นรมนได้ยินเพลงนี้ อดไม่ได้ที่จะอึ้งไป
เธอคุ้นเคยเสียงริงโทนมือถือของบุริศร์ แต่เห็นชัดว่าเสียงริงโทนนี้ไม่ใช่เพลงแบบที่คุ้นเคย
“เกิดอะไรขึ้นคะ หรือว่าวินเซนต์มีปัญหาอะไร”
นรมนถามทันที
บุริศร์กลับยิ้ม เอ่ยขึ้น “ไม่มีอะไร ผมสั่งเรียบร้อยแล้ว แต่เป็นวินเซนต์โทรมาจริงๆ ผมไปรับสายก่อน คุณแช่ตัวต่ออีกหน่อยเถอะ”
“ค่ะ”
พอได้ยินวินเซนต์โทรมา นรมนก็ไม่คิดจะซักถามอะไร เพราะเธอรู้ดีวินเซนต์ซื่อสัตย์กับบุริศร์แค่ไหน
บุริศร์หยิบมือถือเดินออกไปแล้ว
นรมนค่อยผ่อนคลายเต็มที่
อนเซ็งที่นี่ดีจริงๆ รู้สึกเหมือนเลือดลมเดินดี ช่างสบายมากๆ
สบายจนไม่รู้สึกตัว นรมนพิงขอบสระอนเซ็งผล็อยหลับไป
บุริศร์เดินออกมาแล้วก็กดรับสายทันที
“มีเรื่องอะไร”
น้ำเสียงบุริศร์ไม่ค่อยดีนัก
วินเซนต์รู้ว่าวันนี้เขาพาลูกๆ กับเมียมาเที่ยว แต่ยังโทรมารบกวนเขา เช่นนั้นต้องเป็นเรื่องสำคัญแน่
เมื่อได้ยินน้ำเสียงของบุริศร์เย็นชา วินเซนต์ไม่แน่ใจตอนนี้บุริศร์โกรธหรือไม่ รีบพูดขึ้น “เบื้องบนส่งคนมาแล้ว มาสืบหาร่องรอยของคุณแถวนี้”
บุริศร์ชะงักทันที แล้วยิ้มเย็นออกมา “ไม่ลดละความพยายามจริงๆ ใครกันล่ะ”
“เสนาธิการตฤณ ไม่รู้ว่ารับคำสั่งใครมา หาคุณซะเอิกเกริก เหมือนคุณเป็นนักโทษหนีคดี ทำให้ผมนึกถึงหลายปีก่อนตอนที่ผมถูกลบชื่อและจับกุม”
วินเซนต์พูดเหน็บแนม น้ำเสียงแฝงด้วยการเสียดสี
ดวงตาบุริศร์มีประกายนิดหนึ่ง พูดเสียงเบา “ผมรู้แล้ว คุณจัดการละกัน พวกนั้นอยากจะหาก็หาไป คงมาไม่ถึงสระมังกรที่นี่”
“ก็จริง พวกนั้นคิดว่าคุณหนีไปแล้ว ใครจะคิดคุณจะพาลูกเมียไปท่องเที่ยวสบายใจล่ะ แต่เพื่อป้องกันเหตุไม่คาดฝัน คุณก็ระวังตัวหน่อยละกัน ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ได้มีเจตนาดี หลายปีนี้ก็สร้างรากฐานไว้บ้าง”
น้ำเสียงวินเซนต์แฝงด้วยความกังวล
“อึม ผมรู้ควรทำยังไง”
บุริศร์วางสายแล้ว มองทิวทัศน์ภายนอก อดยิ้มเย็นออกมาไม่ได้
คนพวกนั้นตามหาเขาเพราะอะไรกันแน่ เขาไม่รู้แน่ชัดนัก
หรือเป็นเพราะมิลินเป็นคนของหมู่บ้านดารายน และเขากับมิลินไปแตะเรื่องที่ทำให้วุ่นวายขึ้นมา
ถึงอย่างไรเขาก็เป็นคนมีหน้ามีตา และถึงกับเป็นคนที่มีอิทธิพล เบื้องบนตามหาเขาเอิกเกริก ไม่ลังเลที่จะทำให้เขาเป็นนักโทษหนีความผิด พวกเขาต้องการอะไรกันแน่
คุณท่านตนุวรและตระกูลทวีทรัพย์ธาดาที่ยังอยู่ที่นั่นตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างนะ
คิดถึงตรงนี้ ในที่สุดบุริศร์ก็รู้สึกเป็นห่วง โทรไปหาวินเซนต์อีกครั้ง
“คุณท่านตนุวรตอนนี้เป็นยังไงบ้าง”
“ถูกขังอยู่ข้างใน ตัดขาดการติดต่อทั้งหมดครับ คล้ายกับจะถูกกักบริเวณ”
คำพูดของวินเซนต์ทำให้ดวงตาของบุริศร์เย็นเยือกขึ้นทีเดียว
ความทรงจำที่หมู่บ้านดารายน เขาค่อนข้างแค้นคุณท่านตนุวร แต่ความแค้นนี้ไม่ได้มาจากตัวเขาเอง ดูเหมือนจะเป็นผลจากความทรงจำ
แต่ถึงอย่างไรคุณท่านตนุวรก็คือตาของนรมน ตอนนั้นหมู่บ้านดารายนพังทลายเพราะเรื่องอะไรกันแน่ ตอนนี้ก็ยังไม่มีใครบอกได้ชัด ตอนนี้แม้แต่คุณท่านตนุวรถูกกักบริเวณแล้ว ถ้าหากจะพูดว่าเสนาธิการคนหนึ่งทำเรื่องนี้ได้ พูดอย่างไรบุริศร์ก็ไม่มีทางเชื่อ
“ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาล่ะ”
“ธรรศไม่อยู่ในประเทศ ก็เลยไม่มีข่าวอะไรครับ ส่วนธรณีช่วงนี้อยู่ในบ้านตลอด แต่รอบๆ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดามีคนเดินลาดตระเวน น่าจะจับตาดูอยู่”
เมื่อได้ยินวินเซนต์เล่าอย่างนั้น มุมปากของบุริศร์ก็เหยียดยิ้มเสียดสี
“คนพวกนี้ความอดทนสูงมากจริงๆ ตั้งใจจะพลิกฟ้าทำเรื่องสั่นสะเทือนหรือไง”
“ใครจะไปรู้ล่ะ”
วินเซนต์ก็พูดเชิงเสียดสี
บุริศร์พูดเสียงเบา “แอบส่งคนไปปกป้องตระกูลทวีทรัพย์ธาดาให้ดี”
“รู้แล้วครับ พฤกษ์จัดการแล้ว”
บุริศร์พยักหน้า แล้วค่อยวางสาย คล้ายกับนึกอะไรได้ เขาจุดบุหรี่สูบหมดมวนแล้วค่อยหยิบมือถือขึ้นอีก โทรไปหาเบอร์พิเศษเบอร์หนึ่ง
เสียงปลายสายเป็นผู้ชายน้ำเสียงเอ้อระเหย
“บุริศร์ ในที่สุดก็อยากโทรหาผมเสียที”
บุริศร์ยิ้มมุมปาก
“คุณชายธเนศพลอารมณ์ดีจริง”
“หูนายฟังยังไงว่าฉันอารมณ์ดี ไม่ใช่เพราะฉันเป็นห่วงนายหรือไง ตอนนี้นายอยู่ไหน”
เสียงของธเนศพลดังเข้ามา แต่ทำให้มุมปากบุริศร์กระตุกหลายครั้ง
“บอกนาย ให้คนมาจับฉันหรือ”
“ฉันจะจับนายทำไม นายทำผิดอะไรหรือ”
ธเนศพลยังคงพูดอ้อมค้อมกับบุริศร์
บุริศร์ไม่อยากจะอ้อมค้อมกับเขาแล้ว ยิงคำถามตรงๆ “เบื้องบนต้องการอะไร ถึงอย่างไรฉันก็เป็นพลตรี ถูกคนกำหนดให้เป็นนักโทษหลบหนี คือเจตนาของคนนั้นหรือ”
“อย่าเข้าใจผิด ความผิดใหญ่ขนาดนั้นอย่ามาโยนให้คนนั้น พูดชัดๆ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับคนนั้น เกี่ยวกับพื้นที่รบตะวันออกเฉียงใต้ของพวกนายเท่านั้น มีคนอยากจะปิดบังตัวเองแก้ไขปัญหา พวกเราก็แค่ให้ความร่วมมือทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เท่านั้น”
คำพูดของธเนศพลทำให้สีหน้าของบุริศร์บึ้งตึง
“พวกนายแค่ดูละครอย่างเดียวหรือ”
เหมือนจะฟังความโมโหในน้ำเสียงของบุริศร์ออก ธเนศพลรีบพูด “ใครจะกล้าดูเฉยๆ ล่ะ ถึงตอนนั้นพวกเรากลัวนายใช้โดรนระเบิดบ้านพวกเรา วางใจเถอะคุณท่านรู้อะไรควรไม่ควร แต่เรื่องนี้ก็ต้องดูฝั่งนายจะแก้ไขยังไง ถึงได้ลำบากนายนิดหน่อย ร่วมมือเล่นละคร พวกเรารู้ดี อุปสรรคเล็กๆ น้อยๆ อย่างนี้ประธานใหญ่บุริศร์อย่างนายไม่ลำบากหรอก”
“พวกนายสบายจังเลยนะ นายรู้เรื่องหมู่บ้านดารายนเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนมากน้อยแค่ไหน”
ธเนศพลส่ายหัว ถึงรู้สึกตัวว่าตัวเองคุยโทรศัพท์กับบุริศร์ไม่ใช่วิดีโอคอล พูดเรื่อยๆ “ไม่รู้สักนิด เรื่องนี้มาไม่ถึงคุณท่านทางนี้ ฉันถึงได้บอกแล้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องภายในพื้นที่รบของพวกนาย ตอนนี้เพราะเรื่องของนาย คุณท่านถึงได้ใส่ใจเป็นพิเศษ ก็เลยทำความเข้าใจ ถึงได้เจอเบาะแสบ้าง แต่นายก็รู้คนยิ่งมีอำนาจตำแหน่งสูงก็ยิ่งฉลาด ย่อมต้องสังเกตเห็นเจตนาของคุณท่าน ก็เลยอยู่เฉยไม่ได้ไง นายไปสะกิดแผลคนสำคัญพอดี ฉันก็เลยไม่ได้บอกนายก่อน”
บุริศร์ฟังไม่เข้าใจทั้งหมด
เรื่องราวของหมู่บ้านดารายนคือความลับของพื้นที่รบของพวกเขา แต่ความเคลื่อนไหวนี้ไม่ถึงโชคชะตา ถูกคนปิดบังแล้ว
ตอนนี้เพราะทายาทของหมู่บ้านดารายนแก้แค้นจนเรื่องนี้เปิดเผย พวกนั้นอยากจะเยียวยาและรักษาบาดแผล ดังนั้น ตัวเขาบุริศร์เพราะเกี่ยวข้องกับคนของหมู่บ้านดารายนมากถึงได้พลอยถูกลากไปเกี่ยวข้องด้วย
บุริศร์หัวเราะเสียงเย็น “คุณท่านยังนั่งเฉยได้ ไม่กลัวละครเรื่องนี้เละ ฉันจะถูกดึงเข้าไปด้วยหรือไง”
“จะเป็นอย่างนั้นได้ไง ยังมีวินเซนต์อยู่กับนายไม่ใช่หรือ”
คำพูดของธเนศพลทำให้บุริศร์ตัวแข็งทื่อ
เขารู้จักแม้กระทั่งวินเซนต์！
บุริศร์ยังไม่ทันซ่อนความประหลาดใจ ธเนศพลก็พูดต่อ “อีกอย่างตอนนี้วินเซนต์เป็นรองหัวหน้าสหภาพQTแล้ว นายเป็นหัวหน้ายังมีอะไรต้องกลัว จะพูดไปจิ้งจอกเงิน คือแฮคเกอร์ที่โดดเด่นที่สุดใน158 ตอนนี้แฮคเกอร์สามอันดับแรกของโลกก็ทำงานให้นายหมด นายยังกลัวอะไรอีก”
ยิ่งธเนศพลเปิดเผยข้อมูลมากเท่าไร สีหน้าของบุริศร์ก็ยิ่งเครียด
เดิมทีคิดว่าเรื่องพวกนี้เป็นความลับ วินเซนต์และสถานะของตัวเองไม่มีใครล่วงรู้ได้ แต่คาดไม่ถึงธเนศพลกลับรู้ทุกอย่าง
บุริศร์รู้สึกกังวลใจ
แม้ว่าเขาจะมีความสัมพันธ์อันดีกับธเนศพลมาตลอด แต่ตอนนี้กลับรู้สึกเหมือนบนหัวมีดาบแขวนอยู่ ทำให้เขารู้สึกถึงอันตรายอยู่ตลอดเวลา
“คุณชายธเนศพลนี่หมายความว่ายังไง”
“ไม่ต้องกังวลไป บุริศร์ นายก็รู้ ตอนนั้นทรรศยาตายเพราะสถานการณ์บังคับ เรื่องนี้ คุณท่านของพวกเรารู้สึกโทษตัวเองตลอดชีวิต นายก็รู้ นักเรียนที่ท่านพอใจที่สุด ต้องมาตายน่าสงสารอย่างนั้น แต่เพื่อหน้าที่ เพื่อความปลอดภัยของทุกคน ตอนนั้น คุณท่านจำเป็นต้องออกคำสั่งอย่างนั้น ทำอย่างไรได้นิสัยของวินเซนต์รุนแรงมาก ความรู้สึกที่มีต่อทรรศยาก็ลึกซึ้งมาก ถึงได้เดินบนเส้นทางที่ไม่อาจย้อนกลับไปได้”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ ธเนศพลก็รู้สึกเสียใจ
เขากับวินเซนต์และบุริศร์เป็นนักเรียนรุ่นเดียวกัน มีความรู้สึกดีๆ ต่อกัน วินเซนต์เป็นอย่างนี้ทำให้เขารู้สึกเสียใจมาก
บุริศร์ยังไม่คลายความระแวง
“แล้วยังไง คุณท่านจะเอายังไง”
ธเนศพลเห็นบุริศร์ยิงคำถามตรงๆ ก็หัวเราะ “บุริศร์ยังคงเป็นบุริศร์สินะ เพื่อพี่น้องนายไม่เคยลังเล เอาอย่างนี้ละกัน หัวหน้าหน่วย สี่คนของนายรวมทั้งวินเซนต์ คุณท่านจะให้พวกเขามาเป็นคนของตัวเองได้ นายเข้าใจความหมายของฉันมั้ย”
บุริศร์อึ้งไปทันที
“คุณท่านคิดจะยึดสหภาพQTหรือ”
“อย่าพูดไม่น่าฟังขนาดนั้นสิ เรียกว่าร่วมมือดีกว่ามั้ย ตระกูลโตเล็กของพวกนายเคยทำงานให้พวกเราไม่ใช่หรือ แต่ครั้งนี้เป็นความร่วมมือจริงๆ ฉันล่ะนับถือนายจริงๆ นายให้สหภาพQTยืนที่จุดสูงมาก จนพวกเราต้องแหงนหน้ามอง ตอนนี้สหภาพQTมีชื่อเสียงระหว่างประเทศ หลายเรื่องวิธีปกติพวกเราทำไม่ได้ ต้องมีกฎระเบียบมากมายผูกมัด แต่ถ้ามีองค์กรสีเทาอย่างสหภาพQTช่วยเหลือล่ะก็ จะสบายขึ้นมาก นายวางใจ ความหมายของคุณท่านก็คือ ดีลหนึ่งเท่าไหร่พวกเราจ่ายตามนั้น แต่พวกเราต้องการยืนยันความแม่นยำของข้อมูลและทำงานสำเร็จ เรื่องที่ฉันเรียกร้องสหภาพQTของนายก็ไม่ได้มากเกินไปนะ”
ธเนศพลพูดเช่นนี้ทำให้บุริศร์ชะงักไปนิดหนึ่ง แต่ก็ยังพูดเสียงเบา “นี่ไม่ใช่เรื่องของฉันคนเดียว ฉันต้องหารือกับหัวหน้าหน่วยคนอื่นๆ ถึงจะให้คำตอบคุณท่านได้”
“ตกลง แต่บุริศร์ นี่เป็นโอกาสที่ดีมากนะ มีคุณท่าน ปกป้องสหภาพQT ลูกน้องนายก็จะปลอดภัยด้วย”
“ฉันรู้ ถึงได้ขอกลับไปหารือก่อน แต่ถ้าฉันไม่ตอบตกลง คุณท่านจะสั่งพวกลูกน้องมาจัดการฉันกับสหภาพQTหรือเปล่า”
บุริศร์เดิมทีไม่คิดจะพูดเช่นนี้ แต่ตำแหน่งและสถานการณ์ตอนนี้ทำให้เขาจำเป็นต้องมองปัญหานี้ตรงๆ แม้ว่าธเนศพลเป็นเพื่อนร่วมเป็นร่วมตายก็ยกเว้นไม่ได้
