บทที่ 169 พาเธอพักผ่อน
หลังจากที่จิ้นเฟิงเฉินพาเจียงสื้อสื้อออกจากโรงแรม ก็ตรงไปที่สนามบิน
ขั้นตอนทั้งหมด เจียงสื้อสื้อรู้สึกประหลาดใจ ตอนแรกเธอคิดว่าเธอคิดว่าว่าจิ้นเฟิงเฉินคงพาเธอไปเที่ยววิวสวยๆ ในนิวยอร์ก หรือว่าไปเดินเที่ยวเล่น แต่คิดไม่ถึงว่าจะมาถึงสนามบิน
“นี่พวกเราจะไปไหนกันคะ?” เจียงสื้อสื้อถามอย่างสงสัย
กลับประเทศ? เป็นไปไม่ได้!
เห็นใบหน้าของเจียงสื้อสื้อกำลังสงสัย จิ้นเฟิงเฉินก็เม้มมุมปาก
“เป็นอะไร? กลัวว่าผมจะเอาคุณไปขายเหรอ?”
“ไม่หรอกค่ะ” เจียงสื้อสื้อยิ้มและส่ายหน้า และตามจิ้นเฟิงเฉินเดินขึ้นเครื่องบินไป
นี่คือเครื่องบินส่วนตัวของเขา ในเครื่องนอกจากพนักงานก็มีแค่พวกเขาแค่สองคน
จิ้นเฟิงเฉินให้คนเตรียมอาหาร ตอนทานอาหารค่ำจู่ๆ ลู่เจิงก็สารภาพรัก เจียงสื้อสื้อเลยไม่ค่อยได้ทานอะไร ตอนนี้ก็รู้สึกหิวบ้าง
ทั้งทานอาหาร เจียงสื้อสื้อทั้งถามขึ้นว่า” พวกเราจะไปที่ไหนกันแน่คะ?”
“ความลับ” จิ้นเฟิงเฉินตอบ
เจียงสื้อสื้อเห็นใบหน้าเขาลึกลับ ในใจก็แปลกใจ แต่ว่าก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
หลังจากทานอาหาร จิ้นเฟิงเฉินก็พูดว่า “อีกสักพักถึงจะถึง พักผ่อนก่อนเถอะ”
“ค่ะ” เจียงสื้อสื้อพยักหน้ารับ ตอนแรกคิดว่าจะไม่นอน แต่เพราะว่ารู้สึกเบื่อ ก็เลยอิงหลังและเริ่มง่วง และนอนหลับไปอย่างไม่รู้ตัว
เครื่องบินลงจอดอย่างเงียบๆ จิ้นเฟิงเฉินมองผู้หญิงที่นอนหลับอยู่ด้านข้าง สายตาของเขาเปลี่ยนเป็นอบอุ่นอย่างไม่รู้ตัว
จิ้นเฟิงเฉินยื่นมือของเขาจับหัวเจียงสื้อสื้อให้มาอิงบนไหล่ เหมือนกับรู้สึกสบายใจและสงบ เจียงสื้อสื้อขยับตัว และหลับต่อไปอย่างเลอะๆ เลือนๆ
……
ตอนที่ตื่นมาอีกครั้ง เครื่องบินก็ลงจอดเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ท้องฟ้าสว่างแล้ว ทั้งสองคนมาที่เกาะเล็กๆ
บนเกาะมีสิ่งก่อสร้างที่หรูหรา สร้างอยู่บนเขา รู้สึกอยู่ในโลกแห่งความฝัน
เหยียบเท้าลงบนเกาะ เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกไม่เหมือนเดิม บรรยากาศรองๆ ธรรมชาติมากๆ สวยงาม ข้างบนยังมีหาดส่วนตัว สรุปแล้วพูดได้เลยว่ามันสวยงามมากจริงๆ
หลังจากที่มองดูสักพัก เจียงสื้อสื้อก็ถามอย่างตกใจว่า “จิ้นเฟิงเฉิน นี่คงไม่ใช่เกาะส่วนตัวของคุณใช่ไหมคะ?”
จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้ารับ “ครับ ใช้โอกาสที่ออกมาต่างประเทศครั้งนี้ พาคุณออกมาพักผ่อน”
เกาะแห่งนี้เป็นเกาะส่วนตัวของเขาจริงๆ จิ้นเฟิงเฉินซื้อมาเมื่อหลายปีก่อน สิ่งก่อสร้างข้างบนเขาเป็นคนออกแบบเอง
ถ้ามีเวลาจิ้นเฟิงเฉินจะมาพักผ่อนที่นี่ ปล่อยใจ นอกจากคนในตระกูลแล้ว เจียงสื้อสื้อคือคนแรกที่จิ้นเฟิงเฉินพามาที่นี่
มองวิวบนเกาะอีกรอบ เป็นครั้งแรกที่เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าอะไรที่เรียกว่าสวยงามหรูหรา! นี่ถึงเรียกว่าพักผ่อนจริงๆ! หรูหรามากๆ
จิ้นเฟิงเฉินพาเจียงสื้อสื้อเดินเล่นรอบๆ เดินไปหนึ่งรอบ เจียงสื้อสื้อถึงรู้สึกว่าเกาะนี้สวยงามหรูหรากว่าเธอจินตนาการมากๆ
หลังจากเดินเล่นเสร็จ จิ้นเฟิงเฉินก็กลับเรือยอชต์มา พาเจียงสื้อสื้อไปรับลม
ผืนทะเลกว้างใหญ่ รับลมทะเล เจียงสื้อสื้อสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ก่อนมาในหัวเธอมีเรื่องกลัดกลุ้มเยอะมากๆ แต่ว่าตอนนี้ถูกเธอสลัดทิ้งไปหมดแล้ว
จิ้นเฟิงเฉินมาเธอมาพักผ่อน งั้นต้องใช้เวลาสองวันนี้พักผ่อนให้เต็มที่ ไม่ไปคิดเรื่องที่ไม่สบายใจอีก
ทั้งสองคนเที่ยวเล่นอยู่ด้านนอกสักพัก กลับมาตอนเที่ยง พ่อครัวก็ตั้งใจเตรียมอาหารไว้แล้ว
ไม่กี่วันนี้เพราะอยู่ต่างประเทศเลยไม่ค่อยคุ้นเคย อาหารไม่ได้ถูกปากเจียงสื้อสื้อมากนัก ไม่พูดไม่ได้เลยว่า ตอนนี้มื้อนี้ทานอย่างมีความสุขมากๆ จริงๆ
จิ้นเฟิงเฉินคีบอาหารให้เจียงสื้อสื้ออยู่ด้านข้าง และส่งทิชชูให้เธอบ่อยๆ คนรับใช้ที่อยู่รอบๆ มองอยู่ในสายตา พูดได้ว่าทุกคนตกตะลึงกันหมด
ไม่กี่ปีมานี้ นี่คือครั้งแรกที่เห็นคุณชายใหญ่พาผู้หญิงมาที่นี่ ที่สำคัญคือ คุณชายที่ดูเย็นชายังบริการผู้หญิงคนนี้ด้วยตัวเองอีก
ชั่วขณะนั้น ทุกคนก็มองเจียงสื้อสื้อด้วยความอิจฉา ผู้หญิงคนนี้เป็นนางฟ้ามาจากไหนกันนะ!
……
ตอนบ่าย เจียงสื้อสื้อเดินเท้าเปล่าเล่นน้ำอยู่บนชายหาด จิ้นเฟิงเฉินเดินตามเธออยู่ด้านหลังอย่างเชื่องช้า
แสงแดดส่องมาบนร่างกายของทั้งสองคน ตอนนี้ ทั้งสองคนรู้สึกสบายใจอย่างไม่มีอะไรมาเทียบได้
เจียงสื้อสื้อคิดจะเล่นสนุก เธอเอามือวักน้ำสาดใส่จิ้นเฟิงเฉิน มีรอยยิ้มซุกซนบนใบหน้าของเธอ
จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วขึ้น จะเห็นเจียงสื้อสื้อซุกซนเป็นเด็กแบบนี้ได้ยากมาก
เจียงสื้อสื้อมั่นใจว่าผู้ชายตรงหน้าจะไม่ลงมาใน สายตายังคงมองเขาอย่างยั่วยุ แต่ใครจะรู้ว่า จิ้นเฟิงเฉินดึงขากางเกงขึ้นอย่างสง่าผ่าเผย ท่าทางเหมือนเตรียมตัวลงไปเล่นน้ำกับเธอ
เห็นแบบนี้ เจียงสื้อสื้อมองเขาอย่างตกใจและถามว่า “ไม่ใช่ จิ้งเฟิงเฉิน ทำไมคุณไม่เหมือนในเรื่องเล่าเลย? ไหนบอกว่าเย็นชา?”
ท่านประธานที่เย็นชาคนนี้ตอนนี้กำลังจะลงมาเล่นน้ำ?! ที่สำคัญคือ เพื่อแก้แค้นเธอ
จิ้นเฟิงเฉินยิ้มเจื่อนๆ “เป็นคนเหมือนกัน แต่ก็ต้องมีบางด้านที่ไม่เหมือนกัน และด้านนี้ ผมแสดงออกมาให้คุณเห็นเพียงคนเดียว”
ตอนที่พูดอยู่ เขาก็ขยับเข้ามาใกล้เจียงสื้อสื้อ
เจียงสื้อสื้อรู้สึกถึงอันตราย เธอก้าวเท้าถอยหลัง สุดท้ายยืนไม่มั่นคง คนทั้งคนล้มลงไปในน้ำ พอดีกับคลื่นใหญ่กำลังซัดเข้ามา เธอถูกพัดเข้าไปในคลื่น
สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินเปลี่ยนไปทันที เขาไม่สนใจอะไรเลย และรีบลงน้ำไป
น้ำท่วมไม่ถึงหัวตัวเอง เจียงสื้อสื้อสำลักน้ำไปบ้าง จมๆ ลอยๆ อยู่ใต้น้ำ เธอพยายามดิ้นรน สุดท้าย……ขาก็เป็นตะคริว
เมื่อกี้แค่เล่นน้ำอยู่บนหาด และไม่มีวอมร่างกายก่อน ใครจะไปคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้
ยังดีที่น้ำริมหาดไม่ได้ลึกมากนัก จิ้นเฟิงเฉินหาเจียงสื้อสื้อจนเจอและโอบเอวของเธอเอาไว้ เขาฝานปอดให้เธอตอนอยู่ในน้ำ น้ำที่เธอสำลักเข้าไปออกมาจนหมด จิ้นเฟิงเฉินถึงพาเธอขึ้นมาบนฝั่ง
พอขึ้นมา ก็อดคิดไม่ถึงความรู้สึกเกือบตายเมื่อก่อนที่อยู่บนเรือยอชต์ ร่างกายของเจียงสื้อสื้อสั่นอย่างไม่ได้ตั้งใจ จิ้นเฟิงเฉินรีบไปหยิบข้าขนหนู คลุมร่างกายของเจียงสื้อสื้อที่เปียกปอนเอาไว้ หลังจากนั้นก็อุ้มเธอกลับมาที่บ้านพัก
หลังจากมาถึงบ้านพัก จิ้นเฟิงเฉินกำชับให้คนรับใช้ไปต้มน้ำขิง ใส่น้ำร้อน
เจียงสื้อสื้อผ่อนคลายลง ในหัวเธอคิดถึงท่าทางเป็นห่วงเป็นใยของจิ้นเฟิงเฉินเมื่อกี้อย่างไม่รู้ตัว เธอดึงผ้าขนหนู นั่งอยู่บนโซฟาและพูดว่า “ฉันไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ คุณไม่ต้องกังวลขนาดนั้น”
เธอลดสายตาลงต่ำ อดไม่ได้ที่จะอึดอัด ตัวเองยังดีๆ อยู่เลยก็ล้มลงน้ำไปแล้ว จมน้ำไม่พอแถมยังเป็นตะคริวอีก มันน่าอึดอัดซะจริงๆ เลย!
จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้พูดอะไร แค่บอกให้เจียงสื้อสื้อรีบไปอาบน้ำ
ความจริงเขาโทษตัวเองอยู่ในใจ เมื่อสองวันก่อนเจียงสื้อสื้อเพิ่งมีไข้สูง รู้อย่างนี้ไม่น่าให้เธอลงน้ำ โชคดีที่ไม่ได้เกิดเรื่องใหญ่มาก
เจียงสื้อสื้อเดินเข้ามาในห้องน้ำ คนรับใช้เปิดน้ำร้อนไว้ให้แล้ว รอบ้านร้อนระอุ เธอดึงผ้าขนหนูออก เสื้อผ้าด้านในบางไปหมดแล้ว เสื้อเชิ้ตสีขาวเปียกชื้น ทำให้เห็นผิวพรรณของเธอ ใบหน้าเจียงสื้อสื้อแดงด้วยความเขินอาย
แต่ว่าคิดไปคิดมา สถานการณ์เมื่อกี้ จิ้นเฟิงเฉินคงไม่ได้สังเกตหรอกมั้ง
