บทที่ 87 พบพ่อแม่
จิ้นเฟิงเหรามองออกถึงความกังวลของเจียงสื้อสื้อ คิดไปคิดมาก็พูดออกมาว่า “งั้นเดียวผมไปเรียกพี่ชายมา คุณรออยู่ตรงนี้”
เจียงสื้อสื้ออยากจะเปิดปากปฏิเสธ แต่จิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ทางนั้นได้เห็นพวกเขาก่อนแล้ว เขาอุ้มเสี่ยวเป่าแล้วเดินเข้า
พอเห็นเจียงสื้อสื้อ เด็กน้อยที่มีสีหน้าไม่ร่าเริงนั้นก็ได้ยิ้มออกมาทันที เขาได้ดิ้นจนหลุดออกมาจากอ้อมกอดจิ้นเฟิงเฉิน จากนั้นก็วิ่งตรงไปที่เจียงสื้อสื้อ
เจียงสื้อสื้อรีบรับตัวไว้ กลัวว่าเขาจะหกล้ม
เสี่ยวเป่าดีใจมาก พูดตะโกนออกมาว่า “น้าสื้อสื้อมาแล้ว เสี่ยวเป่ารอตั้งนาน”
เจียงสื้อสื้อได้อุ้มเขาขึ้นมา ยิ้มแล้วพูดว่า “ใช่ครับ! มาแล้ว เสี่ยวเป่าสุขสันต์วันเกิดนะคะ!”
“ขอบคุณน้าสื้อสื้อครับ! เสี่ยวเป่าดีใจมากๆ ดีใจมากๆ เลย”
ระหว่างที่ทั้งสองคุยกัน จิ้นเฟิงเฉินก็เดินเข้ามา
เขามองเจียงสื้อสื้อแล้วพูดออกมาว่า “ชุดออกงานนี้เข้ากับเธอมาก”
เจียงสื้อสื้อพยักหน้าอย่างเก้อเขิน
จิ้นเฟิงเหรากอดอก แล้วพูดอยู่ข้างๆ ว่า “ชุดออกงานนี้พี่ชายผมเป็นคนเลือกให้เลยนะ!”
โตมาขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่จิ้นเฟิงเหราเห็นพี่ชายของตัวเองเลือกชุดให้ผู้หญิง
ได้ยินแบบนั้น แววตาของเจียงสื้อสื้อได้มีความประหลาดใจปนมา ชุดออกงานนี้จิ้นเฟิงเฉินเป็นคนเลือกให้เลยเหรอ? เหมือนว่าเธอไม่กล้าที่จะเชื่อ
เวลาเดียวกัน คุณหญิงจิ้นกับคุณท่านจิ้นแล้วพวกซูชิงหยิงก็ได้เดินมา
จริงๆ เมื่อกี้พวกเขาก็ได้เดินมาใกล้แล้ว เพราะงั้นคำพูดที่จิ้นเฟิงเหราพูดเมื่อกี้ พวกเขาได้ยินทุกคำ
คุณหญิงจิ้นได้มองสำรวจเจียงสื้อสื้อ เธอพอจะเดาได้แล้วว่าคนคนนี้เป็นผู้หญิงที่เสี่ยวเป่าและลูกชายของตัวเองชอบ
หญิงสาวดูแล้วอ่อนโยน ความประทับใจแรกที่คุณหญิงจิ้นมีให้เจียงสื้อสื้อนั้นค่อนข้างดี เธอเดินเข้าไป ยิ้มแล้วถามว่า “เธอคือคุณเจียงสินะ?”
เจียงสื้อสื้อพยักหน้าอย่างทำตัวไม่ถูก แล้วตอบไปว่า “ใช่ค่ะ สวัสดีค่ะ”
ไม่กี่วันก่อนเธอเห็นแม่ของจิ้นเฟิงเฉินแถวหน้าห้างสรรพสินค้า แต่ว่าคิดไม่ถึงว่าคุณหญิงจิ้นจะรู้จักตัวเอง? เป็นเสี่ยวเป่าหรือว่าจิ้นเฟิงเฉินเป็นคนพูดขึ้น? เจียงสื้อสื้อสงสัยอย่างห้ามไม่ได้
เสี่ยวเป่าเหมือนสมบัติน้อยๆ เปิดปากพูดว่า “คุณย่า นี่เป็นน้าสื้อสื้อที่ผมพูดถึงบ่อยๆ”
คุณหญิงจิ้นยิ้ม “จ๊าๆๆ ย่าเห็นแล้ว” จากนั้น เธอก็มองที่เจียงสื้อสื้อแล้วพูดว่า “ได้ยินเสี่ยวเป่าพูดถึงคุณเจียงบ่อยๆ เลยล่ะ!”
ทุกครั้งที่มาบ้านตระกูลจิ้น เสี่ยวเป่าก็จะพูดถึงเจียงสื้อสื้อต่อหน้าคุณหญิงจิ้น ชมว่าเจียงสื้อสื้อดีอย่างนั้นดีอย่างนี้ ไม่พูดไม่ได้เลยว่า คุณหญิงจิ้นได้หึงแล้วด้วยล่ะ
เจียงสื้อสื้ออาย เธอนั้นรู้สึกทำตัวไม่ถูกอย่างช่วยไม่ได้
เวลานี้ ซูชิงหยิงที่อยู่ข้างๆ ก็ทักทายเจียงสื้อสื้อ เธอยิ้มได้อ่อนโยนมาก
“คุณเจียง เจอกันอีกแล้ว คืนนี้สวยจังเลยนะคะ!”
วันนี้ซูชิงหยิงก็แต่งตัวมาสวยมาก เธอใส่ชุดออกงานสีชมพูอ่อน ราวกับองค์หญิง เธอมาถึงในงานตั้งนานแล้ว
ในงานมีคุณหนูที่แต่งตัวสวยมาเยอะมากๆ แต่ว่าซูชิงหยิงนั้นไม่กังวลแม้แต่น้อย ตัวเองนั้นถึงจะเหมาะที่จะยืนอยู่ข้างๆ จิ้นเฟิงเฉิน คนอื่นนั้นมาทำให้ตัวเองดูโดดเด่นเท่านั้นแหละ
จนกระทั่งเจียงสื้อสื้อปรากฏตัว เธอแต่งตัวไม่ถือว่าโดดเด่นขนาดนั้น แต่ว่าทั้งตัวได้เปล่งประกายออร่าที่ทำให้คนจับไม่ถูก แต่ก็ทำให้คนอยากที่จะมองไปที่เธอ
ในใจของซูชิงหยิงนั้นริษยามาก โดนเฉพาะได้ยินที่จิ้นเฟิงเหราพูด ชุดราตรีที่เธอใส่นั้นจิ้นเฟิงเฉินเป็นคนเลือกให้ ทำให้เธอยิ่งริษยาเข้าไปอีก
แต่ว่าในงานเลี้ยงแบบนี้ เธอทำให้แค่อดทน พยายามมีภาพลักษณ์ที่อ่อนโยนอ่อนหวานเข้าไว้
เจียงสื้อสื้อกำลังจะตอบกลับซูชิงหยิง เสี่ยวเป่าที่อยู่ในอ้อมกอดเธอ ก็พูดออกมาว่า “ใช่ๆๆ น้าสื้อสื้อสวยที่สุดแล้ว” น้ำเสียงของเด็กน้อยนั้นจริงใจมากๆ
ได้ยินแบบนั้น เจียงสื้อสื้อก็อดหัวเราะไม่ได้
“เสี่ยวเป่าของพวกเราคืนนี้ก็หล่อที่สุดเลยครับ”
“จริงเหรอครับ?” เสี่ยวเป่ายิ้มแก้มทั้งสองข้างก็ได้แดงขึ้น ไม่ต้องบอกเลยว่าดีใจขนาดไหน
พ่อจิ้นแม่จิ้นประหลาดใจเล็กน้อย พวกเขาเห็นเหตุการณ์แบบนี้ได้น้อยมาก เด็กน้อยคนนี้ปกติคุณปู่คุณย่าก็ชมอยู่แล้ว แต่ก็ไม่เห็นเขาจะดีใจขนาดนี้ วันนี้เป็นเพราะแค่เจียงสื้อสื้อชมไปแบบนั้นก็……
คิดไป สายตาที่ทั้งสองมองเจียงสื้อสื้อก็ไม่เหมือนเดิม
ในงานก็มีคุณหนูหลายคนมองเจียงสื้อสื้อด้วยความสงสัย แล้วก็พูดลับหลัง
“ผู้หญิงคนนี้มาจากไหนน่ะ ไม่ใช่คู่ควงของคุณชายรองเหรอ? เห็นคุณชายน้องชอบเธอมากๆ!”
“ไม่รู้สิ! ยังไม่เคยเจอคุณชายน้อยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อนเลย!”
“ใช่ๆ ขนาดคุณหนูของตระกูลซูเขายังไม่ร้อนไม่หนาวด้วยเลย เมื่อกี้ฉันเห็นตอนที่ซูชิงหยิงที่พึ่งมาถึงงานอยากจะเข้าไปกอดคุณชายน้อย แต่สุดท้ายคนอื่นเข้าไม่ยอม……ตอนนี้กลับถูกผู้หญิงคนนั้นอุ้มอยู่นานขนาดนั้น”
คนรอบๆ ได้กระซิบกันเสียงเบา แต่บางคำ ก็ยังเข้าถึงหูของซูชิงหยิง ซูชิงหยิงแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน เธอขมวดคิ้ว เกือบทนไม่ได้ที่จะพุ่งเข้าไป ให้พวกคนที่พูดมากพวกนั้นหุบปาก
แต่ว่าที่พวกเขาพูดก็เป็นเรื่องจริง ท่าทางที่เสี่ยวเป่ามีให้เธอกับเจียงสื้อสื้อ ต่างกับราวฟ้ากับเหว มือของซูชิงหยิงได้กำแน่นอย่างไม่ทันตั้งตัว
เจียงสื้อสื้อก็ได้ยินเสียงที่คนรอบข้างนินทา เวลานี้เธอได้อึดอัดกว่าเดิม
จิ้นเฟิงเฉินออกมาผ่อนควายบรรยากาศ เขาพูดกับพ่อจิ้นแม่จิ้นว่า “พ่อครับ แม่ครับ ทางนั้นยังมีแขกอยู่ พวกท่านไปก่อนเลย! เดียวทางนี้ผมจัดการเอง”
พ่อจิ้นแม่จิ้นพยักหน้า จากนั้นก็พาคนตระกูลซูเดินจากไป
ซูชิงหยิงมองจิ้นเฟิงเฉิน ลังเลสักพัก แต่ก็เดินตามไป
จิ้นเฟิงเหราก็เดินออกไป ยังไงซะก็มีคุณหนูตั้งมากมายรอเขาอยู่
พอเดินออกไปไกลแล้วนั้น คุณปู่ซูก็ถามขึ้นมาว่า “ผู้หญิงคนเมื่อกี้คือ……”
คุณหญิงจิ้นยิ้ม พูดว่า “อ้อ เป็นเพื่อนคนหนึ่งของเฟิงเฉิน เสี่ยวเป่าชอบเธอมา คุณน้าอย่าคิดมาก”
ตระกูลซูนั้นอยากจะให้เด็กแต่งงานด้วยกัน คุณหญิงจิ้นต้องรู้อยู่แล้ว พวกเขานั้นไม่รู้จักเจียงสื้อสื้อเลยสักนิด และซูชิงหยิงนั้นดีไปหมดทุกด้าน จากหลายๆ อย่างแล้ว ตระกูลจิ้นคงไม่พูดอะไรให้มันชัดเจนขนาดนั้น
ถึงแม้คุณท่านซูไม่พูดอะไร แต่ก็ยังขมวดคิ้วอยู่ดี
เสี่ยวเป่าชอบเธอ? ถูกเด็กคนนั้นชอบ ไม่ง่ายแน่……
ซูชิงหยิงที่อยู่ข้างๆ มีสีหน้าที่สลด เธออ้างว่าจะไปห้องน้ำแล้วไปปรับสติอารมณ์ในนั้น
……
ทางนี้ จิ้นเฟิงเฉินถามออกไปว่า “ไม่ชินกับงานแบบนี้หรือเปล่า?”
เขาสังเกตได้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเธออึดอัด
เจียงสื้อสื้อพยักหน้าแล้วตอบว่า “นิดหน่อย”
ในงานนั้นมีคนมาเยอะมาก เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่ามีหลายๆ สายตาได้จับจ้องเธออยู่ เธอเลยอึดอัดอย่างเลี่ยงไม่ได้
จิ้นเฟิงเฉินได้ยิน เม้มปากแล้วพูดว่า “เดียวฉันพาเธอเดินข้างนอก”
เจียงสื้อสื้อรีบปฏิเสธ “ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไรค่ะ คืนนี้คุณน่าจะยุ่งมาก ไม่ต้องดูแลฉันก็ได้ ที่นี่ยังมีแขกอีกเยอะแยะเลยนะคะ!”
ใจของเธอหวั่นไหวเล็กน้อย เวลาแบบนี้จิ้นเฟิงเฉินยังหาเวลามาดูแลเธออีก
