จันทราเจ็บปวดมากจริงๆ
นี่คือลูกที่เธอตั้งท้องมาเก้าเดือนเองกับมือเลยนะ ทำไมต้องให้ลูกลดศักดิ์ศรีของตัวเองไปขอร้องคนอื่นเพื่อความผิดพลาดในอดีตของพวกเขาด้วยล่ะ?
อีกอย่างพวกเขาก็ไม่ใช่คนที่คู่ควรกับความสดใสของสมจิต ใช้ชีวิตมาหลายปีขนาดนี้ ก็ถือว่าเพียงพอแล้ว
เมื่อคืนตอนที่พายุถามว่าอยากตายไปพร้อมกันหรือเปล่า จันทราก็รู้ว่าพายุได้ตัดสินใจแล้ว
ผู้ชายคนนี้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยความรู้สึกผิดที่ทำลูกหายไป ปัจจุบันเมื่อลูกมีอนาคตที่สดใส เขาจึงดีใจกว่าใครเป็นไหนๆ
เขาพูดว่า ในที่สุดตระกูลนนท์สัจทัศน์ก็มีคนปกติไม่บิดเบี้ยว และยังเป็นลูกสาวของเขา เขาภูมิใจเป็นอย่างมาก
เลือดไหลออกมาจากมุมปากของจันทราเยอะขึ้นเรื่อยๆ เธอเจ็บจังเลย
แต่เมื่อเห็นสมจิตร้องไห้เหมือนเด็กคนหนึ่ง เธอก็ยิ่งเจ็บมากกว่า
“ไม่ร้อง สมจิต อย่าร้อง！ปล่อยให้พ่อกับแม่ไปอย่างสบายใจเถอะนะ พ่อแกบอกว่าแกมีแฟนอยู่แล้วนี่? ฉันกับพ่อแกไม่เหมาะที่จะถูกเรียกว่าพ่อแม่หรอก และไม่มีสิทธื์มาเจอแกด้วยซ้ำ แกเองก็รู้อยู่แก่ใจ พ่อแกทิ้งเงินจำนวนหนึ่งไว้ให้แกในนามของคนอื่น ถ้าในอนาคตแกถูกผู้ชายทำไม่ดีใส่ แกก็แค่หย่า เงินก้อนนั้นสามารถทำให้แกมีกินมีใช้ไปทั้งชีวิตเลยล่ะ”
“ไม่เอา！ฉันต้องการแค่พ่อกับแม่！แม่ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ฉันจะพาแม่ไปโรงพยาบาล!”
สมจิตออกแรงแบกจันทราขึ้นมา
เธอในตอนนี้กำลังร้อนรนเป็นอย่างมาก
หมออยู่ไหน?
จริงๆแล้วเมื่อไม่กี่วันก่อนสมจิตแอบปิดที่นี่เพราะมีการระบาดของไวรัส ในตอนนี้เธอกำลังแบกจันทราวิ่งออกไปข้างนอกอย่างไร้สติ แต่ในขณะนั้นก็มีใครคนหนึ่งพุ่งเข้ามากอด
อ้อมกอดนี้ดูคุ้นเคยและอบอุ่นเป็นอย่างมาก แต่ชั่วขณะนั้นสมจิตยังไม่ได้รู้ตัว
“สมจิต คุณร้องไห้เหรอ?”
เสียงคุ้นหูทำให้สมจิตเงยหน้าพรึบ จึงพบว่าเป็นใบหน้าแสนคุ้นเคยของชัยยศที่อยู่ตรงหน้า
เธอเหมือนหาที่พึ่งสุดท้ายเจอรีบจับมือชัยยศเอาไว้แล้วพูดว่า “ช่วยเธอด้วย！ช่วยแม่ฉันที！ชัยยศ คุณช่วยแม่ฉันทีนะ”
เป็นครั้งแรกที่ชัยยศเห็นสมจิตลนลานทำตัวไม่ถูกแบบนี้
เขามองไปยังจันทรา ในใจรู้ว่าคนคนนี้คงไม่รอดแล้ว แต่เขาก็ทนมองแววตาสิ้นหวังของสมจิตไม่ได้ จึงหันไปบอกคนข้างหลังว่า “รีบไปพาหมอมา เร็วเข้า！”
สมจิตไม่รู้ว่าชัยยศมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ตอนนี้ในหัวของเธอมันวุ่นวายไปหมด
เธอจะให้แม่ตายไม่ได้！
ตอนนี้พ่อคงระเบิดตัวตายไปแล้วใช่ไหม?
เมื่อสักครู่คือครั้งสุดท้ายที่เธอกับพ่อได้เจอกันสินะ?
ทำไมเป็นอย่างนี้?
ตอนนี้แม้แต่แม่ก็…..
เมื่อนึกถึงหลายวันที่ผ่านมาที่พ่อแม่คอยตามใจและทำดีกับเธอ สมจิตก็ยิ่งร้องไห้โฮออกมา
เธอไม่ได้ตั้งใจต่อต้าน
เธอแค่ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร
ต้องเผชิญหน้ากับพวกเขายังไง
สมจิตจับมือของจันทราเอาไว้แน่น “แม่ แม่ห้ามตายนะ ถ้าแม่ตาย ฉันไม่ให้อภัยพ่อกับแม่แน่！แล้วก็จะเกลียดพ่อกับแม่ไปตลอดชีวิตด้วย！ตอนนั้นพ่อแม่ทิ้งฉัน ปล่อยให้ฉันลำบากมาตั้งเท่าไหร่ คิดว่าช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันแค่ไม่กี่วันฉันจะอภัยให้เหรอ? โลกนี้ใครจะไปใจดีขนาดนั้น? แม่กับพ่อคิดว่าถ้าตัวเองตายไปแล้วฉันจะมีความสุขเหรอ? ฉันไม่ได้อยากให้พ่อแม่ชดใช้ให้แบบนี้！ฉันอยากให้พ่อกับแม่มีชีวิตอยู่！”
เมื่อชัยยศเห็นท่าทางของสมจิตในตอนนี้ก็เจ็บปวดหัวใจเป็นอย่างมาก เขาไม่เคยรู้เลยว่าสมจิตจะแตกสลายได้ขนาดนี้
เขาอยากปลอบใจเธอ แต่ก็ไม่รู้ว่าควรเริ่มจากตรงไหน ทว่าในตอนนี้เองจันทรากลับจับมือของชัยยศเอาไว้
เธอมีเวลาไม่มากแล้ว
“แกคงเป็นแฟนของสมจิตสินะ?”
“ใช่ครับ คุณป้า”
ดวงตาของชัยยศในตอนนี้เริ่มแดงก่ำ
แม้ว่าคนตระกูลนนท์สัจทัศน์จะน่าเกลียดชัง แต่พอเห็นสภาพของสมจิตแบบนี้ เขาจึงต้องวางอคติที่มีต่อตระกูลนนท์สัจทัศน์ลงและพูดคุยกับเธอ
จันทรามองมาที่ชัยยศ เด็กหนุ่มคนนี้หน้าตาดูมีชีวิตชีวา แต่ก็ดีสำหรับสมจิตแล้วล่ะ
“ตอนที่สมจิตยังเด็กเธอลำบากมาเยอะ พวกฉันไม่ได้ทำหน้าที่พ่อแม่อยู่ข้างเธอตั้งแต่เริ่มแรก แกคงชอบสมจิตใช่ไหม? ป้าอยากขอร้องแก ช่วยดีกับสมจิตของป้าหน่อยนะ จริงๆแล้วเธอคือเด็กคนหนึ่งที่โหยหาความรัก เธออาจจะดูเย็นชาไปบ้าง แต่ลึกในใจแล้วเธอต้องการความรักมากกว่าใครเป็นไหนๆเลยล่ะ ถ้าวันใดวันหนึ่งแกหมดรักเธอ ได้โปรดอย่าทำร้ายเธอ ให้บอกเธอตรงๆ จากนิสัยเย่อหยิ่งของเธอแล้ว เธอไม่มีทางตามตอแยแกแน่นอน ถ้าพวกป้ายังอยู่ พวกป้าอาจจะขอให้แกคืนเธอให้พวกป้า แต่พวกป้าทำบาปกรรมเอาไว้เยอะ ไม่สามารถเป็นที่หลบภัยให้สมจิตได้ แกจึงเป็นที่หลบภัยเพียงหนึ่งเดียวของเธอ ถ้าหากวันใดไม่รักเธอแล้ว ได้โปรดช่วยหาที่พักพิงให้เธอได้ไหม?”
สมจิตสะอื้นไห้ไม่เป็นภาษา
“ฉันไม่ได้อยากให้แม่ทำเพื่อฉันแบบนี้！ไม่ต้องการ！แม่หยุดพูดได้แล้ว เก็บแรงเอาไว้ แม่จะต้องไม่เป็นอะไร ต้องไม่เป็นอะไร！”
ทว่าจันทรากลับมองข้ามสมจิตโดยสิ้นเชิง หันมาจ้องมองชัยยศแน่นิ่ง เพื่อให้เขารับปาก
บางทีในสายตาคนนอก ในสายตาคนทั้งประเทศ อาจจะมองว่าตระกูลนนท์สัจทัศน์ทำเรื่องผิดบาปเอาไว้มาก ตายไปก็ชดใช้ความผิดไม่หมด แต่ตอนนี้ในสายตาของชัยยศ จันทราก็คือแม่ผู้บริสุทธิ์คนหนึ่ง
แม่ธรรมดาๆคนหนึ่งที่รักลูก
“ผมรับปาก และผมขอสาบานด้วยชีวิต ผมจะรักเธอตลอดไป ต่อให้วันใดวันหนึ่งเราเดินต่อไปไม่ได้จริงๆ ผมก็จะดูแลเธอในฐานะคนใกล้ชิด ชัยยศ สงคานนท์คนนี้จะเป็นที่หลับภัยให้สมจิตตลอดชีวิต！ต่อให้รักหรือไม่รัก เพราะเธอสมควรได้รับการปกป้อง！”
คำพูดของชัยยศทำให้จันทรายิ้มออกมาอย่างอุ่นใจ
แววตาของเธอเริ่มเลื่อนลอย ไม่รู้ว่ามองไปยังทิศทางใด จากนั้นก็เอ่ยพูดอย่างเนิบนาบว่า “สมจิต พ่อมารับแม่แล้ว จริงๆแล้วชีวิตของแม่ในชาตินี้โชคดีมาก คนอื่นต่างก็พูดว่าคนตระกูลนนท์สัจทัศน์ทำเรื่องผิดบาปมหันต์มากมาย แต่แม่รู้ว่าแม่คือสิ่งยึดเหนี่ยวของพ่อเขา ถ้าไม่มีแม่ พ่อก็คงเดียวดาย อย่าโกรธที่แม่ทิ้งแกไปเลยนะ แกโตแล้ว คนที่ต้องอยู่ข้างๆแกคือคู่ชีวิตของแก พ่อกับแม่ต้องไปแล้ว เส้นทางหลังจากนี้แกคงต้องพึ่งตัวเองแล้วล่ะ หวังว่าชาติหน้าเราจะยังมีวาสนาร่วมกันอีกนะ”
พูดจบ จันทราก็หลับตาลง พร้อมกับแขนที่หล่นลงข้างตัวอย่างไร้เรี่ยวแรง
“ฉันไม่ต้องการชาติหน้า ฉันต้องการชาตินี้！แม่ อย่าทำอย่างนี้！ตื่นขึ้นมาสิ！”
สมจิตร้องไห้ออกมาปานจะขาดใจ
ดวงตาของชัยยศเองก็บวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก
“สมจิต คุณป้าไปสบายแล้ว”
“อ๊าก！”
สมจิตทรุดนั่งร้องไห้ปานใจจะขาดอยู่ข้างๆจันทรา ชัยยศกอดเธอเอาไว้แน่น เจ็บปวดหัวใจเป็นอย่างมาก
จนในที่สุดเธอก็ร้องไห้จนสลบไป
ชัยยศโบกมือ คนที่พามาด้วยรีบเข้ามาจัดการตรงนี้อย่างรวดเร็ว ทั้งยังต่อสายไปยังในประเทศเป็นอันดับแรก
ตระกูลนนท์สัจทัศน์ที่ก้าวกระโดดมาหลายปีในที่สุดก็ดับสลายลง
แต่หัวใจของชัยยศพลันหนักอึ้ง
เพราะสมจิตมีไข้ซะแล้ว
เธอถูกตรวจจึงพบว่ามีเชื้อไวรัสอยู่ในร่างกาย ต้องทำการกักตัวรักษา ทว่าสภาพจิตใจของสมจิตในตอนนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก
ตั้งแต่ที่เธอฟื้นขึ้นมาก็เอาแต่นั่งน้ำตาไหลเหม่อลอยอยู่ตรงนั้น มองไปยังทิศทางที่พายุกับจันทราจากไปไม่ยอมกินข้าวปลาอาหาร ไม่พูดไม่จา เหมือนเป็นแค่ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบตัวหนึ่ง
สมจิตผู้เย่อหยิ่งจอมเย็นชาหายไปแล้ว
ในตอนนี้เองลูกน้องก็เดินโทรศัพท์เข้ามาหา
“ประธานชัยยศ คุณชายธเนศพลมีคำสั่งมาว่าให้คุณสมจิตกักตัวอยู่ที่นี่ไปก่อน แล้วค่อยกลับไปรักษาตัวที่ประเทศ”
“งั้นฝากแจ้งประธานบุริศร์หน่อยนะ ว่าฉันขอลาพักร้อน”
พูดจบชัยยศก็เดินเข้ามาในห้องของสมจิต
ในเมื่อเธอไม่อยากออกมา เขาก็จะเข้าไปอยู่กับเธอเอง ถ้าเธออดอาหารเขาก็จะทำด้วย เขาว่าจะลดน้ำหนักพอดีเลย เขาไม่เชื่อหรอก ว่าเขาจะดึงสมจิตออกมาไม่ได้！
