การหลบหนีใต้ทะเล
เต่าหนามแหลมยักษ์กำลังว่ายลึกลงไปในท้องทะเล ซึ่งหานเซิ่นก็ยังคงเกาะหลังของมันเอาไว้แน่นและใช้ร่างกายที่ใหญ่โตของมันเพื่อหลีกเลี่ยงแรงระเบิด และเมื่อออกนอกระยะของแรงสั่นสะเทือนแล้ว เขาก็ปล่อยมือออกจากหลังของเต่า เขามองไปรอบๆและสังเกตเห็นเต่าหนามแหลมหลายตัวกำลังว่ายลึกลงไปในทะเล
หานเซิ่นไม่กล้าจะว่ายลงไปลึกเกินไป ถึงเขาจะต้องการหลีกเลี่ยงแรงสั่นสะเทือนที่เกิดขึ้น แต่เขาก็กลัวว่าถ้าลงไปลึกมากๆ เขาอาจจะไปเจอกับซีโน่เจเนอิคที่น่ากลัวที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ทะเลลึก ดังนั้นเขาจึงไม่ดำลึกลงไปอีก
ในขณะที่หานเซิ่นลอยตัวอยู่ในทะเลนั้น เขาก็สังเกตเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยว่ายเข้ามา เธอก็คือซิวซือที่เป็นชาวกาน่า แต่เธอดูแตกต่างจากกาน่าที่หานเซิ่นรู้จัก
หานเซิ่นขมวดคิ้ว แต่เขาไม่ได้ว่ายหนีไป การไปข้างบนจะนำเขากลับไปสู่การต่อสู้ของรูปปั้นเต่าทะเลและเทพเจ้ามังกร ดังนั้นการรอคอยอยู่ที่นี่จึงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด
“เจ้าชื่อว่าซานมู่สินะ?” ซิวซือว่ายเข้ามาข้างๆหานเซิ่นและถาม
“เจ้าต้องการอะไร?” หานเซิ่นพูดขณะที่สังเกตซิวซืออย่างระมัดระวัง
ซิวซือยิ้ม “มันเป็นอะไรที่หาได้ยากที่จะได้พบกับคริสตัลไลเซอร์ในที่แบบนี้ ข้าได้ยินมาว่าราชินีแห่งมีดของรีเบทมีลูกศิษย์ชาวคริสตัลไลเซอร์อยู่คนหนึ่ง ชื่อของเขาคือหานเซิ่น เจ้ารู้จักเขาไหม?”
หานเซิ่นตกใจเล็กน้อย แต่เขาไม่แสดงออกมาทางสีหน้า
“ข้าไม่ได้รู้จักคริสตัลไลเซอร์ทุกคน แต่ข้าคุ้นเคยกับหานเซิ่นดี เขาเป็นความภาคภูมิใจของพวกเราทุกคน แต่ข้ากลัวว่าเขาจะไม่รู้จักข้า”
ซิวซือถอนหายใจออกมา “หานเซิ่นเป็นบุคคลที่น่าภาคภูมิใจจริงๆนั่นแหละ เขาฆ่าดราก้อนเธอร์ทีนและชารอน นั่นเป็นอะไรที่น่าเหลือชื่อมากๆสำหรับเอิร์ลคนหนึ่ง ข้าอยากจะพบกับเขาสักครั้ง แต่น่าเสียดายที่เขาหายตัวไปภายในซีโน่เจเนอิคสเปชเทพโบราณ เจ้าพอจะรู้ไหมว่าเขาอยู่ที่ไหน?”
“ข้ากลัวว่าต้องทำให้เจ้าผิดหวังแล้ว เพราะข้าเป็นเพียงแค่คริสตัลไลเซอร์ธรรมดาๆ ข้าไม่รู้จักหานเซิ่นเป็นการส่วนตัว” หานเซิ่นพูด
สีหน้าของหานเซิ่นยังคงดูใจเย็น แต่ในใจของเขารู้สึกกังวลอย่างมาก เพราะดูเหมือนว่าความตายของดราก้อนเธอร์ทีนและชารอนจะเป็นที่รู้กันไปทั่ว ซึ่งนั่นหมายความว่าถ้าทางเผ่าดราก้อนรู้ความจริงว่าเขาเป็นใคร เขาก็คงจะถูกฆ่าอย่างแน่นอน
ในตอนที่ซิวซือกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ก็มีเงาของคน 2 คนว่ายเข้ามา ซึ่งพวกเขาคือดราก้อนฟิฟทีนและหลงอิ๋ง
พวกเขาเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าหานเซิ่นและซิวซือ
ดราก้อนฟิฟทีนมองไปที่หานเซิ่น หลังจากนั้นเขาก็หันไปพูดกับซิวซือ
“ซิวซือ ที่นี่อันตราย ทำไมไม่ให้หลงอิ๋งพาเจ้าไปในที่ที่ปลอดภัยล่ะ?”
“การต่อสู่ระดับนี้ถือเป็นภาพที่หาได้ยาก อันตรายนั้นถือเป็นราคาที่คุ้มค่าที่จะจ่าย” ซิวซือยิ้ม ดูเหมือนว่าเธอยังไม่คิดจะไปจากที่นี่
แทนที่จะตอบกลับ ดราก้อนฟิฟทีนกลับชกหมัดเข้าใส่หานเซิ่น
เขารวบรวมพลังมหาศาลไปไว้ในหมัดๆนั้น และหมัดของเขาก็เล็ดลอดผ่านน้ำราวกับเข็ม ความต้านทานของน้ำดูเหมือนจะไม่ได้ชะลอความเร็วของมันเลยแม้แต่น้อย และมันก็พุ่งตรงเข้าไปที่หานเซิ่น
ดราก้อนฟิฟทีนต้องการจะฆ่าหานเซิ่น ก่อนที่สัตว์ประหลาดทั้ง 2 จะต่อสู้กันเสร็จ แต่ทว่าหานเซิ่นคุ้นเคยกับพลังนี้ดี เขาไม่มีทางจะลืมพลังพิชิตมารของดราก้อนไปได้ เมื่อดราก้อนฟิฟทีนใช้พลังพิชิตมาร หานเซิ่นก็ดำลึกลงไปในทะเล
ดราก้อนฟิฟทีนประหลาดใจกับการเคลื่อนไหวอันรวดเร็วของหานเซิ่น
“นี่คริสตัลตัลไลเซอร์คนนั้นแกล้งทำเป็นว่าเขาไม่เชี่ยวชาญการเคลื่อนไหวในน้ำหรอเนี่ย จริงๆแล้วเขาไม่ได้แย่ไปกว่าพวกเราดราก้อนเลย ไม่สิเขาเหนือกว่าซะอีก”
“เป็นคนที่เจ้าเล่ห์อะไรอย่างนี้! หลงอิ๋งกำจัดเขาซะ” ดราก้อนฟิฟทีนพูด เมื่อรู้ตัวว่าหานเซิ่นแกล้งทำเป็นว่าไม่ถนัดการเคลื่อนไหวในน้ำ
“รับทราบ” หลงอิ๋งตอบ เธอกระพือปีกและส่งลมกระโชกไปใส่น้ำที่อยู่ด้านหลัง ขณะที่เธอพุ่งตามหานเซิ่นไป
หานเซิ่นเห็นความเร็วของเธอที่ไล่ตามมาและรู้ตัวว่าเธอคงจะไล่เขาได้ทัน ถ้าเขาไม่รีบทำอะไรสักอย่าง แต่หานเซิ่นก็ยังคงดำลึกลงไปเรื่อยๆ เมื่อหลงอิ๋งเข้าใกล้เขาแล้ว เธอก็ใช้หอกในมือแทงเข้าใส่หานเซิ่น
หานเซิ่นเคลื่อนไหวเพื่อหลบหอกพิชิตมารของหลงอิ๋ง แต่หลังจากนั้นจู่ๆหอกของเธอก็เกิดการเปลี่ยนร่างขึ้น มังกรปรากฏขึ้นบนหอกและทำให้หอกหายวับไป เมื่อมันปรากฏขึ้นอีกครั้ง มันก็เจาะทะลุเข้าไปในหัวของหานเซิ่นเรียบร้อยแล้ว
ปัง!
ร่างกายของหานเซิ่นระเบิดเหมือนกับลูกโป่งน้ำ แต่มันไม่มีเลือดออกมา
“ร่างโคลน?” หลงอิ๋งขมวดคิ้ว ร่างโคลนของหานเซิ่นนั้นดูเหมือนกับของจริงมาก ซึ่งแม้แต่เธอก็ยังถูกหลอก นั่นทำให้เธอรู้สึกโมโห
เธอมองไปรอบและรู้สึกตัวว่าหานเซิ่นหายไปแล้ว
เธอปลดปล่อยสัญชาตญาณของมังกรออกมาเพื่อตามหาตัวหานเซิ่น แต่หลงอิ๋งต้องขมวดคิ้วเมื่อพบว่าเธอไม่สามารถหาตำแหน่งของเขาได้ในรัศมีหนึ่งพันเมตร
หานเซิ่นกำลังเกาะฉลามสีฟ้าและใช้ออร่าศาสตร์ตงเสวียนเพื่อซ่อนพลังชีวิตของตัวเอง
เมื่อไปถึงก้นทะเล หานเซิ่นก็มองไปรอบๆ มันมีปะการังอยู่เป็นจำนวนมาก แต่เขาไม่ได้เข้าไปในนั้น เขาเริ่มขุดลงไปในพื้นทรายแทน
ไม่นานหลังจากนั้นหลงอิ๋งก็มาถึงก้นทะเล เธอมองไปรอบๆพร้อมกับกวัดแกว่งหอกของเธอ หอกที่แหลมคมของเธอกวาดปะการังทั้งหมดจนขาดครึ่งในครั้งเดียว ซีโน่เจเนอิคมากมายที่อาศัยอยู่ในปะการังถูกฆ่าตายและทะเลก็ถูกย้อมเป็นสีแดง
“เจ้านี่หนีเก่งจริงๆ” หลงอิ๋งขมวดคิ้ว เธอมองไปรอบๆ หลังจากนั้นเธอก็มุ่งหน้าออกไปในทิศทางหนึ่ง
หานเซิ่นยังคงซ่อนอยู่ใต้ทรายต่อไป เขาไม่มีเจตนาจะไปจากที่นี่ในตอนนี้ หลังจากนั้นไม่กี่นาทีหลงอิ๋งก็กลับมาอีกครั้ง
“แปลกจริงๆ เขาหายไปไหนกัน?” หลงอิ๋งกลับมาค้นหาอีกครั้ง แต่ไม่นานเธอก็กลับไปหาดราก้อนฟิฟทีน หานเซิ่นรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นอย่างนั้น เขาออกมาจากพื้นทรายและเข้าไปซ่อนตัวในเปลือกหอย
พวกหอยอยู่ภายในปะการัง แต่พวกมันถูกฆ่าตายด้วยหอกของหลงอิ๋ง หลังจากที่ซ่อนตัวแล้วหานเซิ่นก็เรียกมนตราออกมาในร่างของปืนไรเฟิล เขาต้องการจะลองดูว่าสโคปสามารถใช้งานขณะที่อยู่ใต้ท้องทะเลได้หรือเปล่า
ซึ่งมันยังสามารถใช้งานได้ หานเซิ่นจึงใช้มันส่องจากภายในเปลือกหอย เขาสามารถมองเห็นดราก้อนฟิฟทีน หลงอิ๋งและซิวซือได้จากระยะไกลหลายพันเมตร ถึงเขาจะไม่ได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูด แต่เขาก็ถนัดในการอ่านริมฝีปาก
