คริชณะตกตะลึงเล็กน้อย
“เรื่องนี้คงไม่มีอะไรไม่คาดคิดหรอกใช่ไหม?”
ในผลลัพธ์ที่เขาสืบมันไม่มีข่าวว่าแพรวาไม่ตาย ตอนแรกเพื่อระบายความโกรธ ราเชนแล่เนื้อแพรวาเป็นชิ้นๆ เรื่องนี้ทุกคนก็รู้กันเกือบหมด หรือว่ายังมีความลับอื่นๆ?
คริชณะมองบุริศร์ ในใจไม่ค่อยเข้าใจ
ได้ยินคริชณะพูดแบบนี้ หัวใจบุริศร์ก็ผ่อนคลายนิดหน่อย
“ไม่รู้ครับ ฉันแค่คิดว่าถ้าพระราชาใส่ใจแพรวาขนาดนั้น งั้นก็ต้องไม่ให้เธอตายแน่ๆ ก็เลยถามแบบนี้ขึ้นมา”
คริชณะยิ้มขณะพูดขึ้น “ตอนนั้นราเชนได้เปรียบเต็มที่ การกระทำรวดเร็วและแม่นยำมาก แม้แต่กล้าณรงค์ก็ตอบสนองไม่ทัน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพระราชา และฉันได้ยินว่ามาตอนนั้นพระราชาไม่อยู่ในประเทศด้วย แพรวาก็ถือว่าโชคไม่ดี น่าจะตายไปแล้วจริงๆ”
“จะดีที่สุดถ้าเป็นแบบนี้ ไม่งั้นฉันจะไม่ถือสาฆ่าเธอด้วยตัวเอง”
ดวงตาบุริศร์มีความมืดมัวเย็นชา
ถึงแม้คริชณะไม่ได้พูดอะไร แต่ก็พยักหน้า
ทั้งสองทำงานกันสักพัก บุริศร์ก็เดินมาในเต็นท์ของบุณพจน์
ในเวลานี้นรมนวาดรูปเสร็จแล้ว บุริศร์เหลือบมอง มันเหมือนมีชีวิตเลย
บุณพจน์และพรวลัยค่อนข้างเหนื่อยแล้ว จึงออกไปจากที่นี่โดยธรรมชาติ ให้พรวลัยนอนลง
นรมนทำให้สมบูรณ์ในตอนสุดท้าย จากนั้นก็ส่งรูปภาพให้บุณพจน์และพรวลัย ทั้งสองคนค่อนข้างพึงพอใจ
“ขอบคุณนะ นรมน”
พรวลัยยิ้มค่อนข้างมีความสุข มองออกว่าเธอชอบรูปภาพนี้มาก
“ไม่เป็นไรค่ะ พวกคุณชอบก็ดีแล้ว”
บุริศร์และนรมนไม่อยากรบกวนพรวลัยและบุณพจน์ จึงเดินออกมา
“เหนื่อยไหม?”
บุริศร์นวดข้อมือที่ปวดของนรมนแล้วถามเสียงเบา
“ยังโอเค แค่เห็นพวกเขามีความสุข ฉันก็พอใจแล้ว หวังจริงๆ ว่าคู่รักทุกคู่บนโลกใบนี้จะได้ครองเรือนกันในที่สุด”
จนถึงวันนี้ นรมนก็ยังคงเป็นหญิงสาวที่มีความรักและปรารถนาดี
บุริศร์มองเธอ ในดวงตาเต็มไปด้วยความรัก
“สิ่งที่ไม่สมหวังในชีวิตมักจะมีถึงแปดเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ เราพยายามทำให้ดีที่สุดก็พอ”
“อืม”
นรมนพยักหน้า
เธอพิงอ้อมอกบุริศร์ ถามขึ้นเสียงทุ้ม “คุณว่าถ้าบุณพจน์กับฉัตรพลไม่ใช่พ่อลูกกัน แล้วพ่อเขาจะเป็นใคร? ตอนแรกป้าโอรักฉัตรพลลึกซึ้งมาก เป็นไปไม่ได้ที่จะมีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนอื่น”
“ก็ไม่แน่ ถ้าฉัตรพลมันใช้วิธีการพิเศษ บางทีแม้แต่เธอเองก็ไม่รู้”
บุริศร์นึกถึงเรื่องแพรวาและเชษฐ์ แววตาจึงมืดมนลงอย่างช่วยไม่ได้
คนพวกนี้มันน่ารังเกียจเกินไปแล้ว
นรมนตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าใจ
“เป็นไปไม่ได้มั้ง? ป้าโอซื่อสัตย์กับเขาแบบนั้น เขาไม่จำเป็นต้องใช้วิธีพิเศษหรอก”
“แต่เขาไม่ได้รักเดียวใจเดียวกับป้าโอ สิ่งที่เขาต้องการก็คือความลับด้านหลังภูเขาหมู่บ้านดารายนเท่านั้น”
สำหรับความทะเยอทะยานของผู้ชาย บุริศร์เห็นได้อย่างชัดเจน
จนถึงตอนนี้ นรมนก็ไม่พูดแล้ว
เดินมาถึงจุดนี้ นรมนมีประสบการณ์เกี่ยวกับความทุกข์สุขของการพบปะและจากลาของทุกคน ทันใดนั้นก็พบว่าตัวเองได้อยู่กับบุริศร์มันยากมากแค่ไหน
ในอ่างน้ำวนที่เต็มไปด้วยการเล่นงานและการใส่ร้าย บางครั้งเธอก็อดสงสัยไม่ได้ ว่าสิ่งที่ตัวเองมีทั้งหมดนั้นคือของจริงหรือของปลอม มันคือภาพลวงตาประเภทหนึ่งหรือเปล่า?
แต่เมื่อมองบุริศร์ที่รักลึกซึ้งตรงหน้า นรมนก็โล่งใจอีกครั้ง
ถ้าแม้แต่รักกันจนกว่าความตายจะมาพรากมันหลอกลวงได้ ถ้าอย่างนั้นบนโลกใบนี้อาจจะไม่มีรักแท้
นรมนโอบเอวบุริศร์ แล้วพูดเสียงทุ้ม “ฉันเหนื่อยแล้ว เรากลับไปพักผ่อนกันเถอะ พรุ่งนี้ต้องเริ่มปฏิบัติการแล้ว เราต้องหลับให้เพียงพอ”
“โอเค”
บุริศร์ตกลง อุ้มนรมนในท่าเจ้าสาวทันที จากนั้นก็ก้าวเท้ายาวเดินไปที่เต็นท์ของพวกเขา
บุริศร์กระตือรือร้น นรมนก็เตรียมใจไว้แล้ว แต่เขาแค่กอดนรมนหลับไป ไม่ได้กระทำอย่างอื่น
นรมนค่อนข้างหดหู่ หรือว่าตัวเองคิดผิด?
แต่ในเมื่อบุริศร์ไม่มีอารมณ์ เธอก็ไม่พูดอะไร หันตัวหลับไป
เมื่อเสียงลมหายใจสม่ำเสมอดังขึ้น บุริศร์ก็ลืมตา มองนรมนที่หลับสนิท ก็ยกมุมปากอย่างช่วยไม่ได้
ถ้าไม่ได้กังวลว่าพรุ่งนี้ต้องใช้แรงกาย คืนนี้เขาไม่ปล่อยเธอไปหรอก แต่เห็นท่าทางผิดหวังของหญิงสาวเมื่อครู่นี้ หรือว่าตัวเองคิดผิด?
บุริศร์คิดในใจ ยิ้มขึ้นมาทันที หลับตาอีกครั้ง แล้วหลับลึกไป
วันรุ่งขึ้นเสียงแตรตื่นนอนดังขึ้น นรมนตื่นขึ้นมา บุริศร์ก็ไม่อยู่แล้ว ตำแหน่งข้างกายเย็นเฉียบ แสดงว่าเขาได้ออกไปนานมากแล้ว
นรมนรีบลุกขึ้น อาบน้ำเสร็จก็เดินออกไป ก็เห็นบุริศร์ปะทะแสงแดดตอนเช้าจากด้านนอก
ในมือเขาถืออาหารอยู่ ทั้งๆ ที่เป็นสิ่งที่คนปกติทำกัน แต่ทำให้รู้สึกภาพลวงตาเหมือนมาจากต่างโลก
“เกิดอะไรขึ้น?”
บุริศร์เห็นนรมนมองตนอย่างร้อนแรงแบบนี้ ก้นบึ้งหัวใจก็ร้อนอย่างช่วยไม่ได้
“ไม่มีอะไร รู้สึกว่าคุณเหมือนจะหล่ออีกแล้ว”
“งั้นเหรอ? ก็เพราะภรรยาดูแลดีไง”
บุริศร์ยิ้มเรียบๆ แล้วยกอาหารเข้าไป
นรมนรู้สึกว่าบุริศร์ปากหวานขึ้นเรื่อยๆ
“ไม่รู้คุณไปเรียนมาจากใคร ตอนนี้ปากหวานเหมือนทาน้ำผึ้งเลย”
“อยู่กับคุณ ก็สนิทสนมกันทุกวันไม่ใช่เหรอ?”
เอาล่ะ นรมนยอมรับความพ่ายแพ้อย่างจริงใจ สำหรับบุริศร์ เธอไม่มีโอกาสชนะเลยสักนิด
“ฉันได้ยินแตรปลุกดังแล้ว เดี๋ยวจะออกเดินทางแล้วใช่ไหม?”
“อืม”
สีหน้าบุริศร์หนักอึ้งเช่นกัน
“เดี๋ยวตอนออกเดินทางคุณไปอยู่ข้างๆ พี่ใหญ่กับพรวลัยนะ ฉันต้องนำทีม”
อย่างไรแล้วบนตัวบุริศร์ยังมียศทหาร ตอนนี้ภารกิจนี้สำคัญมาก เขาไม่สามารถให้คริชณะแบกรับคนเดียวได้
แน่นอนว่านรมนก็รู้ ตราบใดที่ได้อยู่กับเขา อยู่ที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น
“โอเค คุณก็ต้องระวังความปลอดภัยด้วยนะ”
“อืม”
ทั้งสองทานอาหารเช้าแล้วก็เริ่มรวมตัวกัน
นรมนไม่รู้ว่าการปฏิบัติการในวันนี้ของพวกเขาคืออะไร มันเป็นความลับ แต่เธอรู้ว่าตามบุริศร์ไปนั้นดีแล้ว
บุริศร์ถูกคริชณะเรียกไปแล้ว
นรมนก็ไปอยู่ข้างๆ บุณพจน์
บุณพจน์เห็นนรมนมา ก็ยิ้มขณะพูดขึ้น “เดี๋ยวฝากพรวลัยกับเธอด้วยนะ”
“คุณจะไม่อยู่กับพวกเราเหรอ?”
นรมนประหลาดใจนิดหน่อย เธอนึกว่าจุดประสงค์เดียวที่บุณพจน์อยู่ที่นี่ก็เพื่อดูแลพรวลัย
บุณพจน์พยักหน้าพูดขึ้น “เดี๋ยวเข้าภูเขาไปไม่รู้ว่าจะมีเหตุการณ์อะไร ฉันต้องเป็นแรงสนับสนุนให้กับบุริศร์ เผื่อกรณีฉุกเฉิน”
นรมนตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็พยักหน้า
ในชั่วขณะหนึ่ง ทั้งกองทหารก็เต็มไปด้วยกลิ่นอายตึงเครียด
หลังจากบุญพจน์ออกไปแล้ว พรวลัยก็อยู่กับนรมน เพราะการดูแลของบุณพจน์ สีหน้าพรวลัยก็ดีขึ้นเยอะเลย แต่ร่างกายยังคงอ่อนแออยู่บ้าง
“ร่างกายคุณแบบนี้เปิดค่ายกลได้ไหม?”
“มันจะมีผลกระทบ”
คำพูดของพรวลัยทำให้นรมนอึ้งนิดหน่อย
“แล้วคุณยังตกลงอีก?”
“ฉันสอนให้คุณทำได้”
พรวลัยมองนรมน แววตาเป็นประกาย
นรมนตกตะลึงทันที
ค่ายกลตระกูลแสงนาคไม่เผยแพร่ให้คนนอก ค่ายกลตระกูลแสงนาค ด้วยเหตุนี้ตระกูลแสงนาคจึงเป็นที่นับถือ แต่ตอนนี้พรวลัยกลับบอกว่าเธอจะสอนวิธีทำลายค่ายกลให้กับเธอ?
นรมนประหลาดใจสุดๆ
“พรวลัย นี่คุณล้อเล่นใช่ไหม?”
“เปล่า”
พรวลัยส่ายหน้า พูดขึ้นอย่างเศร้าๆ “ค่ายกลตระกูลแสงนาคเพราะไม่เผยแพร่ให้คนนอก ก็เลยประสบหายนะฆ่าล้างตระกูล บางครั้งฉันก็กำลังคิด ถ้าค่ายกลตระกูลแสงนาคเผยแพร่ออกไป คนในครอบครัวฉันจะไม่ตายใช่หรือเปล่า? แต่พอคิดอีกที ถ้าทุกคนสามารถทำได้ แล้วค่ายกลนี้มันจะมีความหมายอะไรอีกล่ะ? คุณชายบุณพจน์เชื่อใจพวกคุณ พวกคุณเป็นญาติเขาด้วย ฉันเชื่อว่าพวกคุณจะไม่ทำร้ายเขา และไม่ใช้สิ่งนี้ไปทำเรื่องไม่ดีหรอกใช่ไหม?”
สายตาพรวลัยเต็มไปด้วยความเชื่อใจ
นรมนรู้ จากประสบการณ์การเติบโตของพรวลัย คำว่าเชื่อใจมันช่างหายากและล้ำค่า สิ่งสำคัญที่สุดคือระยะเวลาที่พวกเขาอยู่ด้วยกันมันไม่นาน พรวลัยปฏิบัติกับเธอแบบนี้ เห็นได้ชัดว่ารักบุณพจน์อย่างลึกซึ้งมากแค่ไหน
ในเวลานี้ นรมนหวังจริงๆ ว่าบุณพจน์และฉัตรพลไม่ได้เป็นพ่อลูกกันจริงๆ ก็จะดี
“ใช่ ฉันสัญญากับคุณว่าจะไม่ใช้มันในทางที่ผิด จะไม่ทำให้ตระกูลแสงนาคเสียความน่าเชื่อถือ”
นรมนพูดขึ้นอย่างเคร่งขรึม
ในที่สุดพรวลัยก็ยิ้ม เธอยิ้มขึ้นมาแล้วสวยมากจริงๆ ทำให้คนอารมณ์ดี
“งั้นก็ดีแล้ว คุณมานี่ ฉันจะบอกคาถากับคุณ”
นรมนแนบข้างหูพรวลัย ได้ยินเธอพูดเสียงทุ้ม ก็จำไว้ในใจอย่างช่วยไม่ได้
หลังจากพรวลัยพูดจบ นรมนก็สาธิตต่อหน้าเธอ แต่มันก็ยังได้ผลอยู่บ้าง แต่อยากได้ผลตามที่หวังไว้มันยังไม่ได้
“พวกเขาเข้าไปในภูเขาแล้ว เราต้องฉวยโอกาสเวลานี้ฝึกฝนเยอะๆ”
พรวลัยค่อนข้างเข้มงวด
นรมนฝึกฝนครั้งแล้วครั้งเล่า พรวลัยก็คอยชี้แนะแก้ไขครั้งแล้วครั้งเล่า
หลังจากพวกบุริศร์อยู่ด้านหน้าสั่งทหารเรียบร้อยแล้วก็เริ่มออกเดินทาง เขามองนรมนที่อยู่ด้านหลังอย่างเป็นห่วงนิดหน่อย
คริชณะพูดขึ้นเสียงทุ้ม “ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันส่งทีมคนไปแอบปกป้องพวกเธอแล้ว จะไม่เป็นอะไร”
“อืม”
บุริศร์พยักหน้าแล้วหันตัวเดินไป
ด้วยคำสั่งของคริชณะ ทุกคนก็เริ่มออกเดินทาง การปฏิบัติการนี้เริ่มต้นอย่างเป็นทางการ
นรมนดูแลพรวลัยอยู่ด้านหลัง ทั้งสองคนเดินไปด้วยหารือเกี่ยวกับค่ายกลไปด้วย
ทหารเดินไปนานกว่าครึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว ตรงไปที่ภูเขาด้านหลังหมู่บ้านดารายน
นรมนชะงักไป ถามขึ้นอย่างค่อนข้างสงสัย “ทำไมกลับมาที่หมู่บ้านดารายนอีกล่ะ?”
“หมู่บ้านดารายนคือจุดศูนย์กลางของค่ายกล นอกจากเข้าไปจากที่นี่ ก็ไม่มีทางอื่นเข้าแร่ได้อีกแล้ว และแร่แห่งนี้ถึงแม้ว่าจะมีพื้นที่ทอดยาวและกว้างมาก แต่มีสถานที่แปลกๆ แร่มันมีทางเดียว กล่าวอีกนัยหนึ่งคือเริ่มจากทางเข้าหมู่บ้านดารายนเดินไปทางทิศใต้ จะขุดไปได้ตลอดทาง ถ้าต้องการขุดจากตรงกลางจะหาจุดพลังไม่เจอ ฉันก็เพิ่งเคยเจอแร่แปลกแบบนี้เป็นครั้งแรกเหมือนกัน”
พรวลัยศึกษาแร่นี้มาตลอดสองวันนี้ ก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าทำไมพวกฉัตรพลถึงได้จ้องมองหมู่บ้านดารายน มักรู้สึกว่าในเมื่อเป็นแร่ ก็เข้าไปจากที่นั่นไม่ได้เหรอ? ยิ่งศึกษามากเท่าไรพรวลัยก็ยิ่งแปลกใจ และเข้าใจทันทีว่าทำไมฉัตรพลถึงอยู่ที่นั่นมาสามสิบปีโดยไม่คืบหน้าไปไหน
หลังจากนรมนได้ยินก็รู้สึกค่อนข้างอัศจรรย์ กำลังจะถามอะไรบางอย่างอีก ทหารก็หยุดลงในเวลานี้
