“โอ๊ย——”
เท้านรมนไม่ปรานีสักนิด เหยียบจนจณัตว์กระโดดขึ้นมาทันที กอดขาทำท่าวิทยายุทธ์ยืนขาเดียว ทำให้ใบหน้ามืดมนของบุริศร์ผ่อนคลายลงในที่สุด ระหว่างคิ้วมีรอยยิ้มและความภูมิใจเพิ่มขึ้นด้วย
ใครใช้ให้แกเอาเปรียบภรรยาฉัน สมน้ำหน้า!
ในใจบุริศร์ดุด่า หยิบถ้วยตรงหน้าขึ้นมาจิบ ท่าทางสบายๆ ราวกับว่าไม่เคยเป็นห่วงจณัตว์มาก่อน บุริศร์ที่ได้ยินว่าจณัตว์เกิดเรื่องแล้วหน้าเปลี่ยนสีนั้นหายไปนานแล้ว
อืม ใช่ ตอนที่นรมนกอดเขา แต่เขาไม่ปล่อยนรมน บุริศร์ที่เป็นห่วงจณัตว์คนนั้นก็ไม่อยู่แล้ว
จณัตว์เห็นท่าทางสะใจของบุริศร์ ก็โกรธแทบตายอยู่แล้ว จึงพูดด้วยความน้อยใจอย่างช่วยไม่ได้ “นรมน ยังไงฉันก็เป็นพี่เธอนะ เธอทำกับฉันแบบนี้ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีไม่เจ็บเหรอ?”
“พี่มีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีไหม? ถ้าพี่มีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีจะทำเรื่องแบบนี้เหรอ? พี่รู้ไหมพี่ทิ้งกางเกงที่ขาดขาที่หักไว้ที่นั่น พี่ทำให้หงส์เกือบพลีชีพเพราะความรักโดยไม่เสียดาย!”
คำพูดนรมนทำให้จณัตว์สีหน้าเปลี่ยนไป
“เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?”
“เฮอะๆ ตอนนี้นึกเป็นห่วงแล้วเหรอ? ไปทำเรื่องอะไรมาล่ะ? พี่ไม่กลัวเธอคิดไม่ตก เห็นขาที่หักแล้วจะปาดคอตัวเองตายเหรอ? จณัตว์ พี่เป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้วพี่รู้หรือเปล่า? รับผิดชอบชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งไม่ได้ งั้นพี่ก็อย่าแต่งกับเธอ! แต่งกับเธอแล้วต้องรับผิดชอบพี่รู้หรือเปล่า? พี่รู้ไหมฉันมาถึงประเทศFเห็นหงส์อยู่ในสภาพไหน? เธอไม่เหมือนทั้งคนทั้งผี ไม่กินไม่ดื่ม เฝ้าขาที่หักคิดว่าปล่อยไปตามยถากรรมอยู่แบบนั้น พี่เคยคิดถึงความรู้สึกเธอบ้างไหม? จณัตว์ พวกผู้ชายอย่างพวกคุณคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่มากสินะ? ละทิ้งทุกอย่างเพื่อประเทศบ้านเกิด เพื่อภารกิจ ถึงขนาดทำให้ภรรยาตัวเองรู้สึกแย่ก็คิดว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรถูกไหม? ใจคิดว่ายังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องจริง ยังไงก็มีสักวันที่ความจริงปรากฏ ยังไงผู้หญิงก็รักพวกคุณ จะให้อภัยพวกคุณใช่ไหม? พวกคุณมีสิทธิอะไรฮะ? อาศัยที่ผู้หญิงอย่างเรารักพวกคุณใช่ไหม? ถ้าไม่รัก ในสายตาเราพวกคุณไม่มีค่าอะไรเลย!”
นรมนผลักจณัตว์ ดวงตาคู่หนึ่งแดงไปหมด
จู่ๆ บุริศร์ก็รู้สึกว่าคำพูดนี้ของนรมนก็เหมือนกำลังด่าเขา ดังนั้นกล่าวได้ว่าเรื่องที่เขาเกือบตายคราวก่อนที่ประเทศF นรมนยังไม่ลืมจนถึงตอนนี้ใช่ไหม?
โดยเฉพาะประโยคสุดท้าย ถ้าไม่รัก ในสายตาเราพวกคุณไม่มีค่าอะไรเลย! คำพูดนี้ฟังอย่างไรก็รู้สึกขวัญหนีดีฝ่อ
บุริศร์รีบยืนขึ้น เดินมาด้านหลังนรมนแล้วกอดเธอไว้ พูดขึ้นเสียงทุ้ม “นรมน คุณอย่าตื่นเต้น ระวังสุขภาพคุณด้วย”
“คุณหุบปากซะ! ถ้าพูดอีกอย่ามานอนห้องเดียวกับฉัน”
นรมนพาลใส่คนอื่นอย่างแท้จริง
แต่เพราะความผิดเดิมของตัวเองคือเรื่องเดียวกัน บุริศร์จึงไม่กล้าพูดแม้แต่คำเดียว
เขารู้ นรมนทำได้จริงๆ ในเวลานี้ก็เจอเรื่องที่ไม่พึงประสงค์ตัวเองก็พบกับจุดจบที่ไม่ดี
บุริศร์จ้องจณัตว์ด้วยความไม่พอใจอย่างอดไม่ได้ เพราะไอ้ชายบัดซบนี่ ทำให้ภรรยานึกถึงเรื่องนั้นมาอีกทำไม?
จณัตว์ถูกนรมนด่าหนึ่งยก ในใจรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาทันที ราวกับว่าเขาเห็นหงส์ยืนตรงหน้าตนชี้จมูกเขาแล้วด่าอย่างรุนแรง
ไม่ใช่สิ
ผู้หญิงคนนั้นจะไม่ด่าอย่างรุนแรง เธออาจจะหันตัวเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ จากนั้นก็เมินเฉยเขาไปตลอดชีวิต
จู่ๆ จณัตว์ก็กระวนกระวายแล้ว
“นรมน เธอไม่อยากเห็นพี่ชายเธอโดดเดี่ยวไปตลอดชีวิตหรอกใช่ไหม?”
จณัตว์ดึงแขนเสื้อนรมน พูดขึ้นอย่างน่าสงสาร
นรมนสะบัดเขาออกไป แล้วพูดด้วยเสียงเย็นชา “แสร้งทำเป็นน้อยใจและน่าเห็นอกเห็นใจกับฉันให้น้อยๆ หน่อย ฉันจะบอกพี่ให้นะว่าเรื่องนี้ฉันไม่อยู่ข้างพี่ ถ้าหงส์อยากหย่ากับพี่ ฉันจะต้องยกสองมือสองเท้าสนับสนุน! พี่ออกไปเถอะ อย่ามาขวางสายตาฉัน”
ก่อนหน้านี้นรมนเป็นห่วงความเป็นความตายของจณัตว์จริงๆ เสียใจแทบตายด้วยซ้ำไป แต่ตอนนี้เห็นท่าทางกระโดดโลดเต้นของเขา ยิ่งหลังจากที่รู้ว่าทุกอย่างนี้เป็นเพียงแผนการที่วางเอาไว้ ความโกรธเธอก็เกิดขึ้นตามธรรมชาติ
เธอที่เป็นน้องสาวยังโกรธแบบนี้ ลองคิดถึงหงส์ดู ถูกผู้ชายที่ตัวเองรักปั่นหัว จะทนความรู้สึกนั้นได้อย่างไร?
นรมนเคยประสบมาก่อน แน่นอนว่ารู้รสชาตินั้น จึงอดไม่ได้ที่จะกัดฟันใส่ผู้ชายบัดซบเหล่านั้น แต่ตอนนี้เธอท้องอยู่ เธอโกรธไม่ได้ ดังนั้นให้จณัตว์หายไปจากตรงหน้าดีกว่า
จณัตว์ค่อนข้างเสียใจอย่างเห็นได้ชัด
“นรมน เธอทำแบบนี้กับฉัน ฉันจะเสียใจนะ”
“ยังไม่ไปอีกคือตั้งใจจะทะเลาะกับฉันใช่ไหม?”
บุริศร์เอ่ยปากทันที พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม มีความใจร้อนอยากต่อยจณัตว์สักหมัดด้วยซ้ำ
เรื่องแย่ๆ ของตัวเองในอดีตกว่าจะดีขึ้นได้ วันนี้ถูกลากออกมาอีกครั้งเพราะผู้ชายบัดซบอย่างจณัตว์ แถมถูกภรรยารังเกียจ ความเกลียดชังนี้ไม่สามารถจบสิ้นได้
จณัตว์เห็นนรมนโกรธจริงๆ แล้ว ทำได้แค่ถอยก่อน แต่ใบหน้าหล่อนั้นทรุดลงทันทีที่หันตัวไป ดวงตาดูดีคู่นั้นก็เต็มไปด้วยความปวดใจ
หงส์เกือบพลีชีพเพราะความรักเพื่อเขาจริงๆ เหรอ?
ข้อมูลนี้ส่งผลกระทบต่อจณัตว์มากเกินไป
เขาคิดว่าคนที่สำคัญที่สุดในใจหงส์คือบุริศร์ แต่งงานกับหงส์ได้เป็นเพราะเขาเอาแต่ใจและระราน ถึงแม้หงส์จะยอมรับเขาแล้ว เมื่อสมชัยโจมตีตระกูลแหลมวิไลก็เดินทางจากแดนไกลมาถึงที่นี่เพื่ออยู่เคียงข้างเขา เขาก็คิดว่าเป็นเพราะเหตุผลที่ว่าหงส์เป็นคุณนายอรุณ
จณัตว์รู้ว่าหงส์มีความรู้สึกกับตน แต่ไม่คิดว่าจะลึกซึ้งขนาดนี้ เขานึกว่าการตายปลอมๆ ของตัวเองอย่างมากที่สุดก็ทำให้หงส์โกรธจัด ทำให้เธอตามหานภดลอย่างมุทะลุ แต่คิดไม่ถึงแน่ๆ ว่าเธอจะพลีชีพเพราะความรักเพื่อเขา
ขาที่หักข้างนั้นเขาหยิบขึ้นมามั่วๆ สวมขากางเกงข้างนั้นก็เพราะเขาพบรอยเย็บของหงส์ เขาอยากให้หงส์แพร่ข่าวว่าเขาเสียชีวิตออกไป แบบนี้คนที่อยู่เบื้องหลังจะได้เชื่อ และจะได้มีการเคลื่อนไหวขั้นต่อไป
แต่ในตอนนี้จู่ๆ เขาก็รู้สึกตัวเองทำผิดไปแล้ว
ถ้าหงส์มีความรู้สึกกับเขาลึกซึ้งแบบนี้จริงๆ ถ้าอย่างนั้นถ้ารู้ว่าเขาแกล้งตาย อย่าว่าแต่หย่าเลย เดาว่าชาตินี้ผู้หญิงคนนั้นคงไม่อยากเจอหน้าตนอีก ถึงเธอจะรักเขามากแค่ไหนก็ตาม
จณัตว์ก็ยังเข้าใจหงส์
ดังนั้น ทำอย่างไรดีล่ะ?
ขุดหลุมแล้วสุดท้ายฝังตัวเองลงไป ตอนนี้ภรรยาเขาและการแต่งงานอันตรายล่อแหลมแล้ว ควรทำอย่างไรดีล่ะ?
นรมนไม่สนว่าตอนนี้จณัตว์กำลังคิดอะไร เธอหันตัวมามองคิมและชินทร หายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะถามขึ้น “พ่อแม่ นี่คือแผนของพวกคุณใช่ไหม?”
คิมเห็นนรมนตอบสนองเช่นนี้ ก็อดตกตะลึงไม่ได้
ในยุคสมัยนั้นของพวกเขา ความรักคือความเชื่อใจกันและกัน และสามารถให้อภัยอีกฝ่ายกับการโกหกที่ปรารถนาดีบางอย่างเพื่อผลประโยชน์ของประเทศชาติ แต่ทำไมมาถึงนรมน ราวกับว่าไม่สามารถทนได้เลยสักนิด ถึงแม้จะเพื่อปฏิบัติการได้อย่างราบรื่น เพื่อภารกิจ เพื่อประเทศชาติ ราวกับว่าทำแบบนี้คือบาปกรรมที่ให้อภัยไม่ได้?
ตอนนี้นรมนถามตนเช่นนี้ คิมก็มองชินทรอย่างขอความช่วยเหลือทันที
ในช่วงเวลานี้ไม่คิดว่าเธอจะกลัวลูกสาวคนนี้นิดหน่อยแล้ว
เพราะเธอสันโดษมานานเกินไป หรือมีช่องว่างระหว่างวัยกับวัยรุ่นสมัยนี้เหรอ? ไม่เข้าใจว่าท่าทางดุดันของนรมนในตอนนี้ที่อยากร้องขอความยุติธรรมให้หงส์นั้นควรตอบสนองอย่างไร
ชินทรเห็นท่าทางร้องขอความช่วยเหลืออย่างขี้ขลาดของหญิงที่ตนรัก ก็เม้มปากอย่างช่วยไม่ได้
ผู้หญิงของเขาน่ะ เป็นผู้หญิงที่เย็นชาหยิ่งผยองมาตลอด เคยมีท่าทางเช่นนี้ที่ไหนกันล่ะ?
แต่คิมที่เป็นแบบนี้ก็น่าสงสารมากจริงๆ อ่า
ชินทรกระแอมไอก่อนพูดขึ้น “นรมน ลูกทำให้แม่ตกใจกลัวแล้ว”
นรมนชะงักเล็กน้อย จู่ๆ เธอก็รู้สึกตัวเองเหมือนโดนอวดความรัก
เธอทำอะไรเหรอ?
เธอแค่ถามเองนะ
เทียบกับท่าทีที่มีต่อจณัตว์เมื่อครู่นี้ ตอนนี้เธอทำตัวน่ารักแล้วโอเคไหม
บุริศร์ดึงนรมนมาอย่างกระอักกระอ่วน นรมนไม่ได้สะบัดเขาออก ปล่อยให้เขาดึงตนกลับไปนั่งที่โซฟา
“ฉันจะไปชงชาให้พวกเธอ”
คิมวิ่งออกไปราวกับวิ่งหนี
ไม่มีทางเลือก ไม่เจอกันช่วงเวลาหนึ่ง ทำไมรู้สึกลูกสาวมีจิตสังหารที่รุนแรงมาก รู้สึกน่ากลัวมาก ปล่อยให้ชินทรจัดการดีกว่า
คิมคิดแบบนี้ ก็วิ่งออกมาอย่างมีความสุขมาก
นรมนเห็นการเคลื่อนไหวนี้ของคิม ก็กระตุกมุมปากอย่างช่วยไม่ได้
“อย่ารังแกแม่ของลูกเลย หล่อนอายุมากแล้ว หัวใจไม่ค่อยดี อีกอย่างพิษในร่างกายหล่อนก็ยังล้างออกไม่หมด ทำให้หล่อนตกใจกลัว ลูกจะหาภรรยาอีกคนให้พ่อเหรอ?”
ชินทรพูดคำนี้ ทำให้นรมนเกือบสำลักน้ำลายตาย
“ถามก็ไม่ได้”
คำพูดนี้ของชินทรนั้นเอาแต่ใจมาก
นรมนหมดคำจะพูดแล้ว
“แต่พวกคุณ……”
“เรื่องนี้ลูกก็เดาได้แล้วไม่ใช่เหรอ? ในเมื่อเดาได้แล้วยังจะถามอะไรอีก”
ชินทรปิดกั้นคำพูดนรมนอีกครั้ง
จู่ๆ นรมนก็รู้สึกไม่ชอบคุณพ่อคนนี้แล้ว
ผู้ชายคนนี้คงเป็นหุ่นยนต์จริงๆ ไม่ใช่พ่อของเธอล่ะมั้ง ไม่อย่างนั้นทำไมเธอไม่รู้สึกถึงความรักของพ่อและลูกสาวสักนิดเลยล่ะ?
บุริศร์เห็นภรรยาถูกขัดจนแทบหายใจไม่ออกแล้ว ก็เอ่ยปากอย่างช่วยไม่ได้
“พ่อ นภดลก็ไม่ได้บ้าคลั่งใช่ไหมครับ? ถ้าการตายของจณัตว์คือแผนซ้อนแผน ถ้าอย่างนั้นนภดลก็ต้องไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม?”
“ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ?”
ชินทรมองบุริศร์อย่างค่อนข้างสนใจ
บุริศร์คิดสักพักหนึ่งก่อนพูดขึ้น “ก่อนนภดลจะออกไปจากเมืองชลธี เราเคยสร้างแผนละเอียด เพื่อหาตำแหน่งที่แน่นอนของนภดล ผมถึงขนาดฝังชิปใต้ผิวหนังเขา แต่หลังจากที่นภดลถูกเผยแพร่ความบ้าคลั่งออกไป ชิปก็ใช้การไม่ได้แล้ว ผมเดาว่าพวกคุณน่าจะทำอะไรกับมัน และถึงแม้นภดลจะฆ่าคนเหล่านั้นในสถาบันวิจัย แต่สมจิตคนของผมก็ไม่มีข่าวคราว รอดก็ไม่เห็นคน ตายก็ไม่เห็นศพ ไม่อยู่กับนภดล ก็ต้องถูกพวกคุณควบคุมตัวเอาไว้ นอกจากนี้ในตอนนั้นสถานการณ์มันอันตรายมาก ถึงแม้จณัตว์จะค่อนข้างกังวล ก็ไม่มีทางวิ่งไปที่ป่าดำเพื่อตามหานภดลโดยไม่ได้เตรียมการกับตระกูลแหลมวิไลและหงส์อย่างแน่นอน นอกเสียจากว่าเขามาที่ป่าดำด้วยวัตถุประสงค์อะไรบางอย่าง และหลังจากนั้นจณัตว์ก็ถูกนภดลฉีกเป็นชิ้นๆ ทิ้งขาที่หักข้างนั้นเอาไว้ ดึงดูดให้คนที่อยู่เบื้องหลังเริ่มตามหาการกระทำของนภดล ดังนั้นก็กำลังจะเปิดโปงตำแหน่งของผู้ที่อยู่เบื้องหลัง ทุกอย่างนี้ดูแล้วไม่เชื่อมโยงอะไรกัน แต่เพราะผมอยู่ในสถานการณ์ด้วย สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน มันเรียกได้ว่าทุกอย่างเกี่ยวข้องกัน”
นรมนได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ คิ้วก็ขมวดขึ้นมาทันที ที่แท้ทุกอย่างนี้มันคือแผนซ้อนแผนจริงๆ!
คนพวกนี้แย่จริงๆ เลย!
