“คุณนาย!”
เมื่อมิลินได้ยินเสียงก็รีบวิ่งมาดู ก่อนจะพบว่านรมนนอนสลบเหมือดอยู่บนพื้น ตกใจจนหน้าซีดขาว ก่อนจะรีบเรียกคนมาประคองนรมนขึ้นเตียง จากนั้นจึงฝังเข็มให้เธออย่างรวดเร็ว
เมื่อบุริศร์ได้ข่าวก็รีบบึ่งกลับมาทันที
“เกิดอะไรขึ้น?”
เมื่อเห็นใบหน้าซีดขาวราวกระดาษของนรมน หัวใจของบุริศร์ก็เต้นราวกับจะหลุดออกมาจากอก
“ฉันก็ไม่รู้ค่ะ อยู่ๆคุณนายก็ออกมา จากนั้นก็เป็นลมที่หน้าประตู”
หัวใจของมิลินเต้นตูมตาม ร่างกายของนรมนไม่ควรที่จะละเลย เธอไม่แน่ใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นถึงทำให้นรมนละทิ้งความกังวลเรื่องลูกในท้องและลุกขึ้นมา
เหมือนบุริศร์จะรู้ว่าเพราะอะไร
เมื่อเขาได้ข่าวของนรมน คนของเขาก็ส่งข่าวมาพอดี เกี่ยวกับเรื่องของจณัตว์
ตอนที่เขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรกับนรมนดี เขาไม่คิดว่าเธอจะเป็นถึงขนาดนี้
“ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม?”
ดวงตาของบุริศร์มืดหม่น
มิลินสูดหายใจเข้าลึก ก่อนพูดว่า “ไม่น่าจะเป็นอะไรแล้วละค่ะ ช่วงนี้คุณนายเพิ่มสารอาหารมาโดยตลอด เด็กไม่น่าจะเป็นอะไร แต่คุณนายเธอยังไม่สามารถออกไปไหนได้ในช่วงสามเดือนแรกนะคะ”
สถานการณ์ในตอนนี้ บุริศร์ไม่รู้ว่านรมนจะทนได้หรือไม่ ถึงอย่างไรตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็มีเพียงจณัตว์ที่เป็นเพียงเด็กหนุ่มคนเดียว และคุณอาบุญทิวาก็ยังไม่ทันหน้าค่าตาของลูกชายเขาด้วยซ้ำ
“ดูแลคุณนายให้ดีก่อน”
บุริศร์พูดขึ้น ก่อนจะหมุนกายกลับไปยังห้องทำงาน
เขาโทรศัพท์หาคนของตัวเอง
“ทางฝั่งจณัตว์เกิดอะไรขึ้นกันแน่? นภดลละ?? เกิดอะไรขึ้นกับเขา? และเรื่องของดร.ฐานทัตที่อยู่ในสถานพักฟื้นละเป็นยังไง?”
เสียงของบุริศร์เย็นเฉียบ ทำให้อีกฝ่ายกลัวเล็กน้อย
“ประธานบุริศร์ครับ สถานพักฟื้นได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา พวกเราวางแผนจะแฝงกายเข้าไป แต่น่าเสียดายที่ไม่สำเร็จ คนของเราตายกันหมดแล้ว เกิดอะไรขึ้นข้างในเราก็ยังไม่ทราบแน่ชัดเลยครับ”
“ยังไม่ทราบแน่ชัด? เกิดเรื่องกับจณัตว์แล้ว พิกัดของนภดลก็หายไปด้วย และเขาไม่ได้ติดต่อคนของเรามาเลย ตอนนี้นายบอกฉันว่ายังไม่ทราบแน่ชัด? นี่พวกนายกำลังทำอะไรอยู่กัน?”
บุริศร์รู้ว่าทุกคนพยายามสุดความสามารถ สามารถพูดได้เพียงว่าฝ่ายตรงข้ามแข็งแกร่งเกินไป อย่างไรก็ตาม แม้ว่าปกติเขาจะทะเลาะกับจณัตว์หรืออะไรก็ตาม แต่เขาก็หวังว่าจะไม่เกิดอะไรขึ้นจณัตว์ แล้วก็ยังนภดลอีก นภดลเป็นเพื่อนของพวกเขา ตอนนี้ได้กลายเป็นเครื่องจักรที่ฆ่าคนโดยไม่กระพริบตาเสียแล้ว นี่ถ้านภดลรู้ในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป เขาจะเจ็บปวดแล้วเศร้าสลดแค่ไหนกัน!
ตอนนี้หงส์จะเป็นอย่างไรบ้าง?
เมื่อคิดได้ บุริศร์ก็รีบโทรหาหงส์ทันที
เมื่อหงส์เห็นเบอร์โทรศัพท์ของบุริศร์ ใจของเธอก็รู้สึกล้มเหลว เธอไม่อยากรับสาย แต่ว่าเมื่อนึกถึงท่าทางกังวลของเขา เธอก็กดรับสาย
“เฮียบุริศร์”
น้ำเสียงของหงส์แหบแห้งไปแล้ว
ใจของบุริศร์ยิ่งเสียหนัก
“หงส์ จณัตว์อาจจะยังมีชีวิตอยู่ ฉันไม่เชื่อว่าเขาจะจัดการง่ายขนาดนั้น เธอแข็งใจไว้หน่อยนะ”
”เฮียบุริศร์คะ ไม่ต้องปลอบฉันหรอกค่ะ คุณไม่ได้เห็นที่นั่นด้วยตาของตัวเอง ถ้าคุณเห็นละก็ คุณจะรู้ว่าถึงแม้จะเป็นคุณ ก็อาจถอยหลังกลับไปไม่ได้ ความบ้าคลั่งในตัวนภดลถูกปลุกเร้าขึ้นอย่างสมบูรณ์ เขาเป็นอาวุธสังหาร กระหายเลือดและโหดร้ายไม่มีความเป็นมนุษย์เลย ฉันรู้ว่าคุณอยากจะพูดอะไร คุณอยากจะพูดว่าตอนนี้เขาไม่มีสติอยู่กับตัว และไม่ได้ตั้งใจใช่ไหมคะ? แต่ว่าถึงแม้จะไม่ได้ตั้งใจแล้วมันจะยังไงคะ? เขาฆ่าสามีของฉัน! หรือจะบอกว่าการตายโดยไม่ได้ตั้งใจของสามีฉันเป็นการตายเปล่า? แล้วพวกคนเหล่านั้นพี่น้องของเราต่างก็ตายเปล่าเหรอ? พวกเขาไม่ใช่เป็นคนบริสุทธิ์หรอกเหรอคะ?”
หงส์แตกสลาย
“ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้คะ? ทำไม? ทำไมถึงไม่เตรียมการอย่างระมัดระวัง? ไม่ใช่ว่าควรรับประกันว่าจะไม่มีใครเป็นอะไรเหรอคะ? ทำไมนภดลถึงคลั่งได้? ถ้าไม่มีอะไรมารับประกันว่าเขาสามารถกลายเป็นคนธรรมดาได้ จะเก็บเขาไว้ทำไม? ทำไมไม่ทำลายเขา? ทำไมต้องให้เขาเข้าร่วมปฏิบัติการนี้ด้วย?”
คำถามของหงส์ที่พ่นออกมาเป็นชุด ทำให้ใจของบุริศร์เจ็บหน่วง เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีเพื่อให้หงส์รู้สึกดีขึ้น
น้ำตาของหงส์นองหน้า เธอพูดด้วยเสียงแหบแห้งปนสะอื้น “เฮียบุริศร์ คุณรู้ไหมคะว่าฉันรักเขาแค่ไหน? ฉันคิดมาตลอดว่าคนที่ฉันรักคือคุณ เป็นเวลาหลายปีแล้ว ที่มีเสียงบอกฉันว่ายังมีคนที่รอฉันอยู่ และฉันคิดว่าคนที่รอฉันคนนั้นคือคุณ แต่เมื่อความทรงจำของฉันได้กลับคืนมา ฉันถึงได้รู้ ว่าคนที่รอฉันคนนั้นคือจณัตว์ เขาเป็นผู้ชายคนเดียวในใจฉันมาหลายปี แต่ตอนนี้เขาตายแล้ว ตายในมือของนภดล ฉันรู้ว่านภดลเป็นเพื่อนของพวกคุณ และยังเคยเป็นคนที่เคยช่วยนรมน แต่แล้วมันจะอย่างไร? จณัตว์ของฉันสมควรตายไหม? เขาพยายามอย่างหนักที่จะกลับประเทศ กลับบ้าน เจอพ่อของเขา แต่ตอนนี้มันไม่เหลืออะไรแล้ว เขาไม่อยู่แล้ว!”
ทันใดนั้นบุริศร์ก็รู้สึกราวกับว่าคอของเขาถูกอะไรบางอย่างบีบรัดแน่น เขารู้สึกเสียใจอย่างมากที่สุด
เขาวางสายไป ทางนั้นก็ส่งข่าวมา
“ประธานบุริศร์ครับ สถานการณ์ที่สถานพักฟื้นด้านในเรายังไม่รู้ แต่ว่าดร.ฐานทัตไม่ได้ออกนอกประเทศครับ ดังนั้นที่นภดลคลั่งก็คงไม่ใช่ฝีมือของเขาแน่นอนครับ”
“แล้วจะเป็นใคร? ทางฝั่งประเทศF มีนักวิจัยไหม?”
บุริศร์มั่นใจในความปลอดภัยของเขามาก แต่ตอนนี้ความมั่นใจนั้นช่างดูน่าขันเมื่อมีการตายของจณัตว์
เขาโทรหาราเชน
“นักวิจัยของนภดลทำอะไรกับเขาไหม?”
“เท่าที่ฉันรู้พวกเขายังไม่ทันทำอะไรเลย พวกเขาแค่ดึงเลือดของนภดลมาเพื่อศึกษาและวิเคราะห์ข้อมูล แต่กลับถูกพี่ชายของฉันขัดขวางไว้ก่อน แผนของเขาและนภดลคือให้นภดลเฝ้าสังเกตภายในและแจ้งข่าวมา ไม่มีใครรู้ว่าทำไมจู่ๆ นภดลถึงเกิดบ้าคลั่งขึ้นมาได้ ตอนนี้นักวิจัยที่นี่ไม่เหลือแล้ว พวกเขาตายหมดแล้ว”
ราเชนก็ปวดใจเช่นกัน ถ้าตอนนี้เขาไม่ได้นั่งอยู่ในตำแหน่งพระราชาของประเทศ เขาต้องออกไปตามหาจณัตว์ด้วยตัวเองอย่างแน่นอน น่าเสียดายที่เขาได้แต่ส่งคนออกไป
คนที่ถูกส่งไปเป็นชุดๆ แต่ข่าวที่ได้กลับมา ทำให้รู้สึกไม่สบายใจจริงๆ
บุริศร์สงสัยหนักมาก
พูดตามหลักเหตุผลแล้วอาการคลั่งของนภดลไม่น่าจะกำเริบเร็วขนาดนี้ มันเพราะสาเหตุอะไรกันแน่?
บุริศร์ไม่เข้าใจ แต่เขาก็รู้ว่าสิ่งสำคัญที่สุดในขณะนี้คือการหาตำแหน่งของนภดล
กานต์ออกไปเพราะมีเรื่องต้องทำ หลังจากกลับมาจึงสัมผัสได้ว่าบรรยากาศในบ้านมันไม่ปกติ
“เกิดอะไรขึ้นครับ?”
“คุณชายน้อย กลับมาแล้วเหรอคะ? ที่บ้านเกิดปัญหาขึ้นนิดหน่อย คุณกลับไปที่ห้องก่อนเถอะค่ะ”
หลังจากมิลินพูดกับกานต์เสร็จก็ไปต้มยาจีน
กานต์รีบวิ่งไปที่ห้องของนรมน เมื่อเห็นใบหน้าซีดขาดของเธอ เขาก็อดที่จะกังวลใจไม่ได้
หม่ามี๊เป็นอะไรไป?
อาการไม่ดีเหรอ?
เขาเดินเข้าไปหา ก่อนจะวางมือไว้ที่หน้าท้องของนรมน พลางพูดเสียงค่อยว่า “น้องสาวน้องชาย ต้องเป็นเด็กดีนะ อย่าทำให้หม่ามี๊สุขภาพไม่ดีเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นถ้าพวกน้องออกมา พี่จะตีก้นให้”
เขาไม่สนว่าเด็กในท้องของนรมนจะได้ยินไหม ทำเพียงแค่พูด เมื่อเห็นนรมนกำลังหลับใหลอยู่ เขาก็ไปที่ห้องทำงานด้วยความกังวล
“แด๊ดดี้ เกิดอะไรขึ้นครับ?”
เมื่อกานต์เห็นท่าทางคิดไม่ตกของบุริศร์ เขาก็อดไม่ได้ที่จะถาม
“ออกไปข้างนอกเสร็จแล้ว?”
“ครับ ไปหาสมาชิกคนก่อนหน้า มีโปรแกรมที่ผมต้องช่วย”
กานต์อธิบาย จากนั้นจึงถามคำถามอีกครั้ง
“ในบ้านมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นใช่ไหมครับ? หม่ามี้เป็นอะไรครับ?”
“มีเรื่องที่แปลกประหลาด ลูกช่วยหาตำแหน่งของคุณอานภดลหน่อยได้ไหม?”
ในขณะนี้จิตใจของบุริศร์ไม่สงบนัก เขายังต้องไปหาด้วยว่าเพราะอะไรนภดลถึงคลั่ง และเรื่องของสถานพักฟื้นที่จะต้องรู้ให้แน่ชัดในเช้าวันนี้
กานต์พยักหน้า ก่อนจะรีบเปิดคอมพิวเตอร์
จุดสีแดงที่เชื่อมกับนภดลบนคอมพิวเตอร์หายไป เห็นได้ชัดเจนว่ามีคนถอดออก
กานต์ขมวดคิ้ว เขาใช้เทคโนโลยีคอมพิวเตอร์เริ่มค้นหาร่องรอยของจุดสีแดง และพบว่าจุดสีแดงหยุดที่ตำแหน่งหนึ่งและไม่เคลื่อนไหวอีกเลย
เขารีบหาที่นั่น มันคือสถาบันวิจัยการทหาร อีกอย่างเกิดอะไรขึ้นกับนภดลที่สถาบันวิจัยการทหาร
ไม่มีใครรู้ว่านภดลประสบพบเจออะไรบ้างที่สถาบันวิจัยการทหารบ้าง เกรงว่านี่ต้องไปถามนภดลเอง แต่ตอนนี้นภดลอาจไม่สามารถตอบคำถามของกานต์ได้
“คุณบุริศร์ ตำแหน่งสุดท้ายของจุดสีแดงอยู่ในสถาบันวิจัยการทหาร”
กานต์นำผลลัพธ์บอกแก่บุริศร์
บุริศร์พยักหน้า
เขาวางแผนจะไปที่สถานพักฟื้นเพียงคนเดียว ไปดูว่าข้างในมีอันตรายอะไร ถึงได้คร่าชีวิตของลูกน้องเขาไปได้
“อยู่ในบ้านคอยดูแลหม่ามี้ อย่าให้เธอออกไป รู้ไหม? เดี๋ยวพ่อมา”
บุริศร์พูดพลางก้าวออกไป
กานต์พูดอย่างไม่ค่อยสบายใจว่า “ร่างกายของพ่อยังไม่แข็งแรงเลย ออกไปคนเดียวได้เหรอ?”
“ตายยากน่า”
บุริศร์พูดพลางเดินออกไป
กานต์ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เขารู้สึกว่าบรรยากาศในบ้านตึงเครียดมาก
ทุกคนเดินไปมาอย่างเร่งรีบและยุ่งวุ่นวาย แต่พวกเขาก็ยังทำหน้าที่ของตัวเอง
เมื่อกานต์กำลังจะขึ้นไปชั้นบน เขาเห็นปาณีกลับมาจากข้างนอก แต่สีหน้าของเธอกลับไม่ค่อยจะดีนัก
“คุณน้าปาณีกลับมาแล้วเหรอครับ?”
กานต์ทักทาย
ปาณีพยักหน้าอย่างเลื่อนลอย ก่อนจะรีบเดินไปยังห้องของนรมน แต่เธอกลับถูกกานต์ขวางไว้เสียก่อน
“คุณน้าปาณีครับ หม่ามี้เพิ่งจะเป็นลมไป ตอนนี้คงไม่เหมาะกับการพูดคุยเรื่องอะไรนะครับ”
คำพูดของกานต์ทำให้ปาณีชะงักฝีเท้า
ทำยังไงดี?
เธอได้ยินว่าเกิดเรื่องกับนภดล มันจริงหรือเปล่า?
ตอนนี้คุณนายไม่สามารถพูดกับเธอได้ แล้วประธานบุริศร์ล่ะ?
“ประธานบุริศร์ล่ะคะ?”
“คุณบุริศร์มีเรื่องต้องออกไปจัดการครับ ไม่อยู่บ้าน”
กานต์ไม่ค่อยเห็นปาณีมีท่าทีแบบนี้ และเขาไม่สบายใจ
“คุณน้า เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับคุณอานภดลใช่ไหมครับ?”
“คุณก็รู้เหรอคะ?”
ปาณีมองไปที่กานต์อย่างประหลาดใจ ก่อนจะถาม “ถ้าอย่างนั้นบอกฉันหน่อยค่ะ พวกเขาต่างก็พูดกันว่านภดลฆ่าจณัตว์ นี่เป็นเรื่องจริงไหมคะ?”
“พูดอะไรครับ?”
กานต์เบิกตาโพลง
กานต์รู้ว่าจณัตว์เป็นคุณอาของตัวเอง แต่ไม่มีโอกาสได้เจอมาโดยตลอด ทำไมถึงได้มีข่าวมาว่าคุณอานภดลฆ่าคุณอาจณัตว์ละ?
นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้หม่ามี้เป็นลมใช่ไหม?
เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
กานต์ดึงแจนปาณีมาก่อนจะถาม “คุณบอกว่าอาจณัตว์ตายแล้ว? เป็นไปได้ยังไงครับ? พูดล้อเล่นใช่ไหม?”
เมื่อเห็นกานต์ท่าทางร้อนรน หัวใจของปาณีก็ทรุดลงเล็กน้อย
ถ้าข่าวนี้คือเรื่องจริง แล้วต่อไปนภดลของเธอจะเผชิญหน้ากับคุณนาย คุณบุริศร์และคุณชายกานต์ได้อย่างไรกัน?
