บทที่ 1776 ปล่อยไปก็ไม่มีแล้ว
คิดถึงเรื่องนี้ทีไร ไอราก็ลังเลทุกที
เธอรู้ดีกว่าใครว่าระยะนี้กานต์กำลังตามหาว่าใครเป็นคนบริจาคไตให้เขา ถ้าไม่ใช่เพราะปูมหลังของตัวตนเธอ บางทีคงถูกกานต์ตรวจสอบเจอตั้งนานแล้วก็ได้
ตอนนี้ต้องบอกความจริงกานต์แล้วจริงๆเหรอ?
ต้องบอกให้เขารู้ว่าเขาเป็นหนี้ไตเธออยู่ใช่ไหม?
ไอรายิ้มออกมาอย่างขมขื่น
เรื่องที่เธอชอบกานต์ทุกคนต่างก็รู้กันดี แต่กานต์ชอบเธอจริงๆหรือเปล่า เอาตามตรงเธอก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่เลย
บางทีที่เขารับรักเธออาจเป็นเพราะเธอตามตื๊อเขามานานก็ได้ ความสัมพันธ์ของสองตระกูลก็ไม่เลว ดังนั้นเขาจึงอาจจะฝืนใจตอบตกลงหรือเปล่า?
ไอราที่ไม่เคยกลัวฟ้ากลัวดิน รู้สึกหวาดหวั่นและไม่ไว้ใจในความรู้สึกเป็นครั้งแรก
เมื่อก่อนเธอเอาแต่กลัดกลุ้มที่กานต์ไม่ตอบรับความรู้สึกของเธอ แต่ในตอนนี้พอเขากลายมาเป็นแฟนเธอแล้วเธอก็ยังกลัดกลุ้มอยู่ดี
เธออยากให้กานต์ชอบเธอเพราะความรู้สึกเพียวๆ ไม่ใช่เพราะมีบุญคุณอย่างอื่นมาปน เพราะไอรารู้ว่าถ้าเมื่อใดที่กานต์รู้ว่าเขาเป็นหนี้ไตเธอล่ะก็ กานต์ก็จะดีกับเธอมากกว่าเดิมหลายเท่า ถึงขั้นที่ว่าถ้าเธออยากได้ดวงจันทร์บนฟ้าเขาก็จะหามาให้ แต่ว่าแบบนั้นมันไม่ใช่ความรักที่ไอราต้องการ
เธอต้องการความรักที่เสมอภาค ที่ต่างคนต่างเป็นผู้ให้ซึ่งกันและกัน
ดังนั้นสุดท้ายก็ไม่ควรบอกความจริงกับเขาใช่ไหม?
แต่ถ้าไม่บอกความจริง ก็ต้องใช้คำโกหกสารพัดมาปิดบัง ซึ่งมันไม่ใช่นิสัยของไอราเลยสักนิด
เธอเริ่มรู้สึกลำบากใจจริงๆแล้วสิ
หลังจากกานต์ดูบิลต่างๆเสร็จก็รู้สึกปวดตา ตอนนี้เองถึงเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าไอรายังอยู่ในห้องน้ำ
อย่าบอกนะว่ายัยนั่นไม่รู้ว่าจะพูดกับเขายังไง เลยคิดที่จะขังตัวเองเอาไว้ในห้องน้ำน่ะ?
กานต์ลุกออกจากเก้าอี้ เดินไม่กี่ก้าวมาหยุดหน้าห้องน้ำ เคาะประตูแล้วเอ่ยถามว่า “ไอรา ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
“ห๊ะ? ฉันไม่เป็นไร”
ในตอนนี้เองไอราถึงได้พบว่าเวลาผ่านไปนานแล้ว
ช่างเถอะ เป็นวาสนาไม่ใช่คราวเคราะห์ หรือต่อให้เป็นคราวเคราะห์ก็คงหนีไม่พ้นแล้ว
เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เปิดประตูออกราวกับกำลังจะไปขึ้นเขียง
ขณะที่กำลังมึนงงก็ได้ยินกานต์เอ่ยถามเสียงเบาว่า “สบายไหม?”
ไอราเขินจนอ้าปากไม่ออก ในหัวชุลมุนวุ่นวายไปหมด
กานต์ยิ้มออกมา แล้วพูดว่า “รู้จักกับสายฟ้ายังไง?”
“ปีก่อนนายได้รับบาดเจ็บ ฉันเข้าไปหาไม่ได้ และเขาเป็นคนช่วยฉันเข้าไป”
ไอราพูดออกมาอย่างไม่รู้ตัว หลังจากพูดออกไปถึงได้สติกลับมา
เธอผลักกานต์ออกด้วยสีหน้าท่าทางอึดอัด
กานต์ไม่รู้สึกว่ามีอะไรแปลกตรงไหน
ทำให้ไอราปิดบังไม่ยอมพูดมันออกมาได้นานขนาดนี้ ต้องเกี่ยวกับเขาแน่ๆ
คนอย่างไอรา เฉยชากับทุกคน แต่กลับมอบความเป็นมิตรความเป็นห่วงและความคิดถึงให้กานต์คนนี้แค่คนเดียว
ดังนั้นแม้ว่ากานต์จะพอเดาได้ แต่ก็คิดไม่ถึงอยู่ดีว่าการรู้จักกันครั้งแรกของเธอกับสายฟ้า จะเป็นเพราะการบาดเจ็บของเขาเมื่อปีก่อน
ดวงตาของกานต์ทอแววซับซ้อน
ไอรากัดริมฝีปาก เอ่ยพูดอย่างกรุ่นโกรธว่า “กานต์ ปกติเวลานายจับผิดผู้ร้ายนายทำอย่างนี้ตลอดเลยเหรอ?”
“ไม่ใช่ ปกติฉันจะซ้อมให้ถึงปางตายก่อนแล้วค่อยให้พูด”
กานต์ลุกขึ้นมาจากพื้น เอาแต่นอนอยู่บนพื้นกระเบื้องก็หนาวเป็นเหมือนกันนะ
คราวนี้ไอราไม่ได้ช่วยดึงเขา แต่กลับเดินออกไปจากห้องน้ำอย่างกระฟัดกระเฟียด
กานต์รู้ว่าเธอกำลังโกรธ จึงเดินตามออกไป แล้วกอดเธอเอาไว้จากด้านหลัง เอ่ยพูดเสียงเบาว่า “โกรธเหรอ?”
“นายคิดว่าไงล่ะ? ฉันก็บอกแล้วว่าฉันจะพูดเอง นายก็ยังจะจี้ถามฉันอยู่ได้”
“ที่ฉันทำคือการจี้ถามเหรอ? เหมือนเธอจะเข้าใจคำว่าจี้ถามผิดไปนะ”
เมื่อเห็นกานต์พูดออกมาอย่างมั่นใจ ไอราก็เตรียมจะหันหลังเดินจากไป แต่กลับถูกกานต์กักตัวเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
“นายปล่อยฉันนะ!”
“ไม่ปล่อย! กว่าจะหาแฟนได้ ปล่อยไปก็ไม่มีแล้วน่ะสิ”
ไอรายิ้มเหี้ยมออกมา
“อะไรคือกว่าจะหาได้? ยังมีชมพูรอนายอยู่ทั้งคนนะ”
“หึงเหรอ? ทำไมฉันได้กลิ่นหึงหึ่งเลยล่ะ?”
มุมปากของกานต์ยกขึ้นเล็กน้อย ท่าทางอวดดีนั่นก็ยิ่งทำให้ไอราโมโหจนต้องยกเท้ากระทืบเขา
“อวดดีนักใช่ไหม? วันหลังเดี๋ยวฉันให้นายได้ลองหึงดูบ้าง”
“เธอกล้าเหรอ!”
“ก็ลองดู”
ทั้งๆที่บรรยากาศระหว่างทั้งสองคนควรจะหวานแหวว แต่ว่าในตอนนี้กลับวางท่าใส่กันซะอย่างนั้น
“กลับคำที่เพิ่งพูดออกมาเมื่อกี้ซะ”
สีหน้าของกานต์เริ่มดูไม่ได้
“ไม่!”
อันที่จริงไอราก็รู้สึกว่าไม่น่าพูดอย่างนั้นเลย แต่พอได้ยินคำพูดไร้เหตุผลของกานต์ ก็อดที่จะโต้กลับกลับไปไม่ได้
สีหน้าของกานต์ดำทะมึนเหมือนรอยไหม้ก้นหม้อ
ทั้งสองมองกันอยู่อย่างนั้น ราวกับกำลังรอดูว่าใครจะเป็นฝ่ายก้มหน้าก่อน
ในที่สุดไอราก็ทนไม่ไหว กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับได้ยินกานต์พูดออกมาเสียก่อนว่า “ขอโทษ เมื่อกี้ฉันผิดเอง ครั้งหน้าจะไม่ทำอีกแล้ว”
เอ๋?
ไอรานิ่งอึ้งในทันที
คนเย่อหยิ่งอย่างกานต์ขอโทษเธองั้นเหรอ?
จู่ๆเธอก็รู้สึกเหมือนตัวเองหูฝาดไปเอง
