ก่อนหน้านี้กลัวว่าถ้าบอกเรื่องนงลักษณ์กับคุณท่านตนุวร คุณท่านตนุวรจะควบคุมจิตใจไม่ได้แล้วทำลายแผนพวกเขา ยิ่งกลัวว่านงลักษณ์ไม่มีความกตัญญูต่อคุณท่านบุริศร์ แต่เป็นการหลอกใช้และแก้แค้น อย่างไรแล้วนงลักษณ์ก็ถูกอุ้มไปตั้งแต่เด็ก คิดอย่างไรกับคุณท่านตนุวรก็ไม่มีใครกล้าคาดเดา และไม่กล้าเสี่ยงด้วย
ตอนนี้นงลักษณ์มีบุญทิวาอยู่ข้างๆ และต้องการใช้ชีวิตกับบุญทิวาด้วยใจจริง บุริศร์จึงรู้สึกว่าต้องบอกความจริงแก่คุณท่านตนุวร
คิดถึงตรงนี้ บุริศร์ก็เล่าเหตุผลตั้งแต่ต้นจนจบกับคุณท่านตนุวร
หลังจากคุณท่านตนุวรฟังจบแล้วก็โกรธจนแทบกระโดดขึ้นมา
“นายบอกว่าคนที่ลักพาตัวลูกสาวฉันไปในตอนนั้นคือสมชัย?”
“ใช่ครับ และเขาฝึกคุณป้าให้กลายเป็นนักฆ่าตั้งแต่เด็ก ต่อมาเห็นว่าคุณป้าชอบคุณอาบุญทิวา ก็บังคับจับตัวคุณอาบุญทิวาเพื่อข่มขู่คุณป้า บีบบังคับให้เธอต้องเป็นพระมเหสีเจ็ดของสมชัย ถึงขนาดมีลูกชายคนหนึ่งกับเขาด้วย นั่นก็คือราเชน แต่ก่อนหน้านี้ คุณป้ามีลูกชายคนหนึ่งกับคุณอาบุญทิวา เพื่อความปลอดภัยของเขา คุณป้าซ่อนตัวจากทุกคนตลอดเวลา แอบทุกคนคลอดลูกและส่งไปเลี้ยงที่ตระกูลแหลมวิไล ฉันคิดว่าตอนนั้นมิลินน่าจะช่วยคุณป้ามากเลย อย่างน้อยการคลอดลูกเรื่องนี้ถ้าต้องการดำเนินการคนเดียวมันไม่ง่ายนัก เว้นแต่ว่าข้างกายจะมีคนรู้เรื่องทางการแพทย์ และมิลินก็เป็นเพื่อนสนิทคุณป้าพอดี”
บุริศร์บอกคุณท่านตนุวรเกี่ยวกับการคาดเดาของตัวเอง
ตอนนี้คุณท่านตนุวรก็ตื่นเต้นอย่างยิ่ง
เดิมทีแล้วนึกว่าชาตินี้ตัวเองจะแก่ตายโดยลำพัง ไม่คิดว่ายังมีลูกสาวคนหนึ่งอยู่
สำหรับลูกสาวคนโตคนนี้ คุณท่านตนุวรรู้สึกผิดในใจมาตลอด ที่ตอนนั้นไม่ได้ปกป้องเธอเป็นอย่างดี จึงทำให้ความสัมพันธ์กับภรรยาในเวลาต่อมานั้นรักษาไว้ไม่ได้ สุดท้ายครอบครัวก็แตกแยก จนกระทั่งวันนั้นที่ภรรยาเสียชีวิตพวกเขาก็ไม่ได้เจอกันอีกครั้ง
ในวันนี้ไม่คิดว่านงลักษณ์ยังมีชีวิตอยู่ ไม่เพียงแต่ยังมีชีวิต แต่ยังมีหลานชายให้เขาสองคน คุณท่านตนุวรจึงตื่นเต้นมาก
“ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? ฉันไปเจอเธอได้ไหม?”
บุริศร์พูดเสียงทุ้ม “คุณตาครับ ตอนนี้เธออยู่เมืองหลวงกับคุณอาบุญทิวา คุณชายธเนศพลส่งคนไปดูแลพวกเขาอยู่ ถ้าคุณอยากเจอพวกเขา ก็โทรหาคุณชายธเนศพลถามความต้องการของคุณป้าดูได้ครับ”
เขารู้สึกว่าคุณท่านตนุวรอายุขนาดนี้แล้ว ควรลดความเสียใจลงบ้าง ไม่อย่างนั้นหากมีวันหนึ่งไม่อยู่แล้วจริงๆ นงลักษณ์อยากเจอก็ไม่สามารถเจอได้
คุณท่านตนุวรได้ยินถึงตรงนี้ก็เข้าใจทันที
“โอเค ฉันจะโทรหาคุณชายธเนศพล ทางด้านนรมนฝากนายดูแลเยอะๆ ด้วยนะ”
“เธอเป็นภรรยาผม ทุกอย่างที่ทำเป็นสิ่งที่ผมควรทำครับ”
บุริศร์ก็ไม่ได้ไร้เหตุผล
หลังจากวางสายไป บุริศร์ก็โล่งใจ
ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวนรมนจะไปเยี่ยมคุณท่านตนุวรที่ตระกูลพรโสภณอีก บุริศร์ก็คงไม่พูดเรื่องนงลักษณ์ในเวลานี้หรอก อย่างไรแล้วเขาก็ยังกลัว
ผู้ที่อยู่เบื้องหลังกล้ายิงนรมนตามถนน ถ้าหากนรมนออกไปอีกครั้งล่ะก็ ยากที่จะรับประกันว่าจะไม่เป็นการให้โอกาสคนอื่นอีกครั้ง แค่ตอนนี้นรมนโกรธเขาอยู่ ถ้าเขาพูดแบบนี้เธอต้องไม่ฟังแน่ๆ
ในตอนนี้ถ้าคุณท่านตนุวรไปเมืองหลวง นรมนก็ไม่มีเหตุผลที่จะออกไป
ไม่สิ
ยังมีเจตต์และขวัญตา
ทันใดนั้นบุริศร์ก็รู้สึกว่าตัวเองยากเกินไปแล้วจริงๆ
เพื่อได้รับการให้อภัยจากภรรยา เพื่อคุ้มครองความปลอดภัยของภรรยาด้วยซ้ำ ไม่คิดว่าเขาต้องจัดการไล่คนรอบตัวเหล่านี้ออกไปทีละคน
เขายังเป็นผู้บาดเจ็บอยู่โอเคไหม?
ภรรยาไม่สงสารเขาสักนิดเลย
ในใจบุริศร์รู้สึกแย่ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเจตต์
เมื่อเจตต์ได้ยินว่าบุริศร์เขาจะออกเงินให้เจตต์และขวัญตาไปตรวจร่างกายที่เมืองDก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง
“ทำไมจู่ๆ นายก็ใจดีแบบนี้?”
“ฉันแค่ไม่อยากให้ช่วงนี้นรมนไปหาพวกนายก็เท่านั้น”
บุริศร์พูดตามความจริง
เจตต์เห็นข่าวเกี่ยวกับนรมนถูกซุ่มโจมตีในโทรศัพท์ตัวเองทันที จึงถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ “ใครกันแน่? ตรวจสอบเจอหรือยัง?”
“น่าจะเกี่ยวข้องกับประเทศF ฉันกำลังตรวจสอบอยู่ ช่วงเวลานี้นรมนไม่ออกจากบ้านจะดีที่สุด นายก็รู้ ถ้าเธออยากออกไป ฉันก็ห้ามไม่ได้ แต่ถ้าพวกนายไม่อยู่ในเมืองชลธี เธอก็ไม่มีที่ให้ไป”
“ฉันรู้แล้ว โอนเงินเข้าบัญชีฉัน ฉันกับขวัญตาจะไปทันที”
เจตต์ก็ไม่ลังเล แต่บุริศร์รู้สึกหดหู่เล็กน้อย
ถ้ารู้ว่าเจตต์จะตอบตกลงโดยไม่ลังเลเพื่อนรมน เขาคงไม่บอกว่าจะออกเงินให้หรอก
“ตระกูลปวนะฤทธิ์ไม่มีเงินเหรอ?”
“นั่นมันเงินพ่อตา ฉันไม่เกาะเมียกินหรอก”
เจตต์พูดอย่างสบายๆ
มุมปากบุริศร์กระตุกทันที
“บริษัทตระกูลรัตติกรวรกุลดูเหมือนช่วงนี้ธุรกิจก็ไม่เลวนี่”
“ไม่อยากใช้เงินตัวเองน่ะ”
“ทวดนายสิ”
บุริศร์วางสายด้วยความขุ่นเคือง รู้สึกตอนนี้ตัวเองคับแค้นใจมาก แต่นึกถึงนรมน เขาก็รู้สึกสบายใจอีกครั้ง
ให้เจตต์โอ้อวดสักสองวันแล้วกัน ตราบใดที่เขาไป ใช้เงินสักหน่อยจะเป็นอะไรไป สิ่งที่คุณชายอย่างฉันมีก็คือเงิน
บุริศร์โอนเงินหนึ่งร้อยหยวนให้เจตต์
เมื่อเจตต์เห็นเงินหนึ่งร้อยหยวนก็สบถด่าบุริศร์ทันที
“ไอ้บ้า นี่เงินที่นายบอกเหรอ?”
“ใช่ นั่งรถไปถึงเมืองDแค่ครึ่งชั่วโมงเอง หนึ่งร้อยหยวนฉันคิดว่าไปกลับก็พอแล้ว”
บุริศร์พูดได้อย่างมีเหตุผลถูกต้อง
เจตต์ส่งเหอะๆ ให้เขาหนึ่งประโยคทันที
“คุณชายใหญ่บุริศร์อย่างนายนี่เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่จริงๆ”
“ก็ต้องเป็นแบบนั้นแหละ หนึ่งร้อยหยวนฉันไม่ให้คนอื่นหรอกนะ”
ความคับแค้นใจที่บุริศร์ได้รับมาจากนรมน ตอนนี้โยนให้เจตต์ทั้งหมด จู่ๆ เขาก็รู้สึกไร้ความกังวลขึ้นเยอะเลย
แต่เขาไร้ความกังวลเพียงครู่เดียว เจตต์ก็หัวเราะเยาะขณะพูดขึ้น “จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่าช่วงนี้สุขภาพร่างกายเหมือนดีขึ้นแล้ว ฉันพาภรรยาไปอยู่ที่บ้านนายสักสองสามวันดีกว่า ภรรยาฉันมีหลายเรื่องอยากคุยกับนรมนพอดี ฉันเองก็อยากรู้ว่าช่วงนี้นรมนเป็นยังไงบ้าง ใช่ เดี๋ยวฉันกับขวัญตาจะไป”
สีหน้าบุริศร์หดหู่ทันที
“เจตต์ นายอย่าทำเกินไปนักเลย นายเชื่อไหมว่าฉันจะปล่อยหมาไปกัดนาย?”
“นายปล่อยหมามากัดฉันไม่กลัวนรมนยิ่งไม่สนใจนายเหรอ? ยังไงฉันก็เป็นลูกพี่ลูกน้องที่เธอรักที่สุด ตอนนี้นายเข้าใจเหรอว่าตัวเองอยู่ในสถานะอะไร?”
ท่าทางพึงพอใจของเจตต์ทำให้บุริศร์โกรธจนกัดฟันกรอดทันที
คางคกขึ้นวอ!
“ให้ร้านทำเลดีสามห้องที่ถนนห้วยยางกับนาย โอเคยัง”
“น้องเขยเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่จริงๆ ขอบใจนะ เดี๋ยวอย่าลืมโอนให้ภรรยาฉันล่ะ เราจะได้เก็บของออกไป”
เจตต์พูดจบก็วางสายไป
บุริศร์จ้องมองเบอร์โทรศัพท์เจตต์ในใจก็กำลังคิด ร้านทำเลดีสามห้องในวันนี้ไม่ช้าก็เร็วจะให้นายเอาคืนมาสองเท่า
หลังจากโทรศัพท์เสร็จแล้วบุริศร์ก็รู้สึกไร้ความกังวลอยู่บ้าง
ตอนนี้สิ่งที่เขาทำได้คือเสริมการป้องกัน จากนั้นรอให้ผลการตรวจสอบภายนอกเข้ามาก่อน สุขภาพร่างกายตัวเองก็ยังไม่หายดีในชั่วขณะหนึ่ง นึกถึงสภาพร่างกายนรมน เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาธเนศพลอีกครั้ง
บุริศร์และนรมนพาคุณน้าชัญญากลับมา เป็นบุญคุณอันยิ่งใหญ่สำหรับธเนศพล ตอนนี้เห็นโทรศัพท์จากบุริศร์ แน่นอนว่ารับมันอย่างรวดเร็ว
“ขอความช่วยเหลือหรือว่าเรื่องอะไร?”
“ยืมกำลังคนของนายมาคุ้มครองภรรยาฉันหน่อย”
บุริศร์ก็ไม่ได้พูดไร้สาระ พูดคำต้องการของตนออกไปทันที
ธเนศพลรีบพูดขึ้น “ฉันเห็นข่าวแล้ว จัดการตรวจสอบแล้ว คนของฉันอยู่ระหว่างทาง ประมาณครึ่งชั่วโมงคงถึง นายไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะทำให้คฤหาสน์หลังเก่าตระกูลโตเล็กกลายเป็นกำแพงทองแดงผนังเหล็ก ใครก็เข้าไปไม่ได้”
“ขอบใจนะ คุณชายธเนศพล”
“พี่น้องอย่างเราพูดขอบใจกันมันสุภาพไปแล้ว”
หลังจากวางสายบุริศร์ก็ถือว่าวางใจจริงๆ
กองทัพตระกูลธนเกียรติโกศลคือครอบครัวจากกองทัพอย่างแท้จริง มีพวกเขามาคุ้มครองนรมนปลอบประโลมให้บุริศร์รู้สึกโอเค
เพราะเรื่องนรมน ตอนนี้บุริศร์ไม่มีความง่วงเลยสักนิด
ตั้งแต่การโจมตีที่ประเทศF อีกฝ่ายดูเหมือนกำหนดเป้าหมายที่นรมนตลอดเวลา นรมนไปทำให้ใครไม่พอใจกันแน่?
สมองบุริศร์คิดอย่างรวดเร็ว
สมชัยและฉัตรพลก็จัดการไปหมดแล้วก่อนหน้านี้ คนเหล่านั้นกรองในสมองบุริศร์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่พบว่าไม่มีใครที่มีเหตุผลอยากฆ่านรมน นอกจากคนคนหนึ่ง
กล้าณรงค์!
ตอนแรกนรมนในฐานะนักแม่นปืนระเบิดหัวกล้าณรงค์โดยตรง ถ้าจะบอกว่าใครอยากให้นรมนตาย นั่นก็ต้องเป็นกล้าณรงค์
แต่กล้าณรงค์ตายไปแล้ว หรือคนตายฟื้นคืนชีพได้?
สมองบุริศร์สั่นสะท้าน ราวกับมีอะไรบางอย่างฉายในหัวสมอง
เขารีบเปิดคอมพิวเตอร์ จากนั้นนิ้วก็เคาะแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว ไม่นานก็บุกรุกระบบบุคลากรประเทศFได้ พบว่าบัญชีของกล้าณรงค์ถูกนำออกอย่างที่คิดไว้
หรือตัวเองคิดผิด?
ตอนแรกที่กล้าณรงค์ตายก็ถูกคนของเขาฝังเอง และเอาศพกล้าณรงค์ให้ฉัตรพล ถ้าอีกฝ่ายไม่ใช่กล้าณรงค์จริงๆ ทำไมฉัตรพลถึงได้ฆ่าแกงกันเองกับสมชัย?
บุริศร์รู้สึกว่าตัวเองเกิดความคิดแปลกประหลาดมาก
คนตายไปแล้วไม่สามารถฟื้นคืนชีพได้
ความคิดนี้ทำให้ความคิดที่ผุดขึ้นมาเมื่อครู่นี้หายไปทันที แต่ถ้าไม่ใช่กล้าณรงค์ จะมีใครอยากให้นรมนตายขนาดนั้นล่ะ?
ถ้าพูดให้ถูกต้องบุริศร์อย่างเขาทำให้คนไม่พอใจเยอะกว่านรมนมากเลยล่ะ ถึงอีกฝ่ายจะอยากฆ่าเขาก็ควรมาหาเขาสิ ทำไมคราวนี้มุ่งเป้าไปที่นรมน? นอกจากการซุ่มยิงกล้าณรงค์ในครั้งนั้นเป็นฝีมือนรมน บุริศร์ก็คิดไม่ออกจริงๆ ว่าจะมีใครอีกที่มุ่งเป้ามาที่นรมนแบบนี้
ความคิดเข้าสู่การแช่แข็ง
สมองบุริศร์ค่อนข้างปวด
เขานวดขมับตัวเอง จากนั้นก็ดื่มน้ำหนึ่งแก้ว จากนั้นก็เปิดโทรทัศน์ ในโทรทัศน์กำลังพูดเรื่องการสำรวจจำนวนประชากร
บุริศร์แค่เหลือบมองแล้วเปลี่ยนช่อง
ช่องอื่นล้วนเป็นช่องการเงินและอื่นๆ ยิ่งดูก็ยิ่งหงุดหงิด
ยังหาคนที่ต้องการให้นรมนตายไม่เจอ บุริศร์ก็รู้สึกปล่อยวางไม่ลง มันเหมือนระเบิดที่ไม่ได้ตั้งเวลา ระเบิดได้ทุกเมื่อ
มันคือใครกันแน่?
บุริศร์ราวกับว่าเข้าไปในตรรกะที่ถูกแช่แข็ง ในเวลานี้ จู่ๆ กานต์ก็โทรมา ทำให้บุริศร์ตกใจมาก
เรื่องที่เขาได้รับบาดเจ็บเด็กน้อยคนนี้คงไม่รู้แล้วใช่ไหม? ถ้าเขารู้ แล้วเด็กอีกสองคนล่ะ?
ทันใดนั้นบุริศร์ก็ยิ่งปวดศีรษะ แต่โทรศัพท์จากลูกชายก็ไม่รับไม่ได้ บุริศร์เลื่อนกดปุ่มรับ ก็ได้ยินเสียงกานต์ถามด้วยความร้อนใจเล็กน้อย “แด๊ดดี้ คุณเห็นหรือยัง ช่วงนี้การสำรวจจำนวนประชากรประเทศFเพิ่มขึ้นมาหนึ่งคน”
“เพิ่มมาหนึ่งคนมันแปลกยังไง? จุดประสงค์ของการสำรวจจำนวนประชากรก็เพื่อสถิติของบุคคล เมื่อก่อนมีพวกไม่ได้ขออนุญาตมีถิ่นที่อยู่อาศัยหรือไม่ได้ลงทะเบียนที่อยู่อาศัยเพราะเหตุผลพิเศษ เมื่อผ่านการสำรวจจำนวนประชากรก็จะตรวจสอบเจอส่วนที่หายไป ถึงแม้ประเทศFจะไม่ใหญ่ แต่เพิ่มขึ้นมาหนึ่งคนก็เป็นเรื่องปกติมากไม่ใช่หรือไง?”
บุริศร์พูดเรียบๆ แต่ได้ยินกานต์พูดขึ้นว่า “แต่คนคนนี้แตกต่าง เป็นคนในราชวงศ์”
