หลังจากกิจจาลงมา กมลยัดของอร่อยให้เขาทันที ทำให้แววตาของเขาผ่อนคลายลง
“ขอบคุณนะกมล”
กิจจายิ้มบางๆ แต่กลับจริงใจมาก
กานต์แค่เพียงเหลือบมอง ไม่ได้พูดอะไร นับวันยิ่งเข้าใจวิธีของกมล
น้องสาวคนนี้ อาจจะกลัวกิจจาไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นในครอบครัวจึงปฏิบัติต่อกิจจาอย่างเอาใจใส่เช่นนี้ ส่วนเขาพี่ชายคนนี้ไม่มีอะไรต้องกังวล จึงไม่ได้สนใจ
รสชาติแบบนี้เจ็บปวดเกินบรรยาย
กานต์เข้าไปเก็บของในห้อง
กิจจาคุยเล่นกับกมล นรมนไม่ได้เข้าไปร่วม ปล่อยทั้งคู่ไปเก็บของ ส่วนตนเองมาที่ห้องรับแขก
คุณท่านตนุวรกำลังคุยกับบุริศร์อยู่ ท่าทางมีความสุขมาก
นึกถึงนงลักษณ์ที่ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร ไม่รู้ว่าอยู่ไหน นรมนกดดัน แต่ยังฉีกยิ้มเดินเข้าไป
“คุณตา ฉันกับบุริศร์จะพาลูกๆ ออกไปเที่ยว ช่วงนี้ถ้าคุณตามีเรื่องอะไรไปหาอาธรณีของฉันได้เลยนะคะ
“ไม่ใช่ว่าตระกูลพรโสภณไม่ได้ใคร วางใจเถอะ ฉันมันก็แค่คนแก่ ไม่มีใครคิดร้ายกับฉันหรอก พวกเธอออกไปต้องระวังตัวให้ดี อย่าทำตัวเป็นจุดเด่นมากเกินไป พยายามดูแลตัวเองเข้าใจไหม？”
คุณท่านตนุวรสีหน้าเป็นห่วง
นรมนพยักหน้า สุดท้ายแล้วเรื่องของนงลักษณ์ยังคงติดอยู่ที่ริมฝีปากอย่างลังเล สุดท้ายกลืนลงไป
รอหานงลักษณ์เจอแล้วค่อยพูด
นรมนหรี่ตาเล็กน้อย
บุริศร์เห็นท่าทางของเธอ แน่นอนรู้ว่าเธอคิดอะไร หลังจากพูดกับคุณท่านตนุวรอีกไม่กี่คำจึงเดินไปหานรมน
“ไปเถอะ พวกเรากลับไปเก็บของ”
“ค่ะ”
นรมนตามบุริศร์ขึ้นไปชั้นบน
ความคิดของนรมนจดจ่ออยู่กับนงลักษณ์ ถึงแม้ผู้หญิงคนนี้จะไม่ได้ดีมาก แต่ไม่อาจปฏิเสธได้ ชีวิตขมขื่นที่เธอเล่าก่อนหน้านี้ทำให้นรมนไม่สบายใจและเห็นใจ ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าอยู่หรือตาย เธอยิ่งไม่สบายใจ
บุริศร์เพิ่งจะเข้ามาในห้องก็พูดเบาๆ ： “ผมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ คุณเก็บของด้วย”
“ค่ะ”
นรมนไม่สงสัยเขา เดินไปด้านข้างเริ่มเก็บของ
หลังจากบุริศร์เข้ามาในห้องน้ำ คุกเข่าลงไปบนพื้น
ปวดหัวแทบจะระเบิด
นี่มันเกิดอะไรขึ้น？
ครั้งนี้ปวดหัวหนักมาก ถ้าไม่ใช่เพราะความอดทนอันน่าทึ่งของเขา ตอนนี้เกรงว่าจะมีพิรุธต่อหน้านรมนแล้ว
บุริศร์ปวดจนแทบจะร้องโอดโอย เหมือนในสมองมีอะไรจะทะลักออกมา
แผ่นหลังของเขาชุ่มเหงื่อ เสื้อเชิ้ตของเขาเปียกโชก ใบหน้าขาวซีด เห็นแล้วน่าตกใจสุดๆ
เขากัดฟันแน่นกลับระงับความเจ็บปวดที่โจมตีไม่ไหว แต่ยังก้าวไปเปิดฝักบัวอย่างรวดเร็ว เสียงน้ำไหลดังไปทั่วห้องอาบน้ำ เขาจึงสามารถซุกซ่อนความเจ็บปวดได้ชั่วคราว
เขาล้มลงพื้นทันที ขดตัว กอดศีรษะเอาไว้ ต่อต้านอย่างเงียบๆ
“บุริศร์ คุณจะเอาชุดลำลองไปกี่ชุด ไม่ได้ร่วมงานเลี้ยง ชุดสูทไม่ต้องเอาไป โอเคไหม？”
เสียงไถ่ถามของนรมนดังมาจากด้านนอก มีความนุ่มนวล พร้อมกับความอ่อนนุ่ม ในสมองบุริศร์กลับได้ยินเลือนรางมาก ราวกับมาจากสมัยโบราณกาล
บุริศร์
นรมนถามอีกครั้งอย่างไม่มั่นใจ เดินไปที่ประตูห้องอาบน้ำ
“คุณหยิบเองได้เลย”
เสียงของบุริศร์อ่อนแรง แววตามีความเยือกเย็นขึ้นมาแวบหนึ่ง
“อืม ได้”
นรมนได้ยินเสียงบุริศร์จึงเดินกลับไป
มือของบุริศร์บีบต้นขาด้านในแน่น ความเจ็บปวดรุนแรงไม่อาจต้านทานความปวดศีรษะที่แทบจะแยกเป็นเสี่ยงๆ ได้
เขาหอบ สุดท้ายเลิกต่อต้าน หวังว่าความเจ็บปวดจะสามารถผ่านไปอย่างรวดเร็ว น่าเสียดายความเจ็บปวดกลับไม่ลดลงสักนิดเดียว จนแม้แต่เหมือนเป็นน้ำท่วมฉับพลัน
ความเจ็บปวดครั้งนี้รุนแรง ทำให้บุริศร์รับมือไม่ทัน เขาอยากจะพูดอะไร สุดท้ายกลับไม่มีโอกาส
ราวกับมีภาพผุดขึ้นในสมอง พร้อมกับเลือดสีแดงสด ราวกับชมฉากสังหาร คนนับไม่ถ้วนถูกยิง สังหารโหด คนแก่ เด็ก ผู้ชาย ผู้หญิง เสียงร้องไห้มากมายแต่ไม่สามารถต่อต้านได้
ความโกรธในใจผุดขึ้นมาทันที อย่างรุนแรง อยากจะเข้าไปแทนที่ แขวนคอปีศาจร้ายที่สังหารคนทั้งหมดถึงจะพอใจ
ความโกรธแค้นที่เหมือนกับปีศาจร้ายลอยขึ้นฉับพลัน ไหลเวียน ซัดสาดอยู่ในใจไม่หยุด จากนั้นยิ่งเพิ่มขึ้น ยิ่งแข็งแรงขึ้น ทั้งตัวเหมือนถูกลากลงไปในนรกชั้นสิบแปด เผชิญกับความทรมานและการเฆี่ยนตีอย่างไร้มนุษยธรรม ทำให้คนรับไม่ไหว
“อ๊าก！”
จนในที่สุดบุริศร์ทนไม่ไหว ร้องคำราม หมดสติไป
นรมนอยู่ด้านนอกได้ยินเสียงแว่ว เหมือนเสียงคำรามอย่างอดกลั้น กลับมีเสียงน้ำแทรกจึงได้ยินไม่ชัดเจน
“บุริศร์ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า？”
นรมนรีบไปถามตรงประตูห้องอาบน้ำ แต่ข้างในมีแค่เพียงเสียงน้ำไหล ไม่มีเสียงอย่างอื่นดังออกมา
หัวใจเจ็บปวดทันที
นรมนรีบเปิดประตูห้องอาบน้ำ กลับพบว่าล๊อคเอาไว้
บุริศร์อยู่ในบ้านตัวเองยังต้องล๊อคประตูอีกเหรอ？
นรมนแปลกใจ และไม่กล้าล่าช้า รีบลงไปเอากุญแจสำรองจากโตษิน
การกระทำนี้ทำให้ลูกๆ ที่เตรียมตัวเสร็จแล้วแปลกใจ คุณท่านตนุวรก็เป็นห่วง
“โตษิน ตามขึ้นไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น？”
โตษินพยักหน้า รีบตามนรมนไป
กานต์กับกิจจาต่างเป็นห่วง กมลคิดจะขึ้นไป ถูกกานต์ดึงเอาไว้
“พี่ ฉันจะขึ้นไปดู”
กานต์ไม่สบายใจ
กิจจาเรียนหมอ แม้จะยังเรียนไม่จบ ก็มักจะเก่งกว่าทั้งสองคนเสมอ และไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆ ก็เกิดลางสังหรณ์ เหมือนจะเกิดเรื่องขึ้นกับบุริศร์ และสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับเขาได้มีเพียงอาการเจ็บเส้นประสาท
เห็นได้ชัดว่า กิจจาก็คิดแบบนี้
สองพี่สองสบตากัน จากนั้นกิจจาขึ้นไปชั้นบนอย่างไม่ลังเล
“พี่ ฉันอยากขึ้นไปดู”
กมลพยายามดิ้น กลับได้ยินกานต์กระซิบว่า： “เธอขึ้นไปก็เปล่าประโยชน์ พี่ใหญ่เรียนหมอมา สถานการณ์ในตอนนี้ เกรงว่าอาการเจ็บเส้นประสาทของคุณบุริศร์จะกำเริบ”
“ไม่ได้กินยาเหรอ？พี่กิจจาอ่านหนังสือโบราณของหมู่บ้านดารายนแล้วไม่ใช่เหรอ？ยังหาวิธีแก้ไขไม่เจออีกเหรอ？”
หลายวันมาแล้ว บุริศร์ไม่มีอาการเจ็บเส้นประสาท ทำให้พวกเขาทุกคนผ่อนคลายความระมัดระวัง คิดว่าอาการเจ็บเส้นประสาทของบุริศร์พัฒนาไปในทิศทางที่ดี
แต่วันนี้ท่าทางตื่นตระหนกของนรมนทำให้กานต์กับกมลเกิดความคิดทันที
“รอก่อนเถอะ พวกเราขึ้นไปก็ช่วยไม่ได้”
ในใจของกานต์เป็นห่วง แต่ก็ไม่กล้าปล่อยกมล
กมลกลับไม่ดิ้นรน แต่หรี่ตาเล็กน้อย ไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร
นรมนถือกุญแจสำรองเข้าไปในห้อง รีบเปิดประตูห้องน้ำออก มองเห็นบุริศร์ล้มอยู่บนพื้น ใบหน้าขาวซีด จนแม้แต่มีสีม่วงดูเหมือนไร้ชีวิต
“บุริศร์！”
นรมนตกใจ
เธอรีบก้าวเข้าไปอุ้มบุริศร์ขึ้น
น้ำจากฝักบัวสาดไปทั้งร่างกายของบุริศร์ เปียกชุ่มนานแล้ว แต่บุริศร์กลับไม่รู้ตัว
โตษินรีบปิดฝักบัว มองเห็นสภาพตอนนี้ของบุริศร์ อดพูดอย่างกังวลไม่ได้： “โทรหาคุณชายป้องดีไหมครับ ให้เขามาตรวจ？”
นรมนกำลังจะพูดอะไร ร่างเล็กของกิจจาก็โผล่เข้ามา จับมือของบุริศร์เอาไว้ ตรวจชีพจรของเขา
สีหน้าของกิจจาดูไม่ได้ทันที
นรมนสังเกตกิจจาตลอด เห็นท่าทางของเขาตอนนี้ อดหวาดกลัวไม่ได้
“เป็นไงบ้าง？”
กิจจาตกใจสุดๆ แต่กลับส่ายหน้า： “แด๊ดดี้ปลอดภัย น่าจะอาการเจ็บเส้นประสาทกำเริบ แต่ยาที่ผมให้เขาล่ะ？”
ในระหว่างที่พูด กิจจาล้วงหาในกระเป๋าของบุริศร์ แต่หาเท่าไหร่ก็หาขวดยาไม่เจอ จู่ๆ นรมนนึกขึ้นได้ว่าหลายวันมานี้ไม่เห็นบุริศร์กินยา เดิมคิดว่าเขาถือโอกาสกินตอนเธอนอนหลับ ตอนนี้ถูกกิจจาถามถึงพบว่าไม่ใช่แบบนั้น
ทันใดนั้นในใจเกิดการโทษตัวเองและความเสียใจ
ทำไมเธอถึงไม่ใส่ใจกับอาการเจ็บเส้นประสาทของบุริศร์？
เดิมคิดว่าบุริศร์จะตั้งใจกินยาเพื่อตนเองและลูกๆ ใครจะคิดว่าไม่ใช่แบบนั้น
แต่ความคิดเหล่านี้ที่ซัดสาดในหัวใจสงบลงอย่างรวดเร็ว ในเมื่อตอนนี้ไม่ใช่เวลาพิจารณา ต้องรู้ว่าทำไมบุริศร์ไม่กินยา และขวดยาไปไหน？
“ช่วงนี้ไม่เห็นเขากิน หม่ามี้เองก็ไม่ได้ถาม ยังคิดว่าเขากินอยู่เลย ลูกยังมีสำรองอีกไหม？”
นรมนมองกิจจาด้วยความหวัง
กิจจาหยักหน้า หันไปพูดกับโตษิน： “คุณอาโตษินครับ อาย้ายแด๊ดดี้ของผมมาที่เตียงก่อน เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ให้เขา ถ้าเป็นไปได้ ปรับอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศให้สูงกว่านี้หน่อย”
นรมนแปลกใจ
“ในห้องมีฮีตเตอร์ ตอนนี้อุณหภูมิยี่สิบสามองศาแล้ว ยังต้องปรับขึ้นอีกเหรอ？”
นัยน์ตาของกิจจาประกายแสง ตอบเสียงทุ้มต่ำ： “ปรับเป็นสามสิบองศา ตอนนี้ร่างกายของแด๊ดดี้เย็นมาก”
คำพูดนี้ทำให้นรมนตระหนักได้ ร่างกายของบุริศร์เย็นผิดปกติ
ถ้าบอกว่าน้ำจากฝักบัวทำให้เขาเปียกไปทั้งตัวจึงปล่อยความเย็นออกมา ตอนเธอกอดอยู่สักพักคงจะไม่เย็นจนน่าตกใจแบบนี้
นรมนมีลางสังหรณ์ว่าบุริศร์มีเรื่องปิดบังตนเอง แต่ตอนนี้กิจจาไม่พูด เธอก็ไม่รีบร้อนถาม และให้โตษินจัดการตามที่กิจจาสั่ง
โตษินอุ้มบุริศร์วางลงบนเตียง ปรับอุณหภูมิขึ้นเป็นสามสิบองศาตามที่กิจจาเรียกร้อง
ภายในห้องร้อนจนคนรับไม่ไหว แต่สีหน้าของบุริศร์เปลี่ยนไปเล็กน้อย
“ผมจะกลับห้องไปหยิบยา”
กิจจาพูดจบก็หันตัวเดินไป
โตษินยังคิดจะถามอะไร กลับมองเห็นแววตาครุ่นคิดของนรมน จึงอดถามไม่ได้： “คุณหนู คุณ……”
“ไม่มีอะไร พี่โตษิน ขอบคุณค่ะ”
นรมนยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ แต่แววตาเต็มไปด้วยความกังวล
เธอโทรหาชัยยศ บอกชะลอเรื่องเที่ยวไปก่อน ไปเมื่อไหร่จะแจ้งเขา ส่วนเกิดเรื่องอะไร นรมนไม่พูดสักคำ
หลังจากวางสาย นรมนมานั่งลงข้างบุริศร์
มือของเขายังคงเย็น เย็นจนน่าตกใจ ภายในห้องร้อนแผดเผาเช่นนี้ ร่างกายเขายังคงแผ่ความเย็นออกมา เหมือนกับน้ำแข็ง ทำให้ความหวาดกลัวและความกังวลพรั่งพรูขึ้นในหัวใจคนอย่างไม่รู้ตัว
