“นภดลไปแล้วหรือคะ”
แทบจะไม่ต้องคิดอะไร ปาณีก็รู้สึกได้ถึงปัญหานี้
“คนใจร้าย! เขาบอกว่าจะรอฉัน เขาบอกว่าให้ฉันกลับมาเก็บของ ทำไมไม่รักษาสัญญา”
ปาณีแทบจะร้องไห้เพราะความร้อนใจ
นรมนรีบปลอบใจ “ปาณี เธอใจเย็นก่อน”
“ฉันจะใจเย็นได้ยังไงคะ ตอนนี้เขาเป็นเป้า พวกที่อยู่ในที่มืดกำลังจ้องเขา เลือดในตัวเขาพิเศษ ยิ่งทำให้มีคนอยากได้เลือดของเขา เขาไปคนเดียวอย่างนี้ เคยคิดถึงความรู้สึกของฉันบ้างมั้ย”
“เพราะคิดถึงความรู้สึกของเธอไง ฉันถึงได้เรียกเธอมาคุยกัน”
นรมนรู้ว่าปาณีร้อนใจ แต่นึกไม่ถึงว่าเธอจะเป็นขนาดนี้
“ปาณี ฟังฉันนะ นภดลจะไม่เป็นอะไร ฉันกับบุริศร์ขอเอาชีวิตเป็นประกันได้มั้ย ถ้าหากนภดลเป็นอะไรไป ชีวิตฉันกับบุริศร์ให้เธอ”
นรมนน้อยครั้งนักที่จะพูดหนักขนาดนี้ ทำให้ปาณีตะลึงทันที
“คุณนาย เรื่องนี้จะพูดพล่อยๆ ไม่ได้ คุณรีบถอนคำพูดเร็ว”
นรมนกลับส่ายหน้า เอ่ยขึ้น “ตอนนี้สุขภาพของฉันช่วยนภดลไม่ได้แน่ แต่เธอทำได้ ปาณี เธอไปกับนภดลไม่ได้ ไม่อย่างนั้นพวกเธอสองคนจะถูกจับไปด้วยกัน ใครจะช่วยนภดลล่ะ แล้วใครจะติดต่อกับเขาจากข้างในล่ะ นี่คือแผนของนภดล เขาไม่ได้บอกเธอเพราะกลัวเธอจะกังวล ตอนนี้นภดลเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว เธอจะใจเย็นจัดการเรื่องนี้ได้มั้ย”
ปาณีตะลึงอีกครั้ง
“หมายความว่าไงคะ”
“หมายความว่านภดลไม่เคยกันเธอออกไป เขาใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อเข้าไปในถ้ำศัตรู และมอบภารกิจช่วยตัวเองให้เธอ หรือเรียกได้ว่านภดลมอบชีวิตให้เธอ ถ้าหากเธอไม่สามารถใจสงบจัดการปัญหาได้ อย่างนั้นต่อให้ครั้งนี้ฉันต้องเสียลูก ก็ต้องไปประเทศFช่วยเขาเอง”
คำพูดของนรมนทำให้ปาณีอยากจะร้องไห้
“เขาทำอย่างนี้ได้ยังไง คุณนายก็ทำอย่างนี้ได้ยังไง เด็กในท้องของคุณยังไม่แข็งแรง ขยับเขยื้อนไม่ได้”
“งั้นเธอตั้งใจฟังฉันให้ดี เธอไม่ใช่พยาบาลปาณีเหมือนเมื่อก่อน เธอเป็นผู้หญิงของนภดล เป็นเพื่อนของนรมน กระทั่งอาจจะเป็นหัวหน้าหน่วยของอาณาจักรรัตติกาลในอนาคต ถ้าเธอสงบใจไม่ได้ ฉันส่งเธอไปไม่ได้ แม้ว่านี่จะเป็นแผนของนภดล แต่ฉันก็จะเปลี่ยนคนไปแทนเธอ”
ได้ยินนรมนพูดเช่นนี้ ปาณีรีบพูดขึ้น “ฉันสงบใจได้ค่ะ ฉันทำได้”
นัยน์ตาของเธอมีน้ำตาคลอ แต่ฝืนกลั้นไว้
นรมนรู้สึกสงสาร แต่ก็รู้ดีบางเส้นทางต้องให้ปาณีเดินเอง
ความหมายของนภดลชัดเจนมาก อยากจะใช้เรื่องนี้ช่วยให้ปาณีหยั่งรากในอาณาจักรรัตติกาล บางทีเป็นเพราะนภดลกลัวว่าตัวเองกลับมาไม่ได้ จึงเตรียมอนาคตที่สวยงามให้ปาณี
ขอแค่ปาณีปฏิบัติภารกิจสำคัญนี้ได้ยอดเยี่ยม เธอก็จะกลายเป็นหัวหน้าหน่วยของอาณาจักรรัตติกาล
ติดตามนรมน เป็นพยาบาลปาณี นี่เป็นบทบาทที่จะถูกเปลี่ยนตัวเมื่อไหร่ก็ได้ แม้ว่านรมนจะดีกับปาณีแค่ไหน ตระกูลโตเล็กไม่มีทางเลี้ยงคนที่ไม่สำคัญ ดูจากนิสัยของปาณี เมื่อนรมนไม่ต้องการพยาบาล เธอก็จะต้องไป
เมื่อถึงตอนนั้นไปจากตระกูลโตเล็ก ปาณีจะต้องเผชิญหน้ากับอะไรปาณียังไม่รู้ แต่ไม่อยากให้ความไม่แน่นอนนี้เกิดขึ้น
ถ้าหากปาณีกลายเป็นหัวหน้าหน่วยของอาณาจักรรัตติกาล อย่างนั้นก็จะกลายเป็นคนของนรมนตลอดไป เธอมีทักษะ มีตำแหน่ง มีเงิน ต่อให้ไม่มีนภดล อยากจะใช้ชีวิตอย่างไรก็เลือกได้อย่างอิสระ
นรมนเข้าใจความคิดของนภดล เธอจึงยิ่งหวังจะเคารพการตัดสินใจของปาณี
“ปาณี เรื่องนี้นภดลปูทางเพื่อเธอ เธอจะปฏิเสธก็ได้ ต่อให้ไม่มีสถานะหัวหน้าหน่วยอาณาจักรรัตติกาล ขอแค่เธออยากจะอยู่ที่ตระกูลโตเล็ก ฉันก็จะรับปาก ตระกูลโตเล็กไม่มีปัญหาที่จะมีพยาบาลพิเศษเพิ่มอีกคน”
นรมนพูดจาตรงไปตรงมา
ทุกอย่างที่นภดลทำเพื่อปาณีคือการตัดสินใจของเขา แต่ไม่ได้หมายถึงปาณีจะต้องยอมรับ นรมนจึงสอบถามความเห็นของปาณี
ปาณีได้ยินนรมนถามเช่นนี้ ก็ไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้อีก
“ฉันยินดีค่ะ ฉันเข้าใจความหมายของนภดล การตัดสินใจของเขาก็คือของฉันด้วย วางใจเถอะค่ะ คุณนาย ฉันจะจัดการเรื่องนี้อย่างรอบคอบ”
ปาณีต้องทนรับเรื่องนี้ ทำให้นรมนสงสารมาก
“ถ้าหากฉันไปได้ ฉันจะต้องไปกับเธอแน่”
“ไม่ต้องค่ะ คุณนาย นภดลเป็นห่วงสุขภาพคุณมากที่สุด ก่อนเขาไปบอกกับฉัน หวังว่าคุณจะปลอดภัย สำหรับเขาแล้ว คุณสำคัญมาก”
ปาณีไม่รู้สึกหึงนรมน เธอรู้ดีนภดลใช้ชีวิตได้เหมือนคนธรรมดา เป็นเพราะความช่วยเหลือของนรมนกับบุริศร์ เรื่องนี้ปาณีซาบซึ้งใจ
“ก็ดี ในเมื่อเธอตัดสินใจแล้ว ก็ระวังตัวละกัน เธอวางใจเถอะ เส้นทางทั้งหมดของนภดลยังอยู่ในความควบคุม รอให้เขาถึงปลายทาง เธอก็ออกเดินทาง ตอนนี้ไปเตรียมตัวได้แล้ว”
“โอเคค่ะ คุณนาย ตอนที่ฉันไม่อยู่ดูแลตัวเองดีๆ นะคะ”
ปาณีรู้ว่าต่อไปสถานะของตัวเองหลังจากนี้จะเปลี่ยนไป เป็นคนของนรมน เธออดไม่ได้ที่จะรอคอย
“เธอก็เหมือนกัน ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ ฉันหวังว่าเธอกับนภดลจะปลอดภัยกลับมา”
“ค่ะ”
ปาณีพยักหน้าแล้วออกไป
บุริศร์รอปาณีออกไปแล้วค่อยเข้ามา
บาดแผลของเขาดีขึ้นมากแล้ว ไม่ต้องนั่งรถเข็นก็เดินได้
ตอนที่เขาเดินเข้ามานรมนก็ปาหมอนใส่
“ต่อไปอย่าทำอย่างนี้นะ คุณกับนภดลคุยกันแล้วค่อยบอกฉัน บุริศร์ คุณเป็นพวกผู้ชายเป็นใหญ่ตอนไหนกัน”
นรมนก็โกรธมาก เมื่อครู่ตอนที่ปาณีอยู่ก็อดกลั้นตลอด ตอนนี้บุริศร์เข้ามาแล้ว เธอรู้สึกว่าไม่ต้องเกรงใจเขาแล้ว
บุริศร์ก็ไม่หลบ ถูกหมอนปาเข้าใส่ แม้ว่าจะไม่เจ็บอะไร แต่เขายังเห็นนรมนมองเขาสายตากังวล ก็อดยิ้มไม่ได้ “นี่ไม่ใช่เพราะคุณไม่ค่อยสบายหรือ พวกเราไม่กล้าทำให้คุณตกใจ”
“เหลวไหล ไม่กล้าทำให้ฉันตกใจก็อย่าให้ฉันเกลี้ยกล่อมปาณีสิ มีความสามารถก็ไปพูดเองสิ”
นรมนโกรธจัด
บุริศร์รีบพูด “เด็กในท้อง ที่รัก พูดคำหยาบไม่ได้”
“เรื่องของฉัน!”
นรมนก็รู้สึกว่าเมื่อครู่ตัวเองพูดคำหยาบไม่ดี แต่ไม่อยากยอมรับ
บุริศร์เห็นนรมนท่าทางน่ารักขนาดนี้ ก็อดยิ้มไม่ได้ “ผมมีเซอไพรส์ให้คุณ อยากดูมั้ย”
“น่าจะตกใจมากกว่า ฉันเตือนคุณนะ ถ้านภดลกับปาณีเกิดเหตุไม่คาดคิดละก็ ฉันไม่ปล่อยคุณไว้แน่”
“ครับๆๆ ผมรับรองจะไม่เกิดเรื่องไม่คาดฝันมากเกินไป พอใจแล้วยัง”
ถ้าจะบอกว่าภารกิจครั้งนี้จะปลอดภัยทั้งหมด บุริศร์ไม่กล้ารับรองจริงๆ แต่รับรองความปลอดภัยของชีวิตนภดลกับปาณีได้
ได้ยินเขารับปาก นรมนก็ค่อยอารมณ์ดีขึ้นหน่อย
“เรื่องบ้าๆ นี้เมื่อไหร่จะจบสิ้นสักที ฉันท้องคลอดลูกไม่สงบสักที”
“ใกล้แล้ว”
บุริศร์สงสารนรมน
เขารู้ว่าตอนนี้นรมนจำต้องนอนพักบนเตียง ตอนนี้จณัตว์กับหงส์อยู่ที่ประเทศF เดิมทีเธอก็กังวลมากอยู่แล้ว ตอนนี้นภดลกับปาณีก็ไปอีก พัดเข้าไปในพายุหมุน ถ้าหากนรมนเคลื่อนไหวได้ จะต้องไปเองแน่ๆ
ไม่มีอะไรที่น่าเศร้ายิ่งไปกว่ารู้ทั้งรู้อันตรายแต่ทำอะไรไม่ได้
เขารีบจับมือนรมน มือของเธอค่อนข้างเย็นเฉียบ
พูดตามหลักการแล้ว ช่วงนี้ห้องครัวเพิ่มอาหารให้นรมน แต่เธอไม่อ้วนขึ้น แต่กลับผอมลงไม่น้อย เบ้าตาก็ลึกลงไป
บุริศร์สงสารมาก
“ตอนท้องกานต์กับกมลคุณก็เป็นอย่างนี้หรือเปล่า”
นรมนมองเห็นความสงสารและรู้สึกผิดในแววตาของบุริศร์ ในใจก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาก
“เปล่าค่ะ ช่วงท้องแต่ละครั้งส่งผลต่างกัน ตอนท้องพวกเขาสองคน พวกเขาเป็นเด็กดีมาก เหมือนจะสงสารฉันที่เป็นแม่ ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย แต่ทำให้ฉันตกใจแทบตาย คนอื่นบอกว่าลูกดิ้น ฉันไม่รู้สึกอะไรเลย ฉันกังวลว่าเพลิงไหม้ครั้งนั้นจะทำให้ลูกในท้องบาดเจ็บ พวกเขาถึงได้เงียบขนาดนั้น ถึงได้ไม่ขยับ ทุกครั้งที่อัลตราซาวด์ฉันจะถามคุณหมอ เด็กๆ ยังอยู่มั้ย ความรู้สึกตอนนั้นไม่กล้าคิดเลย”
นึกถึงท้องเมื่อห้าปีก่อน ถึงตอนนี้นรมนยังจำได้แม่นยำ เหมือนกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน บุริศร์ได้ฟังแล้วยิ่งเสียใจ
“ผมขอโทษ เพราะผมไม่ได้ดูแลคุณกับเด็กๆ ให้ดี”
“ก็จริง ตอนนั้นฉันอยากจะฆ่าคุณ โดยเฉพาะตอนกมลเพิ่งเกิดก็ต้องเข้าไปอยู่ห้องไอซียู ตอนนั้นฉันแทบทรุด ถ้าไม่ใช่เพราะยังมีกานต์อยู่ บางทีฉันคงไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว ความมืดมนในช่วงเวลานี้ทำให้ไม่กล้าย้อนกลับไปคิดเลย”
ตอนนี้นรมนไม่รู้เพราะท้องหรืออะไร ความน้อยใจเมื่อก่อนที่ไม่อยากให้บุริศร์รู้ แต่ตอนนี้กลับน้อยใจสุดๆ
“คุณรู้อะไร ทุกวันลืมตากลัวว่าจะได้ยินหมอบอกว่ารักษากมลไม่ได้แล้ว ช่วงนั้นเพราะร้อนใน ไม่มีน้ำนม กานต์หิวจนร้องไห้จ้า แต่ฉันทุ่มเทดูแลเขาไม่ได้ นมผงที่ซื้อกานต์ก็แพ้ มีรอยแดงทั้งตัว จ้างพยาบาลพิเศษก็ไม่ใส่ใจ จนครั้งหนึ่งชงนมร้อนเกินไป ทำให้มือของกานต์น้ำร้อนลวก ตอนนั้นฉันแทบจะขาดใจ ถึงกับคิดว่า ถ้าคุณอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันจะฉีกคุณเป็นชิ้นๆ”
น้ำตาของนรมนไหลพราก
“นรมน”
“คุณอย่าแตะต้องฉัน”
นรมนเหมือนย้อนกลับไปห้าปีก่อน กลับไปตอนที่อ้างว้างอับจนหนทาง
“คุณไม่รู้อะไร คุณนายตระกูลวัชโรทัยไม่ชอบฉันเลย เธอหวังอยู่ตลอดให้ฉันแท้ง แต่รเมศคอยช่วยจัดการตลอด แต่เขาไม่ใช่คุณ ไม่ใช่พ่อของเด็กๆ ตอนที่เด็กๆ เกิด คุณนายวัชโรทัยส่งรเมศไปทำงานที่อื่น แม้แต่พยาบาลที่ฉันจ้างก็เป็นคนของคุณนายวัชโรทัย เธอคิดอยากจะอาศัยตอนที่ฉันไม่มีกำลังดูแลเด็กสองคน ให้พยาบาลทำให้เด็กตาย ให้ฉันตัดใจให้เด็ดขาดใช้ชีวิตกับรเมศ ตอนนั้นฉันไม่กล้านอนหลับ กลัวว่าถ้าหลับตาแล้วลูกจะตาย แต่ฉันเป็นคน ไม่ใช่เทพ ฉันอดนอนไม่ได้ ทางกมลก็มีข่าวมาทุกวัน ฉันไม่สนใจไม่ได้ กานต์ทางนี้ฉันก็ดูแลไม่ได้ ฉันเกลียดคุณ ฉันเกลียดคุณ!”
นรมนพูดพลางร้องไห้ ต่อยบุริศร์ไปหลายหมัด เธอรู้ว่าตอนนี้พูดไปก็ไม่มีความหมายแล้ว แต่เธอน้อยใจ น้อยใจจนอยากจะบอกบุริศร์เด็กๆ เคยเจอกับอะไรมาบ้าง เธอเคยอับจนหนทางอย่างไรบ้าง
บุริศร์ปล่อยให้เธอทำร้าย ในใจกลับเจ็บปวดรวดร้าวจนแทบทนไม่ไหว
ถ้าหากรเมศยังมีชีวิตอยู่ เขาจะต้องไม่ปล่อยมันแน่ และยังมีคุณนายตระกูลวัชโรทัยนั่นด้วย!
