“ปล่อยเขานะ!”
เสียงตะโกนอันเย็นชาของนรมนดึงดูดความสนใจจากทุกคนทันที
“ระวัง! พระราชาสั่งให้ฆ่าทิ้งได้เลย!”
ฆ่าทิ้งได้เลยเป็นประโยคที่ดี!
ดวงตาของนรมนแดงขึ้นทันที
ถ้าไม่ปกป้องให้ตนเองออกไป ตอนนี้บุริศร์คงไม่เป็นเช่นนี้ เดิมทีก็จงเกลียดจงชังสมชัยอยู่แล้ว ตอนนี้นรมนแทบอยากจะฆ่าเขาด้วยมือของตนเอง
“ฆ่า!”
นรมนออกคำสั่ง คนของอาณาจักรรัตติกาลบุกเข้าไปทันที
ท่ามกลางห่ากระสุน นรมนคิดจะแย่งบุริศร์กลับมา แต่คนเหล่านั้นเหมือนจะรู้ความคิดของนรมน หยิบปืนขึ้นมายิงไปที่หน้าอกบุริศร์
“ไม่นะ!”
หัวใจของนรมนแหลกสลาย เธอตะโกนเสียงดัง ตะบึงเข้าไปทันทีโดยไม่สนลูกกระสุน
ในตอนนี้กระสุนยิงเข้าขมับองครักษ์สมชัยโดยตรง อีกฝ่ายล้มลงไปโดยไม่ส่งเสียง ส่วนกระสุนที่ยิงไปที่หน้าอกของบุริศร์เนื่องจากเขาล้มลงหลุดจากตำแหน่ง จึงเฉียดผ่านไหล่ของบุริศร์ไป แต่ราวกับว่าบุริศร์ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ไร้การเคลื่อนไหวใดๆ
นรมนไม่รู้ว่าใครช่วยเขา แต่เมื่อเห็นบุริศร์ไร้การเคลื่อนไหว หัวใจของเธอแหลกละเอียดทันที
“ไม่นะ! บุริศร์! คุณอย่าเป็นแบบนี้สิ!”
เธอโผเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง
กระสุนยิงไปที่แขนของเธอ ขาของเธอ แต่ดูเหมือนนรมนจะไม่รู้สึกอะไร มีเพียงเป้าหมายเดียว นั่นคือบุริศร์
คนของอรรณพรีบมา เห็นท่าทางโหดเหี้ยมไร้สติของนรมน จึงรีบยิงคุ้มกัน
เมื่อนรมนวิ่งมาถึงข้างกายบุริศร์ องครักษ์ของสมชัยตายแล้ว เหลือเพียงบุริศร์นอนอยู่ตรงนั้น ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด
“บุริศร์ คุณสัญญากับฉันแล้ว คุณจะมีชีวิตกลับมาเจอฉัน คุณอย่าพูดจาเชื่อถือไม่ได้สิ!”
นรมนโผเข้าหาทันที วางนิ้วมือสั่นๆ ไว้ใต้จมูกของเขา
ลมหายใจอันแผ่วเบาทำให้นรมนร้องไห้โฮออกมา
“คนโกหก! หลังจากนี้คุณพูดอะไรฉันจะไม่เชื่อคุณแล้ว คุณได้ยินไหม บัญชีครั้งนี้ฉันให้คุณติดไว้ก่อน รอคุณฟื้นขึ้นมาดูว่าฉันจะจัดการคุณยังไง!”
นรมนเจ็บปวดใจจนแทบจะหยุดหายใจ
เธอไม่เคยคิดว่าตนเองกับบุริศร์จะมีวันต้องลาจากกันชั่วนิรันดร
ไหนผู้ชายคนนี้บอกว่าจะให้เธอใช้ชีวิตที่เหลืออย่างมีความสุข สุขภาพแข็งแรง?
ทำไมเขาถึงพูดจาเชื่อถือไม่ได้?
ตอนนี้จณัตว์เพื่อช่วยราเชนจึงไม่อยู่ที่นี่ แล้วใครจะช่วยเขาได้?
“พฤกษ์! พฤกษ์!”
นรมนร้องตะโกนเสียงดัง
พฤกษ์รีบเข้ามา เมื่อเขาเห็นบุริศร์ลมหายใจแผ่วเบา ดวงตาแดงขึ้นทันที
“คุณนาย พวกเราต้องส่งคุณชายบุริศร์กลับประเทศ”
“กลับประเทศ? ทันด้วยเหรอ? สภาพของเขาตอนนี้เกรงว่าไม่ต้องรอกลับประเทศก็ตายแล้ว ตามหมอมาให้ฉัน! ไม่ว่าจะต้องจับต้องแย่งหรือต้องมัดมา ก็ต้องตามหมอมาให้ฉัน!”
ตอนนี้นรมนบ้าไปแล้ว
เธออ่อนแอ มากเสียจนไม่ชอบชีวิตฆ่าฟัน แต่บุริศร์คือข้อยกเว้นของเธอ เป็นขีดจำกัดของเธอ ไม่คิดว่าคนกลุ่มนี้จะทำกับเขาเช่นนี้? ไม่คิดว่าพวกมันจะกล้า!
นัยน์ตาของนรมนแผ่กระจายความโกรธอย่างรุนแรง พูดกับอาณาจักรรัตติกาล “ฆ่าซะ! แม้จะต้องฆ่าทั้งพระราชวังก็ช่าง ถ้าบุริศร์ของฉันมีอันเป็นไป ฉันจะฝังทั้งประเทศ F ไปด้วย!”
พฤกษ์ไม่เคยเห็นนรมนเป็นเช่นนี้
เหมือนเธอถูกปีศาจร้ายเข้าสิงกะทันหัน กลายเป็นมือสังหารไร้เลือดเนื้อไร้ความรู้สึก กลิ่นอายที่ไม่แยแสกับสีหน้าเฉยเมยทำเอาพฤกษ์ตกใจ
“คุณนาย ไม่ได้นะครับ! ครั้งนี้พวกเราปฏิบัติการเพียงลำพัง หากเรื่องแดงขึ้นมา ทางฝั่งสหประชาชาติของประเทศพวกเราจะเป็นฝ่ายถูกกระทำ เนื่องจากพวกเราไม่ได้เข้าประเทศมาอย่างถูกต้อง สมชัยสามารถปกป้องตนเองโดยยืนในฝ่ายอ่อนแอของสงครามประณามพวกเรา ด้วยเหตุนี้ยังสามารถบังคับให้พวกเรายอมจำนน คุณนาย หากเป็นเช่นนี้จริงๆ สิ่งที่คุณชายบุริศร์ทุ่มเทไปจะเสียเปล่า”
พฤกษ์รู้ว่าอาณาจักรรัตติกาลฟังเพียงนรมน ตอนนี้นรมนแค่ออกคำสั่ง พวกเขาก็จะเป็นเครื่องจักรเก็บเกี่ยวชีวิตคน แต่ในกรณีที่ถูกคนของสมชัยจับจุดอ่อนได้ ไม่มีผลดีต่อเธอ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา จนแม้แต่ประเทศ Z เลย
นรมนมองพฤกษ์อย่างเย็นชา ความโกรธในใจสูงเทียมฟ้า แต่ก็รู้ว่าพฤกษ์พูดมีเหตุผล
เธอสะกดความสิ้นหวังเอาไว้ไม่ได้จริงๆ
“ไปตามหาหมอให้ฉัน คนของอาณาจักรรัตติกาล ถอนกำลัง!”
สุดท้ายนรมนยังมีเหตุผลอยู่บ้าง
คนของอาณาจักรรัตติกาลเชื่อฟังอย่างแรงกล้า หลังจากนรมนออกคำสั่งพวกเขาก็พยายามคุ้มครองและถอนกำลังออกไป
นรมนไม่กล้าไปยุ่งกับบุริศร์ พฤกษ์หาคนทำเปลหามอย่างง่ายๆ ถอนกำลังออกไปด้านนอก
ในขณะนั้นเอง มีลูกน้องมารายงาน
“นายหญิง มีคนชื่อมิลินเข้ามาหา บอกว่าจะช่วยครับ”
“มิลิน?”
นรมนนิ่งไปสักพัก แม้จะไม่รู้ว่าทำไมอยู่ดีๆ เธอจึงมาปรากฏตัวที่นี่ แต่บุริศร์คือผู้ใหญ่บ้านของหมู่บ้านดารายน มิลินมาช่วยชีวิตเขาก็ยังพอมีข้อดีอยู่บ้าง โดยเฉพาะความชำนาญทางการแพทย์ของมิลินนรมนยังคงเชื่อถือ
“ให้เธอเข้ามา!”
มิลินถูกพาตัวมาตรงหน้านรมน
นรมนล้วงปืนออกมาทันที โหลดกระสุน และจอไปที่ขมับมิลินในพริบตา
“ช่วยชีวิตเขา เขารอดเธอก็รอด เขาตายฉันจะฝังเธอลงไปด้วย”
ทุกเรื่องที่มิลินทำกับหมู่บ้านดารายนและบุริศร์แม้นรมนจะฆ่าเธอก็ไม่เป็นไร มิลินเห็นความบ้าคลั่งในแววตาของนรมน กล่าวเสียงเบา “ฉันจะพยายาม”
“ฉันไม่ได้ต้องการความพยายาม ฉันต้องการให้เขามีชีวิต”
ดูเหมือนนรมนจะมีอาการหวาดระแวง การยึดมั่นถือมั่นที่เหมือนกับความผิดปกติทางจิตใจทำให้พฤกษ์เป็นห่วง
“คุณนายครับ คุณเองก็บาดเจ็บ ผมให้คนอื่นไปตามหาหมอ มาดูบาดแผลให้คุณก่อนดีกว่าไหม”
“ฉันจะรอบุริศร์ฟื้น”
นรมนปฏิเสธทันที
เจ็บไหม?
แน่นอนว่าเจ็บ
มีไม่กี่คนที่สามารถทนความเจ็บปวดทรมานของกระสุนที่ฝังเข้าเนื้อได้ แต่เปรียบเทียบกับความเจ็บปวดทรมานที่ต้องสูญเสียบุริศร์ไป นรมนไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดบนร่างกายเลยสักนิด
มิลินตามคนของอาณาจักรรัตติกาลขึ้นเครื่องบินไป
นรมนมองประเทศ F ด้านล่าง ประเทศเล็กๆ นี้แทบจะพรากชีวิตของบุริศร์ไป ถ้าไม่เอาสมชัยคนเหล่านั้นลงจากอำนาจ เธอจะคู่ควรกับสิ่งที่บุริศร์ทุ่มเทได้อย่างไร?
คิดถึงตรงนี้ นรมนพูดกับคนอาณาจักรรัตติกาล “เหลือคนจำนวนหนึ่งเอาไว้ร่วมมือกับการปฏิบัติการตามหลังของจณัตว์ ถ้าพวกคุณโชคดีมีชีวิตกลับประเทศ ฉันจะให้คุณอาธรรศของฉันเสนอความดีความชอบของพวกคุณต่อเบื้องบน”
“ครับ”
กองทัพกลุ่มหนึ่งสมัครใจอยู่
เมื่อเครื่องบินรบบินขึ้นสูง กองทัพอากาศของสมชัยกำลังทำการสู้รบ อาวุธทันสมัยปล่อยออกมาทีละชิ้น นรมนแค่มองเงียบๆ ในใจกลับเข้าใจว่าเพราะอะไรบุริศร์จึงยืนกรานพาสมชัยเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม
เตรียมพร้อมอาวุธทันสมัยแบบนี้ และสมชัยเป็นคนมีความทะเยอทะยานอีก ในกรณีที่เขาประดิษฐ์อาวุธร้ายแรงและทหารตัดแต่งพันธุกรรมออกมา เกรงว่าทั้งโลกคงจะปั่นปวน
บนเครื่องบินมิลินไม่สามารถทำการผ่าตัดให้บุริศร์ได้ เธอไม่ใช่จณัตว์ และตอนนี้เครื่องบินรบยังเผชิญกับการโจมตี เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่โคลงเคลงโดยสิ้นเชิง แต่สีหน้าของบุริศร์ดูแย่สุดๆ ลมหายใจอันแผ่วเบานั้นยิ่งอ่อนแอมากขึ้น
นรมนร้อนใจสุดๆ
ในตอนนี้เอง เฮลิคอปเตอร์โจมตีรุ่น WZ-10 สิบกว่าลำบินมาจากทุกทิศทาง เปิดฉากโจมตีกองทัพอากาศของสมชัย
พฤกษ์อึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นกล่าวว่า “คุณชายอรรณพบ้าไปแล้วเหรอ? เขาไม่สามารถปรากฏตัวตรงนี้ได้”
“คุณชายอรรณพ? อรรณพ?”
นรมนแปลกใจเล็กน้อย เธอยังจำได้ว่าฉีดยานอนหลับให้อรรณพไป ตอนนี้น่าจะยังไม่ฟื้นขึ้นมา
พฤกษ์กลับพูดอย่างมั่นใจ “เป็นเขา ดูที่เฮลิคอปเตอร์โจมตีรุ่น WZ-10 ด้านบนมีเครื่องหมายเหยี่ยว นั่นคือเครื่องหมายของคุณชายอรรณพ สถานะที่มีความพิเศษคุณชายอรรณพ ในกรณีที่เข้าร่วมสงครามครั้งนี้ ผลที่ตามมายากจะจัดการ”
ในที่สุดนรมนกก็เข้าใจว่าทำไมอรรณพจึงไม่สามารถช่วยบุริศร์โดยตรงได้
“พวกเขาออกมาแล้ว พวกเราต้องจดจำน้ำใจนี้เอาไว้ รีบช่วยชีวิตบุริศร์ซะ”
เพราะมีเครื่องบินรบของอรรณพเข้าร่วม เครื่องบินรบของนรมนจึงบินออกจากวงล้อมสงคราม จากนั้นรีบผ่านชายแดนป้องกันประเทศ บินต่ำอย่างมั่นคงไปช้าๆ
การผ่าตัดของมิลินก็เริ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นกัน
นรมนสามารถสัมผัสได้ถึงการไหลเวียนของเลือดภายในร่างกาย จนแม้แต่เวียนศีรษะอยู่บ้าง
ตอนนี้พฤกษ์ไม่สามารถไปตามหมอคนอื่นมาได้ แต่เขายังมีประสบการณ์หมอในสงครามมาบ้าง
“คุณนาย เอาแบบนี้ดีไหม ผมจะเอากระสุนออกให้คุณ?”
“ได้”
นรมนไม่เงยหน้าขึ้น สายตาจดจ่อที่บุริศร์ เธอกลัวกะพริบตาแล้วจะไม่ได้เจอเขาอีก ความรู้สึกหวาดกลัวการสูญเสียคนที่ไม่เคยผ่านความเป็นความตายไม่มีวันเข้าใจ
ส่วนการบาดเจ็บของตนเอง นรมนกลับไม่สนใจ
พฤกษ์ให้คนนำอุปกรณ์ฆ่าเชื้อมา กล่าวเสียงเบา “คุณนาย ผมจะฉีดยาชาให้คุณ”
“ไม่ต้อง ฉันกลัวฉีดยาชาแล้วจะหลับไป ถึงตอนนั้นฉันจะไม่รู้ว่าบุริศร์เป็นยังไงบ้าง ก่อนที่เขาจะฟื้นฉันจำเป็นต้องได้สติ”
ริมฝีปากของนรมนขาวซีด แต่สายตาแน่วแน่
พฤกษ์พูดอย่างสงสาร “แบบนั้นจะเจ็บมากนะครับ”
“เจ็บได้พอกับที่เจ็บหัวใจไหม? อย่าชักช้า รีบทำเข้าเถอะ”
นรมนกลับไม่สนใจ
มิลินฟังไปโดยมือไม่หยุดนิ่ง แต่เหลือบมองนรมน แววตาประหลาดใจ
พฤกษ์พยายามลงมืออย่างนุ่มนวล แต่ยังไม่อาจหลีกเลี่ยงที่จะต้องเกี่ยวข้องกับเลือดเนื้อของนรมน
นรมนกัดริมฝีปากล่างแตกด้วยความเจ็บปวด แต่กลับไม่ขยับเขยื้อน ไม่มองบาดแผลของตนเอง เอาแต่จ้องมองบุริศร์
เขานอนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบสงบ เหมือนกับหลับไป แต่กลิ่นเลือดที่คละคลุ้งไปทั่วห้องโดยสารทำให้คนไม่อาจเลินเล่ออันตรายของเขาได้
สมองของนรมนปรากฏภาพตอนบุริศร์อยู่กับตนเอง ผู้ชายคนนี้มักจะเก็บอะไรไว้ในใจ ไม่ง่ายเลยที่เรียนรู้การพูดคำหวาน เมื่อพูดขึ้นมาก็ค่อนข้างไหลลื่น นรมนคิดว่าเขาอาจจะเปลี่ยนไป มีอะไรก็พูดกับเธอ ผลปรากฏล่ะ?
ผลปรากฏคือในตอนที่อันตรายที่สุดบุริศร์ยังคงเลือกรักษาชีวิตของเธอ
เธอจำสิ่งที่บุริศร์เคยพูดได้ เธอคือชีวิตของเขา แต่เขาจะรู้บ้างไหม โลกที่ไม่มีบุริศร์ ชีวิตของนรมนจะไม่มีวันสมบูรณ์อีก
ความเจ็บปวดกับกลิ่นคาวเลือดผสมผสานกัน และไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน นรมนแค่มองเห็นรอยบาดแผลกระสุนทั่วร่างกายของบุริศร์ ดวงตาคู่นั้นน้ำตาไหลอาบแก้มไปนานแล้ว
เธอไม่ชอบร้องไห้ ไม่อยากร้องไห้เลยจริงๆ แต่ทุกครั้งบุริศร์คนเลวนี้ทำให้เธอไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้
ครั้งนี้ถ้าช่วยเขากลับมาได้ เธอจะลงโทษเขาแน่นอน ดูว่าหลังจากนี้เขายังจะกล้าโอ้อวดแบบนี้อยู่ไหม เธอยอมตายไปพร้อมกับเขา แต่ไม่ยอมมีชีวิตเหมือนตายทั้งเป็นคนเดียว เขารู้บ้างไหม?
ในตอนนี้เอง มิลินหยุดมือลงทันที สีหน้าเคร่งขรึมขึ้นในพริบตา
