ตอนที่ 348 เอาชีวิตข้าไปแลกกับนาง
ประกอบกับหญิงผู้นี้คุ้นเคยกับสำนักอู๋จี๋มาก มิเช่นนั้นคงไม่สามารถหาคุกใหญ่เจอได้อย่างรู้ทุกซอกทุกมุม ซ้ำยังหากุญแจได้ในเวลาอันสั้นเช่นนี้
สามารถทำได้ถึงขั้นนี้จะต้องเป็นมั่วชิงผู้หายสาบสูญแน่นอน เคยเป็นศิษย์รักที่เจียงสือตั้งความหวังไว้สูง ถ้าหากนางไม่ได้จากสำนักอู๋จี๋ไป สิ่งที่เฟิงอิ๋นมีอยู่ทุกวันนี้คงเป็นของนาง
ตอนที่มั่วชิงทำเรื่องเหล่านี้ก็รู้ดีว่าจะเป็นการเปิดโปงตนเอง นางกลัวสำนักอู๋จี๋เข้ากระดูก แต่เพื่อช่วยเซียวเหยี่ยนกับหลิงอวี้จื้อ แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตของนาง ก็ไม่ลังเล
“อย่าต่อปากไร้สาระกับนาง พวกเรารีบไป”
หลิงอวี้จื้อรู้ว่ามั่วชิงไม่อยากเกี่ยวข้องอะไรกับสำนักอู๋จี๋อีก จึงบอกมั่วชิง
มั่วชิงพยักหน้าหงึกหงัก เซียวเหยี่ยนโอบหลิงอวี้จื้อ มั่วชิงเดินข้างหน้า เดินไปได้เพียงสองก้าว สีหน้าของมั่วชิงก็เปลี่ยนเป็นตึงเครียดขึ้นมา
“พวกเขามาแล้ว”
หลิงอวี้จื้อไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น เห็นสีหน้าเซียวเหยี่ยนกับมั่วชิงตึงเครียดมาก เธอก็รู้ถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ เตือนมั่วชิง
“เจ้าก็ต้องระวังนะ”
“อวี้จื้อ ไม่ต้องกลัว มีข้าอยู่ พวกเราจะไม่เป็นอะไร”
เฟิงอิ๋นหัวเราะเยือกเย็น
“มั่วชิง ท่านอาจารย์เห็นเจ้าจะต้องประหลาดใจแน่นอน ไม่รู้ว่าท่านอาจารย์จะจัดการเจ้าอย่างไร นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะไม่รู้จักหลาบจำ ยังจะกล้ามาสำนักอู๋จี๋อีก
วันนี้พวกเจ้าอย่าได้คิดจะออกไปจากสำนักอู๋จี๋เลย เซียวเหยี่ยน ให้พระชายาตัวน้อยของเจ้าตายเป็นเพื่อนเจ้าเถิด ขอเพียงนางตกมาอยู่ในมือข้า ข้าจะถลกหนังนางเป็นอันดับแรก”
หมาป่าดำลุยนำออกไปก่อน เพียงแต่คราวนี้ทหารยามมาเยอะเกินไป ไม่นานก็ล้อมพวกเขาไว้เป็นวงกลม มู่หรงกวานเสวี่ยเดินมาข้างหน้าอย่างไว ทหารยามพวกนี้นางก็เป็นคนพามา
หลิงอวี้จื้อเพิ่งรู้ว่าวรยุทธ์ของมู่หรงกวานเสวี่ยดีขนาดนี้ คราวที่แล้วเธอถ่มน้ำลายใส่มู่หรงกวานเสวี่ย ก็ไม่สะทกสะท้านอะไร ความสามารถนี้ปิดซ่อนไว้อย่างมิดชิดไม่มีหลุดรั่ว
หลิงอวี้จื้อไม่มีวรยุทธ์ ถูกเซียวเหยี่ยนโอบไว้ในอ้อมแขนแน่น เห็นทหารยามยิ่งโดนฆ่าก็ยิ่งเยอะขึ้น ในใจเธอก็รู้สึกร้อนรนอย่างยิ่ง แต่ไม่กล้าส่งเสียง กลัวว่าจะมีผลต่อเซียวเหยี่ยน
รู้สึกเพียงว่าตรงหน้ามีเลือดเนื้อปลิวว่อนทุกทิศทาง เลือดสีแดงเข้มนองไปทุกที่ ทั้งคุกใหญ่อวลไปด้วยกลิ่นคาวเลือดเข้มข้น
อาการบาดเจ็บภายในของเซียวเหยี่ยนยังไม่หายดี ประกอบกับต้องคอยคุ้มกันหลิงอวี้จื้อด้วย มู่หรงกวานเสวี่ยสบโอกาสโจมตีเธอจากด้านหลังเซียวเหยี่ยน เซียวเหยี่ยนรีบหลบฉับไว หลิงอวี้จื้อที่อยู่ในอ้อมแขนกลับถูกทหารยามคนหนึ่งฉวยโอกาสแย่งไป แล้วแนบมีดบนคอของหลิงอวี้จื้ออย่างเร็ว
“ค่อยๆ ตัดคอนางเสียให้ขาด ให้เซียวเหยี่ยนดูให้ชัดเจนว่าหลิงอวี้จื้อตายอย่างไร”
มู่หรงกวานเสวี่ยสั่งการอย่างไร้ความปรานี เซียวเหยี่ยนอยากไปช่วยหลิงอวี้จื้อ แต่ถูกมู่หรงกวานเสวี่ยตามรังควาน มั่วชิงเองก็ถูกทหารยามตามราวี ไม่สามารถสลัดพ้นเพื่อไปช่วยหลิงอวี้จื้อได้เลย
“มู่หรงกวานเสวี่ย เจ้าปล่อยนาง เรื่องเหล่านี้ไม่เกี่ยวกับนาง เอาชีวิตข้าไปแลกกับนางเถิด”
เซียวเหยี่ยนร้อนรนแล้ว เสียความสงบนิ่งไปโดยสิ้นเชิง
“เซียวเหยี่ยน เจ้าก็รอดตายยากเช่นกัน แค่ให้นางไปรอเจ้าที่ปรโลกก่อน”
มู่หรงกวานเสวี่ยไม่ได้คิดจะปล่อยสองคนนี้ไปอยู่แล้ว
หลิงอวี้จื้อรู้สึกเจ็บที่คอเล็กน้อย คมมีดเย็นเฉียบจ่อใกล้คอของเธอ
เธอรู้ว่าคราวนี้รอดตายยากเสียแล้ว ตะโกนพูดกับเซียวเหยี่ยนประโยคหนึ่ง
“อาเหยี่ยน ดูแลตัวเองให้ดีนะ”
ร่างกายของเซียวเหยี่ยนได้รับบาดเจ็บไปหลายแผล เดิมก็มีสถานะตกเป็นเบี้ยล่างอยู่แล้ว แต่พอเห็นสถานการณ์ของหลิงอวี้จื้ออันตรายมาก เขาก็รวบรวมกำลังทั้งหมด เตะเข้าที่ท้องของมู่หรงกวานเสวี่ย ทำให้มู่หรงกวานเสวี่ยกระเด็น ชนเข้ากับกำแพงทันที
เพียงเตะมู่หรงกวานเสวี่ยไป ทหารยามคนอื่นก็จะกรูเข้ามาหาเซียวเหยี่ยน มีดบนคอหลิงอวี้จื้อค่อยๆ เข้าไปทีละนิด บาดผิวของเธอแล้ว เจ็บมาก
ตอนที่ 349 เซียวเหยี่ยนบาดเจ็บ
“โธ่เว้ย พวกเจ้าอยากฆ่าก็เอาให้เต็มที่ไปเลย แค่นี้มันจะได้เรื่องอะไร”
เพิ่งจะสิ้นเสียงหลิงอวี้จื้อ จู่ๆ หมาป่าผีที่ชุ่มเลือดไปทั้งตัวก็พุ่งมาจากด้านหลัง กัดคอทหารยามไม่ปล่อย
ทหารยามร้องเสียงดังครั้งหนึ่ง มีดในมือตกพื้น เลือดสีแดงสดกระฉูดใส่หน้าหลิงอวี้จื้อ ทำให้ท้องไส้ของเธอปั่นป่วนม้วนเป็นคลื่นทะเลอีกระลอก
หลิงอวี้จื้อคิดไม่ถึงว่าหมาป่าผีจะช่วยเธอได้จริงๆ ตะโกนบอกหมาป่าผีว่า
“เจ้าหมาป่าผี ขอบใจนะ”
หมาป่าผีคำรามเสียงต่ำหนึ่งครั้ง ดูเหมือนกำลังตอบรับหลิงอวี้จื้อ
เซียวเหยี่ยนที่หลุดพ้นจากทหารยามมาได้รีบดึงหลิงอวี้จื้อเข้ามากอดทันที โอบกอดเธอไว้แนบแน่น เห็นคอของหลิงอวี้จื้อมีเลือดไหล ใจเขาก็เจ็บปวดแทบทนไม่ไหว ฉีกผ้าจากแขนเสื้อทันทีแล้วพันคอหลิงอวี้จื้อไว้เพื่อช่วยหยุดเลือดชั่วคราว
“ข้าไม่เป็นอะไรเพคะ ไม่เจ็บ จริง ๆ”
หลิงอวี้จื้อทำหน้าไม่สนใจแผล เพื่อไม่ให้เซียวเหยี่ยนเป็นห่วง ที่จริงเธอเจ็บแทบทนไม่ไหว ถ้าช้ากว่านี้อีกนิดเดียว หลอดเลือดแดงเธอคงขาดไปแล้ว ถึงตอนนั้นเทพยดาก็ช่วยเธอไม่ได้
หลิงอวี้จื้อแค่ได้ยินเสียงพรวดหนึ่งครั้ง จู่ๆ เลือดก็ทะลักออกมาจากปากของเซียวเหยี่ยน จากนั้นเธอก็เห็นใบหน้าดุร้ายของมู่กวานเสวี่ย กระบี่ยาวเล่มหนึ่งแทงทะลุร่างเซียวเหยี่ยนจากด้านหลัง แล้วดึงออกไปทันที
หลิงอวี้จื้อตกใจเบิกตาโพลง หัวใจทั้งดวงแทบจะกระดอนออกมา เซียวเหยี่ยนยิ้มให้หลิงอวี้จื้อ
“อวี้จื้อ ข้าไม่เป็นอะไร”
“เซียวเหยี่ยน ท่านต้องอดทนไว้นะ ต้องอดทนเอาไว้นะเพคะ”
หลิงอวี้จื้อประคองเซียวเหยี่ยน เห็นบริเวณท้องของเขามีเลือดไหลออกมาไม่หยุด หากเป็นยุคปัจจุบันต้องรีบพาส่งโรงพยาบาลทันที มิเช่นนั้นถึงตายได้
เซียวเหยี่ยนหันกลับไป ถีบหน้าอกมู่หรงกวานเสวี่ยหนึ่งที พาหลิงอวี้จื้อถอยไปข้างหลังหลายก้าวติดกัน
จากนั้น เซียวเหยี่ยนก็กดจุดบริเวณปากแผลของตนเอง เพื่อหยุดเลือดบริเวณปากแผลชั่วคราว
มู่หรงกวานเสวี่ยที่พักสักครู่ยังคิดจะบุกเข้ามาอีกครั้ง ปิ่นหนึ่งเล่มปักเข้าที่มือนางอย่างจัง กระบี่ยาวในมือตกลงบนพื้น มู่หรงกวานเสวี่ยหันกลับมาด้วยความตกตะลึง
“เฟิงอิ๋น เจ้า…”
“มู่หรงกวานเสวี่ย ไม่อนุญาตให้เจ้าทำลายชีวิตเซียวเหยี่ยน ชีวิตเขาเป็นของข้า มิเช่นนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ”
ถึงแม้เฟิงอิ๋นแทบจะอยากให้เซียวเหยี่ยนตายเสียเดี๋ยวนั้น ปากบอกไปว่าตัดใจได้แล้ว แต่พอเห็นฉากนี้จริงๆ นางก็อดใจไม่ไหวอยากช่วยเซียวเหยี่ยน เซียวเหยี่ยนควรตายด้วยน้ำมือของนาง ไม่ยอมให้คนอื่นฆ่าเซียวเหยี่ยนเด็ดขาด
“ข้าจะดูซิว่าเจ้าจะอธิบายท่านอาจารย์อย่างไร”
มู่หรงกวานเสวี่ยมิได้โต้ตอบ เพียงแต่แค่นเสียงหึอย่างเย็นชา
ร่างกายของมั่วชิงก็รับบาดเจ็บมาหลายแห่ง รีบมาข้างๆ เซียวเหยี่ยนกับหลิงอวี้จื้อ พูดเตือนเสียงต่ำ
“ท่านอ๋อง คุณหนู ข้างนอกมีคนมาอีกแล้ว พวกเราทำอย่างไรดีเพคะ”
คนที่นี่ยังจัดการไม่ได้ หากข้างนอกยังมีคนมาอีก ผลจะเป็นอย่างไรแค่คิดก็รู้ นอกจากถูกจับก็คือถูกจับ
“อย่าลนลาน อาจจะเป็นคนของพวกเราก็ได้”
เซียวเหยี่ยนใจเย็นมาก ได้ยินเขาพูด หลิงอวี้จื้อก็รู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก
พวกเขาในขณะนี้เรียกได้ว่าอันตรายจนถึงขีดสุด สามารถทิ้งชีวิตไว้ที่นี่ได้ตลอดเวลา ปกติควรจะกลัวมาก แต่พอได้ยินเสียงหัวใจของเซียวเหยี่ยนแล้ว จู่ๆ เธอก็ไม่กลัวอะไรอีก เธอรู้สึกว่าคราวนี้พวกเธอจะต้องออกไปจากที่นี่โดยสวัสดิภาพได้
“อาเหยี่ยน ท่านต้องแข็งใจไว้นะ”
เซียวเหยี่ยนพยักหน้าหงึกหงัก
เสียงฝีเท้าจากข้างนอกใกล้เข้ามาทุกที พอเห็นคนที่บุกเข้ามา พวกเขาก็โล่งใจพร้อมกัน อู่จิ้นพาคนมาจริงๆ
“นายท่าน กระหม่อมมาช้าแล้ว หวังว่านายท่านจะให้อภัย”
พอเห็นพวกเขาสามคนโชกเลือดไปทั้งตัว อู่จิ้นก็ขออภัยเป็นอันดับแรก
“ถือว่ายังทันเวลา”
เซียวเหยี่ยนพาหลิงอวี้จื้อถอยไปข้างๆ ทหารยามที่เหลือมอบให้พวกเขาจัดการ มีพวกเขาอยู่ เพียงพอแล้ว
