บุริศร์ก็ตึงเครียดเช่นกัน
ในขณะนี้ กิจจารีบหยิบขวดใบเล็กออกมาจากกระเป๋าหนังสือ เทของเหลวหยดหนึ่งลงไปบนมือ จากนั้นถูไปบนขมับอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นความเย็นสบายส่งไปที่สมอง ทำให้เขาได้สติขึ้นมา
เขานำขี้ธูปใส่ลงไปในขวดอย่างรอบคอบ จากนั้นขยับกลับไปกลับไปมา
บุริศร์ไม่ได้รบกวนกิจจา กมลก็กลั้นหายใจ
ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน ในที่สุดกิจจาเงยหน้าขึ้น จากนั้นพูดกับบุริศร์และกมลด้านนอก “แด๊ดดี้ ปลอดภัยแล้ว เข้ามาได้ครับ”
พูดจบเขาก็ฉีดพ่นของเหลวไปที่ศาลบรรพบุรุษ กลิ่นของธูปจางลงไปมาก
เห็นเขาทำทุกอย่างนี้เสร็จลง บุริศร์ถึงจะอุ้มกมลเข้าไป
“เป็นไงบ้าง？”
“ธูปมีปัญหาครับ ด้านในใส่ควันสลบเอาไว้ และยังมีสิ่งที่ทำให้คนเกิดอาการประสาทหลอน สภาพภูมิอากาศที่นี่มีความพิเศษมาก มีความชื้นตลอดทั้งปี ในกรณีที่จุดเทียน จะเกิดปฏิกิริยาทางเคมีกับความชื้นในอากาศ ปรากฏภาพที่ทำให้คนคิดว่าเป็นความจริง แถมยังอยู่ในศาลบรรพบุรุษนี้ ปกติจะไม่เปิดประตูเปิดหน้าต่าง ดังนั้นผลลัพธ์จึงยิ่งรุนแรง”
กิจจาในเวลานี้เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ไม่เงียบเหมือนก่อนหน้านี้ พูดได้อย่างฉะฉานเมื่อเกี่ยวกับเรื่องทางการแพทย์ แพรวพราวเป็นพิเศษ
ราวกับบุริศร์มองเห็นตรินท์ตอนเด็ก
ตรินท์ในตอนนั้นเหมือนจะไม่ได้ธรรมดาอย่างที่พวกเขาพูดกัน
เขายังจำได้ว่าตนเองเคยเข้าร่วมการแข่งขันการกล่าวสุนทรพจน์ของตรินท์ ตรินท์ในตอนนั้นเหมือนจะอายุเท่ากิจจา เขายืนพูดอยู่บนเวที เผชิญหน้ากับผู้ชมสามร้อยกว่าคนด้านล่างอย่างไม่แข็งกร้าวจนดูเย่อหยิ่งแต่ไม่อ่อนน้อมเกินควรจนดูต้อยต่ำ และไม่มีความตื่นเต้น สีสันในแววตาของเขาเหมือนกับกิจจาในเวลานี้
ใช่แล้ว
ตอนตรินท์เป็นเด็กนั้นยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมเหมือนกับเขาบุริศร์คนนี้
ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ตรินท์เริ่มเปลี่ยนไปเป็นคนธรรมดา？
บุริศร์คิดไม่ออก
เขาจำได้เพียงเพราะการเปรียบเทียบของตรินท์ เขายิ่งโดดเด่น ยิ่งถูกเรณุกาให้ความสำคัญ ส่วนตรินท์ก็เหมือนค่อยๆ กลายเป็นคนไร้ตัวตน ไม่มีใครสนใจมองเขาอีกต่อไป
ความคิดของบุริศร์ล่องลอยออกไป
เขายังจำตอนเด็กที่ตนเองเล่นสนุกกับตรินท์ได้
พวกเขาในตอนนั้น ไม่มีอะไรต้องกังวล จนแม้แต่ตรินท์ชกต่อยกับคนอื่นเพื่อเขาด้วยซ้ำ แต่มันตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ที่ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาเปลี่ยนไป？
ยิ่งตรินท์มีความเคารพต่อเขา ความเป็นเพื่อนเล่นกันอย่างไร้เดียงสาของพวกเขาก็หาไม่เจออีกแล้ว
จู่ๆ บุริศร์ก็ทุกข์ใจขึ้นมา
กิจจายังพูดอะไรอยู่ เขาไม่ได้ยินอีกต่อไป กลับเหมือนมองเห็นตรินท์
ตรินท์ยิ้มให้เขา ยิ้มไปยิ้มมาก็ร้องไห้
เขากล่าว “พี่ครับ ทำไมพวกเราสองคนต้องเปรียบเทียบว่าใครดีกว่าใครด้วย？ทำไมระหว่างเราสองคนถึงไม่เล่นสนุกกันเหมือนพี่น้องคนอื่น พี่ครับ พี่ยังจำตอนแรกๆ ที่พวกเรามีความสุขได้ไหม？”
ร้องไห้ไปร้องไห้มา น้ำตาของตรินท์กลายเป็นสีแดง
สีเหมือนเลือด
เขาพูดเสียงแหลม “พี่ครับ ผมอยากกลับบ้าน ผมคิดถึงพี่ แต่ทำไมต้องกำจัดผมออกไปจากเมืองชลธีด้วย？ทำไม？ทำไมถึงไม่เก็บผมเอาไว้？หรือพี่ก็อยากให้ผมไปใช่ไหม？ถ้าพี่เก็บผมเอาไว้พี่จะรู้สึกเหมือนเป็นภัยคุกคามใช่ไหม？”
“พี่ครับ หลายปีที่ผ่านมา ผมไม่เคยอยากแย่งชิงกับพี่เลย ผมแค่อยากอยู่ข้างพี่ พวกเราเป็นพี่น้องฝาแฝดท้องเดียวกัน ถึงแม้จะซุกซ่อนความเฉลียวฉลาดของตนเอง กลายเป็นส่งเสริมพี่ให้เด่นผมก็ไม่แคร์ ผมหวังเพียงได้อยู่กับพี่ พี่ครับ คำขอร้องง่ายๆ แค่นี้ทำไมถึงไม่ตอบรับผม？ทำไมต้องส่งผมไปเหมือนกับแม่ด้วย？”
“ถ้าผมไม่ได้ออกไปจากเมืองชลธี ผมก็จะไม่ตาย ไม่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ ผมจะยังเป็นคุณชายรองของตระกูลโตเล็ก แม้จะเป็นแค่ลูกเศรษฐี แม้จะเป็นคนไม่มีประโยชน์ไปหน่อย อย่างน้อยก็ได้อยู่กับพี่ ไม่ใช่ตายอยู่ที่นี่อย่างโดดเดี่ยวเหมือนตอนนี้ พี่รู้ไหมว่าหลายปีที่ผ่านมาผมรู้สึกยังไงกับพี่？”
“ผมรักพี่ แต่ก็เกลียดพี่ด้วย เกลียดว่าทำไมตอนแรกพี่ส่งผมไปโดยไม่สนใจไยดี เกลียดที่ทำไมพี่ถึงไม่เก็บเขมิกาเอาไว้ ปล่อยให้เธอมาเจอผมที่นี่ ถ้าไม่ได้เจอเขมิกา ผมอาจจะไม่ตกหลุมรักเธอ และไม่เกลียดพี่แบบนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาคนที่เธอรักไม่ใช่ผม ผมเป็นแค่ตัวแทนของพี่ พี่รู้บ้างไหม？พี่ครับ！ตั้งแต่เล็กจนโต ผมมีชีวิตอยู่ใต้เงาของพี่ ผมไม่ได้โง่ และสามารถเป็นอัจฉริยะได้ แต่แม่บอกว่าตระกูลโตเล็กต้องการคนคุมหางเสือเพียงคนเดียว ผมรู้ความทะเยอทะยานและปณิธานของพี่ ดังนั้นผมจึงยอมปล่อย แค่หวังจะได้อยู่กับพี่แค่นั้นพอ แต่พี่ครับ พี่ยังส่งผมไป ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ ผมอาจจะยังไม่ตาย พี่ครับ เป็นพี่ที่ฆ่าผม！เป็นพี่！”
“ไม่ใช่！”
บุริศร์เจ็บปวดหัวใจทันที “ค่อก” เขากระอักเลือดออกมา ร่างกายโซเซ
“แด๊ดดี้！”
กมลตกใจ
เธอเคยเห็นท่าทางแบบนี้ของบุริศร์มาก่อน
ร่างเล็กของเธอจับมือบุริศร์เอาไว้แน่น แต่บุริศร์กลับเหมือนฝันร้าย ไม่ได้ยินเสียงร้องเรียกของเธอ
“ไม่ใช่นะ ไม่จริง ตรินท์ ฉันไม่อยากได้ตระกูลโตเล็ก ไม่อยากเป็นคนคุมหางเสือ ฉันแค่คิดว่าฉันเป็นพี่ชาย มีหน้าที่แบกรับภาระของครอบครัว ให้นายสามารถใช้ชีวิตตามที่ตนเองต้องการโดยไร้กังวล ฉันไม่คิดจะกำราบนาย ยิ่งไม่เคยคิดจะกำจัดนาย สถานการณ์ในตอนนั้น ถ้านายไม่ออกไปก็จะติดคุก ฉันจะปล่อยให้น้องชายแท้ๆ ของฉันติดคุกได้ยังไง？ตรินท์ นายอย่าเกลียดฉันได้ไหม？นายเกลียดฉันไม่ได้นะ！นายเป็นพี่น้องกับฉัน！พวกเราเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกัน！ฉันจะไม่รักนายได้ยังไง？จะฆ่านายได้ยังไง？ฉันไม่ได้ทำ！ไม่ใช่！”
บุริศร์ร้องไห้คร่ำครวญเหมือนคนบ้า น้ำตาไหลออกมาจากหางตา
กมลกลัวไปหมด
กิจจาก็ชะงักงัน
เขาได้ยินชื่อพ่อผู้ให้กำเนิดของตนเอง
ตรินท์ชื่อนี้เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี แต่ตรินท์ตัวเป็นๆ เขากลับไม่เคยสัมผัสมาก่อน เพราะเขาไม่มีโอกาส
เขาเพิ่งเกิดพ่อก็จากไปแล้ว
กิจจาเจ็บปวดหัวใจเหมือนถูกเข็มทิ่มแทง
มองดูบุริศร์ร้องไห้คร่ำครวญ เหมือนสารภาพบาป และเหมือนกับอธิบาย กิจจารู้สึกไม่สบอารมณ์อย่างมาก
เขาไม่สนใจบุญคุณและความแค้นของคนรุ่นก่อน และไม่อยากรับรู้ แต่ในตอนนี้หัวใจกลับเจ็บปวดอย่างทรมาน จนแม้แต่มีความปวดร้าวและความเดือดดาลลอยขึ้นมาจากก้นบึ้งหัวใจ
เขาเอาแต่จ้องมองบุริศร์ จ้องมองอยู่แบบนั้น สายตาไม่ชัดเจน
ในที่สุดเพราะกมลหมดเรี่ยวแรงจึงไม่ได้ประคองบุริศร์เอาไว้ เธอกับบุริศร์หกล้มลงไปบนพื้นพร้อมกัน
ความเจ็บปวดรุนแรงทำให้จมูกของกมลเริ่มแดงขึ้นเล็กน้อย
เธอไม่รู้ว่าแด๊ดดี้เป็นอะไรไป และหม่ามี้ไปไหน？
ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น？
แด๊ดดี้เข้มแข็งมาตลอดไม่ใช่เหรอ？
ทำไมตอนนี้ถึงเหมือนเด็กที่หมดหนทาง？
กมลตบแขนบุริศร์อย่างหวาดกลัว กระซิบว่า “แด๊ดดี้ ตื่นเถอะ แด๊ดดี้ตื่นขึ้นมาได้แล้ว ที่นี่ไม่มีคุณอา แด๊ดดี้ รีบตื่นขึ้นมาเถอะ แด๊ดดี้คิดถึงหม่ามี้ คิดถึงหนู คิดถึงพี่ชายสิคะ”
เมื่อพูดถึงพี่กิจจา กมลนึกขึ้นได้ทันทีว่ามีกิจจาอยู่ด้วย
เธอเงยหน้ามองไปทางกิจจา
“พี่กิจจา พี่ดูให้หน่อยว่าแด๊ดดี้เป็นอะไร？ พี่กิจจา……พี่……”
กิจจาในเวลานี้เย็นชา นัยน์ตาคู่นั้นเปล่งแสงแห่งความเกลียดชังด้วยซ้ำไป
เกลียดชัง？
พี่กิจจาเกลียดแด๊ดดี้？
เมื่อความคิดเข้าสู่สมองของกมล เธอหวาดกลัวทันที จากนั้นรีบขวางตรงหน้าบุริศร์
“พี่กิจจา พี่จะทำอะไร？ ตอนนี้แด๊ดดี้อาจจะเมาควันสลบ พี่กิจจารีบหาวิธีสิ！”
“คิดหาวิธี？ทำไมต้องคิดหาวิธีด้วย？เธอไม่ได้ยินหรือไง？เป็นเขาที่กำราบแด๊ดดี้ของพี่ เป็นเขาที่ขับไล่แด๊ดดี้ของพี่ไปจึงทำให้แด๊ดดี้ของพี่ต้องไปตายอยู่ต่างแดน เขากำลังสารภาพผิด！กมล เขากำลังสารภาพผิดเธอไม่ได้ยินหรือไง？”
นัยน์ตาของกิจจาแดงก่ำขึ้นมาโดยพลัน น้ำตาไหลรินไม่ยอมหยุด
“เห็นได้ชัดว่าพี่ก็มีครอบครัวที่สมบูรณ์ มีแด๊ดดี้กับหม่ามี้ที่รักพี่ พวกเราสามารถมีชีวิตที่มีความสุข มีความสบายใจได้ แต่ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเขา เขาทำลายแด๊ดดี้ของพี่ เป็นเขาที่ฆ่าหม่ามี้ของพี่ ถึงทำให้พี่กลายเป็นเด็กกำพร้า เขายังเสแสร้งเป็นคนดีเอาพี่มาเลี้ยงในตระกูลโตเล็กอีก บอกว่าดีกับพี่มากแค่ไหน แต่พี่ยังต้องพึ่งพาอาศัยคนอื่นอยู่ไม่ใช่หรือไง？เขาทำลายครอบครัวของพี่ เป็นเขา！”
อยู่ดีๆ อารมณ์ของกิจจาก็เปลี่ยนแปลง
กมลตกใจ
นี่มันเกิดอะไรขึ้น？
ทำไมพี่กิจจาถึงพูดแบบนี้？
หรือตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่กิจจาอยู่ในบ้านอย่างไม่มีความสุขแบบนี้？
“พี่กิจจา ไม่ใช่แบบนี้นะ ไม่ใช่ พี่เป็นอะไรไปกันแน่？ พี่กิจจา！”
กมลปีนขึ้นมาจากพื้นทันที รีบวิ่งไปหากิจจา และจับแขนของเขาเขย่าอย่างรุนแรง
“แด๊ดดี้กับหม่ามี้ดีกับพี่จริงๆ พี่สัมผัสไม่ได้เหรอ？ในตอนนั้นเพื่อพี่ หม่ามี้จึงถูกเรณุกาวางยาจนเป็นใบ้ ถูกไล่ออกไปจากตระกูลโตเล็ก กลับยังพาพี่ไปด้วย เพราะกลัวพี่จะถูกข่มเหง พี่ลืมไปหมดแล้วเหรอ？ตอนนี้พี่พูดออกมาแบบนี้ได้ยังไง？ถ้าหม่ามี้อยู่ด้วย เธอได้ยินจะเสียใจแค่ไหน？พี่กิจจา นี่ไม่ใช่พี่ นี่ไม่ใช่พี่ตัวจริง！พี่ตื่นขึ้นมาดีไหม？พี่กิจจา พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน พี่คือพี่ชายของหนู！พี่จะมาละเลยหนูในตอนนี้ได้ไง？พี่ตื่นขึ้นมานะ ตื่นขึ้นมาสิ！”
น้ำตาเม็ดใหญ่ของกมลหยดลงบนหลังมือของกิจจา
กิจจาชะงักไป
เขาเหลือบมองกมลที่กำลังร้องไห้อย่างเย็นชา หัวใจกลับเจ็บปวดจนหายใจไม่ออก
ทำไมถึงได้ทุกข์ใจแบบนี้？
กมลร้องไห้ทำไม？
กิจจาคิดจะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ แต่ก้นบึ้งของหัวใจกลับเหมือนมีเสียงตำหนิเขา
“กิจจา นายจะบ้าไปแล้วเหรอ？เธอคือลูกสาวของศัตรูที่ฆ่าพ่อของนาย ไม่คิดว่านายจะสงสารเธอ？”
เสียงนั้นดังขึ้นอย่างดุเดือดเช่นนี้ และซัดสาดเช่นนี้ ทำให้เขาชะงักไปเล็กน้อย
กมลร้องไห้ไปร้องไห้มาก็หยุดลง เธอวิ่งออกไปทันที เทของทุกอย่างออกมาจากกระเป๋าหนังสือของกิจจา เมื่อเห็นขวดสเปรย์พริกไทย เธอนิ่งไปโดยพลัน จากนั้นรีบหยิบออก ตรงกลับไปหากิจจาเป็นอย่างแรก
“พี่กิจจา หนูต้องการให้พี่กลับมา！พี่กลับมานะ！”
กมลร้องไห้คร่ำครวญ ฉีดสเปรย์พริกไทยในมือหน้ากิจจาทันที
“โอ๊ย！”
ความแสบร้อนกระตุ้นประสาทสัมผัสทั้งห้าของกิจจา การกระตุ้นที่เจ็บแสบเกินบรรยายทำให้เขาล้มไปบนพื้นทันที น้ำตาไหลพรากๆ
“กมล เธอทำอะไรเนี่ย？”
กิจจาร้องเสียงแหลม กลับทำให้กมลยิ้มออกทันที
