“เกรงว่าเด็กคนนี้จะมีอันตรายนะ”
นรมนโน้มตัวลงมาพูดเสียงทุ้มข้างหูบุริศร์
คนด้านนอกเสียงดังเกินไป ถ้าไม่ทำแบบนี้บุริศร์อาจจะได้ยินไม่ชัด แต่ความคิดในใจบุริศร์ในขณะนี้กำลังสังเกตปัจจัยไม่เสถียรด้านนอก แค่รู้สึกว่าข้างหูมีลมร้อน มันเหน็บชา ร่างกายเหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่าน ทำให้เขาตัวสั่น นรมนพูดอะไรมา ก็ฟังไม่ค่อยชัดเลย
นรมนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เด็กผู้หญิงก็ยืนไม่นิ่ง ตกลงมาจากเชือกเส้นลวด โดยรอบเกิดเสียงอุทานขึ้นทันที
บุริศร์อยากเข้าไปช่วยเหลือ แต่ฝูงชนตรงหน้าหนาแน่น เดินไปไม่ได้เลย มองเด็กผู้หญิงตกลงมาจากด้านบนอย่างตะลึงงัน ได้ยินเสียงกระดูกหักด้วยซ้ำ
นรมนเป็นแม่คน เด็กผู้หญิงคนนี้ดูแล้วไม่แก่กว่าลูกตัวเองเท่าไร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอายุมากกว่าพวกกานต์และกมลหรือเปล่า หุ่นผอมบาง สีหน้าซีดเซียวแค่เห็นก็รู้แล้วว่าขาดสารอาหาร
ตอนนี้เด็กตกลงมา ผู้คนโดยรอบก็อุทานขึ้นมา นรมนให้บุริศร์วางตนลง จากนั้นก็แหวกฝูงชนเดินไป เห็นหัวหน้าทีมกายกรรมมีสีหน้ามุ่งร้ายมาก หยิบแส้ในมือขึ้นมาฟาดร่างเด็กผู้หญิง
“นังบ้า! กายกรรมดีๆ โดนแกทำลายแล้ว แกจงใจใช่ไหม? พูดสิ! ใช่ไหม?”
แส้อันโหดเหี้ยมทะลุผ่านอากาศ ทำให้ทุกคนตัวสั่น ถึงขนาดตกใจกลัวด้วยซ้ำ
นรมนกังวลใจทันที เร่งฝีเท้า แต่สุดท้ายก็ช้าไปหนึ่งก้าว เสียงแส้ฟาดบนร่างผอมบางของเด็กผู้หญิง เสื้อผ้าขาดวิ่นในพริบตาเดียว
เด็กผู้หญิงตัวสั่นระริก เงยหน้าขึ้นทันที ความเกลียดชังในดวงตานั้นท่วมท้น แต่ขบฟันแน่น หน้าผากมีเหงื่อผุด มือกำเข้าหากันแน่น ถ้าตัวเองมีความสามารถในการต้านทาน นรมนไม่สงสัยเลยสักนิดที่สาวน้อยคนนี้จะฆ่าหัวหน้าทีม
ผู้คนโดยรอบยิ่งตกใจ
“ที่ตกลงมาก็ไม่ได้ตั้งใจหรือเปล่า? เด็กตัวเล็กแค่นี้ จะตีเธอทำไม?”
“ใช่ กระดูกเด็กหักหรือเปล่าก็ไม่รู้ พาไปส่งโรงพยาบาลดีกว่า”
มีคนเป็นแม่หลายคนอยู่รอบๆ เห็นสภาพนี้ของเด็กผู้หญิง ก็ใจอ่อนอย่างช่วยไม่ได้ ช่วยกันพูดคนละคำ
หัวหน้าทีมเห็นแววตาเกลียดชังของชมพู ก็โกรธจนเอาแส้ฟาดร่างเธออีกครั้ง
“แกจ้องฉันทำไม? ทำลายธุรกิจฉันแล้ว แกยังจะกล้าจ้องฉันอีก!”
เห็นว่าแส้กำลังจะฟาดลงมาอีกครั้ง นรมนก็ก้าวไปข้างหน้าคว้าแส้ของหัวหน้าทีมเอาไว้ ดวงตาเย็นชาลงทันที
“ทุบตีผู้เยาว์ผิดกฎหมาย นายไม่รู้เหรอ? การกระทำของนายเมื่อกี้ฉันฟ้องดำเนินคดีนายได้นะ!”
หัวหน้าทีมไม่คิดว่าจะมีคนกล้ายุ่งเรื่องคนอื่นจริงๆ จึงจ้องเขม็งนรมนอย่างช่วยไม่ได้
บุริศร์ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เตะเอวหัวหน้าทีม เตะหัวหน้าทีมคว่ำอยู่ที่พื้น
“แกกล้ามากนะ ที่กล้าจ้องภรรยาฉัน! แกเชื่อไหมว่าฉันจะควักลูกตาของแก?”
ตัวบุริศร์เองมีออร่าที่เหนือชั้นกว่าผู้อื่น ในตอนนี้ยิ่งเอาแต่ใจและเย่อหยิ่ง ทำให้ในใจหัวหน้าทีมเต้นเป็นจังหวะกลอง
ชายคนนี้เขายั่วโมโหไม่ได้
หัวหน้าทีมใช้ชีวิตอยู่ในสังคมเมืองบ่อยๆ แน่นอนว่าสังเกตได้จากสีหน้าและคำพูดได้อย่างแม่นยำมาก แค่นรมนคนเดียวเขาไม่ใส่ใจหรอก แต่ตอนนี้มีบุริศร์อยู่ เขากลัวตัวเองจะไปรุกรานอิทธิพลท้องถิ่นอะไรเข้า ไม่กล้าบุ่มบ่าม ทำได้แค่พูดว่า “ยัยนี่คือหลานสาวฉัน พ่อเธอให้เธอออกมาหาเงินกับฉัน”
“ถึงจะเป็นแบบนี้ แกก็ไม่มีสิทธิตีเธอแบบนี้! และเธอเกิดอุบัติเหตุแบบนี้ ยังไงก็ต้องส่งโรงพยาบาล”
บุริศร์ก็เป็นพ่อเหมือนกัน แน่นอนว่าสงสารเด็ก
เมื่อหัวหน้าทีมได้ยินว่าต้องควักเงินรักษาอาการบาดเจ็บเธอ ก็ขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้
“พ่อของยัยนี้เป็นติดหนี้ฉัน ฉันไม่มีเงินเหลือรักษาเธอ คือ……”
“นี่แกพูดภาษาคนอยู่ไหม? เด็กตกลงมาจนเป็นแบบนี้แล้ว แกยังคิดเรื่องนี้อีก!”
นรมนเห็นเด็กผู้หญิงถึงแม้จะเงียบ แต่ตัวสั่นไปทั้งร่าง เหงื่อบนหน้าผากก็ไหลไม่หยุด สีหน้าซีดราวกับกระดาษ
แต่ในตอนนี้หัวหน้าทีมคนนี้กลับเลือดเย็นแบบนี้ ทำให้เธอระเบิดความเป็นแม่ออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“ไป ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาล”
ขณะที่นรมนพูดก็จะโน้มตัวไปอุ้มเด็กผู้หญิง แต่ได้ยินหัวหน้าทีมตะโกนขึ้นทันที “ไม่ได้ พวกแกต้องการพาเธอไปก็ได้ แต่ต้องคืนเงินที่พ่อเธอติดหนี้ฉัน ฉันไม่ใช่องค์กรการกุศลนะ มีภาระครอบครัวต้องดูแล ตอนแรกคุยกันเข้าใจแล้ว ให้เธอมาแสดงกายกรรมใช้หนี้ให้ฉัน ตอนนี้ต้องการให้ฉันแบ่งเงินหนึ่งส่วนไปรักษาเธอ มันไม่ได้เด็ดขาด!”
บุริศร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย มองนรมนและเด็กผู้หญิงในอ้อมแขนเธอ ถึงแม้จะไม่อยากยุ่งเรื่องคนอื่น แต่ดวงตาเด็กคนนี้ทำให้เขารู้สึกทนไม่ได้นิดหน่อย
“เท่าไร?”
“อะไร?”
หัวหน้าทีมค่อนข้างประหลาดใจ
บุริศร์พูดอย่างเย็นชา “พ่อเธอติดหนี้แกเท่าไร?”
“หนึ่งหมื่น!”
หัวหน้าทีมได้ยินบุริศร์ต้องการชำระหนี้แทนพ่อของเด็กผู้หญิง ก็รีบพูดขึ้น
เด็กผู้หญิงที่ไม่ได้พูดตั้งแต่ล้มลงมา ถึงจะเจ็บแทบตายก็ไม่ร้องสักคำ แต่ได้ยินคำพูดของหัวหน้าทีมแล้วกลับเอ่ยปากขึ้น
“เขาพูดมั่ว พ่อฉันติดหนี้เขาแค่ห้าพัน!”
“ไม่นับดอกเบี้ยหรือไง? พ่อแกติดหนี้ฉันห้าพันมาหนึ่งปีกว่าแล้ว อีกอย่างเขาให้แกมาใช้หนี้กับฉัน ยืมเงินฉันอีกห้าพันแล้วจากไป นี่ใบเสร็จสำหรับกู้เงิน”
หัวหน้าทีมได้ยิน ก็รีบหยิบใบเสร็จสำหรับกู้เงินออกมา
สีหน้าเด็กผู้หญิงแย่มากจนน่ากลัว ในเวลานี้กัดปากแน่น ดวงตามีความกริ้วโกรธและความสิ้นหวังเคลื่อนผ่านไป
นรมนไม่เคยเห็นพ่อแบบนี้มาก่อน เดิมทีแล้วอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่นึกถึงเรื่องที่ใช้เงินแก้ปัญหาได้ก็ขี้เกียจพูดเยอะ
“บุริศร์ ให้เขาหนึ่งหมื่น แล้วเราพาเด็กไปโรงพยาบาล”
บุริศร์ก็ตั้งใจแบบนี้เช่นกัน
เดิมทีแล้วเขาจะพาภรรยาออกมาเที่ยว ไม่คิดว่าจะเจอเรื่องราวแย่ๆ แบบนี้ แต่เด็กคนนี้ก็น่าสนใจมาก
บุริศร์ควักโทรศัพท์ออกมา พูดขึ้นอย่างเย็นชา “เอาเลขวีแชทให้ฉัน ฉันจะโอนให้แกสองหมื่น ต่อไปห้ามสร้างความเดือดร้อนให้กับเด็กผู้หญิงคนนี้อีก”
เมื่อหัวหน้าทีมได้ยินว่าจะได้รับสองหมื่น ก็ยิ้มดีใจอย่างอดไม่ได้
แต่เด็กผู้หญิงเหลือบมองนรมนและบุริศร์ ขมวดคิ้วไม่ได้พูดอะไร
หลังจากนรมนแก้ไขเรื่องนี้แล้วก็อุ้มเด็กผู้หญิงไปข้างถนน บุริศร์เรียกรถ ทั้งสองพาเธอไปโรงพยาบาลละแวกนั้นอย่างรวดเร็ว
ตรวจสอบแล้ว กระดูกขาเด็กผู้หญิงเคลื่อนที่ มันมีรอยร้าวนิดหน่อยด้วย สำหรับการตกลงมาจากที่สูงขนาดนั้น นี่ถือว่าเป็นความโชคดีในความโชคร้าย
เพื่อป้องกันไม่ให้เธอได้รับบาดเจ็บอีก นรมนกับบุริศร์ตัดสินใจให้เด็กผู้หญิงอยู่สังเกตอาการหนึ่งวัน ในขณะเดียวกันพวกเขาก็รู้ชื่อของเด็กผู้หญิงแล้ว เธอชื่อชมพู
ชื่อนี้เพราะมาก ดูเหมือนพ่อแม่ของเธอคงรักเธอมาก
หลังจากนรมนเตรียมการให้ชมพูเรียบร้อยแล้ว ก็ถามเธอว่าเบอร์โทรศัพท์พ่อแม่เธอเบอร์อะไร แต่ชมพูระมัดระวังมากมาตลอด ถึงแม้นรมนและบุริศร์จะช่วยชีวิตเธอไว้ แต่สำหรับเธอก็ยังเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่สามารถไว้ใจได้
หลังจากเธอคัดค้านคำพูดของหัวหน้าทีมก็ไม่เอ่ยปากอีกเลย ดูแล้วมีความระมัดระวังเป็นอย่างสูง
นรมนก็ไม่อยากเค้นถามเด็กต่อ อย่างเลวร้ายที่สุดคือตัวเองอยู่เพื่อดูแลในตอนกลางคืน พรุ่งนี้ค่อยดูอีกทีว่าควรทำอย่างไร
“เธอหิวไหม? ฉันไปซื้ออะไรให้เธอกินดีไหม?”
นรมนถามด้วยเสียงอ่อนโยน
เด็กผู้หญิงส่ายหน้า จากนั้นก็ก้มศีรษะลง
นรมนเห็นเธอก็นึกถึงลูกสาวตัวเอง ก็เป็นแม่คน ถ้าคนที่อยู่ในชะตากรรมเช่นนี้คือกมล นรมนต้องปวดใจตายแน่
เธอลุกขึ้นเดินไปข้างนอก พูดกับบุริศร์ว่า “คุณไปคุยกับหมอหน่อย ให้ตรวจสอบการขาดธาตุอาหารเสริม ฉันว่าเด็กคนนี้ขาดสารอาหารมาก ในเมื่อยุ่งไปแล้วก็ยุ่งให้ที่สุด”
“โอเค”
รู้ว่าภรรยาใจดี ในตอนนี้กับเด็กคนนั้น บุริศร์ไม่แน่ใจว่าทำไม มักรู้สึกว่าคุ้นเคยมาก แต่เขาแน่ใจว่าตัวเองไม่รู้จักเด็กคนนี้
ความคุ้นเคยเช่นนี้อธิบายไม่ถูก ทำให้เขาเองอธิบายไม่ชัดเจน ในขณะนี้ในเมื่อนรมนพูดแบบนี้แล้ว แน่นอนว่าเขาก็ไม่ได้คัดค้าน
เห็นบุริศร์ไปแล้ว นรมนก็ไม่ได้เข้าไป แต่ไปร้านอาหารข้างๆ เพื่อสั่งอาหารบางส่วนให้เด็ก
ถึงแม้เด็กจะกระดูกเคลื่อนและมีรอยร้าว แต่เด็กเล็กขนาดนี้ให้ทานของดีๆ หน่อยดีกว่า
นรมนก็ไม่รู้ว่าเด็กผู้หญิงชอบทานอะไร ซื้ออาหารสองสามอย่างที่เด็กผู้หญิงชอบทานกลับมา แต่เมื่อเธอเข้าไปในห้องผู้ป่วยก็ไม่เห็นชมพู
“ชมพู เธออยู่ไหม?”
นรมนนึกว่าเธอไปเข้าห้องน้ำ ก็วางอาหารบนโต๊ะ จากนั้นก็เคาะประตูห้องน้ำ ด้านในไม่มีเสียงเลยสักนิด
เธอเปิดห้องน้ำ มีร่างเด็กผู้หญิงที่ไหนกัน?
หัวใจนรมนเต้นตึกตักอย่างช่วยไม่ได้
หัวหน้าทีมไร้ยางอายคนนั้นคงไม่ได้กลับมาพาชมพูไปแล้วหรอกนะ?
คิดถึงตรงนี้ นรมนก็ค่อนข้างกังวล เธอรีบวิ่งออกมา เจอบุริศร์ที่กลับมาพอดี
“เกิดอะไรขึ้น?”
บุริศร์เห็นนรมนทำท่าหอบ ก็อดไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้าแล้วถามขึ้น
“ชมพูไม่อยู่ในห้อง ฉันหาเธอไม่เจอ คุณโดนหัวหน้าทีมคนนั้นขโมยตัวไปหรือเปล่า?”
“คงไม่หรอก เรากลับไปหาอีกรอบกัน”
บุริศร์จูงมือนรมนกลับไปที่ห้องผู้ป่วย แผ่นกระดาษแผ่นหนึ่งบนพื้นดึงดูดความสนใจบุริศร์ บางทีอาจจะเพราะหน้าต่างเปิดอยู่ กระดาษจึงปลิวลงมาใต้เตียง มันยากที่จะเห็นชั่วคราวจริงๆ
เขาหยิบมันขึ้นมา ลายมือด้านบนนั้นสวยงามมาก มันเขียนว่า: “ขอบคุณคุณอาคุณน้าที่ช่วยฉันรักษา และขอบคุณที่พวกคุณชำระหนี้แทนพ่อฉัน เงินก้อนนี้ฉันจะต้องหามาคืนพวกคุณในอนาคตอย่างแน่นอน ขอบคุณค่ะ”
ลงชื่อว่าชมพู
ไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะจากไปโดยไม่บอกลา
ในใจนรมนค่อนข้างไม่สบอารมณ์
“เด็กคนนี้ยังเล็กขนาดนั้น ร่างกายก็บาดเจ็บ เธอออกไปจะไปอยู่ที่ไหนเนี่ย? ถ้าไปเจอหัวหน้าทีมคนนั้นอีกจะทำยังไง? บุริศร์ เราไปตามหากันเถอะ”
“โอเค”
บุริศร์ไม่ใช่คนใจดีอะไร แต่เขาไม่อยากเห็นนรมนรู้สึกแย่ เขาพานรมนไปที่ห้องควบคุม ตั้งใจจะไปดูว่าชมพูออกไปจากที่ไหน จะได้มีแนวทาง แต่เมื่อเขาตรวจสอบกล้องวงจรปิดก็พบโดยทันทีว่าวิดีโอกล้องวงจรปิดที่เกี่ยวกับชมพูมันถูกลบไปหมดแล้ว
ถ้าบุริศร์ไม่ได้เข้าร่วมเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบ บางทีเขาอาจจะคิดจริงๆ ว่าชมพูไม่เคยมาที่โรงพยาบาลแห่งนี้มาก่อน เพราะฝีมือการลบนี้แยบยลมาก ไม่เพียงแต่ปรับตัวเองออกไป แต่ทำให้วิดีโอกล้องวงจรปิดทั้งหมดดูไม่มีข้อผิดพลาดใดๆ
เด็กผู้หญิงคนนี้เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านคอมพิวเตอร์เหรอ?
