“หม่ามี้ ไม่ได้เหรอคะ？”
อันที่จริงฝ่ามือของกมลเปียกชุ่ม แต่ดวงตาโตคู่ใสของเธอที่มองนรมน ทำให้นรมนใจอ่อนทันที
“ทำไมถึงอยากไปที่สถานที่แบบนั้นล่ะลูก？”
นรมนถามอย่างอ่อนโยน จนแม้แต่ตบหลังของกมลเบา ๆ ด้วยซ้ำไป
กมลก้มหน้า ตอบเสียงเบา： “คราวก่อนได้ยินพี่ชายบอกว่าไปเที่ยวหมู่บ้านดารายนสนุกมาก หนูเลยอยากไปดูบ้าง แต่ถ้าหม่ามี้ไม่อยากไปก็ไม่เป็นไรค่ะ”
“จ้ะ”
คำว่า “จ้ะ” ของนรมน ทำให้กมลมึนงง
จ้ะ？
หมายความว่าอะไร？
คือไม่ไป？
หรือว่าไป？
กมลกลุ้มใจ
แต่ถ้าตนเองยังถามอีกจะดึงดูดความสนใจของนรมนหรือเปล่านะ？
กมลกระวนกระวายใจและสับสน กลับได้ยินนรมนพูดอย่างอ่อนโยน： “เจ้าหญิงน้อยของพวกเราอย่าพูดว่าอยากไปหมู่บ้านดารายนเลย ถึงแม้อยากไปนรกชั้นที่สิบแปด หม่ามี้ก็จะไปกับลูก และจะปกป้องลูกอย่างดี”
กมลเงยหน้าขึ้นทันที ภายใต้แววตาที่อ่อนโยนและเอาอกเอาใจของนรมนจู่ๆ ก็น้ำตาคลอ
“หม่ามี้”
เธอกอดนรมนแน่น เพียงแค่กอดเอาไว้
“ยัยเด็กคนนี้ อยู่ที่ตระกูลทวาทสินหลายวันนอนหลับไม่ค่อยสนิทใช่ไหม ？คืนนี้แด๊ดดี้กับหม่ามี้นอนกับลูกดีไหม？”
คำพูดของนรมนทำให้กมลอึ้งไป
หม่ามี้รู้ได้ไงว่าตนเองอยู่ที่ตระกูลทวาทสินแล้วนอนหลับไม่ค่อยสนิท？
เธอยังคิดจะถามอะไร ก็รู้สึกได้ว่านรมนกอดตนเองนอนลงไป
เธอเหมือนกับเมื่อก่อน ให้กมลนอนหนุนแขนตนเอง จากนั้นกอดกมลเบาๆ ร้องเพลงกล่อมนอนด้วยเสียงอันอ่อนโยนที่คุ้นเคย
เสียงของนรมนแหบแห้งเล็กน้อย กลับทำให้คนฟังรู้สึกสบายเป็นพิเศษ
เดิมทีกมลยังคิดจะถาม แต่ก็ค่อยๆ หลับไปอีกครั้งท่ามกลางเสียงเพลงนี้
นรมนมองใบหน้าหลับสนิทของลูกสาว แววตาคู่นั้นมีความอ่อนโยนมาโดยตลอด และตามใจเล็กน้อย
เมื่อบุริศร์ออกมาจากห้องอาบน้ำ นรมนรู้สึกง่วง แต่กลับมองกมลด้วยสายตาอ่อนโยนและอาลัยอาวรณ์
“คุณเป็นแบบนี้ผมหึงนะ”
บุริศร์ก้มลงจูบนรมน กลับทำให้เธอหัวเราะ
“หึงคนรักตัวน้อยของคุณเนี่ยนะ？อายไหมเนี่ย？”
“ไม่อาย”
บุริศร์กอดนรมน แววตาพลุ่งพล่าน
นรมนจะไม่เข้าใจลมพายุที่อยู่ในแววตาของบุริศร์ได้อย่างไร？
เธออดเหนียมอายไม่ได้
“ลูกอยู่นะ”
“คุณคิดว่าผมจะทำอะไร？”
บุริศร์นิ่งไป และหัวเราะทันที
จากคำถามนี้นรมนจึงรู้ว่าตนเองเข้าใจผิดอย่างไม่คาดคิด
แย่แล้ว
อับอายที่สุด น่าขายหน้าเกินไป？
“บุริศร์ คุณมันเลว！”
ท่าทางเขินอายของนรมนได้ใจบุริศร์ทันที
เขากระซิบข้างหูของเธอ： “สบายใจได้ เดียวออกจากบ้านไปสามีไม่มีทางปฏิเสธคำเชิญชวนของคุณ”
“ใครเชิญชวนคุณ？ รีบนอนซะ”
ใบหน้าของนรมนแทบจะไหม้
บุริศร์กลับหัวเราะเบิกบาน
ทั้งสองคนเสียงดังอยู่สักพัก บุริศร์ก็ขึ้นมาบนเตียง นอนลงไปข้างกมล กางแขนออกไป นำลูกเมียมาอยู่ในอ้อมแขนทันที จากนั้นหลับตาลงอย่างพอใจ
อาจเพราะเครียดมาก จึงผ่อนคลายเมื่ออยู่ในตระกูลทวีทรัพย์ธาดา หรืออาจเพราะมีบุริศร์กับลูกสาวอยู่ข้างกาย นรมนหลับสนิทมาก เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งก็เช้าแล้ว
กมลไม่ได้หนุนแขนของตนเองนานแล้ว แต่ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของบุริศร์แทน ร่างกายของเธอห่มด้วยผ้าห่มบางๆ ชัดเจนว่าบุริศร์เป็นคนห่มให้เธอ
นรมนมองสมาชิกในครอบครัวทั้งสามคน มีความสุขมากอย่างอดไม่ได้
เธอลุกขึ้นเบาๆ หอมใบหน้าของบุริศร์กับลูกสาวคนละที จากนั้นลุกขึ้นไปเตรียมอาหารเช้าให้พวกเขา
บุริศร์ตื่นขึ้นเมื่อเธอลุก แต่กลับไม่ลืมตา รอจนนรมนออกไปถึงจะเหลือบมองกมลที่ยังหลับสนิทอยู่ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย
“เด็กขี้เซ้า”
เขาพูดออกไป จากนั้นปล่อยตนเองตามสบายหลับตาพักผ่อนต่อ
หลายวันที่ผ่านมาเหนื่อยมาก เขาเหนื่อยจนปัญหาอาการเจ็บเส้นประสาทกำเริบอีกครั้ง
เดิมทียาที่กิจจาให้เขาค่อนข้างใช้ได้ดี แต่หลายวันนี้ตอนเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่รู้ว่าหล่นไปไหน และเรื่องค่อนข้างเยอะ เขาจึงไม่ได้สนใจ และไม่ได้บอกกิจจา
ตอนนี้ความเจ็บปวดที่เหมือนเข็มทิ่มแทงทำให้เขาทรมานอีกครั้ง แต่ยังคงทนไหว จึงไม่ห้ามนรมนออกไปทำอาหารเช้า
เขากลัวเธอจะเห็นตนเองหน้าซีด
บุริศร์คลึงขมับของตนเอง จากนั้นหลับตาลงรอให้ความเจ็บปวดผ่านไป
หลังจากนรมนลงมาก็เห็นธรณีอยู่ที่ห้องรับแขกแล้ว จึงอดยิ้มทักไม่ได้： “อาธรณี อรุณสวัสดิ์ค่ะ”
สีหน้าของธรณีดูผิดปกติ
“อรุณสวัสดิ์”
“เป็นอะไรไป？”
นรมนยิ้มบาง ๆ ไม่ได้สนใจ กลับได้ยินธรณีพูดว่า： “นรมน นงลักษณ์บาดเจ็บ เกือบตาย”
“อะไรนะ ？”
นรมนหรี่ตาลงอย่างไม่รู้ตัว รู้สึกไม่สบายใจ
“เธอเล่นอะไรแผลงๆ อีก？”
ตอนนี้นรมนไม่ชอบนงลักษณ์สักนิดเดียว ได้ยินธรณีพูดถึงข่าวของนงลักษณ์ จึงอดรู้สึกไม่พอใจไม่ได้
ได้รับบาดเจ็บ？
เกือบตาย？
แต่เธออยู่ในบ้านของนภดลนะ！
มีคนของอาณาจักรรัตติกาลคุ้มครองรอบด้าน จะบาดเจ็บได้อย่างไร？
เกรงว่าจะเป็นอุบายของนงลักษณ์อีก？
คิดถึงตรงนี้ นรมนรังเกียจผู้หญิงคนนี้อย่างยิ่ง
เห็นนรมนแผ่กลิ่นอายความเกลียดชังและไม่ยอมรับ ธรณีถอนหายใจ： “คราวนี้เป็นเรื่องจริง อีกฝ่ายหลบคนของเธอ ตรงเข้าไปในห้องของนงลักษณ์ แทงกริชไปที่หัวใจโดยตรง ถ้าไม่ใช่เพราะหัวใจของเธอเอียงไปหน่อย ตอนนี้คงจะตายไปแล้ว”
นรมนคิ้วขมวดแน่น
สำหรับคำพูดของธรณี เธอไม่เชื่อหมด แต่ก็คิดว่าธรณีไม่จำเป็นต้องโกหกเธอ
นรมนหยิบมือถือไปที่ระเบียง กดโทรหาชัยยศทันที
“ทางฝั่งของนงลักษณ์สถานการณ์เป็นไงบ้าง？”
ชัยยศตำหนิตนเองไม่น้อยเมื่อได้ยินเสียงนรมน
“คุณนาย ขอโทษครับ ผมปกป้องเธอได้ไม่ดี เธอยังอยู่ในห้องไอซียู นักฆ่าฆ่าตัวตายเมื่อถูกจับได้ น่าจะเป็นหน่วยกล้าตายครับ ตอนนี้นงลักษณ์ยังสลบไม่ฟื้น กริชแทงทะลุร่างกายของเธอ ดูเหมือนต้องการชีวิตของเธอจริงๆ”
ได้ยินชัยยศพูดแบบนี้ นรมนตกใจ
ร่างกายถูกแทงทะลุ？
ถ้าเป็นแผนทรมานตนเองเพื่อให้อีกฝ่ายไว้ใจก็คงจะโหดเหี้ยมเกินไปใช่ไหม？
ปีนี้เกิดเรื่องขึ้นมากมาย ทำให้นรมนไม่กล้าประมาท และยิ่งไม่กล้าให้ลูกๆ ต้องโดนลากแห่ไปด้วยเพราะความเห็นแก่ตัวที่เรียกว่าความเมตตา เธอจึงระมัดระวังอย่างยิ่ง
“สืบดูว่าใครปลอมตัวเข้าไปในบ้านของนภดล สถานที่นั้นมีแต่คนของพวกเราอยู่ทุกที่ ทำไมถึงมีคนปลอมตัวเข้าไปได้？แถมยังเกือบแทงสำเร็จ？”
ความเย็นชาของนรมนทำให้ชัยยศกระวนกระวาย
“ผมกำลังตรวจสอบอยู่ครับ อีกฝ่ายไม่ได้เข้ามาจากทางคนของพวกเรา แต่เข้าไปจากข้างบ้านของหัวหน้านภดล ในตอนแรกดร.ฐานทัตทำการทดลองอยู่ที่นี่ เพื่อความสะดวก จึงเปิดประตูหลังบ้านเอาไว้ เรื่องนี้พวกเราไม่รู้ หลังจากเกิดเรื่องพวกเราไปถามหัวหน้านภดลจึงได้รู้ และประตูด้านหลังนั้นถูกซ่อนไว้ พวกเราจึงไม่ได้สนใจ”
ได้ยินชัยยศพูดแบบนี้ นรมนประหลาดใจมาก
“ความลับแบบนี้คนอื่นรู้ได้อย่างไร？ใครพักอยู่ข้างบ้านนภดล？”
เสียงของนรมนเยือกเย็นสุด ๆ
ชัยยศรู้สึกได้ว่าหน้าผากมีเหงื่อซึมออกมา
ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่คุณนายทำให้คนหวาดกลัวเหมือนกับประธานบุริศร์？
ชัยยศเช็ดเหงื่อบนใบหน้า ： “คุณนาย ผมตรวจสอบแล้วครับ ด้านข้างเป็นบ้านของตระกูลชุมากร บอกว่าหลายเดือนก่อนมีญาติมายืมอาศัย มีความสัมพันธ์ค่อนข้างดีกับคุณนายตระกูลจันทรวงศ์ ไม่คิดว่าคนนี้จะแทงนงลักษณ์ในวันนี้ แถมยังฆ่าตัวตาย”
“ดังนั้นพูดได้ว่าคุณนายตระกูลจันทรวงศ์เล่าเรื่องประตูหลังบ้านตนเองให้คนอื่นฟัง？และเป็นคุณนายตระกูลจันทรวงศ์ที่บอกนักฆ่าคนนั้น ฉันต้องจัดการให้นงลักษณ์ไปอยู่ไหม？”
คำถามนี้ของนรมนเสียดแทงมาก
ชัยยศทนไม่ไหว
“คุณนาย ผมประมาทเองครับ”
“ความประมาทของนาย？ชัยยศ นายต้องรู้ว่าความประมาทนี้ของนายทำให้คนตายได้！”
เดิมทีนรมนไม่อยากโกรธขนาดนี้ แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ระงับอารมณ์ไม่ไหว
ถึงแม้นงลักษณ์จะไม่ชอบเธอ แต่ในเมื่อเป็นสายเลือดเดียวกับแม่ และเป็นลูกสาวคนเดียวที่เหลืออยู่ของคุณตา
แม้นงลักษณ์จะทำผิดอะไร หากจะต้องตีต้องด่าต้องลงโทษคือสิ่งที่เธอกับคุณตาจะทำ ไม่ใช่เกือบตายอยู่ในบ้านที่ตนเองให้ความคุ้มครองแก่นงลักษณ์！
แน่นอนว่าชัยยศฟังออกว่านรมนโมโห เขาเหงื่อตกอย่างห้ามไม่ได้
“ผมยอมโดนลงโทษครับ”
“ฉันไม่มีเจตนาที่จะลงโทษ สิ่งที่ฉันต้องการคือผลลัพธ์ คือความจริง！อย่าให้เกิดเรื่องสะเพร่าแบบนี้ขึ้นอีก！นายน่าจะรู้นะ บุริศร์มอบชีวิตคนในครอบครัวให้กับนาย เห็นนายเป็นพี่น้อง ชัยยศ”
คำพูดนี้ทำให้ชัยยศรู้สึกละอายใจ
เขายอมรับ เป็นเขาเองที่ไม่ใส่ใจ
เดิมคิดว่าในบ้านของนภดลปลอดภัยที่สุด ถึงมีคนคิดจะทำอะไร ก็ต้องคิดให้ดี ยิ่งไปกว่านั้นก็แค่นงลักษณ์คนหนึ่งเท่านั้น เขาไม่คิดว่าจำเป็นต้องปกป้องผู้หญิงที่ไม่ทราบที่มาให้เป็นเรื่องใหญ่ ดังนั้นเมื่อถึงเวลาเปลี่ยนกะจึงออกไปซื้อบุหรี่ กลับไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับนงลักษณ์ในตอนนั้น
ชัยยศรู้ ตนเองอธิบายมากแค่ไหนก็ไม่เพียงพอที่จะชดเชยความผิดที่ตนเองไม่ใส่ใจ จึงอดพูดไม่ได้： “คุณนาย ผมขอรับผิดเอง ผมรับรองว่าต่อจากนี้จะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก”
“ตระกูลชุมากรใช่ไหม？สืบให้ฉันด้วย ฉันอยากรู้ว่านงลักษณ์โดนแทงมันเรื่องอะไรกันแน่ อีกอย่าง กระจายข่าวออกไปว่านงลักษณ์ตายแล้ว”
คำพูดของนรมนทำให้ชัยยศชะงักไป แต่ก็เข้าใจทันที
“ครับ”
หลังจากวางสาย แววตาของนรมนเย็นชา เธอพบว่าตนเองตัวสั่นอย่างไม่คาดคิด ไม่รู้ว่าเพราะโกรธ หรือเพราะอย่างอื่น……
เกือบตายเหรอ
ผู้หญิงที่แกล้งตายมายี่สิบกว่าปีคนหนึ่ง คิดไม่ถึงว่าจะเกือบถูกนักฆ่าฆ่าอย่างง่ายดาย？
นรมนรู้สึกว่าเหลือเชื่อเล็กน้อย
ถ้าเธอกระจอกอย่างนี้จริง เดาว่าประเทศ F ที่แปลกประหลาดและไม่แน่นอนคงมลายหายไปนานแล้ว？
ทันใดนั้นเอง นรมนอยากไปดูห้องไอซียูนั้น เห็นว่านงลักษณ์เกือบตาย
ไม่ว่าใครเป็นคนวางหมาก ต้องการอะไรจากเธอ เธอไม่สนใจ ตราบใดที่คนเหล่านั้นสามารถแบกรับความโกรธอย่างรุนแรงของเธอได้ก็พอ
ในสมองของนรมนเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด เหมือนลาวาภูเขาไฟ เผาคนวอดวาย
