“คุณบอกว่าเพราะแม่ของฉันไปหาคุณ จึงถูกเข้าใจว่าเป็นคุณและโดนวางยาพิษ？”
ร่างกายของนรมนสั่นไหว ดวงตาคู่นั้นอยากจะฉีกนงลักษณ์เป็นชิ้น
น้ำตาของนงลักษณ์ไหลรินอย่างไม่รู้ตัว
“ขอโทษ ขอโทษจริงๆ”
“คุณคิดว่าขอโทษคำเดียวก็หายเหรอ？คุณคิดว่าขอโทษคำเดียวจะได้รับคำว่าไม่เป็นไรจากฉันหรือไง？นั่นแม่ของฉันนะ！ ตอนคุณเป็นวัยรุ่นคุณคิดร้ายกับเธอ ทำให้เธอกับพ่อของฉันต้องจากกันชั่วชีวิต ทำให้ฉันตั้งแต่เกิดมาก็ไม่รู้ว่าพ่อแม่ของตัวเองเป็นใคร ฉันต้องผ่านพ้นความทุกข์ยากและในที่สุดก็พบแม่ผู้ให้กำเนิดของฉัน แต่กลับรู้ว่าเธอเป็นมะเร็ง ไม่นานก็จากไป เรื่องราวมากมายคุณมีสิทธิอะไรถึงคิดว่าขอโทษคำเดียวก็ชดเชยได้？ นงลักษณ์ คุณมีสิทธิ์อะไร？ หรืออาศัยที่คุณมีสายเลือดเดียวกับแม่ของฉัน จึงอาศัยความเป็นญาติกับฉัน？”
นรมนผลักนงลักษณ์ด้วยความโมโห สองมือที่สั่นไหวอยากจะบีบคอของเธอ ออกแรงบิดและโยนทิ้งไป
นงลักษณ์แผลฉีก ตัวสั่นและชักเกร็งด้วยความเจ็บปวด แต่กลับไม่ตอบโต้
“ฉันรู้ว่าเธอเกลียดฉัน และฉันก็รู้ว่าฉันทำผิดต่อคิม แต่ฉันจะทำอะไรได้？ตั้งแต่ฉันเกิดมาก็ถูกลิขิตให้โชคชะตาน่าเวทนา ฉันเพิ่งจะคลอดออกมาไม่กี่ชั่วโมงก็ถูกคนพรากไปจากแม่ เธอรู้ไหมว่าหลายปีที่ผ่านมาฉันมีชีวิตอย่างไร？ไม่ เธอไม่รู้ พวกเธอทุกคนไม่มีใครรู้！”
นงลักษณ์น้ำตาอาบแก้มทันที
“ตั้งแต่เด็กฉันถูกทิ้งในป่าดงดิบ แย่งกินอาหารกับสัตว์ร้ายเหล่านั้น ฉันเรียนรู้การเอาตัวรอดในสภาพแวดล้อมที่เลวร้าย ความรู้สึกที่ฉันถูกสัตว์ร้ายกัดฉีกผ่านความตายครั้งแล้วครั้งเล่า เธอไม่รู้ว่าฉันเฝ้าปรารถนาการปกป้องและความรักจากพ่อแม่มากแค่ไหน แต่ทุกครั้งที่ตื่นขึ้นก็คือความผิดหวังครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันออกมาจากป่าอย่างยากลำบาก เมื่อถูกทิ้งที่เกาะร้างและถูกฝึกกับเด็กในวัยเดียวกัน ฉันคิดว่าชีวิตของฉันจะเปลี่ยนไป แต่เปล่าเลย นั่นคือการเข่นฆ่ากันเอง ฉันไม่ฆ่าก็ต้องถูกฆ่า”
“เธอรู้ไหมว่าการฆ่าคนครั้งแรกรู้สึกยังไง？ปีนั้นฉันเพิ่งจะแปดขวบ ตอนแปดขวบเธอทำอะไรอยู่？ออดอ้อนอยู่ในอ้อมกอดของพ่อแม่？เมื่อกำลังลุ้นว่าพรุ่งนี้จะมีเสื้อผ้าใหม่ใส่หรือเปล่า ส่วนฉันกลับฆ่าคน！อายุสิบแปดปี อายุเท่ากัน พวกเธอเพ้อฝันถึงความรัก จินตนาการว่าเจ้าชายขี่ม้าขาวเป็นยังไง แต่ฉันล่ะ？ฉันถูกฝึกให้เป็นนักฆ่ามืออาชีพ เพื่อทำงานให้สำเร็จการเสียสละเสน่ห์ของผู้หญิงนั้นไม่สำคัญ ทำงานสำเร็จไม่มีรางวัล เพียงแค่มีชีวิตเหมือนศพเดินได้ แต่ถ้าไม่สำเร็จ การลงโทษนั้นคือนรกบนดิน เป็นความโหดร้ายที่พวกเธอคิดไม่ถึง！”
“ฉันจะทำอย่างไร? ฉันจะทำอะไรได้ ？ฉันเคยต่อต้าน เคยหนี แต่ฉันดิ้นไม่หลุด ฉันเหมือนกับปลาบนเขียง ทำได้เพียงปล่อยให้คนอื่นฆ่า เมื่อฉันได้รับภารกิจให้เข้าใกล้คุณท่านรอง เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้ว่าฉันก็มีพ่อแม่และน้องสาว แต่น้องสาวกลับเป็นเป้าหมายในภารกิจของฉัน ฉันเห็นหล่อนปรนนิบัติอยู่ข้างพ่อแม่หลายปี เห็นหล่อนชอบเจ้าชายขี่ม้าขาวของตัวเอง เธอรู้หรือเปล่าว่าตอนนั้นฉันทั้งเกลียดทั้งอิจฉามากแค่ไหน？ทำไมคนที่ถูกจับไปไม่ใช่หล่อนแต่เป็นฉัน？ฉันรู้ ความคิดแบบนี้มันบ้าไปแล้ว ฉันด่าตัวเองทุกวันไม่หยุด แต่กลับต้องทำหน้าที่ ไม่มีใครรู้ความทรมานในใจฉัน”
“ฉันคิดจะแสดงตัวกับหล่อน อยากบอกว่าฉันคือพี่สาวฝาแฝดของหล่อน แต่เมื่อฉันเพิ่งจะมีความคิดนี้ก็ถูกจับได้ เธอรู้ไหมเพราะความคิดนี้ฉันต้องผ่านอะไรมาบ้าง？ฉันถูกคนกดหัวลงน้ำชั่วโมงกว่า！ความรู้สึกเจ็บแสบเหมือนมีดทื่อๆ กรีดลงบนเนื้อ ฉันดิ้นไม่หลุด กลับตายไม่ได้ ทรมานจิตใจของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เฆี่ยนตีเนื้อหนังมังสาของเธอ ขจัดความสงสารและความเมตตาเล็กๆ น้อยๆ ที่เหลืออยู่ให้หมดไปโดยสิ้นเชิง ฉันเป็นนักฆ่า！ไม่สามารถมีความรู้สึก ไม่สามารถมีอิสระ จนแม้แต่ไม่สามารถมีความคิดอื่นด้วยซ้ำ！ฉันอยากมีชีวิต ฉันอยากได้อิสระของฉันเองก็จำเป็นต้องเสียอะไรสักอย่าง นรมน ฉันแค่อยากมีชีวิต การมีชีวิตอยู่ สำหรับพวกเธอมันง่าย ค่อนข้างง่าย แต่สำหรับฉัน นั่นเป็นความเพ้อฝันอย่างหนึ่ง เป็นสิ่งที่ต้องถูกเหยียบย่ำในนรกถ้าอยากได้มัน！เธอเข้าใจไหม？”
นงลักษณ์ร้องไห้สะอึกสะอื้น
จู่ ๆ นรมนไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร
เธอไม่เคยสัมผัสชีวิตแบบนั้น เธอไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรถ้าตนเองแลกสถานะกับนงลักษณ์
คำวิจารณ์ค้างอยู่ในลำคอทันที ไม่สบายใจอย่างรุนแรง กลับตะโกนสักคำออกมาไม่ได้
เกลียดไหม？
นรมนคิดว่าเธอเกลียดนงลักษณ์
ในเมื่อเป็นเพราะเธอ พ่อกับแม่ของคนเองจึงต้องคลาดกันชั่วชีวิต
แต่สงสารไหม？
นรมนยังรู้สึกสงสาร
เห็นนงลักษณ์ร้องไห้อย่างควบคุมไม่อยู่ คิดไม่ถึงว่าอยากจะเข้าไปกอดเธอเอาไว้ แล้วบอกว่า “ไม่เป็นไรตอนนี้คุณกลับมาบ้านแล้ว คุณยังมีฉันกับญาติคนอื่นอยู่”
แต่คำพูดเหล่านั้นไม่ว่าอย่างไรก็พูดออกมาไม่ได้
ความคิดร้อยแปดผุดขึ้นในใจ กลับไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับนงลักษณ์อย่างไร
ทันใดนั้นนรมนหันตัวเดินออกจากห้องไป
เมื่อประตูปิดลง เธอได้ยินเสียงร้องไห้ในห้องของนงลักษณ์ดังออกมา อย่างไม่เกรงใจ อึดอัดใจ เสียใจ และทุกข์ใจ แต่ละความรู้สึกผสมผสาน กลายเป็นตาข่ายตาถี่ยิบ ตาข่ายที่เธอดิ้นไม่หลุด กลับทรมานจนหายใจไม่ออก
ไม่รู้ว่านงลักษณ์ร้องไห้นานแค่ไหน อาจจะร้องจนเหนื่อย หรืออาจจะร้องจนเป็นลม สุดท้ายเสียงเงียบไป
นรมนกลัวเธอเป็นอะไรไป จึงเรียกหมอกับพยาบาลมา หลังจากตรวจดู ได้ยินหมอพูดว่าแค่เป็นลมไปจึงพยักหน้า
เธอคิดไตร่ตรอง และโทรหานภดล
อาการบาดเจ็บของนภดลไม่รุนแรงมาก เมื่อรับสายของนรมนก็แปลกใจเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไร
“คุณนาย”
“เอาคนเก่งๆ ของอาณาจักรรัตติกาลย้ายมาคุ้มครองนงลักษณ์”
คำพูดของนรมนอ่อนแรง กลับทำให้นภดลชะงักไปเล็กน้อย
“คุณนาย ผมถูกปลดออกจากตำแหน่งแล้ว”
“ตั้งแต่ที่นายถูกคุณนายตระกูลจันทรวงศ์ทำร้าย นายได้กลับสู่หน้าที่แล้ว”
นรมนพูดจบก็วางสายไป
เธอกดดันมาก เหมือนกับมีเมฆดำเต็มท้องฟ้า ปัดออกไปไม่ได้
นรมนเดินอยู่ที่ระเบียงทางเดินคนเดียว ในสมองกลับไปคิดถึงเรื่องที่นงลักษณ์เพิ่งจะพูด ทันใดนั้นก็ตระหนักอะไรบางอย่าง
นงลักษณ์คือนักฆ่า！
และเป็นนักฆ่าที่เก่งมาก！
งั้นคนที่สามารถทำร้ายนงลักษณ์ต้องฝีมือดีแค่ไหน？
นี่มันไม่ถูกต้อง！
นงลักษณ์บาดเจ็บตรงหน้าอก ถ้าเธอเตรียมป้องกันตัว ไม่มีทางที่ตนเองจะบาดเจ็บร้ายแรงแบบนี้ นอกเสียจากคนนั้นคือเพื่อนเก่าของเธอ
ความคิดเช่นนี้ทำให้นรมนหันตัวทันที รีบกลับไปที่ห้องพักผู้ป่วยของนงลักษณ์ น่าเสียดายที่ในห้องว่างเปล่า
นงลักษณ์ไม่อยู่แล้ว！
นรมนคิ้วขมวดทันที
เมื่อสักครู่พูดมาตั้งเยอะ ทั้งหมดคือการวางแผนทรมานตนเองเพื่อให้พวกเธอไว้ใจใช่ไหม？
ทั้งหมดเป็นกลยุทธ์เพื่อทำให้เธอสับสนและหนีไปใช่ไหม？
นรมนกำมือแน่น จนแม้แต่อยากฆ่าคน
นงลักษณ์！
นังตัวดี！
ตนเองผ่านอะไรมามากแบบนี้ ไม่คิดว่าความรักจะทำให้ตาบอด ถูกนงลักษณ์หลอกใช้ประโยชน์อีก？
นรมนหันตัวเดินไปอย่างโมโห กลับมองเห็นรอยเลือดที่ขอบหน้าต่าง
เธอคิ้วขมวดเล็กน้อย จากนั้นโทรหานภดลอย่างหงุดหงิด
“ไม่ต้องส่งคนมาแล้ว แต่ส่งคนออกไปค้นหาทั่วเมือง หาที่อยู่ของนงลักษณ์มา ไม่อย่างนั้นนายตาย”
พูดจบ นรมนเตะกระถางดอกไม้ด้านข้างทันทีด้วยความโกรธ
เพล้ง！กระถางดอกไม้แตกละเอียด ดอกไม้ด้านในกระเด็นออกมาทันที
“น่ารังเกียจ！นงลักษณ์ เธอมันน่ารังเกียจเกินไป！”
นรมนหันตัวเดินจากไปอย่างโมโห
แต่เธอออกไปได้สักพัก มีร่างหนึ่งร่วงมาจากหลังผ้าม่านระเบียง ใบหน้าขาวซีดเหมือนกระดาษ ไม่ใช่นงลักษณ์แล้วจะเป็นใครไปได้อีก
เธอมองทิศทางที่นรมนออกไป หัวเราะขมขื่น
สุดท้ายยังผลักไสคนที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดที่สุดกับตนเองออกไป
รอยยิ้มของนงลักษณ์เศร้าโศกและกลัดกลุ้มใจ
เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ลุกขึ้นอย่างโซเซ เปิดประตูมองซ้ายมองขวาถึงจะเดินออกไป
คนของนรมนออกไปตามหาเธอ ตอนนี้ด้านในจึงปลอดภัยที่สุด
นงลักษณ์เข้าไปในห้องทำงานของพยาบาล ขโมยชุดพยาบาลมาใส่ และสวมผ้าปิดปาก จากนั้นเดินออกมาอย่างเปิดเผย
เธอมองซ้ายขวา พบว่าไม่มีอะไรน่าสงสัย จึงรีบเดินไปด้านหลัง
นรมนเดินออกมาจากเงามืด มองทิศทางที่นงลักษณ์เดินไป แววตาเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
เธอแอบตามไป
นรมนตามไปข้างหลัง เปลี่ยนเส้นทางและทิศทางเป็นครั้งคราว แต่ไม่คลาดกับนงลักษณ์
ในเวลาอันรวดเร็ว นงลักษณ์ลงจากรถที่สุสานพรสรรพ์์
นรมนสงสัย
สุสานพรสรรพ์์？
เธอมาทำอะไรที่นี่？
นงลักษณ์ยังคงมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง ถึงจะเดินเข้าไป
นรมนรู้ ตนเองทำแบบนี้อันตรายมาก แต่สายเกินไปที่จะจัดคนอื่น วันนี้เธออยากเห็นว่า แท้จริงนงลักษณ์คิดจะทำอะไร？
นงลักษณ์มุ่งตรงมาที่ป้ายหลุมศพหนึ่ง น้ำตาไหลรินออกมาทันที
เธอคุกเข่าตรงหน้าป้ายหลุมศพ กอดป้ายหลุมศพเอาไว้ทันที ร้องไห้อย่างเสียใจ
เพราะนรมนอยู่ไกล จึงมองเห็นไม่ชัดว่าชื่อบนป้ายหลุมศพเป็นใคร เพียงแต่นงลักษณ์ร้องไห้อย่างเจ็บปวด
ผู้หญิงคนนี้อยากเอาน้ำตาที่ไม่เคยร้องมากว่าสิบปีร้องออกมาให้หมดภายในวันเดียวใช่ไหม？
นรมนรอคอยด้วยความสงสัย
หลังจากนงลักษณ์ร้องไห้ไปได้สักพัก ก็ไม่รู้ว่าพูดอะไร อยู่ห่างเกินไปฟังไม่ชัด เพียงแค่ได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นของนงลักษณ์ดังมาไม่หยุด
หลังจากเธอร้องไห้เสร็จก็เคาะหัวสามครั้งบนป้ายหลุมศพ ลุกขึ้นเดินออกไป
นรมนรีบเข้าไปดู ตกใจทันที ！
รูปบนป้ายหลุมศพคือคุณยายของเธอ！
ไม่คิดว่าคุณยายจะฝังอยู่ที่นี่？
นรมนไม่เคยได้ยินว่าหลังจากคุณยายเสียแล้วฝังที่ไหน คิมก็ไม่เคยพูด คุณท่านตนุวรยิ่งไม่เคยพูดถึง เธอคิดไม่ถึงว่าคุณยายจะฝังอยู่ในสุสานพรสรรพ์์สุสานสาธารณะแบบนี้
ลองคิดดูแล้ว ตอนคุณยายจากไป มีเพียงเทย่าอยู่ข้างกาย ชีวิตตกอับไม่เป็นรูปเป็นร่าง จะมีเงินฝังเธอในสุสานส่วนตัวได้อย่างไร？
เพียงแต่นงลักษณ์รู้ได้อย่างไร？
หรือจะบอกว่าเมื่อสักครู่นงลักษณ์ร้องไห้ให้กับคุณยายที่นี่？
นรมนคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ
เธอมองดูร่างของนงลักษณ์ค่อยๆ ไกลออกไป เคาะหัวสามทีให้คุณยายอย่างอดไม่ได้จากนั้นรีบตามไป เพียงแต่เมื่อถึงประตูก็มองเห็นว่ามีคนกำลังรออยู่ตรงนั้น
