หลังจากที่จรัลต้อนรับพวกเขาเสร็จก็เรียกสมจิตมายังด้านหน้า
“สมจิต มา ปู่แนะนำให้หลานรู้จักเสียหน่อย นี่คือคุณน้าฟองน้ำของหลาน”
จรัลแนะนำหัวหน้าทีมที่เพิ่งกลับมาให้กับสมจิต คิดไม่ถึงว่าจะเป็นพยาบาลที่โรงพยาบาลทหารสนามรบของนรมนทางนี้ และก็เป็นหัวหน้าของสิบสองคนนั้น
สมจิตก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว มองดูฟองน้ำเล็กน้อย เป็นสาวงามคนหนึ่ง แต่น่าเสียดายที่เป็นคนใจคด
“คุณน้า！”
สมจิตควบคุมอารมณ์ เรียกออกมาคำหนึ่งเบาๆ แต่กลับไม่มีความรู้สึกอะไรมากนัก
ฟองน้ำมองดูสมจิต ขมวดคิ้วแน่น
“พ่อคะ นี่ก็คือลูกของพี่ใหญ่ที่หายไปเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน?”
จรัลหัวเราะพร้อมกับเอ่ย “ใช่ ในตอนแรกพวกเราอพยพออกจากประเทศＺอย่างเร่งรีบ ทำสมจิตหายไป ตอนนี้ไม่ง่ายเลยที่จะหาตัวกลับมาได้ แกไม่รู้หรอกว่าพี่ใหญ่ของแกดีใจแค่ไหน อีกทั้งตอนนี้สมจิตยังเป็นทหารปลดประจำการของกองทัพภาคประเทศＺสุดยอดมากเลยใช่ไหมล่ะ?”
ฟองน้ำกลับมองดูสมจิตอย่างเคลือบแคลงแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ตรวจดีเอ็นเอแล้ว?”
“นี่เป็นรายงานผลการตรวจดีเอ็นเอ แกลองดูสิ”
จรัลนำรายงานผลการตรวจดีเอ็นเอส่งให้กับฟองน้ำ。
ฟองน้ำมองดูข้อมูลที่อยู่ด้านบน ค่อยมองดูใบหน้านั้นของสมจิตอีกครั้ง ดูเหมือนหน้าตาจะคล้ายกับพี่ใหญ่มากจริงๆ จากนั้นถึงได้เอ่ยขึ้นเบาๆว่า “เธอก็อย่าโทษว่าฉันระมัดระวังจนเกินเหตุเลยนะ ถึงอย่างไรตอนนี้ก็เป็นช่วงเวลาที่ตระกูลนนท์สัจทัศน์ของเราเกิดเรื่องมากมายไม่หยุด เธอดูว่าแบบนี้ดีหรือเปล่า? พวกเรามาตรวจดีเอ็นเอกันอีกครั้ง?”
“น้ำ！”
จรัลเห็นมุมริมฝีปากของสมจิตเผยรอยยิ้มเย้ยหยันออกมาแวบหนึ่ง อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากดุเธอ
“พ่อเป็นคนหาคนมาทำการตรวจดีเอ็นเอของสมจิตด้วยตัวเอง แกยังเชื่อใจพ่อไม่ได้อีกหรอ?”
“พ่อคะ ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เพียงแต่หนูคิดว่าตอนนี้เวลานี้ต้องระมัดระวังหน่อย”
“หนูตกลง คุณจะกระทำซ้ำไปซ้ำมายังไง ก็แล้วแต่คุณเถอะค่ะ จะตรวจก็รีบหน่อย หนูยังต้องกลับไปดูคุณพ่อของหนู”
เสียงของสมจิตเยือกเย็น ทำให้คนมีความรู้สึกมีระยะห่างมากอย่างไม่มีเหตุผล
ฟองน้ำขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ค่อยชอบนิสัยที่เย็นชาขนาดนี้ของสมจิต เพียงแต่พวกเขาคนตระกูลนนท์สัจทัศน์เดิมทีก็ควรจะเป็นเช่นนี้
เธอไม่รู้ว่าตนเองเป็นความรู้สึกอะไรกันแน่ ความรู้สึกที่มีต่อท่าทีนี้ของสมจิตทั้งไม่พอใจทั้งรู้สึกได้รับการปลอบใจ
ในฐานะที่เป็นคุณน้า หลานสาวพูดจาเช่นนี้กับตนเอง เธอรู้สึกไม่พอใจเป็นธรรมดา แต่ในฐานะที่เป็นผู้รับช่วงต่อในอนาคตของตระกูลนนท์สัจทัศน์ เธอกลับรู้สึกว่าสมจิตเป็นเช่นนี้กำลังดี
ฟองน้ำความรู้สึกสับสน กลับยังคงหาคนมาเจาะเลือดให้กับตนเองและสมจิต
หลังจากเจาะเลือดเสร็จ สมจิตเอ่ยขึ้นอย่างราบเรียบว่า “ตอนนี้หนูกลับไปได้แล้วหรือยัง?”
“สมจิต หลานอย่าโทษคุณน้าของหลาน เธอเดินทางอยู่ข้างนอกมาตลอดทั้งปี ระมัดระวังหน่อยก็ไม่ผิดอะไร”
จรัลรีบเอ่ยปาก
สมจิตกลับเอ่ยขึ้นอย่างไม่แยแส “ปกติค่ะ แม่ค้าจำหน่ายอาวุธคนหนึ่งหนูยังสามารถคาดหวังให้เธอมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งขนาดนั้นกับหนูได้หรอคะ? ยิ่งไปกว่านั้นหากไม่ใช่ว่าคุณพ่อของหนูอัมพาตไป คาดว่าเธอก็คงจะไม่เหนื่อยขนาดนี้ คุณน้าตอนนี้อายุสี่สิบกว่าแล้วล่ะมั้ง? แต่งงานหรือยัง? เพื่อตระกูลนนท์สัจทัศน์ชดเชยด้วยความสุขทั้งชีวิตของตนเอง คุณช่างน่านับถือจริงๆ”
“สมจิต！”
สีหน้าท่าทางของฟองน้ำเปลี่ยนไปในทันที
จรัลก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นความขัดแย้งระหว่างสมจิตกับฟองน้ำ อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปาก
“เอาล่ะๆ สมจิตหลานกลับไปก่อน คุณน้าของหลานเพิ่งจะกลับมา ปู่มีบางเรื่องที่จะพูดคุยกับเธอ”
สมจิตยักไหล่เล็กน้อย แล้วหมุนตัวจากไป
ฟองน้ำกลับเอ่ยขึ้นอย่างค่อนข้างที่จะโมโหหลังจากที่สมจิตจากไป “พ่อคะ ท่าทีนี้ของเธอช่าง…”
“เอาล่ะๆ สมจิตถูกพวกเราทิ้งไปยี่สิบกว่าปี ตอนนี้ในใจมีความแค้นเคืองก็เป็นเรื่องธรรมดา พ่อตรวจสอบมาแล้ว หลังจากที่เด็กคนนี้ถูกพวกเราทำหายก็ถูกสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าท้องถิ่นรับเลี้ยงเอาไว้ แต่เป็นเพราะเธอในตอนนั้นยังเล็ก หลังจากที่แยกจากพ่อแม่ก็หวาดกลัวมาก ทั้งยังไข้ขึ้นสูงอีก ดังนั้นพื้นฐานสุขภาพต่างก็ไม่ค่อยดีมาโดยตลอด ต่อมาเขตพื้นที่นั้นเกิดแผ่นดินไหว เด็กทั้งสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าล้วนถูกฝังอยู่ในดิน เธอเกือบเอาชีวิตไม่รอดถึงปีนขึ้นมาจากในซากปรักหักพังได้ ในตอนนั้นเด็กคนนั้นได้รับความทุกข์ทรมานขนาดไหนกัน หากตอนแรกไม่ใช่พี่ใหญ่ของแกคอยอยู่คุ้มกันที่ด้านหลัง ส่งพวกเราออกจากที่นี่ไปก่อนอย่างปลอดภัยล่ะก็ พี่ใหญ่ของแกก็คงไม่เสียขาทั้งสองข้าง สมจิตก็ไม่มีทางกลายเป็นเด็กกำพร้าตลอดหลายปีมานี้ ตอนนี้เธอกลับมาแล้ว แม้ว่าจะมีอารมณ์ร้ายบ้าง แต่ถึงอย่างไรก็ถือว่ากลับมาแล้ว แกก็อย่าคิดเล็กคิดน้อยมากเกินไปนักเลย”
เอ่ยถึงเรื่องเมื่อก่อนขึ้นมา ฟองน้ำก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา
ยี่สิบกว่าปีก่อนหากพี่ใหญ่ไม่ใช่เพื่อช่วยชีวิตเธอ ก็ไม่มีทางกลายเป็นสภาพแบบในตอนนี้ ยิ่งไม่มีทางทำสมจิตหาย
“หนูรู้แล้วค่ะ แต่ถึงอย่างไรเธอก็เคยอยู่ในกองทัพภาคมาก่อน หนูกลัวว่าใจของเธอไม่ได้อยู่ที่ตระกูลนนท์สัจทัศน์”
จรัลส่ายศีรษะเล็กน้อยแล้วเอ่ย “น้ำ แกต้องเชื่อในความสัมพันธ์ทางสายเลือด พ่อสังเกตมาแล้ว สมจิตปฏิบัติต่อพี่ใหญ่พี่สะใภ้ใหญ่ของแกดีจริงๆ กับพ่อก็ถือว่ากตัญญู เรื่องของนรมนกับบุริศร์ในก่อนหน้านี้ก็เคยช่วยพวกเราตระกูลนนท์สัจทัศน์ ถึงอย่างไรเธอก็เป็นลูกหลานของพวกเราตระกูลนนท์สัจทัศน์ คงไม่ถึงขั้นมองดูพี่ใหญ่พี่สะใภ้ใหญ่ของแกไปตายหรอกมั้ง”
“ก็หวังให้เป็นเช่นนี้แล้วกันค่ะ”
ผลตรวจยังต้องอาศัยเวลา ฟองน้ำบอกเล่าสถานการณ์อย่างง่ายๆให้กับจรัล จากนั้นก็กลับไปพักผ่อน
หลังจากที่สมจิตออกจากห้องโถงใหญ่ก็มาถึงภายในห้องของบิดาพายุ
พายุมองเห็นเธอเข้ามา รีบเอ่ยถามในทันทีว่า “ได้ยินว่าคุณน้าของลูกกลับมาแล้ว? เธอเป็นยังไงบ้าง?”
เห็นพายุเอาใจใส่ฟองน้ำเช่นนี้ ในใจของสมจิตรู้สึกไม่ค่อยดีนัก
“คุณนี่ห่วงหาอาทรเธอดีจริงๆนะคะ ยี่สิบกว่าปีก่อนทิ้งหนูเพราะเธอ ตอนนี้หนูกลับมาแล้วก็ไม่เห็นว่าคุณจะเป็นมิตรกับหนูเท่าไร ในทางตรงกันข้ามแค่พอเธอกลับมาคุณก็รีบร้อนอยากจะไปเจอเธอเต็มที่?”
“สมจิต”
จันทราได้ยินลูกสาวพูดเช่นนี้ อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปาก
พายุมองดูสมจิต นัยน์ตาเผยความเศร้าใจออกมาชั่วขณะ เอ่ยขึ้นเบาๆว่า “ในปีนั้นคุณน้าของลูกทุ่มเทเพื่อตระกูลนนท์สัจทัศน์มากมายเหลือเกิน หากไม่ใช่เธอ พวกเราคนตระกูลนนท์สัจทัศน์จำนวนมากมายขนาดนี้ไม่มีทางอพยพออกมาได้เลย ตอนนั้นเธอแต่งงานกับหัวหน้ากองเสบียงในท้องที่ เพื่อให้พวกเราตระกูลนนท์สัจทัศน์อพยพ เธอยอมจับสามีของตนเองเป็นตัวประกัน ถึงขนาดสามีของเธอแตกหักกับเธอ เธอชีวิตนี้ทุกข์มากจริงๆ”
“เธอทุกข์เพราะเธอสมควรเอง！วันเวลาดีๆไม่ใช้ จะต้องรนหาที่ เพื่อตระกูลนนท์สัจทัศน์? ตระกูลนนท์สัจทัศน์ทำอะไรเอาไว้คุณไม่รู้? แต่ว่าหนูกลับนับถือความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันของตระกูลนนท์สัจทัศน์จริงๆ เพื่อกิจการที่ยิ่งใหญ่ของตระกูลนนท์สัจทัศน์ ทุกคนต่างก็ดูเหมือนถูกครอบงำไม่สนใจอะไรทั้งนั้น สละทิ้งทุกสิ่งก็ยังคิดว่าไม่เป็นไรใช่ไหม? ดังนั้นในตอนแรกหนูถูกทำหายก็คือสมควร สามารถมีชีวิตมาได้คือหนูดวงแข็งใช่ไหมคะ?”
สมจิตบอกกับตัวเองว่าอย่าโกรธอย่าโมโห แต่ว่าเธอทนไม่ไหว
นี่คือครอบครัวประหลาดอะไรกัน?
ที่ผ่านมาเธอคือธีรยา คือเด็กกำพร้า เธออิจฉาเด็กที่มีพ่อแม่เหล่านั้น อิจฉาที่พวกเขามีคนรักมีคนเอาใจใส่ ต่อมาเป็นทหาร เธอถึงได้รู้ซึ้งอย่างแท้จริงว่าอะไรที่เรียกว่าความรักจากคนในครอบครัว
ยศพงศ์รักและเอ็นดูเธอเหมือนกับหลานสาวแท้ๆ อยู่ที่กองทัพภาคเธอถึงได้รู้สึกถึงอะไรที่เรียกว่าความอบอุ่นจากคนในครอบครัว อะไรที่เรียกว่าพี่น้อง
แต่ว่าตอนนี้เธอก็ถือว่ารู้สถานะของตัวเองแล้ว ถือว่ารู้แล้วว่าตัวเองมาจากที่ไหน กลับไม่มีวินาทีไหนที่เกลียดชังสถานะของตัวเองขนาดนี้มาก่อน
คิดไม่ถึงว่าเธอจะเป็นคนตระกูลนนท์สัจทัศน์！
หากให้เธอเลือก เธอยอมเป็นธีรยาตลอดทั้งชีวิต ก็ไม่ยอมเป็นสมจิตแม้แต่วันเดียว！
