นรมนรู้สึกตัวเองเหมือนจับอะไรบางอย่างได้ แต่มันเคลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว ก็ได้ยินโพนี่พูดขึ้นพอดี “พี่รอง ตอนที่คุณเห็นเด็กเพิ่งเกิด ร่างกายมีรกหุ้ม และโดนน้ำคร่ำแช่เอาไว้ แน่นอนว่าจะต้องน่าเกลียดนิดหนึ่ง เราทำความสะอาดให้เด็กแล้ว นี่ผ่านไป 12 ชั่วโมง แน่นอนว่าเด็กก็จะดูดีขึ้นมา คุณเป็นแด๊ดดี้ ทำไมไม่หวังดีกับลูกหน่อย? อะไรคือลูกน่าเกลียดคุณก็ไม่รังเกียจ?
อีกอย่าง ที่นี่มันที่ไหน? ที่นี่โรงพยาบาลทหาร ฉันเป็นผู้อำนวยการ ฉันจัดการคนเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ คุณบอกลูกคุณถูกเปลี่ยนตัว หรือสงสัยว่าฉันเปลี่ยนลูกของพวกคุณ? แล้วฉันต้องหาเด็กแฝดที่เหมือนกันมางั้นสิ? คุณไปตรวจสอบบันทึกการคลอดได้เลย วันนี้มีแค่ครอบครัวพวกคุณที่คลอดลูก”
โพนี่พูดแบบนี้ นรมนก็เข้าใจทันที จู่ๆ เธอก็รู้สึกขายขี้หน้ามาก
ไอคิวของบุริศร์คลอดออกมาพร้อมลูกของเธอหรือไง?
นรมนรู้สึกอายสุดๆ
เธอชกบุริศร์ไปหนึ่งที พูดขึ้นเสียงเบา “คุณโง่หรือเปล่า?”
ขณะนี้บุริศร์ก็ตอบสนองเช่นกัน ใช่แล้ว มีโพนี่อยู่ ใครจะเปลี่ยนตัวลูกของพวกเขาได้?
เขารีบก้มหน้ามองเด็กน้อยสองคน เด็กๆ กำลังหลับอยู่ เส้นผมเล็กนุ่มนิ่ม มือเล็กขาวเนียนใส่เข้าปากขมุบขมิบ ทันใดนั้นก็เหมือนมีอะไรบางอย่างเข้ามาในหัวใจ มันอบอุ่น มันอ่อนโยน มีความประทับใจเล็กน้อย
“ยังไม่ต้องพูดอะไร เด็กสองคนนี้ดูแล้วเหมือนนรมนมาก”
จู่ๆ บุริศร์ก็ยิ้มอย่างโง่เขลา
นรมนอยากบอกจริงๆ ว่าตัวเองไม่รู้จักเจ้าทึ่มนี่ โพนี่ก็หัวเราะขึ้นมาทันที
นรมนพูดขึ้นอย่างรู้สึกผิด “ขอโทษนะ เห็นลูกเกิดครั้งแรก คงทำไอคิวหายไปแล้ว คุณอย่าถือสาเลยนะ”
“ไม่เป็นไร คนที่เป็นแด๊ดดี้ครั้งแรกก็แบบนี้แหละ”
“ฉันไม่ได้เป็นแด๊ดดี้ครั้งแรกสักหน่อย”
บุริศร์ยิ้มอย่างโง่เขลาอยู่ แต่เมื่อได้ยินคำพูดของโพนี่ ก็ปฏิเสธอย่างช่วยไม่ได้
“คุณหุบปากเถอะ”
นรมนจ้องมองเขาทันที
บุริศร์ลูบท้ายทอยอย่างโง่เขลา ยิ่งเห็นลูกทั้งสองแล้วก็ยิ่งชอบ
“นี่เด็กผู้ชายหรือผู้หญิงอ่า?”
พอนรมนพูดออกไป โพนี่ยังไม่ทันพูดอะไร บุริศร์ก็พูดขึ้นทันที “นุ่มนิ่มน่ารักแบบนี้ ต้องเป็นเด็กผู้หญิงแน่ๆ ใช่ไหม เหล่าลูกสาวผู้น่ารัก!”
ขณะที่พูดเขาก็ยื่นนิ้วออกไปสัมผัสมือของลูก
ว้าว นุ่มนิ่มมากเลยอ่า
โพนี่ตกตะลึง มองนรมนอย่างกระอักกระอ่วนนิดหน่อย ถามขึ้นเสียงเบา “พี่รองชอบลูกสาวเหรอ?”
“อืม งั้นใช่ลูกสาวไหม?”
นรมนมองโพนี่ขณะถามขึ้น
โพนี่ส่ายหน้า แล้วมองท่าทางดีใจของบุริศร์อีกครั้ง จู่ๆ ก็ไม่รู้ตัวเองควรพูดหรือไม่
“ลูกชายเหรอ?”
ดูจากใบหน้าโพนี่นรมนก็เดาคำตอบออก
เมื่อบุริศร์ได้ยินว่าเป็นลูกชายก็ชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็รีบโน้มตัวไปแกะผ้าอ้อมของลูก เมื่อเห็นสัญลักษณ์ความเป็นชายของลูก ใบหน้าก็สูญเสียการควบคุมเล็กน้อย
เขาไปดูอีกคนอย่างไม่อยากเชื่อ เมื่อเห็นสภาพเดียวกัน ก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น “ทำไมเป็นเจ้าตัวแสบสองคนเลย? ลูกสาวฉันล่ะ?”
นรมนดูต่อไปไม่ค่อยลงแล้ว
“บุริศร์ คุณกลับบ้านไปก่อนดีไหม”
เพิ่งสิ้นเสียงนรมน ก็ไม่รู้เพราะการกระทำอันหยาบคายของบุริศร์หรือเพราะเด็กน้อยนอนหลับสนิทอยู่ จู่ๆ โดนดึงออกมาอย่างเย็นชา ก็ร้องไห้อุแว้ขึ้นมา
อีกคนได้ยินคนนี้ร้องไห้ ทางนั้นก็ร้องไห้ขึ้นมาเหมือนกัน เด็กน้อยสองคนเหมือนแข่งกัน คนหนึ่งร้องไห้กังวานกว่าอีกคน ทำให้คิ้วบุริศร์ขมวดบิดเป็นกลัวทันที
พี่เลี้ยงเด็กแรกเกิดรีบเดินเข้ามา
“คุณผู้ชาย คุณนาย ให้ฉันป้อนนมผงให้เด็กดีไหมคะ?”
โพนี่มองนรมนแล้วพูดขึ้น “รู้สึกหน้าอกบวมไหม? ให้ลูกกินนมแม่เร็วหน่อยก็จะดีที่สุด แบบนี้จะดีต่อคุณและลูก”
“โอเค”
นรมนไม่ได้คัดค้าน และจะอุ้มลูกโดยไม่รู้ตัว แต่จู่ๆ ก็เห็นบุริศร์ดึงรถเข็นเด็กไป
“ไม่ได้! ให้ดื่มนมผง”
นรมนตกใจเขาจนเกือบหัวใจวาย
“บุริศร์ พวกเขาเพิ่งคลอด คุณเบาหน่อยได้ไหม? ถ้าโดนชนโดนกระแทกจะทำยังไง?”
เห็นนรมนตะคอกใส่ตัวเอง บุริศร์ก็รู้สึกน้อยใจ
“พวกเขาเป็นเจ้าตัวแสบ!”
“นั่นก็ลูกชายฉัน! ลูกที่ฉันคลอด! คุณมีสิทธิอะไรไม่ให้ฉันป้อนนม?”
นรมนโกรธแทบบ้าแล้ว
บุริศร์พูดอย่างน้อยอกน้อยใจ “คุณเป็นผู้หญิงของฉัน! สองคนนี้เป็นเจ้าตัวแสบ!”
คำพูดนี้ไม่ชัดเจน คนที่นั่นมีไม่กี่คนที่ฟังเข้าใจ แต่นรมนเข้าใจแล้ว
เขาหมายความว่า นรมนคือภรรยาของเขา เขาสัมผัสหน้าอกได้คนเดียว เพราะเป็นลูกชายสองคน เป็นเพศตรงข้าม ก็เลยไม่ให้เธอป้อนนมลูก?
นรมนโกรธจะตายอยู่แล้วจริงๆ
เธอคว้าหมอนข้างๆ ขึ้นมาโยนใส่บุริศร์ทันที
“บุริศร์ คุณมันชั่ว! ในสมองคุณมีแต่อะไรทั้งวัน? อึเหรอ?”
น้อยครั้งมากที่นรมนจะเป็นแบบนี้ต่อหน้าคนนอก ทำให้โพนี่และพี่เลี้ยงเด็กแรกเกิดตกใจทันที แม้แต่บอดี้การ์ดก็ค่อนข้างตกตะลึง
คุณนายของพวกเขาคลอดลูกแล้วเหมือนอารมณ์ฉุนเฉียวเลย หรือนี่คือภาวะซึมเศร้าหลังคลอดในตำนาน?
บุริศร์ก็ไม่กล้าหลบ กลัวทำให้นรมนเจ็บแผล ตอนนี้เด็กทั้งสองดันร้องไห้ดังกว่าอีกคน เสียงร้องไห้นั้นทำให้นรมนหัวใจแทบสลาย
“เอาลูกชายมาให้ฉัน!”
เธอไม่คิดเลยว่าหลังจากตัวเองคลอดลูกแล้วจะกลายเป็นเสือตัวเมีย และคนคนนั้นที่ทำให้ตัวเองกลายเป็นเสือตัวเมียก็คือผู้ชายของตน
หน้าอกเธอกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง
บุริศร์ยังมุ่งมั่นเอาชนะ
“ภรรยา จริงๆ แล้วพวกเขาดื่มนมผงก็ได้ เด็กตั้งสองคน น้ำนมคุณไม่พอแน่ๆ ยังไงก็ต้องดื่มนมผง ก็ให้ดื่มตั้งแต่แรกไปเลยก็ไม่เป็นอะไรหรอก”
“บุริศร์ คุณอยากนอนบนพื้นใช่ไหม?”
นรมนพยายามระงับความโกรธของตัวเอง
โพนี่ก็ถือว่าเข้าใจแล้วเช่นกัน
บุริศร์พูดมากขนาดนี้ แม้แต่นมผงก็หยิบออกมา เธอยังไม่รู้ว่าเพราะอะไรก็ผิดปกติแล้ว อีกอย่างสถานการณ์นี้เคยเกิดขึ้นในครอบครัวพวกเขามาก่อน แน่นอนว่าเข้าใจแจ่มแจ้ง
ไอ้ผู้ชายแย่พวกนี้นะ
โพนี่ส่ายหัวพูดขึ้น “พี่รอง หลังจากคนท้องคลอดลูกแล้วข้อหลีกเลี่ยงมากที่สุดคืออย่าให้อารมณ์แปรปรวนมากเกินไป ถ้าเกิดภาวะซึมเศร้าหลังคลอด อาจจะร้ายแรงถึงฆ่าตัวตาย”
เดิมทีแล้วโพนี่ตั้งใจจะทำให้บุริศร์ตกใจกลัว แต่จู่ๆ บุริศร์ก็นึกถึงนรมนเมื่อห้าปีก่อนได้เกิดโรคซึมเศร้าจริงๆ หลังคลอดกานต์และกมล ตกใจกลัวมากจนเขารีบส่งลูกไปตรงหน้านรมน
“ภรรยา ฉันผิดไปแล้ว คุณอย่าโกรธนะ ไม่งั้นคุณตีฉันสองทีระบายอารมณ์ไหม?”
เห็นประธานบุริศร์ผู้สูงส่งอยู่ในสภาพแบบนี้ บอดี้การ์ดไม่กี่คนก็ตกตะลึงอย่างช่วยไม่ได้ ในขณะเดียวกันก็หลับตาทันที
ฉิบหายแล้ว พวกเขาคงไม่โดนประธานบุริศร์ฆ่าปิดปากหรอกนะ?
แต่นรมนขี้เกียจสนใจเขา อุ้มลูกมาทันที
“คนไหนคนโต? คนไหนคนรองอ่า?”
นรมนสอบถามโพนี่
เพราะนรมนจะป้อนนม บุริศร์ทำได้แค่ให้บอดี้การ์ดออกไป เริ่มเคลียร์สถานที่ เหลือแค่พี่เลี้ยงเด็กแรกเกิด
โพนี่ชี้ไปที่สายรัดเท้าของพวกเขาแล้วพูดขึ้น “นี่ กลัวจำไม่ได้ เลยใส่สายรัดเท้าให้พวกเขา ทำเครื่องหมายเวลาเกิดเอาไว้ล่ะ”
นรมนมอง พบว่าที่ตัวเองอุ้มในมือคือคนโต ก็ยิ้มขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
เธอปลดเสื้อผ้าจะป้อนนม พบว่ามีสายตาหนึ่งจ้องตนเขม็ง อารมณ์ไม่ยินยอมนั้นทำให้นรมนค่อนข้างกลัดกลุ้ม
“คุณออกไป!”
“ไม่เอา!”
บุริศร์ปฏิเสธทันที
ทำไมเป็นลูกชายนะ?
ที่ตกลงกันว่าเป็นผู้หญิงล่ะ?
เจ้าเด็กแสบสองคนเกิดมาก็เอาเปรียบภรรยาเขาเลย มีอย่างนี้ที่ไหนกัน อีกอย่างต้องเอาเปรียบอย่างน้อยหนึ่งปีด้วย
เมื่อคิดถึงตรงนี้ บุริศร์ก็หดหู่อย่างมาก
นรมนขี้เกียจสนใจเขา จิตใจทั้งหมดอยู่บนร่างเด็กน้อย เธอเพิ่งคลอดลูกเสร็จ มีน้ำนมไม่มาก ให้ลูกคนโตกินไปไม่กี่คำก็เอาให้พี่เลี้ยงเด็กแรกเกิด ให้พี่เลี้ยงเด็กแรกเกิดชงนมให้ลูก ส่วนตัวเองก็รับลูกคนเล็กมาป้อนสองคำ
เมื่อลูกคนเล็กมาถึงอ้อมกอดนรมน ก็พึมพำสองที จู่ๆ ก็ลืมตาขึ้น
ในสถานการณ์ปกติ เด็กบางคนเกิดมาก็ลืมตาเลย เด็กบางคนต้องรอไม่กี่ชั่วโมง บางคนก็ประมาณสิบวันครึ่งเดือนถึงจะลืมตา
ก่อนที่นรมนยังไม่อุ้มลูก ลูกหลับตาอยู่ตลอด โพนี่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร ในเวลานี้จู่ๆ ลูกคนเล็กก็ลืมตาขึ้น ก็ทำให้โพนี่ยิ้ม
“ดูเหมือนเพราะกลิ่นของหม่ามี้ พอถึงอ้อมกอดหม่ามี้ก็ลืมตาเลย รู้ว่าใครให้กำเนิดเขามาอย่างยากลำบาก”
เพิ่งพูดคำนี้จบ โพนี่ก็ตกตะลึง
นรมนก็ตกตะลึงเช่นกัน
ลูกคนเล็กเหมือนชอบนรมนมาก ดึงเส้นผมเธอที่ตกลงมาแล้วหัวเราะคิกคัก เสียงหัวเราะนั้นน่ารักบริสุทธิ์ น่ารักมากๆ เลย แต่นรมนยังคงตกตะลึง
บุริศร์ค่อนข้างงุนงง เดินเข้ามาเห็น ก็ตกตะลึงเช่นกัน
ดวงตาของลูกคนเล็กเป็นสีฟ้าจริงๆ!
ดวงตาของเขาและนรมนล้วนเป็นสีดำ ทำไมคลอดลูกออกมาตาสีฟ้า?
แทบในเวลาเดียวกัน ดวงตาทั้งสองคนก็มองไปที่ลูกคนโต
ลูกคนโตในเวลานี้ดื่มนมผงเสร็จแล้ว ก็เรอหนึ่งที จู่ๆ ก็ลืมตาขึ้นเล่นกัน ดวงตาสีดำราวกับองุ่นก็หันมาด้วยออร่าเต็มเปี่ยม
นรมนและบุริศร์โล่งอกในเวลาเดียวกัน
ยังดีๆ ที่ดวงตาลูกคนนั้นยังปกติ
แค่ดวงตาของลูกคนเล็กทำไมเป็นสีฟ้าล่ะ?
นรมนและบุริศร์คิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ
โพนี่ก็สงสัย จู่ๆ นึกอะไรขึ้นได้ ก็พูดขึ้น “เพราะเรื่องเลือดนภดลทำให้ดวงตาของลูกเป็นสีฟ้าหรือเปล่า?”
เมื่อนึกถึงดวงตาสีฟ้าของนภดลและยีนอันรุนแรงในร่างกายเขา หัวใจของบุริศร์และนรมนก็หยุดไปสักพักในเวลาเดียวกัน
“โพนี่ รบกวนคุณตรวจเลือดลูกคนเล็กดูหน่อย”
คำพูดนรมนทำให้โพนี่เข้าใจอะไรบางอย่างทันที
“ได้ ฉันจะไปทำเดี๋ยวนี้”
เธออุ้มลูกคนเล็กไป
พอออกไปจากอ้อมกอดหม่ามี้ ลูกคนเล็กก็ร้องไห้ทันที ร้องไห้จนแทบขาดใจ ร้องไห้จนในใจนรมนรู้สึกไม่สบอารมณ์อย่างมาก
“ฉันป้อนนมลูกก่อนดีกว่า”
ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร เธอไม่อยากให้ลูกหิว
โพนี่ก็อุ้มลูกคนเล็กคืนกลับไปอีกครั้ง
นรมนปลดเสื้อผ้าป้อนลูกคนเล็ก ลูกคนเล็กอ้อแอ้ดีใจกินอย่างมีความสุข ไม่เข้าใจอารมณ์อันซับซ้อนของแด๊ดดี้และหม่ามี้เลยสักนิด
คิ้วบุริศร์ขมวดเข้าหากันแน่น
เพราะเลือดนภดลจริงๆ ใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้นลูกชายคนเล็กของเขาจะกลายเป็นนภดลคนที่สองหรือไม่?
