริศร์ ก่อนจะยิ้มและพยักหน้า และพูดด้วยน้ำตาที่คลอหน่วย “ฉันยินยอมค่ะ”
บุริศร์สวมแหวนให้เธอ แล้วจูบลงบนนิ้วของเธอ
แม้จะเคยเห็นคนขอแต่งงานมาก่อน แต่ก็ไม่รู้สึกสั่นสะเทือนและมีความสุขเช่นนี้
ฟองสบู่แห่งความสุขกระทบหัวใจของเธอ และความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความสุขนั่นก็ไม่สามารถทนระงับได้อีกต่อไป
“บุริศร์ เรามาเต้นรำกันเถอะ”
“โอเค”
บุริศร์โอบเอวของนรมน ไม่มีเสียงเพลง มีเพียงเสียงลมทะเลและเสียงคลื่น แต่ทั้งสองก็เต้นรำอย่างสง่างาม พริ้วราวสายลม
ทั้งสองเป็นเหมือนเทวดาที่สวยที่สุด เต้นรำบนหาดทรายและกลางทะเลใหญ่
เมื่อบาทหลวงมองพวกเขาเป็นเช่นนี้ แม้ว่าเขาจะเป็นประจักษ์พยานงานแต่งมาแล้วหลายคู่ แต่ครั้งนี้กลับทำให้เขารู้สึกได้ถึงความสุขอย่างแท้จริง
หลังจากการเต้นรำ บุริศร์ก็จับมือนรมนเดินมาหาบาทหลวง
บาหลวงถามคำถามและคำปฏิญาณตนตามธรรมเนียมปฏิบัติ และในที่สุดก็ประกาศว่าคนทั้งสองเสร็จสิ้นพิธีแล้ว นับแต่นี้ต่อไปพวกเขาเป็นสามีภรรยา ร่วมทุกข์และสุข ไม่แยกจากกันตลอดชีวิต
บุริศร์ยิ้มเหมือนเด็ก ก่อนจะพูดกับนรมนว่า “ลำดับต่อไปคือส่งตัวเข้าหอใช่ไหม?”
ใบหน้าของนรมนแดงขึ้นมาทันที
“กลางวันแสกๆ… …”
“ถ้าอย่างนั้นก็ส่งตัวเข้าเรือนหอกันเถอะ”
บุริศร์ยิ้มและอุ้มนรมนเข้ามาด้านใน
ทั้งสองใช้เวลาทั้งวันในเกาะบุริศร์นรมน ส่วนใหญ่พวกเขาจะใช้เวลาอยู่บนเตียงมากกว่า
นรมนเจ็บหลัง และในที่สุดเธอก็ขอความเมตตา เมื่อบทรักครั้งนี้จบลง
“อย่าเข้ามา ฉันไม่ไหวแล้ว และวันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่า เราออกมาคุณตาจะอยู่คนเดียวไหม?”
“อักสักพักเราจะกลับกันแล้ว นอนเถอะ”
บุริศร์กอดนรมนแน่น
นรมนเหนื่อยมาก และผล็อยหลับไปพร้อมกับเสียงหัวใจเต้นแรงของบุริศร์
เมื่อเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เครื่องบินก็ลงจอดที่เมืองชลธีแล้ว เสียงประทัดด้านนอกก็ปลุกนรมนให้ตื่นขึ้นในทันที
“ใครเป็นคนจุดประทัด?”
นรมนหาว บุริศร์ก็สวมเสื้อคลุมให้เธอทันที
“วันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่า แล้วก็ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว ทุกคนต่างก็ยุ่งกับการรอข้ามคืนปีใหม่ ทิ้งสิ่งเก่าต้อนรับสิ่งใหม่ มันคือเสียงประทัด”
“กลับมาแล้ว?”
นรมนเกาะขอบหน้าต่างดู ข้างนอกดูมีสีสัน
“สวยมาก”
“อืม ทุกคนกำลังฉลองงานแต่งงานของเรา”
คำพูดของบุริศร์นั้นไร้ยางอาย แต่นรมนก็ไม่ได้ปฏิเสธ และยิ้มด้วยรอยยิ้มแสนหวาน
เมื่อทั้งสองลงจากเครื่องบิน ชัยยศก็รออยู่ข้างนอกแล้ว
“ยินดีต้องรับประธานบุริศร์และคุณนายกลับบ้านครับ”
นรมนรู้สึกเขินเล็กน้อย แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นทันใด เธอก็เห็นคนที่คุ้นเคยกำลังเดินออกมาจากสนามบิน
