ตอนที่ 358 ดูแลใกล้ชิด
ยุคนี้ไม่มียาแก้อักเสบกับยาปฏิชีวนะด้วย ต้องหักดิบแล้ว
“คุณหนู อาการท่านอ๋องไม่ค่อยดี ตัวร้อนจี๋เลยเจ้าค่ะ”
“เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”
หลิงอวี้จื้อบังคับให้ตนเองให้อยู่ในอาการสงบ ตอนนี้เธอจะตระหนกไม่ได้ และห้ามลนลานด้วย ต้องรวบรวมสติทั้งหมดมาดูแลเซียวเหยี่ยน เมื่อก่อนนี้เขาคอยช่วยเธอทำนั่นทำนี่มาตลอด ตอนนี้ควรถึงตาเธอดูแลเขาบ้าง
เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว หลิงอวี้จื้อให้ชุนเหนียงไปตักน้ำเย็นสะอาดมา และหาเหล้าขาวมาหนึ่งขวด ไม่มียาลดไข้ ทำได้เพียงลองใช้วิธีระบายความร้อนทางกายภาพไปก่อน
“มั่วชิง เจ้าพอจะมีวิธีติดต่อเฟิงอิ๋นหรือไม่”
มั่วชิงเข้าใจเจตนาของหลิงอวี้จื้อทันใด จึงรีบเอ่ยปากห้ามปราม
“คุณหนู ไปหาเฟิงอิ๋นไม่ได้นะเจ้าคะ นางมีเจตนาอย่างนั้นกับท่านอ๋องมาตลอด หากคุณหนูให้โอากาสนาง นางจะต้องฉวยโอกาสนี้ขออะไรเกินเลยแน่นอน”
หลิงอวี้จื้อมองเซียวเหยี่ยนที่อยู่บนเตียงด้วยสายตาว่าเปล่า ไม่มีอาการยิ้มหัวเราะเหมือนแต่ก่อน
“ตอนนี้เรื่องสำคัญที่สุดคือรักษาชีวิตของอาเหยี่ยนเอาไว้ นางก็ไม่อยากให้อาเหยี่ยนตาย มิเช่นนั้นตอนที่พวกเราจะออกมา นางคงไม่ลงมือกับมู่หรงกวานเสวี่ย มั่วชิง ตอนนี้มีเพียงนางเท่านั้นที่จะช่วยชีวิตอาเหยี่ยนได้”
“หากเฟิงอิ๋นบอกให้คุณหนูไปจากท่านอ๋องล่ะเจ้าคะ คุณหนูจะทำอย่างไร”
หลิงอวี้จื้อเงียบ ตอนที่มั่วชิงนึกว่าเธอคงไม่สามารถตอบคำถามนี้ได้ จู่ๆ หลิงอวี้จื้อก็ยิ้มออกมา
“เจ้ากังวลเรื่องนี้ทำไม อย่างไรข้าก็ยังมีชีวิตอยู่ เรื่องในภายภาคหน้าค่อยว่ากันเถิด
หากนางยื่นเงื่อนไขเช่นนี้จริง ก็ยังถือว่าข้าได้กำไร ข้ายังกลัวว่านางต้องการเอาชีวิตข้าไปแลกกับสมุนไพรเซียนหลินจือเสียอีก ขอเพียงยังมีชีวิตอยู่ อะไรก็เกิดขึ้นได้ สิ่งสำคัญตรงหน้าคืออะไร คือต้องรักษาชีวิต ไม่มีชีวิตแล้ว อย่างอื่นก็หมดสิ้นไปด้วย”
หลิงอวี้จื้อจงใจใช้น้ำเสียงสบายๆ ตอบคำถามมั่วชิง เพราะไม่อยากให้มั่วชิงกังวลแทนเธอ พอพูดจบ หลิงอวี้จื้อก็น้ำตารื้น เธอกระพริบตาปริบๆ ร้องไห้ไม่ได้ ค่อยร้องตอนคนตายโน่น
นี่เป็นวิธีเดียวที่จะช่วยเซียวเหยี่ยนไว้ได้ ไม่ว่าเรื่องอะไร เธอก็รับปากได้ทั้งนั้น เพราะเธออยากให้เซียวเหยี่ยนมีชีวิตต่อไป
“คุณหนู…”
มั่วชิงยังอยากเกลี้ยกล่อมต่อ แต่ไม่รู้ว่าจะเกลี้ยกล่อมอย่างไร
“เมื่อก่อนพวกเจ้าเป็นผู้คุมกฎ ต้องมีวิธีอะไรติดต่อกันแน่นอน มั่วชิง เรื่องนี้ข้าตัดสินใจแล้ว เจ้าไปจัดการเถิด! ยิ่งเร็วยิ่งดี อาเหยี่ยนรอไม่ได้แล้ว”
สุดท้ายมั่วชิงก็รับปาก
“ตกลงเจ้าค่ะ ข้าจะไปติดต่อเฟิงอิ๋น”
หลิงอวี้จื้อค่อยโล่งใจหน่อย
“รีบไปเถิด ข้าดูแลอาเหยี่ยนเอง”
ชุนเหนียงยกน้ำมาหนึ่งอ่าง ในมือถือเหล้าขาวหนึ่งขวด หลิงอวี้จื้อให้ชุนเหนียงไปพักผ่อนก่อน พอเอาผ้าขนหนูชุบน้ำแล้ว ก็เอาผ้าขนหนูวางบนหน้าผากของเซียวเหยี่ยน
จากนั้นก็เอาเหล้าขาวลูบคอกับรักแร้รวมถึงบริเวณหน้าอกของเซียวเหยี่ยน
พออู่จิ้นได้ยามาแล้วก็กลับมาที่ห้อง หลิงอวี้จื้อก็มีเรื่องจะถามอู่จิ้นพอดี จึงเรียกให้อู่จิ้นมาตรงหน้า
“อู่จิ้น เจ้าเล่าให้ข้าฟังดีๆ สิว่าพอท่านอ๋องมาที่อำเภอฉางหนิงแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
มาถึงขั้นนี้แล้ว อู่จิ้นก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังหลิงอวี้จื้ออีก เขาคิดสักครู่ จึงเอ่ยปาก
“นายท่านมาอำเภอฉางหนิง เพื่อเอายาถอนพิษหลงโฉมงามจากเฟิงอิ๋นขอรับ ยาถอนพิษที่ไทเฮาเคยประทานให้ท่านอ๋องไม่สามารถถอนพิษทั้งหมด
ก่อนนี้นายท่านก็ไม่รู้ว่าเฟิงอิ๋นเป็นคนของสำนักอู๋จี๋ นึกว่านางเป็นคนในยุทธภพ
พบเฟิงอิ๋นครั้งนี้ นายท่านแสร้งทำเป็นใกล้ชิดเฟิงอิ๋น เพื่อจะล่อเอายาถอนพิษหลงโฉมงาม แต่กลับรู้ตัวตันที่แท้จริงของเฟิงอิ๋นโดยมิได้ตั้งใจ ซ้ำยังถูกเฟิงอิ๋นพาตัวไปสำนักอู๋จี๋
ข้าน้อยหลบหนีได้ จึงนำคำบัญชาของท่านอ๋องไปหาแม่ทัพหลี่ เรื่องราวจากนั้นคุณหนูคงรู้ชัดเจนกว่าข้าน้อย”
ตอนที่ 359 คุณหนูสมควรได้รับการปฏิบัติเช่นนี้จากนายท่าน
เซียวเหยี่ยนรีบร้อนอยากถอนพิษหลงโฉมงามก็เพื่อจะได้แต่งงานกับเธอได้อย่างราบรื่น เขาไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเธอ ได้แต่ให้เธอรอเขา และไม่อยากให้เธอกังวล เซียวเหยี่ยนไม่ใช่คนพูดเยอะอยู่แล้ว อีกทั้งยังไม่ชอบอธิบายเรื่องราวต่างๆ อีกหลายเรื่อง
คิดไม่ถึงว่าจะเจอเรื่องราวพลิกผันมากมายเช่นนี้ สองคนจับพลัดจับผลูไปเจอกันที่สำนักอู๋จี๋ ผ่านช่วงนี้ไปแล้ว เธอเห็นชัดเจนแจ่มแจ้งว่าตนเองรักเซียวเหยี่ยนมากเพียงใด เขามีความสำคัญกับเธอมากเพียงใด สำคัญยิ่งกว่าชีวิตของเธอเสียอีก
แม้เขาจะทำให้เธอโกรธแทบตาย เธอก็ยังคำนึงถึงความปลอดภัยของเซียวเหยี่ยน
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกแบบนี้กับคนคนหนึ่ง เมื่อก่อนเธอยังไม่รู้ตัว ตอนนี้พอคิดอย่างละเอียด ตั้งแต่ใจเธอมีเซียวเหยี่ยน นับวันเธอยิ่งคิดถึงซ่งเฉิงน้อยลง ราวกับว่าซ่งเฉิงเป็นประวัติศาสตร์ที่ผ่านไปยาวนานแล้ว
“เรื่องราวหลังจากนั้นข้ารู้ ตอนนี้เรื่องเร่งด่วนที่สุดคือช่วยชีวิตท่านอ๋อง ข้ามีวิธีแล้ว อู่จิ้น มีเรื่องหนึ่งที่เจ้าต้องรับปากข้า ไม่ว่าข้าจะทำอะไร ต่อหน้าท่านอ๋องเจ้าห้ามปากมาก ข้าไม่อยากให้เขารู้สึกผิด”
นัยน์ตาอู่จิ้นมีแววตกใจ
“คุณหนู ท่านจะทำอะไร”
“เจ้าไม่ต้องสนใจว่าข้าจะทำอะไร อู่จิ้น เจ้าต้องรับปากข้า เจ้าเป็นคนข้างกายท่านอ๋อง ย่อมต้องอยากให้ท่านอ๋องสบายดี”
“แต่คุณหนูเป็นคนที่ท่านอ๋องเป็นห่วงที่สุด หากคุณหนูเป็นอะไรไปเพราะท่านอ๋อง ท่านอ๋องก็คงไม่สบายใจเช่นกัน”
น้ำเสียงของหลิงอวี้จื้อผ่อนคลาย
“ข้าจะเป็นอะไรไปได้อย่างไร ข้าไม่ทำเรื่องโง่ๆ เช่นการเอาชีวิตไปแลกชีวิตหรอก เจ้าวางใจได้ ไม่ใช่เรื่องอะไรใหญ่โต ข้าถือว่าเจ้ารับปากข้าแล้วนะ อย่างไรข้าก็ไม่ได้ให้เจ้าทำอะไร แค่ระวังปากตนเองก็พอ”
“ข้าน้อยรับทราบ เมื่อก่อนข้าน้อยยังไม่เข้าใจว่าเหตุใดนายท่านถึงชอบคุณหนูขนาดนี้ ตอนนี้ข้าน้อยเข้าใจแล้ว คุณหนูสมควรได้รับการปฏิบัติเช่นนี้จากนายท่านขอรับ”
หลิงอวี้จื้อหัวเราะลั่น
“แหม อู่จิ้น สุดยอด เจ้าก็เข้าใจพูดเหมือนกันนะ เอาละ เจ้าก็ไปพักผ่อนเถิด ที่นี่มีข้าก็เพียงพอแล้ว”
“ข้าน้อยขอตัวขอรับ”
อู่จิ้นออกไปอย่างรู้งาน
เมื่ออู่จิ้นไปแล้ว หลิงอวี้จื้อก็ทำงานต่อ
“อาเหยี่ยน นึกไม่ถึงเลยว่าท่านจะตัวร้อนขนาดนี้ ร้อนเร่าราวกับไฟ ท่านเห็นข้าแล้วตื่นเต้นขนาดนี้เชียวหรือ ทำเอาข้าทำตัวไม่ถูกแล้วนะ ท่านก็รู้ว่าข้าหน้าบางมากนะ”
หลิงอวี้จื้อพูดเองตอบเอง ก้มตัวลงเช็ดตัวให้เซียวเหยี่ยน ผมยาวย้อยปะหน้าเซียวเหยี่ยน ลื่นไหลผ่านหน้าเซียวเหยี่ยนไป ราวกับขนนกอย่างไรอย่างนั้น
เช็ดไปประมาณสองชั่วโมง หลิงอวี้จื้อก็รู้สึกว่าเซียวเหยี่ยนตัวไม่ร้อนมากแล้ว ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก สุดท้ายก็ไม่เสียแรงที่ทำลงไป
“อวี้จื้อ…”
เซียวเหยี่ยนที่ยังหลับตาอยู่ส่งเสียงงึมงำ
“อาเหยี่ยน ท่านพูดอะไรนะ”
เสียงของเซียวเหยี่ยนแผ่วเบามาก หลิงอวี้จื้อได้ยินไม่ชัด รีบเอาหูไปใกล้ๆ ปากเซียวเหยี่ยน แล้วก็ได้ยินเซียวเหยี่ยนเรียกชื่อเธออีกครั้ง
หลิงอวี้จื้อแสบจมูกทันที พูดเบาๆ ข้างหูเซียวเหยี่ยน
“ข้าอยู่เป็นเพื่อนท่านตรงนี้ไง อาเหยี่ยน ท่านต้องรีบดีขึ้นนะ จะปีใหม่แล้ว ท่านบอกข้าว่าจะอยู่โต้รุ่งข้ามปีกับข้าไง ท่านเป็นอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ต้องพูดคำไหนคำนั้นนะ”
ขนตาของเซียวเหยี่ยนขยับไหว ดูเหมือนอยากจะลืมตา หลิงอวี้จื้อไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งนี้ เช็ดตัวให้เซียวเหยี่ยนต่อ เพิ่งจะวางผ้าขนหนูลงบนหน้าผากเซียวเหยี่ยน จู่ๆ เซียวเหยี่ยนก็จับมือหลิงอวี้จื้อ
หลิงอวี้จื้อดีใจทันใด
“อาเหยี่ยน ท่านฟื้นแล้วหรือ”
เซียวเหยี่ยนพยายามลืมตา ใบหน้าขาวซีดราวกับกระดาษ อยากยื่นมือไปจับหน้าหลิงอวี้จื้อ เพียงแต่มือไม่มีแรงเลย ยกขึ้นได้ครึ่งทางก็ดูเหมือนจะยกไม่ขึ้นแล้ว
