ความรู้สึกหายใจไม่ออกก็ค่อยๆ เข้ามาทันที
“บุริศร์……”
เสียงนรมนมีความสงสัยและความเสียใจเล็กน้อย
บุริศร์แค่รู้สึกตรงหน้าเป็นสีแดงสด ความดุร้ายไร้ขอบเขตสุมในอกเขา ราวกับมีเสียงตะโกนข้างหูเขาตลอดเวลาว่า “ฆ่าเธอ ฆ่าเธอ!”
ปัจจัยความโกรธกริ้ววิ่งไปทั่วร่างกาย ราวกับมีแค่เลือดสดเท่านั้นที่บรรเทาความใจร้อนในก้นบึ้งจิตใจได้ แต่เสียงที่เสียใจนั้นดันคุ้นเคย ราวกับมีมือเล็กนุ่มนิ่มคู่หนึ่งสัมผัสหัวใจเขาเบาๆ มันมีความอบอุ่นและความหวานเล็กน้อย
มือบุริศร์คลายลงทันที
นรมนรีบดิ้นออกมา กุมคอตัวเองแล้วไอ ดวงตาคู่สวยมองตรงไปที่บุริศร์
บุริศร์ผิดปกติ!
ดวงตาเขาไม่มีจุดโฟกัส ดวงตาถึงขนาดแดงสด ราวกับตกอยู่ในฝันร้ายอะไรบางอย่าง
และกลิ่นอายบนร่างกายเขาในขณะนี้ความยุ่งเหยิงเล็กน้อย ด้วยปัจจัยที่บ้าคลั่งดีเดือด ราวกับจะทำลายทั้งห้อง
“บุริศร์ คุณตื่นสิ! ฉันเป็นภรรยาคุณนรมนไง! บุริศร์!”
นรมนตะโกน
คิ้วบุริศร์ขมวดแน่น ราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง และเหมือนใจลอยอีกครั้ง
ถึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับบุริศร์ แต่นรมนในตอนนี้รอไม่ไหวแล้ว
เธอรีบเดินไปข้างหน้า ตบหน้าบุริศร์หนึ่งที
“คุณตื่นสิ!”
“เธอรนหาที่ตายเหรอ!”
บุริศร์จับมือนรมนทันที ขณะที่คิดจะออกแรงทรมาน ทันใดนั้นน้ำตาใสหยดหนึ่งก็ตกลงบนหลังมือบุริศร์
“คุณบ้าไปแล้วเหรอ? คุณคิดจะฆ่าฉันอีกเหรอ? บุริศร์ คุณแม่งชั่ว! คุณจะฆ่าฉันนะ! ตอนนี้คุณจะฆ่าฉัน!”
ขณะที่พูด นรมนก็เดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าวอย่างช่วยไม่ได้ ถึงขนาดยื่นศีรษะตัวเองออกมาด้วยซ้ำ
“คุณลงมือเลย เอาสิ รีบลงมือ!”
เสียงดุด่าด้วยความโกรธแต่ละเสียงทำให้บุริศร์มึนงง ราวกับคิดอะไรบางอย่างได้ ดวงตาเขาค่อยๆ สว่างขึ้นทีละนิด และเห็นนรมนตรงหน้าร้องไห้แล้ว
บางทีเพราะความโกรธ บางทีเพราะความเสียใจ นรมนใช้มืออีกข้างเช็ดน้ำตาด้วยความไม่พอใจ ท่าทางขุ่นเคืองทำให้บุริศร์ยกมุมปากขึ้นมาทันที
ฝ่ามือจับข้อมือเธออย่างแรง นรมนตกอยู่ในอ้อมแขนเขา
กลิ่นคุ้นเคยผสมกับกลิ่นหอมเย็นๆ โอบล้อมนรมนทันที
“คุณปล่อยฉัน! คุณมันชั่ว! คุณจะบีบคอฉันให้ตายใช่ไหม? ตอนนี้มากอดฉันเพื่ออะไร? ไอ้ชั่ว!”
นรมนยกกำปั้นต่อยหน้าอกบุริศร์
ความโค้งที่มุมปากบุริศร์กว้างขึ้น
“พอแล้ว ไม่กลัวมือเจ็บเหรอ?”
แรงนรมนนั้นสำหรับบุริศร์แล้วมันก็ไม่ต่างกับการจั๊กจี้ เห็นเธอต่อยจนเหนื่อย ใบหน้าก็แดงจะเป็นลม จึงเอ่ยปากพูดเรียบๆ
นรมนรู้สึกน้อยใจจะตายอยู่แล้ว
ตัวเองเป็นห่วงและหวาดกลัว ผลสุดท้ายพอเข้ามาบุริศร์ก็เหมือนบ้าคลั่ง เกือบบีบคอตัวเองตาย
ถึงไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด แต่เธอก็น้อยใจอย่างอธิบายไม่ได้
คิดถึงตรงนี้ ก็รู้สึกยังไม่หายโกรธ จึงอ้าปากกัดหน้าอกบุริศร์ทันที
ความชาผสมความเจ็บพุ่งเข้ามาทันที
บุริศร์เรียกมันว่าความเจ็บแสบเกินบรรยาย
ก้มหน้ามองหญิงสาวตัวน้อยในอ้อมแขน เสียงมีสีสันเล็กน้อย
“คุณกัดตรงไหนน่ะ?”
นรมนตกตะลึงเล็กน้อย รีบอ้าปากปล่อย ก็เห็นรอยแดงบนหน้าอกบุริศร์ที่ไม่คิดว่าตัวเองจะกัดลงไป
ทันใดนั้น หน้านรมนก็กังวลขึ้นมาทันที อยากจะหารูแล้วมุดหนี
เธอกำลังโกรธอยู่โอเคไหม?
ทำไมตอนนี้ดูแล้วรู้สึกเหมือนกำลังเสพสม?
นรมนผลักบุริศร์ออกแล้วหันตัวจะเดินไป แต่โดนบุริศร์โอบเอวบางจากด้านหลัง ออกแรงโยนนรมนไปบนเตียง
“ออกไป! อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!”
นรมนโกรธเคืองในเวลาเดียวกัน ยังไม่ทันลุกขึ้น ก็ถูกบุริศร์กดลงบนเตียงทันที
“พอได้แล้ว นอนเป็นเพื่อนฉันนะ ปวดหัว”
เสียงบุริศร์ไม่ดัง แต่กลับทำให้นรมนหยุดการกระทำทั้งหมดได้สำเร็จ
ใช่แล้ว
ชายคนนี้โดนวางยาพิษ!
มิลินบอกถอนพิษแล้วเธอเลยขึ้นมา แต่ท่าทางบุริศร์เมื่อครู่นี้ผิดปกติอย่างมาก และน่ากลัวมาก
นรมนหัวใจเต้นตึกตัก ถามขึ้น “พิษของคุณ……”
“ถอนพิษแล้ว แค่อ่อนแอกับเหนื่อยมาก ให้ฉันพักผ่อนสักพัก ครึ่งชั่วโมงก็พอ”
พูดจบบุริศร์ก็พลิกตัวนอนทันที แต่แขนยังโอบนรมนอยู่ ท่าทางนั้นเห็นได้ชัดว่าไม่ให้นรมนจากไป
ข้างหูมีเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของบุริศร์ดังเข้ามา ราวกับว่าเขาหลับแล้วจริงๆ
นรมนหันหน้าไปข้างๆ เห็นสีหน้าบุริศร์ซีดเซียวเหมือนกระดาษ แม้แต่ปากก็ไม่มีสีเลือดด้วยซ้ำ กังวลขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
มิลินบอกว่าถอนพิษได้แล้ว เธอไม่ค่อยเชื่อนัก แต่เมื่อครู่นี้บุริศร์ก็พูดแบบนี้ ก็แสดงว่าถอนพิษได้แล้วจริงๆ ล่ะมั้ง
แต่บุริศร์ที่ใจร้อนรุนแรงเมื่อครู่นี้มันเกิดอะไรขึ้น?
นรมนไม่เข้าใจ
“หลับตา นอนหลับ ไม่งั้นเราทำเรื่องอื่นกันได้นะ”
บุริศร์ที่เดิมทีควรหลับไปแล้วจู่ๆ ก็เอ่ยปาก ทำให้นรมนตกใจมาก
“คุณแกล้งหลับเหรอ?”
“ตอนแรกหลับอยู่ แต่คุณจ้องฉันตลอดเวลา สายตานั้นทำให้ฉันอึดอัด”
สิ่งที่บุริศร์ไม่ได้พูดก็คือ สีหน้าแววตาสอบสวนนั้นทำให้เขาหงุดหงิดมาก อยากจะทะเลาะ อยากจะฆ่าคน
เขาพยายามยับยั้งชั่งใจ เพราะเขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ข้างกายเป็นผู้หญิงที่ตัวเองต้องการปกป้องสุดหัวใจ
เขาไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธอเด็ดขาด รวมถึงเขาด้วย
นรมนนึกถึงสีหน้าแววตาของตัวเองเมื่อครู่นี้ และได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้อีก จึงรีบหลับตา
ทรมานอยู่ตั้งนาน ประสาทตึงเครียดของนรมนก็ผ่อนคลายทันที ในจมูกมีกลิ่นคุ้นเคยของบุริศร์ ทำให้เธอหลับไปเองอย่างควบคุมไม่ได้
ครึ่งชั่วโมงต่อมา บุริศร์ก็ลืมตาขึ้นทันที
ฉากก่อนหน้านี้ไม่นานยังคงวนเวียนในสมอง คิ้วเขาขมวดแน่น อยากจะแยกศีรษะออกมาเป็นชิ้นๆ เอาสิ่งที่มีอิทธิพล เสียงร้องไห้ตะโกนเหล่านั้นโยนทิ้งไป
มันช่างน่ารำคาญเกินไปแล้ว!
บุริศร์กำลังจะลุกขึ้น พบว่าแขนตัวเองถูกเอาไปเป็นหมอนอยู่
เขาเหลือบมองเล็กน้อย เมื่อเห็นใบหน้าหลับอย่างสงบของนรมนความดุร้ายและความโกรธเคืองทั้งหมดก็นิ่งลงทันที
มุมปากยกยิ้มเล็กน้อย จูบหน้านรมนหนึ่งที จากนั้นก็ค่อยๆ ชักแขนตัวเองออกมา พลิกตัวและลงจากเตียง
เมื่อเปิดประตูห้องนอน มิลินก็ยังอยู่
เพราะความสัมพันธ์ของกิจจา ถึงกานต์จะไม่ค่อยชอบมิลินนัก แต่ก็ไม่ได้ทำให้เธอลำบากใจ
กมลเห็นนรมนไม่ออกมานานแล้ว ตัวเองก็ฟุบหลับบนตักกานต์
“แด๊ดดี้!”
กิจจาได้ยินเสียงประตูขยับ ก็เงยหน้าขึ้นทันที เห็นบุริศร์จิตวิญญาณฟื้นฟูเป็นปกติก็เอ่ยปากด้วยความดีใจทันที
ในดวงตาเขาส่องประกายระยิบระยับ มันสดใสมาก
บุริศร์มองเขาก่อนจะพยักหน้า
“เอายากันยุงเข้าไปให้พวกเขาสองคนหน่อย วันนี้เราจะออกเดินทาง”
กิจจาชะงักไป จากนั้นก็ตระหนักได้ทันทีว่าบุริศร์กำลังพูดกับตน จึงรีบพยักหน้าไปที่ห้อง
กานต์มองเขา ไม่ได้ขยับและขยับไม่ได้ แค่ถามขึ้นเสียงทุ้ม “คุณบุริศร์ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
“ไม่เป็นอะไรแล้ว”
บุริศร์เดินไป
มิลินยืนขึ้นทันที จากนั้นก็ยืนให้ความเคารพอย่างยิ่งทางด้านหลังบุริศร์ ท่าทางและลักษณะนั้นทำให้กานต์ตกใจมาก
“นี่มัน……”
“ไม่ต้องสนใจเธอ”
ดวงตาบุริศร์มีความรังเกียจนิดหน่อย
เขานวดขมับ แล้วพูดกับกานต์ “เอาแหวนให้ฉัน”
ถึงจะไม่ได้เรียกชื่อ แต่กานต์ก็ยังเข้าใจอย่างรวดเร็ว เอาแหวนหมู่บ้านดารายนให้บุริศร์
บุริศร์สวมบนนิ้วก้อยตัวเองทันที มันไม่ใหญ่ไม่เล็ก กำลังพอดี
มิลินเห็นแหวนที่เป็นตัวแทนคุณท่านบนนิ้วของบุริศร์ส่องประกาย ในดวงตาก็มีน้ำตาเล็กน้อย จากนั้นก็ก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว
“เธออยากออกไปกับพวกเราเหรอ?”
คำถามนี้ทำให้มิลินไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไร
“ฉันไม่รู้”
“จะทำอะไรก็ไปทำซะ ครอบครัวเราจะไปเที่ยว เธอตามมามันไม่สะดวก”
น้ำเสียงบุริศร์ยังคงรังเกียจ
ตั้งแต่เขาตื่นมาจนถึงตอนนี้ ไม่พูดถึงหมู่บ้านดารายนสักคำ ทำให้มิลินค่อนข้างสงสัย แต่ไม่กล้าถามอีก ในขณะนี้ได้ยินขับไล่ตน ก็เบิกตากว้างอย่างช่วยไม่ได้
“คุณท่าน คุณไม่กลับไปเหรอ?”
“เรื่องของฉันจำเป็นต้องให้เธอเตรียมการด้วยเหรอ? คุณท่านไม่ดีเท่าให้เธอทำเหรอ?”
ดวงตาบุริศร์กวาดมองไปอย่างแผ่วเบา แต่สีหน้าแววตาทำให้มิลินขาอ่อนอย่างควบคุมไม่ได้
ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงท่าทางบุริศร์ตอนถอนพิษเมื่อครู่ เหมือนเทพสังหารในโลกหน้า ความดุร้ายที่เข้มข้นนั้น แม้แต่ไม่ได้ทำอะไรเลยก็เพียงพอที่จะทำให้รู้สึกหายใจยากลำบาก
มิลินรีบกลืนน้ำลาย และก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว
“ไม่กล้าหรอกค่ะ”
“งั้นก็ไสหัวไป”
บุริศร์พูดออกไปโดยไม่ปกปิดความรู้สึกตัวเองเลย
มิลินเหลือบมองห้องกิจจา สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร รีบออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว
กานต์เริ่มจ้องมองบุริศร์ตลอดเวลาตั้งแต่บุริศร์เปิดประตูมา ในขณะนี้มิลินไปแล้ว ตอนที่ภายในห้องรับแขกก็เหลือเพียงพวกเขาสองพ่อลูก และกมลที่นอนหลับอยู่ กานต์ก็เอ่ยปากในที่สุด
“คุณบุริศร์ คุณเหมือนแตกต่างตรงไหนสักแห่ง”
“ถูกปลูกพิษ ในใจรู้สึกหงุดหงิด”
บุริศร์ไม่ได้ปิดบังกานต์ แต่ทำให้กานต์ตกใจมาก
“พิษ? ใครทำคุณ? มิลินเหรอ? ผมจะไปฆ่าเธอ!”
ขณะที่พูดกานต์ก็จะลุกขึ้น แต่ถูกบุริศร์จับมือเล็กของเขาเอาไว้ทันที
เขายกยิ้มชั่วร้าย พูดอย่างไม่เหมาะสม “ลูกไม่กลัวกิจจาเสียใจเหรอ?”
ประโยคนี้ทำให้กานต์ลังเลนิดหน่อย แต่พูดเสียงทุ้ม “พี่บอกว่า ใครก็ไม่สำคัญเท่าคนในครอบครัว ถ้ามิลินทำร้ายคนในครอบครัวเรา เขาจะปกป้องคนในครอบครัวโดยไม่สนทุกอย่าง”
ดวงตาบุริศร์เป็นคลื่นเล็กน้อย อารมณ์แวบผ่านในดวงตาเขา
เขาพูดขึ้น “กานต์ ลูกจำไว้นะ ต่อไปไม่ว่าพี่ชายลูกจะทำอะไรลงไป ไม่ใช่ให้เขามาปกป้องเรา แต่เราต้องปกป้องเขา เข้าใจไหม?”
พูดจบ ดวงตาบุริศร์ก็มองกานต์ทันที
สายตาเย็นชาน่าสะพรึงกลัวทำให้กานต์รู้สึกแปลกตา และหวาดกลัวเล็กน้อย แต่ก็ยังพยักหน้า
บุริศร์เห็นเขาตกลงแล้ว ถึงได้ละสายตากลับมา พูดขึ้นเรียบๆ “เก็บของซะ เราจะไปหมู่บ้านดารายน”
เมื่อพูดคำนี้ออกไป กานต์ก็ตกตะลึงทันที
“เมื่อกี้ที่มิลินอยู่ทำไมคุณ……”
“เธอมีค่าอะไร? ฉันต้องคอยรายงานที่อยู่ของเราให้”
ท่าทางบ้าบิ่นไร้ความยับยั้งช่างใจของบุริศร์นั้นเผยออกมาเต็มที่ ทำให้กานต์งงไปชั่วขณะหนึ่ง
นี่คือคุณบุริศร์เหรอ?
คุณบุริศร์ที่เย็นชาเหมือนน้ำแข็ง ไม่ตรงปกและหน้าเนื้อใจเสือคนนั้นเหรอ?
