ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 126 หนังสือสัญญาการแต่งงาน

“ฉันไม่เข้าใจว่าคุณพูดอะไร จิ้นเฟิงเฉิน ปล่อยฉันลงรถเดี๋ยวนี้”

ลู่เจิงยังรอเธออยู่ที่ร้านอาหาร

จิ้นเฟิงเฉินทำเสียง ขยับเข้าใกล้เธอ กดเสียงต่ำพูดว่า “ยังจำได้ไหม? คำพูดที่ผมเคยพูดกับคุณครั้งก่อน อย่างแกล้งทำเป็นไม่สนิทกับผม ไม่อย่างงั้น ผมไม่รู้ว่าผมจะทำอะไรออกมา……”

เจียงสื้อสื้อตกใจ เธอจำได้แน่นอน ครั้งก่อนจิ้นเฟิงเฉินจูบเธอที่ห้องน้ำ

แต่ตอนนี้อยู่ในรถ ข้างหน้ายังมีคนขับ เขาคงไม่ทำอะไรน่ากลัวหรอกนะ แค่คิด เจียงสื้อสื้อก็เริ่มกลัว ถามติดๆขัดๆ “คุณจะทำอะไร?”

“เธอว่าล่ะ?”

เจียงสื้อสื้อดูเขาขยับมาใกล้ตัวเองยิ่งอยู่ยิ่งใกล้ สีหน้าเริ่มหวาดระแวง

“คุณอย่าเข้ามานะ”

จิ้นเฟิงเฉินเห็นหน้าเธอแล้ว ก็ไม่ได้จะล้อเล่น

“วางใจได้ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก อย่างน้อยก่อนที่คุณจะเป็นของผม……”

จิ้นเฟิงเฉินจะทำอะไรเธอตรงนี้ได้อย่างไร แต่คิดถึงตอนอยู่ห้องอาหารเจียงสื้อสื้อแกล้งทำเป็นไม่สนิทกับเขาเลย ยังมีท่าทางใกล้ชิดกับลู่เจิงหน้าห้องน้ำอีก ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจมาก

ผู้หญิงคนนี้นับวันยิ่งใจกล้าขึ้นทุกวัน จิ้นเฟิงเฉินอยากให้บทเรียนกับเธอสักหน่อย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ได้ยินแบบนี้ เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกโมโห พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงโกรธ “คุณทำไมยังไม่ตายใจอีก ฉันก็พูดอย่างชัดเจนแล้ว เราไม่ต้องไปมาหาสู่กันอีก”

เจียงสื้อสื้อคิดว่าจะใช้เวลาตอนเข้าห้องน้ำจากไปก่อน คิดไม่ถึงว่า จิ้นเฟิงเฉินก็มาเข้าห้องน้ำ ยังลากเธอขึ้นรถอีก ผู้ชายคนนี้เผด็จการจริง ๆ

เพิ่งพูดจบ สายตาจิ้นเฟิงเฉินก็เปลี่ยนไป เขาเปิดปากพูด “เป็นไปไม่ได้ เจียงสื้อสื้อ คุณยังอยากจะหนีอีกหรือ คุณรู้ดีว่าคุณก็ชอบผม”

เจียงสื้อสื้อ ปฏิเสธ “ฉันไม่ชอบ”

ตอนพูดออกมา น้ำเสียงเจียงสื้อสื้อ หนักแน่น แต่หลบสายตา ไม่กล้าสบตาจิ้นเฟิงเฉิน

ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบขนาดนี้ เธอจะไม่ชอบได้อย่างไร จะไม่มีความรู้สึกอะไรเลยได้อย่างไร

“คุณชอบ” จิ้นเฟิงเฉินพูดค้าน เขาพูดต่อ “เจียงสื้อสื้อ คุณกล้ามองตาผมแล้วพูดว่าไม่ชอบผมไหม?”

เขาไม่เชื่อว่า เจียงสื้อสื้อไม่ชอบเขา ไม่รู้สึกอะไรกับเขาเลย

เจียงสื้อสื้อโกรธจนพูดไม่ออก ไม่อยากเถียงกับเขาเรื่องนี้อีก เพราะรู้ว่าเถียงสู้เขาไม่ได้

หันหน้าไปอีกด้าน ผ่านไปสักครู่ เจียงสื้อสื้อถึงเปิดปากพูด “จิ้นเฟิงเฉิน จะทำยังไงคุณถึงจะยอมปล่อยฉันไป? ฉันขอร้องเถอะ เราไม่เหมาะสมกัน เราสองคนมันเป็นไปไม่ได้ อย่ามาหาฉันอีกเลย”

จิ้นเฟิงเฉินเงียบไปสักครู่ แล้วหยิบเอกสารออกมา

“ง่ายมาก เซ็นเอกสารฉบับนี้ แล้วผมจะปล่อยคุณไป”

เจียงสื้อสื้อยังไม่ทันตั้งตัว เธอก็ถามอย่างสงสัย “มันคืออะไร”

“ถ้าอยากตัดขาดทุกอย่างในอดีต ก็คืนทุกอย่างที่คุณติดค้างผมมาให้หมด”

เจียงสื้อสื้ออึ้งไป ตัวเองเป็นคนพูดเรื่องตัดขาดกันก่อน แต่พอได้ยินแบบนี้ ไม่รู้เพราะอะไร ในใจก็ยังรู้สึกเสียใจ

เขาตกลงยอมปล่อยมือจริงหรือ ตัดขาดกันอย่างสิ้นเชิง ใช่ แบบนี้ก็ดี

จิ้นเฟิงเฉินสังเกตเจียงสื้อสื้อ เห็นทุกอารมณ์บนใบหน้าเธอ เวลานี้ ใบหน้าผู้ชายคนนี้มีรอบยิ้มขึ้นมา ยังบอกว่าไม่ชอบเขา ผู้หญิงปากกับใจไม่ตรงกัน

เจียงสื้อสื้อ นึกว่าเป็นเอกสารยกเลิกสัญญาการร่วมงานกับบริษัทจิ่นซื่อ เพราะจะตัดขาดความสัมพันธ์ทั้งสองคน ก็ต้องรวมถึงเรื่องงานด้วย

อาจจะเป็นเพราะดื่มเหล้าไปเยอะ เจียงสื้อสื้อเวียนหัว ไม่ได้คิดอะไรมาก เธอรับเอกสารกับปากกามาแล้วพูด “ได้ ฉันรู้แล้ว”

พูดจบ เจียงสื้อสื้อก็เซ็นชื่อ จิ้นเฟิงเฉินขวางเธอไว้

“ไม่อ่านก่อนเซ็นเหรอ?” เขาจ้องเธอไม่ละสายตา

“ไม่ต้อง”

“ไม่เสียใจทีหลังแน่นะ?”

จากน้ำเสียงเขาแล้ว เจียงสื้อสื้อรู้สึกแปลกใจ แต่ก็คิดว่า ก็แค่หนังสือยกเลิกสัญญาฉบับเดียวไม่ใช่หรือ? ก็แค่โดนซูซานด่าแล้วหักโบนัสแค่นั้น

ไม่ว่ายังไงตอนนี้สิ่งที่ต้องทำคือตัดขาดกับจิ้นเฟิงเฉิน

“ได้” จิ้นเฟิงเฉินพูดจางๆ ไม่ได้ขวางเจียงสื้อสื้ออีก

เซ็นชื่อลงในสัญญา เหมือนมีอะไรสูบแรงเจียงสื้อสื้อ ออกจากร่างเธอหมด เธอรู้สึกถูกปลดปล่อย แต่ในใจเหมือนมีมดหมื่นตัวกัดอยู่ เจ็บจนอยากร้องไห้

จากนี้ไปพวกเขาก็ตัดขาดกันอย่างสิ้นเชิงแล้ว ส่งเอกสารคืนให้จิ้นเฟิงเฉิน เจียงสื้อสื้ออั้นน้ำตาไว้ตอบ “ให้คนขับจอดรถที่ปากซอยข้างหน้าเถอะ”

จิ้นเฟิงเฉินรับเอกสารมา เขายิ้มกว้าง เสียงแหบมีแรงดึงดูดพูดขึ้น “ถ้าเป็นแบบนี้ คุณก็ยินยอมแต่งงานกับผมแล้วใช่ไหม?”

นี่คือเอกสารสัญญาการแต่งงาน

ได้ยินแบบนี้ เจียงสื้อสื้อตกใจ เธอรู้สึกสมองไม่ทำงานไปสองวิ ตื่นจากอาการเมาเหล้าทันที นี่ไม่ใช่หนังสือยกเลิกสัญญา?

มองหน้าจิ้นเฟิงเฉิน เธอพูดจาติดๆขัดๆ “อะไรแต่งงาน?”