หัวใจของนรมนกระตุก มือจับแขนบุริศร์โดยไม่รู้ตัว
สีหน้าของบุริศร์เคร่งขรึม
พวกเขาคงถูกจับได้แล้ว
ในตอนนี้ ทำเรื่องที่ควรทำเสร็จแล้ว ไม่สามารถล้มเหลวอยู่ที่นี่ได้ แม้ความเป็นไปได้มีเพียงหนึ่งในล้าน เขาก็ไม่อาจในนรมนได้รับบาดเจ็บ
คิดได้ตรงนี้ บุริศร์กล่าวเสียงเบา “เดี๋ยวผมจะจับพวกเขาเอาไว้ คุณออกไปกับองครักษ์คนนั้นก่อน”
“ไม่นะ!”
นรมนรีบส่ายหน้า ไม่สบายใจมาก
บุริศร์ตบมือเธอเบาๆ ยิ้มกล่าว “ไม่เชื่อใจผมเหรอ?”
“ฉันกลัวจะไม่มั่นใจในตนเอง บุริศร์ ไม่ว่าอย่างไร ฉันก็จะอยู่กับคุณ”
นรมนเชื่ออย่างแน่วแน่มาตลอดกับการยึดถือของตนเอง
บุริศร์ร้อนรนเล็กน้อย กล่าวเสียงเบา “แต่เรื่องของพวกเรายังทำไม่เสร็จ ฉัตรพลกับสมชัยยังไม่แตกหัก ภาระกิจของพวกเรายังไม่บรรลุผล นรมน เชื่อผม แค่คุณปลอดภัย ผมถึงจะมีกำลังใจมีชีวิตต่อไป”
“ไม่เอา ฉันไม่เอา”
ศีรษะของนรมนส่ายเหมือนกลองป๋องแป๋ง น้ำตาคลอเบ้า
“ไม่ดื้อนะ คุณคือนายหญิงของอาณาจักรรัตติกาล คุณรู้ว่าต้องทำยังไงถึงดีที่สุดจริงไหม?”
แน่นอนว่านรมนรู้ดี แต่เธอตัดใจไม่ลง
เธอทิ้งบุริศร์ไม่ลง
สงครามโหดร้ายเช่นนี้ เธอไม่อยากจะบุริศร์ไป หากครั้งนี้จากไปแล้วพวกเขาไม่ได้เจอกันอีกจะทำอย่างไร?
อยากรู้เหลือเกินว่าบุริศร์กำลังคิดอะไรอยู่ เขาก็กล่าวเสียงเบา “วางใจเถอะ ตราบใดที่ผมยังมีลมหายใจ แม้ผมจะต้องคลานก็จะคลานกลับไปหาคุณและลูกๆ”
“คุณสัญญากับฉันนะ จะต้องมีชีวิตกลับมาเจอฉัน”
“ผมสัญญา”
บุริศร์คว้าท้ายทอยนรมน จูบเธออย่างลึกซึ้ง
เขาเคยชอบการแยกจากกันซะที่ไหน?
น่าเสียดายที่เขาอยู่ในหน้าที่ เขาคือทหาร
ในใจของบุริศร์มีความอาลัยอาวรณ์สุดๆ แต่วินาทีนี้เขายิ่งกลัวจะเกิดเรื่องขึ้นกับนรมน
ก่อนมาประเทศ F เขาได้ส่งมอบทรัพย์สินทั้งหมดภายใต้ชื่อของเขาแล้ว ในกรณีที่เขาเกิดเรื่องขึ้น นรมนเป็นผู้ปกครองและผู้รับผิดชอบตระกูลโตเล็ก
เขารู้ว่าตนเองอาจจะเห็นแก่ตัวอยู่บ้าง มอบทุกอย่างให้นรมน และยังมีลูกอีกสามคนต้องเลี้ยงดู นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผู้หญิงคนหนึ่งสามารถทำได้ง่ายๆ แน่นอน ในความเป็นจริงเขาอยากให้นรมนมีความสุขเสมอ ใช้ชีวิตอย่างสบายใจ ไร้ความกดดันใดๆ อยากจะทำอะไรก็ทำ แต่บางครั้งอุดมการณ์มากเกิน ความเป็นจริงเป็นได้เพียงนิดเดียว
มีความช่วยเหลือจากตระกูลทวีทรัพย์ธาดาและตระกูลพรโสภณ ถึงแม้จะเกิดเรื่องขึ้นกับเขาจริง นรมนก็คงจะอยู่ได้
ทุกครั้งที่ออกไปปฏิบัติภารกิจบุริศร์รู้ว่าเป็นการทดสอบการจากลา ไม่มีใครพูดได้ว่าตนเองจะสามารถมีชีวิตกลับไป ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าตอนนี้เป็นการทำสงครามนอกประเทศ แต่คำพูดเหล่านี้เขาไม่อาจพูดกับนรมนได้ เขากลัวเห็นเธอร้องไห้ กลัวจะเห็นน้ำตาของเธอ
ความจริงแล้วนรมนไม่ได้แข็งแกร่ง สิ่งที่เรียกว่าความแข็งแกร่งถูกบังคับออกมา ที่จริงเธอเป็นเด็กขี้แยมาก
บุริศร์รักและทะนุถนอม อยากให้ช่วงเวลานี้หยุดลงเสียจริง ให้เขาได้มองเธอนานๆ ปลอบโยนเธอนานๆ แต่ทั้งหมดเป็นเพียงแค่จินตนาการ
อีกฝ่ายเห็นทางฝั่งบุริศร์ผิดปกติ จึงควักปืนออกมาป้องกันตัวทันที
“ใครน่ะ? หยุดเดี๋ยวนี้นะ พวกเราจะตรวจค้น”
บุริศร์ปล่อยนรมนไป น้ำตาเค็มๆ สะท้อนกลับในช่องปากของเขา มองดวงตากังวลของนรมน เขายิ้มอ่อนโยน
“เด็กดี เชื่อฟังนะ”
“บุริศร์ ฉันเชื่อคุณ ดังนั้นฉันจะไปก่อนตามที่คุณบอก แต่ถ้าคุณทำตามที่สัญญากับฉันไม่ได้ ฉันจะเกลียดคุณ! ชีวิตนี้ฉันจะไม่มีวันให้อภัยคุณ!”
เสียงของนรมนแหบแห้ง
“อืม”
บุริศร์ยิ้ม แต่หัวใจกลับเจ็บปวด
ชีวิตนี้เขากลัวที่สุดคือความเกลียดของนรมน แต่เขาจะทำอย่างไรได้?
ปฏิบัติการใดๆ ไม่อาจรับประกันว่าจะไร้ข้อผิดพลาด ต้องมีคนรั้งท้ายอยู่ และวันนี้สามารถรั้งท้ายเพื่อนรมนได้แล้ว เขาก็ยินยอมพร้อมใจ
“ไป!”
บุริศร์ผลักนรมนออกไป ขณะเดียวกันก็หันตัวทันที ควักปืนยิงไปที่หน่วยลาดตระเวน
“คำสั่งของพระราชา พบคนน่าสงสัยให้ยิงทิ้งทันที”
หัวหน้าหน่วยลาดตระเวนรีบตะโกน
การสู้รบเริ่มขึ้นทันที
นรมนเหลือบมองบุริศร์ จดจำท่าทางองอาจห้าวหาญนี้ไว้ในสมอง และถูกองครักษ์เมื่อสักครู่ลากตัวออกไป
เธอไม่กล้าหันกลับไป ไม่สามารถหันกลับไปได้ เธอกลัวเห็นบุริศร์แล้วจะทำใจจากไปไม่ลง
อุณหภูมิบนริมฝีปากยังคงอยู่ เธอยังจดจำรอยจูบเมื่อสักครู่ได้ แต่การแยกจากกันกลับเริ่มต้นขึ้นแล้ว
เธอเกลียดการแยกจากกัน!
เกลียดมากจริงๆ ! โดยเฉพาะการแยกจากกับบุริศร์!
หัวใจของเธอทุกข์ทรมานเหลือเกิน ดวงตายิ่งเป็นทุกข์อย่างเศร้าโศก เธอไม่รู้ว่าตนเองวิ่งออกมาได้อย่างไร และไม่รู้ว่าตอนนี้ตนเองจะถูกพาไปที่ไหน เธอทำหัวใจหายไปกับบุริศร์
องครักษ์พานรมนมายังสถานที่ปลอดภัย
นี่คือบ้านในเขตเมือง ตั้งอยู่ในใจกลางเมือง รอบตัวเป็นคนธรรมดา ด้านข้างเป็นถนนการค้า ดูแล้วคึกคักมาก ไม่มีใครคิดว่านรมนจะซ่อนตัวที่นี่ ซ่อนตัวอยู่ใจกลางเมืองจริงๆ
แต่สำหรับนรมน ไม่มีอะไรสำคัญ หัวใจของเธอกระตือรือร้น คอยมองออกไปนอกหน้าต่างไม่หยุด
สไตล์การตกแต่งของที่นี่ดีมาก เธอไม่รู้ว่าเป็นบ้านของใคร แต่ในตอนนี้เธอรู้ว่าตนเองปลอดภัย
เสียงเครื่องยนต์ของรถดังมาจากนอกประตู นรมนพรวดพราดออกไปอย่างบ้าคลั่ง
“บุริศร์ คุณกลับมาแล้ว?”
เธอวิ่งออกไปด้วยสีหน้าเซอร์ไพรส์ แต่คนที่ลงมาจากรถทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอแข็งทื่อ
ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเป็นอรรณพ
นรมนคิดไม่ถึงว่าอรรณพจะมีส่วนร่วมด้วย
“คุณชายอรรณพ? นี่คือบ้านของคุณ?”
สมองของนรมนทำงานอย่างรวดเร็ว
“ใช่”
อรรณพไม่ปฏิเสธ
เขามาเพียงคนเดียว ไม่ได้พารมิดามาด้วย
นรมนไม่ค่อยคุ้นเคยกับอรรณพ แม้จะรู้ว่าเขาคือพี่น้องของบุริศร์ เป็นคุณชายทั้งสี่แห่งเมืองชลธี แต่ในตอนนี้กลับไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร ถามอะไร
อรรณพกล่าวเสียงเบา “เข้าไปข้างในก่อน ที่นี่ถึงแม้จะมีแต่คนของผม แต่เป้าหมายของคุณชัดเจนเกินไป ผมกลัวถูกคนตาไวเห็นเข้า”
“ได้”
นรมนพยักหน้า พกความผิดหวังชำเลืองออกไปด้านนอกอีกครั้ง จากนั้นตามอรรณพเข้าไป
“องครักษ์ในพระราชวังก็เป็นคนของคุณใช่ไหม?”
ตอนนี้สมองของนรมนทำงานอย่างรวดเร็ว เรื่องบางอย่างลอยขึ้นมาบนผิวน้ำ
“ใช่”
อรรณพพยักหน้า
“สถานะของผมค่อนข้างพิเศษ หลายปีที่ผ่านมาได้รู้จักทั้งเส้นทางขาวและดำ ดังนั้นสำหรับคนอื่นจะเข้าประเทศ F ค่อนข้างยาก แต่สำหรับผมไม่จำเป็นต้องเข้า เพราะองครักษ์เหล่านั้นต่างเป็นคนประเทศ F จึงไม่ต้องการวีซ่าอะไร ทำไมพวกเขาถึงทำงานให้ผม ผมจะไม่คุยเรื่องนี้กับพี่สะใภ้รอง ผมมาที่นี่เพื่อพาคุณไป ก่อนพี่รองเข้าไปในพระราชวังได้ส่งข้อความหาผม ให้ผมพาคุณออกจากประเทศ F ส่งคุณกลับเมืองชลธี”
ความจริงแล้วคำพูดที่แท้จริงของบุริศร์ไม่ใช่แบบนี้ เขาบอกว่าในกรณีที่เกิดเรื่องขึ้นกับเขา ขอให้อรรณพพานรมนออกจากประเทศ F พาส่งกลับเมืองชลธี
นี่คือการฝากฝังของพี่รอง
วันนี้อรรณพมาแล้ว ก็หมายความว่าเกิดเรื่องขึ้นกับบุริศร์
แค่ตอนนี้อรรณพไม่สามารถเล่าเรื่องนี้ให้แก่นรมนได้ เขาไม่กล้า
ความรักและความผูกพันของบุริศร์กับนรมนอรรณพรู้แค่เล็กน้อย เรื่องทางทหารเขาไม่อาจแทรกแซง แต่การปกป้องพี่สะใภ้รองเขายังทำได้ นี่คือสัญญาลับของพวกเขาพี่น้อง
นรมนไม่ได้โง่
ตอนนี้ไร้ข่าวคราวของบุริศร์ ในเวลานี้อรรณพพลันปรากฏตัวขึ้นที่นี่เพื่อพาเธอออกไป นี่มันหมายความว่าอะไร?
หัวใจของนรมนเจ็บปวดทันที
“เกิดเรื่องขึ้นกับเขาใช่ไหม?”
ดวงตาของนรมนจ้องมองอรรณพไม่กะพริบ
อรรณพตอบอย่างไม่ใส่ใจ “ผมไม่รู้ ผมได้รับข้อความว่าพี่รองว่าให้ผมพาคุณกลับประเทศ กลับบ้าน ส่วนเรื่องอื่น ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าแห่งวงการอันธพาลอย่างผมควรรู้ คุณเองก็รู้ดี สถานะของพี่รองมีความพิเศษ เรื่องของเขตทหารมักแฝงไปด้วยข้อตกลงการรักษาความลับระดับสูง ถึงแม้ถึงจะอยู่กับพี่รองตลอด แต่การปฏิบัติการทางทหารที่เป็นความลับอย่างแท้จริงน่าจะไม่ให้คุณเข้าร่วม ดังนั้นพี่รองจึงให้คุณไป ไม่จำเป็นว่าต้องเกิดเรื่องขึ้น มีความเป็นไปได้สูงว่ามีปฏิบัติการทางทหารใหม่ต้องดำเนินการ คุณอยู่ต่อไปก็จะกลายเป็นภาระและความยากลำบากของพี่รอง”
จำต้องพูดว่า อรรณพมีพรสวรรค์ทางด้านนี้มาก
นรมนไม่รู้ว่าตนเองควรเชื่อคำพูดของอรรณพหรือเปล่า แต่คำพูดของเขาก็ดูมีเหตุผลอยู่บ้าง แต่ไม่เห็นบุริศร์ หัวใจของเธอก็ไม่สงบลง
“ฉันติดต่อเขาได้ไหม?”
“เกรงว่าจะไม่ได้ ก่อนปฏิบัติการทางทหารจะเริ่มไม่อนุญาตให้ติดต่อโลกภายนอก สิ่งนี้พี่สะใภ้รองอาจจะไม่รู้ ถึงแม้ผมจะไม่ใช่ทหาร แต่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ร่วมมือกับฝั่งทหาร ผมจึงเข้าใจระเบียบนี้ ในเมื่อพี่รองสามารถส่งข้อความหาผมได้ ให้ผมพาพี่สะใภ้รองกลับไป งั้นตอนนี้ก็น่าจะไม่เป็นอะไร”
สีหน้าของอรรณพเรียบเฉย ไม่มีความร้อนใจและหวั่นไหวใดๆ
นรมนมองเขาสักพักถึงจะเอ่ยถามเบาๆ “เขายังมีอะไรจะบอกกับฉันไหม?”
“พี่รองต้องการจะพูดอะไรกับพี่สะใภ้รอง น่าจะพูดไปตั้งนานแล้วไหม? ไม่ใช่ผมเป็นคนถ่ายทอด”
อรรณพยิ่งไม่ใส่ใจ นรมนยิ่งไม่สบายใจ
ปฏิบัติการลับทางทหารกะทันหันเหรอ?
ตอนนี้ยังจะมีปฏิบัติการทางทหารสำคัญอะไรที่จำเป็นต้องหลบเลี่ยงเธอ?
พรินทร์ตาย ราเชนก็ ‘ตาย’ กล้าณรงค์ก็ตายแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงฉัตรพลกับสมชัย อ้างอิงจากแผนปฏิบัติการเดิมของพวกเขา คือต้องการให้พวกเขาพี่น้องฆ่ากันเอง กัดกันเอง เรื่องนี้ตระกูลแหลมวิไลควรเป็นคนทำ หรือถึงแม้จะต้องเติมเชื้อเพลิงยุยงอะไร ก็ไม่ถึงขั้นว่าเป็นปฏิบัติการทางทหารที่สำคัญ
ยิ่งกว่านั้นที่นี่ไม่มีกองกำลังของบุริศร์ที่สามารถระดมกำลังได้ คนเหล่านั้นของตระกูลแหลมวิไลตอนนี้อยู่ในการเฝ้าติดตามของสมชัย ไม่กล้าทำอะไรแน่นอน หงส์ก็ออกมาไม่ได้ ดังนั้นที่เรียกว่าปฏิบัติการลับทางการทหารคืออะไร?
แค่เป็นข้ออ้างเอาไว้หลอกเธอ
ในใจของนรมนรู้ชัดเจน เกิดเรื่องขึ้นกับบุริศร์แน่นอน
เพราะกำลังเกิดเรื่องขึ้นกับเขา จึงเรียกอรรณพมาพาตนเองออกไป
นี่เป็นวิธีของบุริศร์
ในใจของนรมนทุกข์ทรมานแทบตาย แต่บนใบหน้ากลับเรียบเฉย เธอลุกขึ้น กล่าวเสียงเบา “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นพวกเราไปเถอะ”
อรรณพเห็นนรมนเป็นเช่นนี้ จึงโล่งอก ภารกิจครั้งนี้ที่พี่รองให้เขาช่างยากเกินไปจริงๆ เขาไม่รู้ว่านรมนจะทำอย่างไรถ้ารู้ความจริงภายหลัง
คิดได้เช่นนี้ อรรณพพยักหน้า และลุกขึ้นยืน เดินนำหน้าออกไปด้านนอก และในขณะเดียวกัน นรมนลงมือในพริบตา แทงเข็มลงบนต้นคออรรณพ และกล่าวขอโทษ “ขอโทษด้วย นี่เป็นแค่ยานอนหลับทั่วไป หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมงคุณจะฟื้นขึ้นมา แต่ฉันไม่สามารถไปได้ บุริศร์สัญญากับฉันแล้ว เขาจะมีชีวิตกลับมาหาฉัน ไม่เจอเขาฉันจากไปไม่ได้แน่นอน!”
