หลังจากทั้งสองกินข้าวเสร็จ บุริศร์ก็ยิ้มบางๆ “รู้สึกง่วงหรือเปล่า? ไปนอนเสียหน่อยไหม?”
นรมนจ้องเขม็งไปที่เขา “นี่เป็นเป้าหมายสุดท้ายของนายใช่ไหม?”
บุริศร์หัวเราะไม่ได้พูดจา รวบตัวนรมนอุ้มเข้าห้องไป
สายลมยามบ่ายมีความอบอุ่น พัดลงบนร่างของพวกเขา ทำให้คนรู้สึกอบอุ่น เหมือนกับความรู้สึกในใจ
หลังจากนรมนถูกอุ้มมาที่เตียง เดิมทีนึกว่าบุริศร์จะร้องขอ กลับนึกไม่ถึงว่าบุริศร์เพียงแค่กอดเธอไว้ พูดเสียงต่ำ “นอนเถอะ”
เธอตะลึงเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นดวงตาที่ดำเขียวของบุริศร์ นรมนก็พยักหน้า
ทั้งสองหลับไปอย่างรวดเร็ว ห้องที่เงียบสงบนี้ทำให้คนอิจฉาไม่น้อย
ทางด้านกานต์ได้พบกับจิ้งจอกเงิน เดิมทีนึกว่าเป็นรหัสชื่อเหมือนกัน แต่เมื่ออีกฝ่ายใช้กลยุทธ์การแฮ็กกระตุ้นเขา กานต์ก็มีความสุขจนลืมที่มาโดยสมบูรณ์
คนนึงวิ่งหนีอีกคนไล่ตาม ทั้งสองเล่นกันอย่างสนุกสนาน
แต่กิจจาไม่คาดคิดเลยว่าในคลับแห่งนี้จะมีหมออยู่หนึ่งคน
มีหมอไม่ได้น่าแปลกใจนัก ที่แปลกใจคือความรู้ที่ลึกซึ้งของหมอคนนี้ ทำให้เขามีความรู้สึกรู้แจ้ง
กมลกินอยู่ที่พื้นที่อาหารอย่างมีความสุข กินเยอะอย่างตำหนิไม่ได้ หลังจากที่เธอไปวิ่งที่ห้องออกกำลังกายได้สองรอบ ก็ถูกวินเซนต์จัดแจงให้ไปพักผ่อนที่ห้องนอน
ทุกคนเมื่อมาถึงที่นี่แล้ว ราวกับว่าต่างปล่อยวางเรื่องในใจ แล้วเที่ยวเล่นอย่างผ่อนคลาย
ในตอนที่นรมนตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พลบค่ำแล้ว
แสงอาทิตย์รำไรสาดส่องลงบนที่นอน ทำให้เธอหาวโดยไม่รู้ตัว
ตำแหน่งข้างกายไร้คนอยู่นานแล้ว
นรมนรู้สึกสูญหายเล็กน้อย แต่เมื่อนึกถึงสถานะของบุริศร์ เธอก็ละทิ้งความรู้สึกสูญหายนั้นไป
ลุกขึ้นสวมรองเท้าลงจากเตียง
นรมนเดินมาถึงที่สวน
ดอกบ๊วยดอกสองดอกผลิบานอย่างเงียบๆ
เวลาช่วงบ่ายเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้น ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจมาก
นรมนเดินอยู่ในสวนช้าๆ เมื่อเดินผ่านศาลา เมื่อนึกถึงการเปลี่ยนแปลงทางประวัติศาสตร์ของบ้านหลังนี้เมื่อหลายร้อยปีก่อน ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเล็กน้อย
หลังจากบุริศร์ทำธุระในห้องทำงานเสร็จ ออกมาก็เห็นนรมนเดินเล่นสบายๆอยู่ในสวน ความสงบบนใบหน้าทำให้ความกระสับกระส่ายในใจของเขาบรรเทาลง
เขาเดินเข้าไปอย่างเงียบๆ โอบกอดนรมนจากด้านหลัง
ลมหายใจที่คุ้นเคยโผล่เข้ามา ทำให้นรมนชะงักเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว
“นายอยู่บ้านหรอ?”
“อื้ม”
บุริศร์วางคางไว้บนไหล่ของนรมน แต่ไม่กดดันเธอ
“กลางคืนมีตลาดนัด อยู่ไม่ไกลนัก อยากไปดูหน่อยไหม?”
“เอาสิ”
นรมนค่อนข้างมีความสนใจ
เด็กสาวทุกคนล้วนแต่ชอบเดินตลาดนัดกลางคืนทั้งนั้น
เธอบอกตัวเองแบบนี้
ดวงตาของบุริศร์เร่าร้อนขึ้นทันที ทำให้นรมนรู้สึกแปลกใจ
“ทำไมหรอ?”
เธอก้มหน้ามอง ถึงพบว่าไม่ได้ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย คอที่ขาวราวหิมะมีความรักใคร่อยู่ภายใต้ดึงดูดสายตาของบุริศร์ทันที
“นั่น ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
นรมนพูดจบก็แทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ขาด
อะไรคือไม่ได้ตั้งใจ?
เหมือนกับจงใจ จะดึงดูดบุริศร์
ดวงตาของบุริศร์เผยรอยยิ้ม แขนที่โอบกอดเธออยู่กระชับขึ้น
“อ้อ ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้จงใจ แต่ตั้งใจเป็นพิเศษใช่ไหม?”
เดิมทีเพราะว่าการดูแลนรมนมาตลอดทางทำให้เหนื่อยล้าเล็กน้อย เมื่อกี้จึงไม่ได้ทำอะไรเธอ ตอนนี้มองท่าทางของสาวน้อยคนนี้ดูมีความปรารถนา ร้องขอ ไม่พอใจ?
สำหรับบุริศร์แล้วพึงพอใจอย่างมาก
นรมนกลับรีบส่ายหน้า “ไม่ใช่นะ ฉันเปล่า”
แต่ใบหน้าที่แดงก่ำและเสียงแหบแห้งในตอนนี้ของเธอ เหมือนเป็นการเชื้อเชิญไฟในใจของบุริศร์อย่างไร้คำพูด ราวกับแผ่ขยายออกไปอย่างรวดเร็ว
“ใช่ เธอไม่มี แต่ฉันมี”
น้ำเสียงของบุริศร์แต่งแต้มด้วยอารมณ์รัก เสียงแหบแห้งด้วยความปรารถนา
เขาอุ้มนรมนขึ้นมาทันที อุ้มเธอกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง
“บุริศร์ ไม่เอา”
นรมนผลักเขา แต่ถูกบุริศร์กดลงบนตัว
ความหลงใหลที่เร่าร้อนแทบจะกลืนกินพลังของนรมนไปเกือบหมด
เธอนอนอยู่บนตัวบุริศร์ ไม่อยากที่จะขยับ ทั่วร่างเจ็บปวดอย่างมาก
“นายมันสัตว์ร้าย”
นรมนรู้สึกว่าบุริศร์ดูร้อนรุ่มมากกว่าเมื่อก่อนมาก เวลาที่ทำธุระ เมื่อก่อนบุริศร์มีความพะว้าพะวัง และดูแลร่างกายของเธอ แต่เมื่อกี้เขาเหมือนบ้าไปแล้ว ควบอยู่บนตัวเธออย่างสุดแรง เธอเกือบจะทนรับไม่ไหว
แต่นรมนกลับพบว่าตนเองชอบความดุร้ายนี้ของบุริศร์อย่างน่าประหลาด
ความเร่าร้อนภายใต้ความเยือกเย็นเปรียบเหมือนสวรรค์แห่งน้ำแข็งและไฟ นำพาความรู้สึกและประสบการณ์ที่แตกต่าง ทำให้เธอชอบมาก
บุริศร์เองก็ฟังออกถึงความชื่นชอบในน้ำเสียงเธอ ยิ้มอย่างชั่วร้ายเล็กน้อย
“สัตว์ร้าย? การแสดงออกของเธอเมื่อกี้เหมือนจะไม่ได้บอกแบบนี้นะ”
“นายเงียบไปเลย!”
นรมนรีบปิดปากของบุริศร์ ใบหน้าแดงก่ำราวกับกุ้งต้มสุก
บุริศร์ขำเบาๆ แต่เมื่อเห็นรอยช้ำเขียวบนร่างนรมนก็นิ่งเงียบไปเล็กน้อย
เมื่อกี้เขาทำร้ายเธอไม่หนักไม่เบา?
“ฉันดูหน่อย”
“ไม่เอา”
นรมนไม่อยากอับอายจากการถูกบุริศร์มองดู
บุริศร์เลิกผ้าห่มออกอย่างไม่ฟังคำค้าน มองดูร่างกายที่น่าสงสารของนรมน อดไม่ได้ที่จะเผยความโกรธในแววตา
ความบ้าคลั่งที่สมควรตายนี้!
นิ้วของเขาแตะไปที่ร่องรอยเหล่านั้นเบาๆ พูดเสียงต่ำ “ขอโทษนะ นรมน ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้นิดหน่อย”
“ไม่เป็นไร นายอย่าโทษตัวเอง ฉันไม่เป็นไร นายก็รู้ ร่างกายของเดิมทีก็อ่อนไหว การปะทะเล็กน้อยก็ทำให้ม่วงเขียวได้ นายอย่าไปใส่ใจมาก”
นรมนปลอบโยนเขา
ในร่างกายมีพิษสีทอง ไม่รู้จริงๆว่าดีหรือไม่ดี ถ้าเป็นไปได้ นรมนอยากที่จะเอาพิษสีทองนี้ออกมา แต่ว่าเรื่องนี้ไม่เหมาะที่จะพูดตอนนี้
บุริศร์ไม่ได้พูดต่อ เพียงแค่กอดนรมนไว้แน่น ราวกับโหยหาความสบายใจ และเหมือนไม่อยากคิดอะไรอยากแค่กอดเธอไว้
นรมนเองก็ไม่ได้ส่งเสียง กลับยื่นแขนออกไปกอดเขา
ทั้งสองนอนเงียบๆอยู่ตรงนั้น ในใจมีความสงบอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
นรมนไม่รู้ว่าตนเองหลับไปอีกทีตอนไหน
บุริศร์เห็นท่าทางนรมนหลับสนิท ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม
เขาดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมนรมน แล้วถึงลุกไปที่ห้องน้ำ
หลังจากล้างหน้าล้างตัวเสร็จ หลังจากบุริศร์สวมชุดนอนอย่างสบายๆแล้วก็ไปที่ห้องทำงาน
ตอนที่วิดีโอของวินเซนต์ส่งมา ก็เห็นท่าทางขี้เกียจของบุริศร์ อดไม่ได้ที่จะชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็พูดยิ้ม “ ฉันก็ว่าทำไมนายถึงปล่อยลูกไว้ที่คลับ ที่แท้ก็กลับไปจู๋จี๋หวานชื่นกับพี่สะใภ้นี่เอง”
“นายว่างมาก?”
บุริศร์เอ่ยถามอย่างเกียจคร้าน หางตากระตุกเล็กน้อย มีความคุกคามข่มขู่คน แม้ว่าจะผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์ แต่ก็ยังทำวินเซนต์รู้สึกทนไม่ไหว
“ได้ได้ได้ ฉันไม่แซวแล้วโอเคไหม? แต่ออร่าของนายในตอนนี้แตกต่างจากเมื่อก่อนจริงๆ พิษทองคำนี้มีมนต์ขลังจริงๆ”
“ถ้านายชอบ ฉันไม่แคร์ถ้าจะยกให้นาย”
บุริศร์จุดบุหรี่ขึ้นอย่างสบายๆ ท่ามกลางควันฟุ้ง ใบหน้าที่หล่อเหลานั้นของเขาทั้งงดงามและดุร้าย
วินเซนต์กลับรีบส่ายหน้า
“ช่างมันเถอะ ฉันแบกรับไม่ไหวหรอก”
“พูดธุระมา”
บุริศร์พูดนิ่งๆ ไม่มีความอดทนแม้แต่น้อย แต่กลับทำให้คนไม่สามารถมองข้ามออร่าของเขาได้
วินเซนต์ตั้งหน้าตรงแล้วพูด “ข้างกายพรรษามีคนติดตามอยู่”
“สถานการณ์เป็นยังไง?”
บุริศร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย
หลังจากนรมนบอกว่าพรรษาเหมือนถูกคนข่มขู่เขาก็ให้พวกวินเซนต์ไปตรวจสอบ
ขอเพียงแค่เป็นเรื่องที่สหภาพQTอยากตรวจสอบ บนโลกนี้ไม่มีอะไรที่ตรวจสอบไม่ได้
วินเซนต์พูดเสียงต่ำ “ไม่ใช่คนท้องถิ่น แต่มีพื้นฐานการต่อสู้ อีกอย่างขาของพรรษาไม่ได้หักเพราะลื่นล้ม แต่ถูกคนหัก ว่ากันว่าเขาติดหนี้พนัน ถูกหักขาตอนคนตามมาทวงหนี้ แต่ฉันส่งคนไปตรวจสอบแล้ว พรรษาไม่เก่งเรื่องการพนัน บ่อนนั้นก็ค่อนข้างแปลก ตอนนี้กำลังตรวจสอบอยู่”
ดวงตาของบุริศร์หรี่เล็กน้อย ในมือเล่นปากกาหนึ่งด้าน พูดเสียงต่ำ “เจตต์น่าจะใกล้มาถึงแล้วไหม?”
“แลนดิ้งในอีกหนึ่งชั่วโมง”
“บอกเรื่องพวกนี้กับเจตต์ ให้เขาไปจัดการเอง ถ้าต้องการอะไร ก็ช่วยเขา ถึงยังไงก็นับว่าเป็นพี่เขยฉัน”
คำพูดของบุริศร์ทำให้วินเซนต์ชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดตอบ “โอเค”
“จัดการให้หน่อย หาพวกเด็กๆมาส่ง พรุ่งนี้ฉันจะพาภรรยากับลูกไปเที่ยว จริงสิ พรุ่งนี้ให้สุนิษามาเช้าหน่อย แต่งหน้าให้ฉัน”
คำพูดของบุริศร์ทำให้วินเซนต์รู้สึกแปลกใจ
“เอ๋ นายจะแต่งหน้า? พระอาทิตย์ขึ้นจากทิศตะวันตกหรอ?”
“ใบหน้านี้ มันสะดุดตาเกินไป”
บุริศร์พูดอย่างไม่แยแส แต่ทำให้คนฟังอิจฉาตาร้อนไม่น้อย
“ใบหน้านี้ของนายฉันอยากได้”
วินเซนต์พูดอย่างหดหู่
หน้าตาเขาไม่ใช่ไม่หล่อ แต่เมื่ออยู่กับสัตว์ร้ายอย่างบุริศร์ก็มักจะดูด้อยกว่า
บุริศร์กลับยิ้มบางๆแล้วพูด “ไม่กลัวทรรศยาจำนายไม่ได้หรอ?”
คำพูดนี้ทำให้วินเซนต์หุบปากได้สำเร็จ
แต่บุริศร์ก็ไม่ได้ปล่อยเขาไป พูดขึ้นอีก “ตัวปลอมนั่นนายยังใจสั่นด้วยจริงๆหรอ?”
ครั้งนี้ วินเซนต์ไม่ได้ตอบกลับในทันที
“ระวังจะเอาตัวเองเข้าไปพัวพัน”
บุริศร์เอ่ยปากเตือน
“อืม รู้แล้ว”
สำหรับเรื่องนี้ วินเซนต์ไม่อยากที่จะพูด บุริศร์ก็ไม่ถามแล้ว ทุกคนล้วนแต่มีสารชาดในใจ สำหรับสารชาดนี้เป็นของจริงหรือของปลอม ตรงจุดนี้ก็เหมือนคนดื่มน้ำ ร้อนหรือเย็นเจ้าตัวรู้ดี
ที่เขาต้องทำคือให้คำเตือนวินเซนต์ สุดท้ายแล้วจะทำยังไง บุริศร์ก็จะไม่ยื่นมือเข้าไปยุ่ง
ทั้งสองพูดคุยกันอีกซักพัก บุริศร์ถึงวางสายวิดีโอไป
เขาสั่งให้แม่บ้านเตรียมอาหารเย็น แล้วยังให้คนต้มซุปบำรุงร่างกายให้นรมน
บ้านหลังนี้ไม่ใช่ไม่มีคนรับใช้และแม่บ้าน แต่เมื่อตอนบ่ายถูกบุริศร์ครอบงำให้ออกไป ตอนนี้เด็กๆจะกลับมาแล้ว ต้องเรียกให้คนมาดูแลการกินอยู่ของเด็กๆ
ตอนที่นรมนตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะเสียงโทรศัพท์ดังทำให้ตื่น
ชื่อของเจตต์ทำให้เธอดึงสติกลับมาทันที
“พี่ มาถึงกันแล้วหรอ? ฉันไปรับพวกพี่”
นรมนรีบพูดขึ้น ขณะเดียวกันก็แอบด่าว่าบุริศร์ดุร้ายเกินไป ไม่ปลุกเธอเลย
เจตต์กลับพูดเสียงต่ำ “ไม่ต้องหรอก เธอควรทำอะไรก็ทำไปเถอะ บุริศร์ส่งคนมารับฉันแล้ว ฉันจะไปหาพ่อฉันทันที แต่ว่าขวัญตา ก็จะไปด้วย เธอช่วยดูแลหน่อย”
“โอเค”
นรมนพยักหน้า หลังจากวางสายโทรศัพท์ก็ลุกขึ้นมาล้างหน้า ทันใดนั้นกลับพบว่าหยกโลหิตบนคอมีการเปลี่ยนแปลง
