นรมนชื่นชมความฉลาดของพฤธามาก
เธอพูดเสียงเบา “เกวลินหน้าตาเหมือนคู่หมั้นของวินเซนต์ที่ตายแล้วมาก”
เมื่อได้ยินเช่นนี้พฤธาก็ตกตะลึง
มิน่าล่ะ!
มิน่าพี่วินเซนต์ถึงได้เมตตาผู้หญิงคนนั้น!
มิน่าพี่วินเซนต์ถึงถูกแทง!
ที่แท้เพราะเหตุนี้เอง!
พฤธาขมวดคิ้วแน่น
นรมนถอนหายใจ “ฉันเคยได้ยินบุริศร์เล่า หน้าของเกวลินไม่เคยผ่านการศัลยกรรม มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นญาติของทรรศยานายลองไปหาข้อมูลเบื้องหลังของเกวลินดู”
พฤธารู้เรื่องความรักของวินเซนต์แล้ว รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ
“ต่อให้เธอหน้าตาเหมือนอดีตคู่หมั้นของพี่วินเซนต์ แต่ก็จะลืมความจริงที่เธอแทงพี่วินเซนต์และทำให้ทมโภลีตายไม่ได้”
“เรื่องนี้รอวินเซนต์ฟื้นขึ้นมาจัดการเถอะ ฉันกับบุริศร์อยากให้วินเซนต์ปล่อยวางความยึดติดกับทรรศยา เริ่มต้นชีวิตใหม่เสียที หรือว่าพวกนายไม่อยากเห็น ไปสืบตัวตนที่แท้จริงของเกวลินก่อนเถอะ ส่วนเรื่องอื่นค่อยรอวินเซนต์ฟื้นแล้วว่ากันอีกที”
คำพูดของนรมนทำให้พฤธากระสับกระส่าย
“พี่สะใภ้ พี่วินเซนต์จะฟื้นจริงๆ ใช่มั้ย เขาเลือดออกมากขนาดนั้น สีหน้าเขาซีดเผือด พวกเรากลัวว่า…”
“ฟื้นสิ! มีบุริศร์อยู่ มีป้องอยู่ ไม่มีใครกล้าพาพี่วินเซนต์ไปได้”
นรมนยิ้ม รอยยิ้มนั้นช่วยปลอบใจได้มาก ทำให้พฤธาสงบใจลงได้ไม่มากก็น้อย
“ผมจะไม่ให้พวกพี่น้องทำอะไรเกวลินเกินเลยในช่วงนี้ พี่สะใภ้วางใจเถอะ ผมเชื่อว่าพี่วินเซนต์ฟื้นแล้ว จะให้คำตอบกับพวกเราพี่น้อง”
“อึม”
นรมนพยักหน้า เดินไปหน้าห้องที่ขังเกวลิน
หน้าประตูมีผู้ชายเฝ้าสี่คน ด้านหลังมีสุนัขไล่ล่าหมอบอยู่ หากเกวลินคิดจะหนีก็เป็นไปไม่ได้
พวกเขาเห็นนรมนก็ตะลึง ทักทายอย่างนอบน้อม “สวัสดีพี่สะใภ้”
“เปิดประตูเถอะ ฉันจะเข้าไปดูหน่อย”
นรมนพยักหน้า เดินเข้าไปในห้องท่ามกลางสายตาของพวกเขา
เกวลินได้ยินเสียงประตูเปิดก็หันไป แต่เมื่อเห็นนรมน ประกายในดวงตาคู่นั้นก็หายไป กลายเป็นหมดหวัง
“คุณเป็นใคร จะมาฆ่าฉันหรือ”
เสียงของเกวลิน เหมือนสาวงามตัวเล็กๆ
ไม่เคยเห็นเกวลินมาก่อน นรมนคิดไปว่าเกวลินคือผู้หญิงเย้ายวน แต่เมื่อเห็นเกวลิน นรมนก็พบว่าตัวเองเข้าใจผิด
เกวลินมีใบหน้ารูปไข่ห่านขนาดฝ่ามือ เครื่องหน้าชัดเจน หน้าตาไม่โดดเด่น แต่ก็ดูได้ไม่เบื่อ เป็นผู้หญิงที่ยิ่งมองยิ่งสบาย
เธอไม่มีความเย็นเยือกและท่วงท่าของมือสังหารแต่อย่างใด แต่กลับดูเหมือนสาวน้อยข้างบ้านมากกว่า
นรมนเดินเข้าไปหา นั่งลงข้างเกวลิน
เธอเห็นว่ามือของเกวลินกำชายเสื้อแน่น นิ้วซีดขาว
ผู้หญิงคนนี้จิตใจไม่สงบ
เพราะฆ่าวินเซนต์ไม่ได้
หรือเป็นเพราะกลัววินเซนต์ตายกันแน่
นรมนไม่เข้าใจ พูดเสียงเบา “วินเซนต์อาจจะไม่รอด”
“จริงหรือคะ”
ดวงตาของเกวลินมีประกายแวบหนึ่ง
แม้เธอจะก้มหน้าอย่างรวดเร็ว แต่นรมนยังมองเห็นความไม่สบายใจและรู้สึกผิดในแววตานั้น
รู้สึกผิดหรือ
ผู้หญิงคนนี้รู้สึกผิดกับวินเซนต์จริงๆ หรือ
นรมนไม่รู้ ได้แต่กระซิบถาม “เธอมีความแค้นกับวินเซนต์งั้นหรือ”
“ไม่มีค่ะ ฉันไม่เคยรู้จักกับเขามาก่อน”
คำพูดของเกวลินทำให้นรมนตะลึงอีกครั้ง
“ทำไมเธอถึงต้องการฆ่าเขาล่ะ”
“ฉันจะตอบว่าเพราะฉันโง่ได้มั้ย”
เกวลินยิ้มออกมา แต่เป็นยิ้มที่ช่างขมขื่นเหลือเกิน
ตั้งแต่วินเซนต์ถูกหามไปช่วยชีวิตจนถึงตอนนี้ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว คำพูดตัดขาดของบุณพจน์วนเวียนในหัวของเธอตลอด
ตั้งแต่แรกบุณพจน์พอใจใบหน้าของเธอ ส่วนคำพูดหวานๆ และคำสัญญาต่อเธอล้วนเป็นเรื่องโกหกพกลม
เขาแค่หลอกใช้เธอเท่านั้น
น่าขันตรงที่จนถึงวันนี้เธอเพิ่งจะเข้าใจเรื่องนี้
เกวลินเล่าเรื่องของตัวเองให้นรมนฟังเสียงแผ่วเบา
เธอรู้ดีว่าตัวเองต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย แต่เธอไม่อยากตาย
ใจของผู้หญิงมอบให้ผิดคน ทำร้ายตัวเองสูญเสียหัวใจและสูญเสียชีวิต ตอนนี้ยังต้องจ่ายด้วยชีวิตถึงสองชีวิต
บาปของเกวลินไม่แน่ว่าไปถึงนรกแล้วจะล้างบาปได้ แต่ผู้ชายที่หลอกใช้เธอไม่สมควรได้รับการลงโทษหรือ
เธอเกลียด!
เกลียดแผนการและการเลี้ยงดูของบุณพจน์
เกลียดความจอมปลอมและคำสัญญาของบุณพจน์
เธอพบว่าตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ตัวเองไม่เคยเกลียดวินเซนต์
แม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะข่มขืนเธอ แต่ความแค้นของเธอที่มีต่อเขาไม่ถึงหนึ่งในร้อยที่เธอแค้นบุณพจน์
ถึงขนาดที่ ตอนที่วินเซนต์บาดเจ็บ เธอยังรู้สึกผิดและเสียใจด้วยซ้ำ
ตอนนี้รู้ว่าเขาไม่รอดแล้วเกวลินไม่รู้สึกสับสนอะไรอีก ชีวิตนี้คืนให้วินเซนต์ละกัน
เพียงแต่ไม่เต็มใจ!
เกวลินพูดอย่างเคียดแค้น “ตอนนี้ฉันอยากฉีกบุณพจน์เป็นชิ้นๆ ผู้ชายคนนี้ถ้าไม่รักฉัน ก็ไม่ควรหลอกใช้ฉัน”
“ในโลกนี้ไม่มีอะไรควรและไม่ควรมากมายนักเกวลิน เขาใช้เธอ ก็เพราะเธอเต็มใจ”
คำพูดของนรมนทำให้เกวลินอึ้ง จากนั้นก็ปรากฏร่องรอยความอับอาย
“ใช่แล้ว เพราะฉันเต็มใจ หลายครั้งฉันรู้ดีตัวเองไม่คู่ควรกับเขา แต่เขาบอกว่าชอบฉัน บอกว่าจะแต่งกับฉัน ฉันก็เชื่อ เชื่อจริงๆหรือ หรืออยากจะหาเหตุผลสักข้อให้ตัวเอง บางทีมีแต่ตัวฉันที่รู้ ช่างเถอะ เรื่องที่ฉันติดค้างฉันชดใช้เขาแล้ว จากนี้ไปฉันกับบุณพจน์ไม่เกี่ยวข้องอะไรกันแล้ว ฉันถูกเขาเก็บมา เลี้ยงฉันมา บุญคุณนี้หลังจากผ่านเรื่องนี้ฉันไม่ติดค้างเขาแล้ว ตอนนี้ฉันติดค้างแค่วินเซนต์ แต่ถ้าเขาตายแล้วจริงๆ ฉันตายไปพร้อมกับเขาดีกว่า ไม่มีอะไรที่ต้องลังเลอีก”
อารมณ์ของเกวลินสงบลงมาก
เธอมองนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าถูกเมฆดำปกคลุม
เมื่อไหร่ท้องฟ้ามืดมิดจะสดใสขึ้น
ก็เหมือนกับจิตใจของเธอในตอนนี้ มืดมิดจนน่ากลัว
เธออายุยังไม่ถึงยี่สิบ ยังไม่ได้ใช้ชีวิตอันงดงาม แต่ตอนนี้ชีวิตกำลังจะเดินมาถึงจุดจบแล้ว
เกวลินฝืนยิ้ม น้ำตาหยดลงทีละหยด
“ฉันจะต้องตายแล้ว แต่ไม่รู้ว่าพ่อแม่เป็นใคร ฉันมาจากไหน ช่างน่าสมเพชจริงๆ”
นรมนไม่ได้พูดอะไร
เกวลินจะต้องเกี่ยวข้องกับทรรศยาแน่ นี่คือสัญชาตญาณของเธอบอก แต่เกี่ยวข้องอย่างไรกันแน่ เรื่องนี้ต้องตรวจสอบ ตอนนี้พูดมากไปก็ไม่มีประโยชน์
เธอนึกถึงที่เกวลินเพิ่งพูดเมื่อครู่
“เธอติดค้างแค่ชีวิตของวินเซนต์หรือ หรือว่าเธอไม่ต้องรับผิดชอบการตายของทมโภลี”
เกวลินอึ้งไปนิดหนึ่ง แล้วส่ายหน้า “วินเซนต์ก็พูดถึงทมโภลี แต่ฉันจำได้แม่น ตอนที่ฉันหนีไม่คิดฆ่าคน ฉันลงมือพวกเขาที่ไหล่หรือแขน เพื่อลดกำลังของพวกเขา ฉันจะได้มีโอกาสหนี ฉันไม่ได้แทงถูกจุดสำคัญ ฉันไม่เกี่ยวกับการตายของ ทมโภลี”
นรมนขมวดคิ้วทันที
“แต่ทมโภลีถูกเธอแทงแล้วช่วยชีวิตไม่ได้จนตายนะ”
“ฉันไม่รู้สาเหตุ แต่ฉันยังยืนยัน ถ้าฉันทำ ฉันยอมรับ ถ้าฉันไม่ได้ทำ อย่าโยนความผิดให้ฉัน การตายของทมโภลีไม่เกี่ยวกับฉันตอนนั้นวินเซนต์ไม่แยกแยะอะไรข่มขืนฉันเพราะทมโภลีอะไรนั่น ฉันไม่มีโอกาสและเวลาจะอธิบายอะไร หลังจากนั้นฉันก็จมอยู่กับความเสียใจและความโกรธ ไม่ได้ฟังวินเซนต์พูดอะไร ตอนนี้วินเซนต์ถูกส่งไปรักษาแล้ว ในที่สุดฉันก็สงบใจครุ่นคิดเรื่องที่เกิดขึ้นหลายวันนี้ได้ ฉันถึงแน่ใจว่า ทมโภลีไม่ได้ตายเพราะฉัน ฉันไม่ได้คิดจะฆ่าคนแต่แรก!”
เกวลินพูดเร็วมาก กระทั่งร้อนใจ
“คุณเชื่อฉันนะคะ ฉันไม่ได้ฆ่าเขาจริงๆ! คนที่ฉันอยากฆ่า และฆ่าแล้วจริงๆ ก็มีแต่วินเซนต์คนเดียว ฉันไม่รู้คุณเป็นอะไรกับวินเซนต์ แต่ฉันกล้าสาบาน ฉันพูดความจริง ไม่ได้โกหกแม้แต่คำเดียว ถ้าฉันโกหกละก็ ขอให้ถูกฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ ไม่ตายดี”
เกวลินสาบานหนักแน่น
นรมนมองเห็นความจริงในสายตาของเธอ
ดวงตาของคนเราหลอกไม่ได้
เกวลินบอกว่าเธอไม่ได้ฆ่าทมโภลี เช่นนั้นทำไมทมโภลีถึงตาย
นรมนขมวดคิ้วแน่น
“เรื่องนี้ฉันจะต้องสอบถามให้ฉัน ช่วงนี้เธออยู่ที่นี่ไปก่อน ส่วนจะจัดการกับเธอยังไง รอวินเซนต์ฟื้นขึ้นมาค่อยพูดเถอะ”
พูดจบ นรมนก็รู้สึกว่าแขนตัวเองถูกดึง
“คุณบอกว่าวินเซนต์ตายแล้วไม่ใช่หรือคะ ตอนนี้บอกว่ารอเขาฟื้นขึ้นมา หมายความว่าเขาไม่ตายแล้วหรือ”
นรมนมองการแสดงออกในสายตาของเกวลิน พูดเสียงเบา “ต่อให้เขาไม่ตาย แต่เธอคิดว่าจะรอดหรือ ต่อให้เธอไม่ตาย นิสัยของวินเซนต์กับความคิดของพวกพี่น้องคนอื่น เธอคิดว่าเป็นน่าดีใจกว่าตายหรือ เกวลิน เธอไม่ไม่ใช่เด็กๆ แล้ว ตอนที่เธอต้องการมาฆ่าวินเซนต์เพื่อแลกความพอใจของบุณพจน์ ก็ควรจะรู้แล้วว่าตัวเองต้องแลกกับอะไรเพื่อการกระทำนี้ ไม่มีชีวิตของใครเป็นทุนเพื่อให้เธอทำให้คนอื่นพอใจ ฉันจึงช่วยเธอไม่ได้”
พูดจบนรมนก็ลุกขึ้นเดินออกไป
เกวลินราวกับถูกอะไรบางอย่างกระแทกสมอง รู้สึกตัวขึ้นมาทันที
แนวคิดชีวิตที่ผิดพลาดเหล่านั้น ความคิดที่อยากจะยึดมั่นบุณพจน์โดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ตอนนี้กลายเป็นเรื่องน่าขัน เปราะบางขนาดนั้น
ใช่แล้ว
ไม่มีชีวิตของใครสมควรที่จะถูกเธอนำไปใช้เป็นทุนเพื่อให้คนอื่นพอใจ
ทำไมเรื่องง่ายๆ แค่นี้เธอเพิ่งจะเข้าใจวันนี้นะ
แต่ทั้งหมดนี้สายไปแล้วใช่มั้ย
น้ำตาแห่งความสำนึกผิดไหลอาบแก้มเกวลิน
นรมนยืนอยู่ข้างนอกได้ยินเสียงร้องไห้ ก็อดส่ายหน้าไม่ได้ “เฝ้าเธอไว้ให้ดี ก่อนที่วินเซนต์จะตาย ห้ามให้เธอตายเด็ดขาด”
“ครับพี่สะใภ้”
นรมนพยักหน้า แล้วเดินไปหาบุริศร์
ใช่ว่าเธอไม่เห็นใจ แต่บางครั้งความเห็นใจไม่มีประโยชน์มากที่สุด เหตุผลนี้เธอเรียนรู้หลังจากติดตามบุริศร์
บุริศร์เห็นนรมนเดินเข้ามาหา ก็หยุดทำทุกอย่าง รินน้ำอุ่นส่งให้เธอ
“เป็นไงบ้าง ถามได้อะไรบ้างมั้ย”
“ได้ข้อมูลมากทีเดียวค่ะ แต่ตัวละครสำคัญคือผู้ชายที่ชื่อบุณพจน์ เกวลินมาฆ่าวินเซนต์เพราะเขา บุริศร์คะ พูดถึงบุณพจน์คนนี้ อยู่ๆ ฉันก็นึกถึงคนหนึ่งขึ้นมา ไม่แน่ใจว่าคุณพอจะนึกออกมั้ย”
คำพูดของนรมนทำให้บุริศร์ตะลึง
“ใคร”
