พอสังเกตเห็นว่าสีหน้าของปาณีมีสีแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย นรมนก็ยิ้มและถามขึ้นอย่างสอดรู้สอดเห็นเล็กน้อยว่า “เป็นยังไง? หรือว่าเมื่อคืนนภดลอยู่ที่ห้องเธอเหรอ?”
ดวงตาของปาณีเบิกกว้างขึ้นมาทันที แล้วก็รีบปฏิเสธขึ้นว่า
“ไม่ใช่ ไม่ใช่จริง ๆ นะคะ”
“ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ซิ จะร้อนตัวขนาดนี้ทำไม?”
นรมนยิ้มจนตาหยีแล้วก็พูดขึ้น แต่กลับทำให้ใบหน้าของปาณีร้อนผ่าวเป็นอย่างมาก
“อ๋อ ใช่แล้ว เรื่องราวในครั้งนี้ฉันได้ยินมาแล้ว นภดลนั้นก็เป็นห่วงเธอมาก เธอแน่ใจเหรอว่าเขาไม่มีความรู้สึกกับเธอน่ะ?”
นภดลรู้จักกับนภดลมาไม่ใช่แค่วันสองวัน ถ้าหากว่าผู้ชายคนน้ำไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ละก็ ไม่มีทางที่จะสนใจความเป็นความตายของอีกฝ่ายอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าปาณีจะมีความรู้สึกต่อเขาก็เถอะ นภดลก็คงจะไม่มีทางทำให้เธอมาถึงขั้นนี้ได้หรอก เพราะฉะนั้นนภดลนั้นได้เกิดความรู้สึกต่อปาณีแล้วจริง ๆ
ปาณีรู้สึกแต่เพียงความร้อนบนในหน้ายิ่งอยู่ก็ยิ่งร้อนมากขึ้นแล้ว จึงรีบพูดขึ้นว่า “คุณนายคะ จู่ ๆ ฉันก็รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย ฉันขอตัวกลับไปพักผ่อนก่อนนะคะ และอีกอย่างภารกิจครั้งนี้ก็จบลงแล้ว จะให้พวกพัณณิตากลับไปที่อาณาจักรรัตติกาลเลย คุณคิดว่าเป็นยังไงคะ?”
“เธอจัดการไปตามสมควรก็พอแล้ว”
นรมนกลับรู้สึกว่ายังไงก็ได้
ปาณีแทบจะเหมือนกับหนีออกมาจากห้องของนรมนเลย ความร้อนบนใบหน้าก็ไม่ได้หายด้วย
หรือว่าเจ้านภดลคนนี้จะมีความรู้สึกต่อเธอจริง ๆ เหรอ?
ในใจของปาณีเกิดความหอมหวานขึ้นมาเสี้ยวหนึ่ง แต่ก็มีความไม่แน่ใจอยู่ด้วยเล็กน้อย
พอเห็นว่าพัณณิตายังคงถามหาเบาะแสของนภดลไปทั่ว อยู่ ๆ ปาณีก็รู้สึกรังเกียจขึ้นมาเล็กน้อย
“พัณณิตา เธอกับพวกเขากลับไปที่อาณาจักรรัตติกาลก่อนเถอะ ไปตอนนี้เลย”
คำพูดของปาณีทำให้พัณณิตาอึ้งไปเล็กน้อย
“ไหนว่าจะให้พวกเราอยู่ที่บ้านใหญ่ตระกูลโตเล็กไม่ใช่เหรอ?”
“นั่นเป็นเพราะภารกิจก่อนหน้านี้ ตอนนี้ภารกิจจบลงแล้ว พวกเธอก็กลับไปได้แล้ว คุณนายกับประธานบุริศร์ชอบความสงบ คนอยู่เยอะไปค่อยดี”
คำพูดของปาณีทำให้ดวงตาของพัณณิตาขรึมลงหลายส่วน
“ฉันตามหาหัวหน้านภดลเจอ แล้วพูดไม่กี่ประโยคก็จะไปแล้ว”
“ให้เธอไปเธอก็ไปซิ เธอนึกว่าที่นี่เป็นที่ไหน? จะปล่อยให้เธอเจอคนคนหนึ่งก็จับมาถามหาเบาะแสของนภดลได้เหรอ? เธอไม่กลัวว่าจะเจอประธานบุริศร์เข้าเหรอ? รีบไปซะ!”
ปาณีทำหน้าเข้มเอาไว้ ท่าทางแบบไม่สามารถยอมอ่อนข้อได้ จึงทำให้พัณณิตารู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยขึ้นมาทันที แต่ว่าพอคิดถึงสถานะที่ปาณีอยู่ในตระกูลโตเล็กแล้ว เธอก็หมุนตัวแล้วเดินจากไปอย่างโกรธเคือง
หลังจากที่กลุ่มคนจากไปแล้ว ปาณีถึงถือได้ว่าโล่งใจไปได้เปลาะหนึ่ง
เธอไปที่ห้องครัวแล้วก็หาของกินอะไรมาหน่อย พอนึกถึงได้ว่านภดลยังไม่ได้กินข้าว ก็เลยทำเพิ่มขึ้นอีกชุดหนึ่งแล้วก็ยกขึ้นไป
เปิดประตูห้องออก นภดลยังคงนอนอยู่
ผิวของเขาดีจริง ๆ ดีจนทุกรูขุมขนก็สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนมาก
ผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาสวยกว่าผู้หญิง ผิวก็ดีขนาดนี้ ช่างทำให้คนรู้สึกอิจฉาจริง ๆ
ปาณีเอากับข้าวมาวางลงบนโต๊ะ แล้วอยากจะเรียกเขาตื่นขึ้นมากินข้าว แต่ว่าพอเห็นขอบตาดำที่ใต้ตานภดล เธอก็ลังเลไปครู่หนึ่งจากนั้นก็กะว่าจะยกกับข้าวลงไปข้างล่าง รอให้นภดลตื่นแล้วค่อยว่ากัน ก็ได้ยินเสียงนภดลพูดเสียงต่ำขึ้นว่า “เอามาให้ผมไม่ใช่เหรอ? ทำไมจะเอาออกไปแล้วล่ะ?”
“คุณตื่นแล้วเหรอ?”
อยู่ ๆ ปาณีก็รู้สึกเขินอายขึ้นมาเล็กน้อย และรู้สึกว่าไม่รู้จะทำยังไงเมื่อต้องเผชิญหน้ากับนภดลแบบตอนนี้
นภดลบิดขี้เกียจทีหนึ่ง แล้วก็ลุกขึ้นมานั่งลงเลย
เสื้อชุดนอนยังคงเปิดอยู่ แล้วก็มีกล้ามหน้าท้องที่แข็งแรงแปดแผ่นโผล่ออกมาอยู่
จู่ ๆ ปาณีก็รู้สึกว่าบนหน้าร้อนผ่าว จึงรีบเบือนหน้าหนีไป
“คุณจะใส่เสื้อให้มันดี ๆ ก่อนได้ไหม?”
“เมื่อคืนทั้งลูบไล้ทั้งกัดผม ตอนนี้มารังเกียจผมไม่ใส่เสื้อผ้าให้ดี ๆ เหรอ? แล้วก็ไม่รู้ว่านี่เป็นผลงานชิ้นเอกของใคร”
นภดลพูดไม่เรื่อยประโยคหนึ่ง แต่กลับทำให้ปาณีตกใจจนสะดุ้งทีหนึ่ง
“ใครทั้งลูบไล้ทั้งกัดคุณกัน?”
“ไม่ยอมรับใช่ไหม? ได้ ยังดีนะที่ผมรอบคอบ ถ่ายวิดีโอไว้ซะก่อน ไม่งั้นคงจะคิดว่าผมใส่ร้ายคุณจริง ๆ แล้ว”
นภดลพูดแล้วก็เอาโทรศัพท์ออกมา แล้วหาวิดีโอที่ถ่ายไว้ แล้วกดเปิดออก จากนั้นปาณีก็เห็นภาพวิดีโอภาพหนึ่งที่ทำให้ตัวเองอับอายจนไม่มีที่อยู่
ขาทั้งสองข้างของเธอเกี่ยวอยู่บนเอวนภดลเลย แล้วยังรู้สึกไม่ค่อยสบาย ถีบไปสองทีแล้วมือทั้งคู่ก็มากอดร่างกายช่วงบนของนภดลเอาไว้ จากนั้นก็เอาหน้าของตัวเองมาแนบอยู่กับอกของนภดล แล้วก็ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย เหมือนกับว่าไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่ ก็เลยปัดเสื้อผ้าของนภดลออก จากนั้นก็เอาหน้ามาแนบอยู่กับอกของนภดลแล้วถึงได้ทอดถอนใจอย่างพึงพอใจทีหนึ่งแล้วก็นอนหลับไป
พอผ่านไปไม่นานปาณีก็ลูบไล้ร่างกายของนภดลเล็กน้อย แล้วก็ลูบหัวนมของนภดลพอดี เธอนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นก็แลบลิ้นออกมาแล้วเลียไปทีหนึ่ง จากนั้นก็เหมือนกับจะรู้สึกว่ารสชาติไม่อร่อย แล้วก็ถุยออกมาเล็กน้อยอย่างรังเกียจ จากนั้นก็พิงอยู่กับอกนภดลแล้วก็นอนหลับไป
ปาณีแทบอยากจะหารูสักแห่งแล้วมุดเข้าไปเลย
ไม่!
นี่ต้องไม่ใช่เธอแน่!
แต่ว่าภาพบนนั้นก็ชัดเจนมากขนาดนั้น ซึ่งเธอจะบ่ายเบี่ยงไม่ได้
ปาณียื่นมือออกไปแย่งทันที
“นี่คุณยังถ่ายวิดีโอไว้อีกเหรอ? นภดล คุณนี่ประสาทหรือเปล่าคะ?”
นภดลเอาโทรศัพท์มาไว้ที่เอวกางเกงของตัวเองอย่างง่ายดาย แถมยังพูดอย่างนักเลงว่า “ผมโดนคนล่วงละเมิดแล้ว ยังไงผมก็ต้องเก็บหลักฐานไว้สักหน่อยใช่ไหม ไม่งั้นถ้าคุณไม่ยอมรับขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ?”
“อะไรคือฉันล่วงละเมิดคุณ? คุณ คุณ คุณ……”
ตอนนี้ปาณีไม่มีทางลงมือได้แล้วจริง ๆ
นี่ถ้ายังไปแย่งอีก แล้วถ้านภดลบอกว่าเธอจะถอดกางเกงเขาแล้วจะทำยังไงล่ะ
ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะอยากทำมาก แต่ว่ายังไงก็จะต้องมียางอายหน่อยซิ?
นภดลกลับพูดอย่างมีเหตุมีผลมากว่า “หรือไม่ผมเอาคลิปวิดีโอนี้ไปขอคำตัดสินต่อหน้าคุณนายสักหน่อยดีกว่า”
“คุณอย่าเล่นไปเรื่อยนะ!”
ปาณีตกใจจนสำลักน้ำลายตัวเองเกือบตายขึ้นมาทันที
คลิปวิดีโอที่น่าอายขนาดนี้ถ้าคุณนายมาเห็นเข้า เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?
“งั้นคุณว่าจะทำยังไงดีล่ะ?”
นภดลพิงอยู่บนเตียงอย่างสบายๆ แล้วก็จ้องมองปาณีด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความขำขัน
ปาณีเกลียดตัวเองแทบตายอยู่แล้ว
ทำไมแค่นอนตื่นเดียวยังสามารถไร้ยางอายได้แบบนี้?
หรือว่าเธอจะคิดเกินเลยกับนภดลจริง ๆ เหรอ?
ปาณีพูดอย่างมีความลังเลเล็กน้อยว่า “คุณลบวิดีโอออก แล้วเรามาคุยกันดี ๆ สักหน่อยเถอะ”
“สมองผมไม่ได้น้ำเข้าซะหน่อย ถ้าผมลบคลิปไป อีกเดี๋ยวคุณเปลี่ยนใจไม่ยอมรับขึ้นมาแล้วจะทำยังไงล่ะ?”
“ฉันยอมรับอะไรล่ะ? นี่มันห้องของฉันเตียงของฉัน! ถ้าคุณไม่มาห้องฉัน ฉันจะไปล่วงละเมิดคุณได้เหรอ? ถ้าพูดจนสุดแล้วตัวคุณเป็นคนวิ่งมาให้ฉันล่วงละเมิดถึงที่เอง อย่ามาโทษฉันนะ ไม่มีทางซะล่ะ!”
ปาณีพูดอย่างโมโหมาก
นี่ก็เป็นครั้งแรกที่นภดลเห็นปาณีพูดกับตัวเองอย่างมีเหตุมีผลมากเช่นนี้ จึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะแล้วพูดขึ้นว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว คุณก็รับผิดของผมก็พอแล้ว ในเมื่อพวกเราก็เคยนอนด้วยกันแล้ว”
“พรึด” คำหนึ่ง ปาณีเกือบจะกระอักเลือดออกมาคำหนึ่งแล้ว
“อะไรคือพวกเราเคยนอนด้วยกันมาแล้ว? นภดล คุณอย่ามาทำให้ฉันเสื่อมเสียชื่อเสียงนะ”
“ความจริงก็เป็นเช่นนี้ ในเมื่อนี่คือความจริงที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้อยู่แล้ว ถ้าคุณไม่มีทางที่จะตัดสินใจได้ งั้นผมก็จะไปหาประธานบุริศร์กับคุณนาย ผมเชื่อว่าพวกเขาเป็นคนที่ชัดเจน ยังไงก็คงจะสามารถให้เหตุผลที่สมเหตุสมผลให้ผมได้สักอันแน่”
พูดแล้วนภดลก็เปิดผ้าห่มออกแล้วก็ลงจากเตียง และกะว่าจะใส่รองเท้า แต่กลับโดนปาณีดึงแขนเอาไว้ก่อนเลย
“คุณอย่าไปนะ! ไม่กลัวขายหน้าเหรอ?”
“ขายหน้าอะไร?”
ดวงตาของนภดลเต็มไปด้วยความขำขัน
ปาณีที่มีท่าทางแบบนี้ช่างสวยจริง ๆ
ปาณีกัดริมฝีปากล่างเอาไว้ แล้วก็พูดเสียงต่ำขึ้นว่า “ตกลงคุณจะทำอะไรกันแน่? คุณไม่ได้ชอบฉันสักหน่อย ทำไมจะต้องมายุ่งกับฉันด้วย? ทั้ง ๆ ที่ฉันก็ตอบตกลงจะไปนัดดูตัวกับคุณนายแล้ว”
ดูตัวสองคำนี้กระทบโดนโสตประสาทที่ละเอียดอ่อนของนภดล ดวงตาของเขาขรึมลงหลายส่วนทันที จากนั้นก็ใช้แรงโยนปาณีลงไปบนเตียงทีหนึ่ง ตัวเองก็โถมตัวลงไปใกล้ด้วย
“คุณจะทำอะไรน่ะ?”
ปาณีโดนทำให้ตกใจแล้ว แต่นภดลกลับไม่ได้มีการหยุดยั้งอะไรเลยแม้แต่น้อย มือของเขาวางอยู่บนคอเสื้อของปาณี ตาดูเหมือนจะฉีกเสื้อของเธอออกอยู่แล้ว จนทำให้ปาณีตกใจจนหน้าขาวซีดแล้ว
“ฉันขอเตือนคุณนะ นภดล ถึงแม้ว่าฉันจะเคยชอบคุณมาก่อน ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะทำอะไรกับฉันก็ได้หรอกนะ!”
“ผมทำอะไรกับคุณก็ได้เหรอ ในสมองของคุณมีขี้อยู่หรือเปล่า?”
นภดลแค่เปิดปากมาก็ทำให้ปาณีโกรธได้ไม่น้อยแล้ว
“คุณนะซิที่สมองมีขี้”
เธอโกรธจะตายอยู่แล้ว แล้วก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงคำพูดที่นภดลพูดออกมาอย่างผู้ชายซื่อบื้อมาก ตอนที่ตัวเองโดนคุณนายตระกูลจันทรวงศ์จับตัวไป
นภดลไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรผิดเลยแม้แต่น้อย แล้วยังพูดอย่างดุดันขึ้นว่า “ใครบอกคุณว่าผมไม่ชอบคุณกัน?”
“ก็คุณเป็นคนพูดเองไม่ใช่เหรอ? ว่าในใจคุณมีแต่ฉัตรยา และที่สำคัญฉันก็ได้วางสถานะลงแล้วไปฝึกฝนพิเศษกับคุณบนเกาะร้างตั้งนานขนาดนั้นแล้ว คุณกับฉันที่เป็นชายโสดหญิงโสดก็ยังไม่เกิดความหวั่นไหวอะไรขึ้น ฉันยังจะยืนหยัดต่อไปเพื่ออะไรอีก? ฉันปาณีก็เป็นคนที่จะเอาหน้าอยู่นะรู้ไหม? ฉันทำเรื่องทั้งหมดที่สามารถตามจีบคุณได้ คุณยังไม่ไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรอีก แล้วฉันจะไปทำอะไรได้อีกล่ะ? ฉันได้ปล่อยวางคุณไปแล้ว แต่คุณยังจะมายุ่งเกี่ยวกับฉันอีก?”
“ใครบอกคุณว่าผมไม่ได้เกิดความหวั่นไหวกับคุณห่ะ?”
นภดลอยากจะฉีกสมองของปาณีออกมาดูจริง ๆ ว่าข้างในนั้นใส่ของอะไรไว้กันแน่
ปาณีพูดขึ้นอย่างรู้สึกน้อยใจว่า “ยังต้องพูดอีกเหรอ? ถ้าเกิดคุณมีความรู้สึกกับฉันจริง ๆ วันเวลาเยอะขนาดนั้นที่ชายโสดหญิงโสดอยู่บนเกาะร้างด้วยกัน ถ้าอยากจะทำอะไรทำไมจะทำไม่ได้? แต่ว่าคำพูดที่คุณเคยพูดกับฉันทั้งหมดมันก็มีอยู่แค่เท่าไหร่ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเวลาปกติที่คุณไม่สนใจไยดีฉันเลย”
พอพูดถึงคำพูดพวกนี้ ปาณีก็รู้สึกน้อยใจมาก ๆ เลย
ตกลงทำไมเธอถึงได้ตกหลุมรักผู้ชายคนนี้ตั้งแต่แรกพบเลยนะ?
เพื่อที่จะจีบเขาแล้ว เธอต้องทอดทิ้งศักดิ์ศรีของผู้หญิงไป แถมยังไม่สนใจความอับอายแล้วไปอยู่บนเกาะร้างกับเขา และยังได้ทำการเตรียมใจไว้ว่าชายโสดหญิงโสดอยู่ด้วยกันอาจเกิดการเสียตัวได้ตลอด แต่ว่าคนเขากลับไม่ได้สนใจเธอเลยด้วยซ้ำ
ยิ่งคิดก็ปาณีก็ยิ่งเสียใจ
ยังมีอะไรที่ทำให้คนเสียใจมากกว่าการที่คนที่ตัวเองชอบไม่สนใจตัวเองเลยอีก
ตาเห็นดวงตาของปาณีแดงขึ้นมาแล้ว ของเหลวที่อุ่นร้อนเอ่อล้นขึ้นมาเต็มดวงตา นภดลก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา
“ที่คุณไปเกาะร้างไม่ได้เพราะต้องการให้มีฝีมือมากขึ้นเพื่อป้องกันตัวเองได้เหรอ? ผมจะไปพูดกับคุณมากขนาดนั้นทำไม? แต่ละวันคุณก็ต้องเหนื่อยอย่างกับหมาตัวหนึ่ง ถ้าไม่พักผ่อนดี ๆ วันที่สองจะมีเรี่ยวแรงไปฝึกฝนได้ยังไง? ด้วยร่างกายของคุณนี่ ตอนที่เพิ่งจะไปถึงเกาะนั้นก็เหนื่อยจนเกือบจะสลบไปแล้ว หรือว่าไม่ควรรีบหาเวลาพักผ่อนเพื่อฟื้นฟูเรี่ยวแรงกลัวมาเหรอ? ที่ผมไม่รบกวนคุณก็น่าจะเป็นความหวังดีที่ดีที่สุดสำหรับคุณละมั้ง?”
คำพูดของนภดลทำให้ปาณีอึ้งไปเล็กน้อย
“คุณคิดว่าที่ฉันไปบนเกาะเพราะว่าไปฝึกฝนฝีมือจริง ๆ เหรอ?”
“ไม่อย่างงั้นล่ะ? คุณว่างมากนักเหรอ?”
พอคำพูดนี้ของนภดลพูดออกมา ปาณีก็จับข้อมือของเขาแล้วเหวี่ยงข้ามไหล่และโยนออกไปเลย
“คุณนี่มันเป็นเจ้าผู้ชายซื่อบื้อจริง ๆ! ฉันนี่ตาบอดไปแล้วถึงได้มาชอบคุณได้!”
ปาณีรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะระเบิดแล้ว
เธอที่เป็นผู้หญิงอ่อนหวานคนหนึ่ง แถมยังเป็นพยาบาลพิเศษคนหนึ่ง เธอไม่ได้ชอบทำร้ายตัวเองซะหน่อย ทำไมจะต้องไปหางานที่ทำให้ตัวเองต้องฝึกจนเกือบตายอีก? ไม่ใช่เป็นเพราะว่านภดลไปขึ้นเกาะร้างคนเดียว แล้วเธอไปอยู่เป็นเพื่อนเขา แถมยังกะว่าจะพัฒนาความสัมพันธ์กันสักหน่อยเหรอ?
แต่ปรากฏว่าผู้ชายคนนี้กลับคิดว่าตัวเองไปเพื่อฝึกฝนฝีมือให้เก่งขึ้นจริง ๆ
ยังมีอะไรที่จะทำให้คนเสียใจได้มากกว่านี้อีกไหม?
พอนภดลโดนเหวี่ยงออกไป ก็สปริงตัวกลางอากาศขึ้นมาทีหนึ่ง แล้วก็ตกลงพื้นสู่อย่างมั่นคง จ้องมองแววตาที่โกรธเคืองของปาณี แล้วก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา
“คุณงอนอะไรอีกแล้วเนี่ย? ที่ผมไม่รบกวนคุณหรือว่ายังผิดอีกเหรอ?”
“คุณออกไปให้ฉันเลย! ตอนนี้ฉันไม่อยากจะพูดกับคุณ”
ปาณีโกรธจนชี้ไปที่ประตูแล้วก็ตะคอกออกไป
สู้ก็สู้ไม่ไหว พูดก็พูดไม่รู้เรื่อง เธอไม่อยากจะมีความสัมพันธ์อะไรกับผู้ชายคนนี้แล้วจริง ๆ!
นภดลกลับไม่ได้รู้สึกถึงว่าความผิดหวังของปาณีเลยสักนิด แล้วก็นั่งลงไปที่ขอบเตียงเลย
“คำพูดยังพูดไม่จบเลย ออกไปอะไรออกไป พูดมาเลย ตกลงคุณจะรับผิดชอบผมหรือเปล่า?”
