“ไอราไม่ใช่ผู้หญิง แต่ยังไงเธอก็เป็นเด็กผู้หญิง อีกทั้งยังอายุแค่เจ็ดขวบ แน่นอนว่าต้องมีทะเลาะกันบ้าง ถ้าคุณเข้าไป จะเป็นการกลั่นแกล้งเด็กๆ นะ”
คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนโมโห
“ฉันกลั่นแกล้งใคร ฉันอบรมลูกชายฉัน ฉันไม่ได้กลั่นแกล้งไอรา นายหลีกไป!”
ขณะที่นรมนกำลังโมโห ชมพูเห็นกานต์กับไอราทะเลาะกันอยู่ เธออดตกใจขึ้นมาไม่ได้ จากนั้นจึงรีบวิ่งไปขวางหน้าไอรา
“พี่กานต์!”
ถึงชมพูจะตัวเตี้ยกว่าทั้งสองคน แต่เสียงของเธอไม่เล็กเหมือนตัว
เมื่อกานต์ได้ยินเสียงชมพู เขาถึงกับเก็บหมัด และพูดอย่างอ่อนโยน
“ชมพู เธอหลีกไป เดี๋ยวจะโดนลูกหลงนะ”
ไอรารู้สึกอึ้ง
ชมพูมายืนขวางหน้าเธอ
นี่หมายความว่ายังไง
เธอยืนดูอย่างเงียบๆ ไม่พูดอะไรสักคำ ได้ยินชมพูพูดว่า “พี่กานต์ทำร้ายผู้หญิงได้ยังไง”
ชมพูคิดถึงตอนที่เบิร์ดเมา หรือสภาพโงนเงนตอนที่หาเงินกลับมาจากบ่อนการพนัน ถึงขนาดที่โยนถ้วยชามลงข้างๆ พวกเธอ ถึงลงมือทำร้ายน้ำหม่ามี้ของเธอไม่บ่อย แต่ชมพูยังคงรู้สึกไม่ดีกับผู้ชายที่ทำร้ายผู้หญิง
ตอนนี้เธอชอบกานต์มาก คิดไม่ถึงว่ากานต์จะทำร้ายผู้หญิง แววตาของเธอเต็มไปด้วยความผิดหวัง ที่ยากจะอธิบายออกมาได้
กานต์โดนชมพูถามเช่นนี้ เขาจึงพูดออกมาว่า “ไอราไม่ใช่เด็กผู้หญิง”
“หา?”
ชมพูอึ้งไป
ไม่ใช่เด็กผู้หญิง?
แต่ไอราสวมกระโปรง หน้าตาเหมือนตุ๊กตา อย่าบอกนะว่าเป็นผู้ชาย
ไอราโมโหจนไม่สามารถใจเย็นลงได้ เธอถามอย่างโมโหว่า “นายตาบอดหรือไง ฉันไม่ใช่ผู้หญิง จะบอกว่าฉันเป็นผู้ชายเหรอ”
กานต์มองไอรา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ภายนอกเธอเป็นผู้หญิง อันที่จริงเธอเป็นสาวห้าว ไม่ใช่สิ เธอเป็นคนแมนๆ!”
คำพูดนี้กระแทกแก้วหู
ไอราฟังออกแล้ว ครั้งนี้กานต์เหยียดเธอมาก เธอโกรธจนดึงชมพูออกไป และกัดฟันพูดว่า “กานต์ ถ้านายกล้าก็พูดอีกครั้ง”
“พูดอีกสิบครั้งเธอก็เป็นคนแมนๆ!”
เมื่อพูดจบ ไอราถอดรองเท้า ขว้างไปที่ปากของกานต์
ปากเสียขนาดนี้ ต้องปิดปากด้วยรองเท้า
กานต์คิดไม่ถึงว่าไอราจะทำเช่นนี้ เขาตกใจ และรีบจับรองเท้าเธอไว้ ถึงไม่มีกลิ่นแปลกๆ แต่สีหน้าของกานต์น่ากลัวมาก
“เธอเป็นผู้หญิงปากร้ายเหรอไอรา ถึงเธอฐานะร่ำรวย แต่คงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงนิสัยตัวเองได้ใช่ไหม”
ไอราสีหน้าบูดเบี้ยว
“ผู้หญิงปากร้ายเหรอ วันนี้ฉันจะทำให้นายรู้ว่าอะไรเรียกว่าผู้หญิงปากร้าย!”
พูดพลาง ไอราก็ถกแขนเสื้อขึ้น
กานต์เห็นไอราเข้ามาหาตัวเองอีกครั้ง แบบนี้เรียกว่าผู้หญิงเหรอ
เขาตาบอดหรือคนอื่นตาบอดกันแน่
เขาดึงชมพูไปด้านข้าง แล้วพูดว่า “ชมพู เธอไม่ต้องสนใจ วันนี้ฉันต้องสั่งสอนไอรา”
ไอราเป็นคนแรก ที่กล้าเอารองเท้าขว้างใส่เขา
พูดไปพูดมา ผู้หญิงห้าวคนนี้ ทำให้เขาเจออะไรแปลกใหม่เป็นครั้งแรกมากมาย
ทำให้เขาอับอายครั้งแรก เห็นของลับของเขาเป็นครั้งแรก ตอนนี้ยังเอารองเท้าขว้างใส่เขาเป็นครั้งแรกอีก!
ถ้าปล่อยให้ผู้หญิงห้าวคนนี้กร่างต่อไป เขาไม่รู้ว่าตัวเองต้องเจออะไรแปลกๆ เป็นครั้งแรกอีกหรือเปล่า
ทั้งสองทะเลาะกันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่มีกฎเกณฑ์และศิลปะการป้องกันตัว เป็นการยื้อยุดฉุดกระฉาก ตามประสาเด็ก
ไอราไม่สนใจว่าตัวเองเป็นคุณหนู เธอง้างมือตบไปที่หน้ากานต์ แล้วพูดอย่างโมโหว่า “นายอย่าพูดมาก!”
เสียงตบอันดังสนั่น ทำให้สติที่ยังหลงเหลือของกานต์ หายวับไปในพริบตา
“ไอรา เธอนี่น่าเบื่อ ไม่เพียงแต่น่าเบื่อ แถมยังต่ำตม”
ครั้งนี้กานต์พูดเกินไปมาก แต่คนที่กำลังโกรธ จะคิดถึงคำที่พูดออกมาเหรอ
ไอราโดนพูดใส่จนตาแดงระเรื่อ
ทั้งสองลงไปทะเลาะกันบนพื้น เหมือนเด็กอนุบาล
ครั้งนี้ไม่ใช่แค่นรมนที่ทนดูไม่ได้ บุริศร์ก็เช่นกัน
ไอ้เด็กนี่ยิ่งอยู่ยิ่งถอยหลังลงเรื่อยๆ
นี่ใช่ลูกของตระกูลโตเล็กที่ไหนกัน!
“กานต์ หยุดเดี๋ยวนี้!”
บุริศร์เดินเข้าไปทันที และเตะลงบนท้องน้อยของกานต์
แรงของเขาไม่น้อยเลย กานต์ไม่ทันเห็นว่าพวกเขามา ตอนนี้โดนบุริศร์เตะ เขาถึงกับสั่นไปทั้งตัว
“คุณบุริศร์ มาอยู่นี่ได้ยังไง”
กานต์อึ้งไปตอนที่เห็นบุริศร์ ไอราก็อึ้งไป จนแทบอยากจะหนีไป
ซวยแล้ว ภาพลักษณ์ของเธอเสียหายหมดแล้ว
บุริศร์เห็นสภาพของกานต์ในตอนนี้ กระดุมเสื้อหลุดไปสองเม็ด บนคอมีรอยข่วน ผมเผ้ายุ่งเหยิง ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นมาทันที
“ฉันกับหม่ามี้ของนาย เคยสอนให้นายทำร้ายผู้หญิงไหม หา?”
บุริศร์เตะไปที่ตัวของกานต์อีกครั้ง
กานต์โดนเตะจนกลิ้ง แต่เขากลับเม้มปากไม่พูด ท่าทีแข็งกร้าว แสดงออกถึงความไม่พอใจ
ไอราตกใจ และรีบก้าวเข้ามาขวางหน้ากานต์
“ลุงบุริศร์ อย่าทำเขานะคะ เราแค่ทะเลาะกันเล่นๆ เท่านั้น”
“หลีกไป! เธอไม่ต้องมาพูดแทนฉัน!”
ไอราเพิ่งพูดจบ กานต์ก็พูดอย่างไร้เยื่อใย แถมน้ำเสียงยังก้าวร้าวด้วย
บุริศร์โมโห และเดินอ้อมไอรา ไปเตะเขาอีกครั้ง
“นายยังกล้าพูดแบบนี้เหรอ ทำร้ายผู้หญิงแล้วกล้ามีเหตุผลหรอ”
กานต์ไม่เถียง แต่เขาไม่ยอม เม้มปากแล้วพูดว่า “สำหรับผม เธอไม่ใช่ผู้หญิง!”
“สรีรวิทยาของเธอเป็นเด็กผู้หญิง เป็นเรื่องถูกต้อง เก็บความคิดไม่เข้าท่าของนาย แล้วขอโทษไอราซะ”
นี่เป็นครั้งแรกที่บุริศร์ใช้กำลังกับกานต์
กานต์น้อยใจมาก แต่เขาขบริมฝีปากล่าง แล้วพูดว่า “ผมไม่ผิด!”
“ถ้านายยังพูดอีก ฉันจะตีนายให้ตาย”
“ตีให้ตายผมก็ไม่ผิด!”
กานต์เถียงคอเป็นเอ็น น้ำตาคลอเบ้า
“นาย!”
บุริศร์โมโหจนง้างมือขึ้นมา กำลังจะตบไปที่กานต์
กานต์รู้สึกตื่นตระหนก แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ บุริศร์ที่กำลังโมโห ยั้งมือไม่อยู่
ขณะที่ฝ่ามือกำลังจะฟาดลงมา ไอราผลักกานต์ออก ทำให้ฝ่ามือของบุริศร์ตบลงบนใบหน้าของไอรา
ตามมาด้วยเสียงตบดังสนั่น บรรยากาศรอบๆ เย็นยะเยือก บุริศร์มองไอราอย่างตกใจ ทันใดนั้น สมองเขาขาวโพลนไปหมด
นรมนรีบเดินเข้ามา
“ไอรา เป็นไงบ้าง เจ็บไหม เธอโง่หรือเปล่าเนี่ย ลูกของฉันต้องโดนตี เธอมารับแทนเขาทำไม”
เมื่อนรมนพูดออกมา กานต์ถึงกับเบิกตาโต
ขนาดหม่ามี้ยังคิดว่าเขาผิดอย่างนั้นเหรอ
ตอนนี้บุริศร์ไม่มีเวลาไปสนใจกานต์ เขารู้สึกผิดที่ตบไอรา
“ยัยหนู เป็นยังไงบ้าง ลุงพาหนูไปหาหมอนะ”
ผิวหนังของเด็กบอบบางมาก ยิ่งไปกว่านั้นบุริศร์สอนเด็กผู้หญิงกับเด็กผู้ชายแตกต่างกัน คิดไม่ถึงว่าไอราจะพุ่งเข้ามา
ไอราส่ายหน้า แล้วพูดว่า “ลุงบุริศร์ เรื่องวันนี้ เป็นเรื่องระหว่างหนูกับกานต์ คุณลุงไม่เข้ามายุ่งได้ไหม”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น นรมนรู้สึกเจ็บปวดใจขึ้นมาทันที
“ตอนนี้เจ้าเด็กคนนี้ทะนงตนเกินไป แล้วก็มีนิสัยแบบนี้ ฉันกับลุงบุริศร์ต้องอบรมเขาไงล่ะ”
ไอรามองกานต์
จู่ๆ กานต์ไม่รู้จะสู้หน้าไอราอย่างไร
ไอราพูดอย่างเย็นชา “กานต์ วันนี้นายไม่ได้ขอโทษฉัน แล้วติดหนี้ที่ฉันโดนตบด้วย นายจำเอาไว้ให้ดี! ต่อไปถ้ามีโอกาส นายต้องชดใช้ด้วย!”
“เธอวางใจเถอะ ฉันจะจำที่เธอโดนตบเอาไว้ขึ้นใจ ต่อไปถ้าฉันมีกำลัง ฉันชดใช้ให้เธอแน่นอน แต่คำขอโทษ เธออย่าหวังว่าจะได้”
กานต์ไม่เชื่อว่าการที่เธอวิ่งลงจากรถ เพื่อมาหาเขากับชมพูเฉยๆ ในใจของกานต์ ไอราต้องการมาหาเรื่อง แต่โดนเขาจับได้ก่อน เลยทำไม่สำเร็จเท่านั้น
ไอราแสยะยิ้ม เธอทำความเคารพนรมนกับบุริศร์ จากนั้นพูดอย่างสุภาพ “ลุงบุริศร์ ป้านรมน วันนี้หนูยังมีธุระ ขอไม่เชิญคุณลุง คุณป้าเข้าไปนั่งในบ้านนะคะ วันหลังหนูกับโอลี่จะไปเยี่ยมที่บ้านนะคะ”
“ได้เลย ให้ลุงไปส่งนะ”
นรมนรู้สึกผิดมากจริงๆ
“ไม่ต้องหรอกค่ะป้านรมน หนูมีคนขับรถมาด้วย ไว้เจอกันนะคะ”
พูดจบ ไอราหันหลังเดินออกไป ไม่แม้แต่จะอาลัยอาวรณ์กานต์ แต่เธอกำมือทั้งสองข้างแน่น
กานต์ นายมันเลว! ฝากไว้ก่อนเถอะ!
ไอราเดินออกไปอย่างหงุดหงิด บุริศร์กับนรมนมองหน้ากัน จากนั้นจึงมองไปยังกานต์
กานต์ไม่เคยเห็นนรมน มองเขาดุแบบนี้มาก่อน เขาอดตื่นตระหนกไม่ได้
“หม่ามี้”
“ยังรู้ว่าเป็นหม่ามี้เหรอ นึกว่าลูกไม่เห็นแก่หน้าใคร คิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่ไปเสียแล้ว”
คำพูดของนรมน ทำให้กานต์อึ้งไป แต่กลับรู้สึกเศร้าใจ
ทำไมมีแต่คนพูดแทนยัยเด็กนิสัยไม่ดีแบบไอรา
ดูไม่ออกเหรอว่าไอราชอบหาเรื่อง
มีเด็กผู้หญิงคนไหนเป็นแบบเธอบ้าง
แต่กานต์ไม่กล้าพูดเรื่องพวกนี้ ต่อหน้านรมน
นรมนกำลังมองเขาอยู่ เธอรู้สึกปวดใจ
“วันนี้รู้หรือเปล่าว่าทำผิดตรงไหน”
“ไม่รู้ครับ”
กานต์รู้สึกขุ่นเคืองใจ
นรมนสูดหายใจแล้วพูดว่า “ไอราลงจากรถมา เธอทำอันตรายลูกกับชมพูหรือยัง”
“เธอแค่ทำไม่ทัน เพราะโดนผมจับได้ก่อน”
คำพูดของกานต์ ทำให้นรมนหมดความหวังที่จะอธิบาย
เธอกับบุริศร์ละเลยการอบรมลูกไปหรือเปล่า ทำไมเขาถึงเอาแต่คิดเองเออเองเช่นนี้
ชมพูรู้ว่าตอนนี้ไม่ควรพูดอะไร และรู้ว่าตัวเองไม่ควรช่วยกานต์ แต่เมื่อเห็นท่าทางน้อยใจของกานต์ เธออดเศร้าไม่ได้
“คุณลุง คุณป้า อย่าโกรธเลยนะคะ พี่กานต์แค่ปกป้องหนูเท่านั้น”
บุริศร์มองชมพู แล้วมองกานต์ ที่ยังไม่มีท่าทีสำนึกผิด เขาโมโหมาก
เขาพูดออกมาว่า “เขาไปนั่งทบทวนในห้องข้างใน ถ้าคิดไม่ออกว่าตัวเองผิดตรงไหน ก็ไม่ต้องทานข้าวเย็น”
ขณะที่กำลังพูด จู่ๆ ประตูคฤหาสน์ถูกเปิดออก
