“คุณชายกล้าณรงค์ไม่กล้าพ่ะย่ะค่ะ”
“ไม่กล้า? แต่ฉันกลับเห็นว่าเขากล้าทุกอย่างนะ”
หงส์ส่งเสียงเย็นชา กล่าวเสียงเบา “ฉันต้องการรายชื่อทุกคนของกล้าณรงค์ ทำได้ไหม?”
“องค์หญิงห้า ท่านกำลังบังคับให้กระหม่อมตาย ถ้าคุณชายกล้าณรงค์รู้ว่ากระหม่อมทรยศเขา จะต้องฆ่ากระหม่อมแน่พ่ะย่ะค่ะ”
“แกคิดว่าตอนนี้เขาไม่คิดว่าถูกแกหักหลังหรือไง? กล้าณรงค์เป็นคนขี้สงสัย อาศัยเรื่องที่แกมีความสัมพันธ์กับสาวใช้ของฉัน แกจะแก้ต่างยังไงเขาก็ไม่เชื่อแกหรอก แทนที่จะถูกเขาสงสัย ไม่สู้มาเป็นคนของฉัน ฉันจะรับรองความปลอดภัยของแก”
หงส์บีบบังคับและหลอกล่อด้วยผลประโยชน์ จนสุดท้ายองครักษ์ไม่อาจฝืนได้
รอเมื่อหงส์นำข่าวนี้ไปบอกนรมนกับบุริศร์ นรมนรู้สึกเลื่อมใสหงส์
“เธอเหมาะที่จะทำงานหน่วยข่าวกรองจริงๆ”
นรมนชื่นชมจากใจจริง
บุริศร์ไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ ในเวลานี้ถ้าพูดชมหงส์ นั่นถือเป็นหัวข้อที่เอาชีวิตไปทิ้ง
นรมนเห็นบุริศร์ไม่พูดจา จึงใช้เท้าเหยียบเขา ถามว่า “ทำไมคุณไม่พูดอะไรเลย?”
“พูดอะไร?”
บุริศร์แกล้งโง่มองนรมน
นรมนถลึงตาใส่เขา ยิ้มกล่าว “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าในใจคุณวางแผนอะไร”
“ผมไม่ได้วางแผนอะไรในใจทั้งนั้นแหละ เมื่อกี้ผมกำลังคิดอะไรบางอย่าง เลยไม่ได้ยินที่คุณพูด”
บุริศร์พูดจาเรื่อยเปื่อยอย่างจริงจัง
นรมนก็ไม่เปิดโปงเขา กลับถามว่า “คุณคิดอะไรอยู่?”
“คิดว่าพรุ่งนี้คุณน้าชัญญาจะถูกส่งออกไปยังไง?
นรมนครุ่นคิดสักพัก กล่าวเสียงเบา “ฉันโทรหาคุณป้าแล้ว เธอบอกว่าจณัตว์เป็นคนของเธอ ให้พวกเขาใช้ได้อย่างวางใจ”
“ห๊ะ?”
บุริศร์ประหลาดใจ
นรมนเล่าเรื่องของโสธรให้บุริศร์ฟัง
บุริศร์สีหน้าเคร่งขรึม
“คุณหมายความว่านงลักษณ์ถูกวางยาพิษ?”
“น่าจะใช่”
นรมนคิดว่าเรื่องนี้มีความเป็นไปได้มาก
สมชัยคนคนนี้ไร้หัวใจ ถ้านงลักษณ์รักเขา เขาอาจจะทำดีกับเธอสักหน่อย แต่ในใจของนงลักษณ์มีเพียงคุณอาบุญทิวา สมชัยก็แค่แสร้งทำเป็นห่วงใย แน่นอนเขาไม่ให้อภัยนงลักษณ์
แต่สมชัยปล่อยนงลักษณ์เอาไว้เพื่อใช้งาน จึงวางยาพิษเรื้อรังให้เธอ เพื่อควบคุมนงลักษณ์ ดังนั้นสมชัยผู้ชายคนนี้หน้าเนื้อใจเสือจริงๆ
วันนี้ถ้าไม่ใช่เพราะคุณหมอคนนั้น บางจนถึงวันที่นงลักษณ์ตายอาจไม่รู้ว่าสมชัยทำอะไรกับเธอบ้าง ส่วนราเชนก็จะตายตั้งแต่ยังเป็นหนุ่ม
แต่สมชัยรู้ไหมว่าราเชนถูกวางยาพิษ?
หรือจะบอกว่าเป็นความตั้งใจของกล้าณรงค์คนเดียว?
นรมนไม่รู้ และเดาไม่ออก
บุริศร์ครุ่นคิดสักพักจึงกล่าวว่า “คุณเองก็ไปตำหนักของราเชนมา พรุ่งนี้หาเวลาให้ดารัณพาคุณหมอคนนั้นมา ตรวจให้คุณสักหน่อย”
“ฉันไม่เป็นไร ฉันอยู่แค่แป๊บเดียวเอง”
“แป๊บเดียวก็ไม่ได้”
บุริศร์หวาดกลัวจริงๆ
ตอนนี้ร่างกายของนรมนทนต่อความทรมานซ้ำไปซ้ำมาไม่ได้ หากกำยานนั้นมีพิษจริง นรมนถูกวางยาพิษจะทำอย่างไร?
เห็นบุริศร์กังวลเช่นนี้ นรมนรีบกล่าว “โอเคๆ ฉันเชื่อคุณ”
“ต้องเชื่อผม ในพระราชวังสกปรกเกินไป อุบายต่างๆ เกิดขึ้นไม่มีที่สิ้นสุด คุณต้องระวังตัวให้มากหน่อย ไม่สิ ไม่มีเรื่องอะไรอย่าออกไปจากผม”
บุริศร์จับมือนรมนอย่างกังวล
ฝ่ามือของเขาแห้งและอบอุ่น ทำให้ก้นบึ้งหัวใจของนรมนอบอุ่นทันที
“คุณเอาแต่พูดถึงฉัน คุณเองก็ไปหาพี่ชายที่นั่นมาเหมือนกันไม่ใช่เหรอ? เอาไว้พวกเราไปตรวจด้วยกันนะ”
“ได้”
บุริศร์กลับไม่ปฏิเสธ
ทั้งสองคนพักอยู่ในห้องไม่ออกไปไหน แม้แต่อาหารเย็นก็ให้คนเข้ามาส่ง
เช้าวันต่อมาตอนฟ้าสาง ด้านนอกเกิดความชุลมุนวุ่นวาย
นรมนยังนอนไม่พอ ตื่นขึ้นมาด้วยเสียงรบกวน
“เกิดอะไรขึ้น? เช้าขนาดนี้ทำอะไรกันเสียงดัง?”
“บุริศร์กล่าวด้วยความสงสาร วันนี้สมชัยต้องการจัดงานเลี้ยงรับรองจณัตว์ สั่งให้ทุกคนจัดเตรียมตั้งแต่เช้าตรู่ ถ้าคุณรู้สึกหนวกหู ผมจะช่วยคุณปิดหูเอง คุณนอนต่อไป”
“นอนไม่หลับแล้ว”
นรมนส่ายหน้าลุกขึ้นนั่ง
ด้านนอกเสียงดังมาก เธอหาวขยี้ตาอย่างสะลึมสะลือ พิงไหล่บุริศร์ครึ่งหนึ่ง บ่นพึมพำ “จณัตว์คนนี้มีหน้ามีตามากเกินไปหน่อย คุณคิดว่าเปรียบเทียบเขากับมิลิน ใครโดดเด่นกว่ากัน?”
“ไม่รู้สิ”
บุริศร์ไม่เคยได้ยินชื่อของจณัตว์มาก่อน โดยเฉพาะเขาไม่ได้เจาะลึกในขอบเขตการแพทย์มากนัก ต่างอาชีพต่างความรู้ความเข้าใจกัน สำหรับคนคนนี้เขาไม่เข้าใจสักนิดเดียว
เดิมทีเขาสามารถโทรกลับไปให้ป้องตรวจสอบได้ แต่เมื่อวานนรมนโทรหานงลักษณ์แล้ว หากวันนี้โทรอีกกลัวว่าจะดึงดูดความสนใจจากอีกฝ่าย
“เอาไว้ค่อยถามหงส์ ไม่แน่เธออาจจะรู้”
“คุณถามเถอะ”
ตอนนี้บุริศร์พยายามมีโอกาสเจอหน้าหงส์ให้น้อยลง เพื่อหลีกเลี่ยงความเข้าใจผิดของนรมน ผู้หญิงตัวน้อยของเขาคนนี้หึงขึ้นมาไร้เหตุผลมาก
“ได้”
นรมนกลับไม่บ่ายเบี่ยง
ถึงแม้จะคุยกับบุริศร์อยู่นานสองนาน นรมนยังคงหาว
“คุณนอนต่ออีกสักหน่อยดีไหม”
“นอนไม่หลับแล้ว คุณอุ้มฉันไปอาบน้ำหน่อยสิ”
นรมนทิ้งตัวลงในอ้อมแขนของบุริศร์อย่างเกียจคร้าน
เช้าตรู่แบบนี้คุณภรรยาเข้ามาอิงแอบในอ้อมแขนเอง บุริศร์จะทนไหวได้อย่างไร?
“ในเมื่อนอนไม่หลับ งั้นมาออกกำลังกายสักหน่อย”
พูดจบบุริศร์พลิกตัวขึ้นไปกดทับบนร่างของนรมนทันที
“ไม่เอา เหนื่อยจะแย่แล้ว”
นรมนปฏิเสธพึมพำ กลับถูกบุริศร์กลืนคำนี้ลงไปในท้อง
คลื่นความร้อนอันซาบซึ้งโอบรัดทั้งสองคน ขึ้นสู่จุดสูงสุดอย่างรวดเร็ว
นรมนเหนื่อยจนไม่อยากขยับ
ครั้งนี้บุริศร์กลับไม่ต้องให้นรมนพูด อุ้มเธอไปห้องอาบน้ำโดยตรง
หลังจากช่วยนรมนอาบน้ำเสร็จ นรมนกลับมาบนเตียงหลับไปอย่างรวดเร็ว ถึงแม้เสียงจ้อกแจ้กจอแจด้านนอกจะดังมากเธอก็ไม่ตื่น
บุริศร์มองเธอด้วยรอยยิ้ม ตนเองถอดรองเท้าขึ้นเตียง กอดภรรยาเอนกายลงไป
วันนี้สมชัยจัดงานเลี้ยงรับรองจณัตว์ ทุกคนต่างให้ความสนใจคนคนนี้ แน่นอนว่าจะไม่มาหาพวกเขาก่อนเวลา และสถานะของพวกเขาไม่สมควรออกไปเปิดเผยต่อสาธารณชน พักอยู่ในห้องเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด
เปรียบเทียบกับเสียงเอะอะโวยวายด้านนอก พวกเขาในตอนนี้กลับรู้สึกสงบ
ชัญญาก็ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงดังด้านนอก หลังจากลุกไปดู รู้ว่าวันนี้ตนเองจะได้ออกไปจากประเทศนี้แล้ว เธอรู้สึกตื่นเต้น
จากบ้านมาหลายปี ตอนนี้ในที่สุดก็ได้กลับบ้านแล้ว
เมื่อวานตอนบุริศร์บอกว่าจะให้เธอกลับไปก่อนในตอนแรกชัญญาไม่ยอม แต่เมื่อบุริศร์บอกว่าตนเองอยู่ที่นี่ไปก็มีแต่ทำให้พวกเขาต้องแบกรับภาระชัญญาถึงยอม
เธอเองก็คิดถึงบ้านมาก คิดถึงธเนศพล คิดถึงพี่ชาย ในที่สุดก็สามารถกลับไปได้
มุมปากของชัญญายกขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ
เสียงเคาะประตูด้านนอกดังขึ้น
ชัญญาหยุดนิ่งอย่างระมัดระวังสักพักหนึ่ง จากนั้นเดินไปที่ประตูก็ได้ยินเสียงหงส์ดังมาจากด้านนอก
“คุณน้าชัญญา ฉันจะพาคุณออกไปจากที่นี่ก่อน วันนี้ผู้คนพลุกพล่าน คุณออกจากที่นี่จะเป็นที่เตะตาไปหน่อย”
“นรมนพวกเขารู้ไหม?”
อันที่จริงชัญญาหวังว่าจะได้บอกลาพวกเขา
หงส์ตอบเสียงเบา “พวกเขายังไม่ตื่น แต่ฉันจะบอกพวกเขาให้ คุณน้าชัญญาสบายใจได้”
“ได้”
ชัญญาพยักหน้า เก็บของเล็กน้อยและเปิดประตูออก
หงส์สวมชุดราตรีงานกลางคืนสีดำ ขับให้ทั้งตัวเพรียวบางและสง่างาม
ทั้งสองคนไปยังห้องพักของบุริศร์กับนรมนก่อนหน้านี้ ชัญญาแปลกใจ แต่ไม่ได้เอ่ยถาม
หงส์มาที่หน้าเตียง กดสวิตช์หนึ่งทันที เตียงเลื่อนไปด้านข้างโดยอัตโนมัติ ปรากฏอุโมงค์ใต้ดินขึ้นในพริบตา
“ตามฉันมา”
หงส์พาชัญญา เดินไปทางอุโมงค์ใต้ดิน ในไม่ช้าก็มาถึงบนพื้นดิน คิดไม่ถึงว่าจะเป็นครัวหลังภายในพระราชวัง
“คุณน้าชัญญา คุณเปลี่ยนเป็นชุดช่วยทำครัว ปิดบังใบหน้าของตนเองสักหน่อย จะมีคนมารับคุณทีหลัง”
หงส์ได้รับคำชี้แนะจากวินเซนต์ ให้เธอพาคนมาที่นี่ แล้วจะมีคนมารับ เรื่องต่อจากนี้เธอไม่ต้องยืนมือเข้ามายุ่ง
ชัญญาพยักหน้า
ไม่รู้ว่าที่นี่อันตรายไหม แต่ในเวลานี้เธอกลับตื่นเต้นและสงบเล็กน้อย
หงส์จากไปอย่างรวดเร็ว
ในไม่ช้าก็มีผู้หญิงวัยกลางคนเข้ามาสองคน เมื่อเห็นชัญญาแค่พูดเสียงเบา “ตามพวกเรามา”
ชัญญาตามพวกเธอไป ในไม่ช้าก็มาถึงหลังภูเขาด้านนอก
ด้านนอกเกิดเสียงยิงสลุตเฉลิมฉลองดังสะเทือนเลื่อนลั่นอย่างกะทันหัน อาศัยโอกาสนี้ เฮลิคอปเตอร์ส่วนตัวลงจอดอย่างลับๆ บนภูเขาด้านหลัง
ชัญญาถูกคนรับขึ้นเครื่องบิน และบินออกไปอย่างรวดเร็ว
บุริศร์มีการตอบสนองตั้งแต่เครื่องบินเข้ามา
เขามองชัญญานั่งบนเครื่องบิน เมื่อออกไปจากประเทศ F ในที่สุดก็โล่งใจ
สำหรับธเนศพล ในที่สุดเขาก็ได้ทำการส่งมอบ
นรมนตกใจตื่นเพราะเสียงยิงสลุต เห็นบุริศร์ยืนมองอะไรที่หน้าต่าง จึงลงจากเตียงเข้าไปกอดบุริศร์จากด้านหลัง
“มองอะไรอยู่?”
“คุณน้าชัญญาไปแล้ว”
นรมนแปลกใจกับคำพูดของบุริศร์ มองไปบนท้องฟ้าทันที เฮลิคอปเตอร์กลายเป็นจุดดำเล็ก ๆ และหายไปในท้องฟ้า
“คุณน้าจะถึงที่หมายอย่างปลอดภัยใช่ไหม?”
“แน่นอน”
บุริศร์จับมือนรนม กล่าวเสียงเบา “พวกเราควรทำเรื่องที่ควรทำแล้วล่ะ”
“อืม”
นรมนไปเก็บสิ่งของของตนเอง จากนั้นเปลี่ยนโฉมหน้าและรูปร่างของตนเองกับบุริศร์ ถึงจะออกจากห้อง
เมื่อหงส์เห็นพวกเขามาจึงถามเสียงเบา “วันนี้มีปฏิบัติการอะไร”
“ปฏิบัติการล่าลม”
นรมนกล่าวเสียงเบา “จับกล้าณรงค์ไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไรก็ตาม”
“มีคนของพวกเราอยู่ในพระราชวัง วันนี้ฉันให้พวกเขาสวมบั้ง ตราบใดที่เห็นบั้งในมือฉันนี้ นั่นคือคนของพวกเรา พวกเฮียสามารถใช้งานได้ตามสบาย”
หงส์พูดจบก็ส่งบั้งในนรมนกับบุริศร์ และถือโอกาสนำสิ่งของยืนยันของตนเองให้นรมน
นั่นคือสร้อยคอสวยงามประณีตเส้นหนึ่ง เป็นสัญลักษณ์สถานะของหงส์ และเป็นของขวัญที่บุริศร์มอบให้เธอ
นรมนเห็นสร้อยเส้นนี้ แปลกใจเล็กน้อย
“ให้ฉัน เธอไม่กลัวฉันพาคนของเธอไปหรือไง?”
“นั่นต้องดูว่าเธอมีความสามารถหรือเปล่า”
หงส์พูดอย่างไม่แยแส
แทนที่จะพูดว่าไม่สนใจ ไม่สู้บอกว่าเชื่อมั่นคนของตนเองมาก
นรมนบุ้ยปาก หลายต่อหลายครั้งที่ปะทะกัน สุดท้ายก็ปล่อยให้หงส์ได้เปรียบ
ช่างเถอะ เธอเป็นนายท่านหน้าใหญ่ใจโต ไม่อยากคิดเล็กคิดน้อยกับเธอ
ในใจของนรมนคิดแบบนี้ รับสร้อยคอมาและออกไปกับบุริศร์
ถึงแม้ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้หงส์ถึงไม่เข้าร่วมภารกิจ แต่สำหรับนรมน วันนี้ต้องจับตัวกล้าณรงค์ให้ได้
ไม่ว่าจะเป็นเพราะคนเหล่านั้นที่ถูกเขาทำร้าย หรือเพื่อหลอกล่อพิรุณตัวปลอมออกมา กล้าณรงค์ต้องโดนจับ
