บุริศร์ฟังมิลินร้องไห้ขณะพูดเรื่องพวกนี้จบ มองเธอก้มศีรษะติดพื้นคำนับให้ตนไม่หยุดด้วยท่าทีที่ต่ำต้อย แต่เขาไม่ได้พูดอะไร
ใบหน้าหล่อดูดีนั้นเปื้อนไปด้วยสีทองหนึ่งชั้นในขณะนี้ แสงสีขาวค่อยๆ จางลงไปทีละนิด สุดท้ายก็หายไปทั้งหมด
สีหน้าบุริศร์กลับมาสู่สภาพสีปกติ
เขาพิงที่ขอบเตียง ไม่รู้กำลังคิดอะไร
ทะเลเลือดล้างแค้นอันไม่มีสิ้นสุดของหมู่บ้านดารายนริบหรี่อยู่ในหัวสมองเขาอย่างต่อเนื่องเหมือนในภาพยนตร์
เขาเห็นคนแปลกหน้า และเห็นคนคุ้นเคย
หนึ่งในนั้นมีคุณท่านตนุวรตอนยังหนุ่ม!
เขาหยิบแก้วน้ำข้างๆ มาเล่นอย่างราบรื่น
แก้วน้ำนี้นรมนเตรียมให้บุริศร์ ในนั้นยังมีน้ำอุ่น
ขณะเดียวกันที่บุริศร์เอาแก้วน้ำมาเล่น น้ำในนั้นกระเซ็นออกมาเยอะมาก สาดลงบนมือเขา มันอุ่นเหมือนกับความรู้สึกที่นรมนมีให้เขา
นรมนอ่า!
ดวงตาบุริศร์เป็นคลื่นเล็กน้อย
ทำไมเป็นหลานสาวของคุณท่านตนุวรล่ะ?
มิลินไม่ได้ยินเสียงบุริศร์นานมาก เงยหน้าขึ้นเหลือบมองเขาอย่างช่วยไม่ได้ ทันใดนั้นแก้วน้ำใบหนึ่งก็โยนไปหาเธอทันที
เธอไม่กล้าหลบ ทำได้แค่ฝืนทน
แก้วน้ำเฉียดแก้มมิลินไป กระทบผนังด้านหลังทันที เกิดเสียงเพล้ง มันแตกออกเป็นหลายส่วน
มิลินกลืนน้ำลายดังอึก
บุริศร์ในตอนนี้นิสัยแปลกประหลาด ไม่รู้เพราะอิทธิพลของพิษสีทองหรือไม่ แต่ยิ่งทำให้รู้สึกหวาดกลัวและตระหนกตกใจ
บุริศร์ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย พูดขึ้นเรียบๆ “เรื่องนี้ใครก็ห้ามพูด แม้แต่กิจจาก็ห้ามให้เขารู้ เข้าใจไหม?”
“ค่ะ”
“ในเมื่อเธอบอกว่าในเลือดฉันมีพิษในความทรงจำ งั้นในลูกชายฉันกับกิจจาจะมีสิ่งตกค้างไหม?”
คำพูดบุริศร์ทำให้มิลินส่ายหน้าทันที
“ไม่มีค่ะ พิษในความทรงจำนี้มันส่งต่อรุ่นสู่รุ่น ส่งต่อแค่รุ่นเดียว ถึงแม้รุ่นนี้จะไม่สามารถทำภารกิจสำเร็จได้ ก่อนตายก็จะต้องปลูกให้คนรุ่นต่อไป”
“เฮอะๆ”
บุริศร์หัวเราะขึ้นมาทันที มีความเสียดสีไร้ขอบเขต ทำให้มิลินแสบแก้วหูนิดหน่อย แต่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองชายคนนี้
“หมู่บ้านดารายนถึงแม้จะไม่ถูกคนพวกนั้นเผา ฉันก็จะพาคนไปเผาหมู่บ้านดารายน!”
เมื่อประโยคนี้พูดออกไป ก็ทำให้มิลินตกใจกลัวทันที
“คุณท่าน คุณ……”
“ทำร้ายลูกตัวเองแบบนี้ มีความเป็นพ่อแม่สักนิดไหม? ในเมื่อนอกจากพวกเธอเลี้ยงพิษ ก็ทำเรื่องโหดร้ายแบบนี้กับลูกตัวเอง งั้นจำเป็นต้องเก็บไว้ไหม? หมู่บ้านล้อมรั้วที่ชั่วร้ายแบบนี้ แค่เผาก็เป็นวิธีที่เบาแล้ว”
บุริศร์พูดถึงตอนสุดท้าย ก็แสดงอารมณ์โกรธทันที ดวงตาเย็นชานั้นมีประกายไฟสีแดงสด ราวกับรู้แจ้งอย่างสูงสุด อุ้งมือสีแดงสดกางออก ต้องการฉีกคนตรงหน้าให้เป็นชิ้นๆ
ความเกลียดชังอันรุนแรงนั้นเหมือนพายุทอร์นาโด ราวกับสามารถฉีกคนเป็นชิ้นๆ ในทุกนาที
มิลินรู้สึกลมหายใจตัวเองจะหยุดลงแล้ว
เธอรู้ความเกลียดชังที่บุริศร์มีต่อป้าโอ และรู้บุริศร์ปฏิเสธพิษจากสัตว์ แต่นี่มันชะตากรรมของตระกูลดารายนพวกเขานะ
ในขณะนี้บุริศร์เป็นคุณท่านของหมู่บ้านดารายน กลับพูดจาน่ากลัวแบบนี้ออกไป ไม่ทำให้มิลินใจสั่นได้อย่างไร?
“คุณท่าน คุณไม่สามารถ……”
“หุบปาก!”
บุริศร์เอ่ยปากทันที เสียงเย็นชาน่าสะพรึงกลัวนั้นมีความแหลมนิดหน่อย เหมือนสามารถทะลุเข้าไปในวิญญาณได้ ทำให้มิลินตกใจกลัวรีบหยุดพูด
ความไม่สบายนิดหน่อยทำให้บุริศร์รู้สึกแย่ คิ้วเขาขมวดแน่น ทันใดนั้นก็ดึงเข็มเงินจุดฝังเข็มบนร่างกายตัวเองออกมา แล้วโยนลงพื้นทันที
เลือดสีดำปล่อยควันสีขาวขึ้นมาทันที
มุมปากบุริศร์ยกยิ้มเสียดสีและขมขื่นอีกครั้ง
“คุณแม่ หล่อนรู้ความหมายของสองคำนี้ไหมว่าคืออะไร? ฉันกับตรินท์ถือเป็นลูกสำหรับหล่อนไหม? ถือว่าเป็นไหม?”
เสียงบุริศร์อ่อนโยน เหมือนเป็นคำถาม แต่สร้างความกดดันอย่างแรงให้มิลิน
เธอไม่รู้ตัวเองต้องตอบอย่างไรถึงจะถูกต้อง แต่ก็ไม่รู้อีกว่าถ้าไม่ตอบจะกระตุ้นบุริศร์ให้โกรธหรือไม่
“ไสหัวออกไป! บอกพวกนรมน ภายในครึ่งชั่วโมงห้ามเข้ามารบกวนฉัน”
เมื่อบุริศร์พูดคำนี้ออกไป มิลินก็โล่งใจอย่างอธิบายไม่ได้ นี่ถึงพบว่าทั้งหลังตัวเองเปียกชื้นไปหมดแล้ว
“ค่ะ”
มิลินรีบลุกขึ้นแล้ววิ่ง แต่ได้ยินบุริศร์พูดขึ้น “อีกอย่าง ฉันจะไว้ชีวิตนงลักษณ์”
มิลินตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็พูดอย่างเคารพ “ค่ะ จากนี้ไปฉันจะไม่ทำอันตรายใดๆ กับนงลักษณ์อีก”
“ไม่จำเป็น เธอควรไล่ฆ่าหล่อนยังไงก็ทำไป แค่ไม่เอาชีวิตหล่อนไปก็พอ ฉันจะเก็บชีวิตหล่อนไว้ และไม่ทำให้เธอตายด้วย ยังไงแล้วเธอก็เป็นอาจารย์ของกิจจา”
คำพูดนี้ของบุริศร์ทำให้มิลินเข้าใจทันที
ชีวิตของเธอยังอยู่ต่อได้ ไม่ใช่เพราะเธอคือลูกหลานหมู่บ้านดารายน แต่เพราะเธอคืออาจารย์ของกิจจา
และบุริศร์ให้เธอไล่ฆ่านงลักษณ์อย่างที่ควรทำ เพื่อทำให้เจ้าของประเทศFสับสน ซึ่งหมายความว่า บุริศร์ตั้งใจจะลงมือประเทศF
มิลินไม่แน่ใจว่าในใจรู้สึกอย่างไร
ถ้าเหล่าบรรพบุรุษหมู่บ้านดารายนรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองส่งต่อรุ่นต่อรุ่นถูกบุริศร์รังเกียจจนขั้นนี้ พูดด้วยความเกลียดชังด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าพวกเขาจะยิ่งนอนตายตาไม่หลับหรือเปล่า
แต่คำพูดเหล่านี้ เรื่องพวกนี้มิลินไม่กล้าถาม
คุณท่านคนก่อนเป็นอย่างไรมิลินไม่รู้ แต่บุริศร์ในขณะนี้เป็นคนอย่างไรเธอรู้ดี
ถ้าหากบุริศร์ถูกกระตุ้นจนโกรธ อย่าว่าแต่เธอคือลูกหลานหมู่บ้านดารายน ถึงจะเป็นจักรพรรดิก็ไม่เท่าสีหน้าแววตา และน้ำตาหยดเดียวของนรมน
ในท้ายที่สุดเหล่าบรรพบุรุษของหมู่บ้านดารายนก็แพ้แล้ว
มิลินเดินออกไปนอกห้อง บุริศร์ก็สะดุดล้มลงบนเตียงทันที เกิดเสียง “พรึ่บ” เลือดสีแดงสดกระเซ็นบนเตียง สะดุดตาเป็นพิเศษระหว่างของเหลวสีดำ
คุณท่าน?
เฮอะๆ ……
ของที่เขาเคยรังเกียจแทบตาย แต่ในขณะนี้มันอยู่ในร่างกายเขาแล้ว
ป้าโออ่า คุณเคยเห็นผมเป็นลูกจากใจจริงเหรอ?
ในสายตาคุณ ฉันคือเครื่องมือ คือแผนการ คือการสมรู้ร่วมคิด ถึงจะเป็นการกลับใจอย่างรวดเร็วครั้งสุดท้าย ก็ยังเพื่อหมู่บ้านดารายน
บุริศร์ไม่รู้ว่าหมู่บ้านดารายนมีความหมายอะไรสำหรับป้าโอกันแน่ แต่เพื่อหมู่บ้านล้อมรั้วกากๆ หมู่บ้านเดียว ทำให้บ้านเขาแตกสาแหรกขาด ใช้ชีวิตไม่เหมือนคนและไม่เหมือนผี และยังคิดจะให้เขาขอความเป็นธรรมให้คนเหล่านั้นของหมู่บ้านดารายนอีก?
ฝันไปเถอะ!
บุริศร์ยิ้มเยาะ รู้สึกถึงความคาวหวานของเลือดในลำคอ กระอักเลือดออกมาอีกครั้ง
ความรู้สึกปวดประสาทหายไปอย่างสิ้นเชิง ในขณะนี้ร่างกายไม่รู้สึกอึดอัดแล้ว แต่กลับอ่อนแรงอย่างมาก
เขาดึงผ้าปูเตียงออก ล้มลงบนเตียงทันทีแล้วหลับไป
ขณะที่มิลินออกไปจากห้องก็พบว่านรมน กิจจา กานต์และกมลล้วนรอในห้องรับแขก ช่วงที่เห็นเธอ สีหน้าแววตามองมาหาอย่างพร้อมเพรียงกัน ทำให้เธอกดดันอย่างมาก
“เขา ไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ตอนนี้ร่างกายอ่อนแอมาก อาจจะต้องพักผ่อนครึ่งชั่วโมง”
มิลินเพิ่งพูดจบ นรมนก็ลุกขึ้นทันที วิ่งไปที่ห้องนอน แต่ถูกมิลินหยุดไว้
“นรมน เขาบอกต้องการพักผ่อน ไม่ว่าใครก็ห้ามเจอ”
“ออกไป!”
ดวงตานรมนเย็นชา ไม่พอใจอย่างมากกับการห้ามของมิลิน ถ้าไม่เห็นแก่หน้ากิจจา เกรงว่าตอนนี้จะลงมือไปตั้งนานแล้ว
มิลินไม่ขยับเลยสักนิด พูดขึ้นอย่างเย็นชา “เขาบอกไม่ว่าใครก็ห้ามเจอ”
คำพูดนี้พูดได้อย่างน่าประหลาด คิ้วนรมนขมวดแน่น
“ฉันเป็นภรรยาเขา”
“ฉันแค่รู้ว่าเขาบอกว่าไม่ว่าใครก็ห้าเจอ ไม่ได้บอกว่าภรรยาเป็นข้อยกเว้น”
การใช้อำนาจบาตรใหญ่ของมิลินปรากฏต่อหน้านรมนและคนในตระกูลโตเล็กเป็นครั้งแรก
กิจจารู้สึกไม่ดีลึกๆ รีบพูดขึ้น “อาจารย์ หม่ามี้ผมแค่อยากเจอแด๊ดดี้ผม คุณห้ามแบบนี้มันไม่เหมาะสม”
“ฉันแค่บอกต่อเจตนาของเขาเท่านั้น”
มิลินเหลือบมองกิจจา ความรู้สึกหลากหลายอยู่ภายในใจ
ตอนนี้เธอสามารถมีชีวิตยืนตรงนี้ได้ ไม่ใช่เพราะตัวเองคือลูกหลานของหมู่บ้านดารายน แต่เป็นเพราะกิจจา!
ประเด็นนี้บุริศร์เน้นย้ำอย่างมาก
เห็นได้ชัดถึงระดับความสำคัญของบุริศร์ที่มีต่อกิจจา
เขากำลังบอกมิลิน ถ้าคุณคิดจะมีชีวิตอยู่ ทางที่ดีให้ปฏิบัติกับกิจจาดีๆ เขาเป็นยันต์ช่วยชีวิตของมิลิน
ตัวมิลินเองมีความรู้สึกซับซ้อนกับกิจจาอยู่แล้ว ในขณะนี้ยิ่งไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี
“อาจารย์?”
กิจจาไม่เข้าใจสีหน้าในดวงตามิลิน จึงเอ่ยปากอีกครั้ง
นรมนฉวยโอกาสขณะนี้สร้างความสับสนแล้ววิ่งไปทันที
“นรมน คุณเข้าไปหาความตาย! ตอนนี้เขาอารมณ์ไม่คงที่ ดุร้ายโหดเหี้ยมมาก คุณ……”
คำพูดมิลินยังพูดไม่จบ มือก็ถูกกิจจาจับเอาไว้
“อาจารย์ คุณก็เหนื่อยแล้ว มาดื่มน้ำสักแก้วเถอะ”
มือกิจจานุ่มนิ่ม เสียงก็อบอุ่น ทำให้มิลินอยากร้องไห้ทันที
เธอเห็นนรมนก้าวเข้าไปก่อนเวลาอันควร สุดท้ายก็ถอนหายใจก่อนจะตามกิจจามานั่งในห้องรับแขก
นรมนกังวลใจและเป็นห่วง ขณะที่เปิดประตูห้องนั้น กลิ่นคาวเหม็นก็พุ่งเข้ามา ทำให้เธอแทบยืนไม่ไหว
ของเหลวสีดำบนผ้าปูเตียงทำให้นรมนขมวดคิ้วแน่น เก็บของขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เหลือบมองบุริศร์อีกครั้ง ในขณะนี้สีหน้าซีดเซียวเหมือนกระดาษ นอนหลับอยู่บนเตียงอย่างสบายตามใจชอบ
นรมนตกตะลึงเล็กน้อย
บุริศร์ได้รับการศึกษาชั้นสูงมาตั้งแต่เด็ก ถึงแม้จะนอนหลับก็ไม่ทำตัวสบายตามใจชอบแบบนี้
นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
นรมนรีบเดินไปข้างหน้า ยื่นมือไปสัมผัสหน้าผากบุริศร์
ยังดี
อุณหภูมิไม่ต่างจากคนปกติแล้ว
ขณะที่เธอโล่งใจ มักรู้สึกว่าบุริศร์นอนแบบนี้มันจะรู้สึกแย่เกินไป กำลังจะพลิกร่างบุริศร์ให้นอนดีๆ แต่ไม่เคยคิดเลย เธอเพิ่งแตะโดนบุริศร์ ดวงตาบุริศร์ก็เปิดขึ้นทันที มือใหญ่เหมือนคีมเหล็กคู่หนึ่งบีบคอนรมนทันที ความเย็นยะเยือกอันน่าสะพรึงกลัวแผ่ขยายออกมาในพริบตาเดียว เหมือนมือที่มองไม่เห็น ทำให้หายใจไม่ออก
“บุริศร์……”
นรมนอึ้งอย่างแท้จริง
บุริศร์ในขณะนี้ดูแล้วไม่ต่างจากตอนปกติอะไร แต่สีหน้าแววตาเย็นเฉียบไร้ความอบอุ่น ขณะที่มองเธอก็เหมือนมองคนตาย
จู่ๆ เขาก็ยกมุมปากขึ้น อารมณ์ในดวงตาเหมือนเยาะเย้ย และไม่แยแส แต่มันมีแสงดาวเล็กน้อยพัวพันอยู่ด้วยกัน ทำให้รู้สึกคลุมเครือและไม่เข้าใจ
“ฉันบอกแล้วไงไม่ให้ใครมารบกวนฉัน เธอไม่เข้าใจเหรอ? หืม?”
เสียงบุริศร์อ่อนโยนราวกับขนนกลูบไล้หัวใจ น่าหวาดกลัวอย่างอธิบายไม่ถูก ราวกับเซลล์ทั้งร่างกายถูกแช่แข็งทันทีด้วยสถานการณ์และเสียงแบบนี้
“บุริศร์ คุณจำฉันไม่ได้เหรอ?”
นรมนถามโดยไม่รู้ตัว รู้สึกใจคอไม่ดี
เป็นแบบนี้ได้อย่างไร?
เกิดอะไรขึ้นกับบุริศร์?
หรือมิลินทำอะไรบางอย่างกับเขา?
ขณะที่กำลังครุ่นคิด ใบหน้าหล่อเหมือนปีศาจของบุริศร์ก็แนบเข้ามา กลิ่นคุ้นเคยแต่มีความเย็นยะเยือกน่ากลัว
ทันใดนั้น เสียงหัวเราะเยาะเย้ยราวกับปีศาจก็ดังข้างหูนรมน มือที่อยู่บนคอเธอก็กระชับแน่นขึ้นทันที…
