ตอนที่ 510 ข้าอยากรักท่านอย่างเท่าเทียมกัน
หลิงอวี้จื้อกอดแขนเซียวเหยี่ยน แกว่งมือเขาไปมา
“ข้าไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นตั้งแต่แรกแล้ว ข้ารักท่าน ก็ย่อมอยากครอบครองท่านทั้งกายและใจ หรือว่าท่านมิได้คิดกับข้าเช่นนี้เหมือนกัน
หากข้าแต่งงานกับสามีสองคนพร้อมกัน ท่านจะเห็นด้วยหรือ รักไม่แบ่งแยกสูงต่ำถูกแพง และไม่แบ่งแยกหญิงชาย อาเหยี่ยน ข้าอยากรักท่านอย่างเท่าเทียมกัน”
หลิงอวี้จื้อพยายามสุดความสามารถที่จะคำพูดง่ายๆ แสดงความคิดเห็นของเธอ เธอไม่รู้ว่าเซียวเหยี่ยนจะเข้าใจหรือไม่ คาดว่าทั้งแคว้นเว่ยตะวันตกนี้คงหาคนที่สองที่พูดจาแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว
ตามคาด เซียวเหยี่ยนมองหน้าหลิงอวี้จื้อด้วยความประหลาดใจ เห็นได้ชัดว่าแปลกใจมากที่เธอพูดเช่นนี้ออกมา มองหลิงอวี้จื้อด้วยความสงสัย
“สิ่งแปลกประหลาดมหัศจรรย์ในสมองเจ้ามาจากไหนกัน”
“ลืมตามาดูโลกก็มีแล้วเพคะ ท่านเทวดาคงประทานให้ข้ามา”
หลิงอวี้จื้อรู้สึกเสียความมั่นใจทันที ก้มหน้าก้มตาอธิบาย
เซียวเหยี่ยนลูบผมเธอ
“ถึงแม้จะแหวกขนบจนน่าตกใจ แต่ก็มีเหตุผล อวี้จื้อ มีเพียงเจ้าผู้เดียวที่กล้าพูดเช่นนี้ สมกับเป็นผู้หญิงของข้า สมองนี้คิดไม่มีเหมือนชาวบ้านจริงๆ นี่แหละเป็นจุดเด่นของเจ้า”
บุตรสาวขุนนางตระกูลอื่น ไม่ว่าจะมีชาติกำเนิดสูงส่งเพียงใด ต่อหน้าเซียวเหยี่ยนก็มักจะมีท่าทางก้มหน้าก้มตานอบน้อม เชื่อฟังอย่างมาก อยู่ต่อหน้าพวกนาง เซียวเหยี่ยนสูงส่งอยู่เหนือกว่า พวกนางทำได้เพียงเงยหน้ามองเซียวเหยี่ยนเท่านั้น
มีเพียงหลิงอวี้จื้อเท่านั้นที่สมองไม่มีการแบ่งแยกสูงต่ำ ไม่มีความรู้สึกเกรงกลัวเช่นนั้นต่อเขาเลย
จิตใจปรกติธรรมดาเช่นนี้ดึงดูดเขามาก ยิ่งได้สัมผัสก็ยิ่งพบว่าหลิงอวี้จื้อมีอะไรให้น่าประหลาดใจมากมาย ทำให้ทุกครั้งที่เขาพบหลิงอวี้จื้อ กลายเป็นอารมณ์ดีโดยปริยาย
เห็นเซียวเหยี่ยนเข้าใจแล้ว หลิงอวี้จื้อก็โล่งอก ยังดีที่สามารถสื่อสารกับเซียวเหยี่ยนได้ ส่วนสูงของเธอกับเซียวเหยี่ยนแตกต่างกันไม่น้อย ด้วยเหตุนี้เวลาพูดกับเซียวเหยี่ยนเธอต้องเงยหน้าทุกครั้ง
เธอชี้หน้าตัวเองด้วยท่าทางน่าสงสาร
“อาเหยี่ยน ท่านดูตาข้าสิ ขอบตาดำหมดแล้วใช่หรือไม่ เป็นเพราะท่านนั่นแหละ ทำเอาตอนกลางคืนข้านอนไม่หลับเลย ทานว่า จะชดเชยให้ข้าอย่างไรดี”
“บำรุงดูแลตัวเองให้ดี ต่อไปคาดว่าจะเหนื่อย แต่ข้ารับประกันว่า เจ้าจะไม่มีอาการนอนไม่หลับอีกแล้ว”
หลิงอวี้จื้อยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองต่อคำพูดของเซียวเหยี่ยน จวนอ๋องมีคนใช้ตั้งมากมาย เธอแต่งงานเข้าไปแล้วจะเหนื่อยอะไร ควรจะไม่มีเรื่องอะไรเลยถึงจะถูก
เมื่อสบสายตาที่แฝงรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของเซียวเหยี่ยนแล้ว เธอก็เข้าใจความหมายของเซียวเหยี่ยนขึ้นมาทันที ไม่เพียงแต่ใบหน้าร้อนผ่าว แม้แต่ใบหูก็แดงก่ำไปหมด
“ท่านพูดเหลวไหลอะไร”
“ข้าพูดเรื่องจริงจังต่างหาก”
“บางเรื่องก็ควรจะทำแต่พอดี ใช้แรงมากไปจะบาดเจ็บได้”
ตอนที่หลิงอวี้จื้อพูดคำเหล่านี้ออกมา ไม่กล้ามองหน้าเซียวเหยี่ยนเลย ก้มหน้าตลอด ต่อหน้าเซียวเหยี่ยน เธอหน้าบางเสมอ คราวนี้ถึงได้ทำหน้าด้านพูดออกไป
“ข้าไม่กลัว”
เซียวเหยี่ยนก้มตัวลง พูดเสียงต่ำข้างหูหลิงอวี้จื้อ
“อุ๊ย ข้าต้องกลับจวนแล้ว”
หลิงอวี้จื้อรับมือไม่ไหวแล้ว ได้แต่ตะโกนว่าจะกลับแล้ว มิเช่นนั้นไม่รู้ว่าเซียวเหยี่ยนจะพูดอะไรอีก เธอยอมรับตั้งนานแล้วว่า ว่ากันเรื่องหน้าด้าน หากอยู่กับเซียวเหยี่ยน เธอแพ้ราบคาบ
เซียวเหยี่ยนก็ไม่ได้แกล้งหลิงอวี้จื้อต่อ เมื่อครู่คิดจะพูดอะไรสักอย่าง มั่วชิงก็มาเคาะประตูอยู่ข้างนอกแล้ว หลิงอวี้จื้อตบแก้มตัวเองเบาๆ แล้วเอ่ยว่า
“มั่วชิง เข้ามาสิ!”
มั่วชิงเดินเข้ามา ก้มหน้ารายงานด้วยความเคารพ
“เรียนท่านอ๋อง คุณหนู พวกเราพบตั๋วเงินสองสามใบบนตัวคนชุดดำ จากการตรวจสอบ นั่นเป็นตั๋วเงินจากคลังเงิน [1] หย่งอันเพคะ”
“คลังเงินหย่งอันกับเว่ยอ๋องมีความสัมพันธ์ซับซ้อนเชื่อมโยงกัน คนพวกนี้เป็นคนที่เว่ยอ๋องส่งมา ดูท่าข้าต้องเลื่อนแผนเร็วขึ้นแล้ว”
ตอนที่ 511 นี่เป็นที่พึ่งพิงที่ดี
“อาเหยี่ยน ท่านจะลงมือกับท่านเว่ยอ๋องแล้วหรือ”
“ข้ามีความตั้งใจเช่นนี้อยู่แล้ว หลังจากแต่งงานแล้ว ควรจะกำจัดเว่ยอ๋องเสีย อวี้จื้อ เรื่องนี้ให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง เจ้าไม่ต้องกังวล”
หลิงอวี้จื้อพยักหน้า
“ข้าสนับสนุนให้ท่านกำจัดท่านเว่ยอ๋อง เพียงแต่ท่านต้องระวัง เว่ยอ๋องเป็นคนกล้ามาก อาศัยว่าตนเองมีอำนาจทหารในมือหน่อย ก็ลงมือกับพวกเราไม่หยุดหย่อน หาจังหวะได้เมื่อไหร่ก็จะลงมือ เหมือนกับแผ่นกอเอี๊ยะหนังสุนัข สะบัดอย่างไรก็สะบัดไม่ออก คนเช่นนี้เก็บไว้นานก็เป็นภัยซ่อนเร้น”
“ข้าส่งเจ้ากลับจวน”
หลิงอวี้จื้อพยักหน้า
“อื้ม”
พูดจบก็ยื่นมือออกไป เป็นสัญญาณให้เซียวเหยี่ยนจูงมือเดิน เซียวเหยี่ยนจับมือเล็กๆ ของหลิงอวี้จื้อ มือของเธอไม่เรียวยาวเหมือนบุตรสาวขุนนางคนอื่นทั่วไป แต่เล็กๆ ป้อมๆ ลูบแล้วสบายเหลือเกิน
เซียวเหยี่ยนจูงมือหลิงอวี้จื้ออยู่เช่นนั้น พาเธอกลับจวนมหาเสนาบดีเอง แล้วจึงไปที่จวนตระกูลมู่หรง
คราวนี้มู่หรงนี่อวิ๋นเสียสละตัวเองช่วยชีวิตไว้ ไม่ว่าอย่างไร เขาก็ต้องไปขอบคุณมู่หรงนี่อวิ๋นให้ดีๆ เขาพูดขอโทษน้อยครั้งมาก และพูดขอบคุณน้อยครั้งมากเช่นกัน หลังจากได้พบหลิงอวี้จื้อแล้ว เขาถึงได้รู้จักทำเรื่องสองเรื่องนี้
เฉินปี้คอยฟังข่าวอยู่ในจวนตลอดเวลา ได้ยินว่ามู่หรงนี่อวิ๋นได้รับบาดเจ็บ แต่หลิงอวี้จื้อไม่บาดเจ็บเลยสักนิดแล้ว สีหน้าก็เปลี่ยนไปไม่น่าดูทันที
นางกับลู่ซูหว่านปรึกษากันเสร็จแล้วถึงได้วางแผนอย่างดี รู้ว่ามั่วชิงมีวิทยายุทธ์ พวกนางก็ส่งคนไปถ่วงเวลามั่วชิงไว้ระหว่างทาง ไม่ว่าอย่างไร มั่วชิงก็ไปช่วยหลิงอวี้จื้อไม่ทัน
นึกไม่ถึงว่าจะมีมู่หรงนี่อวิ๋นมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ สิ่งไม่คาดฝันนี้อยู่เหนือความคาดหมายของพวกนาง นึกไม่ถึงว่าหลิงอวี้จื้อจะโชคดีขนาดนี้ เช่นนี้ก็พิสูจน์ได้แล้วว่า แผนการยุแยงตะแคงรั่วของนางแพ้ราบคาบ
“คุณหนูไม่ต้องสนใจเรื่องในจวนท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์แล้วนะเจ้าคะ พรุ่งนี้คุณหนูก็ต้องเข้าวังไปกับท่านอู๋อ๋องแล้ว บ่าวรู้สึกว่าคุณหนูอยู่กับท่านอู๋อ๋อง ก็เป็นที่พึ่งพิงที่ดี
ท่านอู๋อ๋องยินดีให้คุณหนูเป็นพระชายาเอก ซ้ำยังรักใคร่ชอบพอคุณหนู ไม่เย็นชากับคุณหนูเหมือนท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ แต่งงานกับท่านอู๋อ๋อง คุณหนูก็จะเป็นสะใภ้ของราชวงศ์ เช่นนี้ดีกว่าเป็นพระชายารองของท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์นะเจ้าคะ”
ซูฮว่ารู้สึกว่าเรื่องก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ควรจะยอมรับเรื่องนี้ได้แล้ว
อู๋อ๋องไม่ได้แตกต่างกับเซียวเหยี่ยนสักเท่าไร ถึงแม้ว่าเซียวเหยี่ยนจะเป็นอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ แต่อู๋อ๋องนั้นเป็นองค์ชายที่แท้จริง หากเฉินปี้แต่งงานกับเฉินเซี่ยวหรู เช่นนั้นก็จะได้เป็นสะใภ้ของราชวงศ์ ชีวิตนี้ไม่ขาดความมั่งคั่งรุ่งเรือง ไม่ว่าอย่างไรก็มีหน้ามีตากว่าเป็นพระชายารอง
เหตุผลเหล่านี้ เฉินปี้ย่อมเข้าใจ เพียงแต่นางไม่ชอบเฉินเซี่ยวหรูเลย อยากแต่งงานกับผู้ชายที่หมายปอง ตอนนี้มาถึงขั้นนี้แล้ว นางก็ได้แต่ยอมรับ อย่างไรเสียนางก็เข้าจวนอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ไม่ได้แล้ว จะขัดขืนอู๋อ๋องเพราะผู้ชายที่ใกล้ชิดไม่ได้คนหนึ่ง มิได้เป็นประโยชน์กับนางเลยสักนิด
นางยังคิดจะอาศัยเฉินเซี่ยวหรูแก้แค้นเซียวเหยี่ยน นางไม่เชื่อว่าเฉินเซี่ยวหรูจะไม่มีความทะเยอทะยาน ขอเพียงเขามีความทะเยอะทะยาน เช่นนั้นตนเองก็จะมีโอกาสได้เป็นฮองเฮา ถึงเวลานั้นเซียวเหยี่ยนและหลิงอวี้จื้อต้องคุกเข่าต่อหน้านาง โขกหัวคำนับให้นางตามระเบียบ เช่นนี้ถึงจะสามารถคลายความเกลียดแค้นในใจนางได้
หลิงอวี้จื้อ เจ้ารอดูก็พอแล้ว ต้องมีสักวัน ข้าจะทำให้เจ้าต้องคุกเข่าขอร้องต่อหน้าข้า
“คุณหนูเจ้าคะ ในเมื่อท่านอ๋องตามไปแล้ว จะสืบรู้มาถึงจวนท่านเว่ยอ๋องหรือไม่”
ซูฮว่าถามด้วยความกังวล นางกลัวเซียวเหยี่ยนมาก แค่เห็นเซียวเหยี่ยนก็รู้สึกหวาดกลัว เฉินปี้กับพระชายาเว่ยอ๋องเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน นางกลัวว่าเขาจะสงสัยเฉินปี้ผ่านทางจวนเว่ยอ๋อง ถึงเวลานั้นก็จะสาวมาถึงคุณหนูของนาง ในเมื่อเฉินปี้กับพระชายาเว่ยอ๋องมีความสัมพันธ์อันดีมาตั้งแต่เด็ก และเฉินปี้ก็ไปเป็นแขกที่จวนเว่ยอ๋องเป็นประจำ
——
[1] คลังเงิน แปลจากคำภาษาจีนว่า 钱庄 หมายถึง บริษัททำธุรกิจเกี่ยวกับการเงินที่ดำเนินงานโดยเอกชน ใช้ฝากเงิน ให้กู้ยืมเงิน และโอนเงินเป็นหลัก ถือว่าเป็นธนาคารในสมัยจีนโบราณ
