บุริศร์กับนรมนพักอยู่ที่โรงแรมของตนเอง กำลังรับประทานอาหาร กานต์มาถึงด้านหน้าของพวกเขาอย่างกะทันหันราวกับตกลงมาจากฟ้าก็ไม่ปาน ดึงเก้าอี้ออก จากนั้นนั่งลงหยิบอุปกรณ์รับประทานอาหารขึ้นมากินข้าว
ท่าทีที่ราวกับด้านข้างไม่มีคนอยู่นี้ทำให้บุริศร์มองจนคิ้วขมวดชนกัน
“แกไม่ใช่กำลังกักตัวตรวจสอบ?”
นรมนได้ยินน้ำเสียงของบุริศร์ผิดไป เตะลูกชายไปหนึ่งทีที่ใต้โต๊ะ จากนั้นก็ได้ยินกานต์เอ่ยขึ้นอย่างราบเรียบ “แม่ แม่เตะโดนผมแล้ว”
นรมนเก้อเขินขึ้นมาในทันที
บุริศร์เห็นภรรยาเช่นนี้ ก็รีบเอ่ยขึ้นว่า “ที่แม่เตะก็คือแก โตขนาดนี้แล้ว มีแฟนก็แล้ว ยังกลับมากินฟรีดื่มฟรี แกไม่อาย?”
“ผมยังไม่ได้แต่งงานนะ พ่อ นี่พ่อก็เริ่มรังเกียจผมแล้ว? อีกอย่างสองสามปีนี้ผมก็ไม่ได้กินข้าวบ้านเท่าไรนะ?”
คำพูดนี้ของกานต์พูดจนบุริศร์รู้สึกกลัดกลุ้มขึ้นมาในทันที
“แกรบกวนฉันกับแม่แกกินข้าวแล้ว”
“พ่อพูดมาตรงๆว่าผมรบกวนโลกที่มีแต่เราสองคนของพวกพ่อก็จบแล้ว”
คำพูดของกานต์ทำให้สีหน้าของบุริศร์หนักอึ้งลงหลายระดับอีกครั้ง
“ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนแกค่อนข้างเยือกเย็น”
“คนเปลี่ยนกันได้ อีกทั้งผมคิดว่าจะกลับมากินสมบัติเก่าแล้ว”
อยู่ๆได้ยินกานต์พูดเช่นนี้ นรมนสนใจขึ้นมาในทันที
“แกจะออกแล้ว?”
“จะเป็นไปได้ยังไง？ความคิดของมัน เติบโตอยู่ในกองทัพภาคตลอดชีวิตผมยังเชื่อ”
บุริศร์เอ่ยปากขึ้นมา
กานต์วางตะเกียบลง เอ่ยอย่างจริงจังเต็มที่ “พ่อ ที่แม่พูดไม่ผิด ผมอาจจะออกแล้วจริงๆ”
“หมายความว่าอะไร?”
บุริศร์ชะงักเล็กน้อย
กานต์เอ่ยขึ้นอย่างนิ่งเฉย “ไม่มีอะไร ความทะเยอทะยานกับความฝันยังคงมีอยู่ เพียงแต่ถอดทิ้งความวัยรุ่นเลือดร้อนไป ผมคิดไตร่ตรองมากขึ้นแล้วก็เท่านั้นเอง ยิ่งไปกว่านั้นตำแหน่งงานของผมในตอนนี้อันตรายเป็นพิเศษ หากอนาคตสร้างครอบครัวล่ะก็ ไม่ดีต่อภรรยาและลูก ผมก็เห็นพ่อกับแม่เดินมาตั้งแต่เด็ก ความรับผิดชอบในหน้าที่ของทหารคือปกป้องบ้านเมือง แต่หากกลายเป็นสามีและพ่อแล้ว ผมอาจจะไม่ค่อยอยากจะแบ่งใจไปนอกเหนือครอบครัวมากนัก ถึงอย่างไรหลายปีมานี้ ตำแหน่งงานที่ควรจะเต็มที่ผมก็เต็มที่แล้ว ไม่รู้สึกละอายใจ”
ดวงตาของนรมนเปล่งประกายขึ้นมาในชั่วพริบตา
“เป็นพ่อ? ไอราท้องแล้ว?”
มุมปากของกานต์กระตุกขึ้นในทันที
“แม่ จุดสนใจของแม่นี่เป็นปกติหน่อยได้ไหม? ผมกับเธอเพิ่งเป็นแฟนกัน แม่คิดว่าจะไวขนาดนั้นได้หรอ?”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? ไอราจีบแกมาตั้งยี่สิบปีแล้ว”
ดวงตาของกานต์หรี่ลงเล็กน้อย เอ่ยขึ้นเบาๆว่า “นั่นสิ ยี่สิบปีแล้ว ฉะนั้นเธอไม่มีทางทำร้ายผมโดยเด็ดขาด”
“อะไร？”
นรมนฟังไม่ค่อยชัด ถามออกไปตรงๆหนึ่งประโยค
“ไม่มีอะไรครับ”
กานต์ยิ้มอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร จากนั้นกินข้าวต่อ สายตาของบุริศร์กลับสะท้อนขึ้นมา
เจ้าเด็กบ้านี่กับไอราเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วหรอ?
“กลับมาคราวนี้มีเรื่องจะขอร้องพวกเราใช่หรือเปล่า?”
คำพูดนี้ของบุริศร์พูดออกไป นรมนชะงักขึ้นมาอีกครั้ง และกานต์อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเล็กน้อย
มีพ่อที่เป็นทหารแย่มากจริงๆ แม้แต่อ้อมค้อมหน่อยก็ยังไม่เป็น
“ใช่ ผมอยากใช้คนของตระกูลโตเล็กจัดการเรื่องส่วนตัวหน่อย”
บุริศร์กับนรมนอดไม่ได้ที่จะนิ่งอึ้งไป
เรื่องส่วนตัว?
หลายปีมานี้กานต์ทำหลายเรื่องมาก ไม่มีเพียงอย่างเดียวคือเรื่องส่วนตัว ตอนนี้พอเด็กคนนี้พูดว่าเรื่องส่วนตัว ทั้งสองคนคิดถึงไอราพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
บุริศร์วางตะเกียบลง มองดูกานต์พร้อมกับเอ่ยขึ้นด้วยความจริงจัง “แกคงจะรู้ ต้องการใช้คนของตระกูลโตเล็กมีเพียงสถานะเดียวถึงจะสามารถทำได้ นั่นก็คือเป็นผู้นำตระกูลของตระกูลโตเล็ก ตอนนี้แกคิดดีแล้วจริงๆว่าจะถอดเครื่องแบบทหาร ย้ายเข้าสู่ธุรกิจเป็นผู้นำตระกูลโตเล็ก?”
“ครับ ผมคิดดีแล้ว”
กานต์จ้องมองบุริศร์ด้วยสายตาที่เป็นประกาย
“ไม่เสียใจในภายหลัง?”
“ไม่เสียใจ”
ท่าทางของกานต์ในตอนนี้ก็เหมือนกับท่าทางที่บอกว่าจะเป็นทหารในตอนแรก
น้อยมากที่จะมีคนทำได้ถึงจุดนี้
คนจำนวนมากลำบากอยู่กองทัพภาคทั้งชีวิต ก็เพื่อได้รับผลสัมฤทธิ์ที่สูงสุด แต่กานต์ทำได้แล้ว กลับสละทิ้งอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย
วินาทีนี้บุริศร์ถึงได้เผยรอยยิ้มที่ปลื้มใจออกมา
“ดี ในเมื่อแกตัดสินใจดีแล้ว งั้นก็ตั้งใจเตรียมตัวรับช่วงต่อกิจการของตระกูลโตเล็กให้ดี ที่ฉันพูดคือกิจการในด้านต่างๆ”
“ผมทราบแล้ว แต่ว่าตอนนี้ผมอยากไปทะเลหลวงสักรอบ ทางนั้นก็คงจะมีกิจการของพวกเราตระกูลโตเล็กล่ะมั้ง?”
นี่กานต์ถึงได้พูดวัตถุประสงค์ที่แท้จริงของตัวเองออกมา
บุริศร์ก็ไม่ได้ถามอะไร นำแหวนนิ้วก้อยที่อยู่บนมือมอบให้กับเขา จากนั้นเอ่ยขึ้นอย่างราบเรียบว่า “มี แกรับช่วงต่อกิจการของตระกูลโตเล็กต้องมีผู้ช่วย ผู้ช่วยข้างกายของฉันแกก็รู้ คืออาชัยยศของแก แต่ว่าชัยยศได้เอ่ยออกมาหลายครั้งแล้วว่าจะเกษียณแล้ว ฉะนั้นก่อนที่แกจะไปจากที่นี่ต้องหาผู้ช่วยสักคนให้แก หรือจะบอกว่าเป็นบัดดี้ คนๆนั้นจะเป็นพี่น้องกับแกหลังจากที่แกเข้าสู่ตระกูลโตเล็ก”
“ได้ อีกสักครู่ผมไปเลือกมาคนหนึ่ง”
กานต์ไม่คัดค้านอะไรต่อเรื่องนี้
นรมนกลับค่อยข้างที่จะหนักอกหนักใจ
เธอไม่ได้ใจกว้างขนาดนั้นเหมือนบุริศร์ ตอนที่ลูกชายจะเข้าร่วมกองทัพในตอนแรก เธอรู้สึกได้ด้วยใจจริงว่าลูกชายชอบสีเขียวทหารชุดนั้น ทว่าตอนที่ถอดออกตอนนี้ก็สบายใจขนาดนี้อีก เธอมักจะรู้สึกว่าตรงกลางระหว่างนี้มีเรื่องอะไรอยู่
“กานต์ เกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วใช่หรือเปล่า? เรื่องที่แกจะปลดประจำการพูดกับธเนศพลแล้วหรือยัง?”
“พูดแล้ว น้าพลไม่ตอบตกลง แต่ว่าผมดำเนินการยื่นคำร้องเปลี่ยนสายงานตามลำดับขั้นตอน จะเร็วจะช้าก็จะไปถึงเขาที่นั่น อีกทั้งเรื่องต่างๆที่อยู่ข้างกายผมก็ได้จัดการลงไปแล้ว มอบหมายงานเอาไว้เรียบร้อยแล้ว”
ได้ยินกานต์พูดขนาดนี้ นรมนแม้ว่าจะยังมีข้อสงสัย แต่ว่าก็ไม่กล้าที่จะถามอีก
กานต์กินข้าวหนึ่งมื้อกับบุริศร์และนรมน จากนั้นลุกขึ้นไปห้องของตัวเอง แล้ววิดีโอคอลไปหานะโม
นะโมยังกำลังคิดเรื่องเมื่อตอนกลางวัน ตอนที่ได้รับวิดีโอคอลจากกานต์ค่อนข้างทำตัวไม่ถูก
“เฮีย วันนี้คือฉันที่ไม่ดี ฉัน…”
“วันนี้ฉันหาแกไม่ใช่เพราะเรื่องส่วนตัว คือเรื่องงาน”
พอนะโมได้ฟังก็ยืดตัวขึ้นในทันที ท่าทีจริงจัง
“ครับ รับรองภารกิจสำเร็จ！”
ความจริงจังของนะโมทำให้กานต์ทอดถอนหายใจ เผลอแวบเดียวสองพี่น้องได้อยู่ที่กองทัพภาคมาจะยี่สิบปีแล้ว
เขาเข้าร่วมกองทัพตอนอายุยังน้อยพร้อมกันกับนะโม เดิมนีกว่าจะเป็นพี่น้องกันตลอดชีวิต จะเดินไปในเส้นทางเดียวกันตลอดทั้งชีวิต ทว่าเวลานี้เขาถึงได้รู้ว่าความคิดที่เป็นวัยรุ่นเลือดร้อนในตอนแรกเด็กขนาดไหน
ที่แท้คนทุกคนต่างก็จะเดินไปทางชีวิตของตนเอง ที่แท้บนเส้นทางนี้ยังมีทางแยกมากมาย และเขากับนะโมสุดท้ายก็ไม่สามารถเดินหน้าไปด้วยกันได้อีกแล้ว
เขากานต์จะมีสนามรบใหม่ มีบัดดี้ใหม่
“นะโม”
“ครับ！”
นะโมกำลังรอกานต์ออกคำสั่งอย่างใจจดใจจ่อ อยู่ๆได้ยินกานต์ขานตนเองเช่นนี้ อดไม่ได้ที่จะตอบรับไปหนึ่งคำ จากนั้นมองเขาด้วยความสงสัย คำถามเต็มใบหน้า
กานต์ยกมุมริมฝีปากขึ้นมาอย่างกะทันหันหัวเราะเล็กน้อยพร้อมกับเอ่ย “ต่อไปดีๆนะ รอแกนั่งตำแหน่งผู้บัญชาการทหารบกแล้ว อย่าลืมเลี้ยงเหล้าฉัน”
“นั่นแน่นอน หากฉันเป็นผู้บัญชาการทหารบกแล้วแล้ว เฮียก็ต้องเป็นนายพลแล้วอย่างแน่นอน”
กานต์ไม่ได้พูดอะไรสำหรับเรื่องนี้ แต่นำรหัสภารกิจของก่อนหน้านี้และหลังจากนี้บอกกับนะโมแทน ทำให้นะโมสงสัยขึ้นมาในทันที
“เฮีย นี่คือรหัสส่วนตัวของเฮีย เฮียให้ฉันทำไมน่ะ?”
