เมื่อนิวราถูกตะคอกใส่ก็รู้สึกงุนงงเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นโสธรโกรธจนหน้าซีด เธอก็ยอมเงียบแต่โดยดี ปล่อยให้โสธรพาวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต
โสธรเองก็ไม่คุ้นชินกับเส้นทางที่นี่ เขารู้แค่ว่าจะพานิวรากลับไปหาพวกรองหัวหน้าไม่ได้ ไม่อย่างนั้นพิกัดตำแหน่งของพวกเขาคงหลุดออกไปแน่ๆ เขาจึงทำได้เพียงพานิวราวิ่งไปทางตรงกันข้าม
นิวราเพิ่งเคยเห็นโสธรเดือดอย่างนี้เป็นครั้งแรก แม้ว่าในเวลาปกติเขาก็ดูดุอยู่แล้ว แต่ก็ยังพอใจดีกับเธออยู่บ้าง แต่อารมณ์เดือดดาลของเขาในตอนนี้ทำเอาเธอเริ่มกลัวขึ้นมา
เสียงสัญญาณเตือนภัย เสียงเฮลิคอปเตอร์ รวมไปถึงเสียงสัญญาณระวังความปลอดภัยอื่นๆดังตามมาจากข้างหลัง
หัวใจของโสธรบีบรัดเข้าหากันแน่น
ที่คนพวกนี้รู้เร็วขนาดนี้ เป็นเพราะว่าคอยประจำการอยู่ที่นี่แล้วงั้นเหรอ? หรือว่าแค่บังเอิญผ่านมาเฉยๆ?
โสธรไม่รู้ กลัวก็แต่ทางพวกรองหัวหน้าจะเดือดร้อน
เขาส่งข้อความไปหารองหัวหน้า ให้พวกเขารีบสลายตัว ทางที่ดีให้หลบหลีกเข้าในไปป่าลึก
สำหรับชาวรัตติกาลแล้วการเข้าไปในป่าลึกไม่ถือว่าเป็นปัญหาใหญ่
การใช้ชีวิตอยู่ในป่าเป็นวิชาบังคับของพวกเขาอยู่แล้ว แต่ถึงอย่างนั้นถ้าไม่หมดทางเลือกจริงๆพวกเขาก็จะไม่ทำอย่างนี้ โสธรคาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกจับได้เร็วขนาดนี้
ในตอนนี้เองเหมือนนิวราจะเพิ่งรู้ตัวว่าทำอะไรผิดพลาดไป เธอจึงเดินตามหลังโสธรไปอย่างระมัดระวัง ไม่ได้ดูทางเลยสักนิด เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะพลาดท่าก้าวลงไปในสระน้ำ โสธรก็รีบจับเธอเอาไว้
“เธอ…….”
ตอนแรกเขาว่าจะด่าสักฉาด แต่เมื่อเห็นสีหน้าสำนึกผิดและโทษตัวเองของนิวรา เขาพลันกลืนคำพูดที่เหลือลงคอ
“ตามฉันมา ไม่ว่าจะไปที่ไหน หรือพบเจอใคร ให้บอกว่าเธอคือน้องสาวของฉัน ได้ยินไหม? เธอชื่อนิวรา！เข้าใจไหม?”
นิวราเงยหน้าพรึบ จากนั้นก็พยักหน้ารัวๆ
“ไม่โกรธฉันแล้วเหรอ?”
นิวราเอ่ยสียงเบา แววตาเคล้าไปด้วยความรู้สึกผิด
เมื่อเห็นเธอมีท่าทางแบบนี้ โสธรจะยังพูดอะไรได้อีก?
“ถ้าโกรธแล้วมีประโยชน์เราก็คงไม่ต้องมาที่นี่หรอก รีบตามฉันมาได้แล้ว”
นิวราพยักหน้า เธอเดินตามหลังโสธรไปอย่างรวดเร็ว ทว่าขาของเธอกลับกะเผลกเล็กน้อย
โสธรจับมือนิวราวิ่งตลอดทาง เมื่อสังเกตเห็นว่านิวราวิ่งตามไม่ทัน จึงรู้สึกแปลกใจ
ตอนฝึกก็ไม่เคยเห็นนิวราอ่อนแอขนาดนี้
เขาหันไปมองเล็กน้อยจึงพบว่าหน้าของนิวราซีดขาวจนดูน่ากลัว มีเหงื่อไหลซึมตามหน้าผาก เสื้อผ้าต่างก็เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ
นี่มันอะไรกัน?
เขาสังเกตอาการอย่างรวดเร็ว จึงพบว่าเท้าของนิวราไปโดนอะไรมาไม่รู้ ถึงได้บวมเปล่งเหมือนหัวไชเท้าขนาดนี้
จู่ๆโสธรก็รู้สึกหงุดหงิด
“เธอโง่เหรอ? เท้าแพลงแล้วทำไมไม่พูด? ถ้าขืนยังวิ่งตามฉันต่อเท้าของเธอได้เน่าแน่รู้ไหม?”
“ไม่เป็นไร ฉันทนได้！”
นิวรานึกถึงทหารที่กำลังตามมาข้างหลัง ก็กัดริมฝีปากเอ่ยพูดอย่างแข็งขัน”
ไม่รู้ทำไม เธอในตอนนี้ทำให้เขานึกถึงนรมน
ถึงแม้หน้าตาจะไม่เหมือนนรมนเลยสักนิด
“ทนได้กับป้าเธอสิ！ขึ้นมา！ฉันแบกเอง！”
โสธรคุกเข่าลง
เมื่อนิวรามองแผ่นหลังกว้างของเขากรอบตาพลันเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำ
“ฉันทนได้！”
“ขึ้นมา！อย่าให้ฉันพูดเป็นครั้งที่สาม！นอกเสียจากว่าเธออยากให้เราสองคนถูกจับ！”
เมื่อนิวราได้ยินแบบนี้ ก็จำต้องกัดฟันปีนขึ้นหลังของโสธร
โสธรแบกนิวราพร้อมลุกขึ้น เมื่อรับรู้ได้ถึงน้ำหนักตัวที่แสนเบาบางของเธอ ในใจก็อดที่จะรู้สึกสงสารไม่ได้
“กอดคอฉันเอาไว้ ฉันต้องเพิ่มความเร็ว อย่าให้หล่นลงไปล่ะ”
“อื้อ”
เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ต้องใกล้ชิดผู้ชายแบบนี้ ใบหน้าของนิวราจึงแดงแปร๊ด จนทำให้หน้าดูมีเลือดฝาดขึ้นมาบ้าง
โสกรแบกเธอตรงเข้าไปในป่า ทหารที่ตามมาด้านหลังไม่ได้ตามมาแล้ว
เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่กลับไปทางเดิมจะดีที่สุด ดีเหมือนกันพวกเขาจะได้มีโอกาสหายใจหายคอบ้าง
โสธรแบกนิวรามาได้ประมาณกิโลกว่าๆก็เจอบึงเล็กๆแห่งหนึ่ง บนผิวน้ำปลุกคุมไปด้วยไอน้ำสีขาวที่กำลังพวยพุ่ง เป็นภาพที่สวยงามมากๆ
แต่เขาก็รู้ว่าความสวยงามมักจะแฝงไปด้วยอันตรายเสมอ โดยเฉพาะในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยแบบนี้
“กลั้นหายใจ！ฉันจะพาเธอออกไป！”
โสธรเอ่ยพูด แต่กลับพบว่าร่างกายของนิวราทิ้งตัวหนัก
เขาเอ่ยเตือนช้าไป
นิวราสลบไปแล้ว！
เพราะสูดดมพิษเข้าไปเหรอ?
โสธรกำลังจะแบกนิวราหนี แต่ไม่รู้ว่ามีอะไรมาเกี่ยวขาไว้ จนร่างกายล้มลงกับพื้น จากนั้นเขาก็หมดสติตามไป
เมื่อทั้งสองหมดสติ ก็มีคนกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวออกมาจากรอบด้าน พวกเขาล้วนแล้วแต่ใส่หน้ากากและชุดทหาร ในมือถือปืนคนละกระบอก พวกเขาใช้ปลายกระบอกปืนเขี่ยโสธรกับ นิวรา เมื่อพบว่าทั้งสองหมดสติไปแล้วจริงๆ ถึงได้พูดขึ้นมาว่า “จับตัวพวกมันกลับไป”
คนอื่นๆจับตัวโสธรกับนิวรากลับไปยังหมู่บ้านที่อยู่ไม่ไกล
ในตอนที่โสธรฟื้นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในน้ำ
ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือถูกขังในกรงที่อยู่ในน้ำ หรือเรียกง่ายๆว่ากรงใต้น้ำนั่นเอง
บริเวณรอบๆเป็นหมู่บ้าน มีทหารรับจ้างเฝ้าอยู่เต็มไปหมด ในมือถือปืนเดินลาดตระเวนและเฝ้ายามอย่างรัดกุม
นิวราล่ะ?
เขาก็นึกว่าจะถูกจับขังอยู่กับนิวราซะอีก แต่ว่าตอนนี้นิวรากลับไม่ได้อยู่ข้างกาย ในใจของเขาเริ่มก่อเกิดความกระวนกระวาย
นิวราเป็นผู้หญิง คงไม่ใช่ว่า….
คิดมาถึงตรงนี้ โสธรก็ร้อนใจขึ้นมาในทันที
เขาเป็นคนพาเธอมา จะให้นิวราถูกคนที่นี่รังแกไม่ได้เด็ดขาด！
โสธรพยายามดิ้นให้หลุด ถึงได้พบว่าเขาถูกมัดมือมัดเท้า ไม่สามารถดิ้นหนีได้เลย
แม้ว่ากรงจะทำมาจากไม้ไผ่ แต่กระนั้นก็ทนทานเป็นอย่างมาก ทำยังไงก็เปิดไม่ออก ยิ่งพยายามเท่าไหร่ก็ยิ่งได้แผล ชั่ววินาทีนั้นเลือดสดพลันไหลลงในน้ำ
ไม่ใกล้ไม่ไกลมีอะไรบางอย่างลอยมาทางนี้อย่างวับๆแวมๆ
โสธรขนลุกไปทั่วทั้งตัว
สัญชาตณาญต่อสิ่งอันตรายกำลังทำงาน
มีอะไรบางอย่างกำลังตรงมาที่เขา！
โสธรไม่กล้าหายใจแรง
ในตอนนี้เองเขาก็เห็นจระเข้พุ่งมาทางเข้าด้วยความรวดเร็ว
เลือด！
เพราะเลือดของเขาล่อมันเข้ามา！
แย่แล้ว！
นี่เป็นครั้งแรกที่โสธรต้องตกอยู่ในสถานการณ์อย่างนี้ จึงงุนงงสับสนไปหมด
ทำยังไงดี?
จระเข้ตรงหน้าเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จนเมื่อจะถึงตรงหน้าเขาจู่ๆมันก็หยุดลง
โสธรถอยหายใจอย่างโล่งอกพร้อมกันนั้นก็นิ่งอึ้งไปเล็กน้อย
นี่มันอะไรกัน?
เขาหรี่ตามองในน้ำ ถึงได้พบว่าข้างๆก็มีกรงอยู่เหมือนกัน และในนั้นก็มีคนอยู่ด้วย
เนื้อตัวของคนคนนั้นเต็มไปด้วยแผล เลือดอาบไปหมด จนมองหน้าไม่ชัด ทว่าในวินาทีที่จระเข้ตัวนั้นพุ่งตัวมาทางโสธรก็ถูกอีกคนจับหางเอาไว้ แล้วถูกลากออกไปข้างหลัง
จากนั้นก็เกิดเสียงสนั่นขึ้นในน้ำ จนคนที่อยู่บนฝั่งสะดุ้ง
“แม่ง ไอ้โง่นั่นหาเรื่องตายหรือไง?”
มีทหารนายหนึ่งเอ่ยพูดอย่างตกใจ อีกคนกลับพูดขึ้นมาว่า “รีบไล่จระเข้ออกไป！ถ้าให้ไอ้นั่นตายล่ะก็ เบื้องบนต้องเอาเราไปเป็นอาหารจระเข้แน่ๆ！”
ขณะที่พูดก็มีคนเข้าไปไล่จระเข้ ในเวลาเดียวกันนั้นผู้ชายที่ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลก็กระชากปืนในมือของทหารพร้อมกับลากลงมาในน้ำ ในตอนนั้นจระเข้ที่หิวโหยก็งับร่างของทหารคนนั้นเข้าไปเต็มคำ
ดวงตาของโสธรเบิกโพลง
เป็นเขาได้ยังไง?
